Monday, July 08, 2013

Ο Γκρουέζας, ο Μαυρογιαλούρος και η απελπισία αγκαλιά με την ελπίδα

Αναδημοσιεύω παρακάτω ένα άρθρο από το zarpa.gr  για να δηλώσω ταυτόχρονα την απελπισία και την ελπίδα μου. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό, άλλωστε, αυτής της χώρας: ότι εκεί που πας να ελπίσεις με την καρδιά σου σου ρίχνει μια ξανάστροφη για να έρθεις στα ίσα σου, αλλά δεν σε αφήνει και να βουτήξεις στην απόλυτη απελπισία - όλο και μια αχτίδα φωτός βρίσκει τρόπο να τρυπώσει στο οπτικό σου πεδίο.
Έβλεπα, προχθές, στο κέντρο της πόλης, την τεράστια πορεία των νέων του ΚΚΕ (από μακριά μου φάνηκαν νέοι οι περισσότεροι, κι έτσι κι αλλιώς με την δύναμη που είχαν οι φωνές τους, νομίζω πως κι όσοι δεν ήταν νέοι ένιωθαν νέοι). Κι επειδή μου είχαν μιλήσει, φίλοι που κατέβαιναν στο καράβι μαζί με πολλούς από τους διαδηλωτές, για τον μεγάλο αριθμό εκείνων που κατέβαιναν, αναρωτιόμουν αν κάποιοι από όσους φώναζαν τα συνθήματα ήξεραν πως λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα γίνονταν πρόβες του ΔΗΠΕΘΕΚ για το "Υπάρχει και φιλότιμο", όπου ο Γκρουέζας λέει στον Μαυρογιαλούρο πως έχει αφιερώσει τη ζωή του στο κόμμα από παιδί. Κι αν το ήξεραν, αντιλαμβάνονταν την ειρωνεία; Είναι δυνατόν στο 2013 να έχουμε ακόμα, όχι βέβαια μόνο από το ΚΚΕ αλλά από όλα τα κόμματα, οπαδούς που μεταφέρονται σε όλη την Ελλάδα για να κάνει το κόμμα επίδειξη δύναμης; Τι; Είναι; Μάλιστα.
Όμως ταυτόχρονα είναι αυτοί οι ίδιοι οπαδοί που καθάρισαν το αλσάκι των Αγίων Αποστόλων, απομακρύνοντας εκατοντάδες σακούλες απορριμάτων, όπως λέει το άρθρο: http://bit.ly/14XJYrs
Θα μου πείτε, η σπουδαία κίνησή τους για το περιβάλλον αναιρεί το ψυχοπλακωτικό στιλ λειτουργίας των κομμάτων μας και το ακόμα ψυχοπλακωτικότερο γεγονός ότι ακόμα υπάρχουν πολλοί που είναι διατεθειμένοι να το ακολουθούν;
Όχι. Αλλά υπάρχει ακτίνα φωτός. Υπάρχουν κοινοί τόποι για να συνεννοηθούμε. Αρκεί να αφαιρέσουμε τον ενοχλητικό θόρυβο που προκαλεί πια κάθε λέξη των ηγεσιών των κομμάτων. Αρκεί να δούμε το "Υπάρχει και φιλότιμο" και, αφού γελάσουμε με την ψυχή μας, να υλοποιήσουμε το μήνυμα της παράστασης στην καθημερινότητά μας.
Αρκεί ο καθένας από μας, όταν πάει να ψηφίσει στις επόμενες δημοτικές και εθνικές εκλογές να ψηφίσει με δύο κριτήρια μόνο και ανεξαρτήτως κομμάτων: ο υποψήφιος τον οποίο θα σταυρώσουμε να είναι κάποιος για τον οποίο είμαστε βέβαιοι ότι νιώθει τον ανθρώπινο πόνο, και ότι είναι κάποιος που έχει προσπαθήσει πολύ στη ζωή του για να τα καταφέρει στην δουλειά του.  Αν το αποφασίζαμε, μέσα σε 4-5 χρόνια θα ήμασταν μια άλλη χώρα.

1 comment:

  1. Πολυ σωστα Πολυχρονη !
    Ειδικα αυτο που προτεινεις στο τελος θα ηταν μια πραγματικη λυση σε πολλα προβληματα.Δηλαδη η συνειδητη "ψηφος" περα απο συμφεροντα και φανατισμους και βαζω την ψηφο σε εισαγωγικα θελοντας να υποννοησω την συνειδητη αποφαση γενικοτερα.

    ReplyDelete