Monday, December 30, 2013

Τεστ

Στο σημερινό Ημερολόγιο σας έχω ένα τεστ δικής μου κατασκευής. Είναι αρκετά απλό, για να μην σας κουράσει και ταυτόχρονα πολύ ακριβές. Αρχίζουμε με την παράθεση δηλώσεων από πολιτικούς και γραφεία κομμάτων. Διαβάστε τις και το τεστ ακολουθεί.
Πρώτη δήλωση, του 2012, από τον σημερινό υπουργό Εσωτερικών κ. Μιχελάκη:
«Ο κύριος Βενιζέλος αναθεώρησε την επαχθή σύμβαση Τσοχατζόπουλου, για τα υποβρύχια, αποδεχόμενος ακόμη επαχθέστερους όρους. Δέσμευσε το Δημόσιο να καταβάλλει τα οφειλόμενα ποσά σε τακτές ημερομηνίες, χωρίς όμως να δεσμεύσει την κατασκευάστρια εταιρία για αντίστοιχη πρόοδο των εργασιών και χωρίς να προβλέψει εγγυητικές επιστολές καλής εκτέλεσης ή έγκαιρης παράδοσης. Οι κύριοι Τσοχατζόπουλος και Βενιζέλος, ως υπουργοί Εθνικής Άμυνας, με τις δύο αυτές συμβάσεις, πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να έχουμε πληρώσει πάνω από δύο δισ. ευρώ, αλλά να έχουμε παραλάβει, μετά από 12 χρόνια, μόνο ένα υποβρύχιο αντί οκτώ».
Αντίστοιχη δήλωση είχε κάνει και ο νυν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας για “αμαρτωλά υποβρύχια”.
Επόμενη δήλωση, από το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, φέτος, πριν λίγους μήνες, όταν ο κ. Πολύδωρας πρότεινε συνεργασία της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή: «Μία ημέρα μετά την ομιλία του κ. Σαμαρά στο συνέδριο της ΝΔ ο κ. Πολύδωρας ανέλαβε το έργο της αποσαφήνισης του περιεχομένου της. Φαίνεται πως από τη σημερινή Νέα Δημοκρατία η «Νέα Ελλάδα» θα χτιστεί χέρι – χέρι με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής».
Σε παλιότερες δηλώσεις του, ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε τα «ΜΑΤ του Πολύδωρα» που συγκρούονταν με φοιτητές και εργαζόμενους σε πορείες και διαδηλώσεις, καθώς βέβαια και την περιβόητη δήλωση του κ. Πολύδωρα το 2004 ότι πρέπει να απολυθούν χιλιάδες υπάλληλοι από το δημόσιο για να μπουν στις θέσεις τους «γαλάζια παιδιά».
Επόμενη δήλωση, από τον κ. Πολύδωρα για τον ΣΥΡΙΖΑ: «Τα «παιδιά του πολυτεχνείου» συνταξιοδοτήθηκαν. Άλλα είναι στη φυλακή, άλλα κρυμμένα στις βίλες τους να τρώνε τα κλοπιμαία, άλλα περιφέρονται στα «στέκια» και  αυτοεπαινούνται στα παραμύθια τους με έναν ήρωα (τον εαυτό τους, εννοείται) και δυο ψευδομάρτυρες κομπάρσους, άλλα πιάνουν στασίδι στην Κουμουνδούρου για την επόμενη μέρα. Αυτοί είναι οι συνταξιοδοτούμενοι που εμπορεύθηκαν το «πολυτεχνείο» και τα συμπαρομαρτούντα. Που κόλλησαν σαν βδέλλες στα αριστεροσοσιαλίζοντα κόμματα και κινήματα της εποχής. Ήξεραν πως ο χώρος ήταν πρόσφορος για μαρξιστομισθοφόρους. Και έζησαν έτσι, στρατολογούντες τα θύματά τους, τους δήθεν διανοούμενους επαναστάτες, με το αζημίωτο. Αυτή ήταν η μεταπολίτευση. Σήμερα τα παιδιά τους παίρνουν τη σκυτάλη που εκείνοι ολοπόνηρα τους παρέδωσαν».
Δηλώσεις είχαν κάνει και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, όταν αποκαλύφθηκε ο διορισμός της κόρης του κ. Πολύδωρα στη Βουλή και ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία του.
Θυμίζω τώρα όσα έγιναν μέσα στον Δεκέμβριο. Η ΝΔ θεώρησε ότι δεν υπάρχει κανένα σκάνδαλο για τα υποβρύχια, και καταψήφισε την πρόταση για εξεταστική εις βάρος του κ. Βενιζέλου. Ο κ. Πολύδωρας καταψήφισε τον νόμο για τον φόρο στα ακίνητα, και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων τον αποθέωσαν στη Βουλή, χειροκροτώντας και αγκαλιάζοντάς τον. Ο ίδιος ο κ. Πολύδωρας, περιχαρής, ανταπέδωσε τις χειραψίες και τις αγκαλιές.
Ήρθε η ώρα για το τεστ, που περιλαμβάνει μια ερώτηση μόνο, και τρεις πιθανές απαντήσεις. Η ερώτηση είναι: Τι σκέφτεστε για τα παραπάνω:
α. Και τι να κάνει η ΝΔ; Να παραπέμψει σε εξεταστική τον Βενιζέλο και να πέσει η κυβέρνηση, να καταστραφούμε μετά από τόσες θυσίες; Εδώ η χώρα με το ζόρι κρατιέται ζωντανή, οι εξεταστικές για τα παλιά σκάνδαλα μας μάραναν;
β. Και τι να κάνει η αντιπολίτευση; Εδώ έχουμε μια κυβέρνηση που λεηλατεί τον τόπο, που τα έχει δώσει όλα στην τρόικα και κάνουμε «αμάν» να την ρίξουμε, το χειροκρότημα και οι αγκαλιές στον Πολύδωρα μας μάραναν;
γ. Οτιδήποτε ξεστομίζουν οι περισσότεροι βουλευτές και τα γραφεία τύπου των κομμάτων είναι κομμάτι ενός άθλιου, αντιαισθητικού θεάτρου. Όσα λένε δεν έχουν την παραμικρή αξία, δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι λέξη απ’ όσα ξεστομίζουν. Ακόμα και «τι ώρα είναι» αν τους ρωτήσεις, το πιθανότερο είναι να σου πουν ψέματα, από συνήθεια. Μετά, θα σε αγκαλιάσουν.
Αν απαντήσατε το (α) ή το (β), το πόρισμα του τεστ για σας λέει ότι είστε παραδοσιακοί τύποι. Μπορεί να έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που η χώρα χωριζόταν σε γαλάζια και πράσινα καφενεία, αλλά εσείς νοσταλγείτε εκείνη την περίοδο. Έχετε πιάσει στασίδι στα νέα «καφενεία» που έχουν δημιουργηθεί (τα περισσότερα στο Ίντερνετ). Έχετε βάλει τα μνημονιακά ή αντιμνημονιακά γυαλιά σας, γνωρίζετε κάθε πτυχή της αλήθειας και δεν σηκώνετε αρνητική κουβέντα για την παράταξή σας.
Αν απαντήσατε το (γ), το πόρισμα του τεστ για σας είναι: «μπράβο και καλό κουράγιο».
Ότι κι αν απαντήσατε, να έχετε ένα πολύ ευτυχισμένο 2014.

