Κουράγιο, κουράγιο

Δεν θέλω να σας στενοχωρώ, εσάς που διαβάζετε το Ημερολόγιο. Αλήθεια, δεν θέλω. Αλλά μερικές φορές χρειάζεται. Σήμερα είναι μία από αυτές τις φορές. Πρέπει να σας πω ένα νέο που, αν δεν το έχετε ήδη μάθει, θα σας στενοχωρήσει πολύ: ο Παναγιώτης Ψωμιάδης παραιτήθηκε από την ΝΔ.

Κάποιοι από σας δεν μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω, το καταλαβαίνω. Ο πόνος σας ξεπερνά. Εύχομαι να φανείτε δυνατοί, να αντέξετε το χτύπημα της μοίρας. Ο καλός μας Παναγιώτης αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν κάποιος Κώστας Μπούρας (όχι ο φίλος μου με το ίδιο ονοματεπώνυμο, ένας άλλος), που είναι διευθυντής του γραφείου του πρωθυπουργού, αρνήθηκε το αίτημα του Παναγιώτη να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής, αφού όπως θα θυμάστε έχει κάτι ψιλομπερδεματάκια με την δικαιοσύνη, από την οποία έχει καταδικαστεί 4 φορές για την υπόθεση μείωσης χρέους σε ιδιοκτήτη πρατηρίου βενζίνης που νόθευε τα καύσιμά του.

Ο Παναγιώτης παραιτήθηκε λοιπόν από την ΝΔ και δήλωσε ότι λυτρώθηκε, ότι έσπασε τις κομματικές αλυσίδες, ότι θα κατέβει υποψήφιος με δικό του κόμμα και συνεχίζει με την πατρίδα και τον λαό. Οπότε, δεν είναι μόνο στενάχωρα τα νέα, υπάρχει και μια ακτίνα ελπίδας που μας φωτίζει.

Όμως τι είναι αυτό που διακρίνω στα χείλη εκείνων από σας που αντέξατε στον πόνο και συνεχίζετε να διαβάζετε; Ένα μειδίαμα μήπως; Ελπίζω να πρόκειται για αμήχανο χαμόγελο για όσα τραβάει ο Παναγιώτης και όχι για ειρωνεία. Διότι αν υποψιασθώ ότι ειρωνεύεστε τον κύριο Ψωμιάδη, θα σας θυμίσω ότι το 2010 τον ψήφισαν 420 χιλιάδες άνθρωποι ως περιφερειάρχη κεντρικής Μακεδονίας και ότι το 2009, στις εκλογές για αρχηγό της ΝΔ και πιθανό μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας, πήγαν αυθόρμητα στις κάλπες και τον ψήφισαν το 10% των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων. 55000 άνθρωποι τον θεώρησαν ως ιδανική επιλογή για να αναλάβει στα χέρια του μελλοντικά την τύχη της χώρας.  

Οπότε, θα πρότεινα να σταματήσετε να χαμογελάτε και να αρχίσετε να κλαίτε. Μαζί μου.