Monday, November 28, 2016

Οι μεθύστακες της εξουσίας

«Μια σοβαρή μεταρρύθμιση στην Παιδεία θα χρειαστεί έξι χρόνια». Ξέρετε ποιος το είπε αυτό; Δεν πειράζει που δεν ξέρετε, θα σας το αποκαλύψω εγώ. Το είπε ο νέος υπουργός Παιδείας, κ. Γαβρόγλου, αλλά δεν το είπε τώρα. Το είπε τον Μάιο, πολύ πριν γίνει υπουργός Παιδείας
(http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/mia_sobari_metarrythmisi_stin_paideia_tha_xreiastei_eksi_xronia-64379297/).
Και τώρα, που έγινε υπουργός Παιδείας, τι λέει; Τώρα που έγινε υπουργός Παιδείας έδωσε στην δημοσιότητα, πριν λίγες μέρες, το τριετές σχέδιό του για την Παιδεία. Το οποίο, αν κάνει κάποιος τον κόπο να το διαβάσει (http://www.avgi.gr/article/10839/7639834/to-trietes-schedio-gia-ten-paideia), είναι στο μεγαλύτερο κομμάτι του πολύ ωραίο, και πολύ εορταστικό, εγώ δηλαδή το κατευχαριστήθηκα και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Τι εννοώ, «εορταστικό»; Ε, να, πώς βρισκόμαστε ας πούμε στις γιορτές με φίλους και συγγενείς και ανταλλάσσουμε ευχές; Έτσι είναι κι αυτό. Γράφει διάφορα πράγματα που χρειάζονται δέκα έως εκατόν δέκα χρόνια για να γίνουν, εύχεται δυνατά από μέσα του να τα πετύχει και ελπίζει πως έχει δίκιο ο Πάολο Κοέλιο και το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να τον βοηθήσει.
Αλλά το βασικό θέμα εδώ δεν είναι ούτε οι ανέφικτες διακηρύξεις, ούτε το ότι ο κ. Γαβρόγλου συνεχίζει ακάθεκτος σε πολλά πράγματα το τραγικό έργο του Νίκου Φίλη. Το βασικό θέμα εδώ είναι ότι κάνει σχεδιασμό για τρία χρόνια. Λογικό, θα πει κάποιος, αφού για τρία χρόνια ακόμα είναι εκλεγμένος να κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που ο ίδιος ο κ. Γαβρόγλου μας έχει εξηγήσει τον Μάιο ότι η οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση στην Παιδεία χρειάζεται έξι χρόνια. Άρα, δεν ξέρει ούτε αν θα είναι ο ίδιος υπουργός (κανείς υπουργός Παιδείας μετά την μεταπολίτευση δεν έχει μείνει πάνω από τέσσερα χρόνια, και οι περισσότεροι κάθονταν στο υπουργείο πολύ λιγότερο) και κυρίως δεν γνωρίζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση σε έξι χρόνια από σήμερα.
Οπότε, η κοινή λογική λέει αυτό που συζητιέται εδώ και χρόνια: ότι στην Παιδεία οφείλουν τα κόμματα να βρουν κοινούς τόπους για να συμφωνήσουν την πολιτική για την επόμενη δεκαετία, την οποία θα εφαρμόζει όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, και ότι πρέπει να υπάρχει ένας μόνιμος υφυπουργός Παιδείας, ο οποίος δεν θα αλλάζει με την αλλαγή κυβέρνησης, ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Υπάρχει βέβαια ένα προβληματάκι που εμποδίζει να ζητήσει οποιοδήποτε κόμμα συναίνεση στην Παιδεία μετά την νίκη του στις εκλογές. Που εμποδίζει να γίνουν όλα αυτά τα πολύ απλά, που θα έδειχναν ότι τα κόμματα εξουσίας νοιάζονται για τα παιδιά.
Και το προβληματάκι είναι πως μόλις εκλεγούν και πάρουν την εξουσία στα χέρια, μεθάνε. Νομίζουν πως ποτέ, τίποτα και κανείς δεν θα τους κουνήσει από εκεί. Πως είναι αιώνιοι. Άρα, γιατί να προβληματίζονται για το μέλλον; Ανεβαίνει ο κάθε υπουργός, εφαρμόζει όποιο σχέδιο του κατέβει στο κεφάλι, έρχεται ο επόμενος υπουργός, συχνά ακόμα και από την ίδια κυβέρνηση, το αλλάζει ή το ξηλώνει τελείως, και φτου κι απ’ την αρχή.
Αφού ο λαός ξαναψηφίζει τα κόμματα που τόσο επιδεικτικά φτύνουν στο πρόσωπο τα παιδιά του, γιατί να αλλάξει ποτέ κάτι στα σχολεία και στα πανεπιστήμια της χώρας; 

Wednesday, November 23, 2016

Συναντήσεις με σχολεία, Δεκέμβρη και Γενάρη στα Χανιά

Σε συνέχεια του χθεσινού κειμένου, για τις συναντήσεις με Γυμνάσια και Λύκεια στα Χανιά τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη:

Tuesday, November 22, 2016

Εκδηλώσεις/Παρουσιάσεις για το «Δεν είσαι εδώ» και το «Αθηναϊκό Μπλουζ»