Wednesday, December 25, 2013

Ντοπέ



Κι εκεί που καθόμουν αμέριμνος και ελαφρώς αποκοιμισμένος στην καρέκλα μου, ξαφνικά - μπαμ! εμφανίζεται στην οθόνη μου και με πετυχαίνει κατάμουτρα, απροετοίμαστο, η απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών, και μετά - ξαναμπάμ! με αποτελειώνει η απάντηση "πηγών" του υπουργείου Παιδείας και καθώς το μυαλό μου ταξιδεύει, ζαλισμένο, από τα διαδοχικά χτυπήματα, ποιος μπαίνει μέσα στο νου μου και χαμογελάει; Ο Μπεν Τζόνσον, με το χέρι υψωμένο, να τερματίζει στα 100 μέτρα πρώτος στους Ολυμπιακούς της Σεούλ, το 1988.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα. Ας ξεκινήσουμε με την απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών, που συνεδρίασε για να συζητήσει αν το εξάμηνο έχει χαθεί ή όχι, μετά από 13 εβδομάδες που το Πανεπιστήμιο ήταν κλειστό. Και αποφάσισε πως κανένα εξάμηνο δεν χάθηκε. Πως προλαβαίνει η χρονιά να σωθεί, απλώς θα ξεκινήσει στις 16 Δεκεμβρίου, θα γίνουν μαθήματα για μια βδομάδα, θα φύγουν οι φοιτητές για διακοπές Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς, θα επανέλθουν και θα συνεχιστεί κανονικότατα η διδασκαλία έως τις… 9 Αυγούστου. Επίσης, η Σύγκλητος αποφάσισε πως οι εγγραφές των πρωτοετών φοιτητών θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί έως το τέλος Ιανουαρίου. Δηλαδή οι φοιτητές θα γράφονται ακόμα στο πανεπιστήμιο τον καιρό που κανονικά θα έπρεπε να δίνουν εξετάσεις. Αλλά - προς Θεού - το εξάμηνο δεν χάθηκε. Κάποιες λεπτομέρειες, όπως ότι όλο το καλοκαίρι με θερμοκρασία στους 35-40 βαθμούς οι φοιτητές θα πρέπει (θεωρητικά) να είναι μέσα στα αμφιθέατρα, ότι θα δώσουν εξετάσεις στα τέλη Αυγούστου για το εαρινό εξάμηνο και αμέσως μετά ξανά εξετάσεις για την εξεταστική Σεπτεμβρίου και αμέσως μετά θα ξεκινήσουν το επόμενο ακαδημαϊκό έτος χωρίς ίχνος διακοπής, παραμένουν αυτό ακριβώς. Λεπτομέρειες.
Τι έχει να πει γι' αυτά το υπουργείο Παιδείας; Αντιγράφω από το ρεπορτάζ του in.gr:
"Πηγές του υπουργείου Παιδείας κάνουν λόγο για θετική συμβολή στην ομαλοποίηση της ακαδημαϊκής και διοικητικής λειτουργίας του ΕΚΠΑ. «Η διδασκαλία των 13 εβδομάδων ανά εξάμηνο, σύμφωνα με τη νομοθεσία, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την παροχή εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου και λειτουργεί υπέρ των φοιτητών και όλης της ακαδημαϊκής κοινότητας» ανέφεραν οι ίδιες πηγές".
Το υπουργείο λοιπόν θεωρεί πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που το πανεπιστήμιο ήταν 3 μήνες κλειστό, αρκεί που βρέθηκε ένας λογιστικός τρόπος να ισχυριστούμε ότι δεν χάνεται το εξάμηνο. Και τονίζει ότι έτσι παρέχει το πανεπιστήμιο εκπαίδευση υψηλού επιπέδου.
Θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος: "και τι να αποφάσιζε η Σύγκλητος; Μέσα σε αυτή την κρίση, να φορτώνονταν οι οικογένειες των φοιτητών και ένα χαμένο εξάμηνο, με ότι αυτό σημαίνει για τον οικογενειακό προϋπολογισμό;". 
Αυτό είναι ένα πολύ λογικό ερώτημα, το οποίο φανερώνει ακριβώς το πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα, αυτό που μας βοηθάει να πηγαίνουμε τόσο σούπερ σαν χώρα. Το πρόβλημα είναι ότι σταθερά κάνει ο καθένας ότι γουστάρει και μετά πρέπει κάποια θεσμικά όργανα, όπως η Σύγκλητος στην συγκεκριμένη περίπτωση, να έρθουν να δράσουν θεραπευτικά ή κατασταλτικά ώστε να λύσουν το πρόβλημα που έχει γιγαντωθεί. Ποτέ δεν λειτουργούμε προληπτικά. Ποτέ δεν μας ενδιαφέρει να λύσουμε το πρόβλημα εν τη γενέσει του ή πριν ακόμα γεννηθεί. Το υπουργείο, που φέρει ακέραια την ευθύνη για την τυφλή διαθεσιμότητα πολλών άξιων υπαλλήλων, περιοριζόταν να ρίχνει τις ευθύνες για την απεργία στα πανεπιστήμια που αρνούνταν να κάνουν αξιολόγηση των υπαλλήλων τους, και να απειλεί κάθε λίγο και λιγάκι ότι θα στείλει την αστυνομία να μαζέψει τους απεργούς. Η Σύγκλητος έβλεπε τον τρόπο δράσης του πρύτανη του ΕΚΠΑ εδώ και μήνες, και δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει την κατάσταση. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για τους φοιτητές και ταυτόχρονα για το κύρος του πανεπιστημίου του, δεν αφήνει τα πράγματα να κυλούν μέχρι να δει πόσο άσχημα μπορούν να γίνουν.
Μετά από όλα αυτά, οδηγούμαστε στον εξευτελισμό της έννοιας των σπουδών στην Ελλάδα. Στην απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου. Όσοι παρακολουθούσαμε στίβο τις προηγούμενες δεκαετίες, «ξενερώσαμε» απίστευτα όταν είδαμε τον έναν μετά τον άλλο τους περισσότερους σπουδαίους σπρίντερ να αποδεικνύονται ντοπαρισμένοι. Όταν περιμένεις καθηλωμένος στην οθόνη σου την κόντρα του Μπεν Τζόνσον με τον Καρλ Λιούις ή, αν θέλετε ένα πιο φρέσκο παράδειγμα, του Ασάφα Πάουελ με τον Τάισον Γκέι και τον Ουσέιν Μπολτ, και μαθαίνεις ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι τίγκα στην ντόπα, απλώς σταματάς να ενδιαφέρεσαι. Ιδιαίτερα επειδή οι τιμωρίες των αθλητών που βρίσκονται ντοπαρισμένοι δεν μπορούν να εξαλείψουν την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα, δηλαδή την λαχτάρα για δόξα και χρήμα που προσφέρουν τα χρυσά μετάλλια στους μεγάλους αγώνες του στίβου.
Αυτό έχει πάθει και η Ελλάδα. Είναι εδώ και χρόνια ντοπέ. Με βουλευτές, υπουργούς, πρυτάνεις, συνδικαλιστές που κυνηγούν δόξα και χρήμα, κάνοντας ο καθένας ότι γουστάρει. Κι επειδή το ξέρουμε πως η χώρα είναι ντοπέ, καταλήγουμε να μην πολυασχολούμαστε μαζί της. Να κλεινόμαστε ο καθένας στο καβούκι του και να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, κοιτώντας το μέλλον.

