Wednesday, January 29, 2014

H χώρα του παγωμένου χρόνου

Η Ελλάδα είναι μια παραμυθένια χώρα. Μια χώρα που ο χρόνος δεν την αγγίζει, που τα πάντα συμβαίνουν και ξανασυμβαίνουν με ελάχιστες διαφορές και θα συνεχίσουν έτσι εις τον αιώνα τον άπαντα. Δύο πρόσφατα παραδείγματα το αποδεικνύουν.
Διάβασα πρόσφατα στις ιντερνετικές ειδήσεις και άκουσα στην τηλεόραση τα αθλητικά ρεπορτάζ από τον αγώνα μπάσκετ του ΠΑΟΚ με τον Άρη. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους, τα ρεπορτάζ δεν παρέλειπαν να αναφέρουν ότι, παρά τη νίκη του ΠΑΟΚ, «ο μεγάλος χαμένος του αγώνα ήταν το ελληνικό μπάσκετ», λόγω των εκτεταμένων επεισοδίων (κροτίδα στον πάγκο του Άρη, σαράντα λεπτά διακοπή του αγώνα). Παρόμοια ρεπορτάζ διαβάζουμε μετά από κάθε αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, όπου όλοι περιμένουμε να δούμε ως πού θα φθάσουν τα επεισόδια εκείνης της βραδιάς και αν θα είναι χειρότερα από τα επεισόδια της προηγούμενης. Θυμίζω ότι πέρυσι ένας παίκτης του Ολυμπιακού έφαγε φωτοβολίδα στην πλάτη στον τελικό του κυπέλλου.
Διάβασα λοιπόν την είδηση και αναρωτήθηκα πόσων χρονών είμαι. Δεν το αναρωτήθηκα επειδή τα έχω χαμένα, παρόλο που όσοι με ξέρουν είμαι βέβαιος πως αυτήν την ερμηνεία θα έδιναν στο πρόβλημά μου. Το αναρωτήθηκα επειδή θυμάμαι πολύ καλά τον εαυτό μου, παιδί ακόμα, να βλέπει φοβερά επεισόδια σε αγώνες και να διαβάζει μετά στις εφημερίδες – τότε δεν είχαμε Ίντερνετ – πως «μπορεί να κέρδισε τον αγώνα η Χ ομάδα, αλλά ο μεγάλος χαμένος ήταν το άθλημα».
Αν ακούσει κανείς τους αγαπημένους μας πολιτικούς, θα πιστέψει ότι οι λόγοι που συνεχίζονται τα επεισόδια στα γήπεδα είναι πολύπλοκοι – θα ξεκινήσουν από μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση με λίγες δόσεις ψυχολογίας, θα τα ρίξουν στις διεφθαρμένες ομοσπονδίες και στους παράγοντες, θα υποσχεθούν στο τέλος πως θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για την επίλυση του προβλήματος. Το πρόβλημα, βέβαια, αν ξεπεράσει κανείς τις μπουρδολογίες, λύνεται με μια κίνηση. Μία, μόνο. Αρκεί. Η κίνηση είναι: όσοι συλλαμβάνονται και καταδικάζονται για επεισόδια, να θεωρούνται ανίκανοι να συμμετέχουν στον πολιτικό βίο της χώρας, κι έτσι να μην έχουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (π.χ. δέκα χρόνια) δικαίωμα ψήφου. Αυτό, αυτομάτως θα κατέστρεφε τον λόγο για τον οποίο οι πολιτικοί δεν κάνουν τίποτα για να λύσουν το πρόβλημα – θα τους έκοβε αυτό το κομμάτι της εκλογικής πελατείας. Κι αφού δεν θα είχαν λόγο να «χαϊδεύουν αυτιά», θα το έλυναν.
Το δεύτερο παράδειγμα είναι ακόμα καλύτερο. Σε προχθεσινές της δηλώσεις η υφυπουργός Υγείας Ζέτα Μακρή διαβεβαίωσε ότι η αντικαπνιστική νομοθεσία θα εφαρμοστεί. Ακριβώς ότι δήλωνε και πριν τριάμισι χρόνια η τότε υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου: «Τη βεβαιότητα ότι ο αντικαπνιστικός Νόμος θα εφαρμοστεί χωρίς εξαιρέσεις, εξέφρασε την Παρασκευή η υπουργός Υγείας», έγραφαν τα ρεπορτάζ στις 27 Αυγούστου του 2010! Παρεμπιπτόντως, είμαστε η  νούμερο ένα χώρα της Ευρώπης στο κάπνισμα. Μια χώρα όπου το 15% των εφήβων 13-15 ετών καπνίζουν συστηματικά, όπου η μέση ηλικία έναρξης του καπνίσματος είναι τα 12 χρόνια και υπάρχουν παιδιά που ξεκινούν το κάπνισμα σε ηλικία 7 ετών (συγχαρητήρια στους γονείς τους). Ήμουν πρόσφατα σε ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας, και είδα τον υπάλληλο να καπνίζει. Ευτυχώς, σε αντίθεση με άλλην υπάλληλο που πριν από χρόνια, όταν είχα πάει να πάρω ένα χαρτί από το γραφείο της ξεφυσούσε όλο τον καπνό της στη μούρη μου, ο συγκεκριμένος υπάλληλος δεν με έβαλε στόχο. Απλώς ντουμάνιαζε το γραφείο του. Όμως μην έχετε αμφιβολία. Ο αντικαπνιστικός νόμος θα εφαρμοστεί – γι’ αυτό ήταν βέβαιη και η βασίλισσα Αμαλία. Τι εννοείτε «ποια Αμαλία;». Η σύζυγος του Όθωνα. Που υπέγραψε «εν ονόματι του βασιλέως» το βασιλικό διάταγμα για την εφαρμογή του πρώτου αντικαπνιστικού νόμου στην Ελλάδα. Πότε; Το 1856. Μόλις πριν εκατόν πενήντα οκτώ χρόνια.
Παραμυθένια χώρα, σας λέω. Μόνο που αντί να ζει μέσα σε ένα παραμύθι, πουλάει παραμύθι στον εαυτό της.

