Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα – Μέρος 4ο : Ποτάμι και ΚΚΕ

Για να πω και καμιά καλή κουβέντα, μετά από τόσες κακές που έχω γράψει στα προηγούμενα κείμενα για τις εκλογές, θα ξεκινήσω το σημερινό post για το Ποτάμι και το ΚΚΕ λέγοντας ότι είναι τα μόνα δύο κόμματα που σέβομαι, από τα κόμματα της σημερινής ελληνικής Βουλής. Ο λόγος είναι πως πρόκειται για τα μόνα δύο κόμματα της Βουλής που δεν έχουμε δει να κάνουν «κωλοτούμπες» ή να λένε προφανή ψέματα στους Έλληνες – κρατάμε βέβαια και μικρό καλάθι πάντα, γιατί δεν έχουν ασκήσει εξουσία. Αλλά η μέχρι τώρα διαδρομή τους δεν έχει τέτοιου είδους σκιές. Και, παρόλο που είναι δύο κόμματα με τελείως διαφορετική οπτική στα πράγματα, έχουν κατά την γνώμη μου ένα ακόμα κοινό, που δεν θα ήθελαν να το έχουν: δεν μπορούν να ανεβάσουν σημαντικά τα εκλογικά τους ποσοστά. Νομίζω πως αυτό συμβαίνει επειδή έχουν το ίδιο ακριβώς μειονέκτημα, όπως θα εξηγήσω παρακάτω.

Να ξεκινήσω από τα καλά – για μένα – για το Ποτάμι. Καταρχάς, οι βασικές ιδέες τις οποίες πρεσβεύει είναι κοντά στις δικές μου, σε θέματα αξιοκρατίας, ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και χειρισμού του δημόσιου τομέα. Επίσης, με εκνευρίζει ότι το Ποτάμι έχει δεχτεί έναν πολύ προφανώς βρώμικο πόλεμο από την στιγμή που ιδρύθηκε, ο οποίος πόλεμος έχει να κάνει με το ότι ο αρχηγός του δούλευε ως δημοσιογράφος σε γνωστά μέσα ενημέρωσης, τα οποία ανήκαν σε ανθρώπους που έπαιρναν και παίρνουν δημόσια έργα. Ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται σε δυσανάλογο βαθμό με το μέγεθος του κόμματος, το οποίο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σχετικά χαμηλά. Επίσης, ο πόλεμος αυτός δεν συνοδεύτηκε ποτέ από την παραμικρή απόδειξη – μέσα στο 2014, βάσει επίσημων στοιχείων το Ποτάμι είχε κάτω από 2% προβολή στα δελτία ειδήσεων. Το 2% και λιγότερο δεν μοιάζει και πολύ διαπλεκόμενο. Επίσης, δεν καταλαβαίνω από πού κι ως πού όταν κάποιος έχει δουλέψει στη ζωή του είναι δούλος σε όποιο αφεντικό δούλεψε και παραμένει δούλος και αφού φύγει από την δουλειά, ούτε το γιατί είναι πρόβλημα που ο κ. Θεοδωράκης δεν έχει πανεπιστημιακό πτυχίο. Ας πούμε, πανεπιστημιακά πτυχία χωρίς να έχουν δουλέψει είχαν οι κ.κ. Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας. Τους εκλέξαμε και τους τέσσερις πρωθυπουργούς, και φαντάζομαι πως είμαστε ενθουσιασμένοι από την αποτελεσματικότητά τους.

