Οι αιώνιοι έφηβοι

Τα τραγικά γεγονότα στο Ρέθυμνο και την Σαντορίνη, που αποτελούν συνέχεια πολλών άλλων αντίστοιχων γεγονότων με τραγικούς θανάτους και τραυματισμούς από μπαλωθιές και βαρελότα, απλώς επιβεβαιώνουν την ηλικία της χώρας.

Είχα γράψει σε παλιότερο κείμενο του Ημερολογίου  (http://polyk.blogspot.gr/2014/01/h.html) πως η Ελλάδα είναι η χώρα του παγωμένου χρόνου. Δεν είχα γράψει όμως σε ποια ηλικία σταμάτησε ο χρόνος για την χώρα.

Σταμάτησε στην εφηβεία. Η οποία είναι μια πολύ σημαντική ηλικία για κάθε άνθρωπο, και ο τρόπος που θα την περάσει συχνά επηρεάζει σημαντικά την μετέπειτα ζωή του. Ξέρετε τι είναι αυτό που κάνει την εφηβεία τόσο μοναδική, όπως και κάθε άλλη περίοδο της ανθρώπινης ζωής; Αυτό που την κάνει μοναδική, πέρα από τις αλλαγές στο σώμα και την ψυχοσύνθεση των εφήβων, είναι ότι η εφηβεία έχει αρχή, μέση και, κυρίως τέλος. Περνάει, φεύγει, τελειώνει. Δεν είναι αιώνια.

Όχι όμως η εφηβεία της Ελλάδας. Αυτή δεν πάει πουθενά. Το να ρίχνουμε μπαλωθιές, στην Κρήτη, είναι «μαγκιά». Είναι «παλικαριά». Είναι δείγμα της αγέρωχης φύσης του Κρητικού, που δεν υπακούει σε νόμους και κανόνες. Το ίδιο και τα βαρελότα, σε όλη τη χώρα. Είναι «χαβαλές» που τον δικαιούνται όσοι γουστάρουν να τα πετάνε, κι ας τους λέει το κακό κράτος – καταπιεστής ότι απαγορεύεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει "απαγορεύεται". Είμαστε επαναστάτες – απέναντι σε τι δεν ξέρουμε πολύ συχνά, αλλά πάντως είμαστε επαναστάτες. Κι όταν καμιά φορά συλλαμβάνονται όσοι ρίχνουν μπαλωθιές ή πετούν κροτίδες, αμέσως τρέχουν φίλοι, συγγενείς, ΜΜΕ, και υποβιβάζουν την σημασία του γεγονότος, περίπου ζητούν μάλιστα εξηγήσεις από τους αστυνομικούς γύρω από το γιατί συνέλαβαν τους ανθρώπους τους για κάτι τόσο ασήμαντο, άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν, να πιάσουν κανέναν πραγματικό κακοποιό;

Προστασία δηλαδή, από όλους, στον καημένο τον έφηβο (στα μυαλά, αφού στην πραγματικότητα όσοι συλλαμβάνονται είναι ενήλικες και συχνά μεσήλικες) που έτυχε να κάνει ένα λαθάκι. Κι έτσι τον ενθαρρύνουμε να παραμείνει έφηβος. Οι ζωές που χάνονται στην πορεία είναι μια απλή θυσία, που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ώστε να μην ταράξει κανείς την εφηβεία της χώρας. Ένα άλλο τέτοιο παράδειγμα, που αφορά στα σχολεία μας και δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας μας, ως κοινωνία, θα είναι το θέμα του κειμένου της επόμενης Δευτέρας.