Αποχαιρέτα την αριστεία που φεύγει (θλιμμένη)

Μια υπέροχη ιδέα για την ανάδειξη της αριστείας: ακόμα κι αν έχεις διδακτορικό μπαίνεις σε διαθεσιμότητα. Αν είχες ένα Νόμπελ, να το συζητούσαμε. Ίσως.  http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=223098&catid=3

Επειδή το χρειαζόμαστε...

Τόσα χρόνια μετά... Ακόμα συζητάμε το αν θα παραπεμφθεί, αν υπάρχει κίνδυνος παραγραφής... Σε μια υπόθεση όπου ο ίδιος ο Μαντέλης έχει παραδεχθεί ότι πήρε τα λεφτά!
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231259100#ref=newsroombox
Για να ευθυμήσουμε λίγο, να ένα από τα πιο αγαπημένα μου κωμικά βίντεο. Ο Τζέρι Σάινφελντ, τρία χρόνια μετά το τέλος της καταπληκτικής κωμικής του σειράς (διήρκεσε 9 χρόνια) επανέρχεται στο stand-up comedy, στο σόου του David Letterman:
http://www.youtube.com/watch?v=8JOsxxm-RnQ

38799 - ούτε ένας λιγότερος

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες στο Ίντερνετ έναν καταιγισμό αρνητικών άρθρων και σχολίων για τον διορισμό ως εκπροσώπου της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα του κ. Χρήστου Παπουτσή, που αποτελεί τον ορισμό του παιδιού του κομματικού σωλήνα, που εδώ και 30 χρόνια δεν εργάζεται πουθενά (το 1984 διορίστηκε ευρωβουλευτής κι έκτοτε είναι αποκλειστικά και μόνο πολιτικός - δεν γνωρίζω μάλιστα αν εργάστηκε ποτέ).
Έψαξα λοιπόν λιγάκι τους σταυρούς προτίμησης στις εκλογές στην Α΄ Αθήνας μέσα στον 21ο αιώνα. Και βρήκα ότι ο κ. Παπουτσής είχε εκλεγεί πέμπτος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ το 2000, δεύτερος το 2004, τρίτος το 2007 και ξανά τρίτος τον Οκτώβρη του 2009, με 38799 σταυρούς! Σχεδόν 40000 άνθρωποι τον επέλεξαν για να τους εκπροσωπήσει στη βουλή των Ελλήνων, πριν από τριάμισι χρόνια!
Μετά τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ, το 2012, έμεινε εκτός Βουλής λαμβάνοντας όμως και πάλι πάνω από 6500 σταυρούς.
Δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανείς ότι ο κ. Παπουτσής είναι ένα από τα πλέον γνωστά και προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ των τελευταίων 30 χρόνων, έχοντας αναλάβει πλήθος σημαντικών θέσεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΤΗΡΙΞΗ του ελληνικού λαού.
Οπότε, καλό θα είναι αυτός ο ελληνικός λαός να σταματήσει να είναι τόσο υποκριτής, να βροντοφωνάξει "εγώ φταίω" και μετά να αποφασίσει τι πραγματικά θέλει για το μέλλον του, σε επίπεδο προσώπων.

Είστε προδότες, θα σας κρεμάσουμε

Κάποιοι φίλοι θεωρούν το θέμα ανάξιο σχολιασμού, λόγω του επιπέδου των βουλευτών μας. Εγώ διαφωνώ. Πριν λίγες μέρες, στη Βουλή, η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή άρχισε να φωνάζει από το έδρανό της: "είστε προδότες θα σας κρεμάσουμε" και όπως διάβασα ο ομιλητής, βουλευτής της ΝΔ., την έβρισε χυδαία.
Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι το χαμηλό επίπεδο της λεκτικής αντιπαράθεσης - είναι φυσικά πρόβλημα κι αυτό, αλλά δεν είναι το σημαντικότερο. Το πρόβλημα είναι ότι, αν μελετήσει κανείς την Ελλάδα από την επανάσταση του '21 μέχρι σήμερα, και πολύ περισσότερο από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου και μετά (εγώ το έκανα αναγκαστικά για να γράψω το "Όταν ήταν ευτυχισμένος") θα διαπιστώσει πόσο συχνά εκτοξεύεται από τον έναν Έλληνα στον άλλο αυτή η φράση: "είσαι προδότης".
Δεν υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές οπτικές. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους να βελτιώσουν την κατάσταση στην χώρα. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ελλιπείς γνώσεις και περιορισμένες ικανότητες. Υπάρχουν προδότες. Προδότες αριστερά, δεξιά, εδώ, εκεί και παραπέρα.
Τον ίδιο τον Ελ. Βενιζέλο, τον μοναδικό άνθρωπο/πολιτικό που διπλασίασε γεωγραφικά την Ελλάδα στην σύγχρονη Ιστορία της, τον είχαν αποκαλέσει προδότη τόσο συχνά και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στην Κρήτη!! (που κατάφερε να ενώσει με την Ελλάδα) ώστε πρέπει να είχε συνηθίσει στο άκουσμα της λέξης.
Ακόμα και σήμερα διαβάζει κανείς άρθρα στο Ίντερνετ που προσπαθούν να αποκαλύψουν το πόσο προδότης/πράκτορας των ξένων ήταν.
Υπάρχουν δύο δρόμοι, νομίζω: ο ένας είναι να ξανακοιτάξουμε ο ένας τον άλλο με κατανόηση, παρά τις διαφωνίες μας, όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές. Και βέβαια να φροντίσουμε να εκλέγουμε ανθρώπους που κι αυτοί πιστεύουν στην αλληλοκατανόηση, μπας και βρουν σημεία σύγκλισης, στην Βουλή και έξω από αυτήν. Και πριν βρουν εκείνοι τα σημεία σύγκλισης, να τα έχουμε βρει εμείς. Αν δεν μπορεί ούτε μια κρίση που σε τσακίζει να σε κάνει πιο επιεική με τον τσακισμένο διπλανό σου, τι μπορεί να το κάνει;
Ο δεύτερος δρόμος είναι να συμφωνήσουμε μεταξύ μας πως σιχαινόμαστε ο ένας τα χνώτα του άλλου. Πως ποτέ, ποτέ, δεν θα συμπαθήσουμε τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Πως οι Έλληνες δεν γουστάρουμε να μοιραζόμαστε τον αέρα της χώρας μας με άλλους Έλληνες. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι λαμόγια-καθάρματα-βολεμένοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ είναι τεμπέληδες αριστεριστές που θέλουν το βαθύ κράτος. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ είναι φλώροι ψευτοδιανοούμενοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή είναι νεοναζί. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΚΚΕ είναι σταλινικά απολιθώματα. Όλοι όσοι ψηφίζουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα είναι πυροβολημένοι.
Φυσικά, αυτή η προσέγγιση οδηγεί σιγά-σιγά (ή πιο γρήγορα, όπως αποδεικνύουν τα τελευταία χρόνια) στην καταστροφή. Αλλά θα είναι μια καταστροφή που ενσυνείδητα θα έχουμε επιλέξει. Μια καταστροφή που θα μας αξίζει.

