Monday, December 26, 2016

Η δεύτερη ευκαιρία - συνέχεια

Όπως είχα γράψει εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_26.html) αποφάσισα, 16 χρόνια μετά την πρώτη μου ποιητική συλλογή που είχε τίτλο «Ο Μυθοποιός», να δημοσιεύσω την 2η ποιητική μου συλλογή στο πολύ φιλόξενο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.
Τα πρώτα τέσσερα ποιήματα είχαν δημοσιευτεί εδώ: http://fractalart.gr/koutsakis-poems/
Τα επόμενα τέσσερα, εδώ: http://fractalart.gr/koutsakis-4-poems/
Και τα καινούργια τέσσερα ποιήματα δημοσιεύτηκαν μόλις, εδώ:

Monday, December 19, 2016

H μέρα που έκλαψαν αγκαλιά ο Αριστοφάνης με τον Ιονέσκο

Πριν λίγες μέρες, στη Βουλή, έγινε ο κακός χαμός ανάμεσα στους κ.κ. Πολάκη και Γεωργιάδη. Και όλα τα ΜΜΕ επικεντρώθηκαν σε αυτόν, χάνοντας μια σπάνια σκηνή, που συνέβη στην Βουλή λίγο μετά, μια σκηνή που θα έκανε τον Αριστοφάνη να κλάψει για την ανεπάρκειά του, να καταλάβει πως 2400 χρόνια αργότερα βρέθηκαν οι κωμωδιογράφοι που τον ξεπέρασαν. Μια σκηνή που θα έκανε τον Ιονέσκο να σκύψει το κεφάλι, αντιλαμβανόμενος πως το θέατρο του παραλόγου το οποίο ο ίδιος απογείωσε έχει φτάσει πια σε άλλα επίπεδα, που εκείνος αδυνατούσε να σκεφτεί.
Διότι, εκεί πάνω στον «σκοτωμό» Πολάκη-Γεωργιάδη, με αγαπησιάρικες εκφράσεις όπως «γαϊδούρι», «θρασύδειλε απατεώνα», «κότα λειράτη», «σκυλί του Σόιμπλε», «γλείφεις εκεί που έφτυνες», «άσε τα σάπια», «δεν τη γλιτώνεις με τίποτα», στις οποίες πρόσθεσε και ο κ. Σαλμάς από την ΝΔ μερικές δικές του, όπως «παλιοκτήνος, παλιοτόμαρο», και συμμετείχαν με ουρλιαχτά και άλλοι βουλευτές, ο προεδρεύων της Βουλής κ. Κουράκης αποφάσισε να κάνει μια ανακοίνωση.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε, από τα πρακτικά της Βουλής, τι ακολούθησε. Προσπαθήστε να σκεφτείτε, καθώς το διαβάζετε, την εικόνα που έβλεπαν οι μαθητές, και να γελάσετε, ή να κλάψετε, ότι προτιμάτε.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Θα σας δώσω τον λόγο αμέσως μετά την ανακοίνωση. Δώστε μου δύο λεπτά. Ηρεμήστε όλοι. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω την τιμή να ανακοινώσω στο Σώμα ότι τη συνεδρίασή μας παρακολουθούν από τα άνω δυτικά θεωρεία…
ΜΑΡΙΟΣ ΣΑΛΜΑΣ: Θα σε κλείσω φυλακή όταν θα αρθεί η ασυλία σου! Σε έχω έτοιμο!
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Κουράκης): Κύριε Σαλμά, σας παρακαλώ! Να ηρεμήσουμε λίγο. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω την τιμή να ανακοινώσω στο Σώμα ότι τη συνεδρίασή μας παρακολουθούν από τα άνω δυτικά θεωρεία, αφού προηγουμένως ξεναγήθηκαν στην έκθεση της Αίθουσας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ» και ενημερώθηκαν για την ιστορία του κτιρίου και τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας της Βουλής, τριάντα οκτώ μαθήτριες και μαθητές και δύο εκπαιδευτικοί συνοδοί τους από το 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας.
Η Βουλή σάς καλωσορίζει.
(Χειροκροτήματα από όλες τις πτέρυγες της Βουλής)


Sunday, December 18, 2016

Δεν είναι πάντα κακό να βασανίζεις τους δασκάλους σου

Ο Γιώργος Καλούτσης είναι ένας τεράστιος μουσικός και δάσκαλος, στον οποίο η πόλη των Χανίων οφείλει πάρα πολλά.
Σιγά μη με ένοιαζε εμένα αυτό, όταν ήμουν παιδί και μου έκανε μάθημα πιάνου για χρόνια: τον βασάνιζα ανελέητα. Πήγαινα αδιάβαστος. Ή, το συνηθέστερο, πήγαινα μισοδιαβασμένος, που συχνά ήταν χειρότερο από το να πηγαίνω αδιάβαστος γιατί άκουγε την αρχή του κομματιού που έπαιζα και του δημιουργούσα ψεύτικες ελπίδες πως μπορεί να μην τα έκανα θάλασσα για μια ακόμα φορά. Το κυριότερο πρόβλημα ήταν πως δεν είχα ρυθμό (όποιος με έχει δει να προσπαθώ να χορέψω το ξέρει). Μου ήταν αδύνατον να μείνω εντός ρυθμού του κομματιού. Ο δάσκαλός μου με κοιτούσε έκπληκτος και προσπαθούσε ξανά και ξανά ευγενέστατα να με διορθώσει, όχι μόνο γιατί του φαινόταν αδιανόητη η ανικανότητά μου, αλλά γιατί ήξερε ότι είχα πολύ καλό «αυτί», ότι δηλαδή αναγνώριζα οποιαδήποτε νότα ή συνδυασμό από νότες άκουγα, και δεν του είχε ξανατύχει ποτέ να συναντήσει άνθρωπο με πολύ καλό αυτί που όμως δεν άκουγε τα λάθη στον ίδιο του τον ρυθμό. Αυτό που δεν μπορούσε μάλλον να καταλάβει ήταν ότι δεν είχα πολύ καλό αυτί. Απλώς, είχα τεράστιο αυτί, το οποίο μέσα στον υπερμεγέθη όγκο του κατόρθωνε να αναγνωρίσει διάφορους ήχους που περνούσαν από την ακτίνα του.
Μετά από χρόνια βασανισμού του δασκάλου μου, αποφάσισα τελικά νωρίς στην εφηβεία να εγκαταλείψω το πιάνο, ευτυχώς για την Μουσική.
Αλλά παραμείναμε αγαπημένοι με τον παλιό μου δάσκαλο. Και, την άνοιξη του 2015, όταν ο κ. Γιώργος Καλούτσης μου έκανε την τιμή να έρθει στην παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στο Ηράκλειο για το έργο μου «Χωρίς Εσένα», μου πέταξε μια ιδέα. Μου είπε πως ήθελε να κάνει μια μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη στο έργο του σπουδαίου συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ (μερικά μόνο από τα πασίγνωστα τραγούδια του: «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Κάτι με τραβά κοντά σου», «Ο μήνας έχει εννιά», «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», «Αρχισαν τα όργανα», «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα», «Το τραμ το τελευταίο», «Μια ζωή την έχουμε», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Άσε τον παλιόκοσμο να λέει»). Πως ήθελε να γραφτεί ένα θεατρικό έργο που μέσω της υπόθεσής του θα συνδέει τα τραγούδια του Σουγιούλ.
Και, σαν να είχε διαγράψει από την μνήμη του τα χρόνια του βασανισμού του, μου πρότεινε να γράψω το έργο (όταν το έργο αφορά μουσικοθεατρική παράσταση ονομάζεται λιμπρέτο, στα ιταλικά, ή απλώς book, στα αγγλικά).
Το έργο το έγραψα, λίγο πριν φύγω πέρυσι για Αυστραλία, και είναι μια κωμωδία στο στιλ των παλιών κωμωδιών του ελληνικού κινηματογράφου.
Θα ανέβει το ερχόμενο καλοκαίρι από την παιδική-εφηβική χορωδία του Δήμου Χανίων. Στο μουσικό κομμάτι, την διασκευή των τραγουδιών για τρίφωνη εφηβική χορωδία έχει κάνει ο Γιώργος Καλούτσης, που έχει και την διεύθυνση της χορωδίας. Βοηθός του και πιανίστας της χορωδίας είναι ένας άλλος σπουδαίος μουσικός, ο Νίκος Περάκης.
Όμως όποιος ενδιαφέρεται να δει ένα μικρό κομμάτι της παράστασης, με έμφαση στα τραγούδια, μπορεί να έρθει σήμερα Κυριακή, 18 Δεκεμβρίου, να το παρακολουθήσει δωρεάν στις 9 το βράδυ στην Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων:http://bit.ly/2gY3v9Z