Για όσους φίλους και αναγνώστες μπορούν να έρθουν να τα πούμε από κοντά, θα χαρώ πολύ να σας δω στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για το «Δεν είσαι εδώ», που μόλις εκδόθηκε από τον Πατάκη, και για το «Αθηναϊκό Μπλουζ» που θα εκδοθεί στις 12 Γενάρη ταυτόχρονα στην Ελλάδα και στην Αγγλία.
Οι εκδηλώσεις που ετοιμάζονται με κάνουν πολύ χαρούμενο για πολλούς λόγους, θα έχουν πολλές ωραίες εκπλήξεις και θα ανακοινώσω τις λεπτομέρειες σύντομα.
Προς το παρόν, να οι ημερομηνίες:
-23 Δεκεμβρίου, 7μμ, Πνευματικό Κέντρο Χανίων, παρουσίαση του «Δεν είσαι εδώ».
-12 Ιανουαρίου, 6μμ, Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, Αθήνα, παρουσίαση του «Αθηναϊκού Μπλουζ» και του «Δεν είσαι εδώ».
-18 Ιανουαρίου, 7μμ, Πνευματικό Κέντρο Χανίων, παρουσίαση του Αθηναϊκού Μπλουζ.
Επίσης, όπως κάθε χρόνο, θα συναντηθώ με σχολεία στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων στα πλαίσια των εκδηλώσεων του «μήνα εφηβείας» των εκδόσεων Πατάκη – ήδη κάποιες ημερομηνίες έχουν κλείσει, όπως έμαθα από την Βιβλιοθήκη, οπότε όσα άλλα σχολεία ενδιαφέρονται καλό θα είναι να μιλήσουν με την Βιβλιοθήκη μέσα στις επόμενες μέρες.
Ελπίζω να τα πούμε από κοντά, στα Χανιά ή στην Αθήνα!

Monday, November 21, 2016

Πώς να γλιτώσεις το παιδί σου από την ξεφτίλα;

