Wednesday, December 18, 2013

Για τη γενιά μου

Στο Ημερολόγιο της περασμένης Δευτέρας εξήγησα πόσο ψεύτικο είναι το σκοτεινό παραμύθι που πουλάνε τα Μ.Μ.Ε. ότι η γενιά των σημερινών νέων, 15 – 25 χρονών, είναι μια “χαμένη γενιά”.
Υπάρχει όμως στ’ αλήθεια μία γενιά που την έχει τσακίσει η κρίση (ως γενιά πλέον ορίζεται ένα χρονικό διάστημα 10 – 15 χρόνων, λόγω της ταχύτητας με την οποία αλλάζει η ζωή μας). Είναι η γενιά όσων γεννήθηκαν μέσα στη δεκαετία του ’70. Είναι η δική μου γενιά. Οταν μας βρήκε η κρίση, το 2009, ήμασταν από 30 – 39 χρονών. Με άλλα λόγια, είχαμε μόλις αρχίσει να απολαμβάνουμε τους καρπούς της δουλειάς μας μέχρι τότε, ή ελπίζαμε πως σύντομα θα αρχίζαμε να τους απολαμβάνουμε.
Αυτή η γενιά είναι που κυρίως μεταναστεύει σήμερα στο εξωτερικό ελπίζοντας να βρει τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας που της αξίζουν, αφού δεν μπορεί να περιμένει 5 – 10 χρόνια για την μικρή ή μεγαλύτερη βελτίωση των συνθηκών στη χώρα. Δεν μπορεί να περιμένει, γιατί αυτή η γενιά βρίσκεται στην πιο παραγωγική της ηλικία, συνδυάζοντας πια εμπειρία και ικανότητα (ακόμα) για νέες ιδέες. Αν περάσουν δέκα χρόνια ακόμα, όποια βελτίωση κι αν υπάρχει στη χώρα, αυτά τα τόσο παραγωγικά χρόνια θα έχουν περάσει ανεκμετάλλευτα.
Είναι λοιπόν η γενιά μου μια χαμένη γενιά; Ριγμένη, ναι. Η πιο ριγμένη, νομίζω, των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα. Οι μεγαλύτερες γενιές πρόλαβαν τα χρόνια της ευμάρειας (κι ας ήταν ψεύτικη) και για τις νεότερες το μέλλον είναι ανοιχτό μπροστά τους -όπως έγραψα στο κείμενο της Δευτέρας-. Για μας, τα πράγματα είναι κάπως οριακά για το αν και πόσα θα καταφέρουμε.
Ριγμένη γενιά, λοιπόν. Αλλά χαμένη; Δεν το νομίζω. Μεγαλώσαμε ακούγοντας τα καλύτερα ελληνικά και ξένα τραγούδια, εκείνα που γράφτηκαν στις δεκαετίες ’80 – ’90, τότε που φαινόταν ακόμα λογικό σε όλους η μουσική να έχει ρυθμό και μελωδία και ο καταιγισμός ταλέντου από μεγάλους τραγουδιστές και συγκροτήματα που εμφανίστηκε δεν έχει προηγούμενο και δεν φαίνεται ότι θα εμφανιστεί σύντομα ξανά με τέτοια μαζικότητα. Είδαμε στα σινεμά, από τα τέλη του ’80 έως τα τέλη του ’90, μακράν τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν τα τελευταία 35 χρόνια, εντός και εκτός Χόλιγουντ. Τόσες πολλές, που ακόμα και σήμερα μπορούμε να διαφωνούμε για το ποιες ήταν οι δέκα ή είκοσι καλύτερες, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια ίσως να μην υπάρχουν είκοσι καλές ταινίες αθροιστικά. Είδαμε πάνω στην εφηβεία μας, το ’87, την Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ να μας παίρνει τα μυαλά και τον Νίκο Γκάλη να μας δείχνει τον δρόμο για την μόνη επανάσταση που πάντα οδηγεί σε αποτέλεσμα: την εσωτερική, που κολλάει δίπλα στο ταλέντο άπειρες ανελέητες ώρες δουλειάς (έχω γράψει για την «επανάσταση των καλών παιδιών» εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2013/05/h.html).
Είδαμε πριν τα τριάντα μας τα καλύτερα μουντιάλ και παιχνίδια ΝΒΑ που έχουν γίνει ποτέ, είδαμε τηλεόραση τόσο αθώα, στο ξεκίνημά της, ώστε ακόμα και σήμερα οι σειρές εκείνες παραμένουν ανώτερες από τις σημερινές, πέσαμε πάνω στην εκδοτική “άνοιξη” με εκδόσεις χιλιάδων νέων τίτλων κάθε χρόνο και είχαμε λεφτά να αγοράσουμε βιβλία για να ξεστραβωθούμε. Οταν συνέβαινε κάτι σπουδαίο στο σχολείο τρέχαμε για να το δούμε, δεν ψάχναμε να βρούμε καλή γωνία για να το τραβήξουμε με το κινητό. Απολαύσαμε από μικροί και είδαμε να εξελίσσεται και να γιγαντώνεται το μεγαλύτερο τεχνολογικό επίτευγμα του 20ου αιώνα, το Ιντερνετ, το οποίο έγινε εργαλείο για τη δουλειά και τη διασκέδασή μας.
Ναι, τώρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αλλά δεν κλαίω για τη γενιά μου. Πιστεύω στ’ αλήθεια πως σε σχέση και με τις προηγούμενες και με τις αμέσως επόμενες είμαστε, από διάφορα καπρίτσια της τύχης, η πιο πλούσια γενιά στην καρδιά και στο μυαλό μας. Οπου κι αν βρισκόμαστε, διασκορπισμένοι στα πέρατα της γης, αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς.

