Thursday, December 13, 2018

Βραχείες λίστες Κρατικών Βραβείων Εφηβικού Βιβλίου/National Award Shortlist


Μετά την περυσινή βράβευση του "Μια ανάσα μόνο" (2ο βιβλίο της Τριλογίας της Κρήτης) με το Κρατικό Βραβείο Εφηβικού Βιβλίου, μόλις ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ότι το "Δεν είσαι εδώ", το 3ο βιβλίο της Τριλογίας, είναι και αυτό υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο.
Ευχαριστώ πολύ την επιτροπή για την τιμή αυτή, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν κοιτάξει κανείς την λίστα με τα ονόματα των υπόλοιπων υποψήφιων (αλφαβητικά):
Μάνος Κοντολέων, Φίλιππος Μανδηλαράς, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Πάνος Τσερόλας.
https://www.culture.gr/el/information/SitePages/view.aspx?nID=2511&fbclid=IwAR0GI24Dbj_WXFUJjmBfBDLMXqccUUXbFHQdE2dBXqu3ZrPhNPSASxUXZjU

After last year’s National Award for “Just one breath” the 2nd book in the Young Adult crime “Trilogy of Crete”, it is once again a big honour to be in the short list for the National Award, this time for “With you gone”, the 3rd novel in the Trilogy. The honour is greater when looking at the names of the other writers in the list. 



Monday, May 28, 2018

Ένα πρωί του Μάη του 2018


Και ξυπνάς ένα πρωί του Μάη του 2018 και παίρνεις τα ωραιότερα συγγραφικά νέα της ζωής σου.
Ανοίγεις το Publishers Weekly, το μεγαλύτερο περιοδικό για κριτικές λογοτεχνίας και λογοτεχνικά νέα στον κόσμο (κυκλοφορεί από το 1872) και βλέπεις αρχικά ότι το βιβλίο σου, το Baby Blue πήρε starred review (αστεράτη κριτική δηλαδή, την καλύτερη δυνατή).
Και μετά διαβάζεις την κριτική. Που παραλληλίζει το βιβλίο με εκείνα του Ρέιμοντ Τσάντλερ και σε συγκρίνει με τα καλύτερα βιβλία του Τζέιμς Ελρόι. Και μετά διαβάζεις και το αποτέλεσμα της σύγκρισης με τον Ελρόι.
Και σκέφτεσαι πως ίσως κοιμάσαι ακόμα, γιατί εσύ, από μικρός, μπασκετμπολίστας στο ΝΒΑ ήθελες να γίνεις και να παίζεις ηλεκτρονικά παιχνίδια, δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά στ’ αλήθεια.

And you wake up one morning in May 2018, you open Publishers Weekly and you see that Baby Blue has received a starred review.
And then you read the review, which starts with: “The streets of Athens prove as mean as those of Raymond Chandler’s L.A. in Koutsakis’s brilliant second noir featuring Stratos Gazis”.
And then writes: “While the plotting matches James Ellroy’s best work, Koutsakis does a better job of making the twists flow organically from the characters”.
And you think that you are possibly still asleep, because all you ever dreamed of since you were a kid was to become an NBA player and to play video games, all this can’t really be true.

 



Thursday, May 24, 2018

Πρώτη κριτική για το Baby Blue/ First review for Baby Blue

Μόλις έφθασε η πρώτη κριτική από μεγάλο περιοδικό των ΗΠΑ για το Baby Blue, που σε λίγες μέρες, την 1η Ιουνίου 2018, κυκλοφορεί πρώτα σε ηλεκτρονική μορφή (για Kindle και Nook) σε ΗΠΑ, Αγγλία και Αυστραλία. Στη συνέχεια θα κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή στις 14 Ιουνίου στην Αγγλία και στις 10 Ιουλίου σε ΗΠΑ και Αυστραλία.
Η κριτική είναι από το Booklist, ένα από τα σημαντικότερα περιοδικά διεθνώς για κριτικές βιβλίων, που φέτος κλείνει τα 110 χρόνια ζωής (ιδρύθηκε το 1905).
Το Booklist γράφει, μεταξύ άλλων στην κριτική του: «ένα βιβλίο που σε ρουφάει, σε αυτήν την σειρά νουάρ βιβλίων που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε».
Αυτά είναι τα δύο εξώφυλλα του Baby Blue, το αγγλικό από τον εκδότη μου Bitter Lemon Press και το ελληνικό από τις εκδόσεις Πατάκη.
The first review of Baby Blue from a major publication is just in. Booklist writes: “An absorbing entry in this must-read hard-boiled series, which offers thoughtful characterization and a noir take on Athens’ postcrisis underbelly”.
Baby Blue is coming out from Bitter Lemon Press as an e-book for Kindle and Nook on June 1st, and as a paperback on June 14th in the UK and on July 10th in the USA and Australia.

These are the English and Greek book covers for Baby Blue, the Greek one from Patakis Publishers.




Monday, April 23, 2018

To τέλος του «Μικρού Θυμωμένου Ημερολογίου»


Ωραία ήταν, τα προηγούμενα πέντε χρόνια εδώ στο μπλογκ. Σχεδόν 500 κείμενα, κάποια ξεπέρασαν και τις πενήντα χιλιάδες αναγνώσεις, πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις που προέκυψαν μέσα από αυτά τα κείμενα στο μπλογκ, στο Facebook, ακόμα και στον δρόμο με ανθρώπους που γνώριζα ελάχιστα.
Μετά από πέντε χρόνια, αισθάνομαι πως έχω πει μέσω αυτής της φόρμας, του μπλογκ, τα περισσότερα από όσα ήθελα να πω και νιώθω πως θέλω να αφοσιωθώ αποκλειστικά στα βιβλία και στα θεατρικά έργα που έχω βάλει μπροστά και στην ακαδημαϊκή μου δουλειά.
Το μπλογκ θα συνεχίσει να ενημερώνεται με συγγραφικά νέα και βέβαια θα παραμείνει ανοιχτό για ανάγνωση και σχόλια των κειμένων της προηγούμενης πενταετίας.
Όταν το ξεκινούσα, δεν φανταζόμουν την επιτυχία που θα είχε, οπότε ευχαριστώ θερμά όλους τους αναγνώστες του.