Monday, December 23, 2013

Η χώρα του εδώ και τώρα

"Η χώρα του εδώ και τώρα" είναι ένα από τα πολλά υπέροχα και προφητικά βιβλία του Νίκου Δήμου. Το έγραψε το 1983, και παραμένει δυστυχώς απόλυτα επίκαιρο.
Σε αυτήν εδώ τη χώρα του εδώ και τώρα λοιπόν, που ζούμε μονίμως σαν να μην υπάρχει αύριο, το πρόβλημα των αστέγων μεγαλώνει διαρκώς, και η πολιτεία σε πολλές πόλεις μοιάζει να μην μπορεί ούτε να δώσει, ούτε να σκεφτεί καν λύσεις. Γιατί δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός. Γιατί και οι λύσεις που προσπαθούν να δώσουν είναι λύσεις φτιαγμένες στο πόδι, λύσεις του "εδώ και τώρα".
Στο παρακάτω άρθρο, από το "Good News Network", το Δίκτυο των Καλών Ειδήσεων δηλαδή, μπορείτε να διαβάσετε πώς η πολιτεία της Γιούτα, στην Αμερική, θα έχει σχεδόν εξαφανίσει το πρόβλημα των αστέγων μέχρι το 2015, φροντίζοντας ώστε όλοι να έχουν μόνιμη στέγη. Όμως για να το πετύχουν αυτό, στην Γιούτα, εκπόνησαν και εφάρμοσαν πλήρως ένα δεκαετές σχέδιο. Δεκαετές! Σκεφθείτε, αν μπορείτε, ένα έστω παράδειγμα δεκαετούς σχεδίου που εκπονήθηκε και εφαρμόστηκε ποτέ στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση κάποιου κοινωνικού προβλήματος.
http://www.goodnewsnetwork.org/usa/usa/utah-on-track-to-end-homelessness-by-2015.html