Monday, January 27, 2014

Δεν έχουμε τίποτα άλλο



Όποιος έχει ακούσει ή διαβάσει ειδήσεις την τελευταία εβδομάδα, γνωρίζει την υπόθεση του δασκάλου στην Άρτα που κατηγορείται ότι έβαλε οκτάχρονους μαθητές να χτυπήσουν συμμαθητή τους.
Η υπόθεση φαίνεται μπερδεμένη. Οι γονείς του μαθητή ισχυρίζονται ότι τα πράγματα έγιναν ακριβώς όπως καταγγέλουν, και ότι ο δάσκαλος ζητούσε συγγνώμη όταν πήγαν στην αστυνομία αλλά αφού μίλησε με τον δικηγόρο του «τα γύρισε» και δηλώνει αθώος. Ο δάσκαλος ισχυρίζεται πως το παιδί είχε περίεργη συμπεριφορά και πήγε να φύγει από την τάξη, οπότε ο ίδιος έβαλε τους συμμαθητές του να το σταματήσουν, για να μην έχει ο ίδιος σωματική επαφή μαζί του.
Οι συνδικαλιστές δάσκαλοι της Άρτας στηρίζουν τον δάσκαλο και κάλεσαν τους συναδέλφους τους σε τρίωρη στάση εργασίας ώστε να διευκολυνθεί η συμπαράσταση στον συνάδελφό τους στο δικαστήριο (η δίκη αναβλήθηκε, μετά από αίτημα του δασκάλου). Τον υπερασπίζονται εξηγώντας πως είναι υπέρβαρος και έχει κινητικά προβλήματα, οπότε δεν προλάβαινε να σταματήσει το παιδί ο ίδιος.
Η απόσταση από την Άρτα μέχρι τα Χανιά είναι μεγάλη για να μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για το ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Οπότε, ας μείνουμε στο κομμάτι της ιστορίας που όλοι συμφωνούν ότι συνέβη: ο δάσκαλος χρησιμοποίησε τους συμμαθητές του αγοριού ώστε να το «σωφρονίσουν» με τον έναν (ξύλο) ή τον άλλο (παρεμπόδιση φυγής) τρόπο. Με βάση αυτό, ας εξετάσουμε το καλύτερο και το χειρότερο σενάριο. Ακόμα και στο καλύτερο σενάριο, λοιπόν, όπου ο δάσκαλος λέει την πλήρη αλήθεια, είναι φανερό ότι λόγω των κινητικών του προβλημάτων δεν μπορεί να ελέγξει την τάξη του και καταφεύγει σε αδιανόητα αντιπαιδαγωγικές μεθόδους. Χρησιμοποιεί μαθητές για να επιβάλλουν την πειθαρχία στους συμμαθητές τους, δημιουργεί μια «αστυνομία μαθητών» μέσα στην τάξη. Και είναι απίστευτο, για μένα, το ότι οι συνδικαλιστές δάσκαλοι της Άρτας δεν το επισημαίνουν αυτό πουθενά, λες και είναι επουσιώδες θέμα. Με κάθε σεβασμό στα προβλήματα υγείας του δασκάλου, νομίζω ότι ακόμα και στο καλύτερο σενάριο, πρέπει να σταματήσει να διδάσκει.
Από εκεί και πέρα, αν αποδειχθεί στην δίκη το χειρότερο σενάριο, ότι δηλαδή ο δάσκαλος έβαλε όντως να χτυπήσουν το παιδί οι συμμαθητές του, το θέμα δεν θα αφορά πια μόνο στον δάσκαλο. Θα αφορά και στους συνδικαλιστές που τον στηρίζουν ανεπιφύλακτα, βέβαιοι πως για όλα φταίει το παιδί και οι γονείς του.
Θυμίζω εδώ ότι έχουν υπάρξει περιστατικά όπου παιδόφιλοι καθηγητές (που έχουν συλληφθεί, π.χ. με υλικό παιδικής πορνογραφίας στην κατοχή τους) έχουν προστατευθεί από τους συναδέλφους τους στα πειθαρχικά όργανα με ελάχιστες ποινές οι οποίες μετά από εφέσεις που ασκήθηκαν δεν εκτελέστηκαν καν.
Η λύση για μένα είναι πολύ απλή. Πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία. Πρέπει να απολύεται και αυτός που καταδικάζεται για κακουργηματικές πράξεις εις βάρος παιδιών αλλά και εκείνοι που τον υπερασπίστηκαν, μόνο και μόνο επειδή «είναι συνάδελφος». Κύριοι συνδικαλιστές – προστάτες των βρωμερότερων συναδέλφων σας, αντίο. Έχετε φροντίσει τον παιδόφιλο ή τον βασανιστή παιδιών. Έχετε πάρει θέση. Είστε μαζί τους. Είστε απέναντι στα παιδιά.
Το 1960 ο Κάρλος Ντίτμπορν, πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Χιλής, είχε παρακαλέσει να πάρει η φτωχή και κατεστραμμένη από σεισμούς χώρα του την διοργάνωση του μουντιάλ του 1962, λέγοντας: «δεν έχουμε τίποτα – γι’ αυτό πρέπει να έχουμε το μουντιάλ». Παραφράζοντας την δήλωσή του, θα ήθελα να πω, για την δική μας κατεστραμμένη από την κρίση χώρα: «δεν έχουμε τίποτα – γι’ αυτό πρέπει να έχουμε την ασφάλεια των παιδιών μας».