Monday, April 16, 2018

Ακροβάτες του Χρόνου


Πριν από πολλά-πολλά χρόνια ήμουν πολύ νέος, είκοσι έξι χρονών.
Είχαν εκδοθεί τρία βιβλία μου που είχαν πάει αρκετά καλά, και ετοιμαζόταν να ανέβει το πρώτο μου θεατρικό έργο. Αλλά μου έλειπαν δύο πράγματα.
Το ένα το ήξερα – μου έλειπε ο έρωτας της ζωής μου, δεν την είχα βρει ακόμα.
Το άλλο δεν το ήξερα, μου προέκυψε – υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να τους γνωρίσεις για να καταλάβεις ότι σου έλειπαν μέχρι τότε. Γνώρισα δυο μυθικά ζευγάρια ανθρώπων, από το είδος που λέμε στα ελληνικά larger than life. Το καταπληκτικό ήταν ότι κι εκείνοι τότε μόλις γνωρίστηκαν μεταξύ τους. Και, περίπου, με υιοθέτησαν, όλοι μαζί. Γίναμε πολύ καλοί φίλοι, ανέβαινα στην Αθήνα συνέχεια και έμενα σπίτι τους, κάναμε μαγικές συζητήσεις που με έκαναν να δω τον κόσμο με άλλα μάτια την ίδια ώρα που τσιμπιόμουν για να πιστέψω ότι καθόμουν απέναντί τους και εκείνοι έδιναν σημασία σε όσα ξεστόμιζα.
Τα δύο ζευγάρια ήταν ο σημαντικότερος, για μένα, σκηνοθέτης του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου (και συγγραφέας υπέροχων παιδικών βιβλίων) Ντίνος Δημόπουλος με την γυναίκα του ηθοποιό Φλωρέττα Ζάννα και ο σκηνοθέτης/συγγραφέας/τραγουδοποιός -και Άνθρωπος με α κεφαλαίο- Ανδρέας Θωμόπουλος με την γυναίκα του Ηρώ Βαρσαμή, πρόεδρο των Γιατρών του Κόσμου.
Ενάμιση χρόνο μετά την γνωριμία μου μαζί τους, γνώρισα και τον έρωτα της ζωής μου. Και μετά, ξαφνικά, έπρεπε για λίγο καιρό να τους αποχωριστώ όλους – είχε έρθει ο καιρός να μπω στον στρατό.
Εκείνο το βράδυ που δεν θα ξεχάσω ποτέ, πριν παρουσιαστώ, με χάλια ψυχολογία σε ένα χάλια ξενοδοχείο στην Τρίπολη, πήρα τηλέφωνο τον Ντίνο και την Φλωρέττα να τους πω ένα γεια – ήξερα και ότι ο Ντίνος είχε ένα μικροπροβληματάκι με την υγεία του. Εκείνο το βράδυ έμαθα πως ο Ντίνος είχε μόλις «φύγει» ξαφνικά.
Σε μια από τις συζητήσεις που είχαμε κάνει οι δυο μας, στο γραφείο του, μου είχε πει: «Αναρωτιέμαι, ρε πιτσιρικά, τι θα λες κάποτε στα παιδιά σου για μας τους φίλους σου» και του είχα απαντήσει πως θα τους διηγούμαι όλες τις απίθανες στιγμές μου μαζί τους και μετά θα τους λέω: «άντε, πάμε τώρα στο σπίτι του Ντίνου να σας τον γνωρίσω κι από κοντά». Ο Ντίνος είχε γελάσει πικρά, πιστεύοντας πως κάνω πλάκα. Εγώ το εννοούσα, πίστευα πως έτσι θα συμβεί. Αλλά βέβαια εγώ ήμουν μακράν ο λιγότερο έξυπνος άνθρωπος σ’ εκείνη την παρέα.
Όταν πια τελείωσα τον στρατό, η θλίψη μου ενώθηκε με τα τόσα συναισθήματα από όσα είχα ζήσει, συζητήσει, ονειρευτεί τα προηγούμενα χρόνια και, όλα μαζί μου έδωσαν μια ιδέα. Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι η καλύτερη ιδέα που είχα ποτέ για βιβλίο.
Το βιβλίο γράφτηκε πριν από 14 χρόνια, είχε τίτλο «Ακροβάτες του Χρόνου» και ξεκινούσε έτσι:
Αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση στον παππού και στη γιαγιά μου δεν ήταν ούτε το ύψος τους –φοβεροί κοντοστούπηδες και οι δύο– ούτε η χαριτωμένη χαζομάρα τους – φέρονταν συνέχεια σαν μωρά παιδιά, στα οκτώ μου έμοιαζα ήδη πολύ ώριμος για να τους κάνω παρέα. Αυτά που μου έκαναν εντύπωση ήταν διάφορα μικροπράγματα, κάποιες περίεργες λεπτομέρειες, που με βοήθησαν ν’ αρχίσω να καταλαβαίνω πως κάτι μυστήριο συνέβαινε μ’ αυτούς. Όπως, ας πούμε, μια μέρα που μπήκα από το παράθυρο στο σπίτι τους για να τους τρομάξω και τους είδα να κοιμούνται βαθιά και τόσο παράξενα, με τα κορμιά τους να γέρνουν διαγώνια, σαν να ήθελαν να απομακρυνθούν, αλλά τα κεφάλια τους να μοιάζουν κολλημένα το ένα με το άλλο και με τα πόδια του παππού να είναι σηκωμένα ψηλά σαν να ετοιμαζόταν να πετάξει, ενώ το χέρι του χάιδευε παιχνιδιάρικα το αυτί της γιαγιάς, που ροχάλιζε σαν να περνούσε τρακτέρ και την άκουγαν τέσσερα τετράγωνα παραπέρα. Κι ακόμα περισσότερο, πολύ περισσότερο, πιο πολύ απ’ όλες τις παραξενιές τους, μου έκανε εντύπωση που, όταν μεγάλωσα και ξεκίνησαν να μου διηγούνται τις τρομερές, μυθικές περιπέτειες που είχαν ζήσει, ποτέ μα ποτέ δεν τους άκουσα να μιλάνε για τον θάνατο. Ποτέ. Σαν να μην υπήρχε.
Οι Ακροβάτες εκδόθηκαν τότε από τις εκδόσεις Μίνωας και έκαναν πολύ σύντομα και δεύτερη έκδοση, αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια και πλέον το βιβλίο ήταν εκτός κυκλοφορίας, συνειδητοποίησα πως το κείμενο ήθελε δύο σημαντικές βελτιώσεις – η μία σε επίπεδο ιστορίας, όπου έπρεπε να γίνει μια μεγάλη προσθήκη και η άλλη σε επίπεδο γραφής κάποιων κομματιών του βιβλίου.
Σε λίγες μέρες από σήμερα, στις αρχές Μαΐου, 14 χρόνια μετά, οι Ακροβάτες του Χρόνου κυκλοφορούν στην καινούργια, πλήρως αναθεωρημένη και οριστική τους μορφή, από τις εκδόσεις Πατάκη. Μπορείτε να δείτε το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, παρακάτω.
Και, όπως και τότε, η αφιέρωση του βιβλίου γράφει:

Για τον Ντίνο,
που μας βαρέθηκε και πετάχτηκε να μαζέψει εικόνες από διπλανούς γαλαξίες

Για τη Φλωρέττα,
που συνεχίζει να ταξιδεύει μαζί του

Για τη Δέσποινα. Για το δικό μας ταξίδι.
I am still enchanted by the light you brought to me