Saturday, December 17, 2016

Οι προσκλήσεις για τις εκδηλώσεις σε Χανιά και Αθήνα – και η γιορτή στις 18 Γενάρη

Για όσους φίλους μπορούν να έρθουν σε κάποια από τις παρουσιάσεις των καινούργιων βιβλίων μου που θα γίνουν στα Χανιά και στην Αθήνα:
Στις 23 Δεκεμβρίου, δηλαδή την ερχόμενη Παρασκευή, μαζί με το αγαπημένο μου θεωρητικό φροντιστήριο Πρωτοπορία για μια ακόμα φορά, θα παρουσιάσουμε θεατρικά, επί σκηνής του Πνευματικού Κέντρου, το «Δεν είσαι εδώ», που κλείνει την αστυνομική «Τριλογία της Κρήτης».
Στις 12 Ιανουαρίου, στον ΙΑΝΟ της Αθήνας, παρέα με δύο σπουδαίες κυρίες, συγγραφείς και κριτικούς λογοτεχνίας, την Μαρίζα Ντεκάστρο και την Αργυρώ Μουντάκη, θα παρουσιάσουμε το «Αθηναϊκό Μπλουζ» που εκδίδεται ταυτόχρονα εκείνη την ημέρα στην Ελλάδα και στην Αγγλία, και το «Δεν είσαι εδώ».
Και στις 18 Ιανουαρίου, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, γιορτάζουμε την έκδοση του «Αθηναϊκού Μπλουζ» παρέα με τον φίλο, πρόεδρο του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης Νάσο Αθανασόπουλο που θα παρουσιάσει το βιβλίο και θα συζητήσουμε γι’ αυτό. Ο Νάσος μου κάνει την διπλή τιμή να περάσει την ημέρα της γιορτής του παρουσιάζοντας το βιβλίο. Για να είναι μεγαλύτερη η γιορτή, θα έχουμε και μουσική, και μάλιστα μουσική που θα ενώσει τους μεγαλύτερους και τους μικρότερους σε ηλικία αναγνώστες.
Το χανιώτικο ροκ συγκρότημα Coretheband που ήδη έχει κάνει αίσθηση στην Ελλάδα και όπως μαθαίνω ετοιμάζει τα πανιά του για το εξωτερικό, θα παίξει live στην σκηνή του Πνευματικού Κέντρου. Θα ξεκινήσουν με μπλουζ κομμάτια που ακούγονται τακτικά από το τζούκμποξ στο Papis, το μπαρ που πρωταγωνιστεί στο «Αθηναϊκό Μπλουζ», όπως το “Every time we say goodbye” της Έλλα Φιτζέραλντ, το “Im a fool to want you”, της Μπίλι Χόλιντεϊ, το “Cry me a river” της Ντάινα Ουάσινγκτον, δίνοντας την δική τους ερμηνεία στα κομμάτια που αγαπούν πολύ οι μεγαλύτεροι. Και θα συνεχίσουν με τραγούδια του συγκροτήματος, που ήδη αγαπούν πολύ οι νεότεροι.
Ακολουθούν οι προσκλήσεις.



Friday, December 16, 2016

Εκπλήξεις και εξώφυλλα

Το εξώφυλλο του Αθηναϊκού Μπλουζ στα αγγλικά (κυκλοφορεί από τον Bitter Lemon Press στις 12 Ιανουαρίου στην Αγγλία, τον Φλεβάρη στην Αυστραλία και τον Απρίλη στις ΗΠΑ) το είχα ποστάρει σε παλιότερο κείμενο, εδώ στο blog. Όμως μαζί με το οπισθόφυλλο, που πρόσφατα πήρα στα χέρια μου, ήρθε η πρώτη πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Η σπουδαία, βραβευμένη με το CWA Dagger in the Library συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και θρίλερ Sharon Bolton διάβασε το «Αθηναϊκό Μπλουζ» και έγραψε πως είναι «ένα εξαιρετικά απολαυστικό, σαγηνευτικό βιβλίο».
Η δεύτερη πολύ ευχάριστη έκπληξη ήρθε όταν έλαβα, χθες από τον Πατάκη και το ελληνικό εξώφυλλο του βιβλίου – το βιβλίο κυκλοφορεί την ίδια μέρα, 12 Ιανουαρίου, και στην Ελλάδα. Ως συνήθως, ο Νίκος Κράψης, που σχεδιάζει όλα τα εξώφυλλα των βιβλίων μου, έκανε εξαιρετική δουλειά, κι έτσι τώρα δεν ξέρω ποιο εξώφυλλο μου αρέσει περισσότερο, το ελληνικό ή το αγγλικό.


