Μια υπόκλιση, και μια ιδέα για ορθότερες εκλογές

Δύο links που δείχνουν πόση απόσταση χρειάζεται να διανύσουμε.
Στο πρώτο, ο ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ πυροσβέστης, στην Χιλή επαναφέρει στη ζωή ένα σκυλάκι, αφού το έσωσε από φωτιά. Όλοι οι πυροσβέστες της χώρας είναι εθελοντές, πληρώνουν από την τσέπη τους και τον εξοπλισμό τους και τα κτίρια που τον στεγάζουν. Μια υπόκλιση στο μεγαλείο αυτών των ανθρώπων.
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=223289&catid=5

Στο δεύτερο link, κάποιοι συμπατριώτες μας Κρητικοί, για τους οποίους είμαι βέβαιος πως είμαστε όλοι περήφανοι,προσπάθησαν να σκοτώσουν 8 νεογέννητα σκυλάκια.
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=223423&catid=6

Έχω μια ιδέα: όποιος συλλαμβάνεται για αντικοινωνική συμπεριφορά (για παράδειγμα, άσκηση ψυχικής ή σωματικής βίας ενάντια σε παιδιά ή ανήμπορους, εμπόριο ναρκωτικών, παρκάρισμα σε χώρους αναπήρων ή πάνω σε πεζοδρόμια, απόπειρα δολοφονίας/βασανισμού ζώων), εκτός από την όποια άλλη τιμωρία, να στερείται και το δικαίωμα ψήφου. Είναι φανερό ότι δεν θέλει και δεν του αξίζει να είναι μέλος της κοινωνίας, οπότε γιατί να την επηρεάζει με την ψήφο του;
Ας πούμε, ο υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης που έκανε εμπόριο χασίς με όχημα του υπουργείου (http://www.ipeirotika.gr/thesprotia/item/846-thesprotia-ipallilos-tou-ipourgeiou-dikaiosinis-metefere-me-kratiko-oxima-149-kila-xasis) δικαιούται να ψηφίζει;

Αποχαιρέτα την αριστεία που φεύγει (θλιμμένη)

Μια υπέροχη ιδέα για την ανάδειξη της αριστείας: ακόμα κι αν έχεις διδακτορικό μπαίνεις σε διαθεσιμότητα. Αν είχες ένα Νόμπελ, να το συζητούσαμε. Ίσως.  http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=223098&catid=3

Επειδή το χρειαζόμαστε...

Τόσα χρόνια μετά... Ακόμα συζητάμε το αν θα παραπεμφθεί, αν υπάρχει κίνδυνος παραγραφής... Σε μια υπόθεση όπου ο ίδιος ο Μαντέλης έχει παραδεχθεί ότι πήρε τα λεφτά!
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231259100#ref=newsroombox
Για να ευθυμήσουμε λίγο, να ένα από τα πιο αγαπημένα μου κωμικά βίντεο. Ο Τζέρι Σάινφελντ, τρία χρόνια μετά το τέλος της καταπληκτικής κωμικής του σειράς (διήρκεσε 9 χρόνια) επανέρχεται στο stand-up comedy, στο σόου του David Letterman:
http://www.youtube.com/watch?v=8JOsxxm-RnQ