Monday, April 09, 2018

Το τέλος της πολιτικής ορθότητας

Έβλεπα στο in.gr μια συνέντευξη σε μπαρ του βουλευτή του Ποταμιού κ. Δανέλλη και σκεφτόμουν πως γι’ αυτό βγήκε ο Τσίπρας στην Ελλάδα, γι’ αυτό βγήκε ο Τραμπ στην Αμερική. Βγήκαν επειδή οι πολίτες βαρέθηκαν να ακούνε «τέρατα» ειπωμένα με γλυκομίλητο τρόπο από βουλευτές των παλιών κομμάτων και σκέφτηκαν πως αφού οι ζωές τους δεν τους ικανοποιούν έπρεπε να δοκιμάσουν ανθρώπους που έλεγαν επιθετικές τρέλες εναντίον όλων, μήπως και αυτοί έχουν την λύση.
Ο Δανέλλης λοιπόν δήλωσε ότι είναι ενάντια στον λαϊκισμό, αλλά θέλει συνεργασία του Κινήματος Αλλαγής με την αριστερά (τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) για να ανοίξει ο δρόμος για επενδύσεις και να αντιμετωπιστεί το βαθύ κράτος!
Δηλαδή θέλει να συνεργαστεί με εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους που μισούν τις επενδύσεις και τον ιδιωτικό τομέα – τον οποίο στην θητεία τους έχουν γονατίσει – για να φέρουν μαζί επενδύσεις. Θέλει να συνεργαστεί με εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους που κάνουν ακόμα και σήμερα, μες την κρίση, αφειδώς, διορισμούς δικών τους ανθρώπων για να καταργήσει τους διορισμούς των «ημετέρων».
Την ίδια ώρα που, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, ο Μητσοτάκης λέει τα ίδια πράγματα που λέει και ο Δανέλλης, ο Δανέλλης αποκηρύσσει οποιαδήποτε συνεργασία μαζί του επειδή αυτός εκπροσωπεί την κακιά «δεξιά» που «έχει άλλους στόχους» όπως λέει. Πενήντα χρόνια μετά, συνεχίζουν στον εικοστό αιώνα το παραμύθι περί δεξιάς και κεντροαριστεράς, ενώ τα στελέχη τους μπαινοβγαίνουν από το ένα κόμμα στο άλλο!
Και βέβαια, ίδια ανικανότητα προσαρμογής στον αιώνα μας δείχνουν και οι Αμερικανοί πολιτικοί. Στις ΗΠΑ είναι φανερό πως πολλοί αντίπαλοι του Τραμπ δεν έχουν καταλάβει ακόμα καθόλου, 16 μήνες μετά την εκλογή του, γιατί εξελέγη. Εξακολουθούν να σκέφτονται με λογικές «πολιτικής ορθότητας» και προσπαθούν να τον πλήξουν με σκάνδαλα του τύπου «η κακομοίρα η Μελάνια μόλις είχε γεννήσει κι αυτός την κεράτωνε με μια πορνοστάρ και ένα κουνελάκι του Playboy, έβαζε την ερωμένη του ακόμα και στην κρεβατοκάμαρα της γυναίκας του και της έλεγε πως του θυμίζει την κόρη του!».
Τίποτα από αυτά δεν πλήττει στ’ αλήθεια τον Τραμπ, επειδή:
α) οι ψηφοφόροι του τον ψήφισαν γνωρίζοντας πολύ καλά ποιος ήταν σε ηθικό και πολιτισμικό επίπεδο – γνώριζαν τις εξευτελιστικές δηλώσεις του για τις γυναίκες, γνώριζαν ότι ήταν σταρ σε ριάλιτι σόου, τον είχαν δει να συμμετέχει ακόμα και σε αγώνες wrestling, δηλαδή ψεύτικου κατς και
β) κανείς δεν πιστεύει στο παραμύθι περί "κακομοίρας Μελάνια". Τα έφτιαξε με τον Τραμπ όταν εκείνος την είδε σε ένα πάρτι, περίμενε να πάει η συνοδός του στην τουαλέτα και την «έπεσε» στην Μελάνια, η οποία θεώρησε πως ένας τέτοιος τύπος της ταιριάζει. Αν το κουνελάκι-ερωμένη του Τραμπ (όπως εξήγησε στην πρόσφατη συνέντευξή της) χρειάστηκε ένα βράδυ  για να αντιληφθεί ότι ο τύπος έχει συνηθίσει να φέρεται στις γυναίκες ως πόρνες και 10 μήνες για να καταλάβει ότι, ακόμα κι όταν προσπαθεί να παραστήσει τον ευγενικό, δεν κρατιέται και του βγαίνει ο βαθύτατος ρατσισμός του, μήπως δεν τα έχει αντιληφθεί όλα αυτά η Μελάνια που είναι 20 χρόνια μαζί του;
Η τραγική επιλογή των Αμερικανών, να εκλέξουν αυτόν τον πρόεδρο που το πρώτο που είχε στην ατζέντα του ήταν να εμποδίσει εκατομμύρια φτωχούς ανθρώπους από το να έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας, που βγάζει τις ΗΠΑ από τόσους διεθνείς οργανισμούς, που έχει καταργήσει τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, έχει τελικά και ένα – μόνο ένα – θετικό στοιχείο. Ότι η παρουσία του αποτελεί το τέλος της «πολιτικής ορθότητας». Αποδεικνύει ότι οι παλιές μέθοδοι, του τύπου «βρίσκουμε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο και τελειώνουμε έναν πολιτικό» έχουν τελειώσει.
Όσο οι αντίπαλοί του δεν καταθέτουν ισχυρή πολιτική πρόταση απέναντί του ώστε να πείσουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα που απέχουν από τις κάλπες να πάνε να ψηφίσουν, τα σεξουαλικά σκάνδαλα δεν θα τον ακουμπούν καθόλου.
Όπως δεν θα συντριβεί και ο Τσίπρας στις επόμενες εκλογές, παρά την καταστροφή που έφερε στην χώρα, επειδή οι αντίπαλοί του είτε δεν έχουν ολοκληρωμένη πρόταση είτε ονειρεύονται να κάνουν κυβέρνηση μαζί του επειδή ζουν στην δεκαετία του ’70 και του ’80.





