Η ξεφτίλα της χώρας δεν είναι υποχρέωση, είναι επιλογή

Διάβασα κάποια άρθρα την περασμένη εβδομάδα, τα οποία δικαιολογούσαν τον πρωθυπουργό που είπε «ναι» σε ότι του ζήτησε ο Τραμπ και εξευτελίστηκε πολιτικά – ο ίδιος, άρα και η χώρα μας την οποία εκπροσωπούσε – κάνοντας μία ακόμα kolotoumpa. Λέγοντας πως δεν ισχύει αυτό που είχε πει πριν τις εκλογές της Αμερικής, το «μην μας βρει κι αυτό το κακό» για την εκλογή Τραμπ και πως όσα κάνει ο Τραμπ μοιάζουν διαβολικά αλλά τα κάνει για καλό. Τα άρθρα δικαιολογούσαν όλα τα παραπάνω με την λογική ότι έχουμε ανάγκη τις ΗΠΑ, οπότε καλά έκανε ο Τσίπρας.

Οι απόψεις αυτές, που έχουν ρεαλιστικό περιτύλιγμα, είναι στην βάση τους ανήθικες δυστυχώς. Ο λόγος είναι ότι ξεκινούν θεωρώντας δύο πράγματα ως δεδομένα: 1) ότι, ενώ έχεις μεγάλο αξίωμα στη χώρα σου, θα βρίσεις/προσβάλλεις κάποιον ξένο ηγέτη ή μια ολόκληρη ξένη χώρα και 2) ότι αφού βρίσεις/προσβάλλεις δεν παίζει ως ενδεχόμενο το να παραιτηθείς.

Όμως κανείς δεν σε υποχρέωσε να προσβάλλεις και κανείς δεν σε υποχρεώνει να μείνεις στην θέση σου μετά την προσβολή, ζητώντας συγνώμη και εξευτελίζοντας έτσι πολιτικά την χώρα σου. Πριν είκοσι χρόνια περίπου, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος είχε αποκαλέσει δημοσίως την Γερμανία «οικονομικό γίγαντα με μυαλό νάνου». Κανείς δεν τον υποχρέωσε να το κάνει. Έτσι του’ ρθε και το είπε. Η Γερμανία απαίτησε δημόσια συγνώμη από τον Πάγκαλο, ώστε να κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο γράφοντας ότι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών ταπεινώθηκε. Ο Πάγκαλος μπορούσε να παραιτηθεί χωρίς να ζητήσει συγνώμη. Δεν το έκανε, προτίμησε να εκθέσει παγκοσμίως την πατρίδα του.

Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Τσίπρας.

«Να εξευτελίσω την χώρα μου ή να μείνω στην καρέκλα μου;». Έχω την εντύπωση ότι δεν υπήρξε ποτέ καν το δίλημμα μέσα τους.