Ή είσαι ή δεν είσαι με τον βόθρο

Τέτοιες μέρες, πριν 25 χρόνια, τον Φλεβάρη του 1993, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες που έζησαν ποτέ, ο Μάνος Χατζιδάκις, διηύθυνε για τελευταία φορά την ορχήστρα του, την Ορχήστρα των Χρωμάτων. Ήταν μια συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής με τίτλο: «διαμαρτυρία κατά του νεοναζισμού».

Στο έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας, ο Χατζιδάκις είχε γράψει μεταξύ άλλων: « Ο Νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση–εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του».

Θυμίζω τι έγραφε για τον Μάνο Χατζιδάκι η πιο σιχαμερή φυλλάδα που έχει τυπωθεί ποτέ στην Ελλάδα, η Αυριανή – είναι σημαντικό, γιατί σχετίζεται με το σήμερα. Είχε γράψει λοιπόν σε πρωτοσέλιδο η Αυριανή ότι ο Χατζιδάκις "παρακαλείται να περάσει από την εφημερίδα για να πάρει ένα καλάθι... σύκα που του αρέσουν πολύ". Επειδή αυτό δεν αρκούσε, η εφημερίδα έγραφε σε κείμενό της τον Σεπτέμβριο του 1987 σε απάντηση δήλωσης του Χατζιδάκι, σε συναυλία, ότι η Αυριανή είναι φασιστική βρωμερή φυλλάδα και πρέπει να κλείσει:
«Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε οτι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας! Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ενα κνώδαλο που γλείφει απο τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού! Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής. Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα, Μανια, Μανωλια, Μινου Χατζηδου, ποιος επέτρεψε σ’αυτο το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης. Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία…».

Σε επόμενο κείμενο η εφημερίδα ζητούσε πληροφορίες από αναγνώστες σχετικά με την οποιαδήποτε εμπειρία ή γνωριμία είχαν με τον Χατζιδάκι, διότι «έκανε έρευνα για πάρτη του».

Και μετά από όλα αυτά τα ανατριχιαστικά και "αντιανθρώπινα" όπως ακριβώς έγραφε ο Χατζιδάκις, τι συνέβη; Επειδή ο εκδότης της Αυριανής, ο Κουρής, ήταν κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου και νούμερο ένα υποστηρικτής του ολοσκότεινου πια τότε ΠΑΣΟΚ, είχε βγει σύσσωμο το τότε ΠΑΣΟΚ (Λαλιώτης, Πάγκαλος, Μερκούρη, Κουλούρης και πολλοί άλλοι) μαζί με δήθεν αριστερούς όπως ο Φώτης Κουβέλης και πήραν το μέρος της εφημερίδας εις βάρος του Χατζιδάκι.

Όλα αυτά δεν έχουν μόνο ιστορική σημασία. Έχουν μεγάλη σημασία και για το σήμερα. Διότι ο Κουρής έχει σήμερα μια άλλη, ίδιου επιπέδου εφημερίδα με την οποία στηρίζει φανατικά έναν νέο του φίλο όπως λένε πολλά sites και δείχνουν τα πρωτοσέλιδά του. Τον Αλέξη Τσίπρα.

Όταν κανείς δυσκολεύεται να αποφασίσει προς τα πού θα κινηθεί πολιτικά, επειδή όλα τα κόμματα του φαίνονται άθλια, ένας τρόπος να αποφασίσει είναι να δει πού βρίσκεται ο βόθρος. Και είναι στο χέρι του από εκεί και μετά να μείνει εκεί ή να φύγει μακριά.

Το μαγικό κομμάτι του Χατζιδάκι που ακολουθεί (στην καλύτερη, για μένα εκτέλεσή του, live από την Δήμητρα Γαλάνη στο Χάραμα) ήταν πάντα από τα αγαπημένα μου. Δεν περίμενα όμως ότι το πρώτο του μέρος κάποτε θα τύχαινε να περιγράψει τη ζωή μου.