Πόσο δεν λυπάμαι...

Επιτρέψτε μου να μην είμαι καθόλου πολιτικά ορθός, σήμερα.
Και να εκφράσω την ανακούφιση που ένιωσα διαβάζοντας την παρακάτω είδηση για τον αρχιβασανιστή της χούντας του Πινοσέτ στη Χιλή:
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=241847&catid=7
Απλώς να σημειώσω κάτι που σχετίζεται άμεσα με την είδηση και αφορά στην χώρα μας. Σύντομα φαίνεται πως θα ανακοινωθούν οι πρώτες δικαστικές αποφάσεις για πολιτικούς και επιχειρηματίες οι οποίοι έκλεψαν δημόσιο χρήμα. Ελπίζω, κατ' αντιστοιχία προς την Χιλή, ότι αν καταδικαστούν (προς το παρόν είναι προφυλακισμένοι) αυτοί οι πολιτικοί και επιχειρηματίες, θα σταματήσουν να απολαμβάνουν την προνομιακή κράτηση σε συγκεκριμένη πτέρυγα του Κορυδαλλού, και θα μεταφερθούν σε φυλακές καταδικασμένων για τέλεση εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου.

Καιρός για ήρωες

Δεν μπορεί να είναι θυμωμένο σήμερα το ημερολόγιο. Γιατί έλαβα μόλις, ηλεκτρονικά, το τελικό εξώφυλλο του καινούργιου μου βιβλίου, που θα κυκλοφορήσει σε 20 μέρες περίπου, από τον Πατάκη. Το "Καιρός για Ήρωες" είναι το πρώτο μυθιστόρημα μιας τριλογίας μυστηρίου που διαδραματίζεται στα Χανιά της κρίσης του 2013.

Δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά...

Το υπουργείο παιδείας λοιπόν προχώρησε στην διαθεσιμότητα 1349 υπαλλήλων από τα πανεπιστήμια της χώρας. Χωρίς να πτοηθεί από τις πρωτοφανείς αντιδράσεις όλων των πανεπιστημίων, για ένα θέμα που αφορά στην επιβίωσή τους, με την έννοια της εξασφάλισης της στοιχειώδους λειτουργίας τους. Μπετόν το υπουργείο. Βράχος. Δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά.
Όταν μιλάμε για υπαλλήλους, φυσικά, όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο post
(http://polyk.blogspot.gr/2013/09/blog-post_5.html) μιλάμε και για πολλούς ανθρώπους που διδάσκουν εργαστήρια, φροντιστήρια, είναι διαχειριστές υπολογιστικών συστημάτων κλπ. Για να δούμε πόσο σημαντικό είναι το πρόβλημα, αντιγράφω από ανακοίνωση του συλλόγου των καθηγητών του Πολυτεχνείου Κρήτης:

"Ο «εξορθολογισμός» προβάλλεται ως μέσο για τη σύγκλιση της χώρας με τα διεθνή δεδομένα. Όμως η σύγκριση των ελληνικών ΑΕΙ με ιδρύματα του εξωτερικού, αναδεικνύει τη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα σε διεθνή πρότυπα και την ελληνική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση συνολικά διαθέτει για την έρευνα στα ελληνικά ΑΕΙ και την εκπαίδευση εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών της χώρας 941,8 εκατομμύρια ευρώ, όταν το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης με 17.780 φοιτητές έχει προϋπολογισμό περίπου 1,2 δισεκατ. ευρώ από τα οποία τα 894 εκατομμύρια αποτελούν κρατική χρηματοδότηση. Ένα λοιπόν πανεπιστήμιο πρότυπο, έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό από όλα μαζί τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ της Ελλάδας. Αντίστοιχα, το Πολυτεχνείο του Μονάχου με 31.000 φοιτητές έχει προϋπολογισμό περίπου 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ. Όσον αφορά το ανθρώπινο δυναμικό, το Πολυτεχνείο της Ζυρίχης έχει 17.780 φοιτητές και περίπου 8000 άτομα προσωπικό, δηλαδή αναλογούν περίπου 2 φοιτητές ανά μέλος προσωπικού. Το Πολυτεχνείο του
Μονάχου έχει περίπου 31.000 φοιτητές και 9700 άτομα προσωπικό, δηλαδή αναλογούν περίπου
3 φοιτητές ανά μέλος προσωπικού. Στην Ελλάδα με προσωπικό 21.545 άτομα (11.403 καθηγητές και 10.142 διοικητικό – τεχνικό – εργαστηριακό / διδακτικό προσωπικό) η αναλογία είναι πάνω από 20 φοιτητές ανά μέλος προσωπικού."

Τα παραπάνω νούμερα, που τονίζει η ανακοίνωση, είναι αδυσώπητα. Και δείχνουν πως καμία θέληση για εξορθολογισμό δεν υπάρχει, ούτε καν για να επενδύσει το κράτος στην μοναδική, θεωρητικά, ελπίδα για το μέλλον της χώρας, δηλαδή την εκπαίδευση επιστημόνων υψηλού επιπέδου.
Και ταυτόχρονα, το υπουργείο αύξησε φέτος σημαντικά τους εισακτέους στα ΑΕΙ, επειδή αυτό "αποτελεί αίτημα της κοινωνίας".
Ε, ρε κοροϊδία που τρώει αυτή η κοινωνία - και της αξίζει...

Αυτή την κλοπή ας την δεχτούμε

Η ιδέα για το νέο εκλογικό σύστημα στις δημοτικές εκλογές βεβαίως δεν κατέβηκε στα φωτεινά μυαλά των κυβερνώντων. Αν ήταν δική τους, θα σήμαινε πως θα μπορούσαμε να ελπίζουμε και σε άλλες ιδέες. Αλλά τουλάχιστον, όποιος δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι πρωτότυπο και προς την σωστή κατεύθυνση, οφείλει να δανείζεται καλές ιδέες από άλλους.

Αυτό έκαναν - ευτυχώς - για πρώτη φορά με το νέο εκλογικό σύστημα για τις δημοτικές. Έκλεψαν την ιδέα που είχε διατυπώσει ο μακαρίτης ο Γεώργιος Ράλλης – μόνο που την είχε προτείνει για τις εθνικές εκλογές. Είχε προτείνει δηλαδή να υπάρχει ένα ψηφοδέλτιο για το πρόσωπο που επιθυμούμε για πρωθυπουργό, και ένα δεύτερο, σε κάθε νομό, με όλα τα ονόματα των υποψήφιων βουλευτών, ώστε να μπορεί ο ψηφοφόρος να επιλέξει αν το θέλει ανθρώπους που εκτιμά, κι ας ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναντιστοιχίας του υπάρχοντος εκλογικού συστήματος με την βούληση του κόσμου είναι ότι σε αρκετούς νομούς έμειναν εκτός Βουλής πολιτευτές με πολλές χιλιάδες ψήφους περισσότερες από άλλους που μπήκαν στη Βουλή επειδή το κόμμα τους κέρδισε τις εκλογές. Αν σου κάτσει και είσαι με τους νικητές, δηλαδή, δεν έχει σημασία πως βρίσκεσαι χαμηλά στις προτιμήσεις του κόσμου. Το κόμμα να είναι καλά.