Wednesday, January 22, 2014

Πώς να γίνεις αντιπαθής σε πολύ κόσμο μέσα σε 700 λέξεις



Το σημερινό κείμενο αποτελεί μια εκδήλωση φρίκης απέναντι στο τελευταίο κολπάκι της κυβέρνησης. Θα το ξεκινήσω λίγο ανάποδα, δηλώνοντας πως δεν μου είναι πολιτικά συμπαθής ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με τον κ. Τσίπρα έχουμε ακριβώς την ίδια ηλικία (φέτος κλείνουμε τα σαράντα) και, κοιτώντας τον, θα ήθελα να έβλεπα έναν άνθρωπο που εκφράζει τη γενιά μου. Αντ’ αυτού βλέπω έναν άνθρωπο που είναι ο ορισμός του παιδιού του κομματικού σωλήνα, που δεν έχει εργασθεί ώστε να αποκτήσει περγαμηνές και εμπειρίες από την δουλειά του, που έχει κάνει μόνο καριέρα συνδικαλιστή από τον καιρό που ήταν μαθητής στο σχολείο, που έγινε γνωστός στο πανελλήνιο ως καταληψίας και στη συνέχεια αναρριχήθηκε μέσα στο κόμμα του και πήρε την εξουσία μέσω «δαχτυλιδιού» από τον Αλέκο Αλαβάνο, περίπου όπως την πήρε και ο Γιώργος Παπανδρέου από τον Κώστα Σημίτη.
Πέραν του τρόπου απόκτησης της εξουσίας στο κόμμα του και της διαδρομής του, που δεν εκφράζει τη γενιά μου, διαφωνώ και σε πάρα πολλά απ’ όσα υποστηρίζει και υπόσχεται στους πάντες. Μου μοιάζουν τόσο λαϊκίστικα που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές του Ανδρέα Παπανδρέου (μόλις δημιούργησα κι άλλες αντιπάθειες, το ξέρω) – μόνο που υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν λαϊκιστής τον καιρό που το δανεικό χρήμα έρεε, ενώ ο κ. Τσίπρας είναι λαϊκιστής τώρα που δεν υπάρχει σάλιο στη χώρα. Άλλο είναι να ποντάρεις πολιτικάντικα στις ανάγκες του φτωχού που θέλει να ζήσει μεγάλη ζωή και άλλο να ποντάρεις πολιτικάντικα στις ανάγκες του κατεστραμμένου που θέλει να βρει τρόπο να επιζήσει. Το δεύτερο είναι πολύ πιο επικίνδυνο για την χώρα.
Οπότε, δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα ένα άρθρο για να υπερασπιστώ τον κ. Τσίπρα. Μέχρι που ήρθε στην Νέα Δημοκρατία η φαεινή ιδέα να επιτεθεί στον κ. Τσίπρα όχι για τις απόψεις του, αλλά για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που ίσως έχει! Πιο συγκεκριμένα, ο υπεύθυνος Θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως ο κ. Τσίπρας είναι άθεος. Και η ΝΔ, που δηλώνει τάχα πως είναι σοβαρό ευρωπαϊκό και προοδευτικό κόμμα, δεν έχασε χρόνο. Εξέδωσε ανακοίνωση, απαιτώντας από τον κ. Τσίπρα να ενημερώσει τον ελληνικό λαό αν πιστεύει στον Θεό ή όχι, και ευχήθηκε η αντιπαλότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τους Χριστιανούς Ορθόδοξους να μην οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας είναι άθεος. 
Αυτό που θα ήθελα να πω εγώ, διατηρώντας την ψυχραιμία μου όσο μπορώ, είναι το εξής: έχουμε τρελαθεί τελείως; Αρχίσαμε να ζητάμε πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων τώρα; Έχουμε λύσει όλα μας τα επίγεια προβλήματα ώστε να κοντραριζόμαστε για το επέκεινα; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που να είναι με τα σωστά του και να πιστεύει ότι μπορεί ο κ. Τσίπρας επειδή είναι άθεος να θέλει να εκδικηθεί τους Χριστιανούς ορθόδοξους; (βάζοντάς τους φόρο, όπως είχε προτείνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τ. Κουράκης). Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως στο άμεσο μέλλον οι κόντρες μεταξύ των πτωχευμένων Ελλήνων θα διεξαχθούν στο θρησκευτικό πεδίο – όσοι πιστεύουν από τη μία πλευρά και όσοι δεν πιστεύουν από την άλλη; Ή μήπως, παίζει ρόλο το τι δηλώνει ο καθένας πως πιστεύει;. Αν, ας πούμε, ο κ. Τσίπρας δηλώνει άθεος είναι κατακριτέος, ενώ ο κ. Χάρης Τομπούλογλου, επιφανές στέλεχος της ΝΔ που τοποθετήθηκε από το πουθενά διευθυντής του νοσοκομείου «Αγλαΐα Κυριακού» και πιάστηκε να τα παίρνει είναι εξαιρετικός κύριος, επειδή δηλώνει πως πιστεύει στον Θεό και η αλήθεια θα λάμψει; Μήπως να βάλουμε στην κουβέντα μας έναν άλλο πεντακάθαρο κύριο, τον κ. Τσοχατζόπουλο, που έκανε δωρεές εικόνες σε εκκλησίες; Θρήσκος κι αυτός. Όπως και τόσοι άλλοι κλέφτες και απατεώνες που μπορεί να τους ξέρουμε και στην προσωπική μας ζωή, και να μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι (σε μας που πιστεύουμε) όταν τους βλέπουμε να πηγαίνουν στην εκκλησία. Βαθύτατα θρησκευόμενοι και αυτοί οι κύριοι. Άρα ακίνδυνοι. Επικίνδυνος είναι μόνο όποιος δηλώνει πως δεν πιστεύει, σύμφωνα με τη ΝΔ.
Η τρίτη από τις δέκα εντολές λέει να μην χρησιμοποιείς το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω. Ας κάνουν τον κόπο εκεί στη ΝΔ, που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν, να την ξαναδιαβάσουν.