Αν δεν έχετε παιδιά στο Γυμνάσιο, ετοιμαστείτε να μείνετε με το στόμα ανοιχτό με αυτά που θα διαβάσετε. Αν έχετε παιδιά στο Γυμνάσιο, είστε πιο μπροστά από τους υπόλοιπους διότι έχετε ήδη το στόμα ανοιχτό με αυτό που ζείτε.
Θα ξεκινήσω αποκαλύπτοντάς σας ένα μυστικό: μπορεί να νομίζετε πως ο Νίκος ο Φίλης έφυγε από το υπουργείο Παιδείας, αλλά δεν έφυγε. Δεν πήγε πουθενά, ούτε αυτός ούτε ο Αντώνης ο Λιάκος. Όλες τους οι δραματικές για τα παιδιά αποφάσεις και πολιτικές εφαρμόζονται κανονικότατα.
O Αλέξης ο Τσίπρας με την καουμπόικη προφορά απέσυρε τον Φίλη, συνεχίζοντας όμως κανονικά την πολιτική του και περιμένει ότι λόγω του νέου προσώπου (Γαβρόγλου) στο υπουργείο, θα σταματήσει η φασαρία για κάποιο καιρό και η κατεδάφιση της Παιδείας θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. 
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή ήδη εφαρμόζεται από την κυβέρνηση σε όλα τα Γυμνάσια της χώρας και έχει έναν απλό στόχο: να εξηγήσει στο παιδί που μόλις έχει τελειώσει το δημοτικό ότι το Γυμνάσιο, στο οποίο μπήκε, είναι ένας χώρος ΞΕΦΤΙΛΑΣ. Έτσι, για να ξέρει το παιδί πού βρίσκεται και να συμπεριφέρεται ανάλογα.
Αν λοιπόν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, με το νέο σύστημα στα Γυμνάσια, τα Αρχαία Ελληνικά, η Χημεία και η Βιολογία μπήκαν στην ίδια κατηγορία μαθημάτων με τα Θρησκευτικά και την Οικιακή Οικονομία. Γι’ αυτό το λόγο θα εξετάζονται με μία γραπτή εξέταση σε κάθε τετράμηνο και ΔΕΝ θα εξετάζονται στο τέλος του χρόνου. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως για τα Αρχαία, τη Χημεία και την Βιολογία δεν θα υπάρχει σε όλο το Γυμνάσιο καμία εξέταση για το αν ο μαθητής γνωρίζει όλη την ύλη, τουλάχιστον αρκετά ώστε να πάρει την βάση του 10. Α, και αν ο καθηγητής θέλει να βάλει τεστ σε οποιοδήποτε μάθημα, το τεστ απαγορεύεται να διαρκεί πάνω από δέκα λεπτά και επιτρέπεται να έχει ερωτήσεις μόνο για το αμέσως προηγούμενο μάθημα.
Τα παραπάνω δεν είναι τα χειρότερα νέα: σαν να μην έφταναν οι ώρες της Πληροφορικής που έκοψε ο Φίλης από τα δημοτικά σχολεία γιατί του φαινόταν άχρηστο μάθημα, η Πληροφορική στα Γυμνάσια μπήκε στην ομάδα μαθημάτων για τα οποία δεν θα υπάρχει καμία εξέταση! Έτσι, για να είμαστε σίγουροι ότι φτιάχνουμε τους πολίτες του 21ου αιώνα.
Όμως ακόμα και μετά από όλες αυτές τις «διευκολύνσεις», που γίνονται για να μην κουράζονται οι μαθητές, όπως είχε δηλώσει και ο Φίλης, μπορεί και πάλι να υπάρξουν μαθητές που δεν θα περάσουν κάποια μαθήματα. Και εδώ φτάνουμε στην χαριστική βολή της αξιοπρέπειας του σχολείου. Αυτοί που θα κοπούν σε κάποια μαθήματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
α) Όσοι έχουν μέσο όρο βαθμολογίας άνω του 13, μπορούν να περάσουν την τάξη ακόμα και αν σε βασικό μάθημα έχουν πάρει μηδέν!
Σας φαίνεται γελοίο; Πού να δείτε τι ακολουθεί παρακάτω.
β) Όσοι κοπούν σε μαθήματα και δεν έχουν μέσο όρο 13, μετά το τέλος των εξετάσεων Ιουνίου θα κάνουν ενισχυτική διδασκαλία εντός του σχολείου για 5 έως 10 το πολύ ώρες για το μάθημα στο οποίο κόπηκαν, και στο τέλος του ίδιου μήνα (Ιούνιος) θα εξεταστούν ξανά. Δηλαδή, αυτό που έλειπε στον μαθητή όλη τη χρονιά για να περάσει το μάθημα, ήταν ελάχιστες ώρες μάθημα ακόμα και μέσα σε λίγες μέρες θα το έχει ξεπετάξει! 
Το έχω ξαναγράψει και εδώ (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_6.html) πως υπάρχει ξεκάθαρη στόχευση από την κυβέρνηση, να δημιουργήσει ένα εξευτελιστικά εύκολο (τετραετές τελικά) Γυμνάσιο για όλους, ένα σχολείο «παιδική χαρά» και στη συνέχεια ένα πολύ δύσκολο διετές λύκειο το οποίο θα ακολουθούν μόνο όσοι έχουν τα κότσια να πάνε στο πανεπιστήμιο. Οπότε, οι μέτριοι και αδύναμοι μαθητές δεν θα τελειώνουν πια την εκπαίδευσή τους στα 18, αλλά στα 16. Και θα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια στο Γυμνάσιο με ένα σχολείο που θα τους σπρώχνει προς τα κάτω, θα τους λέει με κάθε τρόπο ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που κάνουμε εδώ, κοροϊδευόμαστε για να περνάει η ώρα. Η κυβέρνηση ετοιμάζει τους μελλοντικούς εργάτες/υπαλλήλους των 400 Ευρώ, και το πλασάρει στα παιδιά και στους γονείς τους ως εκδούλευση και συμπόνια: «εμείς δεν θέλουμε να κουράζουμε και να αγχώνουμε τα παιδιά». Λες και απέκτησε ποτέ κανείς γνώση χωρίς να κουραστεί (και δεν εννοώ ως θετική κούραση την παπαγαλία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος των τελευταίων δεκαετιών, βέβαια).
Θα μου πείτε, και τι μπορεί να κάνει ο γονιός; Δεν του φτάνουν όλα όσα έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά, πώς να βοηθήσει και το παιδί του που πάει στο Γυμνάσιο;
Η γνώμη μου είναι ότι μπορεί ο γονιός να ανατρέψει τα πάντα. Αντί, π.χ., να αφήνει το παιδί του να κάνει κατάληψη, όπως γινόταν επί δεκαετίες, να πει στο παιδί του να μπει μέσα στο σχολείο να κάνει μάθημα και να κάτσει ο γονιός έξω από το σχολείο, ως διαμαρτυρία. Και να βρει κι άλλους γονείς που θα κάνουν το ίδιο – ένα χαρακτηριστικό της τραγωδίας που ζει η χώρα είναι ότι σε λίγα σπίτια πια έχουν δουλειά και οι δύο γονείς. Εκείνος που δεν δουλεύει, ας οργανωθεί, μέσω του συλλόγου γονέων ή αλλιώς, ώστε μαζικά να εμφανίζονται οι γονείς και να κάθονται ειρηνικά έξω από το σχολείο. Αν δεν μπορεί να οργανωθεί, ας πάει μόνος του και θα πείθει σιγά-σιγά κάθε μέρα και κάποιον να κάθεται μαζί του. Μα, είναι λύση αυτή; θα σκέφτεστε ίσως. Βεβαίως είναι. Απλώς μάθαμε τόσα χρόνια στους «αγώνες» που δεν ήταν τίποτα άλλο από τσαμπουκάδες για να εκτονωνόμαστε. Και τίποτα ποτέ δεν άλλαζε ουσιαστικά. Η ειρηνική επανάσταση δεν είναι λόγια του αέρα, είναι κάτι που γίνεται, αρκεί να νιώθουν δυνατοί οι άνθρωποι που θέλουν να επαναστατήσουν. Μόνο αν υπάρξει ένα κύμα διαμαρτυρόμενων γονέων σε όλη την χώρα, που απολύτως ήσυχα κάθονται έξω από τα γυμνάσια για να δηλώσουν πως δεν θέλουν τα παιδιά τους να ζουν τέτοια ξεφτίλα στο σχολείο, μπορεί επιτέλους ο Νίκος Φίλης, ο Αντώνης Λιάκος και οι πολιτικές τους να μας αδειάσουν την γωνιά.

