Ποτάμι

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε βομβαρδισμό γεγονότων, με πιο συζητημένο και ενδιαφέρον γεγονός την αναγγελία ίδρυσης του κόμματος Ποτάμι από τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη. Ο κ. Θεοδωράκης θα ξεκινήσει την περιοδεία του και θα κάνει τις πρώτες ανακοινώσεις του για το κόμμα από εδώ, από τα Χανιά, όπου γεννήθηκε, αύριο Τρίτη. Επειδή δεν έχει κάνει ανακοινώσεις ακόμα, δεν μπορώ να κρίνω τίποτα για το κόμμα πέρα από το ότι αν καταφέρει να μαζέψει χρήματα με τον τρόπο που δήλωσε ότι θα κάνει (ένα έως δέκα Ευρώ από όσους ενδιαφέρονται να το στηρίξουν) θα έχει φέρει έναν πολύ φρέσκο αέρα στον τρόπο χρηματοδότησης των κομμάτων. Δεν έχω ιδέα, όμως, αν όσα πει σε πολιτικό επίπεδο θα με βάλουν καν στην διαδικασία να σκεφτώ αν θα ψηφίσω το νέο κόμμα. Μακάρι να πει ενδιαφέροντα πράγματα – εξάλλου, συνεργάτες του στο protagon ανέφεραν ότι τους είχε κάνει νύξεις για κάτι που ετοίμαζε εδώ και μήνες.

Μπορώ όμως να κρίνω όλους εκείνους που έχουν ξεκινήσει μια απίστευτη επίθεση εναντίον του κ. Θεοδωράκη, δημοσιογράφους και bloggers/ιντερνετικούς σχολιαστές. Μπορώ και θέλω να τους κρίνω γιατί από παιδί έχω ένα μεγάλο θέμα όταν βλέπω ότι πολλοί επιτίθενται σε έναν. Είμαι ένας σχετικά ήρεμος άνθρωπος μέχρι να δω τραμπουκισμό – μετά, παύω να είμαι τόσο ήρεμος.

Ξεκινώ από τους δημοσιογράφους. Δεν νομίζω να έχει ξαναγίνει στην ιστορία του τόπου, να ανακοινώσει κάποιος, οποιοσδήποτε, ότι θέλει να κάνει κόμμα, και πριν ανοίξει καλά-καλά το στόμα του να βγει ο διευθυντής της πιο ιστορικής εφημερίδας (Το Βήμα) και να του κάνει τέτοια επίθεση. Ούτε έχει ξαναγίνει να βγαίνουν κεντρικά δελτία ειδήσεων (Alpha) και να του επιτίθενται έτσι με το «καλημέρα». Φαντάζομαι πως, αν δεν πρόκειται για εκπροσώπηση συγκεκριμένων συμφερόντων που φοβούνται μήπως πάει καλά ένα νέο κόμμα που δεν ελέγχουν, τότε πρόκειται για προσωπική εμπάθεια απέναντι σε έναν πιο επιτυχημένο από εκείνους και αγαπητό στον κόσμο δημοσιογράφο που τολμάει να προσπαθήσει να πετύχει και σε άλλον τομέα. Φθόνος που ρέει και από τα μπατζάκια.

Και πάμε στους bloggers/ιντερνετικούς σχολιαστές που του επιτίθενται. Αν δει κανείς τι συμβαίνει στο Ίντερνετ τις τελευταίες μέρες, θα νομίζει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας για μερίδα σχολιαστών είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης – ξέχασαν και ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και Σαμαρά και Βενιζέλο και Μέρκελ και Σόιμπλε, και ουρλιάζουν εις βάρος του. Την ίδια εβδομάδα που αποδεικνύεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός κ. Καραμανλής είχε χαρίσει σε φίλο του 7,5 εκατομμύρια Ευρώ φτιάχνοντας έναν οργανισμό για να μετράει τις ΜΚΟ!!! διάφοροι έξαλλοι, δήθεν αριστεροί bloggers περνούν γενεές δεκατέσσερις τον Θεοδωράκη επειδή δήλωσε ότι θέλει να ασκήσει το δικαίωμα του εκλέγεσθαι. 

Οι επιτιθέμενοι χωρίζονται, νομίζω, σε 4 κατηγορίες: α) Στα παπαγαλάκια όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων (εξαιρώ το ΚΚΕ) που ξέρουν πόσο πολύ κινδυνεύουν να χάσουν ψήφους από οποιαδήποτε νέα πολιτική κίνηση δείξει απλώς σοβαρότητα, επειδή περίπου ο ένας στους τρεις Έλληνες δεν θέλει ούτε να βλέπει τα υπάρχοντα κόμματα, β) σε εκείνους που έχουν φανατιστεί τρελά με κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα, σαν να βρισκόμαστε ακόμα στη δεκαετία του ’80, γ) Σε εκείνους που γράφουν περί παντός επιστητού στο Ίντερνετ, ιδιαίτερα επιθετικά, για να τραβήξουν την προσοχή στον εαυτό τους, δ) στους πιο ήπιους, εκείνους που η κατάσταση της χώρας τους έχει κάνει είτε καχύποπτους είτε κυνικούς, κι έτσι θεωρούν περίπου αδύνατον να έχει οποιοσδήποτε προβεβλημένος άνθρωπος καλές προθέσεις.

Αναμένοντας να ακούσω τις πρώτες πολιτικές δηλώσεις του Σ. Θεοδωράκη, για τον οποίο το μόνο που γνωρίζω είναι ότι κάνει τις καλύτερες δημοσιογραφικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση και φαίνεται να τον ενδιαφέρουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικής/κοινωνικής/πολιτικής προέλευσης, εγώ θέλω να πω ότι ελπίζω το Ποτάμι να μην είναι η μόνη νέα πολιτική πρόταση που θα υπάρξει. Να γεμίσουμε από νέες προτάσεις, αν είναι δυνατόν. Είμαστε πάρα πολλοί εκείνοι που νιώθουμε τελείως ξένοι με όσα κάνουν και με το μέλλον που φαίνονται να θέλουν να μας επιβάλλουν τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, τόσο της συγκυβέρνησης όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο περισσότερες νέες προτάσεις κατατεθούν, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να βρούμε κάπου την ελπίδα.