Monday, January 20, 2014

Παιδιά είναι, ας τα χρησιμοποιήσουμε



Με συγκινούν οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά. Όπως για παράδειγμα οι τρεις ανώτατοι πολιτικοί άρχοντες για τους οποίους θα σας μιλήσω σήμερα, συγκινημένος από τις δηλώσεις και τις πράξεις τους.
Πρώτος-πρώτος, ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Σε προχθεσινές του δηλώσεις ο πρόεδρος της Ρωσίας διευκρίνισε πως οι ομοφυλόφιλοι (που στην Ρωσία είναι κατ’ ουσίαν υπό διωγμόν μετά τον πρόσφατα ψηφισθέντα εκεί νόμο, και τρώνε πολύ ξύλο στις διαδηλώσεις τους για το θέμα) οι οποίοι θα ταξιδέψουν στην Ρωσία για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες θα είναι ασφαλείς, αρκεί «να αφήσουν τα παιδιά στην ησυχία τους». Να μην εκφράσουν δηλαδή σε οποιονδήποτε ανήλικο τις απόψεις τους ότι η ομοφυλοφιλία δεν μπορεί να διώκεται ποινικά.
Ξέρετε ποιος άλλος αναφέρθηκε αυτές τις μέρες στα παιδιά; Ο Ταγίπ Ερντογάν. Ο τούρκος πρωθυπουργός αναφέρθηκε στα δικά του παιδιά, και δήλωσε πως όχι μόνο ο γιος του δεν εμπλέκεται στο σκάνδαλο διαφθοράς που φαίνεται να κλονίζει την τουρκική κυβέρνηση, αλλά και ότι: «Θέλω να είμαι απολύτως σαφής. Εάν κάποιο από τα παιδιά μου εμπλεκόταν σε μια τέτοια υπόθεση θα το αποκήρυττα αμέσως». Πάμε πάλι. Αν κάποιο παιδί του εμπλεκόταν σε σκάνδαλο, ο τούρκος πρωθυπουργός δεν θα σκεφτόταν να παραιτηθεί ο ίδιος. Θα έλυνε το πρόβλημα αποκηρύττοντας το παιδί του. Έτσι, αν υποθέσουμε ότι η δήλωσή του είναι ειλικρινής και όχι επικοινωνιακό κόλπο, περνάει ένα μήνυμα. Ξεκαθαρίζει τις προτεραιότητές του. Πρώτη προτεραιότητα, η εξουσία. Δεύτερη, η εξουσία. Κάπου εκεί στον πάτο της λίστας, τα παιδιά του.
Και μια που μιλάμε για πολιτικούς και παιδιά, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, είχε απαγορεύσει οποιαδήποτε φωτογράφηση των παιδιών του, μέχρι που στην πρόσφατη επίσημη χριστουγεννιάτικη φωτογραφία του εμφανίστηκε με την γυναίκα και την τρίχρονη κόρη του, την οποία κοιτάζει με λατρεία. Φαντάζομαι πως το γεγονός ότι είναι πίσω σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην αλλαγή των απόψεών του.
Μετά από όλους αυτούς τους κυρίους, που χρησιμοποιούν τα παιδιά για δικούς τους λόγους, ας πάμε σε κάποιους που πραγματικά τα νοιάζονται. Στους Γιατρούς του Κόσμου, που σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου εξήγησαν ότι στη χώρα μας είναι πλέον μείζον πρόβλημα η δυσκολία των ανασφάλιστων εγκύων γυναικών να έχουν πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας για τον ιατρικό έλεγχο της εγκυμοσύνης τους. Εξίσου μεγάλο πρόβλημα είναι ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός παιδιών που μένουν ανεμβολίαστα – κάτι που απειλεί και την υγεία των συγκεκριμένων παιδιών, αλλά και γενικότερα την δημόσια υγεία. Και σχολίασαν την πανέξυπνη (δικός μου ο χαρακτηρισμός) εγκύκλιο του Υπουργείου Υγείας, σύμφωνα με την οποία επίδομα για την γέννα παίρνουν μόνο οι έγκυες που θα γεννήσουν στο σπίτι τους. Δηλαδή το υπουργείο ωθεί τα φτωχότερα ζευγάρια, για να βρουν κάποια χρήματα να καλύψουν τα έξοδα της εγκυμοσύνης, να γεννήσουν με τον πλέον επικίνδυνο τρόπο, μακριά από τα νοσοκομεία.


Φαντάζομαι πως, το να αυξήσουν άλλα δύο-τρία λεπτά το κόστος του πακέτου του τσιγάρου (ή κάποιο άλλο ισοδύναμο μέτρο) ώστε να μπορούν να καλύψουν όλες τις εγκύους της χώρας και τα εμβόλια κάθε παιδιού ήταν πολύ δύσκολο να το σκεφθούν οι εγκέφαλοι του υπουργείου. Έχουν άλλωστε τόσο σημαντικότερα θέματα από τις εγκύους και τα παιδιά για να ασχοληθούν.

Wednesday, January 15, 2014

Χαρές και πανηγύρια

Αγαλλίαση. Ευτυχία. Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που θα σας έρθουν στον νου μόλις διαβάσετε τις εξαιρετικά ελπιδοφόρες ειδήσεις των τελευταίων ημερών, που έχω μαζέψει για σας.
Ξεκινάμε. Είδηση πρώτη, που την ψάρεψα από το “Βήμα της Κυριακής” της 15ης Δεκεμβρίου και την παραθέτω αυτούσια: «Ο κύβος ερρίφθη για τον κ. Κων. Αχ. Καραμανλή. Θα είναι τελικά υποψήφιος με τη ΝΔ στις Σέρρες. Προς το παρόν όμως ασχολείται με το ίδρυμα Καραμανλή και με την ναυτιλία, η οποία όπως λέει συχνά παρουσιάζει μεγάλη μεταβλητότητα».
Εμένα αυτή η είδηση δεν με χαροποιεί, απλώς. Μου δημιουργεί και μια αίσθηση σταθερότητας, μια σιγουριά ότι οι ισορροπίες στο πολιτικό σύστημα θα αποκατασταθούν. Διότι η οικογένεια Καραμανλή σκέφτηκε προφανώς -πολύ λογικά- ότι δεν είναι δυνατόν η οικογένεια Μητσοτάκη να έχει δύο ενεργούς πολιτικούς (Ντόρα, Κυριάκο) και κοτζάμ Καραμανλήδες να έχουν μόνο τον Κώστα που έχει αράξει στη Ραφήνα. Είχαν μέχρι πρόσφατα και τον Μιχάλη τον Λιάπη αλλά του συνέβησαν μερικές ατυχίες με τη δικαιοσύνη και ζει ένα δράμα, όπως δήλωσε, οπότε ο Μιχάλης πάπαλα από την πολιτική. Συνεπώς, τι φυσιολογικότερο από το να αναζητήσει η οικογένεια Καραμανλή νέο αίμα. Έναν καινούργιο μελλοντικό ηγέτη της χώρας. Που έχει και το κατάλληλο ονοματεπώνυμο. Κωνσταντίνος Καραμανλής ο 3ος.
Είδηση δεύτερη, από τη Real News της περασμένης Κυριακής, της 12ης Ιανουαρίου του 2014, με τίτλο: «Το τηλεφώνημα που έσπασε τον πάγο». Αντιγράφω: «Ο Αλέξης Τσίπρας τηλεφώνησε στον Φώτη Κουβέλη για να του ευχηθεί για την ημέρα της γιορτής του, δίνοντας τέλος στις κακές σχέσεις που είχαν μετά τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από την αποχώρηση της ανανεωτικής του πτέρυγας και τη δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ. Σύμφωνα με πληροφορίες, το περιεχόμενο της συνομιλίας υπήρξε ιδιαίτερα θερμό και ανοίγει το δρόμο για μετεκλογικές συζητήσεις των δύο χώρων».
Διότι, αγαπητέ αναγνώστη, αυτό ήταν το πρόβλημα ανάμεσα σε ΔΗΜ.ΑΡ. και ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν πολιτικό, όπως νόμιζες κι εσύ κι εγώ. Δεν σκοτώνονταν σε όλα τα Μ.Μ.Ε. τα στελέχη των κομμάτων αλληλοεκτοξεύοντας κατηγορίες και δηλώνοντας πως διαφωνούν περίπου σε όλα. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Αλέξης δεν έπαιρνε τον Φώτη στη γιορτή του για χρόνια πολλά και ο Φώτης του είχε κακιώσει, γι’ αυτό ούτε εκείνος του τηλεφωνούσε. Μόλις τηλεφωνήθηκαν, κατάλαβαν ότι η αγάπη τους ποτέ δεν είχε σβήσει κατά βάθος και ότι ως εκ θαύματος έχουν πολλά να συζητήσουν, και διατίθενται να τα βρουν. Το ότι ο ένας χρειάζεται ξαφνικά πολύ τον άλλο για να κάνει κυβέρνηση και ο άλλος τον έναν για να δείξει ότι παραμένει “αριστερός”, είναι απλή σύμπτωση.
Την ίδια σχεδόν ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά τα ευχάριστα και ελπιδοφόρα για το μέλλον του τόπου, μια μητέρα τεσσάρων παιδιών λιποθυμούσε σε δρόμο της Πάτρας από την πείνα, λίγο πριν φτάσει σε χώρο όπου μοιράζονταν τρόφιμα. Δάσκαλοι πληρώνουν χρήματα σε κυλικεία για να σιτίζονται μαθητές τους που δεν έχουν κάτι να φάνε στο σπίτι τους. Το “Χαμόγελο του παιδιού” στηρίζει με χρήματα, ρούχα και κάλυψη ιατρικών αναγκών δέκα χιλιάδες παιδιά.
Ακούστε με που σας λέω. Οι τύποι (στους πολιτικούς αναφέρομαι) δεν έχουν πάρει χαμπάρι. Και δεν θέλουν να πάρουν χαμπάρι.
Οι εκλογές πλησιάζουν. Ψήφο έχουμε. Ας τους βοηθήσουμε να καταλάβουν.

