Διαλέγεις μοντέλο

Αυτό που ζούμε στην πολιτική σκηνή της χώρας μοιάζει θλιβερό αλλά στο βάθος του δεν είναι και τόσο. Όσοι πίστεψαν στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βλέπουν την κατάντια τους μέσα σε τρία μόλις χρόνια και αντιλαμβάνονται (αν ενδιαφέρονται να το αντιληφθούν) πως η σήψη στην πολιτική δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες όπως τάχα προσπαθούν από όλες τις παρατάξεις να μας πείσουν. Έχει να κάνει μονάχα με ανθρώπους. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, υπάρχουν άνθρωποι (πολλοί) που προσπαθούν να εκλεγούν για να εκμεταλλευθούν τα προνόμια της θέσης τους ή που ανακαλύπτουν τα προνόμια αφού πάρουν την θέση και γλυκαίνονται τόσο ώστε αποφασίζουν να κάνουν την πολιτική επάγγελμα και να κάνουν τα πάντα για να παραμείνουν εκεί.

Τώρα πια, βλέπουμε πως μέσα σε τρία χρόνια οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και λεφτά που δεν έπρεπε τσεπώνουν με νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν, και τους δικούς τους διορίζουν παντού, συχνά χωρίς προσόντα, και τους ψηφοφόρους τους προστατεύουν με βρώμικους τρόπους και οι υποσχέσεις τους έχουν λιγότερη αξία από το σάλιο που κατανάλωσαν για να τις διατυπώσουν – ξαναβλέπουμε δηλαδή όλες τις ομορφιές που είχαμε ζήσει με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επί 35-40 χρόνια. Οι σημερινοί κυβερνώντες μάλιστα προσπερνούν τους προηγούμενους στην προσπάθεια δημιουργίας εικονικής πραγματικότητας, είναι ικανοί να δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια ενώ τους βλέπει ο κόσμος μπροστά στα μάτια του – αν τα έλεγαν αυτά οι προηγούμενοι θα τους είχαμε πάρει με τις ντομάτες. Το μόνο που δεν έχει συμβεί ακόμα είναι να φθάσουν, αριθμητικά, τα σκάνδαλα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκείνα των προηγούμενων κυβερνώντων, αλλά αυτό είναι αδύνατον μέσα σε 3 χρόνια, γι’ αυτό θέλουν να μείνουν κι άλλο στην εξουσία για να ισοφαρίσουν το σκορ.

Είναι καλά όλα αυτά, όμως, ξαναλέω. Είναι καλά για δύο λόγους. Πρώτον επειδή καταλαβαίνουμε το τέλος του ψέματος των ιδεολογιών, ένα ψέμα που ταλαιπώρησε επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία, άρα ξέρουμε πλέον πως πρέπει να επιλέγουμε μόνο συγκεκριμένους ανθρώπους στις εκλογές, όχι κόμματα.

Δεύτερον, επειδή καταλαβαίνουμε πως πρέπει να επιλέξουμε μοντέλο διακυβέρνησης. Από τη μια μεριά υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν στην αστική δημοκρατία, αυτήν που προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να φέρει στην Ελλάδα ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Μια αστική δημοκρατία που κουβαλάει φυσικά τα μειονεκτήματά της και χρειάζεται ακέραιους και ικανούς ανθρώπους για να κυβερνήσουν – μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό φέρει και ο λαός που τους εκλέγει. Είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε νέους, μη διεφθαρμένους πολιτικούς που να πιστεύουν σε αυτό το μοντέλο και να εργασθούν γι’ αυτό. Από την άλλη μεριά υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Που δεν έκρυψε ποτέ ότι το μοντέλο διακυβέρνησης που τον συγκινεί είναι εκείνο της Βενεζουέλας, της Κούβας και του παλιού ανατολικού μπλοκ. Δικτατορίες δηλαδή, γι’ αυτό τόσα στελέχη του επαναλαμβάνουν συχνά πως πήραν την κυβέρνηση, όχι την εξουσία. Θέλουν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους ώστε να υλοποιήσουν το μοντέλο των δικτατοριών που αυτο-ονομάζονται επαναστάσεις και μοιράζουν ψίχουλα στους πολίτες. Από την πρώτη μέρα στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ τσακίζει την μεσαία τάξη και δίνει «επιδόματα» στους πάμφτωχους. Ο Τσακαλώτος στην Βουλή είπε πως μια οικογένεια με δύο παιδιά που βγάζει 1000 Ευρώ το μήνα προ φόρων, δηλαδή κάτω από 800 Ευρώ το μήνα καθαρά, ανήκει στην μεσαία τάξη. Στο υπουργείο Εργασίας πανηγυρίζουν όταν γίνονται part-time προσλήψεις και οι εργαζόμενοι παίρνουν 300 Ευρώ το μήνα. Για αυτούς τους ανθρώπους και τους ακόμα φτωχότερους θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται παίρνοντας οι ίδιοι 6000-7000 Ευρώ το μήνα, χώρια τα άλλα τους προνόμια, οι τάχα μου «αριστεροί». Που όλες τους οι ενέργειες και αποφάσεις μοιάζουν να έχουν βγει μέσα από τα παραδείγματα των βιβλίων που μιλάνε για το πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες.

Δεν είναι θέμα ιδεολογίας το μοντέλο που ονειρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι θέμα αρρώστιας, γιατί πρέπει να είσαι άρρωστος για να επιδιώκεις εσύ να ζεις ζωή χαρισάμενη και ο λαός να υποφέρει. Δικαιολογίες μπορείς να βρεις όσες θες για να υποστηρίξεις το μοντέλο. Φταίνε οι διεφθαρμένοι παλιοί που κυβερνούσαν, φταίνε οι κακοί ξένοι που τους πολεμάς και δεν σε αφήνουν να κάνεις όσα θες, φταίει το ντόπιο κατεστημένο που σε εχθρεύεται (σιγά μην σε εχθρεύεται, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), φταίει ο παγκόσμιος καπιταλισμός που κάποτε θα τον τσακίσεις, φταίει το κακό το ριζικό μας και ο Θεός που μας μισεί.  Αλλά η αλήθεια είναι πως το μοντέλο είναι άρρωστο.

Στις επόμενες εκλογές θα διαλέξουμε μοντέλο και τους ανθρώπους που θα το υπηρετήσουν.