Απέναντι στους φοιτητές;

Η κυρία Βάσω Κιντή, αναπληρώτρια καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έγραψε ένα σημαντικό άρθρο, χθες στην Καθημερινή, με τίτλο "Χρέος απέναντι στους φοιτητές και τη χώρα" (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/07/2013_526756)
Παρ' όλο που συμφωνώ με τα περισσότερα απ' όσα γράφει, νιώθω την ανάγκη να τονίσω κάτι που καθόλου δεν επισημαίνεται στο άρθρο. Γράφει, η κυρία Κιντή, μεταξύ άλλων:

"Η πανεπιστημιακή κοινότητα συνήθισε επί μεγάλο διάστημα να ανέχεται και να συμβιώνει με την ανομία, την ασυδοσία και την αλητεία. Μοιρολατρικά αποδεχόταν να διαλύονται όργανα, να παρακωλύονται συστηματικά οι διαδικασίες, να προπηλακίζονται καθηγητές, να ασκείται βία από οικτρές μειοψηφίες που καταρράκωναν ατιμωρητί, με θράσος και προπέτεια κάθε έννοια ακαδημαϊκής λειτουργίας. Ηταν, και είναι εν πολλοίς, η καθημερινότητα που βιώνουμε. Η καθημερινότητα του «σιγά, δεν έγινε και τίποτε» που έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό το «τίποτε» όμως, που επέτρεπε στα «παιδιά» να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής επιβάλλοντας μια κουλτούρα τρομοκρατίας, επέτρεπε συγχρόνως στο βαθύ πανεπιστήμιο να κάνει τη δουλειά του ακώλυτα στα παρασκήνια χρησιμοποιώντας αυτές τις ομάδες είτε σε ευθεία συναλλαγή είτε εμμέσως, αφού δημιουργούσαν το ασφαλές προπέτασμα για να κρύβονται πίσω του η αβελτηρία, η κακοδιαχείριση και το αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας".

Είναι φανερό, από το κείμενο, ότι ως θύμα βίας η ίδια η κυρία Κιντή (δικαίως) αισθάνεται οργή. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αρκετοί από τους φοιτητές που μετείχαν σε αυτές τις απολύτως απαράδεκτες, εξοργιστικές, (κωμικο)τραγικές ενέργειες εδώ και χρόνια είναι άνθρωποι γνησίως θυμωμένοι με την πραγματικότητα που ζουν. Οι αρχισυνδικαλιστές φοιτητές περιγράφονται ορθότατα από την κυρία Κιντή. Όμως πολλοί άλλοι φοιτητές, και η οργή τους που συχνά είχε/έχει λόγο να υπάρχει, γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους "αρχηγούς" των παρατάξεων και τα κόμματα.
Και κυρίως, αυτό το "βαθύ πανεπιστήμιο" που σωστά περιγράφει η κυρία Κιντή, έκανε τη δουλειά του στα παρασκήνια και αποτελείτο/αποτελείται κυρίως από καθηγητές πανεπιστημίου. Τους οποίους πολλοί άλλοι καθηγητές πανεπιστημίου, παρέα βεβαίως με τους συνδικαλιστές φοιτητές, εξέλεγαν σε θέσεις εξουσίας.
Οπότε, αν θέλουμε να είμαστε πεντακάθαροι ώστε να καυτηριάζουμε και να διαδηλώνουμε την θέση μας απέναντι σε κάθε μορφή βίας, πρέπει πρώτα να καθαρίσουμε καλά τον δικό μας χώρο. Με έρευνες που θα αποδεικνύουν κάθε "κακοδιαχείριση και αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας", και θα οδηγούν σε δικαστήρια και πειθαρχικά συμβούλια που θα καταδικάζουν, αν αυτό κρίνουν δίκαιο. Τότε μόνο θα έχουμε το ηθικό έρμα να καταδικάζουμε κι εμείς τις συμπεριφορές που μας πηγαίνουν τόσο πίσω.
Αν αισθανόμαστε το χρέος απέναντι στους φοιτητές, δεν μπορούμε να το εξοφλούμε όντας μονάχα απέναντι σε κάποιους φοιτητές. Το πρώτο βήμα αναμέτρησης πρέπει να είναι ο καθρέφτης μας.