Wednesday, December 18, 2013

Για τη γενιά μου

Στο Ημερολόγιο της περασμένης Δευτέρας εξήγησα πόσο ψεύτικο είναι το σκοτεινό παραμύθι που πουλάνε τα Μ.Μ.Ε. ότι η γενιά των σημερινών νέων, 15 – 25 χρονών, είναι μια “χαμένη γενιά”.
Υπάρχει όμως στ’ αλήθεια μία γενιά που την έχει τσακίσει η κρίση (ως γενιά πλέον ορίζεται ένα χρονικό διάστημα 10 – 15 χρόνων, λόγω της ταχύτητας με την οποία αλλάζει η ζωή μας). Είναι η γενιά όσων γεννήθηκαν μέσα στη δεκαετία του ’70. Είναι η δική μου γενιά. Οταν μας βρήκε η κρίση, το 2009, ήμασταν από 30 – 39 χρονών. Με άλλα λόγια, είχαμε μόλις αρχίσει να απολαμβάνουμε τους καρπούς της δουλειάς μας μέχρι τότε, ή ελπίζαμε πως σύντομα θα αρχίζαμε να τους απολαμβάνουμε.
Αυτή η γενιά είναι που κυρίως μεταναστεύει σήμερα στο εξωτερικό ελπίζοντας να βρει τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας που της αξίζουν, αφού δεν μπορεί να περιμένει 5 – 10 χρόνια για την μικρή ή μεγαλύτερη βελτίωση των συνθηκών στη χώρα. Δεν μπορεί να περιμένει, γιατί αυτή η γενιά βρίσκεται στην πιο παραγωγική της ηλικία, συνδυάζοντας πια εμπειρία και ικανότητα (ακόμα) για νέες ιδέες. Αν περάσουν δέκα χρόνια ακόμα, όποια βελτίωση κι αν υπάρχει στη χώρα, αυτά τα τόσο παραγωγικά χρόνια θα έχουν περάσει ανεκμετάλλευτα.
Είναι λοιπόν η γενιά μου μια χαμένη γενιά; Ριγμένη, ναι. Η πιο ριγμένη, νομίζω, των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα. Οι μεγαλύτερες γενιές πρόλαβαν τα χρόνια της ευμάρειας (κι ας ήταν ψεύτικη) και για τις νεότερες το μέλλον είναι ανοιχτό μπροστά τους -όπως έγραψα στο κείμενο της Δευτέρας-. Για μας, τα πράγματα είναι κάπως οριακά για το αν και πόσα θα καταφέρουμε.
Ριγμένη γενιά, λοιπόν. Αλλά χαμένη; Δεν το νομίζω. Μεγαλώσαμε ακούγοντας τα καλύτερα ελληνικά και ξένα τραγούδια, εκείνα που γράφτηκαν στις δεκαετίες ’80 – ’90, τότε που φαινόταν ακόμα λογικό σε όλους η μουσική να έχει ρυθμό και μελωδία και ο καταιγισμός ταλέντου από μεγάλους τραγουδιστές και συγκροτήματα που εμφανίστηκε δεν έχει προηγούμενο και δεν φαίνεται ότι θα εμφανιστεί σύντομα ξανά με τέτοια μαζικότητα. Είδαμε στα σινεμά, από τα τέλη του ’80 έως τα τέλη του ’90, μακράν τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν τα τελευταία 35 χρόνια, εντός και εκτός Χόλιγουντ. Τόσες πολλές, που ακόμα και σήμερα μπορούμε να διαφωνούμε για το ποιες ήταν οι δέκα ή είκοσι καλύτερες, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια ίσως να μην υπάρχουν είκοσι καλές ταινίες αθροιστικά. Είδαμε πάνω στην εφηβεία μας, το ’87, την Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ να μας παίρνει τα μυαλά και τον Νίκο Γκάλη να μας δείχνει τον δρόμο για την μόνη επανάσταση που πάντα οδηγεί σε αποτέλεσμα: την εσωτερική, που κολλάει δίπλα στο ταλέντο άπειρες ανελέητες ώρες δουλειάς (έχω γράψει για την «επανάσταση των καλών παιδιών» εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2013/05/h.html).
Είδαμε πριν τα τριάντα μας τα καλύτερα μουντιάλ και παιχνίδια ΝΒΑ που έχουν γίνει ποτέ, είδαμε τηλεόραση τόσο αθώα, στο ξεκίνημά της, ώστε ακόμα και σήμερα οι σειρές εκείνες παραμένουν ανώτερες από τις σημερινές, πέσαμε πάνω στην εκδοτική “άνοιξη” με εκδόσεις χιλιάδων νέων τίτλων κάθε χρόνο και είχαμε λεφτά να αγοράσουμε βιβλία για να ξεστραβωθούμε. Οταν συνέβαινε κάτι σπουδαίο στο σχολείο τρέχαμε για να το δούμε, δεν ψάχναμε να βρούμε καλή γωνία για να το τραβήξουμε με το κινητό. Απολαύσαμε από μικροί και είδαμε να εξελίσσεται και να γιγαντώνεται το μεγαλύτερο τεχνολογικό επίτευγμα του 20ου αιώνα, το Ιντερνετ, το οποίο έγινε εργαλείο για τη δουλειά και τη διασκέδασή μας.
Ναι, τώρα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αλλά δεν κλαίω για τη γενιά μου. Πιστεύω στ’ αλήθεια πως σε σχέση και με τις προηγούμενες και με τις αμέσως επόμενες είμαστε, από διάφορα καπρίτσια της τύχης, η πιο πλούσια γενιά στην καρδιά και στο μυαλό μας. Οπου κι αν βρισκόμαστε, διασκορπισμένοι στα πέρατα της γης, αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς.

Monday, December 16, 2013

Σνιφ, κλαψ, λυγμ...



