Κάποιοι φίλοι πιστεύουν πως η κυρία Μαρία Ρεπούση ανήκει στην κατηγορία των "ζηλωτών", ανθρώπων δηλαδή που είναι απόλυτα αφοσιωμένοι με φανατισμό σε κάτι, και έχουν παρωπίδες για οτιδήποτε άλλο, όσο προφανές κι αν μοιάζει στους υπόλοιπους εκείνο που δεν βλέπουν. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως απλώς απολαμβάνει την δημοσιότητα, γι' αυτό λέει κάθε λίγο και λιγάκι κάτι ώστε να προκαλεί ντόρο και να ασχολείται η ελληνική κοινωνία μαζί της.
Επειδή εγώ βαριέμαι την ψυχανάλυση, δεν πρόκειται να προσπαθήσω να ερμηνεύσω σε βάθος γιατί λέει όσα λέει. Είναι φανερό όμως ένα τουλάχιστον κίνητρό της, αφού υπάρχει μια κοινή γραμμή που συνδέει όσα υποστηρίζει.
Το φανερό κίνητρο είναι ότι η κυρία Ρεπούση αντιπαθεί πολλά από εκείνα που συνθέτουν την εθνική μας ταυτότητα (άλλα από αυτά εγώ τα βρίσκω υπέροχα και άλλα όχι). Κι έτσι θέλει να τα αποδομήσει. Όλα όμως. Όχι να τα διορθώσει, στα σημεία που χρειάζονται διόρθωση (και υπάρχουν τέτοια σημεία). Θέλει να τα σβήσει εντελώς από τον χάρτη.
Ξεκινώντας από το τι συνέβη στη Σμύρνη, το 1922 (ένα απλός συνωστισμός στο λιμάνι, σύμφωνα με το βιβλίο της Ιστορίας που εκείνη έγραψε). Αντί να διδάξουμε δηλαδή στα παιδιά ότι όντως και οι Έλληνες είχαμε κάνει σφαγές (κάτι που πρέπει να μπει στην κουβέντα γιατί πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά την αλήθεια), η δική της πρόταση ήταν να προτιμήσουμε να διαγράψουμε την ασύλληπτης αγριότητας σφαγή Ελλήνων ανδρών, γυναικών, παιδιών, βρεφών από τους Τούρκους. Στο "Όταν ήταν ευτυχισμένος" έχω χρησιμοποιήσει τέτοιες σκηνές που έχω βρει από πραγματικές καταγεγραμμένες μαρτυρίες, και όταν τις έγραφα προσπαθούσα να μην κλαίω. Αλλά όχι, δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Συνωστισμός μονάχα. Να τα διαγράψουμε όλα, να κρύψουμε τα πράγματα κάτω από το χαλί.
Και συνεχίζοντας με πολλά άλλα που την ενοχλούν, όπως το αν συνέβη ή όχι ο χορός του Ζαλόγγου, λες και το σημαντικό δεν είναι η αυτοθυσία των Ελληνίδων απέναντι στους Τούρκους, αλλά ο τρόπος που επέλεγαν να αυτοκτονήσουν για να μην εξευτελισθούν. Αν ο χορός του Ζαλόγγου ως τρόπος θανάτου δεν είναι πραγματικό γεγονός (δεν έχω όλα τα στοιχεία για να το κρίνω) αυτό μειώνει την αυτοθυσία; Είναι άλλο πράγμα να θες για επιστημονικούς λόγους να διορθωθεί μια λανθασμένη εντύπωση που υπάρχει και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, κι άλλο να λες απαξιωτικά πως "κάθε λαός δημιουργεί εθνικούς μύθους". Αυτό φανερώνει πως ως "επιστήμων και μόνο" κοιτάς αφ' υψηλού τον λαό από τον οποίο προήλθες και ειρωνεύεσαι κάποιες από τις πιο μεγάλες του στιγμές. Τίποτα δεν σε αφορά, τίποτα δεν σε αγγίζει, σε γεμίζει μονάχα η επιστημοσύνη σου.
