Ο δολοφόνος των παιδιών στο Μάντσεστερ
είναι αδελφός του Άντερς Μπρέιβικ, του Νορβηγού δολοφόνου που εκτέλεσε 77 νέους
το 2011. Είναι αδερφός και με πολλούς άλλους τρομοκράτες και σίριαλ κίλερς.
Η αδερφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται
μέσω του Ισλάμ – ο Μπρέιβικ, π.χ., όπως και άλλοι ακροδεξιοί απεχθάνεται
το Ισλάμ.
Η αδελφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται
μέσω της Λουθηρανής εκκλησίας, στην οποία γράφτηκε στα 15 του ο Μπρέιβικ.
Η αδερφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται
μέσω της απέχθειάς τους για τον καπιταλισμό - πάμπολλοι δολοφόνοι δεν έχουν
κανένα ιδεολογικό πλαίσιο σκέψης.
Η αδελφοσύνη τους προφανώς ΔΕΝ υφίσταται
εξαιτίας καμιάς κοινής θρησκείας, ράτσας, φύλου, ιδεολογίας, κοινωνικής τάξης ή
σεξουαλικής προτίμησης.
Η αδελφοσύνη τους προέκυψε επειδή όλοι
τους μεγάλωσαν, ουσιαστικά, σε μία οικογένεια. Σε μία μεγάλη, άρρωστη
οικογένεια που τους ενώνει.
Η οικογένεια αυτή αποτελείται από όλες
τις οικογένειες που κακοποιούν τα παιδιά τους, από όλες τις οικογένειες που
διδάσκουν στα παιδιά τους το μίσος,
Καθώς μαθαίνουμε λεπτομέρειες για το
παρελθόν του δολοφόνου στο Μάντσεστερ, ανακαλύπτουμε πως το στενό οικογενειακό του περιβάλλον ζούσε μέσα στο μίσος.
Όταν μαθεύτηκε το οικογενειακό παρελθόν
του Μπρέιβικ, έγινε γνωστό ότι η μάνα του τον είχε κακοποιήσει με διάφορους
τρόπους όταν ήταν παιδί, και του έλεγε συχνά στην παιδική του ηλικία πως
ευχόταν να πεθάνει (το παιδί της!).
Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε πριν λίγες
μέρες το Χαμόγελο του Παιδιού, με αφορμή την 25η Μαΐου, παγκόσμια ημέρα
εξαφανισμένων παιδιών, το 2016 σημειώθηκε σε όλη την Ευρώπη αύξηση κατά 12% στα
παιδιά που καλούν τις γραμμές βοήθειας, γιατί έφυγαν τα ίδια ή κάποιος φίλος
τους από το σπίτι. Η φυγή από το σπίτι είναι ο λόγος για 3 στις 5 εξαφανίσεις
παιδιών. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών στην Ευρώπη δεν εξαφανίζονται
επειδή τα απήγαγε κάποιος, αλλά επειδή τα παιδιά δεν άντεχαν στο σπίτι τους κι
έφυγαν.
Εκτός από αυτή την τραγωδία, υπάρχει και
η τραγωδία όσων παιδιών δεν αντέχουν στο σπίτι τους αλλά δεν βρίσκουν το θάρρος
να φύγουν, και μένουν. Συνεχίζουν να ποτίζονται με το μίσος, είτε επειδή
υφίστανται αδιανόητες συμπεριφορές είτε επειδή οι γονείς τους τα μπολιάζουν με
μίσος απέναντι σε άλλους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι ΔΕΝ δολοφονούν επειδή τους
το επιβάλλει η θρησκεία, η ράτσα, το φύλο, η ιδεολογία, η κοινωνική τάξη ή η
σεξουαλική τους ταυτότητα. Οι άνθρωποι δολοφονούν, συχνότατα, επειδή είναι
βαθιά δυστυχισμένοι και προέρχονται από οικογένειες που τους κατέστρεψαν
όταν ήταν παιδιά. Απλώς, φορτώνουν τις δολοφονίες που κάνουν σε κάποια από τις
παραπάνω δήθεν αιτίες για να έχουν κάπου να στηριχτούν, για να νιώθουν λιγότερο
τέρατα.
Υπάρχει ένας τρόπος να γυρίσει αυτός ο
τροχός που έχει πάρει πολύ στραβή τροχιά, παγκοσμίως:
Όποιος διδάσκει στα παιδιά του αλλά και στους γύρω του, μέσω της συμπεριφοράς του, πως δεν
μισούμε: όσους πιστεύουν σε άλλο Θεό, όσους έχουν άλλο χρώμα, όσους γουστάρουν να κάνουν σεξ διαφορετικά από μας, όσους
αγαπάνε άλλη ομάδα, όσους ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, όσους ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, όσους πιστεύουν στον
καπιταλισμό, όσους πιστεύουν στον κομουνισμό, όσους ζουν διαφορετικά απ' ότι εμείς γουστάρουμε ή καλύτερα απ' ότι εμείς μπορούμε. Πως δεν χαιρόμαστε, κρυφά ή φανερά, με τον πόνο, τον θάνατο, τις απόπειρες δολοφονίας εναντίον όσων δεν έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις με μας.
Πως κάνουμε διάλογο με όποιον διαφωνούμε για να δούμε αν υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης, για να τον πείσουμε ή για να μας πείσει με λογικά επιχειρήματα, όχι με συνθήματα, όχι με ειρωνείες, όχι με τσαμπουκάδες. Κι αν βεβαιωθούμε πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με λογικά επιχειρήματα, τότε δεχόμαστε αυτό που θέλουν οι περισσότεροι, γιατί άλλος τρόπος να μην γίνουμε ζούγκλα δεν υπάρχει.
Πως απομονώνουμε όσους αρρωστημένους χρησιμοποιούν δημόσιο βήμα για να δημιουργήσουν την ζούγκλα, με στόχο να αποκτήσουν εξουσία και δημοσιότητα.
Πως κάνουμε διάλογο με όποιον διαφωνούμε για να δούμε αν υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης, για να τον πείσουμε ή για να μας πείσει με λογικά επιχειρήματα, όχι με συνθήματα, όχι με ειρωνείες, όχι με τσαμπουκάδες. Κι αν βεβαιωθούμε πως δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε με λογικά επιχειρήματα, τότε δεχόμαστε αυτό που θέλουν οι περισσότεροι, γιατί άλλος τρόπος να μην γίνουμε ζούγκλα δεν υπάρχει.
Πως απομονώνουμε όσους αρρωστημένους χρησιμοποιούν δημόσιο βήμα για να δημιουργήσουν την ζούγκλα, με στόχο να αποκτήσουν εξουσία και δημοσιότητα.
Όποιος τα κάνει όλα αυτά για τα παιδιά
και για τους γύρω του, έχει βάλει τον σπόρο για να γίνει πραγματικότητα αυτό
που είπε ο Μαχάτμα Γκάντι: «με έναν ευγενικό τρόπο, μπορείς να συνταράξεις τον
κόσμο».