38799 - ούτε ένας λιγότερος

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες στο Ίντερνετ έναν καταιγισμό αρνητικών άρθρων και σχολίων για τον διορισμό ως εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα του κ. Χρήστου Παπουτσή, που αποτελεί τον ορισμό του παιδιού του κομματικού σωλήνα, που εδώ και 30 χρόνια δεν εργάζεται πουθενά (το 1984 διορίστηκε ευρωβουλευτής κι έκτοτε είναι αποκλειστικά και μόνο πολιτικός - δεν γνωρίζω μάλιστα αν εργάστηκε ποτέ).
Έψαξα λοιπόν λιγάκι τους σταυρούς προτίμησης στις εκλογές στην Α΄ Αθήνας μέσα στον 21ο αιώνα. Και βρήκα ότι ο κ. Παπουτσής είχε εκλεγεί πέμπτος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ το 2000, δεύτερος το 2004, τρίτος το 2007 και ξανά τρίτος τον Οκτώβρη του 2009, με 38799 σταυρούς! Σχεδόν 40000 άνθρωποι τον επέλεξαν για να τους εκπροσωπήσει στη βουλή των Ελλήνων, πριν από τριάμισι χρόνια!
Μετά τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ, το 2012, έμεινε εκτός Βουλής λαμβάνοντας όμως και πάλι πάνω από 6500 σταυρούς.
Δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι ο κ. Παπουτσής είναι ένα από τα πλέον γνωστά και προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ των τελευταίων 30 χρόνων, έχοντας αναλάβει πλήθος σημαντικών θέσεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ του ελληνικού λαού.
Οπότε, καλό θα είναι αυτός ο ελληνικός λαός να σταματήσει να είναι τόσο υποκριτής, να βροντοφωνάξει "εγώ φταίω" και μετά να αποφασίσει τι πραγματικά θέλει για το μέλλον του, σε επίπεδο προσώπων.

Είστε προδότες, θα σας κρεμάσουμε

Κάποιοι φίλοι θεωρούν το θέμα ανάξιο σχολιασμού, λόγω του επιπέδου των βουλευτών μας. Εγώ διαφωνώ. Πριν λίγες μέρες, στη Βουλή, η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή άρχισε να φωνάζει από το έδρανό της: "είστε προδότες θα σας κρεμάσουμε" και όπως διάβασα ο ομιλητής, βουλευτής της ΝΔ., την έβρισε χυδαία.
Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι το χαμηλό επίπεδο της λεκτικής αντιπαράθεσης - είναι φυσικά πρόβλημα κι αυτό, αλλά δεν είναι το σημαντικότερο. Το πρόβλημα είναι ότι, αν μελετήσει κανείς την Ελλάδα από την επανάσταση του '21 μέχρι σήμερα, και πολύ περισσότερο από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου και μετά (εγώ το έκανα αναγκαστικά για να γράψω το "Όταν ήταν ευτυχισμένος") θα διαπιστώσει πόσο συχνά εκτοξεύεται από τον έναν Έλληνα στον άλλο αυτή η φράση: "είσαι προδότης".
Δεν υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές οπτικές. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους να βελτιώσουν την κατάσταση στην χώρα. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ελλιπείς γνώσεις και περιορισμένες ικανότητες. Υπάρχουν προδότες. Προδότες αριστερά, δεξιά, εδώ, εκεί και παραπέρα.
Τον ίδιο τον Ελ. Βενιζέλο, τον μοναδικό άνθρωπο/πολιτικό που διπλασίασε γεωγραφικά την Ελλάδα στην σύγχρονη Ιστορία της, τον είχαν αποκαλέσει προδότη τόσο συχνά και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στην Κρήτη!! (που κατάφερε να ενώσει με την Ελλάδα) ώστε πρέπει να είχε συνηθίσει στο άκουσμα της λέξης.
Ακόμα και σήμερα διαβάζει κανείς άρθρα στο Ίντερνετ που προσπαθούν να αποκαλύψουν το πόσο προδότης/πράκτορας των ξένων ήταν.
Υπάρχουν δύο δρόμοι, νομίζω: ο ένας είναι να ξανακοιτάξουμε ο ένας τον άλλο με κατανόηση, παρά τις διαφωνίες μας, όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές. Και βέβαια να φροντίσουμε να εκλέγουμε ανθρώπους που κι αυτοί πιστεύουν στην αλληλοκατανόηση, μπας και βρουν σημεία σύγκλισης, στην Βουλή και έξω από αυτήν. Και πριν βρουν εκείνοι τα σημεία σύγκλισης, να τα έχουμε βρει εμείς. Αν δεν μπορεί ούτε μια κρίση που σε τσακίζει να σε κάνει πιο επιεική με τον τσακισμένο διπλανό σου, τι μπορεί να το κάνει;
Ο δεύτερος δρόμος είναι να συμφωνήσουμε μεταξύ μας πως σιχαινόμαστε ο ένας τα χνώτα του άλλου. Πως ποτέ, ποτέ, δεν θα συμπαθήσουμε τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Πως οι Έλληνες δεν γουστάρουμε να μοιραζόμαστε τον αέρα της χώρας μας με άλλους Έλληνες. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι λαμόγια-καθάρματα-βολεμένοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ είναι τεμπέληδες αριστεριστές που θέλουν το βαθύ κράτος. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ είναι φλώροι ψευτοδιανοούμενοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή είναι νεοναζί. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΚΚΕ είναι σταλινικά απολιθώματα. Όλοι όσοι ψηφίζουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα είναι πυροβολημένοι.
Φυσικά, αυτή η προσέγγιση οδηγεί σιγά-σιγά (ή πιο γρήγορα, όπως αποδεικνύουν τα τελευταία χρόνια) στην καταστροφή. Αλλά θα είναι μια καταστροφή που ενσυνείδητα θα έχουμε επιλέξει. Μια καταστροφή που θα μας αξίζει.