Monday, December 12, 2016

Ας ουρλιάξω πρώτα, θα σκεφτώ μετά

Διάβασα πριν από μέρες αυτό το ρεπορτάζ, με τίτλο: «Κυριακή ανοιχτά όλα τα καταστήματα – Νέα βόμβα», που αναφέρεται σε σχετική απαίτηση του ΔΝΤ.
Και το θέμα βεβαίως δεν είναι το ρεπορτάζ ενός ειδησεογραφικού site, αλλά το γεγονός ότι για σημαντική μερίδα των ανθρώπων το να είναι όλα κλειστά την Κυριακή θεωρείται στοιχειώδες - είναι ισχυρός λόγος διαμαρτυρίας κάθε σκέψη για ανοιχτά μαγαζιά.
Μόνο που τα βασικά επιχειρήματα εις βάρος των ανοιχτών καταστημάτων, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτή τη χώρα που πρώτα ουρλιάζουμε και μετά σκεφτόμαστε, είναι είτε εντελώς άσχετα με το ίδιο το άνοιγμα των καταστημάτων είτε εξωφρενικά.
Έχοντας πια και την εμπειρία της Αυστραλίας, μετά τον Καναδά (μιλάω για δύο από τις χώρες που θεωρούνται ευρύτατα εξαιρετικές για να ζήσει κανείς) μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ακούγονται στην Ελλάδα ως επιχειρήματα για το κλείσιμο των καταστημάτων τις Κυριακές, αν τα έλεγε κάποιος στον Καναδά και την Αυστραλία η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θα τον κοιτούσε ως εξωγήινο, στην καλύτερη περίπτωση – και σύντομα θα εξοργιζόταν μαζί του.
Είναι απίστευτο το ότι ζούμε σε μια χώρα που χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να αποκτήσουμε υγιή οικονομία και συζητάμε σοβαρά ότι θέλουμε να είναι τα μαγαζιά ανοιχτά 4,5 μέρες την εβδομάδα και κλειστά τις υπόλοιπες 2,5.
Την γνώμη μου για το θέμα την είχα γράψει αναλυτικά πριν από τρία χρόνια, εδώ – και, τρία χρόνια μετά, είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.


Tuesday, December 06, 2016

Συνέντευξη στο nyctophilia.gr

H Αργυρώ Χαρίτου, την οποία ευχαριστώ πολύ, μου ζήτησε να κάνουμε μια συνέντευξη για το nyctophilia.gr, με αφορμή το κλείσιμο της "Τριλογίας της Κρήτης". Είχε πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, μακάρι να ήξερα τις απαντήσεις!
http://bit.ly/2hdCFfd

Παρουσίαση στο Περθ της βιογραφίας του Ελευθέριου Βενιζέλου

Αύριο Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου, μετά την πολύ τιμητική πρόταση από το Ελληνικό Προξενείο στο Περθ και το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος" θα παρουσιάσω στην ελληνική κοινότητα της πόλης ένα σπουδαίο βιβλίο. Την βιογραφία του Ελευθέριου Βενιζέλου, γραμμένη από τον Γενικό Διευθυντή του Ιδρύματος, Νικόλαο Παπαδάκη. 
Το Ίδρυμα με έχει τιμήσει ιδιαίτερα και με την ανακοίνωσή του ότι σκοπεύει να με ανακηρύξει εταίρο του - ελπίζω η παρουσίαση να φανεί αντάξια του βιβλίου.
The Consulate of Greece in Perth in cooperation with the National Research Foundation “Eleftherios K. Venizelos”, Chania, with the support of the Cretan Brotherhood and the Hellenic Club of WA organizes a lecture on the great Greek statesman Eleftherios Venizelos. The lecture will be given by Professor Polychronis Koutsakis (Murdoch University).
https://www.facebook.com/events/581233158741798/


Monday, December 05, 2016

Τα επόμενα 4 ποιήματα από την συλλογή "Η δεύτερη ευκαιρία"

Όπως είχα γράψει πριν από ένα μήνα περίπου (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_26.html) αποφάσισα να δημοσιεύσω την 2η ποιητική μου συλλογή στο πολύ φιλόξενο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.
Τα πρώτα τέσσερα ποιήματα είχαν δημοσιευτεί εδώ: http://fractalart.gr/koutsakis-poems/
Τα επόμενα τέσσερα, που μόλις δημοσιεύτηκαν, μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ:
http://fractalart.gr/koutsakis-4-poems/


Ένας άθλιος ανθρωπάκος

Βγήκε λοιπόν ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι - του οποίου οι ταινίες ποτέ δεν με συγκίνησαν και νιώθω ευτυχής γι’ αυτό -  και δήλωσε πως η 19χρονη Μαρία Σνάιντερ, στο «Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» δεν είχε ιδέα για την σκηνή του βιασμού. Ήταν μια δική του ιδέα, μαζί με τον Μπράντο, και αποφάσισαν να μην της πουν τίποτα για να δει «την αντίδρασή της ως κορίτσι, όχι ως ηθοποιός».
Είναι σαν να λες πως αποφασίζεις χωρίς να το πεις σ’ έναν ηθοποιό να προσθέσεις στο σενάριο έναν πυροβολισμό εις βάρος του, με πραγματικό όπλο, για να δεις την γνήσια αντίδρασή του, μην τύχει και φανεί 1% λιγότερο τρομαγμένος.
Η Σνάιντερ μετά το τέλος της ταινίας δεν είχε ποτέ ξανά επαφή με τον Μπερτολούτσι τον οποίο μισούσε. Έζησε τα επόμενα χρόνια μέσα στα ναρκωτικά και τις κλινικές αποτοξίνωσης, ενώ έκανε και απόπειρα αυτοκτονίας.
Ο Μπερτολούτσι στην προχθεσινή του δήλωση είπε πως «κατά κάποιον τρόπο» ήταν απαίσια η συμπεριφορά του στην Σνάιντερ αλλά δεν το μετανιώνει γιατί πήρε το πλάνο που ήθελε από αυτό το κοριτσάκι που δεν είχε ξαναπρωταγωνιστήσει σε ταινία.
Αναρωτιέμαι αν στην βίλα του Μπερτολούτσι, στην Τραστεβέρε, την πιο ωραία γειτονιά της Ρώμης, υπάρχουν αρκετές μύγες. Αν τον φτύνουν όσο συχνά του αξίζει.

Friday, December 02, 2016

Αναφορά του Shots στο "Αθηναϊκό Μπλουζ"

Αναφορά του εξαιρετικού αγγλικού περιοδικού για την αστυνομική λογοτεχνία Shots στο "Αθηναϊκό Μπλουζ" που κυκλοφορεί σε 40 μέρες ταυτόχρονα στην Ελλάδα και στην Αγγλία:
http://www.shotsmag.co.uk/column_view.aspx?COLUMNIST_ID=1




