Ένας παράλογος αχταρμάς, ως συνήθως... Τον προκάλεσε αυτή τη φορά η κυρία Λένα Διβάνη, που αποκάλεσε τζαμπατζή ένα 19χρονο παιδί που δεν γύρισε ποτέ σπίτι του, για ένα εισιτήριο.
Η ίδια ισχυρίζεται πως δεν γνώριζε τον θάνατό του, πως είχε διαβάσει ότι "Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε" και εξοργίστηκε από το κύμα μίσους που έβλεπε στο Ίντερνετ ενάντια στους ελεγκτές των λεωφορείων, γι' αυτό έσπευσε να τους υπερασπιστεί (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=26929).
Μάλιστα. Δηλαδή αν η κυρία Διβάνη βρισκόταν με κάποιο μαγικό τρόπο ως χαρακτήρας μέσα στο μυθιστόρημα των "Άθλιων" του Ουγκώ, έβλεπε τον Ιαβέρη να καταδιώκει τον Γιάννη Αγιάννη (που είχε κλέψει, όπως θυμάστε, ένα καρβέλι ψωμί) και άκουγε το πλήθος να αποδοκιμάζει βίαια τον Ιαβέρη και όλους τους αστυνομικούς, αυτό που θα σκεφτόταν θα ήταν να γράψει ένα tweet για να στηρίξει το αστυνομικό σώμα.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως τόσο το ξένο, προς την δική μου ηθική, tweet της κυρίας Διβάνη, γιατί όλοι κάνουν λάθη. Το πρόβλημα δεν είναι καν η στήριξη της κυρίας Διβάνη από φίλους της, γνωστούς συγγραφείς, οι οποίοι προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι το λάθος ήταν στην λέξη που χρησιμοποίησε (ενδιαφέρον αυτό, συγγραφέας που χρησιμοποιεί λάθος λέξεις για να επικοινωνήσει με τον κόσμο;) και όχι λάθος οπτικής στα πράγματα - και έριξαν την μπάλα στην κερκίδα ασχολούμενοι μόνο με τις επιθέσεις εναντίον της και όχι με αυτό που η ίδια έγραψε.
Το πρόβλημα είναι ότι στο (ψύχραιμο, πια, γιατί γράφτηκε μέρες μετά) άρθρο της στο protagon, μιλάει για τον εαυτό της, τον οποίο εμφανώς θαυμάζει πολύ, και όχι για το παιδί που έφυγε. Το πρόβλημα είναι ότι το "συγνώμη" της είναι άγνωστη λέξη. Ότι επί της ουσίας δεν φαίνεται να έχει αλλάξει γνώμη στο παραμικρό και δεν αισθάνεται πως χρωστάει τίποτα σε κανέναν.
Από εκεί και πέρα, πολλές από τις επιθέσεις σε βάρος της στο Ίντερνετ ήταν όντως άθλιες και εμετικές. Το ίδιο και κάποιες από τις επιθέσεις εναντίον των φίλων της συγγραφέων που βγήκαν να την στηρίξουν, κι επειδή πολλοί δεν τους γουστάρουν επειδή αναμιγνύονται στην πολιτική ή παίρνουν κάποια δημόσια αξιώματα ή είναι επιτυχημένοι αποφάσισαν να τους την πέσουν. Προφανώς, κάποιοι από όσους τους επιτίθενται δεν έχουν άλλα κίνητρα, το κάνουν αποκλειστικά και μόνο επειδή έχουν οργισθεί με τον θάνατο του 19χρονου. Ψάξε βρες ποιος επιτίθεται σε ποιον και γιατί.
Το έγραφα και στο περασμένο post, για τους "λυσσασμένους". Το φαινόμενο των haters στο Ίντερνετ, των χρηστών δηλαδή που γράφουν κείμενα γεμάτα μίσος σε διάφορα sites, έχει φθάσει και στη χώρα μας και λόγω της κρίσης έχει γιγαντωθεί. Δεν θέλαμε και πολύ άλλωστε - είναι γνωστό πόσο συμπαθιόμαστε οι Έλληνες μεταξύ μας. Και είναι πανεύκολο, πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει το δίκτυο, να βγάλει ο κάθε λυσσασμένος ότι χειρότερο έχει μέσα του σε κοινή θέα.
Κάθε μέρα που περνάει το ελληνικό διαδίκτυο μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα βρωμερό ριάλιτι σόου - έφυγαν τα ριάλιτι από την τηλεόραση επειδή τα ζούμε στην οθόνη μας. Και δεν φταίει η καημένη οθόνη, αλλά το χέρι μας που κάνει κλικ για να διαβάσει το επόμενο κράξιμο του επόμενου λυσσασμένου. Το χέρι πρέπει να πλύνουμε, όχι την οθόνη.
Η Ελλάδα του Ίντερνετ είναι για μένα μια χώρα που την καταλαβαίνω, αλλά θέλω πολύ να παραμείνει ξένη. Θέλω πολύ να βρω τρόπο να μην την επισκέπτομαι, γιατί παρά τις ομορφιές της έχει πάρα πολλά επικίνδυνα μέρη. Και δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χέρι μου.