Καταλήγει μάλιστα, προχθές, η κυρία Ρεπούση να ζητάει να γίνει προαιρετική η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών επειδή είναι "νεκρή γλώσσα" (http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231264522). Μόνο που η συγκεκριμένη γλώσσα αποτελεί την βάση για την γλώσσα που μιλάμε σήμερα, την βάση για να κατανοούμε ποιοι είμαστε, γιατί σκεφτόμαστε και ζούμε όπως ζούμε. Και δεν θυμάμαι ούτε έναν συμμαθητή μου στο σχολείο που να μισούσε τα Αρχαία και να πάλευε να πιάσει τη βάση, ο οποίος να είχε άνεση στην χρήση των Νέων Ελληνικών. Όταν σπας την αλυσίδα, κανείς κρίκος δεν κάνει δουλειά από μόνος του, ούτε ο προηγούμενος ούτε ο επόμενος. Αυτή η πρόταση για κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών θυμίζει πάρα πολύ μια άλλη ανιστόρητη πρόταση, εκείνη που είχε κάνει η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, για να θεσμοθετηθεί η αγγλική γλώσσα ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους. Είναι προτάσεις που κινούνται, όπως και τα προηγούμενα που ζητάει η κυρία Ρεπούση, προς την κατεύθυνση της αφαίρεσης οποιασδήποτε ταυτότητας. Θυμίζουν το σύνθημα διαφόρων ακροαριστερών ομάδων, ότι δεν υπάρχουν έθνη, υπάρχουν μόνο τάξεις. Σας έχω νέα: έθνη υπάρχουν, και το δικό μας, παρά τα τόσα κουσούρια του (για τα οποία τακτικά γράφω εδώ στο blog), έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αν βέβαια φροντίσουμε να το εξαφανίσουμε μόνοι μας, τότε ναι, δεν θα υπάρχει πια και θα είμαστε περήφανοι που βγάλαμε το σύνθημα αληθινό.
Βεβαίως, η κυρία Ρεπούση ζητάει, μέσα στα τόσα πολλά που συνεχώς λέει, κι άλλα πράγματα, όπως να μην ειναι τα Θρησκευτικά υποχρεωτικό μάθημα: (http://www.madata.gr/epikairotita/politics/298181.html)
Όταν είδε την αντίδραση που προκάλεσε η αρχική της τοποθέτηση για το θέμα, οπισθοχώρησε, λέγοντας πως θα πρέπει στο μάθημα να διδάσκονται όλες οι θρησκείες χωρίς να πριμοδοτείται καμία έναντι των άλλων.
Τι ισχύει όμως; Τα Θρησκευτικά θα μπορούσαν, νομίζω, να είναι ένα από τα ωραιότερα μαθήματα του σχολείου. Θα μπορούσε να διδάσκεται η Ορθόδοξη θρησκεία, αφού αυτή είναι η επίσημη θρησκεία του κράτους μας, και στη συνέχεια να γίνονταν εκτενείς αναφορές/αναλύσεις και για άλλες θρησκείες, να δίνονταν εργασίες στους μαθητές για να ακονίσουν το μυαλό τους γύρω από τις ομοιότητες και διαφορές των θρησκειών, να έγραφαν την γνώμη τους για το τι τους αγγίζει και τι όχι σε κάθε θρησκεία, να διαφωνούσαν με επιχειρήματα μέσα στην τάξη, ειδικά τώρα που τα σχολεία μας έχουν γίνει πολυ-πολιτισμικά και υπάρχουν πολλοί μαθητές που ασπάζονται άλλες θρησκείες.