4 comments:

  1. Κύριε Πολυχρόνη επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με την άποψη σας για τον χαρακτηρισμό "ριγμένη" που απευθύνεται στην γενιά σας. Θεωρώ, ότι η γενιάς σας μεγάλωσε μέσα στην ευημερία που είχε δημιουργήσει η γενιά της διαφθοράς. Νομίζω ότι είναι μία γενιά όπως λέτε και εσείς άκρως παραγωγική αυτή τη στιγμή που λόγω της απαλλαγής της τα προηγούμενα 30 χρόνια από τον σκληρό αγώνα για επιβίωση δεν είναι κουρασμένη και μπορεί να προσφέρει πολλά στην χώρα αυτή τη στιγμή. Μπορεί να μην υπάρχουν οι ευκαιρίες που υπήρχαν παλαιότερα. Μπορεί να μην πλησιάζουμε καν στο ελάχιστο τον αριθμό και την ποιότητα των ευκαιριών του παρελθόντος. Αλλά είμαι σίγουρη πως μερικές φορές τις ευκαιρίες τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε η γενιά μου (15-25 χρ.) χρειάζεται καθοδήγηση. Χρειάζεται μία βάση για να μπορέσει να κάνει κάτι καλύτερο από τους προηγούμενους σας. Είστε μία γενιά που έχει βιώσει συνειδητά και τις δύο όψεις του νομίσματος. Γιατί λοιπόν δεν χαρακτηρίζεται την γενιά σας "στήριγμα" και "δάσκαλο" της δικής μας αλλά "ριγμένη" γενιά; Το ξέρω ότι ο δρόμος είναι δύσκολος για όλους. Αλλά το αν κάποιος είναι "ριγμένος" ή όχι αφήστε την ιστορία να το δείξει". Είναι στο χέρι σας να μας δώσετε την ώθηση και τις γνώσεις που χρειάζεται για να βρούμε το κουράγιο να πούμε ότι υπάρχει αύριο και πιστέψτε με, ό,τι επενδύσετε αυτή τη στιγμή σε εμάς δεν μπορεί να πάει χαμένο. Δεν μπορούμε να χαθούμε περισσότερο... Συχωρέστε με αν έχω λανθασμένη άποψη για το πως μεγάλωσε η γενιά σας. Απλά όταν διάβασα το άρθρο σας αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Είναι απλά η άποψη μου και αν απέχει από την πραγματικότητα θα ήθελα πολύ να το ξέρω.