Τώρα πια, όμως στις δημοτικές εκλογές που έρχονται, όλα δείχνουν πως η ευθύνη θα περάσει απολύτως σε μας. Για πρώτη φορά η φράση «ο κυρίαρχος λαός» θα αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. Εμείς θα επιλέξουμε όποιον δήμαρχο μας πείθει ότι θα πάει την πόλη μας μπροστά, κι έπειτα, ξεχωριστά, σε δεύτερο ψηφοδέλτιο, θα διαλέξουμε τους δημοτικούς συμβούλους που πιστεύουμε πως μας αξίζουν, χωρίς να μας δεσμεύει το ψηφοδέλτιο καμίας παράταξης. Θα δώσουμε εντολή σε δήμαρχο και συμβούλους να συνεργασθούν, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, προσωπικών συμπαθειών, κλπ. Και θα δώσουμε τεράστια δύναμη στους συμβούλους, αφού δεν θα αισθάνονται πια πως χρωστούν την εκλογή τους στον δήμαρχο που τους έκανε τη χάρη να τους συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο. Όποιος εκλέγεται, θα το πετυχαίνει χάρη στις δικές του δυνάμεις, χωρίς εξαρτήσεις. Θα είναι ελεύθερος, και γι’ αυτό βέβαια και απολύτως υπόλογος – οι δικαιολογίες του τύπου «η παράταξή μας το ψήφισε, τι να κάνω;» δεν θα υπάρχουν πια, αφού δεν θα υπάρχει «παράταξη».

Μακάρι σύντομα να δούμε το ίδιο σύστημα και στις εθνικές εκλογές.

Θα μου πείτε: αφού δανείστηκαν την ιδέα, γιατί να μην αναφέρουν από ποιον την πήραν; Κλοπή δεν είναι αυτό;

Ναι. Κλοπή είναι. Αλλά ας κάνουν και κάτι σωστό, κι ας είναι ιδεοκλοπή.

O κακός της παρέας...

Δεν μ' αρέσει καθόλου να γίνομαι ο κακός της παρέας. Αλλά πιστεύω πως η έλλειψη ελπίδας είναι καλύτερη από την ψεύτικη ελπίδα. Γιατί η έλλειψη ελπίδας σε οδηγεί να πατήσεις στα πόδια σου για να δημιουργήσεις μόνος σου την ελπίδα, αντί να περιμένεις από κάποιους άλλους να σε βοηθήσουν.
Δεν υποστηρίζω την κυβέρνηση, εξάλλου όσοι μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν το blog γνωρίζουν όσα γράφω εδώ και μήνες για τα τρομερά λάθη που γίνονται.
Αλλά ξέρω ανθρώπους που ακούνε όσα λέει η αντιπολίτευση και τα γιγαντώνουν στο μυαλό τους, για να έχουν μια ελπίδα. Για παράδειγμα, άκουσαν τον κ. Τσίπρα να υπόσχεται επαναπροσλήψεις, στην ομιλία του στην ΔΕΘ, και θέλουν να πιστεύουν ότι θα επαναπροσληφθούν, οι ίδιοι ή οι δικοί τους, που απολύθηκαν άδικα.
Όμως ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ήταν πολύ προσεκτικός στην δήλωσή του: "θα επαναπροσληθούν όσοι αντισυνταγματικά και παράνομα απολύθηκαν", είπε. Αντισυνταγματικά και παράνομα. Όχι "άδικα". Με άλλα λόγια, θα επαναπροσληφθούν όσοι πάνε στα δικαστήρια και κερδίσουν, απέναντι στο κράτος. Όμως αυτοί ούτως ή άλλως θα επαναπροσληφθούν, ακόμα και από την νυν κυβέρνηση, αφού θα πρόκειται για απόφαση δικαστηρίου!
Με άλλα λόγια, ο κ. Τσίπρας υπόσχεται με όμορφα λόγια το αυτονόητο. Και ο κόσμος, για να νιώσει ελπίδα, ακούει κάτι διαφορετικό από αυτό που ο πολιτικός υπόσχεται. Χρόνια τώρα...

Επειδή βαριέμαι την ψυχανάλυση...