Monday, November 28, 2016

Οι μεθύστακες της εξουσίας

«Μια σοβαρή μεταρρύθμιση στην Παιδεία θα χρειαστεί έξι χρόνια». Ξέρετε ποιος το είπε αυτό; Δεν πειράζει που δεν ξέρετε, θα σας το αποκαλύψω εγώ. Το είπε ο νέος υπουργός Παιδείας, κ. Γαβρόγλου, αλλά δεν το είπε τώρα. Το είπε τον Μάιο, πολύ πριν γίνει υπουργός Παιδείας
(http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/mia_sobari_metarrythmisi_stin_paideia_tha_xreiastei_eksi_xronia-64379297/).
Και τώρα, που έγινε υπουργός Παιδείας, τι λέει; Τώρα που έγινε υπουργός Παιδείας έδωσε στην δημοσιότητα, πριν λίγες μέρες, το τριετές σχέδιό του για την Παιδεία. Το οποίο, αν κάνει κάποιος τον κόπο να το διαβάσει (http://www.avgi.gr/article/10839/7639834/to-trietes-schedio-gia-ten-paideia), είναι στο μεγαλύτερο κομμάτι του πολύ ωραίο, και πολύ εορταστικό, εγώ δηλαδή το κατευχαριστήθηκα και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Τι εννοώ, «εορταστικό»; Ε, να, πώς βρισκόμαστε ας πούμε στις γιορτές με φίλους και συγγενείς και ανταλλάσσουμε ευχές; Έτσι είναι κι αυτό. Γράφει διάφορα πράγματα που χρειάζονται δέκα έως εκατόν δέκα χρόνια για να γίνουν, εύχεται δυνατά από μέσα του να τα πετύχει και ελπίζει πως έχει δίκιο ο Πάολο Κοέλιο και το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να τον βοηθήσει.
Αλλά το βασικό θέμα εδώ δεν είναι ούτε οι ανέφικτες διακηρύξεις, ούτε το ότι ο κ. Γαβρόγλου συνεχίζει ακάθεκτος σε πολλά πράγματα το τραγικό έργο του Νίκου Φίλη. Το βασικό θέμα εδώ είναι ότι κάνει σχεδιασμό για τρία χρόνια. Λογικό, θα πει κάποιος, αφού για τρία χρόνια ακόμα είναι εκλεγμένος να κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που ο ίδιος ο κ. Γαβρόγλου μας έχει εξηγήσει τον Μάιο ότι η οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση στην Παιδεία χρειάζεται έξι χρόνια. Άρα, δεν ξέρει ούτε αν θα είναι ο ίδιος υπουργός (κανείς υπουργός Παιδείας μετά την μεταπολίτευση δεν έχει μείνει πάνω από τέσσερα χρόνια, και οι περισσότεροι κάθονταν στο υπουργείο πολύ λιγότερο) και κυρίως δεν γνωρίζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση σε έξι χρόνια από σήμερα.
Οπότε, η κοινή λογική λέει αυτό που συζητιέται εδώ και χρόνια: ότι στην Παιδεία οφείλουν τα κόμματα να βρουν κοινούς τόπους για να συμφωνήσουν την πολιτική για την επόμενη δεκαετία, την οποία θα εφαρμόζει όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, και ότι πρέπει να υπάρχει ένας μόνιμος υφυπουργός Παιδείας, ο οποίος δεν θα αλλάζει με την αλλαγή κυβέρνησης, ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια της εκπαιδευτικής πολιτικής.
Υπάρχει βέβαια ένα προβληματάκι που εμποδίζει να ζητήσει οποιοδήποτε κόμμα συναίνεση στην Παιδεία μετά την νίκη του στις εκλογές. Που εμποδίζει να γίνουν όλα αυτά τα πολύ απλά, που θα έδειχναν ότι τα κόμματα εξουσίας νοιάζονται για τα παιδιά.
Και το προβληματάκι είναι πως μόλις εκλεγούν και πάρουν την εξουσία στα χέρια, μεθάνε. Νομίζουν πως ποτέ, τίποτα και κανείς δεν θα τους κουνήσει από εκεί. Πως είναι αιώνιοι. Άρα, γιατί να προβληματίζονται για το μέλλον; Ανεβαίνει ο κάθε υπουργός, εφαρμόζει όποιο σχέδιο του κατέβει στο κεφάλι, έρχεται ο επόμενος υπουργός, συχνά ακόμα και από την ίδια κυβέρνηση, το αλλάζει ή το ξηλώνει τελείως, και φτου κι απ’ την αρχή.
Αφού ο λαός ξαναψηφίζει τα κόμματα που τόσο επιδεικτικά φτύνουν στο πρόσωπο τα παιδιά του, γιατί να αλλάξει ποτέ κάτι στα σχολεία και στα πανεπιστήμια της χώρας; 

Wednesday, November 23, 2016

Συναντήσεις με σχολεία, Δεκέμβρη και Γενάρη στα Χανιά

Σε συνέχεια του χθεσινού κειμένου, για τις συναντήσεις με Γυμνάσια και Λύκεια στα Χανιά τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη:

Tuesday, November 22, 2016

Εκδηλώσεις/Παρουσιάσεις για το «Δεν είσαι εδώ» και το «Αθηναϊκό Μπλουζ»

Για όσους φίλους και αναγνώστες μπορούν να έρθουν να τα πούμε από κοντά, θα χαρώ πολύ να σας δω στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για το «Δεν είσαι εδώ», που μόλις εκδόθηκε από τον Πατάκη, και για το «Αθηναϊκό Μπλουζ» που θα εκδοθεί στις 12 Γενάρη ταυτόχρονα στην Ελλάδα και στην Αγγλία.
Οι εκδηλώσεις που ετοιμάζονται με κάνουν πολύ χαρούμενο για πολλούς λόγους, θα έχουν πολλές ωραίες εκπλήξεις και θα ανακοινώσω τις λεπτομέρειες σύντομα.
Προς το παρόν, να οι ημερομηνίες:
-23 Δεκεμβρίου, 7μμ, Πνευματικό Κέντρο Χανίων, παρουσίαση του «Δεν είσαι εδώ».
-12 Ιανουαρίου, 6μμ, Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, Αθήνα, παρουσίαση του «Αθηναϊκού Μπλουζ» και του «Δεν είσαι εδώ».
-18 Ιανουαρίου, 7μμ, Πνευματικό Κέντρο Χανίων, παρουσίαση του Αθηναϊκού Μπλουζ.
Επίσης, όπως κάθε χρόνο, θα συναντηθώ με σχολεία στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων στα πλαίσια των εκδηλώσεων του «μήνα εφηβείας» των εκδόσεων Πατάκη – ήδη κάποιες ημερομηνίες έχουν κλείσει, όπως έμαθα από την Βιβλιοθήκη, οπότε όσα άλλα σχολεία ενδιαφέρονται καλό θα είναι να μιλήσουν με την Βιβλιοθήκη μέσα στις επόμενες μέρες.
Ελπίζω να τα πούμε από κοντά, στα Χανιά ή στην Αθήνα!