Monday, April 02, 2018

Μπουρδο-βιβλία


Έχω τρεις συνήθειες όταν ψάχνω να βρω καινούργια βιβλία για να διαβάσω. Οι δύο είναι πολύ συνηθισμένες, για βιβλιόφιλους – πηγαίνω πέρα-δώθε μέσα σε βιβλιοπωλεία διαβάζοντας οπισθόφυλλα και σελίδες από βιβλία που μου τραβούν την περιέργεια, και ψάχνω πολύ στο Amazon κάνοντας τα ίδια.
Η τρίτη συνήθεια είναι κάπως λιγότερο συνηθισμένη. Μπαίνω στα sites εκδοτικών οίκων, βρίσκω τους καταλόγους τους με τα βιβλία που θα εκδώσουν μέσα στο επόμενο εξάμηνο, τυπώνω τους καταλόγους (γιατί θέλω να κρατάω σημειώσεις και έχω ανάγκη να κρατάω χαρτί στα χέρια μου) και ψάχνω ποια βιβλία, ανάμεσά τους, με ενδιαφέρουν.
Έχω βρει με αυτό τον τρόπο πολλά βιβλία που μου άρεσαν και κάποια που με ενθουσίασαν, και δεν σκοπεύω να σας μιλήσω για κανένα από αυτά. Σκοπεύω να σας μιλήσω για βιβλία που με εκνευρίζουν, είτε με τον τρόπο που διαφημίζονται είτε με το περιεχόμενό τους είτε και με τα δύο.
Τρία πολύ πρόσφατα παραδείγματα, από καταλόγους ξένων εκδοτικών οίκων:
α) πολυδιαφημισμένο βιβλίο για δίαιτα, που είναι αδύνατον να μην το παρατηρήσεις στον κατάλογο ακόμα και αν δεν σε ενδιαφέρει καθόλου να αδυνατίσεις, έτσι όπως το προβάλλουν. Και τι λέει η διαφήμισή του: «αδυνάτισε παραβιάζοντας τους κανόνες της δίαιτας». Δηλαδή; σκέφτεται ο αναγνώστης επειδή του έχει κεντρίσει το σύνθημα την περιέργεια. Δηλαδή, σου προτείνουμε μια δίαιτα που υποτίθεται ότι δουλεύει, αλλά επειδή δίαιτα είναι και μπορεί να σε ζορίσει, σου δίνουμε και εναλλακτικές. Αφού σου δίνουμε εναλλακτικές, φυσικά και οι εναλλακτικές είναι μέσα στην δίαιτα, αλλά εμείς πιστεύουμε πως εκτός από παχούλης είσαι και χαζός, οπότε θα σου εμφανίσουμε τις εναλλακτικές που σου δίνουμε τάχα ως τρόπο παραβίασης της δίαιτας, για να νιώθεις πως δεν σε καταπιέζουμε και πολύ.
β) βιβλίο για τατουάζ, διαφημίζεται με υπότιτλο: «γιόρτασε την μοναδικότητά σου». Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα τατουάζ – εμένα δεν μου αρέσουν για να τα κάνω στο σώμα μου, αλλά οτιδήποτε επιλέγει ενσυνείδητα να κάνει κάποιος για να νιώθει καλά με τον εαυτό του είναι απολύτως αποδεκτό. Αλλά, ρε διαφημιστή του βιβλίου: «γιόρτασε την μοναδικότητά σου»; Δηλαδή πρέπει ο έφηβος/νέος που θα το δει και είναι στο ψάξιμο για να βρει τον εαυτό του να πιστέψει ότι είναι μοναδικός μόνο αν κάνει τατουάζ; Είναι διαφήμιση αυτή για μια απόφαση που είναι σε αρκετές περιπτώσεις μη αναστρέψιμη (κάποια τατουάζ δεν μπορούν να αφαιρεθούν); Έχω μια καλύτερη ιδέα για να είναι κάποιος μοναδικός: να πάρει φόρα και να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο επί ώρες. Κανένας άλλος δεν θα το έχει κάνει και μπορεί το μυαλό του να πάρει μετά ένα σχήμα μοναδικό. «Γιόρτασε την μοναδικότητά σου». Διαφημιστές. Τσίρκο μεντράνο, με τα θηρία ελεύθερα.
γ) Ένα βιβλίο που διαφημίστηκε πολύ και ο ψυχολόγος-συγγραφέας του έχει γίνει πρώτο όνομα διεθνώς. Αφού πρώτα είχα διαβάσει πολλά γι’ αυτό, περίμενα να εκδοθεί και το ξεφύλλισα σε βιβλιοπωλείο. Αν ήταν ανούσιο θα ήταν απλώς απογοητευτικό. Αλλά δεν ήταν απλώς απογοητευτικό, ήταν επικίνδυνο. Ο τύπος, γράφοντας με την βαρύγδουπη ανοησία των δήθεν, δίνει συμβουλές του στιλ: «αν έχεις έναν φίλο/μια φίλη, σκέψου αν θα τον πρότεινες ως φίλο στους γονείς σου ή στα παιδιά σου ή στα αδέρφια σου ή σε άλλους φίλους σου. Αν θα δίσταζες να τον προτείνεις, για οποιονδήποτε λόγο, πρέπει να σταματήσει να είναι φίλος σου, γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις παρέα με οποιονδήποτε για τον οποίο δεν είσαι περήφανος». Δεν ξέρω αν έχω διαβάσει κάτι ρηχότερο στη ζωή μου, ίσως το σόου των Καρντάσιαν να έχει μεγαλύτερο βάθος. Οι φίλοι μας είναι οι άνθρωποι που μας συμπληρώνουν και τους συμπληρώνουμε. Το να ταιριάζουν δυο άνθρωποι ως φίλοι ή σύντροφοι δεν σημαίνει πως πρέπει απαραίτητα να ταιριάζουν και με τον κοινωνικό τους περίγυρο – οι γονείς μας, τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, άλλοι φίλοι μας έχουν διαφορετικές ανάγκες από μας στα προτερήματα που ψάχνουν στους φίλους τους, διαφορετική κατανόηση στα ελαττώματα των άλλων. Η συμβουλή του μπεστσελερά ψυχολόγου καταργεί ουσιαστικά την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου – αν κάποιος φίλος δεν κάνει «τικ» σε όλα τα κουτάκια των γύρω μας, μας προτείνει να τον εγκαταλείψουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Να βρούμε μόνο τους κοινά αποδεκτούς ανθρώπους και να τους κάνουμε παρέα, οι υπόλοιποι στον Καιάδα, μόνοι τους, ξεπαρεού.
Τι να κάνουμε, μέσα στα τόσα υπέροχα βιβλία υπάρχουν και μερικά που αξίζουν ένα ωραίο σουτ στον κάδο της ανακύκλωσης.


Monday, March 26, 2018

Μαθήματα διαπραγμάτευσης


Τις προηγούμενες μέρες είχαμε την δυστυχία να δούμε για μια ακόμα φορά, μετά από εκείνο το περιβόητο 17ωρο που τον κούρασε τόσο, το πώς εννοεί τις διαπραγματεύσεις ο πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Την ίδια ώρα που ο αρχηγός της αντιπολίτευσης!! στην Τουρκία μιλάει σκυθρωπός για 156 νησιά μας ζητώντας να γίνουν δικά τους. Την ίδια ώρα που ο Ερντογάν απευθύνεται με οργή προς όλο τον πλανήτη και ζητάει να απλώσει την χώρα του προς κάθε κατεύθυνση (οπότε σε μια διαπραγμάτευση ότι κι αν του δώσουν από όσα ζητάει θα είναι κερδισμένος). Την ίδια αυτή ώρα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας βγήκε με το γνωστό χαμογελάκι, κι όταν δέχτηκε ερώτηση από Σκοπιανή δημοσιογράφο που του είπε πως εκπροσωπεί το «ειδησεογραφικό πρακτορείο της Μακεδονίας», αντί να την βάλει στην θέση της, της ευχήθηκε να εκπροσωπεί σε λίγο καιρό την Γκόρνα Ματσεντόνια, δηλαδή την Βόρεια Μακεδονία.
Την ώρα που η διαπραγμάτευση εξελίσσεται, την ώρα που θεωρητικά θα έπρεπε να ζητάμε τον ουρανό με τ’ άστρα, όπως κάνουν όλοι οι σοβαροί εθνικοί διαπραγματευτές, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας παραιτείται δημοσίως του ονόματος Μακεδονία σε χαριτωμένη κουβεντούλα με δημοσιογράφο.
Η Ιστορία θα γελούσε μαζί μας, αν δεν έκλαιγε.   



Monday, March 12, 2018

Αναζητείται πνευματικότητα

Η είδηση ότι ο Μπαράκ και η Μισέλ Ομπάμα βρίσκονται σε προχωρημένες συζητήσεις με το Netflix για να δημιουργήσουν εκπομπές για θέματα που τους ενδιαφέρουν οδηγεί στο προφανές ερώτημα: ποιον σύγχρονο Έλληνα πολιτικό θα καθόταν ο κόσμος να ακούσει/να παρακολουθήσει εκπομπές του για οποιοδήποτε θέμα; Δεν εννοώ βέβαια εκπομπές για να κάνει χαβαλέ εις βάρος του πολιτικού. Ακόμα κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι ο Ομπάμα είναι μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου με ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα που συνδυάζει αμεσότητα, χιούμορ και πνευματικότητα, αυτό δεν αλλάζει την ουσία της ερώτησης. Ας μην περιοριστούμε μόνο σε πρωθυπουργούς (σκεφτείτε εκπομπές του Αλέξη Τσίπρα, του Κώστα Καραμανλή, του Γιώργου Παπανδρέου και προσπαθήστε να μην γελάσετε). Ας πάμε και στους βουλευτές της περιοχής σας, στους δημάρχους σας. Και ας μην πάμε στην υψηλή απαίτηση του να δημιουργήσει οποιοσδήποτε από αυτούς τους «εξέχοντες» ανθρώπους του τόπου σας δικό του τηλεοπτικό σόου. Ας κατεβάσουμε τις απαιτήσεις μας στο να τους κάνουμε τακτικά παρέα. 
Θα το θέλατε, να κυκλοφορείτε μαζί τους; Αισθάνεστε ότι σας ενδιαφέρουν οι απόψεις τους για την ζωή; Ότι θα είχαν σημαντικά πράγματα να σας πουν, χάρη στο εύρος των γνώσεων, των εμπειριών, της ευφυΐας και της καρδιάς τους; Χάρη στην πεντακάθαρη ελεύθερη στάση τους στην Βουλή και στα Δημοτικά Συμβούλια; Αν ναι, είστε τυχεροί που έχετε βρει τόσο σπουδαίους ανθρώπους να σας εκπροσωπούν.
Αν όχι, μήπως ήρθε η ώρα να ψάξουμε για να βρούμε και να ψηφίσουμε ανθρώπους με μεγαλύτερη προσωπική ακτινοβολία, που να έχουν πράγματα να μας πουν; Αν πιστεύουμε ότι κανείς τέτοιος δεν υπάρχει στην πολιτική, μήπως να μαζευτούμε πολλοί και να πιέσουμε κάποιον που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας για να κατέβει υποψήφιος;