Δεν ξέρω αν θυμάστε ότι στα Μίκυ Μάους ο Ντόναλντ εκδήλωνε την αιωνίως υπερβολική, στα όρια της υστερίας, στενοχώρια του για οτιδήποτε, φωνάζοντας «Σνιφ, κλαψ, λυγμ».  
Το γράφω αυτό γιατί σε οτιδήποτε διαβάσω σε έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή, βλέπω γύρω μου πολλούς Ντόναλντ δημοσιογράφους. Βλέπουν ότι η θλίψη πουλάει, λόγω της καταστροφικής κρίσης που ζούμε, και κάνουν τα πάντα για να την διαιωνίζουν.
Το καινούργιο σκοτεινό παραμυθάκι από τα ΜΜΕ είναι ότι η γενιά των σημερινών νέων, 15-25 χρονών, είναι, σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, μια «χαμένη γενιά». Βρε τι μας λέτε. Σοβαρά; Είναι πιο χαμένη γενιά από την γενιά των νέων που μεγάλωσαν μέσα στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο; Πιο χαμένη από την γενιά των νέων που έζησαν τον εμφύλιο και την διαλυμένη, πάμφτωχη Ελλάδα μετά από αυτόν; Πιο χαμένη από την γενιά των νέων που έπρεπε να τα βγάλουν πέρα μέσα στην χούντα, τρέμοντας για κάθε λέξη που άρθρωναν; Πιο χαμένη - ηθικά - από την δική μου και την αμέσως προηγούμενη γενιά, που μεγαλώσαμε σε μια Ελλάδα όπου τόσοι πολλοί και τόσο προβεβλημένοι ενδιαφέρονταν μόνο για την πάρτη τους και την κονόμα, όπου τα σκυλάδικα ήταν ανοιχτά έξι μέρες τη βδομάδα με τα Πόρσε Καγιέν παρατεταγμένα απέξω και μέσα ο κόσμος «έκαιγε» τα δανεικά λεφτά του ακούγοντας το άσμα «Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου»;
Επίσης, η εκτίμηση όλων των σοβαρών αναλυτών είναι ότι η κατάσταση στην Ελλάδα θα αρχίσει να βελτιώνεται σε ορίζοντα 5-10 ετών. Αυτό σημαίνει πως οι σημερινοί νέοι θα ζοριστούν άσχημα από τα 20 ως τα 30 τους. Σε περίπτωση που οι φίλοι Ντόναλντ δημοσιογράφοι το έχουν ξεχάσει, ΟΛΟΙ οι άνθρωποι στον κόσμο (εκτός των πάμπλουτων) ζορίζονται από τα 20 ως τα 30 τους, γιατί αυτή είναι η ηλικία στην οποία ψάχνονται για να βρουν τον δρόμο τους, είτε έχουν σπουδάσει είτε όχι.
Σε περίπτωση που επίσης το αγνοούν, η τωρινή γενιά νέων είναι η πρώτη ουσιαστικά που δικαιούνται να παίρνουν την ταυτότητά τους κι ένα σακίδιο στον ώμο και να πηγαίνουν οπουδήποτε στην Ευρώπη για να βρουν δουλειά. Χωρίς ελέγχους, γραφειοκρατία, καταδιώξεις από τα ξένα κράτη για παράνομη μετανάστευση, άρνηση από τους εργοδότες να τους προσλάβουν γιατί δεν έχουν άδεια παραμονής κλπ. 
Ακόμα, παρά τα σημαντικά προβλήματά τους, τα ελληνικά πανεπιστήμια σήμερα είναι πολύ καλύτερα από πλευράς παρεχόμενης γνώσης προς τους φοιτητές σε σχέση με τα πανεπιστήμια της δεκαετίας του ’90, στα οποία σπούδασα εγώ. Άρα όποιος ανακαλύψει τι του αρέσει για να σπουδάσει, μπορεί να πάρει από το ελληνικό πανεπιστήμιο πολύ ισχυρές βάσεις και να κάνει το επόμενο βήμα του στο εξωτερικό, είτε για πιο εξειδικευμένες σπουδές είτε για δουλειά. Κι αν, όπως όλοι ελπίζουμε, η κατάσταση στην χώρα βελτιωθεί, μπορεί αυτός που έφυγε να επιστρέψει σε λίγα χρόνια για να βοηθήσει να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο. Θα μου πείτε: είναι λογικό η χώρα να εκπαιδεύει τα καλύτερα μυαλά της για να φύγουν στο εξωτερικό; Θα σας απαντήσω ότι για να γίνει ένα καλό μυαλό ακόμα καλύτερο, πρέπει ούτως ή άλλως να μεγιστοποιήσει τις παραστάσεις του από τον κόσμο, άρα καλό είναι να ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Ας γίνει λοιπόν αυτό μέσα στην κρίση – είναι μάλλον η καλύτερη στιγμή για να συμβεί.
Οπότε, σας παρακαλώ πολύ, όχι άλλη κλάψα. Ούτε μας αξίζει, ούτε μπροστά μας πηγαίνει.

Thursday, December 12, 2013

Μην πετύχεις την κατσίκα (2)