Εμείς δεν χρωστάμε σε κανέναν

Όπως γράφουν οι Λος Άντζελες Τάιμς στο παρακάτω άρθρο, η Καλιφόρνια και 25 ακόμα πολιτείες της Αμερικής αλλάζουν τον τρόπο διδασκαλίας στα σχολεία για να μειώσουν την απομνημόνευση και να βοηθήσουν τα παιδιά να εμβαθύνουν σε λιγότερες αλλά πολύ σημαντικές έννοιες και να μάθουν να δουλεύουν πρακτικά πάνω σε επιστημονικά προβλήματα.
"Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στο μέλλον τους" δήλωσε ένας από τους υπεύθυνους για τα προτεινόμενα νέα πρότυπα εκπαίδευσης.
http://www.latimes.com/news/local/la-me-science-standards-20130710,0,7137766.story
Εμείς εδώ συνεχίζουμε ακάθεκτοι να βασανίζουμε τα δικά μας παιδιά με την απομνημόνευση. Και μετά να τα βάζουμε στα Πανεπιστήμια και στα Πολυτεχνεία με μέσους όρους βαθμολογίας κοντά στο 10, και να τα διαβεβαιώνουμε πως τους αξίζει και να μπουν και να πάρουν πτυχίο, ενώ πρώτα τα έχουμε "τυφλώσει" στα 12 χρόνια εκπαίδευσής τους.
Αλλά εκεί στις ΗΠΑ είναι ηλίθια Αμερικανάκια, ενώ εμείς εδώ είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, άρα αποκλείεται να κάνουμε λάθος. Ας τους βγάλουμε την γλώσσα έξω κοροϊδευτικά.
Η αποθέωση της σοβαρότητας, της κυβέρνησής μας, σε θέματα ανώτατης παιδείας φαίνεται και από όσα σημειώνει στο πρόσφατο δελτίο τύπου της η Κίνηση για Πανεπιστημιακή Αναβάθμιση (ΚΙΠΑΝ):
"Η δικαιολόγηση, για αυξήσεις εισακτέων φοιτητών της τάξης του 60% έως και 100% σε ορισμένα τμήματα, σύμφωνα με όσα φέρεται να είπε για το θέμα ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Καθηγητής Αθανάσιος Κυριαζής, τόσο κατά την πρόσφατη Σύνοδο των Πρυτάνεων, όσο και κατά τη Σύνοδο των Συμβουλίων Ιδρύματος, είναι η ανταπόκριση της Πολιτείας στην πίεση της κοινωνίας για περισσότερες θέσεις φοίτησης".
Και παρακάτω:
"Γενικά, μεγάλη αύξηση των εισακτέων (μεγαλύτερη του 20%) παρατηρείται κυρίως σε
Πανεπιστήμια της περιφέρειας, ιδιαίτερα στα νεότερα από αυτά, όπου είναι γνωστό ότι
σημειώνονται σημαντικές ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές - Θλιβερό παράδειγμα,
το νεοσυσταθέν Τμήμα Πληροφορικής στη Λαμία (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), στο οποίο
εισάγονται 160 φοιτητές(!), ενώ δεν έχει κανένα πανεπιστημιακό καθηγητή(!), ούτε πρόγραμμα
σπουδών, ούτε τις απαραίτητες κτιριακές και εργαστηριακές εγκαταστάσεις. Μήπως ο Υπουργός
και ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, αλλά και ο Αναπληρωτής Υπουργός
Οικονομικών (βουλευτής Φθιώτιδας) –όλοι Πανεπιστημιακοί Καθηγητές(!)- μπορούν να
ενημερώσουν τους φοιτητές και τους γονείς τους ποιες προϋποθέσεις ποιότητας εξασφαλίζονται
για την άρτια εκπαίδευσή τους; Άραγε την ίδια υπευθυνότητα επιδεικνύει ο κύριος Αναπληρωτής
Υπουργός Οικονομικών και στο χώρο ευθύνης του;"
Με άλλα λόγια, αφού ο κάθε γονιός θέλει το παιδί του σπουδαγμένο, γιατί να μπούμε στον κόπο να τον κάνουμε να καταλάβει πως μπορεί και να μην έχει το παιδί του το ταλέντο να σπουδάσει, πως δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για επιστήμονες; Γιατί να του πούμε πως η χώρα μας έχει σε πολλά επιστημονικά πεδία ήδη υπερκαλύψει τις ανάγκες της, άρα πρέπει (όπως κάνουν σε πολλές δυτικές χώρες) να γίνει μελέτη για πιθανή μεγάλη ΜΕΙΩΣΗ των εισακτέων στα πανεπιστήμια, διαφορετικά εν γνώσει μας δημιουργούμε στρατιές μελλοντικών ανέργων;
Βάλτε τους όλους μέσα στα πανεπιστήμια, ακόμα και χωρίς καθηγητές, να τελειώνουμε!
Το ζητάει ο λαός!