Wednesday, November 16, 2016

Ωχ πως βαριέμαι

Ωχ πως βαριέμαι, μου έχουν φέρει κι αυτόν τον περίεργο που κάθεται έξω-έξω στην καρέκλα του, στην τσίτα είναι, κάτι θα θέλει κι αυτός να μου ζητήσει, όπως όλοι, αυτή εδώ η δουλειά είναι πολύ κουραστική τελικά, είναι δύσκολο να είσαι παντοδύναμος. Θα αράξω στην πολυθρόνα, θα κοιτάξω το ρολόι μου και θα χασμουρηθώ, να καταλάβει ότι πρέπει να φεύγει σιγά-σιγά.


Monday, November 14, 2016

Είναι χαζό το αμερικάνικο εκλογικό σύστημα; Και πόσα τρίποντα πρέπει να βάλει κανείς επιτέλους για να κερδίσει έναν διαγωνισμό;

Σκεφτόμουν, χθες, τρία πράγματα, με αφορμή το σοκ της εκλογής Τραμπ:
Το πρώτο, ότι ειδικά στην Ελλάδα, δεν πρέπει να μας κάνει τόση εντύπωση η εκλογή μιας περσόνας φτιαγμένης και προβεβλημένης ατελείωτα από τα ΜΜΕ. Για πολλά χρόνια, όποιος ηθοποιός έπαιζε σε γνωστές σειρές της τηλεόρασης, είτε κατέβαινε υποψήφιος και εκλεγόταν είτε έχανε την εκλογή για λίγο – γι’ αυτό και τα κόμματα τους κυνηγούσαν για να τους βάλουν στα ψηφοδέλτια.
Το δεύτερο, πόσο υποκριτές φάνηκαν οι Δημοκρατικοί σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία. Το 2008, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα είχε απέναντί του ως υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων τον Τζον Μακέιν (όχι τον Τζον Μακλέιν, αυτός ήταν ο ρόλος του Μπρους Γουίλις στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει») είχαν βουίξει τα προσκείμενα στους Δημοκρατικούς μέσα με σχόλια για την ηλικία του Μακέιν, που ήταν 72 χρονών και τους φαινόταν πολύ γέρος για την προεδρία. Ενώ τώρα, που οι Δημοκρατικοί είχαν υποψήφια την 69χρονη Χίλαρι Κλίντον, η οποία μάλιστα φαινόταν να δυσκολεύεται ή και να υποβαστάζεται στην διάρκεια της εκστρατείας (όχι επειδή είχε κάποια φοβερή αρρώστια, όπως έλεγαν τα παπαγαλάκια των Ρεπουμπλικάνων, αλλά επειδή είναι τρομεροί οι ρυθμοί για να αντέξει ένας 70χρονος!) το είχαν κάνει τουμπεκί και τους φαινόταν φυσιολογικό να είναι η υποψήφιά τους.
Το τρίτο και σημαντικότερο, έχει να κάνει με αυτό που ακούγεται ευρύτατα ότι η Χίλαρι πήρε περισσότερες ψήφους από τον Τραμπ άρα έπρεπε να κερδίσει, και για την ήττα της φταίει το απαρχαιωμένο εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ. Τα πράγματα δεν είναι έτσι, για δύο λόγους:
α) Πριν από λίγα χρόνια, έπαιξα σε έναν διαγωνισμό τριπόντων με φίλους. Επειδή είμαι μεγάλη ψωνάρα στο μπάσκετ, έφτιαξα τους κανόνες εις βάρος μου, γιατί πίστευα πως θα κερδίσω ότι κι αν γίνει. Τελικά, παρόλο που προς το τέλος του παιχνιδιού έβαλα 5 συνεχόμενα τρίποντα από διαφορετικά σημεία, έχασα. Με άλλα λόγια, όταν ξέρεις τους κανόνες ενός παιχνιδιού, και δέχεσαι να παίξεις (γιατί στο παρελθόν έχεις κερδίσει με αυτούς τους κανόνες) μην κλαίγεσαι τώρα επειδή έχασες.
β) Πόσο περίεργο είναι στ’ αλήθεια, όμως το σύστημα των αμερικάνικων εκλογών; Προφανώς έχει την ιδιομορφία ότι αν κάποιος υποψήφιος κερδίσει έστω και με μία ψήφο διαφορά σε μια πολιτεία, παίρνει όλες τις «έδρες» (εκλέκτορες) της πολιτείας. Αυτό που κρύβουν ή δεν γνωρίζουν όμως όσοι επικαλούνται την ιδιομορφία, είναι ότι στις συγκεκριμένες εκλογές, ακόμα και αν γινόταν κατανομή εκλεκτόρων της κάθε πολιτείας με το πιο δίκαιο σύστημα που υπάρχει, με απλή αναλογική δηλαδή, πάλι ο Τραμπ θα κέρδιζε!
Θα μου πείτε: «και το ότι οι συνολικές ψήφοι σε όλη την Αμερική είναι υπέρ της Χίλαρι, δεν πρέπει να μετρήσει;»
Σκεφθείτε το εξής παράδειγμα: Να γίνονταν εκλογές στην Ελλάδα και να υπήρχε κάποιος υποψήφιος πρωθυπουργός που θα κατόρθωνε με όσα έλεγε να «σαγηνέψει» την μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, αλλά σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, σε κάθε νομό, να πάτωνε, να καταποντιζόταν. Όμως η μεγάλη πλειοψηφία στις δύο τεράστιες περιφέρειες θα του αρκούσε για να εκλεγεί πρωθυπουργός, κι ας μην τον ήθελε η υπόλοιπη χώρα. Ε, αυτό συνέβη χονδρικά στην Αμερική, μόνο που εκεί δεν αρκούσε αυτό για να εκλεγεί η Κλίντον. Η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία την Κλίντον, κάποιες πολιτείες ψήφισαν οριακά υπέρ Τραμπ ή υπέρ Κλίντον και στην υπόλοιπη Αμερική ο Τραμπ σάρωσε. Μόνο που, σε αντίθεση με την Ελλάδα που είναι μια ενιαία χώρα, οι ΗΠΑ θέλουν να διατηρήσουν την ουσία του ονόματός τους: «Ηνωμένες Πολιτείες». Δεν θέλουν να δώσουν την δυνατότητα σε 1-2 μεγάλες πολιτείες να καθορίζουν την πορεία όλων των υπόλοιπων.
Ενστάσεις σαφώς μπορεί να υπάρχουν, αλλά υπάρχει και λογική στο σύστημά τους.
Και το σημαντικότερο όλων: υπάρχει σταθερότητα. Το ίδιο σύστημα, που όλοι γνωρίζουν, και εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια στις 8 Νοεμβρίου, βρέξει-χιονίσει. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου σχεδόν κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να φτιάξει έναν εκλογικό νόμο που θα την βολέψει και κάθε αντιπολίτευση προσπαθεί να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση μόλις περάσουν λίγοι μήνες από την πιο πρόσφατη εκλογή.