Monday, November 21, 2016

Πώς να γλιτώσεις το παιδί σου από την ξεφτίλα;

Αν δεν έχετε παιδιά στο Γυμνάσιο, ετοιμαστείτε να μείνετε με το στόμα ανοιχτό με αυτά που θα διαβάσετε. Αν έχετε παιδιά στο Γυμνάσιο, είστε πιο μπροστά από τους υπόλοιπους διότι έχετε ήδη το στόμα ανοιχτό με αυτό που ζείτε.
Θα ξεκινήσω αποκαλύπτοντάς σας ένα μυστικό: μπορεί να νομίζετε πως ο Νίκος ο Φίλης έφυγε από το υπουργείο Παιδείας, αλλά δεν έφυγε. Δεν πήγε πουθενά, ούτε αυτός ούτε ο Αντώνης ο Λιάκος. Όλες τους οι δραματικές για τα παιδιά αποφάσεις και πολιτικές εφαρμόζονται κανονικότατα.
O Αλέξης ο Τσίπρας με την καουμπόικη προφορά απέσυρε τον Φίλη, συνεχίζοντας όμως κανονικά την πολιτική του και περιμένει ότι λόγω του νέου προσώπου (Γαβρόγλου) στο υπουργείο, θα σταματήσει η φασαρία για κάποιο καιρό και η κατεδάφιση της Παιδείας θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. 
Η πρώτη μεγάλη αλλαγή ήδη εφαρμόζεται από την κυβέρνηση σε όλα τα Γυμνάσια της χώρας και έχει έναν απλό στόχο: να εξηγήσει στο παιδί που μόλις έχει τελειώσει το δημοτικό ότι το Γυμνάσιο, στο οποίο μπήκε, είναι ένας χώρος ΞΕΦΤΙΛΑΣ. Έτσι, για να ξέρει το παιδί πού βρίσκεται και να συμπεριφέρεται ανάλογα.
Αν λοιπόν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, με το νέο σύστημα στα Γυμνάσια, τα Αρχαία Ελληνικά, η Χημεία και η Βιολογία μπήκαν στην ίδια κατηγορία μαθημάτων με τα Θρησκευτικά και την Οικιακή Οικονομία. Γι’ αυτό το λόγο θα εξετάζονται με μία γραπτή εξέταση σε κάθε τετράμηνο και ΔΕΝ θα εξετάζονται στο τέλος του χρόνου. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως για τα Αρχαία, τη Χημεία και την Βιολογία δεν θα υπάρχει σε όλο το Γυμνάσιο καμία εξέταση για το αν ο μαθητής γνωρίζει όλη την ύλη, τουλάχιστον αρκετά ώστε να πάρει την βάση του 10. Α, και αν ο καθηγητής θέλει να βάλει τεστ σε οποιοδήποτε μάθημα, το τεστ απαγορεύεται να διαρκεί πάνω από δέκα λεπτά και επιτρέπεται να έχει ερωτήσεις μόνο για το αμέσως προηγούμενο μάθημα.
Τα παραπάνω δεν είναι τα χειρότερα νέα: σαν να μην έφταναν οι ώρες της Πληροφορικής που έκοψε ο Φίλης από τα δημοτικά σχολεία γιατί του φαινόταν άχρηστο μάθημα, η Πληροφορική στα Γυμνάσια μπήκε στην ομάδα μαθημάτων για τα οποία δεν θα υπάρχει καμία εξέταση! Έτσι, για να είμαστε σίγουροι ότι φτιάχνουμε τους πολίτες του 21ου αιώνα.
Όμως ακόμα και μετά από όλες αυτές τις «διευκολύνσεις», που γίνονται για να μην κουράζονται οι μαθητές, όπως είχε δηλώσει και ο Φίλης, μπορεί και πάλι να υπάρξουν μαθητές που δεν θα περάσουν κάποια μαθήματα. Και εδώ φτάνουμε στην χαριστική βολή της αξιοπρέπειας του σχολείου. Αυτοί που θα κοπούν σε κάποια μαθήματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
α) Όσοι έχουν μέσο όρο βαθμολογίας άνω του 13, μπορούν να περάσουν την τάξη ακόμα και αν σε βασικό μάθημα έχουν πάρει μηδέν!
Σας φαίνεται γελοίο; Πού να δείτε τι ακολουθεί παρακάτω.
β) Όσοι κοπούν σε μαθήματα και δεν έχουν μέσο όρο 13, μετά το τέλος των εξετάσεων Ιουνίου θα κάνουν ενισχυτική διδασκαλία εντός του σχολείου για 5 έως 10 το πολύ ώρες για το μάθημα στο οποίο κόπηκαν, και στο τέλος του ίδιου μήνα (Ιούνιος) θα εξεταστούν ξανά. Δηλαδή, αυτό που έλειπε στον μαθητή όλη τη χρονιά για να περάσει το μάθημα, ήταν ελάχιστες ώρες μάθημα ακόμα και μέσα σε λίγες μέρες θα το έχει ξεπετάξει! 
Το έχω ξαναγράψει και εδώ (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_6.html) πως υπάρχει ξεκάθαρη στόχευση από την κυβέρνηση, να δημιουργήσει ένα εξευτελιστικά εύκολο (τετραετές τελικά) Γυμνάσιο για όλους, ένα σχολείο «παιδική χαρά» και στη συνέχεια ένα πολύ δύσκολο διετές λύκειο το οποίο θα ακολουθούν μόνο όσοι έχουν τα κότσια να πάνε στο πανεπιστήμιο. Οπότε, οι μέτριοι και αδύναμοι μαθητές δεν θα τελειώνουν πια την εκπαίδευσή τους στα 18, αλλά στα 16. Και θα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια στο Γυμνάσιο με ένα σχολείο που θα τους σπρώχνει προς τα κάτω, θα τους λέει με κάθε τρόπο ότι δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που κάνουμε εδώ, κοροϊδευόμαστε για να περνάει η ώρα. Η κυβέρνηση ετοιμάζει τους μελλοντικούς εργάτες/υπαλλήλους των 400 Ευρώ, και το πλασάρει στα παιδιά και στους γονείς τους ως εκδούλευση και συμπόνια: «εμείς δεν θέλουμε να κουράζουμε και να αγχώνουμε τα παιδιά». Λες και απέκτησε ποτέ κανείς γνώση χωρίς να κουραστεί (και δεν εννοώ ως θετική κούραση την παπαγαλία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος των τελευταίων δεκαετιών, βέβαια).
Θα μου πείτε, και τι μπορεί να κάνει ο γονιός; Δεν του φτάνουν όλα όσα έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά, πώς να βοηθήσει και το παιδί του που πάει στο Γυμνάσιο;
Η γνώμη μου είναι ότι μπορεί ο γονιός να ανατρέψει τα πάντα. Αντί, π.χ., να αφήνει το παιδί του να κάνει κατάληψη, όπως γινόταν επί δεκαετίες, να πει στο παιδί του να μπει μέσα στο σχολείο να κάνει μάθημα και να κάτσει ο γονιός έξω από το σχολείο, ως διαμαρτυρία. Και να βρει κι άλλους γονείς που θα κάνουν το ίδιο – ένα χαρακτηριστικό της τραγωδίας που ζει η χώρα είναι ότι σε λίγα σπίτια πια έχουν δουλειά και οι δύο γονείς. Εκείνος που δεν δουλεύει, ας οργανωθεί, μέσω του συλλόγου γονέων ή αλλιώς, ώστε μαζικά να εμφανίζονται οι γονείς και να κάθονται ειρηνικά έξω από το σχολείο. Αν δεν μπορεί να οργανωθεί, ας πάει μόνος του και θα πείθει σιγά-σιγά κάθε μέρα και κάποιον να κάθεται μαζί του. Μα, είναι λύση αυτή; θα σκέφτεστε ίσως. Βεβαίως είναι. Απλώς μάθαμε τόσα χρόνια στους «αγώνες» που δεν ήταν τίποτα άλλο από τσαμπουκάδες για να εκτονωνόμαστε. Και τίποτα ποτέ δεν άλλαζε ουσιαστικά. Η ειρηνική επανάσταση δεν είναι λόγια του αέρα, είναι κάτι που γίνεται, αρκεί να νιώθουν δυνατοί οι άνθρωποι που θέλουν να επαναστατήσουν. Μόνο αν υπάρξει ένα κύμα διαμαρτυρόμενων γονέων σε όλη την χώρα, που απολύτως ήσυχα κάθονται έξω από τα γυμνάσια για να δηλώσουν πως δεν θέλουν τα παιδιά τους να ζουν τέτοια ξεφτίλα στο σχολείο, μπορεί επιτέλους ο Νίκος Φίλης, ο Αντώνης Λιάκος και οι πολιτικές τους να μας αδειάσουν την γωνιά.