Ο Γκρουέζας, ο Μαυρογιαλούρος και η απελπισία αγκαλιά με την ελπίδα

Αναδημοσιεύω παρακάτω ένα άρθρο από το zarpa.gr  για να δηλώσω ταυτόχρονα την απελπισία και την ελπίδα μου. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό, άλλωστε, αυτής της χώρας: ότι εκεί που πας να ελπίσεις με την καρδιά σου σου ρίχνει μια ξανάστροφη για να έρθεις στα ίσα σου, αλλά δεν σε αφήνει και να βουτήξεις στην απόλυτη απελπισία - όλο και μια αχτίδα φωτός βρίσκει τρόπο να τρυπώσει στο οπτικό σου πεδίο.
Έβλεπα, προχθές, στο κέντρο της πόλης, την τεράστια πορεία των νέων του ΚΚΕ (από μακριά μου φάνηκαν νέοι οι περισσότεροι, κι έτσι κι αλλιώς με την δύναμη που είχαν οι φωνές τους, νομίζω πως κι όσοι δεν ήταν νέοι ένιωθαν νέοι). Κι επειδή μου είχαν μιλήσει, φίλοι που κατέβαιναν στο καράβι μαζί με πολλούς από τους διαδηλωτές, για τον μεγάλο αριθμό εκείνων που κατέβαιναν, αναρωτιόμουν αν κάποιοι από όσους φώναζαν τα συνθήματα ήξεραν πως λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα γίνονταν πρόβες του ΔΗΠΕΘΕΚ για το "Υπάρχει και φιλότιμο", όπου ο Γκρουέζας λέει στον Μαυρογιαλούρο πως έχει αφιερώσει τη ζωή του στο κόμμα από παιδί. Κι αν το ήξεραν, αντιλαμβάνονταν την ειρωνεία; Είναι δυνατόν στο 2013 να έχουμε ακόμα, όχι βέβαια μόνο από το ΚΚΕ αλλά από όλα τα κόμματα, οπαδούς που μεταφέρονται σε όλη την Ελλάδα για να κάνει το κόμμα επίδειξη δύναμης; Τι; Είναι; Μάλιστα.
Όμως ταυτόχρονα είναι αυτοί οι ίδιοι οπαδοί που καθάρισαν το αλσάκι των Αγίων Αποστόλων, απομακρύνοντας εκατοντάδες σακούλες απορριμάτων, όπως λέει το άρθρο: http://bit.ly/14XJYrs
Θα μου πείτε, η σπουδαία κίνησή τους για το περιβάλλον αναιρεί το ψυχοπλακωτικό στιλ λειτουργίας των κομμάτων μας και το ακόμα ψυχοπλακωτικότερο γεγονός ότι ακόμα υπάρχουν πολλοί που είναι διατεθειμένοι να το ακολουθούν;
Όχι. Αλλά υπάρχει ακτίνα φωτός. Υπάρχουν κοινοί τόποι για να συνεννοηθούμε. Αρκεί να αφαιρέσουμε τον ενοχλητικό θόρυβο που προκαλεί πια κάθε λέξη των ηγεσιών των κομμάτων. Αρκεί να δούμε το "Υπάρχει και φιλότιμο" και, αφού γελάσουμε με την ψυχή μας, να υλοποιήσουμε το μήνυμα της παράστασης στην καθημερινότητά μας.
Αρκεί ο καθένας από μας, όταν πάει να ψηφίσει στις επόμενες δημοτικές και εθνικές εκλογές να ψηφίσει με δύο κριτήρια μόνο και ανεξαρτήτως κομμάτων: ο υποψήφιος τον οποίο θα σταυρώσουμε να είναι κάποιος για τον οποίο είμαστε βέβαιοι ότι νιώθει τον ανθρώπινο πόνο, και ότι είναι κάποιος που έχει προσπαθήσει πολύ στη ζωή του για να τα καταφέρει στην δουλειά του.  Αν το αποφασίζαμε, μέσα σε 4-5 χρόνια θα ήμασταν μια άλλη χώρα.

Το άστρο του Τίποτε

Το ημερολόγιο σήμερα δεν είναι θυμωμένο.
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οροπέδιο η καινούργια ποιητική συλλογή της φίλης (και επιμελήτριας του νέου μου μυθιστορήματος, που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από τον Πατάκη) Αντωνίας Γουναροπούλου-Τουρίκη. Η συλλογή έχει τίτλο "Το άστρο του Τίποτε" και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα, από τα πολλά, υπέροχα ποιήματα της συλλογής.

γεύμα

έστρωσε τα μαλλιά της
τα ρούχα της
το τραπέζι

κάθισε κι έφαγε
σιωπηλά

έπειτα σήκωσε
τα πιάτα

και σκούπισε
το τραπέζι
το πάτωμα
τα
   μάτια

Βαρεμάρα με διδακτορικό

Θέλει κότσια, αναμφισβήτητα.
Tο να παίρνεις ως δημοσιογράφος ένα τόσο σημαντικό θέμα (την εύθραυστη ψυχολογία του εφήβου), να μιλάς με έναν καθηγητή πανεπιστημίου στον τομέα της Ψυχολογίας πάνω στο θέμα και να παρουσιάζεις με τόσο ηλίθιο τρόπο (δήθεν εκλαϊκευμένα) τις απόψεις του, θέλει κότσια. Θέλει κότσια να είσαι τόσο ατάλαντος και να προχωράς, ακάθεκτος.
Στο άρθρο που μπορείτε (αν αντέξετε) να διαβάσετε παρακάτω, ο δημοσιογράφος μας ενημερώνει ότι η ψυχολογία του εφήβου επηρεάζεται αρνητικά από τους συχνούς και ανεπίλυτους τσακωμούς μεταξύ των γονιών. Και επικαλείται την ανάλυση του Καθηγητή του Notre Dame. Γιατί η βαρεμάρα του αυτονόητου χρειάζεται μια σφραγίδα διδακτορικού.
Μόνο που το αυτονόητο οι έφηβοι το απεχθάνονται σχεδόν εξίσου με τους τσακωμούς των γονιών τους.
http://everydaylife.globalpost.com/can-fighting-between-parents-affect-teens-4119.html

Δεν θέλει και πολλή σκέψη...