Απέναντι στους φοιτητές;

Η κυρία Βάσω Κιντή, αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έγραψε ένα σημαντικό άρθρο, χθες στην Καθημερινή, με τίτλο "Χρέος απέναντι στους φοιτητές και τη χώρα" (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/07/2013_526756)
Παρ' όλο που συμφωνώ με τα περισσότερα απ' όσα γράφει, νιώθω την ανάγκη να τονίσω κάτι που καθόλου δεν επισημαίνεται στο άρθρο. Γράφει, η κυρία Κιντή, μεταξύ άλλων:

"Η πανεπιστημιακή κοινότητα συνήθισε επί μεγάλο διάστημα να ανέχεται και να συμβιώνει με την ανομία, την ασυδοσία και την αλητεία. Μοιρολατρικά αποδεχόταν να διαλύονται όργανα, να παρακωλύονται συστηματικά οι διαδικασίες, να προπηλακίζονται καθηγητές, να ασκείται βία από οικτρές μειοψηφίες που καταρράκωναν ατιμωρητί, με θράσος και προπέτεια κάθε έννοια ακαδημαϊκής λειτουργίας. Ηταν, και είναι εν πολλοίς, η καθημερινότητα που βιώνουμε. Η καθημερινότητα του «σιγά, δεν έγινε και τίποτε» που έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό το «τίποτε» όμως, που επέτρεπε στα «παιδιά» να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής επιβάλλοντας μια κουλτούρα τρομοκρατίας, επέτρεπε συγχρόνως στο βαθύ πανεπιστήμιο να κάνει τη δουλειά του ακώλυτα στα παρασκήνια χρησιμοποιώντας αυτές τις ομάδες είτε σε ευθεία συναλλαγή είτε εμμέσως, αφού δημιουργούσαν το ασφαλές προπέτασμα για να κρύβονται πίσω του η αβελτηρία, η κακοδιαχείριση και το αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας".