Monday, January 13, 2014

Δυσκολίες

Εχω μερικές δυσκολίες στην κατανόηση. Μπορεί να οφείλονται στην περιορισμένη μου αντιληπτική ικανότητα, αλλά τις έχω. Και θέλω να τις πω σε κάποιον, μήπως και με βοηθήσει να βρω άκρη σ’ όσα με προβληματίζουν.
Ας πούμε, δεν καταλαβαίνω καθόλου τι ακριβώς έκανε η κυβέρνηση με το θέμα των 25 ευρώ για νοσηλεία σε δημόσιο Νοσοκομείο. Θυμίζω πως ισχυριζόταν για καιρό, ότι δεν ήταν δυνατόν να εξαιρεθούν οι άνεργοι και οι φτωχοί γενικότερα από την πληρωμή των 25 ευρώ. Είναι τόσο προκλητικό να το δηλώνεις αυτό, απέναντι σε μία καταρρακωμένη κοινωνία (πρακτικά είναι σαν να προτρέπεις τους απόρους να πεθάνουν, όταν αρρωστήσουν), ώστε δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς, αν η κυβέρνηση διαθέτει στοιχειώδες ένστικτο επιβίωσης. Ή πέντε δράμια κοινό νου.
Από εκεί και πέρα, το μέτρο σήκωνε πολλή συζήτηση, όσον αφορά στην εφαρμογή του για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να διαθέσουν τα 25 ευρώ. Υπάρχει, για παράδειγμα, το επιχείρημα από τη μία πλευρά, ότι οι παροχές υγείας πρέπει να είναι δωρεάν για όλους, αν θέλουμε να έχουμε ένα κράτος που να μας βοηθά να αισθανόμαστε άνθρωποι. Υπάρχει το αντεπιχείρημα, ότι η φορολογία στην Ελλάδα είναι ήδη τόσο υψηλή, ώστε είναι αδύνατη περαιτέρω αύξησή της, για να υποστηριχθούν τα Νοσοκομεία καλύτερα και να τα βγάζουν πέρα – οπότε, γιατί να πληρώνουν όλοι μέσω νέων φόρων και να μην πληρώσουν μόνο όσοι χρειάζονται νοσηλεία στο Νοσοκομείο και μόνο για εκείνη την φορά που θα χρειαστούν τη νοσηλεία;
Υπάρχουν κι άλλα επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές, αλλά το θέμα δεν είναι ποιο επιχείρημα είναι ορθότερο. Το θέμα είναι ότι, υπό την πίεση του ΠΑΣΟΚ η κυβέρνηση πήρε πίσω το μέτρο που δήλωνε ότι αποκλείεται να πάρει πίσω. Και εφήρμοσε ως ισοδύναμο μέτρο την αύξηση της τιμής του τσιγάρου, κατά 5 λεπτά. Η εκτίμηση μάλιστα είναι, όπως μας λένε τώρα, ότι με το μέτρο αυτό θα προκύψουν μεγαλύτερα έσοδα για τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. κατά τρία εκατομμύρια ευρώ.
Ακούγοντάς το αυτό, οι δυσκολίες μου στην κατανόηση πολλαπλασιάστηκαν.
Αν έχεις έτοιμο στο τραπέζι εναλλακτικό μέτρο που δεν προκαλεί την κοινωνία, γιατί δεν το εφαρμόζεις εξ αρχής; Γιατί ξεκινάς μ’ αυτό που θα κάνει και τους φτωχότερους και τους κάπως λιγότερο φτωχούς να νιώσουν ακόμα μεγαλύτερη απελπισία για την καθημερινότητα και το μέλλον τους;
Οι ερωτήσεις μου φοβάμαι πως έχουν τρεις δυνατές απαντήσεις:
α) Το μέτρο δεν είναι ισοδύναμο. Ισχυρίζονται ότι είναι, για να δικαιολογήσουν την οπισθοχώρηση στο θέμα του εισιτηρίου των 25 ευρώ.
β) Το μέτρο είναι ισοδύναμο, και το είχαν ήδη έτοιμο στο τραπέζι προς εφαρμογή και αντικατάσταση του μέτρου των 25 ευρώ. Δεν το παρουσίασαν εξ αρχής επειδή, όπως λένε κάποιες φήμες, έπρεπε να φανεί ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ενεργό ρόλο στην κυβέρνηση και μεσολαβεί υπέρ των αδυνάτων.
γ) Ακούμε συχνά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που προηγείται στις δημοσκοπήσεις κάνει κάτι για να χάσει μονάδες, ώστε να παραμείνει στην αντιπολίτευση. Ακόμα κι αν αυτό είναι αλήθεια, όμως, δεν είναι ο μόνος που καλοβλέπει τα αντιπολιτευτικά έδρανα. Η κυβέρνηση έχει κουραστεί, δεν πολυθέλει να παραμείνει στην εξουσία, βλέπει πόσο καλύτερα περνάνε όλοι οι υπόλοιποι στην αντιπολίτευση και η ήττα δεν την τρομάζει, αντίθετα, την ανακουφίζει ως προοπτική. Οπότε, αν όλα πάνε σύμφωνα με τα σχέδια των κομμάτων, ποιος ξέρει, μπορεί να τα καταφέρουμε να γίνουμε μία χώρα χωρίς κυβέρνηση και με δύο αντιπολιτεύσεις.
«Λόγια που δεν τα καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά, πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μια νύχτα σ” έναν εφιάλτη», έγραψε ο Τάσος Λειβαδίτης, στο “Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα”.