Κάθονται όλοι (οι μπασκετικοί) τώρα και ψάχνουν, λέει, γιατί έφυγε ο Κάιλ Χάινς από τον Ολυμπιακό. Ένα εξαιρετικό παιδί, όπως παραδέχονται όλοι, και ένας εξίσου εξαιρετικός παίχτης. Δύο από τις πολύ ευγενικές (υπερβολικά ευγενικές, γι' αυτά που έζησε εδώ στην Ελλάδα) απαντήσεις του στην συνέντευξη που έδωσε στον "Πρωταθλητή" τα λένε όλα (οι απαντήσεις παρακάτω).


-το αν έπαιξαν ρόλο τα επεισόδια: «Όχι, δεν έπαιξαν μεγάλο ρόλο αυτά τα συμβάντα. Αυτό επηρέασε τους γονείς μου γιατί φοβόντουσαν για τη σωματική μου ακεραιότητα. Εγώ είχα συνηθίσει. Η αφοσίωσή μου στην ομάδα ήταν τέτοια που δεν με ένοιαζε. Οι δικοί μου όμως δεν ήθελαν να ρισκάρω ξανά».

-το άδοξο τέλος στον τρίτο τελικό της Α1: «Αυτό ήταν μια τεράστια απογοήτευση. Είμαστε μια ομάδα που έκανε συνέχεια αυτό: γύριζε τα παιχνίδια. Αξίζαμε μεγαλύτερο σεβασμό από μερίδα του κόσμου του Ολυμπιακού».

Ο άνθρωπος έφαγε φωτοβολίδα στην πλάτη από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού (http://www.woop.gr/content/99173/photovolida-petuhe-ton-hains) στον τελικό του κυπέλλου, και σφάδαζε στη μέση του γηπέδου. Μετά, στον τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος δεν κατάφερε να παλέψει να κερδίσει το παιχνίδι επειδή οι κάφροι της δικής του ομάδας έκαναν "ντου" στο γήπεδο και ο αγώνας διακόπηκε. Όταν βρίσκεται λοιπόν μια άλλη σούπερ ομάδα (ΤΣΣΚΑ) που σου δίνει περισσότερα λεφτά και ηρεμία να κάνεις την δουλειά σου, γιατί να το σκεφτείς; Και πολύ έκατσε.

Όσο οι ομάδες δεν αποφασίζουν να αποβάλλουν από τις κερκίδες εκείνους που πάνε στο γήπεδο για να εκτονώσουν την βία που κυβερνά το μυαλό τους, μακάρι όλοι οι σπουδαίοι παίκτες να φύγουν από το ελληνικό πρωτάθλημα.

Η επόμενη τζούρα

Την κυρία Πατσεάδου δεν την γνωρίζω. Μπορεί να είναι (πλέον, γιατί τον καιρό που γράφτηκε το κείμενο ήταν μεταπτυχιακή φοιτήτρια) εξαιρετική γιατρός, με βαθιά γνώση στην επιστήμη της.
Αλλά μήπως - λέω μήπως - πρέπει όταν κάνουμε δηλώσεις που αφορούν σε τόσο ευαίσθητα θέματα (http://bit.ly/15IDM5n), όπως το σεξ στην εφηβική ηλικία, να αναλύουμε περισσότερο τα ευρήματα των ερευνών μας;
Γιατί όταν ο έφηβος ακούει/διαβάζει πως "οι μαθητές που κάπνιζαν είχαν σημαντικά μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν σεξουαλική δραστηριότητα" το πιο πιθανόν είναι να αρχίσει το τσιγάρο, περιμένοντας πώς και πώς ότι η επόμενη τζούρα θα τον οδηγήσει (ως "προχωρημένο" άτομο) στο σεξ. Κι άντε μετά να τον πείσεις ότι αυτό που διάβασε ήταν υπεραπλούστευση, και το πιο πιθανόν είναι πως η επόμενη τζούρα θα τον οδηγήσει μονάχα στη μεθεπόμενη.

Το να είσαι σπουδαίος τραγουδιστής...

δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό: έχεις ένα σπουδαίο ταλέντο. Όταν όμως είσαι καμένος στο μυαλό, πολύ δύσκολα μπορεί ακόμα και ένα παιδί να σε φέρει στα συγκαλά σου:
http://www.protothema.gr/life-style/article/288861/robi-gouiliams-tha-agoraza-narkotika-gia-tin-kori-mou/

και λίγη ήταν, η τιμωρία...

