Το τέλος της πολιτικής ορθότητας

Έβλεπα στο in.gr μια συνέντευξη σε μπαρ του βουλευτή του Ποταμιού κ. Δανέλλη και σκεφτόμουν πως γι’ αυτό βγήκε ο Τσίπρας στην Ελλάδα, γι’ αυτό βγήκε ο Τραμπ στην Αμερική. Βγήκαν επειδή οι πολίτες βαρέθηκαν να ακούνε «τέρατα» ειπωμένα με γλυκομίλητο τρόπο από βουλευτές των παλιών κομμάτων και σκέφτηκαν πως αφού οι ζωές τους δεν τους ικανοποιούν έπρεπε να δοκιμάσουν ανθρώπους που έλεγαν επιθετικές τρέλες εναντίον όλων, μήπως και αυτοί έχουν την λύση.

Ο Δανέλλης λοιπόν δήλωσε ότι είναι ενάντια στον λαϊκισμό, αλλά θέλει συνεργασία του Κινήματος Αλλαγής με την αριστερά (τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) για να ανοίξει ο δρόμος για επενδύσεις και να αντιμετωπιστεί το βαθύ κράτος!

Δηλαδή θέλει να συνεργαστεί με εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους που μισούν τις επενδύσεις και τον ιδιωτικό τομέα – τον οποίο στην θητεία τους έχουν γονατίσει – για να φέρουν μαζί επενδύσεις. Θέλει να συνεργαστεί με εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους που κάνουν ακόμα και σήμερα, μες την κρίση, αφειδώς, διορισμούς δικών τους ανθρώπων για να καταργήσει τους διορισμούς των «ημετέρων».

Την ίδια ώρα που, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, ο Μητσοτάκης λέει τα ίδια πράγματα που λέει και ο Δανέλλης, ο Δανέλλης αποκηρύσσει οποιαδήποτε συνεργασία μαζί του επειδή αυτός εκπροσωπεί την κακιά «δεξιά» που «έχει άλλους στόχους» όπως λέει. Πενήντα χρόνια μετά, συνεχίζουν στον εικοστό αιώνα το παραμύθι περί δεξιάς και κεντροαριστεράς, ενώ τα στελέχη τους μπαινοβγαίνουν από το ένα κόμμα στο άλλο!

Και βέβαια, ίδια ανικανότητα προσαρμογής στον αιώνα μας δείχνουν και οι Αμερικανοί πολιτικοί. Στις ΗΠΑ είναι φανερό πως πολλοί αντίπαλοι του Τραμπ δεν έχουν καταλάβει ακόμα καθόλου, 16 μήνες μετά την εκλογή του, γιατί εξελέγη. Εξακολουθούν να σκέφτονται με λογικές «πολιτικής ορθότητας» και προσπαθούν να τον πλήξουν με σκάνδαλα του τύπου «η κακομοίρα η Μελάνια μόλις είχε γεννήσει κι αυτός την κεράτωνε με μια πορνοστάρ και ένα κουνελάκι του Playboy, έβαζε την ερωμένη του ακόμα και στην κρεβατοκάμαρα της γυναίκας του και της έλεγε πως του θυμίζει την κόρη του!».

Τίποτα από αυτά δεν πλήττει στ’ αλήθεια τον Τραμπ, επειδή:

α) οι ψηφοφόροι του τον ψήφισαν γνωρίζοντας πολύ καλά ποιος ήταν σε ηθικό και πολιτισμικό επίπεδο – γνώριζαν τις εξευτελιστικές δηλώσεις του για τις γυναίκες, γνώριζαν ότι ήταν σταρ σε ριάλιτι σόου, τον είχαν δει να συμμετέχει ακόμα και σε αγώνες wrestling, δηλαδή ψεύτικου κατς και

β) κανείς δεν πιστεύει στο παραμύθι περί "κακομοίρας Μελάνια". Τα έφτιαξε με τον Τραμπ όταν εκείνος την είδε σε ένα πάρτι, περίμενε να πάει η συνοδός του στην τουαλέτα και την «έπεσε» στην Μελάνια, η οποία θεώρησε πως ένας τέτοιος τύπος της ταιριάζει. Αν το κουνελάκι-ερωμένη του Τραμπ (όπως εξήγησε στην πρόσφατη συνέντευξή της) χρειάστηκε ένα βράδυ  για να αντιληφθεί ότι ο τύπος έχει συνηθίσει να φέρεται στις γυναίκες ως πόρνες και 10 μήνες για να καταλάβει ότι, ακόμα κι όταν προσπαθεί να παραστήσει τον ευγενικό, δεν κρατιέται και του βγαίνει ο βαθύτατος ρατσισμός του, μήπως δεν τα έχει αντιληφθεί όλα αυτά η Μελάνια που είναι 20 χρόνια μαζί του;

Η τραγική επιλογή των Αμερικανών, να εκλέξουν αυτόν τον πρόεδρο που το πρώτο που είχε στην ατζέντα του ήταν να εμποδίσει εκατομμύρια φτωχούς ανθρώπους από το να έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας, που βγάζει τις ΗΠΑ από τόσους διεθνείς οργανισμούς, που έχει καταργήσει τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, έχει τελικά και ένα – μόνο ένα – θετικό στοιχείο. Ότι η παρουσία του αποτελεί το τέλος της «πολιτικής ορθότητας». Αποδεικνύει ότι οι παλιές μέθοδοι, του τύπου «βρίσκουμε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο και τελειώνουμε έναν πολιτικό» έχουν τελειώσει.

Όσο οι αντίπαλοί του δεν καταθέτουν ισχυρή πολιτική πρόταση απέναντί του ώστε να πείσουν μεγάλα κοινωνικά στρώματα που απέχουν από τις κάλπες να πάνε να ψηφίσουν, τα σεξουαλικά σκάνδαλα δεν θα τον ακουμπούν καθόλου.

Όπως δεν θα συντριβεί και ο Τσίπρας στις επόμενες εκλογές, παρά την καταστροφή που έφερε στην χώρα, επειδή οι αντίπαλοί του είτε δεν έχουν ολοκληρωμένη πρόταση είτε ονειρεύονται να κάνουν κυβέρνηση μαζί του επειδή ζουν στην δεκαετία του ’70 και του ’80.