Είναι φανερό, από το κείμενο, ότι ως θύμα βίας η ίδια η κυρία Κιντή (δικαίως) αισθάνεται οργή. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αρκετοί από τους φοιτητές που μετείχαν σε αυτές τις απολύτως απαράδεκτες, εξοργιστικές, (κωμικο)τραγικές ενέργειες εδώ και χρόνια είναι άνθρωποι γνησίως θυμωμένοι με την πραγματικότητα που ζουν. Οι αρχισυνδικαλιστές φοιτητές περιγράφονται ορθότατα από την κυρία Κιντή. Όμως πολλοί άλλοι φοιτητές, και η οργή τους που συχνά είχε/έχει λόγο να υπάρχει, γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους "αρχηγούς" των παρατάξεων και τα κόμματα.
Και κυρίως, αυτό το "βαθύ πανεπιστήμιο" που σωστά περιγράφει η κυρία Κιντή, έκανε τη δουλειά του στα παρασκήνια και αποτελείτο/αποτελείται κυρίως από καθηγητές πανεπιστημίου. Τους οποίους πολλοί άλλοι καθηγητές πανεπιστημίου, παρέα βεβαίως με τους συνδικαλιστές φοιτητές, εξέλεγαν σε θέσεις εξουσίας.
Οπότε, αν θέλουμε να είμαστε πεντακάθαροι ώστε να καυτηριάζουμε και να διαδηλώνουμε την θέση μας απέναντι σε κάθε μορφή βίας, πρέπει πρώτα να καθαρίσουμε καλά τον δικό μας χώρο. Με έρευνες που θα αποδεικνύουν κάθε "κακοδιαχείριση και αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας", και θα οδηγούν σε δικαστήρια και πειθαρχικά συμβούλια που θα καταδικάζουν, αν αυτό κρίνουν δίκαιο. Τότε μόνο θα έχουμε το ηθικό έρμα να καταδικάζουμε κι εμείς τις συμπεριφορές που μας πηγαίνουν τόσο πίσω.
Αν αισθανόμαστε το χρέος απέναντι στους φοιτητές, δεν μπορούμε να το εξοφλούμε όντας μονάχα απέναντι σε κάποιους φοιτητές. Το πρώτο βήμα αναμέτρησης πρέπει να είναι ο καθρέφτης μας.