Friday, November 11, 2016

Για τον Λέοναρντ Κοέν

Ξέρω πως οι περισσότεροι είναι κολλημένοι με τον (νομπελίστα πια) Ντίλαν, αλλά για μένα ο Λέοναρντ Κοέν, που έφυγε χθες, ήταν ο μεγαλύτερος τροβαδούρος της γενιάς τους. Σκέφτηκα εδώ να βάλω το Famous Blue Raincoat, ως αποχαιρετισμό, όμως άλλαξα γνώμη. Γιατί τα τραγούδια, όπως και τα βιβλία, οι ταινίες, οι πίνακες ζωγραφικής, είναι σκυτάλες. Κάποιος τα δημιουργεί για να τα πάρουν άλλοι και να τρέξουν μ' αυτά. Κι έτσι βάζω το Hallelujah, του Κοέν, σε ερμηνεία της K.D. Lang. Είναι μία από τις σημαντικότερες ερμηνείες που έχω ακούσει ποτέ.
Ακολουθούν οι στίχοι, και το link στο YouTube:
"Hallelujah"
Well I heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do ya?
Well it goes like this
T
he fourth, the fifth
The minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty and the moonlight overthrew you
She tied you to her kitchen chair
And she broke your throne and she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well baby I've been here before
I've seen this room and I've walked this floor
I used to live alone before I knew ya
I've seen your flag on the marble arch
Love is not a victory march
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well there was a time when you let me know
What's really going on below
But now you never show that to me do you?
And remember when I moved in you?
And the holy dove was moving too
And every breath we drew was Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well maybe there's a god above
But all I've ever learned from love
Was how to shoot somebody who'd out drew ya
And it's not a cry that you hear at night
It's not somebody who's seen the light
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
https://www.youtube.com/watch?v=P_NpxTWbovE

Thursday, November 10, 2016

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός απόψε

«Είναι δύσκολο να είσαι γονιός απόψε. Προσπαθείς να μάθεις στα παιδιά σου να μην κάνουν bullying, προσπαθείς να μάθεις στα παιδιά σου να μην είναι φανατικοί, ρατσιστές, προσπαθείς να μάθεις στα παιδιά σου σε ότι έχουν να κάνουν να πηγαίνουν προετοιμασμένα. Και μετά έχεις αυτό το αποτέλεσμα, και υπάρχουν γονείς που βάζουν τα παιδιά τους για ύπνο απόψε και φοβούνται το επόμενο ξημέρωμα, που θα πρέπει να κάτσουν στο πρωινό και να τους εξηγήσουν αυτό που συνέβη».
Μέσα στην γενικότερη καταχνιά, μια εξαιρετική στιγμή της τηλεόρασης, από έναν σπουδαίο ακτιβιστή, δικηγόρο και συγγραφέα, τον Van Jones.
https://www.youtube.com/watch?v=ZYsgjNZparM

Wednesday, November 09, 2016

Ντόναλντ Μπέπε Τσίπρας και Αλέξης Φάρατζ Τραμπ – Δεν είναι ανέκδοτο, είναι η ζωή σου

Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νάιτζελ Φάρατζ που έπεισε την Αγγλία για το Brexit και ο θριαμβευτής (κι ας μην έφτασε να γίνει πρωθυπουργός) στην Ιταλία Μπέπε Γκρίλο έχουν τόσες ομοιότητες στην πορεία τους προς την νίκη, που πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην τις βλέπει. Το ότι οι δύο αυτοπροσδιορίζονται ως «δεξιοί» και οι άλλοι δύο ως «αριστεροί» καμία σημασία δεν έχει.
Όλοι τους εμφανίστηκαν ως «κόντρα στο κατεστημένο».
Όλοι τους έταξαν στους λαούς τους λαγούς με πετραχήλια, αρκεί να τους ακολουθήσουν και να τα σπάσουν με τους «κακούς ξένους», που φταίνε για την καταστροφή της χώρας τους.
Όλοι τους έκαναν κήρυγμα μίσους απέναντι σε όποιον αντιλαμβάνονταν ως αντίπαλο.
Όλοι βρήκαν απέναντί τους φθαρμένα πολιτικά πρόσωπα και μαζική αρνητική κριτική από τα ΜΜΕ, τα οποία ΜΜΕ όμως λάτρευαν να τους προβάλλουν γιατί έφερναν νούμερα τηλεθέασης και πωλήσεις περιοδικών και εφημερίδων, ακόμα και όταν έβριζαν τα ίδια τα ΜΜΕ που τους πρόβαλαν.
Όλοι τους απευθύνθηκαν σε ψηφοφόρους που τους ψήφισαν είτε για να τους βλέπουν και να γελάνε μαζί τους, είτε για να γελάνε με τα κατεβασμένα μούτρα των αντιπάλων τους.
Απευθύνθηκαν σε ψηφοφόρους που ένιωθαν «ριγμένοι» και ήθελαν να πάρουν την εκδίκησή τους απέναντι σε αυτούς που οι ίδιοι είχαν εκλέξει στο παρελθόν.
Και επειδή τα κίνητρα της ψήφου ήταν ταπεινά (εκδίκηση και γέλιο), δεν ήταν ανακοινώσιμα. Γι’ αυτό όλοι τους (Τραμπ, Τσίπρας, Φάρατζ-Brexit, Γκρίλο) εμφανίζονταν στις δημοσκοπήσεις πολύ χαμηλότερα από τα ποσοστά που πήραν τελικά. Για τον ίδιο λόγο που πάντα εμφανίζεται πολύ χαμηλότερα και η Χρυσή Αυγή, σε σχέση με το ποσοστό που παίρνει. Επειδή πολύς κόσμος ντρέπεται να δηλώσει τι θα ψηφίσει (υπάρχoυν δύο ονόματα γι’ αυτό το φαινόμενο, ονομάζεται: “The Bradley effect” ή “spiral of silence”, για όποιον θέλει να το ψάξει στο Ίντερνετ).
Και μια που αναφέρθηκα στο Ίντερνετ, ο συνδυασμός της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με την προβολή, με ένα κλικ στο Ίντερνετ, όλης της χλιδής και των «όμορφων ανθρώπων» που ζουν αυτή τη χλιδή, κάνει όποιον αισθάνεται ριγμένος να θυμώνει ακόμα περισσότερο που περνάει τη ζωή του χωρίς να απολαμβάνει αυτά που άλλοι ζουν καθημερινά.
Τόσο πολύ ήθελαν οι ψηφοφόροι να πάρουν την εκδίκησή τους απέναντι στις «ελίτ» που δεν τους ένοιαξαν ούτε τα προφανή παραμύθια που τους πουλούσαν σε όλες τις χώρες οι λαϊκιστές δημαγωγοί, ούτε τα ψέματα που τους έπιαναν να λένε.
Ο Τσίπρας έταζε ότι θα παίζουμε νταούλια και θα χορεύουν οι παγκόσμιες αγορές, όπως ακριβώς ο Τραμπ και ο Φάρατζ έταξαν πως θα κάνουν ξανά τις ΗΠΑ και την Αγγλία «μεγάλες».
Οι ομοιότητες δεν έχουν τελειωμό.
Αλλά η ουσία βρίσκεται στο γιατί φτάσαμε ως εδώ, γιατί εκλέγονται αυτοί οι άνθρωποι, τι είναι αυτό που προκαλεί την ανάγκη των λαών για «εκδίκηση».
Ο λόγος που εκλέγονται είναι, κατά την γνώμη μου, ότι η τεχνολογία τρέχει πια πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι μπορεί ο άνθρωπος (ειδικά ο λιγότερο καταρτισμένος) να παρακολουθήσει. Είτε τον πετάει εκτός αγοράς εργασίας, είτε τον αναγκάζει να τρέχει νυχθημερόν για να προλάβει να μάθει και να εφαρμόσει όσα του χρειάζονται για να παίρνει έναν περιορισμένο μισθό. Μέσα στον 20ο αιώνα, η τεχνολογική έκρηξη βελτίωσε θεαματικά και την καθημερινότητα και το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Σήμερα, πια, οδηγεί σε δραματική μείωση θέσεων εργασίας, και σε «υψηλού επιπέδου» βελτιώσεις που συχνά δεν είναι κατανοητές στον απλό άνθρωπο. Οι μισθοί μειώνονται, υπάρχει ανασφάλεια για το μέλλον σε πολλούς, και για το μέλλον των παιδιών τους σε ακόμα περισσότερους. Και η φτώχεια οδηγεί σε ανάγκη για εκδίκηση. Εκδίκηση τυφλή και κουφή – ότι κι αν λένε οι πολιτικοί που ζητούν την ψήφο, δεν έχει σημασία, αρκεί να δείχνουν ότι μισούν τους παλιούς πολιτικούς, «το κατεστημένο».
Οι οποίοι βέβαια παλιότεροι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους, φέρουν τεράστιες ευθύνες που φθάσαμε ως εδώ. Διότι πήραν την πιο ιερή ιδέα, την παγκοσμιοποίηση με την έννοια της οικουμενικότητας του ανθρώπου και της σύνδεσης των λαών, και την ξεφτίλισαν, την έκαναν συνώνυμο του κακού, και οι δεξιοί και οι αριστεροί. Οι δεξιοί επειδή θέλησαν να κονομήσουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους όσο περισσότερο γινόταν, από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, εις βάρος των λαών τους. Και οι αριστεροί, επειδή αντιλαμβάνονται τον παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο ως άνθρωπο «φτερό στον άνεμο», χωρίς εθνική ταυτότητα, και όταν ακούνε την λέξη «μετανάστης» αυτομάτως ενδιαφέρονται περισσότερο απ’ ότι ενδιαφέρονται για οποιονδήποτε συμπατριώτη τους, σα να νιώθουν έναν περίεργο «ανάποδο ρατσισμό». Μέχρι να έρθουν στην εξουσία και να κάνουν τα ίδια με τους δεξιούς.
Ας ελπίσουμε ότι ο φόβος που μας δημιουργούν όσοι βρίσκονται πια σε θέσεις εξουσίας δεν θα μας κάνει ακόμα πιο ακραίους και αυτοκαταστροφικούς, αλλά θα γίνει δύναμη για να ανακαλύψουμε ξανά τους βαθιά κρυμμένους καλύτερους εαυτούς μας. 