Thursday, March 08, 2018

Σκάσε

Για όποιον εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει:
Σκάσε Μαρία Ευθυμίου, καθηγήτρια στο Καποδιστριακό. Σκάσε Ανδρέα Πετρουλάκη, σκιτσογράφε. Σκάσε, Στάθη Καλύβα, καθηγητή στο Yale και στην Οξφόρδη. Σκάσε, Στέλιο Ράμφο, συγγραφέα-φιλόσοφε.
Αυτό το «σκάσε» είπε δυνατά η ΕΡΤ του ΣΥΡΙΖΑ, «κόβοντας» 7 συνεντεύξεις (ανάμεσα στις οποίες οι παραπάνω 4) της εκπομπής της Εύης Κυριακοπούλου, για πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια, επειδή δεν άρεσαν οι συγκεκριμένοι καλεσμένοι – όλοι τους, βλέπετε, είναι ενάντια στον λαϊκισμό.
Για όποιον συνεχίζει να κάνει πως δεν καταλαβαίνει όσα έγραφα προχθές για το μοντέλο διακυβέρνησης που θέλουν να μας επιβάλλουν, να δώσω ένα ακόμα παράδειγμα από το «μισητό» Mega και την εκπομπή του Πρετεντέρη. Μπορεί να μην ήμουν φαν ούτε του δελτίου του Mega ούτε του Πρετεντέρη, αλλά ας δούμε λίγο πώς λειτουργούσε σε επίπεδο δεοντολογίας αυτό το ΙΔΙΩΤΙΚΟ κανάλι (που άρα λειτουργεί με τρόπο που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα των ιδιοκτητών του). Πριν τις ευρωεκλογές του ’14, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει εμπάργκο στην εκπομπή του Πρετεντέρη επειδή δεν του άρεσαν τα άρθρα του δημοσιογράφου στην εφημερίδα που έγραφε.
Αντί να κάνει εκπομπές μόνο με φιλοκυβερνητικά στελέχη, ο Πρετεντέρης κάλεσε τον Πάγκαλο (κόκκινο πανί για πάρα πολύ κόσμο) και έψαξε και βρήκε έναν τάχα μου ακομμάτιστο, αλλά αντίθετο σε απόψεις με τον Πάγκαλο καθηγητή πανεπιστημίου. Όπως έχω ξαναγράψει λοιπόν, αντί για κάποιο γνωστό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε αυτός ό άγνωστος καθηγητής πανεπιστημίου ο οποίος δήλωσε πως υπάρχει καλή και κακή βία, πως ο λαός θα κρίνει ποια βία είναι καλή και ποια είναι κακή (άρα βαράτε και βλέπουμε πώς θα κριθεί η βία σας, θα σας ανακοινώσω εγώ μετά σε ποια κατηγορία ανήκει) και δήλωσε στο πανελλήνιο πως άλλο είναι το ήθος της αριστεράς και άλλο το ήθος της δεξιάς στην Ελλάδα, πως «οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες ήταν από τη μία πλευρά, και οι αγωνιστές ήταν από την άλλη». Και, το κυριότερο: σε εκείνη την εμφάνισή του ο καθηγητής επιτέθηκε κατά μέτωπο στον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο, με τον οποίο αντάλλαξαν κουβέντες σε υψηλότατους τόνους. Μετά από εκείνη την εμφάνιση του «εντελώς ανεξάρτητου» καθηγητή, ο οποίος λεγόταν Γιώργος Κατρούγκαλος στο Mega, ο ΣΥΡΙΖΑ (που τάχα δεν έστελνε στελέχη του στην εκπομπή) όλως τυχαίως τον κατέβασε υποψήφιο ευρωβουλευτή το 2014. Και ο Κατρούγκαλος (ναι, αυτός που έσφαξε τις συντάξεις και θα τον νιώσουν ακόμα πιο γερά οι Έλληνες στο πετσί τους από τον Γενάρη που έρχεται) πήρε πάνω από 150000 σταυρούς από τους Έλληνες ψηφοφόρους που τον έστειλαν στο Ευρωκοινοβούλιο. Μετά έγινε και υπουργός.
Θυμίζω: ΙΔΙΩΤΙΚΟ μέσο ενημέρωσης, που κάνει τα πάντα για να φέρει και «αντιφρονούντες».
Ενώ η ΕΡΤ, ΔΗΜΟΣΙΟ μέσο ενημέρωσης που την πληρώνουμε όλοι και πλέον απαγορεύει στα ίσα, φασιστικά, να εμφανίζονται εκεί όσοι δεν γουστάρει.
Όποιος θέλει, βλέπει και καταλαβαίνει.
Όποιος δεν θέλει, κατά βάθος γουστάρει φασισμό, απλώς λέει στον εαυτό του πως είναι «αριστερός» και αυτό καθαγιάζει τα πάντα.


