Εικόνες από ένα καλύτερο μέλλον

Επειδή όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την προσπάθεια που συνοδεύεται από αισιοδοξία, να τρεις εικόνες που έζησα τις τελευταίες μέρες εδώ στο Περθ και ελπίζω πως, με μπόλικη προσπάθεια, θα τις ζούμε στο μέλλον και στην Ελλάδα.

Εικόνα 1^η: Εορτασμός της εθνικής επετείου της 28^ης Οκτωβρίου, στο King’s Park. Κατάθεση στεφάνου στο State War Memorial, απαγγελία ποιημάτων από μαθητές του ελληνικού σχολείου St. Andrews, σε μια λιτή, σοβαρή και συγκινητική τελετή που διοργανώθηκε από το ελληνικό προξενείο. Στοιχεία που λείπουν νομίζω από σημαντική – ελπίζω όχι πλειοψηφική – μερίδα του κόσμου (γονείς, μαθητές, δάσκαλοι) που συμμετέχει στις παρελάσεις στην Ελλάδα και τις αντιμετωπίζει με διάθεση που κυμαίνεται από τον χαβαλέ ως την βαρεμάρα.  

Παρακάτω μπορείτε να δείτε φωτογραφίες από την τελετή στο King’s Park.

Εικόνα 2^η: Πορεία στο κέντρο του Περθ, στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της πόλης. Ένα μεγάλο πλήθος αγοριών και κοριτσιών, βάδιζαν ο ένας πίσω από τον άλλο με αυτοκόλλητα στα στόματά τους για να μην μπορούν να μιλήσουν και μοίραζαν φυλλάδια στους περαστικούς. To έκαναν ως διαμαρτυρία και ενημέρωση ταυτόχρονα για το trafficking, δηλαδή την εμπορία ανθρώπων ώστε να δουλεύουν ως σκλάβοι ή να υπηρετούν σεξουαλικά εκείνους που τους αγοράζουν. Το trafficking σήμερα εκτιμάται ότι είναι μία από τις πιο γρήγορα αυξανόμενες εγκληματικές δραστηριότητες παγκοσμίως και ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν ως σκλάβοι ξεπερνά τα είκοσι εκατομμύρια.

Εικόνα 3^η: Διαδήλωση με πλακάτ έξω από την Βουλή της Δυτικής Αυστραλίας ενάντια σε νομοσχέδιο που ετοιμαζόταν να ψηφιστεί.

Τα κοινά χαρακτηριστικά της δεύτερης και της τρίτης εικόνας είναι όχι μόνο η έλλειψη βίας και φασαρίας αλλά και ο απόλυτος σεβασμός των διαμαρτυρόμενων προς την υπόλοιπη κοινωνία – φρόντιζαν να μην ενοχλούν – ο οποίος ταυτόχρονα δημιουργούσε σε όσους τους έβλεπαν το ενδιαφέρον να μάθουν γιατί διαμαρτύρονταν.

Το τι συμβαίνει στην Ελλάδα σε πορείες και διαδηλώσεις δεν χρειάζεται να σας το πω, το έχετε ζήσει.

Η αισιοδοξία μου δεν είναι τυφλή: δεν πιστεύω πως θα γίνουμε μια πιο σοβαρή και ανθρώπινη χώρα αύριο το πρωί. Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να γίνουμε, τελικά.