Είχαμε μείνει, στο κείμενο της Δευτέρας, στο πώς σχετίζονται ο «καταραμένος» έρωτας του φίλου μου, οι λιμνάζοντες φοιτητές στα ελληνικά πανεπιστήμια και το τηλεπαιχνίδι που περιέγραψα.
Ας πάμε πρώτα στο τηλεπαιχνίδι. Οι τρεις κλειστές πόρτες περιέχουν το αυτοκίνητο των ονείρων σας, και δύο κατσίκες, αντίστοιχα. Εσείς έχετε διαλέξει την πόρτα Β, εγώ ως παρουσιαστής έχω ζητήσει να ανοίξει η πόρτα Α, που περιέχει την μία κατσίκα, και σας έχω ρωτήσει αν θέλετε την τελευταία στιγμή να αλλάξετε απόφαση, και να διαλέξετε την πόρτα Γ αντί για την Β.
Όπως είχα εξηγήσει, οι περισσότεροι παίχτες που έχουν παίξει αυτό το τηλεπαιχνίδι στην Αμερική επέλεγαν να μείνουν «πιστοί» στην αρχική τους επιλογή. Η λογική τους ήταν: «έχουν μείνει 2 πόρτες, οπότε, όπως μου είπε και ο παρουσιαστής, έχω 50% πιθανότητα να κερδίσω. Αφού το ένστικτό μου με οδήγησε να διαλέξω την πόρτα Β, γιατί να την αλλάξω; Κι αν αλλάξω, και τελικά ανακαλύψω πως το αυτοκίνητο βρισκόταν στην Β, δεν θα χτυπάω μια ζωή το κεφάλι μου για την βλακεία που έκανα;»
Η ανάλυση αυτή στηρίζεται ουσιαστικά πάνω στον φόβο. Τον φόβο να πάμε κόντρα σε αυτό που αρχικά επιλέξαμε με βάση κάποιο συναίσθημα ή έμπνευση της στιγμής.
Μόνο που η ανάλυση αυτή είναι απολύτως εσφαλμένη. Αν ο παίκτης αποφασίσει να αλλάξει την αρχική του επιλογή, οι πιθανότητές του να κερδίσει διπλασιάζονται. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι η ατάκα του παρουσιαστή («τώρα έχετε 50% πιθανότητες να κερδίσετε») έχει σαν στόχο να μπερδέψει τον παίχτη. Γιατί η πιθανότητα να κερδίσει ο παίχτης θα ήταν 50% μόνο αν υπήρχαν 2 πόρτες εξαρχής.
Εμείς όμως είχαμε να διαλέξουμε αρχικά ανάμεσα σε τρεις πόρτες. Ας ανακεφαλαιώσουμε το τι συνέβη, για να καταλάβουμε πού είναι το μπέρδεμα. Αρχικά, είχαμε μία στις τρεις πιθανότητες (33.3%) για να βρούμε το αυτοκίνητο. Μετά την επιλογή μας, ο παρουσιαστής άνοιξε μια πόρτα που ήξερε ότι περιείχε κατσίκα. Με άλλα λόγια, ότι κι αν είχαμε επιλέξει εμείς αρχικά (αυτοκίνητο ή κατσίκα), ο παρουσιαστής πάντα θα άνοιγε μια πόρτα με κατσίκα, για να μας μπερδέψει και να δημιουργήσει σασπένς. Στην ουσία, λοιπόν, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα σε σχέση με την αρχική μας κατάσταση. Μία στις τρεις είχαμε να πετύχουμε το αυτοκίνητο αρχικά, και δύο στις τρεις να χάσουμε. Ακριβώς τις ίδιες πιθανότητες έχουμε και μετά το άνοιγμα της πόρτας από τον παρουσιαστή. Οπότε, πρέπει να επιλέξουμε να αλλάξουμε πόρτα όταν μας δοθεί η ευκαιρία.
Υπάρχουν αρκετοί τρόποι να αποδειχθεί μαθηματικά η σωστή λύση του πιθανοτικού προβλήματος, αλλά αυτό δεν μας αφορά εδώ – όποιος θέλει, μπορεί να ψάξει στο Ίντερνετ, γράφοντας σε κάποια μηχανή αναζήτησης την φράση: “Monty Hall problem”.
Ο λόγος που χρησιμοποίησα το τηλεπαιχνίδι, είναι ότι η αντίδραση των περισσότερων παικτών στο δίλημμα της πόρτας, μοιάζει με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε και αντιδρούμε συχνά στην καθημερινή μας ζωή, όταν έχουμε να κάνουμε κάποια σπουδαία επιλογή. Δηλαδή σκεφτόμαστε λιγάκι (ή λιγάκι περισσότερο), καταλήγουμε σε έναν στόχο που σημαίνει πολλά για μας και στη συνέχεια «κολλάμε» σ’ αυτόν σταματώντας να λαμβάνουμε πληροφορίες από το περιβάλλον. Είναι η περιβόητη «τυφλή προσήλωση στον στόχο». Τυφλή και κουφή, θα πρόσθετα εγώ.
Αυτό που πρέπει πάντα να αποτελεί τον οδηγό μας είναι οι νέες πληροφορίες που λαμβάνουμε από το περιβάλλον, σε συνδυασμό με την λογική μας. Έτσι ώστε να μην «κολλάμε». Ώστε, όταν μπει κάποιο παιδί, για παράδειγμα, σε μια πανεπιστημιακή σχολή που είχε βάλει ως στόχο και ανακαλύψει σύντομα πως η σχολή δεν του λέει τίποτα, αυτό το παιδί να μπορεί να βρει την δύναμη μέσα του να αποφασίσει ότι θα την εγκαταλείψει, ότι δεν θα χαραμίσει τη ζωή του σπουδάζοντας κάτι που αντιπαθεί, ακόμα κι αν αυτό θα του δώσει καλές πιθανότητες για επαγγελματική αποκατάσταση. Πολλοί φοιτητές πέφτουν στην παγίδα να εγκλωβιστούν σε  μια σχολή, αφήνοντας τον χρόνο να περνάει, χωρίς να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Επειδή, στην ουσία, φοβούνται να προχωρήσουν. Όπως και ο φίλος μου.
Η προσήλωση σε έναν στόχο, μόνο και μόνο επειδή κάποτε τον επιλέξαμε, σημαίνει πως δεν κάνουμε πια τον κόπο να υπολογίσουμε τι είναι το καλύτερο για μας, με βάση τα νέα δεδομένα. Αφήνουμε, όπως ο παίχτης στο τηλεπαιχνίδι, την θεά τύχη να αποφασίσει για μας,  ενώ δεν έχουμε φροντίσει να μεγιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να μας θυμηθεί η θεά. Μετά, αν χάσουμε, αν πετύχουμε την κατσίκα, τα έχουμε με την τύχη μας, αντί να τα έχουμε με τον εαυτό μας, όπως θα έπρεπε.

Monday, December 09, 2013

Μην πετύχεις την κατσίκα (1)