Κάποιοι φίλοι πιστεύουν πως η κυρία Μαρία Ρεπούση ανήκει στην κατηγορία των "ζηλωτών", ανθρώπων δηλαδή που είναι απόλυτα αφοσιωμένοι με φανατισμό σε κάτι, και έχουν παρωπίδες για οτιδήποτε άλλο, όσο προφανές κι αν μοιάζει στους υπόλοιπους εκείνο που δεν βλέπουν. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως απλώς απολαμβάνει την δημοσιότητα, γι' αυτό λέει κάθε λίγο και λιγάκι κάτι ώστε να προκαλεί ντόρο και να ασχολείται η ελληνική κοινωνία μαζί της.
Επειδή εγώ βαριέμαι την ψυχανάλυση, δεν πρόκειται να προσπαθήσω να ερμηνεύσω σε βάθος γιατί λέει όσα λέει. Είναι φανερό όμως ένα τουλάχιστον κίνητρό της, αφού υπάρχει μια κοινή γραμμή που συνδέει όσα υποστηρίζει.
Το φανερό κίνητρο είναι ότι η κυρία Ρεπούση αντιπαθεί πολλά από εκείνα που συνθέτουν την εθνική μας ταυτότητα (άλλα από αυτά εγώ τα βρίσκω υπέροχα και άλλα όχι). Κι έτσι θέλει να τα αποδομήσει. Όλα όμως. Όχι να τα διορθώσει, στα σημεία που χρειάζονται διόρθωση (και υπάρχουν τέτοια σημεία). Θέλει να τα σβήσει εντελώς από τον χάρτη.
Ξεκινώντας από το τι συνέβη στη Σμύρνη, το 1922 (ένα απλός συνωστισμός στο λιμάνι, σύμφωνα με το βιβλίο της Ιστορίας που εκείνη έγραψε). Αντί να διδάξουμε δηλαδή στα παιδιά ότι όντως και οι Έλληνες είχαμε κάνει σφαγές (κάτι που πρέπει να μπει στην κουβέντα γιατί πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά την αλήθεια), η δική της πρόταση ήταν να προτιμήσουμε να διαγράψουμε την ασύλληπτης αγριότητας σφαγή Ελλήνων ανδρών, γυναικών, παιδιών, βρεφών από τους Τούρκους. Στο "Όταν ήταν ευτυχισμένος" έχω χρησιμοποιήσει τέτοιες σκηνές που έχω βρει από πραγματικές καταγεγραμμένες μαρτυρίες, και όταν τις έγραφα προσπαθούσα να μην κλαίω. Αλλά όχι, δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Συνωστισμός μονάχα. Να τα διαγράψουμε όλα, να κρύψουμε τα πράγματα κάτω από το χαλί.
Και συνεχίζοντας με πολλά άλλα που την ενοχλούν, όπως το αν συνέβη ή όχι ο χορός του Ζαλόγγου, λες και το σημαντικό δεν είναι η αυτοθυσία των Ελληνίδων απέναντι στους Τούρκους, αλλά ο τρόπος που επέλεγαν να αυτοκτονήσουν για να μην εξευτελισθούν. Αν ο χορός του Ζαλόγγου ως τρόπος θανάτου δεν είναι πραγματικό γεγονός (δεν έχω όλα τα στοιχεία για να το κρίνω) αυτό μειώνει την αυτοθυσία; Είναι άλλο πράγμα να θες για επιστημονικούς λόγους να διορθωθεί μια λανθασμένη εντύπωση που υπάρχει και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, κι άλλο να λες απαξιωτικά πως "κάθε λαός δημιουργεί εθνικούς μύθους". Αυτό φανερώνει πως ως "επιστήμων και μόνο" κοιτάς αφ' υψηλού τον λαό από τον οποίο προήλθες και ειρωνεύεσαι κάποιες από τις πιο μεγάλες του στιγμές. Τίποτα δεν σε αφορά, τίποτα δεν σε αγγίζει, σε γεμίζει μονάχα η επιστημοσύνη σου.
Καταλήγει μάλιστα, προχθές, η κυρία Ρεπούση να ζητάει να γίνει προαιρετική η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών επειδή είναι "νεκρή γλώσσα" (http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231264522). Μόνο που η συγκεκριμένη γλώσσα αποτελεί την βάση για την γλώσσα που μιλάμε σήμερα, την βάση για να κατανοούμε ποιοι είμαστε, γιατί σκεφτόμαστε και ζούμε όπως ζούμε. Και δεν θυμάμαι ούτε έναν συμμαθητή μου στο σχολείο που να μισούσε τα Αρχαία και να πάλευε να πιάσει τη βάση, ο οποίος να είχε άνεση στην χρήση των Νέων Ελληνικών. Όταν σπας την αλυσίδα, κανείς κρίκος δεν κάνει δουλειά από μόνος του, ούτε ο προηγούμενος ούτε ο επόμενος. Αυτή η πρόταση για κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών θυμίζει πάρα πολύ μια άλλη ανιστόρητη πρόταση, εκείνη που είχε κάνει η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, για να θεσμοθετηθεί η αγγλική γλώσσα ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους. Είναι προτάσεις που κινούνται, όπως και τα προηγούμενα που ζητάει η κυρία Ρεπούση, προς την κατεύθυνση της αφαίρεσης οποιασδήποτε ταυτότητας. Θυμίζουν το σύνθημα διαφόρων ακροαριστερών ομάδων, ότι δεν υπάρχουν έθνη, υπάρχουν μόνο τάξεις. Σας έχω νέα: έθνη υπάρχουν, και το δικό μας, παρά τα τόσα κουσούρια του (για τα οποία τακτικά γράφω εδώ στο blog), έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αν βέβαια φροντίσουμε να το εξαφανίσουμε μόνοι μας, τότε ναι, δεν θα υπάρχει πια και θα είμαστε περήφανοι που βγάλαμε το σύνθημα αληθινό.
Βεβαίως, η κυρία Ρεπούση ζητάει, μέσα στα τόσα πολλά που συνεχώς λέει, κι άλλα πράγματα, όπως να μην ειναι τα Θρησκευτικά υποχρεωτικό μάθημα: (http://www.madata.gr/epikairotita/politics/298181.html)
Όταν είδε την αντίδραση που προκάλεσε η αρχική της τοποθέτηση για το θέμα, οπισθοχώρησε, λέγοντας πως θα πρέπει στο μάθημα να διδάσκονται όλες οι θρησκείες χωρίς να πριμοδοτείται καμία έναντι των άλλων.
Τι ισχύει όμως; Τα Θρησκευτικά θα μπορούσαν, νομίζω, να είναι ένα από τα ωραιότερα μαθήματα του σχολείου. Θα μπορούσε να διδάσκεται η Ορθόδοξη θρησκεία, αφού αυτή είναι η επίσημη θρησκεία του κράτους μας, και στη συνέχεια να γίνονταν εκτενείς αναφορές/αναλύσεις και για άλλες θρησκείες, να δίνονταν εργασίες στους μαθητές για να ακονίσουν το μυαλό τους γύρω από τις ομοιότητες και διαφορές των θρησκειών, να έγραφαν την γνώμη τους για το τι τους αγγίζει και τι όχι σε κάθε θρησκεία, να διαφωνούσαν με επιχειρήματα μέσα στην τάξη, ειδικά τώρα που τα σχολεία μας έχουν γίνει πολυ-πολιτισμικά και υπάρχουν πολλοί μαθητές που ασπάζονται άλλες θρησκείες.
Οι επιλογές μας δεν είναι η αποκλειστική κατήχηση, από την μία, ή απόλυτα ουδέτερη θρησκειολογία, από την άλλη. Αυτά είναι τεχνητά διλήμματα.Τέσσερις θρησκείες κυριαρχούν στον κόσμο, αν μετρήσουμε και τον ινδουισμό: χριστιανισμός, βουδισμός, μωαμεθανισμός, ινδουισμός. Μεγάλα κομμάτια από τις τρεις τελευταίες είναι πολύ μακριά από την κουλτούρα μας - αυτή είναι μια αντικειμενική αλήθεια. Να διδαχθούν, ναι, αλλά είναι λογικό να διδάσκονται για ακριβώς ίσο χρόνο με τον χριστιανισμό; Εγώ νομίζω όχι, γιατί η κάθε θρησκεία κουβαλάει και έναν πολιτισμό από πίσω της, τον οποίο τα παιδιά είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσουν/κατανοήσουν πλήρως μέσα σε λίγες ώρες Θρησκευτικών. Οπότε, η ισοβαρής διδασκαλία όλων των θρησκειών, μόνο και μόνο για να είμαστε "πολιτικά ορθοί", μου φαίνεται μπούρδα.
Το μάθημα των Θρησκευτικών όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες στα σχολεία είναι μια αποτυχία, μια ώρα που τα παιδιά χρησιμοποιούν είτε για να διαβάσουν για τα φροντιστήρια, είτε για να κάνουν κοπάνα, είτε για να κοιμηθούν (με τα μάτια ανοιχτά ή κλειστά, ανάλογα με το πόσο κοντά ή μακριά από την έδρα βρίσκονται). Χρειάζεται λοιπόν, όντως, να γίνει ριζική αλλαγή στον τρόπο διδασκαλίας, γιατί ο σημερινός είναι αποτυχημένος.
Αλλά η κατάργηση του μαθήματος είναι η εύκολη λύση. Είναι το αντίστοιχο του "συνωστισμού". Ψάχνουμε χαλί για να κρύψουμε το πρόβλημα.
Η δύσκολη λύση είναι να διδάσκονται με ευρύ πνεύμα για να ανοίξουν και τους ορίζοντες των παιδιών.
Εκτός από την ψυχανάλυση, βαριέμαι τόσο πολύ και τους πολιτικούς που τρελαίνονται για εύκολες λύσεις...

Μιλάμε για ακρίβεια στην ενημέρωση...

Γράφω αυτή τη φορά μια μέρα νωρίτερα στο blog. Υπάρχει λόγος γι' αυτό που τον εξηγώ παρακάτω.
Σε ένα πρόσφατο post (http://polyk.blogspot.gr/2013/08/blog-post_8.html) έγραφα πως οι συνδρομητικές online εφημερίδες είναι καταδικασμένες στην αποτυχία, γιατί το ευρύ κοινό θα προτιμήσει την τζάμπα είδηση στο Ίντερνετ από κάποια άλλη πηγή, κι ας είναι κατώτερης ποιότητας.
Μια που μιλάμε λοιπόν για κατώτερης ποιότητας ενημέρωση: χθες στο Ευρωμπάσκετ η Σουηδία  κέρδισε την Ρωσία.
Δεν υπήρξε ούτε ένα ελληνικό site από αυτά που διάβασα (και διάβασα όλα τα μεγάλα sites γενικής ενημέρωσης και αθλητικής ενημέρωσης) που να μην οικτίρει τους Ρώσους για τον αποκλεισμό τους από την συνέχεια της διοργάνωσης.
Μόνο που... οι Ρώσοι ΔΕΝ έχουν αποκλειστεί! Αλλά για να το ανακαλύψουν αυτό οι διαδικτυακοί μας αθλητικογράφοι θα πρέπει να ασχοληθούν για 10 λεπτά με την βαθμολογία, το πρόγραμμα και το σύστημα διεξαγωγής των αγώνων. Δύσκολα πράγματα...
Γράφω λοιπόν σήμερα, με την ελπίδα το μεσημέρι να κερδίσει η Ρωσία την Φινλανδία.
Μετά, οι ίδιοι αθλητικογράφοι θα αρχίσουν να γράφουν για τον "τελικό" που θα παίξει την Δευτέρα η ("αποκλεισμένη", μην το ξεχνάμε) Ρωσία με την Τουρκία για να... προκριθεί!
Δεν έχω αμφιβολία ότι οι δημοσιογράφοι στα ενημερωτικά sites στο Ίντερνετ πληρώνονται ελάχιστα χρήματα. Όμως όσοι εξ αυτών δεν διασταυρώνουν την ακρίβεια όσων γράφουν δείχνουν έλλειψη φιλοδοξίας να γίνουν καλύτεροι, να διαμορφώσουν πιο έξυπνο και "ψυλλιασμένο" κοινό, και τελικά να ανέβει έτσι και το οικονομικό επίπεδο όλων. Όποιος έχει την σωστή πληροφορία, έχει δύναμη.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ του σχολίου, Δευτέρα 9/8: Μπορεί η Ρωσία να αποκλείστηκε, χάνοντας μέσα από τα χέρια της το παιχνίδι με την Φινλανδία στη 2η παράταση, αλλά το μπαράζ ακρίβειας στην ενημέρωση συνεχίζεται. Τα περισσότερα sites (με εξαίρεση το in.gr) γράφουν ότι το Ισραήλ έχει αποκλειστεί, ότι έκανε χθες Κυριακή μια νίκη χωρίς αντίκρυσμα. Αν σήμερα στον όμιλο του Ισραήλ έρθουν τα αποτελέσματα "λογικά" (κερδίσουν οι ισχυρότεροι) και το Ισραήλ κερδίσει την Γερμανία, το Ισραήλ προκρίνεται!