Tuesday, November 08, 2016

Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά (2ο μέρος)

Έγραφα λοιπόν χθες, με αφορμή τον ανασχηματισμό στο υπουργείο Παιδείας, ότι σε αυτή τη χώρα άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά από αυτήν του Αλέξη Τσίπρα.
Και σκεφτόμουν, όσο το έγραφα, πως το χειρότερο δεν είναι το πόσο προκλητικός είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, στις δηλώσεις του. Το χειρότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι προκλητικός χωρίς να το θέλει. Του ξεφεύγουν τέρατα, όταν ανοίγει το στόμα του.
Θα θυμάστε την δήλωσή του το καλοκαίρι του 2015, μετά την διαπραγμάτευση (που μας κόστισε πάνω από 80 δις Ευρώ), όπου τόνισε, σαν να μας έλεγε κάτι καταπληκτικό, ότι διαπραγματεύτηκε επί 17 ώρες.
Του φάνηκε εξωφρενικό! Ξέρω τόσους ανθρώπους, σε Ελλάδα, Καναδά, Αυστραλία που χτυπούν τα 17ωρα για πλάκα, για να τα βγάλουν πέρα, και ο άνθρωπος που ζήτησε από τον ελληνικό λαό να του δώσει το μέλλον της χώρας και των παιδιών της στα χέρια του, παραπονέθηκε επειδή δούλεψε 17 ώρες για μία μέρα!
Πέρασε λοιπόν ο καιρός, και ήρθε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και ο προχθεσινός ανασχηματισμός. Και τι είπε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, της Κυριακής, ο Αλέξης Τσίπρας στους υπουργούς του;
Τους είπε: «να ξενυχτήσουμε, αν χρειαστεί, για να είμαστε εντός χρονοδιαγραμμάτων».
Να ξενυχτήσουν, αν χρειαστεί! Οι μαθητές που δίνουν πανελλήνιες ξενυχτούν ήδη, πολλά βράδια, διαβάζοντας στα δεκαεπτά τους. Οι γονείς τους ξενυχτούν είτε για να τα βγάλουν πέρα με τις υποχρεώσεις τους, είτε από φόβο για το αύριο. Και ο πρωθυπουργός λέει στους ολοκαίνουργιους υπουργούς του, που διαχειρίζονται την τύχη της χώρας, να ρίξουν και κανένα ξενύχτι «αν χρειαστεί». Αν χρειαστεί!
Λογικό. Σε έναν άνθρωπο που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, το ξενύχτι ή η υπερωρία  μοιάζει να είναι κάτι υπεράνθρωπο, ηρωικό. Το παράλογο είναι ότι έγινε πρωθυπουργός.
Όσα στραβά κι αν έχει η χώρα, όσο λάθος κι αν πήρε τη ζωή της τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, της άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά.

Monday, November 07, 2016

Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά (1o μέρος)