Οι επιλογές μας δεν είναι η αποκλειστική κατήχηση, από την μία, ή απόλυτα ουδέτερη θρησκειολογία, από την άλλη. Αυτά είναι τεχνητά διλήμματα.Τέσσερις θρησκείες κυριαρχούν στον κόσμο, αν μετρήσουμε και τον ινδουισμό: χριστιανισμός, βουδισμός, μωαμεθανισμός, ινδουισμός. Μεγάλα κομμάτια από τις τρεις τελευταίες είναι πολύ μακριά από την κουλτούρα μας - αυτή είναι μια αντικειμενική αλήθεια. Να διδαχθούν, ναι, αλλά είναι λογικό να διδάσκονται για ακριβώς ίσο χρόνο με τον χριστιανισμό; Εγώ νομίζω όχι, γιατί η κάθε θρησκεία κουβαλάει και έναν πολιτισμό από πίσω της, τον οποίο τα παιδιά είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσουν/κατανοήσουν πλήρως μέσα σε λίγες ώρες Θρησκευτικών. Οπότε, η ισοβαρής διδασκαλία όλων των θρησκειών, μόνο και μόνο για να είμαστε "πολιτικά ορθοί", μου φαίνεται μπούρδα.
Το μάθημα των Θρησκευτικών όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες στα σχολεία είναι μια αποτυχία, μια ώρα που τα παιδιά χρησιμοποιούν είτε για να διαβάσουν για τα φροντιστήρια, είτε για να κάνουν κοπάνα, είτε για να κοιμηθούν (με τα μάτια ανοιχτά ή κλειστά, ανάλογα με το πόσο κοντά ή μακριά από την έδρα βρίσκονται). Χρειάζεται λοιπόν, όντως, να γίνει ριζική αλλαγή στον τρόπο διδασκαλίας, γιατί ο σημερινός είναι αποτυχημένος.
Αλλά η κατάργηση του μαθήματος είναι η εύκολη λύση. Είναι το αντίστοιχο του "συνωστισμού". Ψάχνουμε χαλί για να κρύψουμε το πρόβλημα.
Η δύσκολη λύση είναι να διδάσκονται με ευρύ πνεύμα για να ανοίξουν και τους ορίζοντες των παιδιών.
Εκτός από την ψυχανάλυση, βαριέμαι τόσο πολύ και τους πολιτικούς που τρελαίνονται για εύκολες λύσεις...
Επειδή εγώ βαριέμαι την ψυχανάλυση, δεν πρόκειται να προσπαθήσω να ερμηνεύσω σε βάθος γιατί λέει όσα λέει. Είναι φανερό όμως ένα τουλάχιστον κίνητρό της, αφού υπάρχει μια κοινή γραμμή που συνδέει όσα υποστηρίζει.
Το φανερό κίνητρο είναι ότι η κυρία Ρεπούση αντιπαθεί πολλά από εκείνα που συνθέτουν την εθνική μας ταυτότητα (άλλα από αυτά εγώ τα βρίσκω υπέροχα και άλλα όχι). Κι έτσι θέλει να τα αποδομήσει. Όλα όμως. Όχι να τα διορθώσει, στα σημεία που χρειάζονται διόρθωση (και υπάρχουν τέτοια σημεία). Θέλει να τα σβήσει εντελώς από τον χάρτη.
Ξεκινώντας από το τι συνέβη στη Σμύρνη, το 1922 (ένα απλός συνωστισμός στο λιμάνι, σύμφωνα με το βιβλίο της Ιστορίας που εκείνη έγραψε). Αντί να διδάξουμε δηλαδή στα παιδιά ότι όντως και οι Έλληνες είχαμε κάνει σφαγές (κάτι που πρέπει να μπει στην κουβέντα γιατί πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά την αλήθεια), η δική της πρόταση ήταν να προτιμήσουμε να διαγράψουμε την ασύλληπτης αγριότητας σφαγή Ελλήνων ανδρών, γυναικών, παιδιών, βρεφών από τους Τούρκους. Στο "Όταν ήταν ευτυχισμένος" έχω χρησιμοποιήσει τέτοιες σκηνές που έχω βρει από πραγματικές καταγεγραμμένες μαρτυρίες, και όταν τις έγραφα προσπαθούσα να μην κλαίω. Αλλά όχι, δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Συνωστισμός μονάχα. Να τα διαγράψουμε όλα, να κρύψουμε τα πράγματα κάτω από το χαλί.