Wednesday, November 16, 2016

Ωχ πως βαριέμαι

Ωχ πως βαριέμαι, μου έχουν φέρει κι αυτόν τον περίεργο που κάθεται έξω-έξω στην καρέκλα του, στην τσίτα είναι, κάτι θα θέλει κι αυτός να μου ζητήσει, όπως όλοι, αυτή εδώ η δουλειά είναι πολύ κουραστική τελικά, είναι δύσκολο να είσαι παντοδύναμος. Θα αράξω στην πολυθρόνα, θα κοιτάξω το ρολόι μου και θα χασμουρηθώ, να καταλάβει ότι πρέπει να φεύγει σιγά-σιγά.


Monday, November 14, 2016

Είναι χαζό το αμερικάνικο εκλογικό σύστημα; Και πόσα τρίποντα πρέπει να βάλει κανείς επιτέλους για να κερδίσει έναν διαγωνισμό;

Σκεφτόμουν, χθες, τρία πράγματα, με αφορμή το σοκ της εκλογής Τραμπ:
Το πρώτο, ότι ειδικά στην Ελλάδα, δεν πρέπει να μας κάνει τόση εντύπωση η εκλογή μιας περσόνας φτιαγμένης και προβεβλημένης ατελείωτα από τα ΜΜΕ. Για πολλά χρόνια, όποιος ηθοποιός έπαιζε σε γνωστές σειρές της τηλεόρασης, είτε κατέβαινε υποψήφιος και εκλεγόταν είτε έχανε την εκλογή για λίγο – γι’ αυτό και τα κόμματα τους κυνηγούσαν για να τους βάλουν στα ψηφοδέλτια.
Το δεύτερο, πόσο υποκριτές φάνηκαν οι Δημοκρατικοί σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία. Το 2008, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα είχε απέναντί του ως υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων τον Τζον Μακέιν (όχι τον Τζον Μακλέιν, αυτός ήταν ο ρόλος του Μπρους Γουίλις στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει») είχαν βουίξει τα προσκείμενα στους Δημοκρατικούς μέσα με σχόλια για την ηλικία του Μακέιν, που ήταν 72 χρονών και τους φαινόταν πολύ γέρος για την προεδρία. Ενώ τώρα, που οι Δημοκρατικοί είχαν υποψήφια την 69χρονη Χίλαρι Κλίντον, η οποία μάλιστα φαινόταν να δυσκολεύεται ή και να υποβαστάζεται στην διάρκεια της εκστρατείας (όχι επειδή είχε κάποια φοβερή αρρώστια, όπως έλεγαν τα παπαγαλάκια των Ρεπουμπλικάνων, αλλά επειδή είναι τρομεροί οι ρυθμοί για να αντέξει ένας 70χρονος!) το είχαν κάνει τουμπεκί και τους φαινόταν φυσιολογικό να είναι η υποψήφιά τους.
Το τρίτο και σημαντικότερο, έχει να κάνει με αυτό που ακούγεται ευρύτατα ότι η Χίλαρι πήρε περισσότερες ψήφους από τον Τραμπ άρα έπρεπε να κερδίσει, και για την ήττα της φταίει το απαρχαιωμένο εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ. Τα πράγματα δεν είναι έτσι, για δύο λόγους:
α) Πριν από λίγα χρόνια, έπαιξα σε έναν διαγωνισμό τριπόντων με φίλους. Επειδή είμαι μεγάλη ψωνάρα στο μπάσκετ, έφτιαξα τους κανόνες εις βάρος μου, γιατί πίστευα πως θα κερδίσω ότι κι αν γίνει. Τελικά, παρόλο που προς το τέλος του παιχνιδιού έβαλα 5 συνεχόμενα τρίποντα από διαφορετικά σημεία, έχασα. Με άλλα λόγια, όταν ξέρεις τους κανόνες ενός παιχνιδιού, και δέχεσαι να παίξεις (γιατί στο παρελθόν έχεις κερδίσει με αυτούς τους κανόνες) μην κλαίγεσαι τώρα επειδή έχασες.
β) Πόσο περίεργο είναι στ’ αλήθεια, όμως το σύστημα των αμερικάνικων εκλογών; Προφανώς έχει την ιδιομορφία ότι αν κάποιος υποψήφιος κερδίσει έστω και με μία ψήφο διαφορά σε μια πολιτεία, παίρνει όλες τις «έδρες» (εκλέκτορες) της πολιτείας. Αυτό που κρύβουν ή δεν γνωρίζουν όμως όσοι επικαλούνται την ιδιομορφία, είναι ότι στις συγκεκριμένες εκλογές, ακόμα και αν γινόταν κατανομή εκλεκτόρων της κάθε πολιτείας με το πιο δίκαιο σύστημα που υπάρχει, με απλή αναλογική δηλαδή, πάλι ο Τραμπ θα κέρδιζε!
Θα μου πείτε: «και το ότι οι συνολικές ψήφοι σε όλη την Αμερική είναι υπέρ της Χίλαρι, δεν πρέπει να μετρήσει;»
Σκεφθείτε το εξής παράδειγμα: Να γίνονταν εκλογές στην Ελλάδα και να υπήρχε κάποιος υποψήφιος πρωθυπουργός που θα κατόρθωνε με όσα έλεγε να «σαγηνέψει» την μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, αλλά σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, σε κάθε νομό, να πάτωνε, να καταποντιζόταν. Όμως η μεγάλη πλειοψηφία στις δύο τεράστιες περιφέρειες θα του αρκούσε για να εκλεγεί πρωθυπουργός, κι ας μην τον ήθελε η υπόλοιπη χώρα. Ε, αυτό συνέβη χονδρικά στην Αμερική, μόνο που εκεί δεν αρκούσε αυτό για να εκλεγεί η Κλίντον. Η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία την Κλίντον, κάποιες πολιτείες ψήφισαν οριακά υπέρ Τραμπ ή υπέρ Κλίντον και στην υπόλοιπη Αμερική ο Τραμπ σάρωσε. Μόνο που, σε αντίθεση με την Ελλάδα που είναι μια ενιαία χώρα, οι ΗΠΑ θέλουν να διατηρήσουν την ουσία του ονόματός τους: «Ηνωμένες Πολιτείες». Δεν θέλουν να δώσουν την δυνατότητα σε 1-2 μεγάλες πολιτείες να καθορίζουν την πορεία όλων των υπόλοιπων.
Ενστάσεις σαφώς μπορεί να υπάρχουν, αλλά υπάρχει και λογική στο σύστημά τους.
Και το σημαντικότερο όλων: υπάρχει σταθερότητα. Το ίδιο σύστημα, που όλοι γνωρίζουν, και εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια στις 8 Νοεμβρίου, βρέξει-χιονίσει. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου σχεδόν κάθε κυβέρνηση προσπαθεί να φτιάξει έναν εκλογικό νόμο που θα την βολέψει και κάθε αντιπολίτευση προσπαθεί να ρίξει την εκλεγμένη κυβέρνηση μόλις περάσουν λίγοι μήνες από την πιο πρόσφατη εκλογή.