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ του σχολίου, Τρίτη 10/8: Τελικά, τα υπόλοιπα αποτελέσματα ήρθαν "λογικά" αλλά το Ισραήλ που "καιγόταν" για νίκη έχασε από την αδιάφορη Γερμανία και αποκλείστηκε. Βρε λες να μην είναι τεμπέληδες οι ιντερνετικοί αθλητικογράφοι; Λες να είναι απλώς μέντιουμ;

Δεν είμαστε χαζοί

1500 άνθρωποι, ο ένας στους πέντε "διοικητικούς" υπαλλήλους των ΑΕΙ θα μπει σε διαθεσιμότητα, όπως ανακοίνωσε στους πρυτάνεις ο γ.γ. του υπουργείου Παιδείας (η λέξη "διοικητικοί" μπαίνει σε εισαγωγικά γιατί πολλοί εξ αυτών βοηθούν στην προετοιμασία μαθημάτων, διδάσκουν στα εργαστήρια κλπ., δεν κάνουν δηλαδή μόνο δουλειά γραφείου).

Χωρίς να περιμένει το υπουργείο να φτιάξουν τα πανεπιστήμια εντός των επόμενων μηνών τους νέους οργανισμούς τους, που θα δείχνουν και θα αιτιολογούν ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες τους. Έτσι, αιφνιδιαστικά, πρέπει να σταλούν 1500 άνθρωποι από τη μια μέρα στην άλλη στο σπίτι τους.

Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκε ο γ.γ., «ο αρχικός σχεδιασμός ήταν τυχόν διαθεσιμότητα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να ακολουθούσε τη φάση κατάρτισης των οργανισμών, αλλά ζητήθηκε πιεστικά από την τρόικα διαθεσιμότητα μέσα στο Σεπτέμβρη». Κι αν τα πανεπιστήμια αρνηθούν να δώσουν ονόματα για διαθεσιμότητα (ακόμα και τα πιο υποστελεχωμένα σε προσωπικό, όπως το Πολυτεχνείο Κρήτης) το υπουργείο θα κάνει οριζόντιες τυφλές περικοπές.

Οπότε, εξηγώ εγώ, επειδή εμείς (η κυβέρνηση) εξακολουθούμε να μην τολμάμε ούτε για αστείο να κάνουμε αξιολόγηση στο δημόσιο για το πόσο προσφέρει και πόσο απαραίτητος είναι κάθε υπάλληλος, παίρνουμε φόρα και πετάμε «στα τυφλά» άλλους 1500 ανθρώπους – και μαζί τις οικογένειές τους, βέβαια - στο δρόμο. Όπως έχουμε πετάξει στα τυφλά και τόσους άλλους, ήδη.

Επειδή εμείς (οι κυβερνώντες) δεν αξίζουμε, δεν βλέπουμε τον λόγο να ψάξουμε να βρούμε ποιος αξίζει. Χαζοί είμαστε, να ψάχνουμε τους καλύτερους από μας; Αν ο κόσμος μάθει να έχει εξαιρετικές υπηρεσίες παντού στο δημόσιο, μετά θα θέλει καλύτερους από μας και στην κυβέρνηση, και εμάς θα μας στείλει σπίτι μας.

Κι έχεις από την άλλη πλευρά την αντιπολίτευση, που υπόσχεται να ξαναδώσει πίσω τη δουλειά σε όλους όσους φεύγουν, χωρίς να διώξει κανέναν από αυτούς που (τυχαία) μένουν. Όλοι είναι απαραίτητοι. Όλοι είναι καλοί (άλλωστε η αντιπολίτευση αντιτίθεται σε κάθε κουβέντα για αξιολόγηση). Δεν υπάρχει κανείς τεμπέλης/ανίκανος/άθλιος στο δημόσιο, όλοι χρειάζονται, όλοι θα επαναπροσληφθούν, τα πράγματα μέχρι να αρχίσει η κρίση κυλούσαν τέλεια στη χώρα.

Αναρωτιέμαι, κάθε μέρα. Αναρωτιέμαι πού έχει πάει αυτή η έρμη η ελπίδα κι έχει κρυφτεί.

Μια απίθανη ιδέα για την κατάργηση των φροντιστηρίων

Υπάρχουν μερικές μέρες που το ημερολόγιο αυτό δεν είναι απλώς θυμωμένο. Έχει κάτι νεύρα, σπασμένα τελείως. Τσατάλια. Μια από τις μέρες αυτές είναι και η σημερινή.
Βγήκαν λοιπόν. Οι βάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμιά μας. Τι ωραία, τι καλά. Ακολούθησαν οι κραυγές χαράς από τους επιτυχόντες και τους γονείς τους - λογικό, μετά από τόσο ζόρι που πέρασαν. Έπειτα, κατέφθασαν τα πολύ σοβαρά, πάντοτε, σχόλια από τις εφημερίδες, του στιλ "τόσες χιλιάδες λιγότεροι εισακτέοι φέτος, πολύ δύσκολα τα θέματα". Κριτικάρουν δηλαδή, οι εφημερίδες, τους άθλιους εξεταστές που τόλμησαν να βάλουν δύσκολα θέματα και κάποιοι έμειναν εκτός πανεπιστημίου.

Αν μπορεί κάποιος ας με βοηθήσει να θυμηθώ: πότε έγινε η τριτοβάθμια εκπαίδευση υποχρεωτική στην Ελλάδα, ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, ώστε να θεωρείται δεδομένο ότι ο μαθητής πρέπει να σπουδάσει ντε και καλά;
Σας παραθέτω τις βάσεις ορισμένων Τμημάτων, για να τις χαρούμε μαζί. Όλοι οι παρακάτω βαθμοί είναι με άριστα το 20.

Τμήμα Μηχανικών Πληροφοριακών και Επικοινωνιακών Συστημάτων (Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Σάμος): Γενικός Βαθμός Πρόσβασης 10,98 (στα 20). Σημειωτέον ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο θεωρείται παγκοσμίως ένα από τα δυσκολότερα για να σπουδάσει κανείς σε Πανεπιστήμιο/Πολυτεχνείο.

Τμήμα Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού (Πανεπιστήμιο Πελοππονήσου, Σπάρτη): 9,1

Τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων (Πανεπιστήμιο Πατρών, Αγρίνιο): 10,2

Τμήμα Οικονομικών Επιστημών (Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ρέθυμνο): 11,03

Και φυσικά στα περισσότερα ΤΕΙ η βάση είναι αρκετά κάτω του 10, σε κάποιες περιπτώσεις είναι και κάτω από το 7, και στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, στα Γρεβενά, η βάση είναι το 3,5!!! Ο πρώτος επιτυχών, σε αυτό το Τμήμα, μπήκε με βαθμό 8,2!!

