Μια καινούργια ιδέα: βουλιάξτε τα πανεπιστήμια της περιφέρειας

Κι εκεί που νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα από τους υπουργούς Παιδείας εδώ και δεκαετίες, ήρθε ο κ. Αρβανιτόπουλος φέτος να αποδείξει πως έχουμε να δούμε πολλά ακόμα. Φέτος το υπουργείο πήρε μια νέα απόφαση. Η απόφαση ήταν να βουλιάξει τα πανεπιστήμια της περιφέρειας αυξάνοντας δραματικά τον αριθμό των εισακτέων, ιδιαίτερα στις θετικές σχολές - ποιος ενδιαφέρεται για λεπτομέρειες, όπως το αν υπάρχουν στοιχειώδεις υποδομές για να μορφωθούν οι φοιτητές που θα μπουν στα πανεπιστήμια.

Για να πάρετε μια εικόνα του μεγέθους του εγκλήματος που συντελείται, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω την επιστολή που έστειλε στον υπουργό παιδείας χθες το ΔΣ του συλλόγου των καθηγητών του Πολυτεχνείου Κρήτης, στο οποίο μετέχω.

Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,

Στον αριθμό των εισακτέων στα ΑΕΙ που ανακοινώθηκε πρόσφατα, σημειώνεται μια σημαντική αύξηση στα ΑΕΙ της περιφέρειας. Για παράδειγμα η Σχολή ΗΜΜΥ του Πολυτεχνείου Κρήτης, με 28 μέλη ΔΕΠ, θα δεχθεί φέτος 225 εισακτέους (πριν 2 χρόνια οι εισακτέοι ήταν 130), όταν η Σχολή ΗΜΜΥ του ΕΜΠ, με 85 μέλη ΔΕΠ, θα δεχθεί τον ίδιο αριθμό εισακτέων (225).

Για να μπορέσουν οι φοιτητές να σπουδάσουν, και κατ’ επέκταση να αποφοιτήσουν, θα πρέπει να έχουν πρόσβαση σε διαλέξεις και εργαστήρια. Σε πολλά ΑΕΙ και ΤΕΙ, ιδιαίτερα της περιφέρειας, ο αριθμός των εισακτέων είναι πολύ μεγαλύτερος από τη χωρητικότητα των διαθέσιμων αιθουσών. 

Σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, η αναλογία πρωτοετών (αλλά και συνολικού πλήθους φοιτητών) ανά μέλος ΔΕΠ είναι πολύ μικρότερη από την υπάρχουσα στην Ελλάδα. Αν κοιτάξουμε παραδείγματα εξαιρετικών πανεπιστημίων των ΗΠΑ, η αναλογία προπτυχιακών φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ κυμαίνεται από 3:1 έως 8:1 (Caltech, Columbia, Stanford, MIT), ενώ παραπλήσιες αναλογίες υπάρχουν στα καλύτερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια.  Εάν στην Ελλάδα ακολουθούσαμε το παράδειγμα των πανεπιστημίων αυτών μόνο για τους φοιτητές που βρίσκονται εντός των προβλεπόμενων ετών φοίτησης,  θα έπρεπε να είχαμε αρκετές δεκάδες χιλιάδες πανεπιστημιακούς καθηγητές στην χώρα. 

Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι εξ αιτίας του πολύ μεγάλου αριθμού φοιτητών ανά μέλος ΔΕΠ, αλλά και επειδή το διδακτικό, ερευνητικό και εργαστηριακό προσωπικό διαρκώς φθίνει, οι φοιτητές στερούνται την απαραίτητη καθοδήγηση στις σπουδές τους.

Το Υπουργείο Παιδείας, την ίδια στιγμή που μειώνει δραματικά τους προϋπολογισμούς των Πανεπιστημίων, δεν προκηρύσσει νέες θέσεις ΔΕΠ και προχωρά σε διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων, ταυτόχρονα ανακοινώνει περαιτέρω αύξηση των εισακτέων. Που αποβλέπει αυτή η αύξηση;

Αυξάνοντας τον αριθμό των εισακτέων χωρίς να εισακούει τα πανεπιστήμια που κάθε χρόνο προτείνουν τον κατάλληλο αριθμό εισακτέων φοιτητών που μπορούν να υποστηρίξουν, η Κυβέρνηση, κατά την γνώμη μας:

         Αποπροσανατολίζει τους νέους και τις οικογένειές τους, καθώς τους υπόσχεται σπουδές, ενώ στην πραγματικότητα κάποιοι από εκείνους δε θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τα μαθήματα λόγω έλλειψης χώρου, υποδομών και προσωπικού.

        Δημιουργεί ασφυκτικές συνθήκες για τους φοιτητές, οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν την σχέση που απαιτείται με τους καθηγητές για τη σωστή μόρφωσή τους.

     Οδηγεί πολλούς νέους (των οποίων οι επαγγελματικοί κλάδοι είναι προ πολλού υπερκορεσμένοι) αλλά και μέλη ΔΕΠ να μεταναστεύουν στο εξωτερικό.

Με την επιστολή αυτή σας καλούμε να ορίζετε τον αριθμό των εισακτέων βάσει των προτάσεων των πανεπιστημίων, αποδεικνύοντας έτσι ότι σέβεστε την γνώση των πανεπιστημιακών Σχολών για τον αριθμό των φοιτητών που μπορούν να εκπαιδεύσουν σωστά για να αποτελέσουν το μελλοντικό επιστημονικό δυναμικό της χώρας.

Το ΔΣ του Συλλόγου ΔΕΠ Πολυτεχνείου Κρήτης

Μια φανταστική κουβέντα περί καταλήψεων με την ΕΛΜΕ Μαγνησίας

Ξεκινώ αυτή την φανταστική κουβέντα με σας, τους συνδικαλιστές καθηγητές της ΕΛΜΕ Μαγνησίας, παίρνοντας πρώτος τον λόγο, επειδή δική μου είναι η κουβέντα, δικό μου και το Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο.

Θέλω να σας πω τι ΔΕΝ χρειάζονται οι μαθητές των σχολείων μας.

Βεβαίως χρειάζονται καλύτερα βιβλία, καλύτερα κτίρια, καλύτερα φτιαγμένες και εξοπλισμένες αίθουσες, καλύτερα αμειβόμενους καθηγητές, καλύτερο πρόγραμμα σπουδών το οποίο δεν θα μένει στα χαρτιά (χωρίς κενά, δηλαδή, επειδή το υπουργείο δεν καταφέρνει να στείλει καθηγητές), και άμεση κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων που είναι μια τεράστια ντροπή για όλο το εκπαιδευτικό σύστημα και την κοινωνία μας – το να βασανίζονται έτσι γενιές και γενιές παιδιών και να μην κάνει κανείς τίποτα γι’ αυτό δείχνει πολλά για το ποιοι είμαστε. Όπως δείχνει πολλά το γεγονός ότι επανεκλέγονταν και επανεκλέγονται, για χρόνια, οι άθλιοι υπουργοί Παιδείας - ο ένας χειρότερος από τον άλλο - που έχουν περάσει εδώ και δυο δεκαετίες από το πόστο αυτό. Κάποιες δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας τους ψηφίζουν. Τους επιβραβεύουν για την καταστροφή που έχουν φέρει. Και αυτό δείχνει πολλά.

Όμως εγώ θα σας πω τι ΔΕΝ χρειάζονται οι μαθητές των σχολείων μας. Δεν χρειάζονται υποκριτές δασκάλους.

Το γράφω αυτό, έχοντας διαβάσει την ανακοίνωση που είχε βγάλει η ΕΛΜΕ Μαγνησίας όταν έγινε γνωστό πως μαθητές που είχαν κάνει κατάληψη θα περνούσαν από δίκη (η ανακοίνωση εδώ: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231298534).