Monday, March 05, 2018

Διαλέγεις μοντέλο

Αυτό που ζούμε στην πολιτική σκηνή της χώρας μοιάζει θλιβερό αλλά στο βάθος του δεν είναι και τόσο. Όσοι πίστεψαν στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βλέπουν την κατάντια τους μέσα σε τρία μόλις χρόνια και αντιλαμβάνονται (αν ενδιαφέρονται να το αντιληφθούν) πως η σήψη στην πολιτική δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες όπως τάχα προσπαθούν από όλες τις παρατάξεις να μας πείσουν. Έχει να κάνει μονάχα με ανθρώπους. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, υπάρχουν άνθρωποι (πολλοί) που προσπαθούν να εκλεγούν για να εκμεταλλευθούν τα προνόμια της θέσης τους ή που ανακαλύπτουν τα προνόμια αφού πάρουν την θέση και γλυκαίνονται τόσο ώστε αποφασίζουν να κάνουν την πολιτική επάγγελμα και να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν εκεί.
Τώρα πια, βλέπουμε πως μέσα σε τρία χρόνια οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και λεφτά που δεν έπρεπε τσεπώνουν με νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν, και τους δικούς τους διορίζουν παντού, συχνά χωρίς προσόντα, και τους ψηφοφόρους τους προστατεύουν με βρώμικους τρόπους και οι υποσχέσεις τους έχουν λιγότερη αξία από το σάλιο που κατανάλωσαν για να τις διατυπώσουν – ξαναβλέπουμε δηλαδή όλες τις ομορφιές που είχαμε ζήσει με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επί 35-40 χρόνια. Οι σημερινοί κυβερνώντες μάλιστα προσπερνούν τους προηγούμενους στην προσπάθεια δημιουργίας εικονικής πραγματικότητας, είναι ικανοί να δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια ενώ τους βλέπει ο κόσμος μπροστά στα μάτια του – αν τα έλεγαν αυτά οι προηγούμενοι θα τους είχαμε πάρει με τις ντομάτες. Το μόνο που δεν έχει συμβεί ακόμα είναι να φθάσουν, αριθμητικά, τα σκάνδαλα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκείνα των προηγούμενων κυβερνώντων, αλλά αυτό είναι αδύνατον μέσα σε 3 χρόνια, γι’ αυτό θέλουν να μείνουν κι άλλο στην εξουσία για να ισοφαρίσουν το σκορ.
Είναι καλά όλα αυτά, όμως, ξαναλέω. Είναι καλά για δύο λόγους. Πρώτον επειδή καταλαβαίνουμε το τέλος του ψέματος των ιδεολογιών, ένα ψέμα που ταλαιπώρησε επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία, άρα ξέρουμε πλέον πως πρέπει να επιλέγουμε μόνο συγκεκριμένους ανθρώπους στις εκλογές, όχι κόμματα.
Δεύτερον, επειδή καταλαβαίνουμε πως πρέπει να επιλέξουμε μοντέλο διακυβέρνησης. Από τη μια μεριά υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν στην αστική δημοκρατία, αυτήν που προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να φέρει στην Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Μια αστική δημοκρατία που κουβαλάει φυσικά τα μειονεκτήματά της και χρειάζεται ακέραιους και ικανούς ανθρώπους για να κυβερνήσουν – μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό φέρει και ο λαός που τους εκλέγει. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε νέους, μη διεφθαρμένους πολιτικούς που να πιστεύουν σε αυτό το μοντέλο και να εργασθούν γι’ αυτό. Από την άλλη μεριά υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Που δεν έκρυψε ποτέ ότι το μοντέλο διακυβέρνησης που τον συγκινεί είναι εκείνο της Βενεζουέλας, της Κούβας και του παλιού ανατολικού μπλοκ. Δικτατορίες δηλαδή, γι’ αυτό τόσα στελέχη του επαναλαμβάνουν συχνά πως πήραν την κυβέρνηση, όχι την εξουσία. Θέλουν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους ώστε να υλοποιήσουν το μοντέλο των δικτατοριών που αυτο-ονομάζονται επαναστάσεις και μοιράζουν ψίχουλα στους πολίτες. Από την πρώτη μέρα στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ τσακίζει την μεσαία τάξη και δίνει «επιδόματα» στους πάμφτωχους. Ο Τσακαλώτος στην Βουλή είπε πως μια οικογένεια με δύο παιδιά που βγάζει 1000 Ευρώ το μήνα προ φόρων, δηλαδή κάτω από 800 Ευρώ το μήνα καθαρά, ανήκει στην μεσαία τάξη. Στο υπουργείο Εργασίας πανηγυρίζουν όταν γίνονται part-time προσλήψεις και οι εργαζόμενοι παίρνουν 300 Ευρώ το μήνα. Για αυτούς τους ανθρώπους και τους ακόμα φτωχότερους θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται παίρνοντας οι ίδιοι 6000-7000 Ευρώ το μήνα, χώρια τα άλλα τους προνόμια, οι τάχα μου «αριστεροί». Που όλες τους οι ενέργειες και αποφάσεις μοιάζουν να έχουν βγει μέσα από τα παραδείγματα των βιβλίων που μιλάνε για το πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες.
Δεν είναι θέμα ιδεολογίας το μοντέλο που ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θέμα αρρώστιας, γιατί πρέπει να είσαι άρρωστος για να επιδιώκεις εσύ να ζεις ζωή χαρισάμενη και ο λαός να υποφέρει. Δικαιολογίες μπορείς να βρεις όσες θες για να υποστηρίξεις το μοντέλο. Φταίνε οι διεφθαρμένοι παλιοί που κυβερνούσαν, φταίνε οι κακοί ξένοι που τους πολεμάς και δεν σε αφήνουν να κάνεις όσα θες, φταίει το ντόπιο κατεστημένο που σε εχθρεύεται (σιγά μην σε εχθρεύεται, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), φταίει ο παγκόσμιος καπιταλισμός που κάποτε θα τον τσακίσεις, φταίει το κακό το ριζικό μας και ο Θεός που μας μισεί.  Αλλά η αλήθεια είναι πως το μοντέλο είναι άρρωστο.
Στις επόμενες εκλογές θα διαλέξουμε μοντέλο και τους ανθρώπους που θα το υπηρετήσουν.





Monday, February 26, 2018

Ο Τσίπρας είναι η Ρόουζ

Διάβαζα με απελπισία τα ρεπορτάζ που ανακοίνωσαν πως ο μαστρο-Κώστας ο Γαβρόγλου ετοιμάζεται να ανοίξει άλλη μία Νομική Σχολή στην Ελλάδα, όπου η ανεργία των δικηγόρων ήδη βρίσκεται στα κόκκινα. Μετά, μόλις άρχισε να τρώει κράξιμο, ο μαστρο-Κώστας σκέφτηκε πως αυτός είναι έξυπνος κι όλοι οι υπόλοιποι στην χώρα Μάο-Μάο, οπότε είπε πως δεν εννοούσε ότι θα βάλει περισσότερους εισακτέους στην Νομική, αλλά ότι θα ανοίξει την καινούργια Νομική σε μια άλλη πόλη για να αποσυμφορήσει τις υπάρχουσες Νομικές σχολές. Δηλαδή, αντί να φτιάξει π.χ. νέες αίθουσες ή να προσλάβει 2-3 επιπλέον καθηγητές σε μια ήδη υπάρχουσα σχολή, του φαίνεται πιο οικονομικό να ιδρύσει μια ολόκληρη καινούργια σχολή (κτίρια, υποδομές, καθηγητές, υπάλληλοι) σε μια άλλη πόλη. 
Αυτό εξηγεί γιατί ο προκάτοχός του, ο Νίκος ο Φίλης, είχε φροντίσει ώστε τα παιδιά στα δημοτικά της χώρας μας πλέον να κάνουν λιγότερες ώρες μάθημα από τα παιδιά οποιασδήποτε άλλης χώρας του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της Αφρικής. Το έκανε επειδή οι δικαιολογίες που μας πλασάρουν οι Συριζαίοι μπορούν να γίνουν πιστευτές μόνο από αμόρφωτους ιθαγενείς – ή από ανθρώπους που απλώς αποφάσισαν (από φόβο ή εγωισμό ή προσδοκία κέρδους ή προσωπικό μένος ενάντια σε άλλα κόμματα) να αφήσουν στην άκρη το μυαλό τους και τυφλά να ακολουθήσουν την κυβέρνηση, οτιδήποτε κι αν κάνει. Εδώ φτάσαμε στην έσχατη κοροϊδία να δώσει έκτακτη συνέντευξη τύπου από το υπουργείο Παιδείας ο πρωθυπουργός για να ανακοινώσει την κατάργηση των πανελληνίων και λίγες μέρες μετά ο υπουργός να λέει πως δεν ξέρει πώς θα γίνει αυτό, ενώ ακόμα και σήμερα μας λέει πως η κατάργηση θα γίνει το 2020, που δεν θα είναι πια ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Εντωμεταξύ, ο μάστρο-Κώστας αποφάσισε μέχρι το 2020 να τις διπλασιάσει. Όλα αυτά για να εξασφαλίσουν την μικρότερη δυνατή έκθεση των ανθρώπων στην παιδεία. Χρειάζονται πολίτες αδύναμους, που νιώθουν έρμαια του μεγάλου ηγέτη και της παρέας του, έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα.
Κάθε μέρα που περνάει και επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα ζει τον Τιτανικό της, σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι που κυβερνούν και νοιάζονται μόνο να επιβιώσουν πολιτικά, με πρώτο τον Τσίπρα, μοιάζουν με την Ρόουζ, τον χαρακτήρα που υποδύθηκε στην ομότιτλη ταινία η Κέιτ Γουίνσλετ. Ο Τσίπρας και η παρέα του είναι η Ρόουζ και η Ελλάδα είναι ο Τζακ, ο Λεονάρντο ντι Κάπριο. Και πολύ φοβάμαι πως βρισκόμαστε στην τελευταία σκηνή, εκεί που η Ρόουζ αφήνει τον Τζακ να βυθιστεί, ώστε να σώσει το τομάρι της πάνω στην σχεδία. Η μόνη διαφορά είναι πως η δικιά μας Ρόουζ του πατάει και το κεφάλι για να βεβαιωθεί πως δεν θα ξαναβγεί στην επιφάνεια.