Εμείς δεν χρωστάμε σε κανέναν

Όπως γράφουν οι Λος Άντζελες Τάιμς στο παρακάτω άρθρο, η Καλιφόρνια και 25 ακόμα πολιτείες της Αμερικής αλλάζουν τον τρόπο διδασκαλίας στα σχολεία για να μειώσουν την απομνημόνευση και να βοηθήσουν τα παιδιά να εμβαθύνουν σε λιγότερες αλλά πολύ σημαντικές έννοιες και να μάθουν να δουλεύουν πρακτικά πάνω σε επιστημονικά προβλήματα.
"Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στο μέλλον τους" δήλωσε ένας από τους υπεύθυνους για τα προτεινόμενα νέα πρότυπα εκπαίδευσης.
http://www.latimes.com/news/local/la-me-science-standards-20130710,0,7137766.story
Εμείς εδώ συνεχίζουμε ακάθεκτοι να βασανίζουμε τα δικά μας παιδιά με την απομνημόνευση. Και μετά να τα βάζουμε στα Πανεπιστήμια και στα Πολυτεχνεία με μέσους όρους βαθμολογίας κοντά στο 10, και να τα διαβεβαιώνουμε πως τους αξίζει και να μπουν και να πάρουν πτυχίο, ενώ πρώτα τα έχουμε "τυφλώσει" στα 12 χρόνια εκπαίδευσής τους.
Αλλά εκεί στις ΗΠΑ είναι ηλίθια Αμερικανάκια, ενώ εμείς εδώ είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, άρα αποκλείεται να κάνουμε λάθος. Ας τους βγάλουμε την γλώσσα έξω κοροϊδευτικά.
Η αποθέωση της σοβαρότητας, της κυβέρνησής μας, σε θέματα ανώτατης παιδείας φαίνεται και από όσα σημειώνει στο πρόσφατο δελτίο τύπου της η Κίνηση για Πανεπιστημιακή Αναβάθμιση (ΚΙΠΑΝ):
"Η δικαιολόγηση, για αυξήσεις εισακτέων φοιτητών της τάξης του 60% έως και 100% σε ορισμένα τμήματα, σύμφωνα με όσα φέρεται να είπε για το θέμα ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Καθηγητής Αθανάσιος Κυριαζής, τόσο κατά την πρόσφατη Σύνοδο των Πρυτάνεων, όσο και κατά τη Σύνοδο των Συμβουλίων Ιδρύματος, είναι η ανταπόκριση της Πολιτείας στην πίεση της κοινωνίας για περισσότερες θέσεις φοίτησης".
Και παρακάτω:
"Γενικά, μεγάλη αύξηση των εισακτέων (μεγαλύτερη του 20%) παρατηρείται κυρίως σε
Πανεπιστήμια της περιφέρειας, ιδιαίτερα στα νεότερα από αυτά, όπου είναι γνωστό ότι
σημειώνονται σημαντικές ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές - Θλιβερό παράδειγμα,
το νεοσυσταθέν Τμήμα Πληροφορικής στη Λαμία (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), στο οποίο
εισάγονται 160 φοιτητές(!), ενώ δεν έχει κανένα πανεπιστημιακό καθηγητή(!), ούτε πρόγραμμα
σπουδών, ούτε τις απαραίτητες κτιριακές και εργαστηριακές εγκαταστάσεις. Μήπως ο Υπουργός
και ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, αλλά και ο Αναπληρωτής Υπουργός
Οικονομικών (βουλευτής Φθιώτιδας) –όλοι Πανεπιστημιακοί Καθηγητές(!)- μπορούν να
ενημερώσουν τους φοιτητές και τους γονείς τους ποιες προϋποθέσεις ποιότητας εξασφαλίζονται
για την άρτια εκπαίδευσή τους; Άραγε την ίδια υπευθυνότητα επιδεικνύει ο κύριος Αναπληρωτής
Υπουργός Οικονομικών και στο χώρο ευθύνης του;"
Με άλλα λόγια, αφού ο κάθε γονιός θέλει το παιδί του σπουδαγμένο, γιατί να μπούμε στον κόπο να τον κάνουμε να καταλάβει πως μπορεί και να μην έχει το παιδί του το ταλέντο να σπουδάσει, πως δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για επιστήμονες; Γιατί να του πούμε πως η χώρα μας έχει σε πολλά επιστημονικά πεδία ήδη υπερκαλύψει τις ανάγκες της, άρα πρέπει (όπως κάνουν σε πολλές δυτικές χώρες) να γίνει μελέτη για πιθανή μεγάλη ΜΕΙΩΣΗ των εισακτέων στα πανεπιστήμια, διαφορετικά εν γνώσει μας δημιουργούμε στρατιές μελλοντικών ανέργων;
Βάλτε τους όλους μέσα στα πανεπιστήμια, ακόμα και χωρίς καθηγητές, να τελειώνουμε!
Το ζητάει ο λαός!