Wednesday, January 08, 2014

Εκνευριστικοί λαοί

Είναι μερικοί λαοί που μ’ εκνευρίζουν αγρίως. Θα σας αναφέρω κάποιους από αυτούς, ενδεικτικά. Με εκνευρίζουν οι Δανοί. Με εκνευρίζουν οι Αυστριακοί. Οι Γεωργιανοί. Οι Σκοπιανοί. Οι Εσθονοί. Οι Σέρβοι. Οι Νορβηγοί. Οι Γερμανοί. Οι Λιχτενσταιν-ιανοί, ή όπως αλλιώς λέγονται – αυτοί με εκνευρίζουν και επειδή δεν μπορώ να τους προφέρω.
Όλοι οι παραπάνω λαοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Κι επειδή εδώ στο Ημερόλογιο δεν γράφω πράγματα για τα οποία δεν έχω αποδείξεις, ιδού οι αποδείξεις μου.
Αυστρία, 2010. Δημοτικές εκλογές. Εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος ένας τύπος είκοσι τεσσάρων χρονών. Είκοσι τεσσάρων! Το όνομά του, Σεμπάστιαν Κουρτς. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο τύπος αυτός είναι υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας! Ευτυχώς εμείς έχουμε τον 57χρονο Ευάγγελο Βενιζέλο στην αντίστοιχη θέση.
Νομίζετε ότι η – απρονοησία να το πω, ανωριμότητα να το πω, ανοησία να το πω, δεν ξέρω – των Αυστριακών είναι μοναδική ανά την Ευρώπη; Νομίζετε λάθος. Στο Λιχτενστάιν την ίδια θέση - υπουργός Εξωτερικών – κατέλαβε το 2009, στα τριάντα τέσσερά της, η Αουρέλια Φρικ. Στην Σερβία, το 2007, στα τριάντα δύο του, την κατέλαβε ο Βουκ Τζέρεμιτς. Στα Σκόπια, το 2011, στα τριάντα τρία του, ο Νίκολα Ποπόσκι. Στην Εσθονία το 2005, στα τριάντα ένα του, ο Ούρμας Παέτ.
Είμαι βέβαιος πως ήδη, μετά από τα παραπάνω, είστε εξίσου εξαγριωμένοι με μένα με την ανευθυνότητα που δείχνουν αυτοί οι λαοί και οι κυβερνήσεις τους. Αλλά όχι, αγαπητοί φίλοι, δεν τελειώσαμε ακόμα. Στην Δανία, το 2011, υπουργός Οικονομικών ανέλαβε ο Θορ Μόγκερ Πέντερσεν. Ετών είκοσι έξι, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Ευτυχώς, εμείς έχουμε τον 57χρονο Γιάννη Στουρνάρα σε αυτή τη θέση. Στην Νορβηγία, υπουργός Πολιτισμού διετέλεσε η Χάντια Τατζίκ, που ανέλαβε την θέση στα είκοσι εννιά της. Σε μας τον Πολιτισμό έχει αναλάβει ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ετών πενήντα έξι.
Στην Γερμανία, υπουργός Οικογένειας ανέλαβε πριν από είκοσι μέρες η Μανουέλα Σβέσιγκ, ετών τριάντα εννιά. Εμείς δεν έχουμε υπουργείο Οικογένειας, διότι όλα πάνε πρίμα στην ελληνική οικογένεια.
Στην Δανία, η Άστριντ Κραγκ Κρίστενσεν εκλέχτηκε βουλευτής το 2007, στα είκοσι πέντε της, και έγινε υπουργός Υγείας το 2011, στα είκοσι εννιά της. Την χαριστική βολή την άφησα, φυσικά, για το τέλος. Πρωθυπουργός της Γεωργίας ανέλαβε στις 20 Νοεμβρίου ο Ιρακλί Γκαριμπασβίλι, ετών τριάντα ενός. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ακριβώς τα διπλάσια χρόνια του: εξήντα δύο.
Τι θέλω να πω, με όλη την παραπάνω πλάκα; Όχι βέβαια ότι η ανάδειξη νέων σε ηλικία ανθρώπων στην εξουσία είναι κάτι αυτομάτως θετικό. Ούτε ότι η εμπειρία σε θέσεις ευθύνης είναι κάτι αυτομάτως αρνητικό.
Η νεαρή ηλικία εξάλλου δεν σημαίνει απαραίτητα και φρέσκιες ιδέες. Υπάρχουν άφθονοι νέοι με ξεπερασμένα μυαλά, που τους ακούς και νομίζεις ότι βρίσκονται σε περασμένες εποχές. Υπάρχουν και μεγαλύτεροι με φρέσκιες ιδέες. Επίσης, όλοι οι νεαροί πολιτικοί που ανέφερα παραπάνω θα κριθούν από το έργο τους, στις χώρες τους.
Όμως το γεγονός ότι στην Ευρώπη αρχίζει να υπάρχει ένα μεγάλο κύμα ανάδειξης νέων ανθρώπων είναι απόρροια της φιλοσοφίας που υπάρχει σε όλους τους τομείς της ζωής των ευρωπαϊκών χωρών (όπως και στις ΗΠΑ και στον Καναδά), και η φιλοσοφία αυτή είναι να δίνονται ευκαιρίες στους πολύ πολύ νέους. Όλες οι εταιρίες που πρωτοπορούν και έχουν ανάγκη να ανανεώνονται διαρκώς, αυτό κάνουν. Κρίνουν τους νέους ανθρώπους με βάση το βιογραφικό τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, να δουν πόσο έχουν δουλέψει και τι το πρωτοποριακό έχουν να προτείνουν. Και αν η κρίση είναι θετική, τους ρίχνουν μία κλωτσιά στον πωπό και τους λένε «βγες μπροστά, για να μας πας με τις ιδέες σου στην επόμενη δεκαετία».
Τα ελληνικά κόμματα, στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές και στις εθνικές, όποτε κι αν γίνουν, πόσους νέους ανθρώπους με σημαντικά βιογραφικά θα κατεβάσουν; Κι αν τους κατεβάσουν, πόσοι πολίτες είναι διατεθειμένοι να τους ψηφίσουν, αντί να καταφύγουν (στις δημοτικές εκλογές, ας πούμε) στην δοκιμασμένη, εξαιρετική λύση, «άσε μωρέ, θα ψηφίσω τον τάδε, που πίνουμε μαζί καφέ, και μπορώ να τον πάρω κι ένα τηλέφωνο άμα έχω καμιά δουλίτσα να μου φτιάξει»;
(Πολύ χρήσιμο για το παραπάνω κείμενο ήταν το άρθρο: «Τα τρομερά μωρά της εξουσίας», του Σ. Μαλαβάκη, που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» στις 28 Δεκεμβρίου 2013).