Wednesday, February 21, 2018

Φανταστείτε...

Aς πούμε - χτύπα ξύλο - ότι τα πράγματα ξεφεύγουν στην Ελλάδα. Ότι θα ζήσουμε πολύ άσχημες συμπλοκές μεταξύ οπαδών κομμάτων, ότι θα χυθεί αίμα, ότι θα υπάρξουν διώξεις αντιφρονούντων και εξοντωτικές ποινές. Ας πούμε ότι όλα αυτά θα γίνουν μέσα στους επόμενους μήνες.
Ας φανταστούμε τώρα το βαθύ μέλλον, αυτό που έρχεται με ταχύτητα. Με την τεχνητή νοημοσύνη να κυριαρχεί, με τα ρομπότ να παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην ζωή μας, με τεχνητά εμφυτεύματα στους ανθρώπους για να έχουν μεγαλύτερες ικανότητες, με δρόμους φτιαγμένους από υλικό που θα αναπλάθεται μόνο του για να διορθώνονται οι ζημιές, με αυτοκίνητα που θα κινούνται δεχόμενα απλώς φωνητικές εντολές από τον ιδιοκτήτη, με ρούχα που θα καθαρίζονται μόνα τους, με ψυγεία που θα στέλνουν μόνα τους στο σούπερ-μάρκετ την παραγγελία για όσα είδη μας τελειώνουν, με τα καινούργια τραγούδια των αγαπημένων μας τραγουδιστών να ταξιδεύουν ψηφιακά και να μπαίνουν στο διαρκώς συνδεδεμένο με το Ίντερνετ μυαλό μας, με τα ταξίδια στο διάστημα να είναι ρουτίνα για τον μέσο άνθρωπο. Ας φανταστούμε ότι σε αυτό το μέλλον, σε 70 χρόνια από σήμερα, που τα εγγόνια μας θα είναι μεσήλικες, θα εμφανιστεί στην Ελλάδα ένας πολιτικός κι ένα κόμμα που θα ισχυριστούν ότι ο στόχος τους είναι να πάρουν εκδίκηση για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα το 2018 γιατί αυτό είναι το ιστορικό τους καθήκον.
Γελοίο, ε; Ε, αυτή τη γελοιότητα ζούμε στην Ελλάδα του σήμερα, με τους τύπους που ισχυρίζονται ότι τάχα έχουν έρθει για να εκδικηθούν για όσα έγιναν στις δεκαετίες του 1940 και του 1950.



Tuesday, February 20, 2018

Ή είσαι ή δεν είσαι με τον βόθρο

Τέτοιες μέρες, πριν 25 χρόνια, τον Φλεβάρη του 1993, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες που έζησαν ποτέ, ο Μάνος Χατζιδάκις, διηύθυνε για τελευταία φορά την ορχήστρα του, την Ορχήστρα των Χρωμάτων. Ήταν μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με τίτλο: «διαμαρτυρία κατά του νεοναζισμού».
Στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας, ο Χατζιδάκις είχε γράψει μεταξύ άλλων: « Ο Νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση–εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του».
Θυμίζω τι έγραφε για τον Μάνο Χατζιδάκι η πιο σιχαμερή φυλλάδα που έχει τυπωθεί ποτέ στην Ελλάδα, η Αυριανή – είναι σημαντικό, γιατί σχετίζεται με το σήμερα. Είχε γράψει λοιπόν σε πρωτοσέλιδο η Αυριανή ότι ο Χατζιδάκις "παρακαλείται να περάσει από την εφημερίδα για να πάρει ένα καλάθι... σύκα που του αρέσουν πολύ". Επειδή αυτό δεν αρκούσε, η εφημερίδα έγραφε σε κείμενό της τον Σεπτέμβριο του 1987 σε απάντηση δήλωσης του Χατζιδάκι, σε συναυλία, ότι η Αυριανή είναι φασιστική βρωμερή φυλλάδα και πρέπει να κλείσει:
«Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε οτι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας! Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ενα κνώδαλο που γλείφει απο τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού! Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής. Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα, Μανια, Μανωλια, Μινου Χατζηδου, ποιος επέτρεψε σ’αυτο το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης.
Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία…».
Σε επόμενο κείμενο η εφημερίδα ζητούσε πληροφορίες από αναγνώστες σχετικά με την οποιαδήποτε εμπειρία ή γνωριμία είχαν με τον Χατζιδάκι, διότι «έκανε έρευνα για πάρτη του».
Και μετά από όλα αυτά τα ανατριχιαστικά και "αντιανθρώπινα" όπως ακριβώς έγραφε ο Χατζιδάκις, τι συνέβη; Επειδή ο εκδότης της Αυριανής, ο Κουρής, ήταν κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου και νούμερο ένα υποστηρικτής του ολοσκότεινου πια τότε ΠΑΣΟΚ, είχε βγει σύσσωμο το τότε ΠΑΣΟΚ (Λαλιώτης, Πάγκαλος, Μερκούρη, Κουλούρης και πολλοί άλλοι) μαζί με δήθεν αριστερούς όπως ο Φώτης Κουβέλης και πήραν το μέρος της εφημερίδας εις βάρος του Χατζιδάκι.
Όλα αυτά δεν έχουν μόνο ιστορική σημασία. Έχουν μεγάλη σημασία και για το σήμερα. Διότι ο Κουρής έχει σήμερα μια άλλη, ίδιου επιπέδου εφημερίδα με την οποία στηρίζει φανατικά έναν νέο του φίλο όπως λένε πολλά sites και δείχνουν τα πρωτοσέλιδά του. Τον Αλέξη Τσίπρα.
Όταν κανείς δυσκολεύεται να αποφασίσει προς τα πού θα κινηθεί πολιτικά, επειδή όλα τα κόμματα του φαίνονται άθλια, ένας τρόπος να αποφασίσει είναι να δει πού βρίσκεται ο βόθρος. Και είναι στο χέρι του από εκεί και μετά να μείνει εκεί ή να φύγει μακριά.
Το μαγικό κομμάτι του Χατζιδάκι που ακολουθεί (στην καλύτερη, για μένα εκτέλεσή του, live από την Δήμητρα Γαλάνη στο Χάραμα) ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου. Δεν περίμενα όμως ότι το πρώτο του μέρος κάποτε θα τύχαινε να περιγράψει τη ζωή μου.



