Ομαδικοί τάφοι

Το κείμενο που θα πόσταρα σήμερα για τις εκλογές αναβάλλεται για αύριο, γιατί υπάρχουν, χθες και σήμερα, δυο ομαδικοί τάφοι που άνοιξαν και νιώθω να την ανάγκη να γράψω δυο λέξεις γι’ αυτούς.

Ο πρώτος είναι στην Πάτρα. Μπορεί ο νεκρός να είναι μόνο ένας, ο 17χρονος που δολοφονήθηκε από τον 15χρονο με το πρόβλημα στην ομιλία στον οποίο έκανε bullying, όπως λένε οι πληροφορίες (άλλοι μιλούν για ψυχολογικό bullying, άλλοι για ξύλο). Αλλά ουσιαστικά μέσα στον τάφο του παιδιού αυτού μπαίνουν και οι δύο οικογένειες που καταστράφηκαν, του δολοφονημένου και του δολοφόνου. Ελπίζω ο Δημήτρης Παππάς να ανεβάσει στο site του Super Fm 89.6 το καταπληκτικό εκτενές σχόλιο που έκανε σήμερα για το θέμα, στην εκπομπή του, για να ακούσουν όλοι αυτά που είπε. Το μόνο που θα ήθελα εγώ να προσθέσω είναι: Μιλήστε στα παιδιά σας, ρε. Όχι για να τους πείτε «τι θα φας σήμερα» - δεκάρα δεν δίνει ο έφηβος για το τι θα φάει. Μιλήστε στα παιδιά σας πραγματικά, για το πώς νιώθουν. Το μοναδικό σοβαρό αποτύπωμά σας πάνω στην Γη είναι αυτά. Μιλήστε τους, ξεκλειδώστε τα αν είναι κλειδωμένα, για να βεβαιωθείτε ότι ούτε θα γίνουν ποτέ τραμπούκοι εις βάρος άλλων ψυχών, ούτε θα ανεχθούν ποτέ τραμπουκισμούς από κανέναν. Αποδείξτε, και στις δύο περιπτώσεις, πως δεν γίνατε γονείς επειδή έτυχε και έσπασε το προφυλακτικό ένα βράδυ ή επειδή σας είπαν οι γονείς και οι φίλοι σας ότι είναι καιρός να κάνετε κι ένα παιδί και εκτελέσατε την υποχρέωση. Αποδείξτε ότι αξίζατε το θαύμα που σας συνέβη.

Ο δεύτερος είναι στο Φαρμακονήσι. Δεκάδες νεκροί, πάλι, πολλά παιδιά και μωρά ανάμεσά τους, φωτογραφίες με γονείς να κολυμπούν με τα μωρά αγκαλιά στη μέση του πουθενά, όταν βούλιαξε η βάρκα. Σίγουρα δεν νοιάζει τις κυβερνήσεις των ισχυρών σε όλο τον κόσμο, που δημιούργησαν το πρόβλημα, σίγουρα δεν νοιάζει και την δικιά μας ηγεσία (ο κ. Τσίπρας αντάμειψε την κυρία Τασία Χριστοδουλοπούλου, υπεύθυνη υπουργό του για το μεταναστευτικό, με μια θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας για την προσφορά της – εξάλλου όπως δήλωσε η ίδια «θα με γράψει η ιστορία»). Αλλά πολύ-πολύ σίγουρα δεν νοιάζει κι εμάς, τον ελληνικό λαό, στην μεγάλη του πλειοψηφία. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους μιλάω είναι θυμωμένοι, απελπισμένοι με την δική τους καθημερινότητα, φοβισμένοι και καταλήγουν στο: «τους συμπονώ τους πρόσφυγες, αλλά τι μπορώ να κάνω; Καλή τους τύχη και μακριά από μας». Οπότε, επί της ουσίας, δεν τους συμπονάμε και δεν μας νοιάζει. Ο λόγος είναι, φοβάμαι, ο ίδιος που μας έχει οδηγήσει και το αδιέξοδο που ζούμε ως χώρα, σε κάθε επίπεδο. Ο λόγος είναι ότι ο Έλληνας είναι βαθιά αντικοινωνικός. Αλλά θα γράψω περισσότερα γι’ αυτό την Πέμπτη, αφού πρώτα γράψω την γνώμη μου για τα υπόλοιπα ελληνικά κόμματα αύριο και μεθαύριο.