Monday, January 06, 2014

Ρόκι Μπαλμπόα



Θυμάμαι τις δημοτικές εκλογές του 1986. Η Νέα Δημοκρατία προσπαθούσε να ξεσηκώσει τον κόσμο να «μαυρίσει» σε όλους τους δήμους τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ και να ψηφίσει, βέβαια, τους δικούς της. Για να τα καταφέρει, κατέβασε πρωτοκλασάτα στελέχη της στους μεγαλύτερους δήμους (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη), τους κέρδισε και άρχισε να φωνάζει ότι υπήρχε αναντιστοιχία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην λαϊκή βούληση.

Θυμάμαι και όλες τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Πάντα με μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση να ωρύονται. Αυτό κάνουν οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις στην Ελλάδα ως βασική εργασία. Ωρύονται. Μετά, στον ελεύθερο χρόνο τους, νομοθετούν την αύξηση των μισθών και των προνομίων τους, ώστε να μην χρειάζεται να «κάνουν το σκατό τους παξιμάδι» οι βουλευτές, όπως πρόσφατα ακούσαμε. Να ωρύονται, λοιπόν, και να ζητάνε από τον λαό να «στείλει μήνυμα» στις δημοτικές εκλογές. Μήνυμα πως στηρίζει την κυβέρνηση. Ή μήνυμα πως έχει σταματήσει να την στηρίζει, πως θέλει ανατροπή της κυβέρνησης και εκλογές.

Διαβάζω τώρα στις εφημερίδες πως τα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται πυρετωδώς για τις δημοτικές εκλογές του 2014. Για μία από τα ίδια. Η Νέα Δημοκρατία θέλει να μας πει πως όχι, δεν είναι ψήφος δημοτικών εκλογών αυτή που θα ρίξουμε. Είναι δίλημμα. Σαμαράς ή Τσίπρας, πορεία εντός ή εκτός Ευρώπης. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας πει πως όχι, δεν είναι ψήφος δημοτικών εκλογών αυτή που θα ρίξουμε. Είναι δίλημμα. Μνημόνιο και φτώχεια ή ΣΥΡΙΖΑ και αναγέννηση του τόπου, βάζοντας τέλος στην φτώχεια του λαού.

Παρατηρώντας όλα τα παραπάνω, που στην ουσία διαδραματίζονται ίδια και απαράλλακτα από το 1986, συνειδητοποιώ ένα πράγμα, και αυτό είναι πως οι πολιτικοί μας δεν αγαπούν τον κινηματογράφο - ίσως επειδή δεν παίζουν οι ίδιοι σε αυτόν, ενώ στην τηλεόραση όλο και σε κάποιο κανάλι εμφανίζονται. Αν τον αγαπούσαν, θα γνώριζαν καλά την πορεία των ταινιών «Ρόκι», του Σιλβέστερ Σταλόνε. Η πρώτη ταινία, το 1976, πήρε το Όσκαρ για την καλύτερη ταινία της χρονιάς (κερδίζοντας μάλιστα το «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου» και τον «Ταξιτζή» - ψιλοέγκλημα ήταν εκείνη η βράβευση, αλλά πάμε παρακάτω).

Βλέποντας την τεράστια επιτυχία της ταινίας, ο Σταλόνε γύρισε μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια άλλες πέντε ταινίες με πρωταγωνιστή τον ίδιο ήρωα, τον Ρόκι Μπαλμπόα, τα λεγόμενα «σίκουελς» (συνέχειες, δηλαδή). Η κάθε μία ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Το 1986 ο Σταλόνε «βραβεύτηκε» με το «Χρυσό Βατόμουρο» (το αρνητικό Όσκαρ) ως ο χειρότερος ηθοποιός της χρονιάς για το «Ρόκι 4». Η ταινία ήταν επίσης υποψήφια ως χειρότερη ταινία της χρονιάς, αλλά «έχασε» το βραβείο από μια άλλη ταινία του Σταλόνε, το «Ράμπο 2». Πέντε χρόνια αργότερα, το 1991, ο Σταλόνε και το «Ρόκι 5» του φιγούραραν και πάλι μέσα στις υποψηφιότητες για χειρότερο ηθοποιό και χειρότερη ταινία της χρονιάς.

Από το 1986 έχουν περάσει είκοσι οκτώ χρόνια. Είναι ήδη πολλά, για την κοροϊδία που τρώμε από τα πολιτικά κόμματα. Οπότε, στις δημοτικές εκλογές του ερχόμενου Μαΐου νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να μοιράζουμε τα δικά μας χρυσά βατόμουρα. Να μην παίξουμε το παιχνιδάκι των κομμάτων. Να μην ψηφίσουμε κανέναν υποψήφιο δήμαρχο που θα κατέβει για να μας βοηθήσει «να στείλουμε μήνυμα». Αν θέλουμε να στείλουμε μήνυμα, έχουμε ταχυδρομεία, emails, Facebook, Twitter και δεκάδες μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο Ίντερνετ. Στις δημοτικές εκλογές να κάνουμε αυτό για το οποίο οι εκλογές αυτές υπάρχουν. Να ψηφίσουμε όποιον μας γεμίζει το μάτι, μαζί με τους συνεργάτες του, ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα της πόλης μας.

Έχουμε μερικά, δεν νομίζετε;


Wednesday, January 01, 2014

Αυτός που νομίζεις πως είσαι



Οκ. Η συμπεριφορά του Μιχάλη Λιάπη είναι τόσο προκλητική που φτάνει σχεδόν στο γκροτέσκο. Ειδικά η δήλωσή του ότι έκανε ταξίδι ψυχικής εκτόνωσης στη Μαλαισία επειδή περνάει ένα δράμα, μοιάζει βγαλμένη απευθείας από κάποια τηλεοπτική σάτιρα. Όμως νομίζω πως το θέμα είναι άλλο.