Πρόσφατα μιλούσα στο τηλέφωνο με φίλο που ζει στο εξωτερικό, και παραμένει τόσο ερωτευμένος με την πρώην κοπέλα του, ώστε δεν μπορεί να προχωρήσει συναισθηματικά στη ζωή του. Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, σκέφτηκα πόσο μοιάζει η περίπτωσή του με εκείνην πολλών φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια, που είναι απογοητευμένοι από τις σπουδές τους και “λιμνάζουν” χωρίς να μπορούν να αποφοιτήσουν. Το γιατί μοιάζουν οι δύο περιπτώσεις, θα το εξηγήσω χρησιμοποιώντας το παράδειγμα ενός πραγματικού τηλεπαιχνιδιού.
Έχετε δηλώσει λοιπόν συμμετοχή σε ένα τηλεπαιχνίδι, το οποίο παρουσιάζω εγώ. Το τηλεπαιχνίδι έχει μεγάλη τηλεθέαση (είμαι φοβερός παρουσιαστής), γι’ αυτό μπορεί να προσφέρει στους παίκτες καταπληκτικά δώρα. Εσείς, χάρη σε έναν συνδυασμό γνώσεων, αντίληψης και τύχης, τα έχετε πάει πολύ καλά μέχρι τώρα, κι έχετε βρεθεί στον τελικό. H διαδικασία του τελικού βασίζεται φαινομενικά αποκλειστικά στην τύχη. Υπάρχουν τρεις κλειστές πόρτες. Η μία κρύβει το αυτοκίνητο των ονείρων σας, η δεύτερη μία κατσίκα και η τρίτη μία άλλη κατσίκα. Εγώ γνωρίζω πού βρίσκεται το αυτοκίνητο, και εσείς πρέπει να το μαντέψετε. Παίρνετε μια βαθιά ανάσα, συγκεντρώνεστε, και μου δείχνετε την πόρτα που πιστεύετε πως κρύβει το αυτοκίνητο, ας πούμε την πόρτα Β.
- Σίγουρα; Μήπως θέλετε να το ξανασκεφτείτε; ρωτάω εγώ, για να αυξήσω το σασπένς.
- Σίγουρα, μου απαντάτε.
Το κοινό σας χειροκροτάει για την σιγουριά σας.
- Ας ανοίξει λοιπόν… (ακούγονται μερικές μουσικές νότες που επιτείνουν την αγωνία)… η πόρτα Α, λέω εγώ.
Έχω διαλέξει την πόρτα Α επειδή ξέρω ότι πίσω της βρίσκεται η μία από τις δύο κατσίκες. Η πόρτα Α ανοίγει, αποκαλύπτει την κατσίκα, και μετά τα ουρλιαχτά ενθουσιασμού του κοινού, γυρίζω και πάλι σε σας.
- Μόλις πλησιάσατε ακόμα περισσότερο στο αυτοκίνητο των ονείρων σας. Έχετε πλέον 50% πιθανότητα να το κερδίσετε. Πριν όμως ζητήσω να ανοίξει η πόρτα Β, θέλω να σας δώσω μια τελευταία ευκαιρία να αλλάξετε απόφαση. Μήπως δεν αισθάνεστε πια τόσο σίγουροι; Μήπως θέλετε να διαλέξετε την πόρτα Γ, αντί για την πόρτα Β;
Όσο το κοινό αλαλάζει, μοιρασμένο στα δύο – άλλοι σας ζητούν να παραμείνετε στην πόρτα Β και άλλοι να διαλέξετε την πόρτα Γ – εσείς ηρεμήστε και σκεφτείτε το. Ακόμα καλύτερα, σταματήστε να διαβάζετε παρακάτω για να δείτε τι επιλέγουν οι περισσότεροι και σκεφτείτε τι θα επιλέγατε εσείς. Είστε βέβαιοι για την επιλογή σας; Ωραία.
Σε έρευνες που έχουν γίνει, οι περισσότεροι άνθρωποι στην παραπάνω ερώτηση απαντούν πως θα παρέμεναν πιστοί στην αρχική τους επιλογή. Το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους παίκτες που έχουν βρεθεί σε αντίστοιχη θέση σε τηλεπαιχνίδια. Η λογική τους έχει ως εξής: «έχουν μείνει 2 πόρτες, οπότε, όπως μου είπε και ο παρουσιαστής, έχω 50% πιθανότητα να κερδίσω. Αφού το ένστικτό μου με οδήγησε να διαλέξω την πόρτα Β, γιατί να την αλλάξω; Κι αν αλλάξω, και τελικά ανακαλύψω πως το αυτοκίνητο βρισκόταν στην Β, δεν θα χτυπάω μια ζωή το κεφάλι μου για τη βλακεία που έκανα;»
Την απάντηση για το τι είναι σωστό να κάνετε, και το πώς σχετίζεται η σωστή λύση με τον “καταραμένο” έρωτα του φίλου μου και τους λιμνάζοντες φοιτητές, θα την γράψω στο κείμενο της Τετάρτης.

Wednesday, December 04, 2013

Μια μεγάλη είδηση και τρία βραχυκυκλώματα



Οι τελευταίες μέρες έχουν μία πραγματική σοβαρή είδηση και κάμποσες άλλες, που προέκυψαν από δηλώσεις οι οποίες μπέρδεψαν το ανεπαρκές μυαλό μου.

Ξεκινάω με την σοβαρή είδηση, που φιλοξένησαν χθες ως πρωτοσέλιδο τα Χανιώτικα Νέα. Πολλοί φοιτητές του Πολυτεχνείου Κρήτης χρειάζονται στέγη. Πάμε πάλι. Φοιτητές, παιδιά 18 – 22 χρονών, δεν έχουν που να μείνουν. Η φοιτητική εστία είναι μικρή, ο προϋπολογισμός του ιδρύματος έχει κουτσουρευτεί από το υπουργείο (όπως και όλων των Πανεπιστημίων), με αποτέλεσμα φοιτητές να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους επειδή δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος ζωής στα Χανιά. Εδώ και καιρό το Πολυτεχνείο προσπαθεί να πάρει το πολυπόθητο “ναι” από το υπουργείο Υγείας, ώστε το παλιό Ψυχιατρείο, που ρημάζει αναξιοποίητο, να γίνει φοιτητική εστία και για το Πολυτεχνείο και για το Τ.Ε.Ι. Για να έχουν τα παιδιά κάπου να μείνουν. Η Περιφέρεια Κρήτης δηλώνει πως στηρίζει το αίτημα. Ο δήμος δεν πρέπει να κάνει ΣΗΜΕΡΑ έκτακτο δημοτικό συμβούλιο που θα στηρίξουν το αίτημα όλες οι παρατάξεις μαζί, σαν να κρεμόταν το μέλλον τους από αυτό; Δεν πρέπει να βγάλουν ψήφισμα και να πάνε εκπρόσωποι όλων των φορέων της πόλης μαζί στην Υγειονομική Περιφέρεια Κρήτης και στο υπουργείο και να μην φύγουν από εκεί μέχρι να πάρουν θετική απάντηση; Αν ο δήμαρχος και ο αντιπεριφερειάρχης το πετύχουν αυτό, θα είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της θητείας τους. Θα τους θυμούνται όλοι για χρόνια. Θα έχουν δώσει στέγη σε εκατοντάδες παιδιά.