ΟΜΩΣ, για να περάσω και στα αρνητικά, το Ποτάμι και ο αρχηγός του έχουν, παρά την συνολικά θετική στα μάτια μου εικόνα, κάνει δύο σημαντικά λάθη. Το πρώτο είναι η παρουσία του κ. Θεοδωράκη, περίπου ως μαϊντανού, στην εκδήλωση «Όχι Μπαλτά στην Παιδεία» που διοργανώθηκε τον Μάιο. Γιατί ναι μεν ο κ. Μπαλτάς με τον κ. Κουράκη αποτελούν ένα καταστροφικό δίδυμο υπουργών που προσπαθούν να αποτελειώσουν ότι έχει απομείνει στην εκπαίδευση, αλλά είναι άλλο πράγμα το να στέκεσαι απέναντί τους και άλλο πράγμα το να στέκεσαι απέναντί τους παρέα με τους κ.κ. Αρβανιτόπουλο, Λοβέρδο, Φορτσάκη και με πολύ κόσμο από το παμπάλαιο πολιτικό σύστημα. Οι δύο πρώτοι ήταν εξαιρετικά κακοί υπουργοί Παιδείας, ο δε κ. Φορτσάκης παραιτήθηκε σε dt από τον αγώνα του για να φτιάξει το πανεπιστήμιο Αθηνών ως πρύτανης για να γίνει βουλευτής χωρίς σταυρό (στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, χαριστικά δηλαδή) της ΝΔ. Και η συμπεριφορά του ως πρύτανης απέναντι στους φοιτητές, όσο ακραίοι κι αν ήταν αυτοί που βρίσκονταν απέναντί του, δεν δείχνει άνθρωπο με υψηλή αίσθηση παιδευτικού ρόλου. Δεν μπορείς, ως αρχηγός κόμματος μάλιστα που κουβαλάει υποτίθεται το νέο, να πηγαίνεις παρεούλα με ανθρώπους που έχουν κάνει ζημιά. Γιατί τότε φαίνεσαι να ταυτίζεσαι μαζί τους.

Το δεύτερο λάθος που έχει κάνει το Ποτάμι είναι ότι δεν έχει υπάρξει καμία αποδοκιμασία των δηλώσεων της κ. Λυμπεράκη, η οποία αποτελεί από τα πιο προβεβλημένα στελέχη του κόμματος. Άσχετα με το ότι μπορεί αυτά που λέει η κ. Λυμπεράκη να μην αποτελούν επίσημες θέσεις του Ποταμιού, και άσχετα με το τι μπούρδες έχουν πει στελέχη άλλων κομμάτων, το Ποτάμι ευαγγελίζεται πως είναι κάτι νέο. Άρα θα έπρεπε να έχει τοποθετηθεί απέναντι σε δύο δηλώσεις της κ. Λυμπεράκη: α) η κ. Λυμπεράκη έχει δηλώσει πως ακόμα και οι πλειστηριασμοί (εννοεί πρώτης κατοικίας) μπορούν να γίνουν δεκτοί, αρκεί να μην εμποδιστεί η εξομάλυνση της πορείας της χώρας, και ότι στη συνέχεια οι αδικίες και οι σκληρότητες μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με ισοδύναμα μέτρα. Σοβαρά; Ποιο είναι το ισοδύναμο μέτρο στο να χάνει κάποιος το σπίτι του, μπορείτε να μας πείτε, κύριοι του Ποταμιού που δεν αποδοκιμάζετε αυτή την δήλωση; β) η κ. Λυμπεράκη είχε κάνει την περιβόητη δήλωση, που παραποιήθηκε, ότι «Δεν είναι κακοί, δεν είναι ανόητοι, δεν είναι αμόρφωτοι αυτοί που είναι φτωχοί, απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές. Εμείς δεν πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα». Εγώ να δεχτώ, έχοντας παρακολουθήσει όλο το σχετικό απόσπασμα, ότι η κ. Λυμπεράκη αναφερόταν όχι στους φτωχούς ανθρώπους αλλά στα φτωχά κράτη που κάνουν λάθος επιλογές λόγω της φτώχειας τους. Να μιλήσουμε και για τα πλούσια και δυνατά κράτη; Να μιλήσουμε για τους πολέμους που προκαλούν και την αναλγησία τους, ξανά και ξανά μέσα στον τελευταίο ενάμιση αιώνα, απέναντι στους υπόλοιπους λαούς του κόσμου; Διότι αν η κ. Λυμπεράκη θαυμάζει συνολικά την πολιτική των πλούσιων κρατών, τότε δεν έχει καταλάβει γιατί ο κόσμος μας είναι αυτός που είναι.

Το ΚΚΕ, από την πλευρά του, λέει πολλές αλήθειες για τα δεινά του σημερινού κόσμου και το πού οφείλονται αυτά, και έχει στελέχη που πραγματικά νοιάζονται για τους φτωχότερους ανθρώπους και επιπλέον ΔΕΝ είναι κωλόπαιδα. Είναι εντυπωσιακό, και γι’ αυτό θέλω να το καταθέσω: εγώ δεν γνωρίζω κανέναν ενταγμένο στο ΚΚΕ άνθρωπο που να είναι κακό παιδί, είτε μεγαλύτερο σε ηλικία, είτε στα πανεπιστήμια. Αυτό δεν σημαίνει πως όσοι είναι ενταγμένοι σε άλλα κόμματα είναι κωλόπαιδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί τέτοιοι σε αυτά. Ενώ όσους τέτοιους έχω γνωρίσει και μπήκαν αρχικά στο ΚΚΕ, σύντομα έφυγαν. Πιθανόν να φταίει η σιδηρά πειθαρχία του κόμματος. Πιθανόν και τα ιδανικά του. Πάντως αυτή είναι η δική μου αλήθεια και θέλω να την καταθέσω.