Διάβασα αυτές τις μέρες άρθρα που ανέφεραν ότι η σύλληψη του Λιάπη αποτελεί μήνυμα ότι η Ελλάδα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» αποτελεί παρελθόν. Αποτελεί στ’ αλήθεια; Είναι ο Λιάπης πολύ διαφορετικός σε νοοτροπία από εμάς που δεν έχουμε 28 ακίνητα και δεν έχουμε πίσω μας την οικογένεια Καραμανλή για να μας «τακτοποιεί» σε διάφορες θέσεις; Ας δούμε αν είναι τόσο διαφορετικός, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα μερικά από τα 89 σχόλια στην ιστοσελίδα του «Βήματος» κάτω από το άρθρο με την πρόσφατη συνέντευξη του Εμμανουήλ Κριαρά.

Ο κ. Κριαράς, με καταγωγή από τα Χανιά, όπου έζησε και μεγάλο μέρος της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, είναι ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους που πέρασαν από αυτή τη χώρα μέσα στον 20ο αιώνα. Πρόσφατα έκλεισε 107 χρόνια ζωής, μια ζωή που ο ίδιος στην συνέντευξή του δηλώνει πως δεν την θέλει πια, αφού έχει χάσει την σύζυγό του.

Δεν έχει απλώς αφήσει ένα τεράστιο έργο για την ελληνική γλώσσα. Δεν έχει απλώς αφήσει το αποτύπωμά του μέσα από τον υπερ-εξηνταετή αγώνα του για να επικρατήσει η δημοτική, δεν είναι απλώς ένας βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος που απολύθηκε από την χούντα για τις πεποιθήσεις του. Ακόμα και στα βαθιά του γεράματα γράφει, λέει και προτείνει ρηξικέλευθα πράγματα, και οι προτάσεις του φανερώνουν ένα ολόλαμπρο – ακόμα – μυαλό. Για παράδειγμα, το 2009, πριν την κρίση, όταν αποδέχτηκε την πρόταση να μπει στην τελευταία, μη εκλόγιμη, θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, είχε κάνει μεγάλο θόρυβο με την πρότασή του να καταργηθεί η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στο γυμνάσιο, αφού όπως είπε «η πλειονότητα των μαθητών που μπαίνουν στο γυμνάσιο δεν είναι όλοι στο βαθμό που πρέπει καταρτισμένοι στη νέα ελληνική γλώσσα, που μιλούν κάθε μέρα. Αν σε αυτή την πλειονότητα διδάξεις αρχαία ελληνική γλώσσα, που διαφέρει σημαντικά από την νέα γλώσσα, θα φέρεις σύγχυση στο μυαλό τους που καθόλου δεν την χρειάζονται. Η σωστή διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής πρέπει να γίνεται στο λύκειο». Επίσης, είχε αποδεχτεί την πρόταση δηλώνοντας πως θα ήθελε το κόμμα (το ΠΑΣΟΚ) να είναι περισσότερο σοσιαλιστικό.

Στην πιο πρόσφατη συνέντευξή του είπε διάφορα πολύ τολμηρά πράγματα, όπως: «Ο Έλληνας έχει τον ηρωισμό να θαυμάζει τους αρχαίους - χωρίς, όμως, να τους γνωρίζει, ούτε να τους καταλαβαίνει. Έτσι, γιατί τον βολεύουν... Παράλληλα, φροντίζει για τον διορισμό του "ανάξιου" συνήθως παιδιού του σε βάρος του άξιου παιδιού του διπλανού ο οποίος δεν έχει τις ίδιες γνωριμίες, φροντίζει να δουλεύει όσο το δυνατό λιγότερο, να πάει αργότερα και να φεύγει νωρίτερα από τη δουλειά του, να βάζει στην τσέπη του ότι και όσο μπορεί ο καθένας - όχι μόνο οι πολιτικοί- απ' αυτά που δεν του ανήκουν, να μισεί και να υπονομεύει τον "άλλο"».
Είπε κι άλλα, με τα οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, όπως ότι «Δεν έχω εμπιστοσύνη σ' αυτά που λέει ο κ. Τσίπρας, ούτε το ΚΚΕ. Τον κομμουνισμό τον γνωρίσαμε στη Ρωσία έτσι όπως εφαρμόστηκε», και για τους νέους «Να μην φεύγουν στο εξωτερικό, χάνουμε το αίμα μας ως έθνος με την φυγή των νέων, να μείνουν εδώ, να δουλέψουν, να αγαπήσουν την εργασία, να μην απεργούν (ειδικά οι δάσκαλοι, οι γιατροί...)».

Παραθέτω τώρα και μερικά σχόλια που υπάρχουν κάτω από την συνέντευξη:
«Αν αυτοί υπηρξαν οι πνευματικοί άνθρωποι του παρελθόντος που δομήσαν τη σύγχρονη Ελλάδα, κατανοητή η κατάντια μας...»
«Γεροντική άνοια. Χρειάζεται επειγόντως brain scan».
«Δικαιολογώ τον Κριαρά διότι είναι άτεκνος».
«Εν ολίγοις αυτός ο διανοούμενος, μας προτείνει να μείνουμε σκλάβοι στην κόλαση, που μας ετοίμασαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Να σκύψουμε το κεφάλι, να εκτελούμε αδιαμαρτύρητα τις εντολές της τρόικας. Να συμβάλλουμε στην μετατροπή της χώρας μας σε Γερμανικό προτεκτοράτο, να θυσιάσουμε 30 χρόνια από την ζωή μας-τόσο θα κρατήσει το μνημόνιο. Όχι κύριε Κριαρά. Όποιος μείνει στην Ελλάδα είναι δειλός και ραγιάς».
«Καλά τα λες μεγάλε (στην ηλικία) αλλά και εσύ καρπώθηκες όλα τα "καλά"της φεουδαρχικής πανεπιστημιακής συντεχνίας, χωρίς να την αλλάξεις, και το αποκορύφωμα δέχτηκες να ενισχύσεις ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορώ να ακούω μπουρδολογίες από τους βολεμένους του συστήματος. Μόνο πες πόσα λεφτά πήρες από συντάξεις».
«Βλέπετε Σουλεϊμάν φαίνεται. Αν δεν έχετε κάτι σοβαρό να πείτε, μη δίνετε ανούσιες συμβουλές εκ του ασφαλούς».

Όλοι οι παραπάνω λένε το ίδιο. Λένε «ποιος είσαι εσύ, ρε Κριαρά, που θα μου πεις εμένα ποια είναι η αλήθεια; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»
Μπορεί ο κύριος Κριαράς να μην ξέρει, ποιοι είναι αυτοί, αλλά ξέρω εγώ. Κατά βάθος, έχουν όλοι το ίδιο ονοματεπώνυμο. Τους λένε «Μιχάλη Λιάπη».

Καλή χρονιά!