Η ίδια ισχυρίζεται πως δεν γνώριζε τον θάνατό του, πως είχε διαβάσει ότι "Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε" και εξοργίστηκε από το κύμα μίσους που έβλεπε στο Ίντερνετ ενάντια στους ελεγκτές των λεωφορείων, γι' αυτό έσπευσε να τους υπερασπιστεί (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=26929).
Μάλιστα. Δηλαδή αν η κυρία Διβάνη βρισκόταν με κάποιο μαγικό τρόπο ως χαρακτήρας μέσα στο μυθιστόρημα των "Άθλιων" του Ουγκώ, έβλεπε τον Ιαβέρη να καταδιώκει τον Γιάννη Αγιάννη (που είχε κλέψει, όπως θυμάστε, ένα καρβέλι ψωμί) και άκουγε το πλήθος να αποδοκιμάζει βίαια τον Ιαβέρη και όλους τους αστυνομικούς, αυτό που θα σκεφτόταν θα ήταν να γράψει ένα tweet για να στηρίξει το αστυνομικό σώμα.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως τόσο το ξένο, προς την δική μου ηθική, tweet της κυρίας Διβάνη, γιατί όλοι κάνουν λάθη. Το πρόβλημα δεν είναι καν η στήριξη της κυρίας Διβάνη από φίλους της, γνωστούς συγγραφείς, οι οποίοι προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι το λάθος ήταν στην λέξη που χρησιμοποίησε (ενδιαφέρον αυτό, συγγραφέας που χρησιμοποιεί λάθος λέξεις για να επικοινωνήσει με τον κόσμο;) και όχι λάθος οπτικής στα πράγματα - και έριξαν την μπάλα στην κερκίδα ασχολούμενοι μόνο με τις επιθέσεις εναντίον της και όχι με αυτό που η ίδια έγραψε.
Το πρόβλημα είναι ότι στο (ψύχραιμο, πια, γιατί γράφτηκε μέρες μετά) άρθρο της στο protagon, μιλάει για τον εαυτό της, τον οποίο εμφανώς θαυμάζει πολύ, και όχι για το παιδί που έφυγε. Το πρόβλημα είναι ότι το "συγνώμη" της είναι άγνωστη λέξη. Ότι επί της ουσίας δεν φαίνεται να έχει αλλάξει γνώμη στο παραμικρό και δεν αισθάνεται πως χρωστάει τίποτα σε κανέναν.
Από εκεί και πέρα, πολλές από τις επιθέσεις σε βάρος της στο Ίντερνετ ήταν όντως άθλιες και εμετικές. Το ίδιο και κάποιες από τις επιθέσεις εναντίον των φίλων της συγγραφέων που βγήκαν να την στηρίξουν, κι επειδή πολλοί δεν τους γουστάρουν επειδή αναμιγνύονται στην πολιτική ή παίρνουν κάποια δημόσια αξιώματα ή είναι επιτυχημένοι αποφάσισαν να τους την πέσουν. Προφανώς, κάποιοι από όσους τους επιτίθενται δεν έχουν άλλα κίνητρα, το κάνουν αποκλειστικά και μόνο επειδή έχουν οργισθεί με τον θάνατο του 19χρονου. Ψάξε βρες ποιος επιτίθεται σε ποιον και γιατί.
Το έγραφα και στο περασμένο post, για τους "λυσσασμένους". Το φαινόμενο των haters στο Ίντερνετ, των χρηστών δηλαδή που γράφουν κείμενα γεμάτα μίσος σε διάφορα sites, έχει φθάσει και στη χώρα μας και λόγω της κρίσης έχει γιγαντωθεί. Δεν θέλαμε και πολύ άλλωστε - είναι γνωστό πόσο συμπαθιόμαστε οι Έλληνες μεταξύ μας. Και είναι πανεύκολο, πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει το δίκτυο, να βγάλει ο κάθε λυσσασμένος ότι χειρότερο έχει μέσα του σε κοινή θέα.
Κάθε μέρα που περνάει το ελληνικό διαδίκτυο μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα βρωμερό ριάλιτι σόου - έφυγαν τα ριάλιτι από την τηλεόραση επειδή τα ζούμε στην οθόνη μας. Και δεν φταίει η καημένη οθόνη, αλλά το χέρι μας που κάνει κλικ για να διαβάσει το επόμενο κράξιμο του επόμενου λυσσασμένου. Το χέρι πρέπει να πλύνουμε, όχι την οθόνη.
Η Ελλάδα του Ίντερνετ είναι για μένα μια χώρα που την καταλαβαίνω, αλλά θέλω πολύ να παραμείνει ξένη. Θέλω πολύ να βρω τρόπο να μην την επισκέπτομαι, γιατί παρά τις ομορφιές της έχει πάρα πολλά επικίνδυνα μέρη. Και δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χέρι μου.
No comments:
Post a Comment