Και συνεχίζοντας με πολλά άλλα που την ενοχλούν, όπως το αν συνέβη ή όχι ο χορός του Ζαλόγγου, λες και το σημαντικό δεν είναι η αυτοθυσία των Ελληνίδων απέναντι στους Τούρκους, αλλά ο τρόπος που επέλεγαν να αυτοκτονήσουν για να μην εξευτελισθούν. Αν ο χορός του Ζαλόγγου ως τρόπος θανάτου δεν είναι πραγματικό γεγονός (δεν έχω όλα τα στοιχεία για να το κρίνω) αυτό μειώνει την αυτοθυσία; Είναι άλλο πράγμα να θες για επιστημονικούς λόγους να διορθωθεί μια λανθασμένη εντύπωση που υπάρχει και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, κι άλλο να λες απαξιωτικά πως "κάθε λαός δημιουργεί εθνικούς μύθους". Αυτό φανερώνει πως ως "επιστήμων και μόνο" κοιτάς αφ' υψηλού τον λαό από τον οποίο προήλθες και ειρωνεύεσαι κάποιες από τις πιο μεγάλες του στιγμές. Τίποτα δεν σε αφορά, τίποτα δεν σε αγγίζει, σε γεμίζει μονάχα η επιστημοσύνη σου.
Καταλήγει μάλιστα, προχθές, η κυρία Ρεπούση να ζητάει να γίνει προαιρετική η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών επειδή είναι "νεκρή γλώσσα" (http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231264522). Μόνο που η συγκεκριμένη γλώσσα αποτελεί την βάση για την γλώσσα που μιλάμε σήμερα, την βάση για να κατανοούμε ποιοι είμαστε, γιατί σκεφτόμαστε και ζούμε όπως ζούμε. Και δεν θυμάμαι ούτε έναν συμμαθητή μου στο σχολείο που να μισούσε τα Αρχαία και να πάλευε να πιάσει τη βάση, ο οποίος να είχε άνεση στην χρήση των Νέων Ελληνικών. Όταν σπας την αλυσίδα, κανείς κρίκος δεν κάνει δουλειά από μόνος του, ούτε ο προηγούμενος ούτε ο επόμενος. Αυτή η πρόταση για κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών θυμίζει πάρα πολύ μια άλλη ανιστόρητη πρόταση, εκείνη που είχε κάνει η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, για να θεσμοθετηθεί η αγγλική γλώσσα ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους. Είναι προτάσεις που κινούνται, όπως και τα προηγούμενα που ζητάει η κυρία Ρεπούση, προς την κατεύθυνση της αφαίρεσης οποιασδήποτε ταυτότητας. Θυμίζουν το σύνθημα διαφόρων ακροαριστερών ομάδων, ότι δεν υπάρχουν έθνη, υπάρχουν μόνο τάξεις. Σας έχω νέα: έθνη υπάρχουν, και το δικό μας, παρά τα τόσα κουσούρια του (για τα οποία τακτικά γράφω εδώ στο blog), έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Αν βέβαια φροντίσουμε να το εξαφανίσουμε μόνοι μας, τότε ναι, δεν θα υπάρχει πια και θα είμαστε περήφανοι που βγάλαμε το σύνθημα αληθινό.