Θυμίζω εδώ κάτι που είχα αντιγράψει τον Ιούλιο στο blog, όταν ξαναμιλούσα για τις Πανελλήνιες (http://polyk.blogspot.gr/2013/07/blog-post_11.html), από δελτίο τύπου των πανεπιστημιακών της Κίνησης για Πανεπιστημιακή Αναβάθμιση (ΚΙΠΑΝ):
"Η δικαιολόγηση, για αυξήσεις εισακτέων φοιτητών της τάξης του 60% έως και 100% σε ορισμένα τμήματα, σύμφωνα με όσα φέρεται να είπε για το θέμα ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Καθηγητής Αθανάσιος Κυριαζής, τόσο κατά την πρόσφατη Σύνοδο των Πρυτάνεων, όσο και κατά τη Σύνοδο των Συμβουλίων Ιδρύματος, είναι η ανταπόκριση της Πολιτείας στην πίεση της κοινωνίας για περισσότερες θέσεις φοίτησης" (τα bold δικά μου)

Έτσι λοιπόν, συνεχίζουν τα πανεπιστήμιά μας να δέχονται χιλιάδες φοιτητές στην Νομική και στην Ιατρική, παρά τις στρατιές ανέργων δικηγόρων και γιατρών. Έτσι συνεχίζουν να δέχονται εκατοντάδες φοιτητές σε σχολές Αρχιτεκτόνων και Πολιτικών Μηχανικών σε μια χώρα όπου η οικοδομή έχει νεκρώσει και δεν προβλέπεται για την επόμενη δεκαετία να αναστηθεί. Έτσι συνεχίζουν να δέχονται συνολικά 340 φοιτητές σε Τμήματα Θεατρικών Σπουδών, γιατί αυτό χρειάζεται η χώρα, 340 καινούργιους θεατρολόγους κάθε χρόνο, τη στιγμή που τα περισσότερα θέατρα φυτοζωούν ή κλείνουν και η ανεργία στους ηθοποιούς είναι υψηλότερη από ποτέ.

Όμως, μην πτοείσθε: στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι η υλοποίηση ενός καταπληκτικού σχεδίου της κυβέρνησης (αυτής, και των αμέσως προηγούμενων): αν όλοι μπαίνουν στα πανεπιστήμια, οι βάσεις θα κατρακυλήσουν σε αστεία επίπεδα, με 10-11 θα μπαίνεις στις περισσότερες σχολές. Επίσης, οι Νομικές-Ιατρικές Σχολές και οι καλύτερες Πολυτεχνικές, που θα εξακολουθήσουν να έχουν υψηλότερες βάσεις, θα οδηγούν σε ανεργία. Άρα, γιατί να κάνουν φροντιστήριο οι μαθητές; Με λίγο διάβασμα, και με τις γνώσεις του σχολείου, το 10 θα το γράψουν για να μπουν σε μια σχολή που ίσως τους δώσει δουλειά! Άρα κατάργηση των φροντιστηρίων και ελάφρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού. Η κυβέρνηση σκέπτεται για σας, πριν από σας. Η λύση δεν είναι να γίνει το επίπεδο του σχολείου τόσο υψηλό ώστε να μην χρειάζονται φροντιστήρια τα παιδιά. Η λύση είναι να ξεφτιλίσουμε τις Πανελλήνιες. Εντάξει, τα παιδιά σας θα τελειώσουν το λύκειο και δεν θα ξέρουν τίποτα για τίποτα, ούτε θα έχουν σοβαρές βάσεις για να ανταπεξέλθουν στο πανεπιστήμιο, αλλά μην τα θέλετε κι όλα δικά σας. Εσείς δεν είστε η κοινωνία που πιέζατε για περισσότερες θέσεις φοίτησης; 

Αυτό που γινόταν, γίνεται και φαίνεται πως θα συνεχίσει να γίνεται με τις Πανελλήνιες είναι δέκα φορές χειρότερο από οποιοδήποτε Μνημόνιο. Είναι ένα διαρκές έγκλημα ενάντια στους εφήβους της χώρας, και συνεπώς ενάντια στο μέλλον της. 

Τέσσερα βιβλία που αγαπώ

Αυτή την εβδομάδα, το βιβλιοπωλείο Πατάκη μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει να προτείνω βιβλία που σημάδεψαν τα καλοκαίρια μου:
http://newsletters1.patakis.gr/nuevo/subscriber/newsletter.php?sid&c&h=1372

Καθρέφτης

Διάβαζα για την ομιλία του Ομπάμα στην Ουάσινγκτον, μισό αιώνα μετά την ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ("Έχω ένα όνειρο..."¨) και στο ίδιο σημείο (http://news.in.gr/world/article/?aid=1231262967#ref=newsroombox)
Και σκεφτόμουν πως μέσα σε 50 χρόνια οι Αμερικάνοι (τους οποίους ακόμα ακούω κόσμο να αποκαλεί "Αμερικανάκια" επιτιμητικά) έφθασαν από το σημείο να μην επιτρέπεται στους μαύρους να ψηφίσουν, ούτε να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι ή να χρησιμοποιούν τις ίδιες τουαλέτες με τους λευκούς, στο σημείο να έχουν μαύρο πρόεδρο.
Εμείς, οι πανέξυπνοι "μούρηδες", απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων βεβαίως-βεβαίως, είμαστε στο ίδιο περίπου σημείο, οικονομικά, με τα μέσα της δεκαετίας του '60 (σε κάποιες περιοχές της χώρας ίσως και χειρότερα, εδώ στην Κρήτη καλύτερα) με το ηθικό μας σε πολύ χαμηλότερο σημείο από τότε και τον ρατσισμό να έχει μόλις αρχίσει να μπαίνει γερά μέσα στην κοινωνία μας.
Τα "Αμερικανάκια" έχουν μια κουλτούρα που τους ωθεί να προσπαθούν να γίνονται ολοένα καλύτεροι - μια κουλτούρα που με κάθε τρόπο καλλιεργούν. Εμείς δεν χρειαζόμαστε τέτοια κουλτούρα. Είμαστε οι καλύτεροι. Κοιτάξτε γύρω σας. Το αποδεικνύουμε καθημερινά.
Όταν συνειδητοποιήσουμε, ως λαός, ότι δεν είμαστε γονιδιακά υπέρτεροι κανενός (θα είδατε μέχρι και τον οδηγό του λεωφορείου που δήλωσε στους τουρίστες ότι μόνο τα Ελληνάκια δεν πληρώνουν εισιτήριο) ίσως να κάνουμε κάποια πρώτα βηματάκια μακριά από το γκρεμό. Ίσως.

Η οθόνη του υπολογιστή σου δεν χρειάζεται πλύσιμο

Ένας παράλογος αχταρμάς, ως συνήθως... Τον προκάλεσε αυτή τη φορά η κυρία Λένα Διβάνη, που αποκάλεσε τζαμπατζή ένα 19χρονο παιδί που δεν γύρισε ποτέ σπίτι του, για ένα εισιτήριο.
Η ίδια ισχυρίζεται πως δεν γνώριζε τον θάνατό του, πως είχε διαβάσει ότι "Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε" και εξοργίστηκε από το κύμα μίσους που έβλεπε στο Ίντερνετ ενάντια στους ελεγκτές των λεωφορείων, γι' αυτό έσπευσε να τους υπερασπιστεί (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=26929).
Μάλιστα. Δηλαδή αν η κυρία Διβάνη βρισκόταν με κάποιο μαγικό τρόπο ως χαρακτήρας μέσα στο μυθιστόρημα των "Άθλιων" του Ουγκώ, έβλεπε τον Ιαβέρη να καταδιώκει τον Γιάννη Αγιάννη (που είχε κλέψει, όπως θυμάστε, ένα καρβέλι ψωμί) και άκουγε το πλήθος να αποδοκιμάζει βίαια τον Ιαβέρη και όλους τους αστυνομικούς, αυτό που θα σκεφτόταν θα ήταν να γράψει ένα tweet για να στηρίξει το αστυνομικό σώμα.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως τόσο το ξένο, προς την δική μου ηθική, tweet της κυρίας Διβάνη, γιατί όλοι κάνουν λάθη. Το πρόβλημα δεν είναι καν η στήριξη της κυρίας Διβάνη από φίλους της, γνωστούς συγγραφείς, οι οποίοι προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι το λάθος ήταν στην λέξη που χρησιμοποίησε (ενδιαφέρον αυτό, συγγραφέας που χρησιμοποιεί λάθος λέξεις για να επικοινωνήσει με τον κόσμο;) και όχι λάθος οπτικής στα πράγματα - και έριξαν την μπάλα στην κερκίδα ασχολούμενοι μόνο με τις επιθέσεις εναντίον της και όχι με αυτό που η ίδια έγραψε.

Το πρόβλημα είναι ότι στο (ψύχραιμο, πια, γιατί γράφτηκε μέρες μετά) άρθρο της στο protagon, μιλάει για τον εαυτό της, τον οποίο εμφανώς θαυμάζει πολύ, και όχι για το παιδί που έφυγε. Το πρόβλημα είναι ότι το "συγνώμη" της είναι άγνωστη λέξη. Ότι επί της ουσίας δεν φαίνεται να έχει αλλάξει γνώμη στο παραμικρό και δεν αισθάνεται πως χρωστάει τίποτα σε κανέναν.

Από εκεί και πέρα, πολλές από τις επιθέσεις σε βάρος της στο Ίντερνετ ήταν όντως άθλιες και εμετικές. Το ίδιο και κάποιες από τις επιθέσεις εναντίον των φίλων της συγγραφέων που βγήκαν να την στηρίξουν, κι επειδή πολλοί δεν τους γουστάρουν επειδή αναμιγνύονται στην πολιτική ή παίρνουν κάποια δημόσια αξιώματα ή είναι επιτυχημένοι αποφάσισαν να τους την πέσουν. Προφανώς, κάποιοι από όσους τους επιτίθενται δεν έχουν άλλα κίνητρα, το κάνουν αποκλειστικά και μόνο επειδή έχουν οργισθεί με τον θάνατο του 19χρονου. Ψάξε βρες ποιος επιτίθεται σε ποιον και γιατί.
Το έγραφα και στο περασμένο post, για τους "λυσσασμένους". Το φαινόμενο των haters στο Ίντερνετ, των χρηστών δηλαδή που γράφουν κείμενα γεμάτα μίσος σε διάφορα sites, έχει φθάσει και στη χώρα μας και λόγω της κρίσης έχει γιγαντωθεί. Δεν θέλαμε και πολύ άλλωστε - είναι γνωστό πόσο συμπαθιόμαστε οι Έλληνες μεταξύ μας. Και είναι πανεύκολο, πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει το δίκτυο, να βγάλει ο κάθε λυσσασμένος ότι χειρότερο έχει μέσα του σε κοινή θέα.
Κάθε μέρα που περνάει το ελληνικό διαδίκτυο μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα βρωμερό ριάλιτι σόου - έφυγαν τα ριάλιτι από την τηλεόραση επειδή τα ζούμε στην οθόνη μας. Και δεν φταίει η καημένη οθόνη, αλλά το χέρι μας που κάνει κλικ για να διαβάσει το επόμενο κράξιμο του επόμενου λυσσασμένου. Το χέρι πρέπει να πλύνουμε, όχι την οθόνη.
Η Ελλάδα του Ίντερνετ είναι για μένα μια χώρα που την καταλαβαίνω, αλλά θέλω πολύ να παραμείνει ξένη. Θέλω πολύ να βρω τρόπο να μην την επισκέπτομαι, γιατί παρά τις ομορφιές της έχει πάρα πολλά επικίνδυνα μέρη. Και δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χέρι μου.

Οι λυσσασμένοι

Διαβάζω σε διάφορα sites λυσσασμένες απόψεις Ελλήνων υπέρ και κατά του Άσαντ και της αντιπολίτευσης στην Συρία, αντίστοιχα. Απόψεις που ουσιαστικά υπερασπίζονται τη σφαγή τόσων ανθρώπων, και από τις δύο πλευρές, γιατί η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία όταν αυτό μας βολεύει "ιδεολογικά". Αξία έχουν μόνο οι ζωές που χάνονται για να υποστηριχθούν οι απόψεις μας.

Στο γνωστό χαρακτηριστικό της φυλής μας - την γνώση επί παντός επιστητού, ακόμα και γύρω από όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες - έχει προστεθεί, για ορισμένους, ένα βαθύ μίσος προς ότι και όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, ακόμα κι αν μιλάμε για γυναίκες και παιδιά.
Αν δεν μπουν στα σχολεία μας εθελοντικές δράσεις και τακτική επαφή με ΜΚΟ όπως οι Γιατροί του Κόσμου, το Χαμόγελο του Παιδιού και άλλες, για να μην ξωκείλει η ψυχή των παιδιών, δεν θέλω να σκέφτομαι το μέλλον της χώρας.

Αν είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης, γιατί να μην είσαι παιδόφιλος;

Πάνω που μιλούσαμε για παιδόφιλους στην Ελλάδα, πριν λίγες μέρες στο "Ημερολόγιο", έρχεται το in.gr να με τσατίσει τόσο πολύ ώστε να αναρωτιέμαι τι μυαλά κουβαλάει η κυρία Χριστίνα Φωτιάδη, η οποία επιμελείται το πρωτοσέλιδο (πάνω αριστερά, στην στήλη "Ψυχαγωγία") αφιέρωμα με τίτλο "Ο Ρομάν Πολάνσκι σβήνει 80 κεράκια!". Προσέξτε το θαυμαστικό και το υποκοριστικό "κεράκια", για να δηλωθεί η τρυφερότητα (http://entertainment.in.gr/html/ent/038/ent.149038.asp).
Ναι, ο Ρομάν Πολάνσκι είναι σπουδαίος σκηνοθέτης. Και ναι, δεν δίνω δεκάρα γι' αυτό. Ούτε πρέπει, νομίζω, να δίνει κανείς.
Γιατί ο τύπος αυτός, στα 43 του, το 1977, νάρκωσε και βίασε ένα κορίτσι 13 χρονών. Κι έπειτα την κοπάνησε από την Αμερική για να μην τον συλλάβουν. Και, 16 χρόνια αργότερα, της έδωσε πολλά λεφτά για να την κάνει να σωπάσει.
Η αμερικάνικη δικαιοσύνη τον κυνηγάει ακόμα, προς τιμήν της - πριν λίγα χρόνια μάλιστα οι Ελβετοί αναγκάστηκαν να τον κρατήσουν "φυλακισμένο" στο σπίτι του για 2 μήνες (φοβερή ποινή), μέχρι να αγνοήσουν οριστικά τις εκκλήσεις των Αμερικάνων και να τον απελευθερώσουν.
Σπουδαίοι σκηνοθέτες είναι και οι παρακάτω (http://www.indiewire.com/article/over_100_in_film_community_sign_polanski_petition), που είχαν υπογράψει μια επιστολή απαιτώντας την απελευθέρωση του Πολάνσκι, εκνευρισμένοι επειδή ο φίλος τους συνελήφθη σε ουδέτερη χώρα (Ελβετία) και σε κινηματογραφικό φεστιβάλ. Ίσως να θέλουν να έχουν τα φεστιβάλ άσυλο, παρόμοιο με αυτό που απογείωσε τα πανεπιστήμιά μας.
Προφανώς οι φίλοι και συνάδελφοι του Πολάνσκι πιστεύουν ότι το να είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης σου επιτρέπει το να είσαι παιδόφιλος.
Ίσως το ίδιο να πιστεύει και η κυρία Φωτιάδη, που καλό θα ήταν να σκεφτεί πόσα "κεράκια" αφέθηκε να σβήσει στις τούρτες της, ως παιδί, το κορίτσι που νάρκωσε και βίασε ο Πολάνσκι.
Αν συμφωνήσουμε ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα επίτευγμα του ανθρώπινου νου που να μπαίνει στην ζυγαριά με την διάλυση της ψυχής ενός παιδιού, τότε μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι τα γενέθλια ανθρώπων όπως ο Ρομάν Πολάνσκι δεν αποτελούν αντικείμενο για αφιερώματα και γιορτές. 