Ναι, είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού, και ναι, μερικές φορές ξεφεύγω και από το "φίλαθλος" και ρέπω προς το "οπαδός", ειδικά σε θέματα που αφορούν στο μπάσκετ, που τόσο αγαπάω.
Αλλά όσο κι αν θέλω να βλέπω την ομάδα μου να κερδίζει, δεν αντέχω την καφρίλα. Δεν την μπορώ. Προτιμώ να δω τον Ολυμπιακό να ξεφτιλίζεται εντός γηπέδου παρά να βλέπω τους μπαχαλάκηδες που έχουν όλες οι ομάδες να κάνουν "ντου", και μετά να έρχονται μερικές τουλάχιστον από τις οπαδικές αθλητικές εφημερίδες να τους δικαιώσουν για το ντου που έκαναν επειδή όλο και κάποιος διαιτητής τάχα μου τους έφταιγε. Δεν θέλω να νιώθω ούγκα-ούγκα, δεν θέλω να τα βλέπω αυτά σε κανένα γήπεδο, δεν σηκώνω κι άλλη μαυρίλα, θέλω το παιχνίδι να είναι γιορτή, είναι τόσο δύσκολα αυτά που ζητάω;
Σήμερα ανακοινώθηκε η τιμωρία του Ολυμπιακού για όσα έγιναν στο τελευταίο παιχνίδι των πλέι-οφς με τον Παναθηναϊκό (http://sports.in.gr/basketball/a1andrwn/article/?aid=1231253822)
Διαβάζω ότι ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται να ασκήσει έφεση για να μειωθεί η ποινή.
Όταν φτάσουμε στο επίπεδο να ανακοινώνεται η ποινή και η ένοχη ομάδα όχι μόνο να την αποδέχεται αλλά να επαινεί την δικαιοσύνη που την τιμώρησε, ώστε να ξεκαθαρίζει ότι οι κάφροι δεν έχουν θέση ανάμεσα στους οπαδούς της ομάδας, τότε μόνο θα μπορούμε να παίρνουμε τα παιδιά μας και να πηγαίνουμε στο γήπεδο. Μέχρι τότε, οι ομάδες θα χάνουν και οπαδούς και τηλεθέαση, και όλο και περισσότερος κόσμος θα βλέπει ξένο ποδόσφαιρο και ΝΒΑ - εκεί που όλοι έχουν συμφωνήσει πως το σπορ είναι γιορτή.

Όχι ΕΡΤ - ΈΡωΤας

Μια που και οι δύο αντιμαχόμενες "παρατάξεις" γύρω από το θέμα της ΕΡΤ κουβαλάνε τόνους υποκρισίας, και δεν σκέφτονται ως λύση να πετάξουν την υποκρισία από πάνω τους για να συνεννοηθούν (πώς να την πετάξεις όταν έχεις μάθει να ζεις μαζί της για χρόνια;), λέω εν συντομία πως το "μαύρο" στην οθόνη έστω και για ένα λεπτό είναι απλώς απαράδεκτο, πως δεν δικαιούσαι ως κυβέρνηση/αφεντικό ενός δημόσιου φορέα να αφήνεις 2500 ανθρώπους και τις οικογένειές τους στην άγνοια για το μέλλον τους (η άγνοια είναι πιο βασανιστική και από την απόλυση), πως η λογική "μέσα στους 1500000 ανέργους του ιδιωτικού τομέα τι πειράζει που μπαίνουν κι άλλοι 2500 του δημοσίου;" είναι βαθιά ανήθικη, και πως η πλειοψηφία των συνδικαλιστών της ΠΟΣΠΕΡΤ όπως και των συνδικαλιστών παντού στο δημόσιο αποτελούν τεράστια ντροπή και κατάντια για την κοινωνία μας. Σταματώ εδώ. Όταν όλοι μιλάνε για κάτι, και με τόσο φανατισμό οι περισσότεροι, δεν χρειάζεται να προσθέτει κανείς άλλη μια αναλυτική άποψη-σταγόνα στον ωκεανό.
Αντίθετα, θα δώσω το παρακάτω link, για εφήβους και νέους, πάνω σε ένα θέμα που δεν "καίει" μόνο σήμερα, όπως η ΕΡΤ, αλλά έκαιγε και θα καίει πάντα.
Το πώς τα βγάζει πέρα κανείς (ειδικά σε τρυφερές ηλικίες) σε έναν χωρισμό, μετά από έναν μεγάλο έρωτα.
Η 19χρονη Alexis Jane Torre γράφει στο Huffington Post και η γνώμη της, για τις περιπτώσεις όπου δεν πειράζει να χωρίζει ένας νέος άνθρωπος, έχει πολύ ενδιαφέρον:
http://www.huffingtonpost.com/alexis-jane-torre/maybe-its-time-to-fall-ou_b_3447551.html?utm_hp_ref=teen

O εμετός δεν είναι αρκετός

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι, ανάμεσά μας, που κάνουν τον εμετό να μην είναι αρκετός όταν τους βλέπεις εν δράση. Το βίντεο είναι από σχολείο στην Ιταλία:
http://www.newsit.com.cy/default.php?pname=Article&art_id=121336&catid=7?iframe=true&width=100%&height=100%

Υπάρχει λόγος...