Friday, November 11, 2016

Για τον Λέοναρντ Κοέν

Ξέρω πως οι περισσότεροι είναι κολλημένοι με τον (νομπελίστα πια) Ντίλαν, αλλά για μένα ο Λέοναρντ Κοέν, που έφυγε χθες, ήταν ο μεγαλύτερος τροβαδούρος της γενιάς τους. Σκέφτηκα εδώ να βάλω το Famous Blue Raincoat, ως αποχαιρετισμό, όμως άλλαξα γνώμη. Γιατί τα τραγούδια, όπως και τα βιβλία, οι ταινίες, οι πίνακες ζωγραφικής, είναι σκυτάλες. Κάποιος τα δημιουργεί για να τα πάρουν άλλοι και να τρέξουν μ' αυτά. Κι έτσι βάζω το Hallelujah, του Κοέν, σε ερμηνεία της K.D. Lang. Είναι μία από τις σημαντικότερες ερμηνείες που έχω ακούσει ποτέ.
Ακολουθούν οι στίχοι, και το link στο YouTube:
"Hallelujah"
Well I heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do ya?
Well it goes like this
T
he fourth, the fifth
The minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty and the moonlight overthrew you
She tied you to her kitchen chair
And she broke your throne and she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well baby I've been here before
I've seen this room and I've walked this floor
I used to live alone before I knew ya
I've seen your flag on the marble arch
Love is not a victory march
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well there was a time when you let me know
What's really going on below
But now you never show that to me do you?
And remember when I moved in you?
And the holy dove was moving too
And every breath we drew was Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Well maybe there's a god above
But all I've ever learned from love
Was how to shoot somebody who'd out drew ya
And it's not a cry that you hear at night
It's not somebody who's seen the light
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
https://www.youtube.com/watch?v=P_NpxTWbovE

Thursday, November 10, 2016

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός απόψε

«Είναι δύσκολο να είσαι γονιός απόψε. Προσπαθείς να μάθεις στα παιδιά σου να μην κάνουν bullying, προσπαθείς να μάθεις στα παιδιά σου να μην είναι φανατικοί, ρατσιστές, προσπαθείς να μάθεις στα παιδιά σου σε ότι έχουν να κάνουν να πηγαίνουν προετοιμασμένα. Και μετά έχεις αυτό το αποτέλεσμα, και υπάρχουν γονείς που βάζουν τα παιδιά τους για ύπνο απόψε και φοβούνται το επόμενο ξημέρωμα, που θα πρέπει να κάτσουν στο πρωινό και να τους εξηγήσουν αυτό που συνέβη».
Μέσα στην γενικότερη καταχνιά, μια εξαιρετική στιγμή της τηλεόρασης, από έναν σπουδαίο ακτιβιστή, δικηγόρο και συγγραφέα, τον Van Jones.
https://www.youtube.com/watch?v=ZYsgjNZparM

Wednesday, November 09, 2016

Ντόναλντ Μπέπε Τσίπρας και Αλέξης Φάρατζ Τραμπ – Δεν είναι ανέκδοτο, είναι η ζωή σου

Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νάιτζελ Φάρατζ που έπεισε την Αγγλία για το Brexit και ο θριαμβευτής (κι ας μην έφτασε να γίνει πρωθυπουργός) στην Ιταλία Μπέπε Γκρίλο έχουν τόσες ομοιότητες στην πορεία τους προς την νίκη, που πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην τις βλέπει. Το ότι οι δύο αυτοπροσδιορίζονται ως «δεξιοί» και οι άλλοι δύο ως «αριστεροί» καμία σημασία δεν έχει.
Όλοι τους εμφανίστηκαν ως «κόντρα στο κατεστημένο».
Όλοι τους έταξαν στους λαούς τους λαγούς με πετραχήλια, αρκεί να τους ακολουθήσουν και να τα σπάσουν με τους «κακούς ξένους», που φταίνε για την καταστροφή της χώρας τους.
Όλοι τους έκαναν κήρυγμα μίσους απέναντι σε όποιον αντιλαμβάνονταν ως αντίπαλο.
Όλοι βρήκαν απέναντί τους φθαρμένα πολιτικά πρόσωπα και μαζική αρνητική κριτική από τα ΜΜΕ, τα οποία ΜΜΕ όμως λάτρευαν να τους προβάλλουν γιατί έφερναν νούμερα τηλεθέασης και πωλήσεις περιοδικών και εφημερίδων, ακόμα και όταν έβριζαν τα ίδια τα ΜΜΕ που τους πρόβαλαν.
Όλοι τους απευθύνθηκαν σε ψηφοφόρους που τους ψήφισαν είτε για να τους βλέπουν και να γελάνε μαζί τους, είτε για να γελάνε με τα κατεβασμένα μούτρα των αντιπάλων τους.
Απευθύνθηκαν σε ψηφοφόρους που ένιωθαν «ριγμένοι» και ήθελαν να πάρουν την εκδίκησή τους απέναντι σε αυτούς που οι ίδιοι είχαν εκλέξει στο παρελθόν.
Και επειδή τα κίνητρα της ψήφου ήταν ταπεινά (εκδίκηση και γέλιο), δεν ήταν ανακοινώσιμα. Γι’ αυτό όλοι τους (Τραμπ, Τσίπρας, Φάρατζ-Brexit, Γκρίλο) εμφανίζονταν στις δημοσκοπήσεις πολύ χαμηλότερα από τα ποσοστά που πήραν τελικά. Για τον ίδιο λόγο που πάντα εμφανίζεται πολύ χαμηλότερα και η Χρυσή Αυγή, σε σχέση με το ποσοστό που παίρνει. Επειδή πολύς κόσμος ντρέπεται να δηλώσει τι θα ψηφίσει (υπάρχoυν δύο ονόματα γι’ αυτό το φαινόμενο, ονομάζεται: “The Bradley effect” ή “spiral of silence”, για όποιον θέλει να το ψάξει στο Ίντερνετ).
Και μια που αναφέρθηκα στο Ίντερνετ, ο συνδυασμός της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με την προβολή, με ένα κλικ στο Ίντερνετ, όλης της χλιδής και των «όμορφων ανθρώπων» που ζουν αυτή τη χλιδή, κάνει όποιον αισθάνεται ριγμένος να θυμώνει ακόμα περισσότερο που περνάει τη ζωή του χωρίς να απολαμβάνει αυτά που άλλοι ζουν καθημερινά.
Τόσο πολύ ήθελαν οι ψηφοφόροι να πάρουν την εκδίκησή τους απέναντι στις «ελίτ» που δεν τους ένοιαξαν ούτε τα προφανή παραμύθια που τους πουλούσαν σε όλες τις χώρες οι λαϊκιστές δημαγωγοί, ούτε τα ψέματα που τους έπιαναν να λένε.
Ο Τσίπρας έταζε ότι θα παίζουμε νταούλια και θα χορεύουν οι παγκόσμιες αγορές, όπως ακριβώς ο Τραμπ και ο Φάρατζ έταξαν πως θα κάνουν ξανά τις ΗΠΑ και την Αγγλία «μεγάλες».
Οι ομοιότητες δεν έχουν τελειωμό.
Αλλά η ουσία βρίσκεται στο γιατί φτάσαμε ως εδώ, γιατί εκλέγονται αυτοί οι άνθρωποι, τι είναι αυτό που προκαλεί την ανάγκη των λαών για «εκδίκηση».
Ο λόγος που εκλέγονται είναι, κατά την γνώμη μου, ότι η τεχνολογία τρέχει πια πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι μπορεί ο άνθρωπος (ειδικά ο λιγότερο καταρτισμένος) να παρακολουθήσει. Είτε τον πετάει εκτός αγοράς εργασίας, είτε τον αναγκάζει να τρέχει νυχθημερόν για να προλάβει να μάθει και να εφαρμόσει όσα του χρειάζονται για να παίρνει έναν περιορισμένο μισθό. Μέσα στον 20ο αιώνα, η τεχνολογική έκρηξη βελτίωσε θεαματικά και την καθημερινότητα και το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Σήμερα, πια, οδηγεί σε δραματική μείωση θέσεων εργασίας, και σε «υψηλού επιπέδου» βελτιώσεις που συχνά δεν είναι κατανοητές στον απλό άνθρωπο. Οι μισθοί μειώνονται, υπάρχει ανασφάλεια για το μέλλον σε πολλούς, και για το μέλλον των παιδιών τους σε ακόμα περισσότερους. Και η φτώχεια οδηγεί σε ανάγκη για εκδίκηση. Εκδίκηση τυφλή και κουφή – ότι κι αν λένε οι πολιτικοί που ζητούν την ψήφο, δεν έχει σημασία, αρκεί να δείχνουν ότι μισούν τους παλιούς πολιτικούς, «το κατεστημένο».
Οι οποίοι βέβαια παλιότεροι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους, φέρουν τεράστιες ευθύνες που φθάσαμε ως εδώ. Διότι πήραν την πιο ιερή ιδέα, την παγκοσμιοποίηση με την έννοια της οικουμενικότητας του ανθρώπου και της σύνδεσης των λαών, και την ξεφτίλισαν, την έκαναν συνώνυμο του κακού, και οι δεξιοί και οι αριστεροί. Οι δεξιοί επειδή θέλησαν να κονομήσουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους όσο περισσότερο γινόταν, από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, εις βάρος των λαών τους. Και οι αριστεροί, επειδή αντιλαμβάνονται τον παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο ως άνθρωπο «φτερό στον άνεμο», χωρίς εθνική ταυτότητα, και όταν ακούνε την λέξη «μετανάστης» αυτομάτως ενδιαφέρονται περισσότερο απ’ ότι ενδιαφέρονται για οποιονδήποτε συμπατριώτη τους, σα να νιώθουν έναν περίεργο «ανάποδο ρατσισμό». Μέχρι να έρθουν στην εξουσία και να κάνουν τα ίδια με τους δεξιούς.
Ας ελπίσουμε ότι ο φόβος που μας δημιουργούν όσοι βρίσκονται πια σε θέσεις εξουσίας δεν θα μας κάνει ακόμα πιο ακραίους και αυτοκαταστροφικούς, αλλά θα γίνει δύναμη για να ανακαλύψουμε ξανά τους βαθιά κρυμμένους καλύτερους εαυτούς μας. 

Tuesday, November 08, 2016

Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά (2ο μέρος)

Έγραφα λοιπόν χθες, με αφορμή τον ανασχηματισμό στο υπουργείο Παιδείας, ότι σε αυτή τη χώρα άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά από αυτήν του Αλέξη Τσίπρα.
Και σκεφτόμουν, όσο το έγραφα, πως το χειρότερο δεν είναι το πόσο προκλητικός είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, στις δηλώσεις του. Το χειρότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι προκλητικός χωρίς να το θέλει. Του ξεφεύγουν τέρατα, όταν ανοίγει το στόμα του.
Θα θυμάστε την δήλωσή του το καλοκαίρι του 2015, μετά την διαπραγμάτευση (που μας κόστισε πάνω από 80 δις Ευρώ), όπου τόνισε, σαν να μας έλεγε κάτι καταπληκτικό, ότι διαπραγματεύτηκε επί 17 ώρες.
Του φάνηκε εξωφρενικό! Ξέρω τόσους ανθρώπους, σε Ελλάδα, Καναδά, Αυστραλία που χτυπούν τα 17ωρα για πλάκα, για να τα βγάλουν πέρα, και ο άνθρωπος που ζήτησε από τον ελληνικό λαό να του δώσει το μέλλον της χώρας και των παιδιών της στα χέρια του, παραπονέθηκε επειδή δούλεψε 17 ώρες για μία μέρα!
Πέρασε λοιπόν ο καιρός, και ήρθε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και ο προχθεσινός ανασχηματισμός. Και τι είπε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, της Κυριακής, ο Αλέξης Τσίπρας στους υπουργούς του;
Τους είπε: «να ξενυχτήσουμε, αν χρειαστεί, για να είμαστε εντός χρονοδιαγραμμάτων».
Να ξενυχτήσουν, αν χρειαστεί! Οι μαθητές που δίνουν πανελλήνιες ξενυχτούν ήδη, πολλά βράδια, διαβάζοντας στα δεκαεπτά τους. Οι γονείς τους ξενυχτούν είτε για να τα βγάλουν πέρα με τις υποχρεώσεις τους, είτε από φόβο για το αύριο. Και ο πρωθυπουργός λέει στους ολοκαίνουργιους υπουργούς του, που διαχειρίζονται την τύχη της χώρας, να ρίξουν και κανένα ξενύχτι «αν χρειαστεί». Αν χρειαστεί!
Λογικό. Σε έναν άνθρωπο που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, το ξενύχτι ή η υπερωρία  μοιάζει να είναι κάτι υπεράνθρωπο, ηρωικό. Το παράλογο είναι ότι έγινε πρωθυπουργός.
Όσα στραβά κι αν έχει η χώρα, όσο λάθος κι αν πήρε τη ζωή της τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, της άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά.