Η αλήθεια που απελευθερώνει

Είμαι ανάμεσα σ’ εκείνους που πιστεύουν πως όσο σπουδαία ήταν η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο λάθος ήταν η ένταξή της στο ευρώ – όχι επειδή η ένταξη στο ευρώ ήταν κάτι κακό από μόνη της, αλλά γιατί μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τους συγκεκριμένους πολιτικούς και την συγκεκριμένη κουλτούρα ψηφοφόρων που είχε καλλιεργηθεί επί δεκαετίες, ήταν λογικό να οδηγηθεί εντός ευρώ στην καταστροφή.

Είναι άλλο όμως το να αναγνωρίζουμε το λάθος που έγινε πριν 17 χρόνια, και άλλο το να λέμε να πάμε στην δραχμή σήμερα, όπως πολύ εύκολα ακούω κατά διαστήματα από γνωστούς και φίλους – μάλιστα είδα σε πρόσφατη δημοσκόπηση ότι οι υπέρμαχοι της δραχμής είναι στο 31%.

Για το θέμα αυτό τοποθετήθηκαν τις τελευταίες δύο μόλις μέρες τρεις γνωστοί άνθρωποι και πρόσφατα ένας τέταρτος, που ο καθένας έχει διαφορετική γνώμη από τους υπόλοιπους για το αν πρέπει ή όχι να μείνει η χώρα στο ευρώ. Και επειδή και οι τέσσερις ήταν ειλικρινείς, παρά τις διαφορετικές τους απόψεις, είπαν με τον τρόπο τους όλοι το ίδιο: το πώς δηλαδή θα είναι η χώρα αν βγει από το ευρώ.

Είπε, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης (που θέλει να ανοίξει η συζήτηση για την δραχμή): «είχαμε δραχμή και πριν το ευρώ… Το 1910, το 1912, 1930, το 1960 κάτι έκανε μια χώρα, κάπως ζούσαμε, ζούσαμε και σε άλλες περιόδους».

Είπε, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Σεβαστάκης (που δεν θέλει ούτε να ακούει για δραχμή): «η βίαιη υποτίμηση της οικονομικής σου ταυτότητας, θα είναι καταστροφή και η χώρα, ούσα τόσα χρόνια μέσα στην ΕΕ, δεν έχει κανένα μηχανισμό διαφορετικής μηχανικής άρθρωσης από αυτόν που συναρτάται με την ΕΕ. Τελεία και παύλα. Δεν έχουμε διατροφική αυτάρκεια, δεν έχουμε κανένα μηχανισμό οργάνωσης συναλλαγματικών ισοτιμιών, η οικονομία μας είναι βαθιά συνδεδεμένη με την οικονομία της Ευρωζώνης».

Έγραψε, μεταξύ άλλων, ο Χάρρυ Κλυνν, που είναι φανατικά υπέρ της επιστροφής στην δραχμή:

«Θα σταματήσουμε να εισάγουμε αυτοκίνητα, γάλα, τυριά και βούτυρο, κινητά, τηλεοράσεις, υπολογιστές και τα χίλια δυο ηλίθια γκάτζετ που στραβώνουν τον κόσμο, κονσέρβες, κέικ, ζαμπονάκια, εκατοντάδες είδη καπνού, πούρων και άλλων δηλητηρίων, εκατοντάδες είδη από οινοπνευματώδη ποτά, θα σταματήσουμε να εισάγουμε τα δεκάδες είδη ξένων γλυκών και σοκολατοειδών που στέλνουν τα λεφτά μας στο εξωτερικό και την χοληστερίνη στα ύψη, θα σταματήσουμε να εισάγουμε ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, και πληθώρα από άχρηστα είδη για το σπίτι.Ας επιστρέψουμε στην εποχή του ’60. Ας περπατήσουμε και πάλι ήσυχοι στον άδειο δρόμο. Ας κοιμηθούμε το βράδυ χωρίς να ξυπνάμε από τον κάθε αργόσχολο ηλίθιο που τριγυρνάει με το αμάξι ακούγοντας τουρκογύφτικα καψουρολαϊκά ή χαζά ραπ στην διαπασών. Ας φάμε λιγότερο και ας χάσουμε το υπέρβαρο λίπος μας. Ας κάνουμε πάλι γιορτές-ρεφενέ. Ας ξανακάνουμε αληθινούς φίλους, αντί για τους ηλεκτρονικούς που έχουμε σήμερα».

Έγραψε μεταξύ άλλων, ο εξαιρετικός δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης (ο «Καιρός» της παλιάς Ελευθεροτυπίας, για όσους την θυμούνται), το εξής, σε επιστολή του προς τον Νίκο Ξυδάκη:

«Η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει συγκεκριμένες βαρύτατες επιπτώσεις στο λαό αποκλειστικά και μάλιστα στα πιο ασθενή του στρώματα. Τα οποία θα άξιζε ΙΣΩΣ τον κόπο να τα υποστεί για να βγει πιο σύντομα στην επιφάνεια υπό μερικές προϋποθέσεις: Να έχει προετοιμαστεί με εξονυχιστική πληροφόρηση για το τι θα τραβήξει για τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια. Να έχει συμφωνήσει για την Κατοχική πείνα που θα περάσει. Να ξέρει ότι το χρέος του που είναι σε ευρώ θα το πληρώνει σε δραχμές επί 200 χρόνια, ακόμα κι αν κάνει στάση πληρωμών! Να στηρίξουν τη δραχμή οι δανειστές του Ευρωπαίοι και Αμερικανοί!! Όλα τα νομίσματα κάπου εντάσσονται.

Αλλά, είναι έτοιμος να τρέφεται με κουπόνια, να ψάχνει τη βενζίνη και το πετρέλαιο με μπιτόνια σε ουρές χιλιομέτρων, να ξανανάψει ξυλόσομπα και να γυρίσει στα χωράφια των παππούδων του για να παράξει προϊόντα, αν δεν βρει δουλειά στις ξένες και ελληνικές εταιρίες με δουλειά 12ωρο για λίγες δραχμές και χωρίς κανένα δικαίωμα, α λα δεκαετία του ’50 και να είναι η όποια περιουσία του σε δραχμές ενώ των Βούλγαρων πχ σε ευρώ; Και να το κάνει για λίγα χρόνια; Η απάντηση είναι ΟΧΙ Νίκο. Ο λαός δεν είναι προετοιμασμένος από κανέναν γι αυτό. Και δεν το θέλει κιόλας».

Ανεξάρτητα με την άποψη του καθενός από τους τέσσερις, ένα πράγμα είναι πεντακάθαρο, σε ένα συμφωνούν και οι τέσσερις – το λένε άλλωστε και όλοι οι οικονομολόγοι που δεν έχουν ιδεολογικές παρωπίδες: επιστροφή στην δραχμή για την Ελλάδα σημαίνει επιστροφή 60, 70 ή και 100 χρόνια πίσω. Χωρίς ούτε τα στοιχειώδη – με το ζόρι θα επιβιώσουν, όσοι τα καταφέρουν, σε συνθήκες που έζησαν μόνο οι σημερινοί 80άρηδες, μετά την κατοχή.

Φυσικά, δεν συζητάμε για ποιότητα σχολείων, για πανεπιστήμια, για επιστήμονες που θα δουλεύουν στην Ελλάδα κλπ – όλα αυτά τα ξεχνάμε για κάποια χρόνια, μαζί με τους υπολογιστές που θα σταματήσουμε να έχουμε όπως γράφει ο Χάρρυ Κλυνν θεωρώντας θετική την εξαφάνιση της τεχνολογίας από τη χώρα. Και, εννοείται, πως για να βγει η χώρα από τον μεσαίωνα θα πρέπει να υπάρχουν πολιτικοί με πυγμή και τέλειο σχέδιο που θα το υλοποιήσουν πλήρως, ώστε να αρχίσει μετά από κάποια χρόνια η χώρα να ανεβαίνει ξανά και μετά από δεκαετίες να φτάσει σε επίπεδα οικονομικής αξιοπρέπειας ο λαός της.

Το βασικό θέμα δεν είναι αν κάποιος είναι υπέρ ή κατά αυτής της λύσης.

Το βασικό θέμα είναι να γνωρίζουν όλοι την αλήθεια, να συνειδητοποιήσουν τι λένε, και μετά να αποφασίσουν ελεύθεροι – όπως μόνο η αλήθεια ξέρει να απελευθερώνει – τι θέλουν.