Πώς η κρίση γίνεται παρελθόν

Παίρνεις αυτόν τον τύπο: http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=226565&catid=4
και αυτόν: http://www.madata.gr/epikairotita/social/292222.html
και όσους είναι σαν κι αυτούς.
Τους βάζεις στην πιο σκληρή φυλακή. Για πάντα. Χωρίς άδειες, μειώσεις ποινών, κλπ. Όταν λέμε για πάντα, εννοούμε για πάντα.
Φροντίζεις καθημερινά, επί 24ωρο, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και με ειδικούς επιστήμονες τα παιδιά που βασανίζονταν από τα τέρατα.
Φτιάχνεις ειδική ομάδα στην αστυνομία που νυχθημερόν ασχολείται αποκλειστικά με την προστασία παιδιών, σε όλη τη χώρα.
Φτιάχνεις, στα σχολεία, ομάδες εθελοντών μαθητών που επισκέπτονται και παίζουν/βοηθούν κακοποιημένα παιδιά και παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι μαθητές αυτοί απαλλάσσονται από μαθήματα τις ώρες που πηγαίνουν να βοηθήσουν.
Και καλύπτεις ασφαλιστικά για οποιαδήποτε ασθένεια κάθε παιδί κάτω των 18, ανεξαρτήτως αν ο γονιός του έχει ασφάλεια ή όχι.
Ο γονιός που νιώθει ασφαλής για το παιδί του είναι ένας άλλος, πολύ καλύτερος άνθρωπος.
Το παιδί που βοηθάει ένα άλλο παιδί γίνεται άνθρωπος.
Φροντίζεις τα παιδιά  και βγαίνεις από την κρίση. Είναι τόσο απλό.
Λίγη προσπάθεια και μπόλικη τσίπα χρειάζεται, αγαπητό (;) ελληνικό κράτος.

Θες να δεις και την Ακρόπολη, τουριστάκο...

Από το εξαιρετικά ενδιαφέρον blog για τον τουρισμό στη χώρα μας, του φίλου Γιώργου Αγγελή, διαβάστε το τι πέρασαν πριν μια βδομάδα 10000 άτυχοι τουρίστες που θέλησαν να επισκεφθούν την Ακρόπολη:
http://tourismlobby.blogspot.gr/2013/08/all-time-classic-of-all-times.html#.UgdnL209VEM
Δική μου απορία: αντί να απολύονται στα τυφλά χιλιάδες άνθρωποι, όπως κάνει η κυβέρνηση, δεν θα ήταν απείρως απλούστερο να γίνονται αιφνιδιαστικοί έλεγχοι σε όλες τις υπηρεσίες και όποιος δεν κάνει τη δουλειά του να απολύεται;
Μια τέτοια λύση δεν θα βίαζε το κοινό αίσθημα περί δικαίου, όπως συμβαίνει τώρα με τις οριζόντιες απολύσεις και διαθεσιμότητες, και παράλληλα ο αριθμός των απολυμένων θα ήταν πιθανότατα στα ίδια επίπεδα,  αφού όλοι έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες τρόμου από την επαφή μας με το δημόσιο.
Φυσικά, η παραπάνω λύση απαιτεί κότσια από την κυβέρνηση και από τους ελεγκτές που θα ορίσει. Οπότε, λύθηκε η απορία μου.

Το βασικότερο προσόν...

Καθώς διάβαζα ότι μια από τις ιστορικότερες εφημερίδες της Αμερικής, η Boston Globe, με παρελθόν 140 ετών πουλήθηκε πρόσφατα, σκεφτόμουν πως το βασικότερο προσόν μιας εφημερίδας είσαι (περίπου) εσύ.  Ο αναγνώστης. Για την ακρίβεια, τα χέρια σου.
Πριν εξηγήσω τι εννοώ, να η σημαντική πληροφορία: Οι New York Times είχαν αγοράσει την Boston Globe πριν 20 χρόνια για 1.1 δισεκατομμύρια δολάρια και την πούλησαν τώρα για 70 εκατομμύρια, αφού πρώτα την είχαν βγάλει "στο σφυρί" 2 φορές.
http://www.tanea.gr/news/world/article/5033398/h-boston-globe-forese-kokkines-kaltses-gia-70-ekat-dolaria/

Ίσως να σκεφτεί κάποιος "τι μας νοιάζει τώρα αυτό εδώ στην Ελλάδα;". Αλλά μας νοιάζει. Γιατί προδιαγράφει το μέλλον των εφημερίδων και στην χώρα μας, που είναι ζοφερό. Δική μου εκτίμηση είναι ότι μέσα στα επόμενα χρόνια θα έχουν μείνει ελάχιστες καθημερινές εφημερίδες στην Ελλάδα, λιγότερες ίσως από τα δάχτυλα του ενός χεριού, και θα διαβάζουμε πια μόνο τις κυριακάτικες, που έχουν αρκετή ύλη ώστε να διαβάζει κανείς μια βδομάδα. Αυτό, αυτομάτως, θα οδηγήσει πολύ κόσμο στο να χάσει τη δουλειά του και ταυτόχρονα θα μειώσει πολύ την καθημερινή ποιότητα της ενημέρωσης - η διαδικτυακή ενημέρωση, ακόμα κι όταν γίνεται από σοβαρούς δημοσιογράφους και sites, επιδιώκει να ικανοποιήσει το "attention span" (δηλαδή την χρονική διάρκεια που μπορεί κάποιος να μείνει συγκεντρωμένος) του κοινού του Ίντερνετ. Και αυτό το attention span, λόγω του βομβαρδισμού πληροφοριών, είναι πολύ περιορισμένο. Στο Ίντερνετ ο πολύς κόσμος θέλει την βασική είδηση, άντε και μερικές φωτογραφίες. Και όσο πιο γαργαλιστικό είναι κάτι που θα διαβάσει, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να το διαδώσει, χωρίς πολλή σκέψη. Η διασταύρωση της είδησης, βασική αρχή της έντυπης δημοσιογραφίας, στο Ίντερνετ είναι πολυτέλεια.