Έγραψα όμως στην αρχή του κειμένου ότι το Ποτάμι και το ΚΚΕ έχουν ένα κοινό πρόβλημα που τα εμποδίζει να τραβήξουν περισσότερους ψηφοφόρους. Το πρόβλημα είναι ότι αδυνατούν να προσφέρουν μια συγκεκριμένη ελπίδα στο μυαλό των ανθρώπων. Το μεν Ποτάμι, ενώ παραθέτει κατά την γνώμη μου σωστές γενικές ιδέες για το τι πρέπει να γίνει σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής, δεν έχει μια ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ που να εμπνεύσει τον κόσμο. Το ορθολογικό στήσιμο της χώρας στα ευρωπαϊκά πρότυπα, που προτείνει, είναι κατά την γνώμη μου ολόσωστο. Αλλά δεν με παθιάζει για να πω ότι πρέπει πάση θυσία να υποστηριχθεί το Ποτάμι. Πόσο μάλλον που αρκετές προτάσεις του κόμματος μοιάζουν γενικές και όχι αρκετά επεξεργασμένες. Για παράδειγμα, ναι, να βρεθούν οι καλύτεροι για να κυβερνήσουν, να μην μπαίνουν ένα μάτσο άχρηστοι που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή μέσα στα κόμματα. Να φτιάξουμε ένα σύνολο από ανθρώπους με ισχυρά βιογραφικά, με εμπειρίες από το εξωτερικό, κλπ. Για να γίνουν αυτοί οι άνθρωποι ομάδα όμως, χρειάζονται μια συγκεκριμένη κατεύθυνση – ας μην την πούμε ιδεολογία, γιατί είναι βαριά και ξεπερασμένη λέξη χωρίς νόημα. Αλλά μπορεί να έχεις ανθρώπους με εξαιρετικά βιογραφικά που να μην συμφωνούν σε τίποτα επειδή έχουν διαφορετικές οπτικές. Η κατεύθυνση ποια θα είναι; Επίσης, το Ποτάμι προτείνει, π.χ. αντικατάσταση των πανελληνίων με τεστ δεξιοτήτων για τους μαθητές. Αυτό δεν λύνει το πρόβλημα – απλώς του αλλάζει μορφή. Και δεν είναι μεγάλη ιδέα. Αν δεν εμπνεύσεις τον κόσμο, αν δεν του πεις κάτι που δεν έχει σκεφτεί ποτέ μέχρι σήμερα ότι θα μπορούσε να γίνει, δύσκολα θα σε ακολουθήσει μαζικά.

Αντίστοιχα, το ΚΚΕ ελπίζει σε έναν καλύτερο κόσμο μέσα από την λαϊκή πάλη. Για να το πετύχει, λέει πως πρέπει να γκρεμιστεί ο καπιταλισμός. Επειδή δεν είμαστε ιθαγενείς σε ζούγκλα του Αμαζονίου για να ζούμε μόνοι μας, πρέπει επί της ουσίας να γκρεμιστεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τον κομουνισμό στην Ελλάδα. Ακόμα κι αν ξεχάσουμε τα φοβερά δεινά που έφεραν τα κατ’ όνομα κομουνιστικά κράτη στις χώρες που έγινε προσπάθεια υλοποίησης της κομουνιστικής ιδεολογίας, ακόμα και αν αγνοήσουμε τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκαν αυτές οι αριστερές δικτατορίες, έρχεται το ερώτημα: πότε μπορεί να πέσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός από τον λαϊκό αγώνα; Όσοι κομουνιστές αποφασίζουν να μιλήσουν σοβαρά γι’ αυτό, παραδέχονται ότι αυτό δεν θα γίνει κατά την διάρκεια της ζωής μας. Αγωνίζονται για να πέσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός σε όσα χρόνια χρειαστεί – εκατό, διακόσια ή παραπάνω. Πώς να ταυτιστεί κάποιος με έναν αγώνα που αφορά τα δισέγγονά του (αν όλα πάνε καλά);

Αύριο θα μιλήσουμε για το ΠΑΣΟΚ, την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.