Saturday, February 17, 2018

Ψάχνοντας σπονδυλικές στήλες

Όσο πιο πολύ παρατηρώ την κεντρική και τοπική πολιτική σκηνή στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο εντυπωσιάζομαι με την έλλειψη σπονδυλικής στήλης τόσων πολλών ανθρώπων που καθορίζουν τις τύχες μας.
Κι επειδή δεν φτάνει να παρατηρείς ένα πρόβλημα αλλά πρέπει να προτείνεις και λύσεις, η μόνη λύση που σκέφτομαι είναι η υποχρεωτική εκλογή ενός ποσοστού 18άρηδων στις εθνικές και τοπικές εκλογές, με μοναδικό όρο ότι απαγορεύεται ο 18χρονος να έχει υπάρξει μέλος πολιτικής νεολαίας πριν κατέβει υποψήφιος.
Δεν είναι ουτοπικό – είναι η λύση. Μοιάζει με την υποχρεωτική ποσόστωση γυναικών υποψήφιων στις εκλογές, απλώς πηγαίνει λίγο παραπέρα την λογική αυτή. Δεν θα είναι μόνο υποψήφιοι οι 18άρηδες, αλλά υποχρεωτικά θα εκλέγεται ένα ποσοστό αυτών. Είναι ρατσιστικό αυτό εις βάρος των μεγαλύτερων; Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Αν ένα είδος, το ανθρώπινο(;) είδος του πολιτευτή έχει αποδείξει και αποδεικνύει καθημερινά την εξευτελιστική έλλειψη ήθους του, δεν πρέπει να γίνει κάτι γι’ αυτό; Και, όλοι οι πολιτικοί δεν λένε πως κάνουν ότι κάνουν «για τα παιδιά μας»; Ε, ας αποκτήσουν αυτά τα παιδιά άμεσα δύναμη για να επηρεάσουν το μέλλον τους. Έχοντας μιλήσει εκτεταμένα με εκατοντάδες εφήβους τα τελευταία χρόνια, είμαι βέβαιος πως θα τα κατάφερναν καλύτερα από αρκετούς πολιτικούς μας επειδή: α) έχουν περισσότερες γνώσεις από κάμποσους από αυτούς, β) έχουν τσίπα.
Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα ανθρώπους που διαθέτουν ακόμα σπονδυλική στήλη. Οι έφηβοι δεν έχουν εμπειρία, ναι – αλλά οι περισσότεροι από τους εκλεγμένους μεγαλύτερους, που έχουν εμπειρία, αποδεικνύουν καθημερινά ότι μπορούν να καταπιούν τα πάντα, μπορούν να κάνουν πίσω σε οτιδήποτε είχαν υποσχεθεί, σε οτιδήποτε είχαν ψηφίσει ή υπογράψει, αρκεί να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους. Οι έφηβοι δεν έχουν εμπειρία – αλλά διαθέτουν ακόμα, στα 18 τους, αίσθηση ντροπής και ευθύνης. Ας τους βάλουμε στο παιχνίδι πριν προλάβουμε να τους διαφθείρουμε.   

Monday, February 12, 2018

Τα κωλόπαιδα δεν γεννιούνται, γίνονται

Δύο διαφορετικά περιστατικά, ένα στην Δανία και ένα στις ΗΠΑ, θα διεκδικούσαν εύκολα το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό σιχαμάρας και δείχνουν πόσο σκοτεινό φεγγάρι περνάει η πολιτική διεθνώς αλλά και οι κάθε λογής εξουσίες.
Στις ΗΠΑ, σε μια από τις «αδελφότητες» (φοιτητικές οργανώσεις) του πανεπιστημίου Κορνέλ, τα νέα μέλη έλαβαν οδηγία από τα παλιότερα να κάνουν σεξ με όσες περισσότερες γυναίκες μπορούσαν, διαλέγοντάς τις με βάση το βάρος τους – όσο μεγαλύτερο το βάρος, τόσο περισσότερους πόντους θα έπαιρναν. Φυσικά, η εντολή ήταν να κρύψουν τον λόγο της σεξουαλικής συνεύρεσης από την κοπέλα/γυναίκα με την οποία θα βρίσκονταν. Το «παιχνίδι» το είχαν ονομάσει «το ψήσιμο του γουρουνιού». Όλο κι όλο το πειθαρχικό μέτρο που έλαβε η διοίκηση του πανεπιστημίου ήταν απλώς να τιμωρήσει με δύο χρόνια στενή παρακολούθηση την φοιτητική οργάνωση και τα μέλη της με υποχρεωτική παρακολούθηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Ποινές-χάδια δηλαδή, από εκείνες που κλείνουν το μάτι στον κωλοπαιδισμό για να γιγαντωθεί.
Στη Δανία, ένα βίντεο που δείχνει δύο έφηβους να κάνουν σεξ σε ένα πάρτι πριν τρία χρόνια, όταν και το αγόρι και το κορίτσι ήταν δεκαπέντε χρονών, διχάζει αυτές τις μέρες την χώρα. Το βίντεο το τράβηξαν κρυφά από το ζευγάρι δύο αγόρια από το πάρτι, και στην συνέχεια το διέρρευσαν μέσω του Facebook Messenger με συνέπεια να αρχίσει το βίντεο να κυκλοφορεί ευρέως μεταξύ εφήβων που το έστελναν ο ένας στον άλλο.
Σύμφωνα με τον νόμο, στην Δανία, οι έφηβοι και έφηβες που μοιράστηκαν το βίντεο τότε, είναι κατηγορούμενοι για διακίνηση παιδικής πορνογραφίας και θα δικαστούν. Περίπου χίλια άτομα που διακίνησαν το βίντεο κατηγορούνται, στην δίκη που μόλις ξεκίνησε. Θεωρητικά κινδυνεύουν με είκοσι μέρες φυλακή, αλλά πρακτικά θεωρείται απίθανο να καταδικαστούν σε φυλάκιση. Όμως όσοι καταδικαστούν θα έχουν την καταδίκη στο ποινικό τους μητρώο για τουλάχιστον δέκα χρόνια με συνέπεια να μην μπορούν να πάρουν ένα πιστοποιητικό που απαιτείται στην Δανία για όσους θέλουν να εργασθούν ως δάσκαλοι, αστυνομικοί, στελέχη στους προσκόπους ή προπονητές για παιδιά.
Ο επικεφαλής της αστυνομίας στην Δανία για θέματα σεξουαλικών εγκλημάτων στο διαδίκτυο δήλωσε ότι χαίρεται για την προβολή του θέματος από τα ΜΜΕ διότι επιτέλους οι έφηβοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι είναι έγκλημα να διακινείς σεξουαλικά βίντεο χωρίς να υπάρχει έγκριση εκείνων που εμφανίζονται στο βίντεο. Η αστυνομία είχε κάνει πολλές καμπάνιες για το θέμα χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς και ξαφνικά, υπό την απειλή της ποινής, όλοι ασχολούνται με το θέμα.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή για να μπορεί ένας νόμος να σε αποτρέψει από το να κάνεις ένα έγκλημα, πρέπει να ισχύουν τρεις συνθήκες: α) να φοβάσαι την τιμωρία που σχετίζεται με το έγκλημα, β) να ξέρεις ότι είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα να σε πιάσουν και γ) να ξέρεις ότι όταν σε πιάσουν είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα να εφαρμοστεί η ποινή. Αν δεν ισχύουν και τα τρία, τότε είναι βέβαιο πως κάποιοι θα παραβούν τον νόμο. Γι’ αυτό τον λόγο, σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει εμφανιστεί το φαινόμενο της διακίνησης μεταξύ εφήβων σεξουαλικών βίντεο συμμαθητών τους, επειδή δεν αισθάνονται τον κίνδυνο τιμωρίας.
Και τι λέτε ότι υποστηρίζουν ξαφνικά σήμερα τέσσερα κόμματα στην Δανία, μεταξύ των οποίων και το κυβερνητικό; Ότι αν τελικά προχωρήσει η δίκη, πρέπει να αλλάξει ο νόμος ώστε να μην τιμωρηθούν «τα παιδιά» που ήταν τότε έφηβοι και διακινούσαν το βίντεο επειδή «παιδιά ήταν» και επειδή «πολλοί γονείς των κατηγορούμενων διαμαρτύρονται» και επειδή «το βίντεο δεν το είδαν μόνο αυτοί οι 1000, άρα γιατί μόνο αυτοί οι 1000 που το διακίνησαν να τιμωρηθούν» και, και, και.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν πως αρκετοί πολιτικοί, διεθνώς, μάλλον ζηλεύουν τους πολιτικούς της Ελλάδας από το 1980 μέχρι σήμερα. Έτσι, έχουν βάλει στόχο να δημιουργήσουν όσο περισσότερους πολίτες-κωλόπαιδα μπορούν, για να κερδίσουν το μόνο που τους νοιάζει – ψήφους, ακόμα και εις βάρος των ψυχών αδύναμων ανθρώπων.