Η εφημερίδα λοιπόν, επειδή την κρατάς στα χέρια σου όταν διαβάζεις, σε αναγκάζει να την προσέξεις. Δεν μπορείς να την κρατάς και να κάνεις άλλα δέκα πράγματα ταυτόχρονα. Και μπορεί να εκφράζει, συνήθως, μια συγκεκριμένη οπτική γωνία ανάλυσης των γεγονότων, αλλά τα αναλύει. Ενώ οι χιλιάδες ειδήσεις που φθάνουν σε Facebook, email, twitter και λοιπούς λογαριασμούς μας, προκαλώντας μας να τις διαβάσουμε με ένα κλικ, το μόνο που κάνουν είναι να μας αγχώνουν με το πλήθος τους, χωρίς να μας απασχολεί ούτε η πηγή τους, ούτε η ουσιαστική κατανόηση των αιτιών των ειδήσεων. Μόνο η συνολική κατανάλωσή τους, σαν να είμαστε δεκαθλητές της ενημέρωσης, σαν να μας τρώει το χέρι μας για το επόμενο κλικ στο ποντίκι μας.

Κάποιες μεγάλες εφημερίδες στο εξωτερικό προσπαθούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα μεταφέροντας όλο το υλικό τους στο δίκτυο και ζητώντας συνδρομή από τους αναγνώστες τους. Αυτή η λύση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία - το ευρύ κοινό θα προτιμήσει την τζάμπα είδηση από κάποια άλλη πηγή, κι ας είναι κατώτερης ποιότητας. Η μόνη λύση που δημιουργεί ελπίδες επιβίωσης της κριτικής δημοσιογραφίας είναι να φτιαχτούν sites με γνώμες σοβαρών δημοσιογράφων και επιστημόνων που θα είναι ανοιχτά σε όλους και θα βγάζουν χρήματα από την διαφήμιση, όπως π.χ. κάνει τώρα το protagon.gr. Μακάρι να τα καταφέρουν. Ίσως έτσι να φθάσουμε, κάποτε, στον διαδικτυακό αναγνώστη που θα αφοσιώνεται στην οθόνη του, κρατώντας τα χέρια του μακριά από το ποντίκι.

(Αμπελο)φιλόσοφοι

23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας στην Αθήνα. Στο Ηρώδειο, παρακαλώ. Πάνω από 2000 σύνεδροι. Φιλόσοφοι. Άνθρωποι του πνεύματος. Οι οποίοι, όπως αναγράφεται στους στόχους του συνεδρίου (http://www.wcp2013.gr/universal/congress-filosofias.html) θα αναστοχαστούν και θα υποβάλουν σε κριτική εξέταση την αντίληψη για την αποστολή, το έργο και τους σκοπούς της φιλοσοφίας στο σύγχρονο κόσμο. Και θα τονίσουν την σπουδαιότητα του φιλοσοφικού στοχασμού στο δημόσιο λόγο για  τα παγκόσμια ζητήματα που επηρεάζουν την ανθρωπότητα. 

"Λόγω της πολιτιστικής ιστορίας της και της γεωγραφικής της θέσης, η Αθήνα", γράφει η σελίδα του συνεδρίου, "αποτελεί τον  ιδεώδη  τόπο για γόνιμο διάλογο ανάμεσα σε  φιλοσόφους και φιλοσοφούντες, ακαδημαϊκούς δασκάλους και μη, από όλο τον κόσμο". Το κύριο θέμα του Συνεδρίου που θα γίνει το 2013 είναι «Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής».

Στα πλαίσια των παραπάνω στόχων, μια (ηχηρή) μερίδα Ελλήνων φιλοσόφων έκραξε τον υπουργό Πολιτισμού κατά την διάρκεια του χαιρετισμού του στο συνέδριο (http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231260337).

Δεν έχει σημασία ούτε ποιος είναι ο υπουργός Πολιτισμού ούτε το έργο του στον πολιτισμό (ο συγκεκριμένος έχει άλλωστε μόλις αναλάβει το υπουργείο, οπότε δεν τον έκραξαν λόγω έργου αλλά επειδή είναι μέλος της κυβέρνησης).
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί (τους άκουσα και στο youtube, υπάρχει το σχετικό βιντεάκι) πήγαν στο Ηρώδειο, στο παγκόσμιο συνέδριο φιλοσοφίας, για να κράξουν. Και να δείξουν, ως πρεσβευτές της σύγχρονης ελληνικής σκέψης, πως καταλαβαίνουμε, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες αμπελοφιλόσοφοι τον γόνιμο διάλογο, την αποστολή της φιλοσοφίας στον σύγχρονο κόσμο, την φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπο ζωής.
Μετά το κράξιμο, οι πρεσβευτές μας φιλόσοφοι παρακολούθησαν συναυλία με έργα των Κερουμπίνι, Μπετόβεν, Σκαλκώτα, Χατζιδάκι, Καλκάνη και Γκλουκ, έργα δηλαδή που ταιριάζουν απόλυτα σε ύφος με την συμπεριφορά τους.
Μπράβο, παλικάρια. Την επόμενη φορά να κρατάτε και ντομάτες και αυγά για να πετάξετε, γιατί έτσι μόνο θα σκεφτούμε σοβαρά, θα τα βρούμε μεταξύ μας και θα πάμε μπροστά.

Αν βαριέσαι να είσαι δήμαρχος, εξαφανίσου!

Συμβαίνουν και αλλού κωμικοτραγικά πράγματα στην πολιτική, και μάλιστα στην Γερμανία που μας κουνάει το δάχτυλο επικριτικά συνεχώς.
Ένας δήμαρχος τσακώθηκε, τοπικά, με το κόμμα του, και έχει εξαφανιστεί εδώ και 9 μήνες από το πόστο του, χωρίς να μπορεί κανείς να του πάρει τη θέση.
Ελπίζω να μην μπουν ιδέες και σε Έλληνες δημάρχους, που θα διαβάσουν την είδηση. Αν και, με τις τόσες καταγγελίες και καταδίκες από τα δικαστήρια για κακοδιαχείριση, τα τελευταία χρόνια, κάποιοι εξ αυτών ίσως να βοηθούσαν εξαρχής με την απουσία τους...
http://news.in.gr/perierga/article/?aid=1231259772

Μια υπόκλιση, και μια ιδέα για ορθότερες εκλογές

Δύο links που δείχνουν πόση απόσταση χρειάζεται να διανύσουμε.
Στο πρώτο, ο ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ πυροσβέστης, στην Χιλή επαναφέρει στη ζωή ένα σκυλάκι, αφού το έσωσε από φωτιά. Όλοι οι πυροσβέστες της χώρας είναι εθελοντές, πληρώνουν από την τσέπη τους και τον εξοπλισμό τους και τα κτίρια που τον στεγάζουν. Μια υπόκλιση στο μεγαλείο αυτών των ανθρώπων.
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=223289&catid=5

Στο δεύτερο link, κάποιοι συμπατριώτες μας Κρητικοί, για τους οποίους είμαι βέβαιος πως είμαστε όλοι περήφανοι,προσπάθησαν να σκοτώσουν 8 νεογέννητα σκυλάκια.
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=223423&catid=6

Έχω μια ιδέα: όποιος συλλαμβάνεται για αντικοινωνική συμπεριφορά (για παράδειγμα, άσκηση ψυχικής ή σωματικής βίας ενάντια σε παιδιά ή ανήμπορους, εμπόριο ναρκωτικών, παρκάρισμα σε χώρους αναπήρων ή πάνω σε πεζοδρόμια, απόπειρα δολοφονίας/βασανισμού ζώων), εκτός από την όποια άλλη τιμωρία, να στερείται και το δικαίωμα ψήφου. Είναι φανερό ότι δεν θέλει και δεν του αξίζει να είναι μέλος της κοινωνίας, οπότε γιατί να την επηρεάζει με την ψήφο του;
Ας πούμε, ο υπάλληλος του υπουργείου Δικαιοσύνης που έκανε εμπόριο χασίς με όχημα του υπουργείου (http://www.ipeirotika.gr/thesprotia/item/846-thesprotia-ipallilos-tou-ipourgeiou-dikaiosinis-metefere-me-kratiko-oxima-149-kila-xasis) δικαιούται να ψηφίζει;