Ο Γκρουέζας, ο Μαυρογιαλούρος και η απελπισία αγκαλιά με την ελπίδα

Αναδημοσιεύω παρακάτω ένα άρθρο από το zarpa.gr  για να δηλώσω ταυτόχρονα την απελπισία και την ελπίδα μου. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό, άλλωστε, αυτής της χώρας: ότι εκεί που πας να ελπίσεις με την καρδιά σου σου ρίχνει μια ξανάστροφη για να έρθεις στα ίσα σου, αλλά δεν σε αφήνει και να βουτήξεις στην απόλυτη απελπισία - όλο και μια αχτίδα φωτός βρίσκει τρόπο να τρυπώσει στο οπτικό σου πεδίο.
Έβλεπα, προχθές, στο κέντρο της πόλης, την τεράστια πορεία των νέων του ΚΚΕ (από μακριά μου φάνηκαν νέοι οι περισσότεροι, κι έτσι κι αλλιώς με την δύναμη που είχαν οι φωνές τους, νομίζω πως κι όσοι δεν ήταν νέοι ένιωθαν νέοι). Κι επειδή μου είχαν μιλήσει, φίλοι που κατέβαιναν στο καράβι μαζί με πολλούς από τους διαδηλωτές, για τον μεγάλο αριθμό εκείνων που κατέβαιναν, αναρωτιόμουν αν κάποιοι από όσους φώναζαν τα συνθήματα ήξεραν πως λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα γίνονταν πρόβες του ΔΗΠΕΘΕΚ για το "Υπάρχει και φιλότιμο", όπου ο Γκρουέζας λέει στον Μαυρογιαλούρο πως έχει αφιερώσει τη ζωή του στο κόμμα από παιδί. Κι αν το ήξεραν, αντιλαμβάνονταν την ειρωνεία; Είναι δυνατόν στο 2013 να έχουμε ακόμα, όχι βέβαια μόνο από το ΚΚΕ αλλά από όλα τα κόμματα, οπαδούς που μεταφέρονται σε όλη την Ελλάδα για να κάνει το κόμμα επίδειξη δύναμης; Τι; Είναι; Μάλιστα.
Όμως ταυτόχρονα είναι αυτοί οι ίδιοι οπαδοί που καθάρισαν το αλσάκι των Αγίων Αποστόλων, απομακρύνοντας εκατοντάδες σακούλες απορριμάτων, όπως λέει το άρθρο: http://bit.ly/14XJYrs
Θα μου πείτε, η σπουδαία κίνησή τους για το περιβάλλον αναιρεί το ψυχοπλακωτικό στιλ λειτουργίας των κομμάτων μας και το ακόμα ψυχοπλακωτικότερο γεγονός ότι ακόμα υπάρχουν πολλοί που είναι διατεθειμένοι να το ακολουθούν;
Όχι. Αλλά υπάρχει ακτίνα φωτός. Υπάρχουν κοινοί τόποι για να συνεννοηθούμε. Αρκεί να αφαιρέσουμε τον ενοχλητικό θόρυβο που προκαλεί πια κάθε λέξη των ηγεσιών των κομμάτων. Αρκεί να δούμε το "Υπάρχει και φιλότιμο" και, αφού γελάσουμε με την ψυχή μας, να υλοποιήσουμε το μήνυμα της παράστασης στην καθημερινότητά μας.
Αρκεί ο καθένας από μας, όταν πάει να ψηφίσει στις επόμενες δημοτικές και εθνικές εκλογές να ψηφίσει με δύο κριτήρια μόνο και ανεξαρτήτως κομμάτων: ο υποψήφιος τον οποίο θα σταυρώσουμε να είναι κάποιος για τον οποίο είμαστε βέβαιοι ότι νιώθει τον ανθρώπινο πόνο, και ότι είναι κάποιος που έχει προσπαθήσει πολύ στη ζωή του για να τα καταφέρει στην δουλειά του.  Αν το αποφασίζαμε, μέσα σε 4-5 χρόνια θα ήμασταν μια άλλη χώρα.

Το άστρο του Τίποτε

Το ημερολόγιο σήμερα δεν είναι θυμωμένο.
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οροπέδιο η καινούργια ποιητική συλλογή της φίλης (και επιμελήτριας του νέου μου μυθιστορήματος, που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από τον Πατάκη) Αντωνίας Γουναροπούλου-Τουρίκη. Η συλλογή έχει τίτλο "Το άστρο του Τίποτε" και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα, από τα πολλά, υπέροχα ποιήματα της συλλογής.