Θα μου πείτε, στην φανταστική μας συζήτηση: «και τι θες; Να πάνε οι μαθητές φυλακή; Αυτό είναι το πρόβλημά σου με την ανακοίνωση;».

Βεβαίως όχι. Βεβαίως δεν πρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν οι μαθητές. Η κοινωνία μας επί 24 χρόνια, από τις πρώτες καταλήψεις σχολείων του 1990 οι οποίες είχαν γίνει καθαρά καθοδηγούμενες από πολιτικά κόμματα, λέει στους ανήλικους μαθητές ότι οι καταλήψεις είναι ένα «φυσικό φαινόμενο» στα σχολεία. Δεν υπάρχει χρονιά χωρίς κατάληψη. Τους λέμε, τους δείχνουμε ότι πρέπει ο μαθητής να δείξει ότι εξεγείρεται και να χάσει μαζί και κάποιες ώρες μάθημα – «αυτό είναι τώρα το πρόβλημα, με τα χάλια του σχολείου;», είναι η κυρίαρχη λογική.

Αυτό έχουν διδαχθεί τα παιδιά. Μεγαλώνουν από μικρά, στα δημοτικά, βλέποντας τα σχολεία γύρω τους κατειλημμένα.

Το να πας τώρα να τιμωρήσεις ή και να φυλακίσεις! τους έφηβους μαθητές για αυτό που θεωρούν δικαίωμά τους, ώστε να αντιδράσουν σε όλη την καταπίεση και την αδικία που ζουν μέσα και έξω από τα σχολεία τους, θα ήταν τεράστιο φάουλ.

Οπότε; Αν δεν πρέπει να τιμωρηθούν οι μαθητές, τι θα γίνει με τις καταλήψεις; Ποια είναι η λύση;

Και εδώ ερχόμαστε στο θέμα της υποκρισίας των συνδικαλιστών καθηγητών. Που τολμούν και γράφουν ότι «Έχουμε τονίσει και στο παρελθόν ότι οι καταλήψεις αποτελούν πρόβλημα της σχολικής κοινότητας, που μπορεί να λυθεί χωρίς τη διαμεσολάβηση τρίτων».

Άντε, βρε. Σοβαρά; Σας έχει πάρει μόλις 24 χρόνια χωρίς να καταφέρετε να το λύσετε, αλλά όπου να’ ναι θα τα καταφέρετε, ε; Είστε στο τσακ,  ένα κλικ θέλετε για να το λύσετε, το πολύ αλλά 50 χρόνια ακόμα και όλα θα πάνε καλά.

Νομίζετε ότι με τέτοιες ανακοινώσεις, «χαϊδεύοντας» τα παιδιά, είστε μαζί  τους. Και δεν καταλαβαίνετε πως έτσι διδάσκετε τα παιδιά ότι μπορούν, για να πετύχουν τον όποιον σκοπό τους να κάνουν ότι γουστάρουν και να λένε και ψέματα από πάνω! «Πρόβλημα της σχολικής κοινότητας που μπορεί να λυθεί χωρίς την διαμεσολάβηση τρίτων». Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Στο ίδιο μήκος κύματος με αυτή την ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας ήταν και οι πρόσφατες αποφάσεις των καθηγητών σε όλη την Ελλάδα να κάνουν απεργία ώστε να μην αναπληρωθούν μέσα στις γιορτές του Πάσχα οι ώρες που είχαν χαθεί από τις καταλήψεις. Δηλαδή κλείνουν το μάτι στα παιδιά, τους λένε «άντε και του χρόνου, μην ανησυχείτε, θα σας καλύψουμε εμείς». Αφού το υπουργείο κάνει τόσο κακά την δουλειά του (και την κάνει πάρα πολύ κακά) η λύση που βρίσκουν οι συνδικαλιστές καθηγητές είναι να χρησιμοποιούν τα παιδιά για να κλείνουν τα σχολεία και εκείνοι να πληρώνονται αράζοντας – «αφού παίρνω 700 Ευρώ, σιγά μην πάω να δουλέψω» είναι η δική τους λογική. Και δεν καταλαβαίνουν πόσο διαφθείρουν, με την συμπεριφορά τους, τους μαθητές – έχουν διαγράψει τελείως οι συνδικαλιστές καθηγητές από το μυαλό τους τον ρόλο τους ως πρότυπα συμπεριφοράς για τους μαθητές τους.