    ReplyDelete
  2. Συμφωνούμε απόλυτα στο ότι πρέπει να βοηθήσουμε τους νεότερους, με όσες και όποιες δυνάμεις έχουμε. Επίσης συμφωνούμε ότι η δική μου μπορεί να προσφέρει πολλά στη χώρα - το πιστεύω. Δεν συμφωνούμε στο πώς μεγάλωσε η γενιά μου. Το ότι τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα τον καιρό που ήμασταν ανάμεσα στα 20 και στα 30 μας δεν είναι σημαντικό, γιατί εκείνο τον καιρό άλλοι σπούδαζαν και άλλοι έκαναν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα. Μετά, ήρθε η κρίση και ανέτρεψε όλα τα σχέδια που είχαμε κάνει. Όπως έγραψα και στο κείμενο της Δευτέρας, τα χρόνια ανάμεσα στα 20 και στα 30 για τους περισσότερους νέους ανθρώπους είναι "αναγνωριστικά" για το πού θα κινηθούν στην μελλοντική ζωή τους. Ευχαριστώ πολύ για την συμμετοχή σας στην συζήτηση.

    ReplyDelete
  3. Σωτήρης Κάτσουνας31 December 2013 at 10:54

    Αγαπητοί μου φίλοι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Καλε μου φίλε Πολυχρόνη κρίνεις κυρίως απο την δική σου εμπειρία όπως κι εγώ απο την δική μου. Δουλέψαμε ναι και όταν ήρθε η ώρα να θερίσουμε μας έπιασε η κρίση. Όχι όλοι όμως ε? Αρκετοί ήτανε οι τσογλαναράδες που κουνιόντουσαν με τα λεφτά των πατεράδων τους που όλοι λίγο πολύ ξέραμε πως τα είχαν βγάλει. Ας μην μιλήσω και για το βρωμερό lifestyle που ειδικά η δική μας γεννιά το έζησε στο πετσί της. Αγαπητέ μου anonymous να μην ζηλεύεις τίποτα στην γεννιά μας. Κατα βάθος εγώ ζηλεύω τη δική σας γιατί θα ζήσει πολύ περισσότερα αληθινά πράγματα. Γιατί στη δική μου γεννιά η αληθινοί ήταν η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας.

    ReplyDelete
  4. Καλησπέρα, Σωτήρη μου - καλή χρονιά! Διαφωνούμε εδώ, όσον αφορά στις αναλογίες. Δεν πιστεύω ότι στη δική μας τη γενιά οι αληθινοί ήταν η εξαίρεση. Ακόμα και σήμερα βλέπω πολλούς συμμαθητές μας, από το δημοτικό ακόμα αλλά και από το γυμνάσιο και το λύκειο, που χαίρομαι ιδιαίτερα επειδή είναι καθαροί άνθρωποι. Είναι αλήθεια αυτό που γράφεις για το lifestyle, αλλά έχω την εντύπωση πως, παρ' όλο που ζήσαμε στην εποχή που θριάμβευε, πολλοί από μας το αντιμετώπιζαν ειρωνικά, ακόμα και κάποιοι που το ασπάζονταν προσωρινά (για να είναι in) την ίδια ώρα το κοιτούσαν με μισό μάτι. Ο λόγος ήταν ότι προλάβαμε να ζήσουμε χωρίς τις επιταγές του lifestyle, οπότε είχαμε μέτρο σύγκρισης.

    ReplyDelete