γεύμα

έστρωσε τα μαλλιά της
τα ρούχα της
το τραπέζι

κάθισε κι έφαγε
σιωπηλά

έπειτα σήκωσε
τα πιάτα

και σκούπισε
το τραπέζι
το πάτωμα
τα
   μάτια

Βαρεμάρα με διδακτορικό

Θέλει κότσια, αναμφισβήτητα.
Tο να παίρνεις ως δημοσιογράφος ένα τόσο σημαντικό θέμα (την εύθραυστη ψυχολογία του εφήβου), να μιλάς με έναν καθηγητή πανεπιστημίου στον τομέα της Ψυχολογίας πάνω στο θέμα και να παρουσιάζεις με τόσο ηλίθιο τρόπο (δήθεν εκλαϊκευμένα) τις απόψεις του, θέλει κότσια. Θέλει κότσια να είσαι τόσο ατάλαντος και να προχωράς, ακάθεκτος.
Στο άρθρο που μπορείτε (αν αντέξετε) να διαβάσετε παρακάτω, ο δημοσιογράφος μας ενημερώνει ότι η ψυχολογία του εφήβου επηρεάζεται αρνητικά από τους συχνούς και ανεπίλυτους τσακωμούς μεταξύ των γονιών. Και επικαλείται την ανάλυση του Καθηγητή του Notre Dame. Γιατί η βαρεμάρα του αυτονόητου χρειάζεται μια σφραγίδα διδακτορικού.
Μόνο που το αυτονόητο οι έφηβοι το απεχθάνονται σχεδόν εξίσου με τους τσακωμούς των γονιών τους.
http://everydaylife.globalpost.com/can-fighting-between-parents-affect-teens-4119.html

Δεν θέλει και πολλή σκέψη...

Κάθονται όλοι (οι μπασκετικοί) τώρα και ψάχνουν, λέει, γιατί έφυγε ο Κάιλ Χάινς από τον Ολυμπιακό. Ένα εξαιρετικό παιδί, όπως παραδέχονται όλοι, και ένας εξίσου εξαιρετικός παίχτης. Δύο από τις πολύ ευγενικές (υπερβολικά ευγενικές, γι' αυτά που έζησε εδώ στην Ελλάδα) απαντήσεις του στην συνέντευξη που έδωσε στον "Πρωταθλητή" τα λένε όλα (οι απαντήσεις παρακάτω).


-το αν έπαιξαν ρόλο τα επεισόδια: «Όχι, δεν έπαιξαν μεγάλο ρόλο αυτά τα συμβάντα. Αυτό επηρέασε τους γονείς μου γιατί φοβόντουσαν για τη σωματική μου ακεραιότητα. Εγώ είχα συνηθίσει. Η αφοσίωσή μου στην ομάδα ήταν τέτοια που δεν με ένοιαζε. Οι δικοί μου όμως δεν ήθελαν να ρισκάρω ξανά».

-το άδοξο τέλος στον τρίτο τελικό της Α1: «Αυτό ήταν μια τεράστια απογοήτευση. Είμαστε μια ομάδα που έκανε συνέχεια αυτό: γύριζε τα παιχνίδια. Αξίζαμε μεγαλύτερο σεβασμό από μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού».

Ο άνθρωπος έφαγε φωτοβολίδα στην πλάτη από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού (http://www.woop.gr/content/99173/photovolida-petuhe-ton-hains) στον τελικό του κυπέλλου, και σφάδαζε στη μέση του γηπέδου. Μετά, στον τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος δεν κατάφερε να παλέψει να κερδίσει το παιχνίδι επειδή οι κάφροι της δικής του ομάδας έκαναν "ντου" στο γήπεδο και ο αγώνας διακόπηκε. Όταν βρίσκεται λοιπόν μια άλλη σούπερ ομάδα (ΤΣΣΚΑ) που σου δίνει περισσότερα λεφτά και ηρεμία να κάνεις την δουλειά σου, γιατί να το σκεφτείς; Και πολύ έκατσε.

Όσο οι ομάδες δεν αποφασίζουν να αποβάλλουν από τις κερκίδες εκείνους που πάνε στο γήπεδο για να εκτονώσουν την βία που κυβερνά το μυαλό τους, μακάρι όλοι οι σπουδαίοι παίκτες να φύγουν από το ελληνικό πρωτάθλημα.