O εχθρός μέσα μας

Δύο τραγικά νέα από γεγονότα που συνέβησαν στην Αμερική μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα δείχνουν δυστυχώς για μια ακόμα φορά το πόσο μπροστά είναι, παρά τα στραβά που συμβαίνουν εκεί, οι ΗΠΑ σε σχέση με την Ελλάδα.

Το πρώτο τραγικό νέο ήταν η δολοφονία δεκάδων ανθρώπων από έναν παρανοϊκό στο Λας Βέγκας. Φυσικά, το πρόβλημα της οπλοφορίας είναι τεράστιο στην Αμερική και γι’ αυτό ευθύνονται οι πολιτικοί που δεν τολμούν να περάσουν αυστηρούς νόμους ενάντια στην οπλοκατοχή. Δείτε όμως την διαφορά, σε σχέση π.χ. με την Κρήτη, όπου υπάρχει αντίστοιχου μεγέθους (για τα δεδομένα του πληθυσμού) πρόβλημα οπλοκατοχής: στην Αμερική όλοι ξέρουν γιατί οι πολιτικοί δεν ψηφίζουν τους νόμους που χρειάζονται και προτιμούν να έχουν τόσους νεκρούς και τραυματίες. Ο λόγος είναι ότι υπάρχουν πολιτικοί που τους ελέγχει η NRA, η εθνική οργάνωση όπλων. Ο εχθρός έχει πρόσωπο, δηλαδή. Στην Κρήτη, αντίθετα, ο καθένας που θέλει να αποκτήσει και να χρησιμοποιήσει όπλα κρύβεται πίσω από τις μυστικές του κουβέντες με κάποιον τοπικό πολιτικό, που λειτουργεί ως προστάτης του για να αποφύγει την σύλληψη ή την βαριά τιμωρία και βέβαια για να μην περάσουν και εφαρμοστούν αυστηρότατοι νόμοι για την οπλοκατοχή. Όλα κάτω από το τραπέζι.

Το δεύτερο νέο από την Αμερική ήταν η αποκάλυψη ότι επί τριάντα χρόνια ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στο Χόλιγουντ, ο Χάρβεϊ Ουαϊνστάιν, παρενοχλούσε σεξουαλικά γυναίκες υπαλλήλους του. Οι καταγγελίες είναι πολλές, και ο Ουαϊνστάιν έχει παραδεχτεί ήδη ότι κάποιες είναι αληθείς. Μόλις έγινε γνωστή η υπόθεση, πολιτικοί των Δημοκρατικών που είχαν λάβει δωρεές από τον Ουαϊνστάιν δώρισαν τα χρήματα αυτά σε αγαθοεργίες. Γιατί; Διότι στις ΗΠΑ θεωρείται πολύ λογικό να παίρνουν οι πολιτικοί δωρεές από ιδιώτες και οι δωρεές να καταγράφονται ώστε να είναι δημοσίως γνωστό το ποιοι ενισχύουν ποιους. Εδώ, αντίθετα, αντίστοιχες «δωρεές» γίνονται κάτω από το τραπέζι, όπως έχει πια αποδειχτεί και δικαστικά τα τελευταία χρόνια, και ταυτόχρονα θεωρούσαμε πολύ λογικό να παίρνουν τα κόμματα από τον κρατικό προϋπολογισμό εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ τα οποία δεν τους έφταναν και κατέληξαν και να χρωστάνε από πάνω στις τράπεζες, χωρίς παρόλ’ αυτά να κουνιέται φύλλο. Και αν δεν είχε υποστεί τέτοια καταστροφή η χώρα, δεν θα ασχολιόταν και κανείς μ’ αυτά τα χρέη, θα εξακολουθούσαμε να σφυρίζουμε χαρούμενα, ως τζίτζικες το καλοκαίρι, και να περνάμε ζωή χαρισάμενη διατυμπανίζοντας ότι είναι λογικό να κονομάνε τα κόμματα από το κράτος και να παίρνουν δάνεια για να παραμένουν «ανεξάρτητα», χωρίς δωρεές από ιδιώτες.

Η διαφορά λοιπόν είναι ότι στην Αμερική πολλά πράγματα γίνονται στο φως, κι έτσι όλοι, ανάλογα με το τι υποστηρίζουν, ξέρουν ποιος είναι ο «εχθρός» τους. Στην Ελλάδα, ο εχθρός είναι μέσα μας, και τον συμπαθούμε πάρα πολύ για να τον αφήσουμε να βγει στο φως.