Άκουσα τα ονόματα του ανασχηματισμού, για το υπουργείο Παιδείας, και σκέφτηκα πρώτα την χώρα ολόκληρη και μετά τους μαθητές – δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου. Σκέφτηκα πόσο ταιριάζει μια φωτογραφία του πρωθυπουργού και από πίσω να παίζει, αφιερωμένο στην χώρα και στους μαθητές της, το τραγούδι «Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά» (σε μουσική Μπρέγκοβιτς, στίχους Κατσιμιχαίων, ερμηνεία Νταλάρα). Μια καλύτερη αγκαλιά από αυτήν του Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο ο ελληνικός λαός εναπόθεσε τις ελπίδες του για το μέλλον της πατρίδας του και των παιδιών της.
Αυτό που έγινε στο υπουργείο Παιδείας, την Παρασκευή το βράδυ κατά τον ανασχηματισμό, είναι ίσως ανατριχιαστικότερο ακόμα και από το να παρέμενε υπουργός ο καταστροφικός Νίκος Φίλης με αναπληρώτρια την Αναγνωστοπούλου και υφυπουργό τον Πελεγρίνη – που ξαφνικά, εκεί που υποτίθεται ότι εφάρμοζαν πλήρως το σχέδιο της κυβέρνησης για την Παιδεία, όλοι τους πήραν πόδι από το υπουργείο.
Αυτό που έγινε στο υπουργείο Παιδείας την Παρασκευή το βράδυ ήταν η δημόσια παραδοχή από τον πρωθυπουργό ότι δεν του καίγεται καρφάκι για τα παιδιά αυτής της χώρας. Ο Φίλης όπως είναι γνωστό εφάρμοζε στο υπουργείο την πολιτική που του υπαγόρευε ο Αντώνης Λιάκος (http://polyk.blogspot.com.au/2016/05/blog-post_80.html). Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει δημοσίως ότι θαυμάζει τον Αντώνη Λιάκο. Και ποιον βάζει, στον ανασχηματισμό, ως υφυπουργό Παιδείας, ο Αλέξης Τσίπρας; Τον Κώστα Ζουράρι. Ποια είναι η γνώμη του Κώστα Ζουράρι για τον Αντώνη Λιάκο, την οποία έχει εκφράσει ήδη πολλές φορές; Αυτή είναι μια πρώτη γνώμη του, όπως μπορείτε να ακούσετε εδώ (https://www.youtube.com/watch?v=UVyCEzyFZhI&feature=youtu.be):
«Αυτός ο Λιάκος που είναι κλασικός πατριδοκλάστης λέει ότι δεν υπάρχει πατρίδα, είναι κατασκευή, ιδεολόγημα μετά το 1830. Τώρα κρύβεται, δεν μπορεί να εκτεθεί απέναντι σ’ έναν ολόκληρο λαό και έθνος και πολιτισμό. Όταν είσαι στο 2% και είσαι γκρουπούσκουλο, λες τις μαλακίες σου, αλλά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν ολόκληρο λαό καταλαβαίνεις πως αυτά τα πράγματα θα σε ρίξουν. Υπάρχει αυτή η ψολόεσα (θολούρα) αυτή η ψολοκομπία (σκοτεινιασμένη έπαρση) του Λιάκου».
Αυτή είναι μια δεύτερη γνώμη του:
«Θα μιλήσω για ορισμένους βοσκηματώδεις που ασχολούνται με την Παιδεία που υποστηρίζουν αυτή την βροντερή ηλιθιότητα, τη βρωμώδη επιστημονολογικά άποψη της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους».
Και αυτή είναι μια τρίτη γνώμη του: «Η επιστημονική υστέρηση του Λιάκου είναι βροντώδης»
Από την Δευτέρα το πρωί, χάρη στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, στο υπουργείο Παιδείας της χώρας ο Αντώνης Λιάκος και ο Κώστας Ζουράρις θα πρέπει να δουλέψουν μαζί για την Παιδεία του τόπου.
Διότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έδιωξε τον Φίλη επειδή αποφάσισε να γίνεται λιγότερες ώρες μάθημα στα παιδιά του δημοτικού από οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, ούτε επειδή κατάργησε ώρες Πληροφορικής, Μαθηματικών και δημιουργικής δραστηριότητας, ούτε επειδή πήγε να καταργήσει σταδιακά τα αρχαία Ελληνικά, ούτε επειδή εξευτέλισε τους ανασφάλιστους γονείς που ήθελαν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στο ολοήμερο, ούτε επειδή ήθελε να εξευτελίσει όσες πανεπιστημιακές σχολές θα ονομάζονταν «β΄διαλογής» και θα δέχονταν υποχρεωτικά φοιτητές χωρίς εξετάσεις, ούτε επειδή ετοίμαζε ένα σύστημα που θα ανάγκαζε τους αδύναμους μαθητές να σταματάνε το σχολείο στα 16 τους.
Όχι. Τον έδιωξε επειδή ο Φίλης τσακώθηκε με την εκκλησία και του είπε ο Πάνος ο Καμμένος να τον διώξει, ξέρετε, αυτός που με δάκρυα στα μάτια ρωτούσε τον αρχιεπίσκοπο να του πει αν πρέπει να ρίξει την κυβέρνηση ή όχι. Ο Πάνος ο Καμμένος, που για να «πουλήσει» στο εκλογικό του κοινό ότι ελέγχει πια την κατάσταση στην Παιδεία, απαίτησε να βάλει κάποιον δικό του εκεί.
Και ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα πρόβλημα να βάλει έναν άνθρωπο (τον Ζουράρι) που είναι «σκοτωμένος» δημοσίως με τον Λιάκο. Αλλά αν είναι να μείνει και μια μέρα παραπάνω πρωθυπουργός ο Τσίπρας, ποια Παιδεία και κουραφέξαλα τώρα. Συνεχίζουμε, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σχέδιο, όσα πάνε και όσα έρθουν, ότι βγάλει ο καυγάς του Λιάκου με τον Ζουράρι, δεν βαριέσαι αδελφέ. Εξάλλου, τα δικά του παιδιά ο κ. Τσίπρας τα στέλνει σε ιδιωτικό σχολείο, κάτι που κατά βάθος είναι μια επαναστατική πράξη, απλώς δεν μπορεί ο κοινός και περιορισμένος νους μας να το καταλάβει.
Το δεύτερο μέρος του κειμένου, αύριο.