Διαβάζω σε αυτό το ρεπορτάζ (http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=214401&catid=9) ότι "το σημαντικό για τους αναλυτές είναι ότι δημοσκοπικά και οπαδοί από τα κόμματα του αριστερού χώρου επιλέγουν να κινηθούν προς τη Χρυσή Αυγή".
Και απορώ σε ποιον αιώνα βρίσκονται οι αναλυτές και οι δημοσιογράφοι.
Πιστεύουν στ' αλήθεια ότι υπάρχουν πια πολλοί "οπαδοί" στα κόμματα; Είναι προφανές ότι υπάρχουν απλώς άνθρωποι που τα ψηφίζουν, για τους δικούς τους λόγους, και αλλάζουν γνώμη ημέρα με την ημέρα.
Πιστεύουν οι αναλυτές ότι το 6-9% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζονται να μετακινούνται προς την Χρυσή Αυγή έχουν αριστερή ιδεολογία; Ή ότι το 14% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που εμφανίζονται να μετακινούνται προς την Χρυσή Αυγή είναι σοσιαλδημοκράτες;
Επειδή δεν πιστεύω πως οι παραπάνω εξηγήσεις οφείλονται σε χαμηλό IQ, νομίζω πως ο λόγος που επιμένουν σε τέτοιες ξεπερασμένες αναλύσεις είναι ότι, για να πουν την αλήθεια για το σήμερα, πρέπει να πουν την αλήθεια και για το χθες. Ότι δηλαδή και τα προηγούμενα 10-15 χρόνια οι οπαδοί ήταν ελάχιστοι. Δεν υπήρχαν νεοδημοκράτες και πασόκοι, πια. Υπήρχαν: α) βολεμένοι που ψήφιζαν ένα από τα 2 κόμματα χωρίς να τους ενδιαφέρει η πολιτική τοποθέτηση, απλώς η διατήρηση των κεκτημένων (ή η ελπίδα για να κερδίσουν κάτι), και β) φοβισμένοι, που ψήφιζαν ένα από τα 2 κόμματα επειδή φοβόντουσαν τι θα συνέβαινε αν επικρατούσε το άλλο, που δεν τους γέμιζε το μάτι.
Όμως όποιος αναλυτής βγει στην τηλεόραση ή στις εφημερίδες και κάνει αυτή την ανάλυση θα γίνει αυτομάτως αντιπαθής στο κοινό, που δεν θέλει να ακούει οτιδήποτε αρνητικό για τον εαυτό του, οπότε η δουλειά του αναλυτή θα κινδυνεύσει, οπότε ""το σημαντικό για τους αναλυτές είναι ότι δημοσκοπικά και οπαδοί από τα κόμματα του αριστερού χώρου επιλέγουν να κινηθούν προς τη Χρυσή Αυγή".  

Ολόκληρη η παρουσίαση του "Όταν ήταν ευτυχισμένος" στα Χανιά

Ολόκληρη η παρουσίαση του "Όταν ήταν ευτυχισμένος" στα Χανιά, στο ηχητικό αρχείο από το blog του Μίμη Ανδρουλάκη:
http://mimisandroulakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Μπορείτε να την ακούσετε κάνοντας αριστερό κλικ στο "play", είτε να κάνετε δεξί κλικ στο "Omilia sta Hania 05/13" για να την σώσετε στον υπολογιστή σας και να την ακούσετε χωρίς να χρειάζεται να είστε συνδεδεμένοι στο δίκτυο.

Ο Κεμάλ, η Αυριανή και οι ψυχές

"Ισλαμική προπαγάνδα" λοιπόν έκανε, σύμφωνα με την διευθύντρια του σχολείου, η δασκάλα που τόλμησε να διδάξει στα παιδιά τον "Κεμάλ" του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=515393)
Μπορεί κανείς να πει πολλά, για την διευθύντρια του σχολείου, η οποία αν δεν ζούσαμε στην Ελλάδα των συνδικάτων είτε δεν θα είχε γίνει ποτέ διευθύντρια είτε θα είχε παυθεί άμεσα μετά από όσα έκανε πριν λίγες μέρες. Παυθεί, ναι. Δηλαδή "απολυθεί". Ξέρετε, αυτή η λέξη που κάνει "τζιζ" στην Ελλάδα, όταν αφορά στο δημόσιο - όποιος απολύεται στον ιδιωτικό τομέα, καλά να πάθει που δεν μπήκε στο δημόσιο. Θα μου πείτε, "εδώ υπάρχουν τόσοι επίορκοι υπάλληλοι στο δημόσιο που δεν έχουν απολυθεί, θα απολυθεί η διευθύντρια; Είσαι τρελός άνθρωπέ μου;" Ναι, είμαι, θα σας απαντήσω καταρχάς - αν δεν ήμουν, θα έκανα αυτόν τον φανταστικό διάλογο μαζί σας τώρα;

Σταματώ όμως τον φανταστικό μας διάλογο για να πω κάτι άλλο: ότι την δεκαετία του '80 ζούσαμε, όλοι εμείς οι υπέροχοι Έλληνες, σε μια χώρα όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διάβαζαν καθημερινά την εφημερίδα Αυριανή, εκδιδόμενη από τον κ. Κουρή, κολλητό του τότε παντοδύναμου και λατρεμένου από τον λαό πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου (που επέβαλε την Ελλάδα των συνδικάτων τα οποία απαγορεύουν τις αξιολογήσεις των δημόσιων υπαλλήλων - τυχαίο; δεν νομίζω). Η Αυριανή είχε γράψει για τον Μάνο Χατζιδάκι σε πρωτοσέλιδο ότι "παρακαλείται να περάσει από την εφημερίδα για να πάρει ένα καλάθι... σύκα που του αρέσουν πολύ". Επειδή αυτό δεν αρκούσε, η εφημερίδα έγραφε σε κείμενό της τον Σεπτέμβριο του 1987 σε απάντηση δήλωσης του Χατζιδάκη, σε συναυλία, ότι η Αυριανή είναι φασιστική βρωμερή φυλλάδα και πρέπει να κλείσει:

«Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε οτι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας! Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ενα κνώδαλο που γλείφει απο τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού!
Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής. Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα, Μανια, Μανωλια, Μινου Χατζηδου, ποιος επέτρεψε σ’αυτο το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης.
Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία…».

