Κάποιοι φίλοι θεωρούν το θέμα ανάξιο σχολιασμού, λόγω του επιπέδου των βουλευτών μας. Εγώ διαφωνώ. Πριν λίγες μέρες, στη Βουλή, η βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή άρχισε να φωνάζει από το έδρανό της: "είστε προδότες θα σας κρεμάσουμε" και όπως διάβασα ο ομιλητής, βουλευτής της ΝΔ., την έβρισε χυδαία.
Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι το χαμηλό επίπεδο της λεκτικής αντιπαράθεσης - είναι φυσικά πρόβλημα κι αυτό, αλλά δεν είναι το σημαντικότερο. Το πρόβλημα είναι ότι, αν μελετήσει κανείς την Ελλάδα από την επανάσταση του '21 μέχρι σήμερα, και πολύ περισσότερο από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου και μετά (εγώ το έκανα αναγκαστικά για να γράψω το "Όταν ήταν ευτυχισμένος") θα διαπιστώσει πόσο συχνά εκτοξεύεται από τον έναν Έλληνα στον άλλο αυτή η φράση: "είσαι προδότης".
Δεν υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές οπτικές. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους να βελτιώσουν την κατάσταση στην χώρα. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ελλιπείς γνώσεις και περιορισμένες ικανότητες. Υπάρχουν προδότες. Προδότες αριστερά, δεξιά, εδώ, εκεί και παραπέρα.
Τον ίδιο τον Ελ. Βενιζέλο, τον μοναδικό άνθρωπο/πολιτικό που διπλασίασε γεωγραφικά την Ελλάδα στην σύγχρονη Ιστορία της, τον είχαν αποκαλέσει προδότη τόσο συχνά και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στην Κρήτη!! (που κατάφερε να ενώσει με την Ελλάδα) ώστε πρέπει να είχε συνηθίσει στο άκουσμα της λέξης.
Ακόμα και σήμερα διαβάζει κανείς άρθρα στο Ίντερνετ που προσπαθούν να αποκαλύψουν το πόσο προδότης/πράκτορας των ξένων ήταν.
Υπάρχουν δύο δρόμοι, νομίζω: ο ένας είναι να ξανακοιτάξουμε ο ένας τον άλλο με κατανόηση, παρά τις διαφωνίες μας, όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές. Και βέβαια να φροντίσουμε να εκλέγουμε ανθρώπους που κι αυτοί πιστεύουν στην αλληλοκατανόηση, μπας και βρουν σημεία σύγκλισης, στην Βουλή και έξω από αυτήν. Και πριν βρουν εκείνοι τα σημεία σύγκλισης, να τα έχουμε βρει εμείς. Αν δεν μπορεί ούτε μια κρίση που σε τσακίζει να σε κάνει πιο επιεική με τον τσακισμένο διπλανό σου, τι μπορεί να το κάνει;
Ο δεύτερος δρόμος είναι να συμφωνήσουμε μεταξύ μας πως σιχαινόμαστε ο ένας τα χνώτα του άλλου. Πως ποτέ, ποτέ, δεν θα συμπαθήσουμε τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Πως οι Έλληνες δεν γουστάρουμε να μοιραζόμαστε τον αέρα της χώρας μας με άλλους Έλληνες. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι λαμόγια-καθάρματα-βολεμένοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ είναι τεμπέληδες αριστεριστές που θέλουν το βαθύ κράτος. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ είναι φλώροι ψευτοδιανοούμενοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή είναι νεοναζί. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΚΚΕ είναι σταλινικά απολιθώματα. Όλοι όσοι ψηφίζουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα είναι πυροβολημένοι.
Φυσικά, αυτή η προσέγγιση οδηγεί σιγά-σιγά (ή πιο γρήγορα, όπως αποδεικνύουν τα τελευταία χρόνια) στην καταστροφή. Αλλά θα είναι μια καταστροφή που ενσυνείδητα θα έχουμε επιλέξει. Μια καταστροφή που θα μας αξίζει.
Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι το χαμηλό επίπεδο της λεκτικής αντιπαράθεσης - είναι φυσικά πρόβλημα κι αυτό, αλλά δεν είναι το σημαντικότερο. Το πρόβλημα είναι ότι, αν μελετήσει κανείς την Ελλάδα από την επανάσταση του '21 μέχρι σήμερα, και πολύ περισσότερο από την εποχή του Ελ. Βενιζέλου και μετά (εγώ το έκανα αναγκαστικά για να γράψω το "Όταν ήταν ευτυχισμένος") θα διαπιστώσει πόσο συχνά εκτοξεύεται από τον έναν Έλληνα στον άλλο αυτή η φράση: "είσαι προδότης".
Δεν υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές οπτικές. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους να βελτιώσουν την κατάσταση στην χώρα. Υπάρχουν προδότες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ελλιπείς γνώσεις και περιορισμένες ικανότητες. Υπάρχουν προδότες. Προδότες αριστερά, δεξιά, εδώ, εκεί και παραπέρα.
Τον ίδιο τον Ελ. Βενιζέλο, τον μοναδικό άνθρωπο/πολιτικό που διπλασίασε γεωγραφικά την Ελλάδα στην σύγχρονη Ιστορία της, τον είχαν αποκαλέσει προδότη τόσο συχνά και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και στην Κρήτη!! (που κατάφερε να ενώσει με την Ελλάδα) ώστε πρέπει να είχε συνηθίσει στο άκουσμα της λέξης.
Ακόμα και σήμερα διαβάζει κανείς άρθρα στο Ίντερνετ που προσπαθούν να αποκαλύψουν το πόσο προδότης/πράκτορας των ξένων ήταν.
Υπάρχουν δύο δρόμοι, νομίζω: ο ένας είναι να ξανακοιτάξουμε ο ένας τον άλλο με κατανόηση, παρά τις διαφωνίες μας, όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές. Και βέβαια να φροντίσουμε να εκλέγουμε ανθρώπους που κι αυτοί πιστεύουν στην αλληλοκατανόηση, μπας και βρουν σημεία σύγκλισης, στην Βουλή και έξω από αυτήν. Και πριν βρουν εκείνοι τα σημεία σύγκλισης, να τα έχουμε βρει εμείς. Αν δεν μπορεί ούτε μια κρίση που σε τσακίζει να σε κάνει πιο επιεική με τον τσακισμένο διπλανό σου, τι μπορεί να το κάνει;
Ο δεύτερος δρόμος είναι να συμφωνήσουμε μεταξύ μας πως σιχαινόμαστε ο ένας τα χνώτα του άλλου. Πως ποτέ, ποτέ, δεν θα συμπαθήσουμε τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Πως οι Έλληνες δεν γουστάρουμε να μοιραζόμαστε τον αέρα της χώρας μας με άλλους Έλληνες. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι λαμόγια-καθάρματα-βολεμένοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ είναι τεμπέληδες αριστεριστές που θέλουν το βαθύ κράτος. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΔΗΜΑΡ είναι φλώροι ψευτοδιανοούμενοι. Όλοι όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή είναι νεοναζί. Όλοι όσοι ψηφίζουν ΚΚΕ είναι σταλινικά απολιθώματα. Όλοι όσοι ψηφίζουν εξωκοινοβουλευτικά κόμματα είναι πυροβολημένοι.
Φυσικά, αυτή η προσέγγιση οδηγεί σιγά-σιγά (ή πιο γρήγορα, όπως αποδεικνύουν τα τελευταία χρόνια) στην καταστροφή. Αλλά θα είναι μια καταστροφή που ενσυνείδητα θα έχουμε επιλέξει. Μια καταστροφή που θα μας αξίζει.
No comments:
Post a Comment