Τα πράγματα είναι απλά, κατά την γνώμη μου. Κλειστό σχολείο δεν μπορεί να υπάρχει. Ένα τραγικά κακό ανοιχτό σχολείο είναι πολύ καλύτερο από ένα κλειστό σχολείο. Κλειστό σχολείο σημαίνει σκοτάδι. Για να αποκτήσουν όλοι έστω και μια κουτσή πρόσβαση στην γνώση έχουν γίνει αγώνες αιώνων. Το να βλέπουμε 12χρονα να βάζουν αλυσίδες στα γυμνάσιά τους είναι αποκρουστικό θέαμα.

Οπότε η λύση είναι στα χέρια των γονιών. Οι οποίοι, αντί να «παρκάρουν» τα παιδιά τους στα σχολεία και στα φροντιστήρια με την λογική «ότι μάθουν έμαθαν, κι αν κάνουν και καμιά κατάληψη στο σχολείο, εντάξει, έφηβοι είναι, ας κάνουν εκεί την επανάστασή τους να μην την κάνουν εδώ στο σπίτι», θα απαιτήσουν - δεν θα ζητήσουν, θα ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΝ – λύσεις από τους βουλευτές της περιοχής τους. Λύσεις για τα σχολεία και το εκπαιδευτικό σύστημα, όχι ρουσφέτια. Αν ο βουλευτής δει μαζεμένες μερικές χιλιάδες υπογραφές που θα του λένε ότι αν δεν βρει λύση θα πάει σπίτι του στις επόμενες εκλογές, πιστέψτε με, θα πάει τρέχοντας να βρει λύση.

Όσο για το κράτος, αν θέλει να τελειώσουν οι καταλήψεις, αυτό δεν θα το πετύχει με την απειλή ότι θα βάλει τα παιδιά φυλακή. Μπορεί να το πετύχει απλούστατα, επιβάλλοντας πρόστιμα στους γονείς των παιδιών που κάνουν την κατάληψη – να πληρώνουν εκείνοι, π.χ., τους μισθούς των καθηγητών για τις μέρες της κατάληψης. Αλλά το υπουργείο δεν θέλει να το κάνει αυτό. Γιατί όταν το θέμα τεθεί σε οικονομική βάση, εκεί που όλοι «πονάνε», τότε θα αναγκαστούν και οι αμελείς γονείς να μπουν μέσα στο πρόβλημα. Να ξεπεράσουν την άγνοια, την αδιαφορία ή και τις ενοχές που έχουν απέναντι στα παιδιά τους για τα προβλήματα που τους κληροδοτούν, και αντί να βάζουν τα παιδιά μπροστά, να βρουν εκείνοι τις λύσεις. Να καταθέσουν προτάσεις. Να βρουν ανθρώπους που αξίζουν και να τους ψηφίσουν για να εφαρμόσουν τις προτάσεις αυτές. Να «μαυρίσουν» όσους πολιτικούς διαλύουν την παιδεία μας.

Ας τους μαυρίσουμε, όλοι μαζί, μια ώρα αρχύτερα και ας εκλέξουμε όσους δεσμευτούν ότι θα υλοποιήσουν συγκεκριμένες λύσεις – έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες. Όχι με τυφλές καταλήψεις που δεν οδηγούν πουθενά, απλώς εκτονώνουν για λίγο την οργή χωρίς να ακουμπούν την ουσία των προβλημάτων.

Και ας μην διδάσκουμε στα παιδιά να λένε ψέματα. Ούτε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Οι αιώνιοι έφηβοι

Τα τραγικά γεγονότα στο Ρέθυμνο και την Σαντορίνη, που αποτελούν συνέχεια πολλών άλλων αντίστοιχων γεγονότων με τραγικούς θανάτους και τραυματισμούς από μπαλωθιές και βαρελότα, απλώς επιβεβαιώνουν την ηλικία της χώρας.

Είχα γράψει σε παλιότερο κείμενο του Ημερολογίου  (http://polyk.blogspot.gr/2014/01/h.html) πως η Ελλάδα είναι η χώρα του παγωμένου χρόνου. Δεν είχα γράψει όμως σε ποια ηλικία σταμάτησε ο χρόνος για την χώρα.

Σταμάτησε στην εφηβεία. Η οποία είναι μια πολύ σημαντική ηλικία για κάθε άνθρωπο, και ο τρόπος που θα την περάσει συχνά επηρεάζει σημαντικά την μετέπειτα ζωή του. Ξέρετε τι είναι αυτό που κάνει την εφηβεία τόσο μοναδική, όπως και κάθε άλλη περίοδο της ανθρώπινης ζωής; Αυτό που την κάνει μοναδική, πέρα από τις αλλαγές στο σώμα και την ψυχοσύνθεση των εφήβων, είναι ότι η εφηβεία έχει αρχή, μέση και, κυρίως τέλος. Περνάει, φεύγει, τελειώνει. Δεν είναι αιώνια.

Όχι όμως η εφηβεία της Ελλάδας. Αυτή δεν πάει πουθενά. Το να ρίχνουμε μπαλωθιές, στην Κρήτη, είναι «μαγκιά». Είναι «παλικαριά». Είναι δείγμα της αγέρωχης φύσης του Κρητικού, που δεν υπακούει σε νόμους και κανόνες. Το ίδιο και τα βαρελότα, σε όλη τη χώρα. Είναι «χαβαλές» που τον δικαιούνται όσοι γουστάρουν να τα πετάνε, κι ας τους λέει το κακό κράτος – καταπιεστής ότι απαγορεύεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει "απαγορεύεται". Είμαστε επαναστάτες – απέναντι σε τι δεν ξέρουμε πολύ συχνά, αλλά πάντως είμαστε επαναστάτες. Κι όταν καμιά φορά συλλαμβάνονται όσοι ρίχνουν μπαλωθιές ή πετούν κροτίδες, αμέσως τρέχουν φίλοι, συγγενείς, ΜΜΕ, και υποβιβάζουν την σημασία του γεγονότος, περίπου ζητούν μάλιστα εξηγήσεις από τους αστυνομικούς γύρω από το γιατί συνέλαβαν τους ανθρώπους τους για κάτι τόσο ασήμαντο, άλλη δουλειά δεν έχουν να κάνουν, να πιάσουν κανέναν πραγματικό κακοποιό;

Προστασία δηλαδή, από όλους, στον καημένο τον έφηβο (στα μυαλά, αφού στην πραγματικότητα όσοι συλλαμβάνονται είναι ενήλικες και συχνά μεσήλικες) που έτυχε να κάνει ένα λαθάκι. Κι έτσι τον ενθαρρύνουμε να παραμείνει έφηβος. Οι ζωές που χάνονται στην πορεία είναι μια απλή θυσία, που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ώστε να μην ταράξει κανείς την εφηβεία της χώρας. Ένα άλλο τέτοιο παράδειγμα, που αφορά στα σχολεία μας και δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας μας, ως κοινωνία, θα είναι το θέμα του κειμένου της επόμενης Δευτέρας.