Γιατί τα γράφω αυτά; Επειδή οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που διάβαζαν επί χρόνια την Αυριανή, γνωρίζοντας πως αυτή είναι η εκλεκτή εφημερίδα του μεγάλου Αντρέα τον οποίο λάτρευαν, δεν είναι εξωγήινοι που επέστρεψαν έκτοτε στον πλανήτη τους. Ζουν ανάμεσά μας. Οι ίδιοι, τα παιδιά τους... Πιθανόν κάποιοι από τους αναγνώστες της να ξέφυγαν από την επιρροή της, αλλά αρκετοί έχουν μείνει μέσα τους εκεί ακριβώς. Δεν έχουν κουνήσει ρούπι. Και έχουν μάθει πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στον Χατζιδάκι, στον Γκάτσο, και σε κάθε άλλον που όσα λέει τους ενοχλούν, και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν το έργο αυτών των ενοχλητικών ανθρώπων. Οι πρώην, νυν και αεί αυριανιστές ζουν ανάμεσά μας. Οπότε, ας μην παριστάνουμε οι υπόλοιποι τους έκπληκτους και σοκαρισμένους. Εξάλλου, ο Γκάτσος στον Κεμάλ το έγραψε: "σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων". Όχι όλων, θα πρόσθετα. Μόνο εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι είναι πιο εύκολο να πάρεις αγκαλιά το σκοτάδι παρά να κυνηγάς το φως, και τους αρέσουν τα εύκολα γιατί βαριούνται να προσπαθήσουν - αφού πέρασαν τόσο ωραία στα χρυσά χρόνια με τα δανεικά λεφτά, έμαθαν ότι η προσπάθεια για οτιδήποτε δεν είναι απαραίτητη.

Κλείνω με την "ισλαμική προπαγάνδα" του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Οι προπαγανδιστικοί στίχοι ακολουθούν παρακάτω και το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=T-f-vQX942I

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Επειδή έχουμε χιούμορ, βρε!

Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί να μένει κανείς στην Ελλάδα της κρίσης, γιατί να μην κάνει κάθε προσπάθεια να φύγει από δω.
Μα, γιατί έχουμε απίστευτο χιούμορ, σαν λαός. Χιούμορ που ξεκινάει από τους ηγέτες μας. Όπως τους κατά καιρούς Υπουργούς Πολιτισμού, ας πούμε. Τελευταίος στην λίστα των γεμάτων χιούμορ υπουργών, ο κ. Τζαβάρας.
Ο οποίος σε συνέντευξη τύπου (http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231251957) επανέλαβε την ίδια ευχή που τόσοι και τόσοι προκάτοχοί του είχαν ξεστομίσει: "θα πρέπει να βρεθεί λύση ώστε να τηρηθεί ο κινηματογραφικός νόμος και τα τηλεοπτικά κανάλια να αποδίδουν το 1,5% στον κινηματογράφο".
Σοβαρά; Θα πρέπει να τηρηθεί ο νόμος; Άντε. Καλέ δεν σε πιστεύω. Για... για ξαναπές το, γιατί νιώθω ένα ιερό σύγκρυο να με διαπερνά. Ο νόμος, τον οποίο τα ιδιωτικά κανάλια αρνούνται (όχι τώρα, στην κρίση, αλλά ανέκαθεν) να εφαρμόσουν επειδή έτσι γουστάρουν, θα πρέπει να εφαρμοστεί;
Υπάρχει πιο αστείο μέρος από μια χώρα όπου οι αρμόδιοι υπουργοί δίνουν συνεντεύξεις τύπου κάνοντας ευχές να εφαρμοστούν οι νόμοι; Είναι τόσο αστείο που σου' ρχεται να βάλεις τα κλάματα. Το αν κλαις από τα γέλια ή από τα νεύρα σου, βέβαια, είναι δικό σου θέμα.

Είναι αυτό που το λένε αφοσίωση

Αν ρωτήσει κανείς τους φανατικούς μπασκετικούς οπαδούς ποιοι είναι οι κατά την γνώμη τους μεγαλύτεροι παίκτες όλων των εποχών στο ΝΒΑ, τα ονόματα που αμέσως έρχονται στο μυαλό είναι εκείνα των Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπερντ. Αυτοί οι παίχτες, όπως και άλλοι σπουδαίοι όπως ο Ράσελ, από τους παλιότερους αλλά και οι Μπράιαντ, Ντάνκαν από τους νεότερους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: πέρασαν ολόκληρη την καριέρα τους σε μία ομάδα, με την οποία μεγαλούργησαν.

Υπάρχουν κι άλλοι σπουδαίοι παίχτες, φυσικά που άλλαξαν ομάδες στην καριέρα τους, αλλά κανείς τους δεν έχει μείνει χαραγμένος με τον ίδιο τρόπο στο μυαλό των φιλάθλων, επειδή ο παίχτης που ταυτίζεται με μια ομάδα (στα πάνω της και στα κάτω της) κερδίζει έξτρα σεβασμό και για την αφοσίωσή του.

Διαβάζω στο παρακάτω άρθρο ότι οι Λέικερς ενδιαφέρονται για τον Λεμπρόν Τζέιμς, που ήδη παράτησε μία ομάδα (το Κλίβελαντ) για να πάει στο Μαΐάμι όπου βρήκε καλύτερους συμπαίκτες και έφθασε να πάρει τον τίτλο πέρυσι (φέτος πιστεύω πως δεν κερδίζει τον τίτλο με τίποτα, ακόμα κι αν φθάσει το Μαΐάμι στον τελικό το Σαν Αντόνιο είναι καλύτερο).

Μπορεί οι Λέικερς να πάρουν τον Λεμπρόν, μπορεί και να κερδίσουν 1-2 πρωταθλήματα μαζί του. Αλλά η ουσία παραμένει: η Ιστορία γράφει με κεφαλαία τους αφοσιωμένους, όχι τους τυχοδιώκτες, όσο ταλαντούχοι κι αν είναι.

http://www.latimes.com/sports/lakersnow/la-sp-ln-lakers-lebron-james-20130602,0,6346751.story