Βεβαίως, η κυρία Ρεπούση ζητάει, μέσα στα τόσα πολλά που συνεχώς λέει, κι άλλα πράγματα, όπως να μην ειναι τα Θρησκευτικά υποχρεωτικό μάθημα: (http://www.madata.gr/epikairotita/politics/298181.html)
Όταν είδε την αντίδραση που προκάλεσε η αρχική της τοποθέτηση για το θέμα, οπισθοχώρησε, λέγοντας πως θα πρέπει στο μάθημα να διδάσκονται όλες οι θρησκείες χωρίς να πριμοδοτείται καμία έναντι των άλλων.
Τι ισχύει όμως; Τα Θρησκευτικά θα μπορούσαν, νομίζω, να είναι ένα από τα ωραιότερα μαθήματα του σχολείου. Θα μπορούσε να διδάσκεται η Ορθόδοξη θρησκεία, αφού αυτή είναι η επίσημη θρησκεία του κράτους μας, και στη συνέχεια να γίνονταν εκτενείς αναφορές/αναλύσεις και για άλλες θρησκείες, να δίνονταν εργασίες στους μαθητές για να ακονίσουν το μυαλό τους γύρω από τις ομοιότητες και διαφορές των θρησκειών, να έγραφαν την γνώμη τους για το τι τους αγγίζει και τι όχι σε κάθε θρησκεία, να διαφωνούσαν με επιχειρήματα μέσα στην τάξη, ειδικά τώρα που τα σχολεία μας έχουν γίνει πολυ-πολιτισμικά και υπάρχουν πολλοί μαθητές που ασπάζονται άλλες θρησκείες.
Οι επιλογές μας δεν είναι η αποκλειστική κατήχηση, από την μία, ή απόλυτα ουδέτερη θρησκειολογία, από την άλλη. Αυτά είναι τεχνητά διλήμματα.Τέσσερις θρησκείες κυριαρχούν στον κόσμο, αν μετρήσουμε και τον ινδουισμό: χριστιανισμός, βουδισμός, μωαμεθανισμός, ινδουισμός. Μεγάλα κομμάτια από τις τρεις τελευταίες είναι πολύ μακριά από την κουλτούρα μας - αυτή είναι μια αντικειμενική αλήθεια. Να διδαχθούν, ναι, αλλά είναι λογικό να διδάσκονται για ακριβώς ίσο χρόνο με τον χριστιανισμό; Εγώ νομίζω όχι, γιατί η κάθε θρησκεία κουβαλάει και έναν πολιτισμό από πίσω της, τον οποίο τα παιδιά είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσουν/κατανοήσουν πλήρως μέσα σε λίγες ώρες Θρησκευτικών. Οπότε, η ισοβαρής διδασκαλία όλων των θρησκειών, μόνο και μόνο για να είμαστε "πολιτικά ορθοί", μου φαίνεται μπούρδα.
Το μάθημα των Θρησκευτικών όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες στα σχολεία είναι μια αποτυχία, μια ώρα που τα παιδιά χρησιμοποιούν είτε για να διαβάσουν για τα φροντιστήρια, είτε για να κάνουν κοπάνα, είτε για να κοιμηθούν (με τα μάτια ανοιχτά ή κλειστά, ανάλογα με το πόσο κοντά ή μακριά από την έδρα βρίσκονται). Χρειάζεται λοιπόν, όντως, να γίνει ριζική αλλαγή στον τρόπο διδασκαλίας, γιατί ο σημερινός είναι αποτυχημένος.
Αλλά η κατάργηση του μαθήματος είναι η εύκολη λύση. Είναι το αντίστοιχο του "συνωστισμού". Ψάχνουμε χαλί για να κρύψουμε το πρόβλημα.
Η δύσκολη λύση είναι να διδάσκονται με ευρύ πνεύμα για να ανοίξουν και τους ορίζοντες των παιδιών.
Εκτός από την ψυχανάλυση, βαριέμαι τόσο πολύ και τους πολιτικούς που τρελαίνονται για εύκολες λύσεις...
...τς τς τς άκου "μπούρδες"...;)
ReplyDelete