Και περνάω τώρα στις δηλώσεις που με βραχυκύκλωσαν.
Πρώτη δήλωση, ειρωνική, από τον πρύτανη του ΕΚΠΑ, κ. Θεοδόση Πελεγρίνη:
«Ευχαριστώ πολύ τον συνάδελφο, καθηγητή και υπουργό Παιδείας κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο για την υψηλή τιμή που μου έκανε να παραπέμψει στο Πειθαρχικό Συμβούλιο εν ενεργεία εκλεγμένο πρύτανη για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Κράτους».
Ξαναδιαβάζω αυτή τη δήλωση, όπου ο παραπεμπόμενος στο πειθαρχικό δεν δηλώνει την αθωότητά του, ως επιχείρημα. Το επιχείρημά του για να μην παραπεμφθεί, είναι το ότι είναι εν ενεργεία πρύτανης. Ενας βλαξ σαν εμένα αναρωτιέται: τι ακριβώς είναι η θέση του πρύτανη; Είναι μήπως ο όποιος πρύτανης ένας μικρός Θεός, ώστε να είναι αδιανόητο να παραπεμφθεί στο πειθαρχικό; Ο οποιοσδήποτε υπάλληλος του ελληνικού κράτους μπορεί να παραπεμφθεί, αλλά ο πρύτανης όχι; Επειδή δεν είχε γίνει παραπομπή κάποιου πρύτανη μέχρι τώρα, σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να συμβεί ποτέ; Εχουμε άσυλο και για τους πρυτάνεις, τώρα;

Δεύτερη δήλωση, για τον ενιαίο φόρο ακινήτων, από τον υπουργό οικονομικών κ. Γιάννη Στουρνάρα: «Ηρθε η ώρα να πληρώσει και η Εκάλη». Σε μία χώρα κατεστραμμένη, με 30% ανεργία, που συζητιέται το αν οι πλειστηριασμοί θα περιλαμβάνουν την πρώτη κατοικία των Ελλήνων και οι άνθρωποι θα μένουν στον δρόμο, σε αυτή τη χώρα λοιπόν ο εδώ και ενάμιση χρόνο υπουργός οικονομικών ανακοινώνει ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν και οι πλούσιοι. Ενας βλαξ σαν εμένα αναρωτιέται αν μας φτύνουν ή αν βρέχει.

Τρίτη δήλωση, από τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή. Δηλαδή, όχι από τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, αυτός σπάνια εμφανίζεται ή μιλάει. Μιλάνε όμως πολύ συχνά οι “κύκλοι” του. Κάνουν “διαρροές”. Οι “κύκλοι” του λοιπόν έχουν την καλοσύνη να μας ενημερώσουν ότι για τον κ. Καραμανλή, ο κ. Στουρνάρας είναι “persona non grata”. Θα σκεφτόταν κανείς: «Α! εκνευρίστηκε ο κ. Καραμανλής από τη δήλωση του κ. Στουρνάρα για την Εκάλη». Αμ δε. Ο κ. Καραμανλής δεν εκνευρίστηκε γι’αυτό. Ο λόγος του εκνευρισμού του, και της δήλωσης – διαρροής ότι δεν πρόκειται να είναι υποψήφιος, αν κατέβει με τη ΝΔ ο κ. Στουρνάρας, είναι ότι ο κ. Καραμανλής δεν ξεχνά μια άλλη δήλωση του κ. Στουρνάρα, ο οποίος είχε χαρακτηρίσει οικονομικά καταστροφική την διετία 2007 – 2009, εξηγώντας πως τότε εκτροχιάστηκε η οικονομία. Κι εγώ ο βλαξ αναρωτιέμαι: Πώς τολμάει ο κ. Στουρνάρας να λέει κάτι τέτοιο; Επειδή το δείχνουν όλοι οι οικονομικοί δείκτες εκείνης της εποχής, σημαίνει πως είναι αλήθεια; Είναι ποτέ δυνατόν ένας Καραμανλής να έχει ρίξει τη χώρα έξω; Αφού αποτελεί τη χρυσή εφεδρεία της Ελλάδας!

Σταματάω την πλάκα εδώ κι επανέρχομαι: Το παλιό Ψυχιατρείο. Ως στέγη. Για τα παιδιά που το χρειάζονται. Τώρα.

Monday, December 02, 2013

Μαγαζάκια

Σήμερα θα ξεκινήσω μεταφέροντας δύο δηλώσεις. Θα σας αφήσω πρώτα να τις διαβάσετε, και μετά θα σας πω ποιοι τις έκαναν.
Πρώτη δήλωση: «…το χριστιανικό Ευαγγελικό μήνυμα της αποδοχής της ετερότητος, της ελευθερίας του προσώπου, της καταλλαγής και συγχωρητικότητος, της αρνήσεως της βίας…»
Δεύτερη δήλωση, για την τροπολογία που θα επεξέτεινε το σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, μετά την καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: «η συγκεκριμένη τροπολογία θέτει πλέον κατά τρόπο φρικιαστικό στη χώρα μας τη θεσμοθέτηση της ανατροπής της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας και την κατοχύρωση της ψυχοπαθολογικής εκτροπής της ομοφυλοφιλίας. Εμείς οι Ορθόδοξοι σεβόμαστε την προσωπική ιδιωτική ζωή κάθε προσώπου ως υπεύθυνη ελεύθερη επιλογή. Δεν έχουμε πρόθεση να επέμβουμε ρατσιστικά και να αναστείλουμε δικαιώματα και ελευθερίες. Η διαμαρτυρία μας επικεντρώνεται στο ότι επιχειρείται το φοβερό αυτό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, του κιναιδισμού, του σοδομισμού, της αρσενοκοιτίας, της παρά φύσιν ασέλγειας, που προεκτείνεται στην παιδεραστία και παιδοφιλία, να παρουσιασθεί ως φυσιολογική κατάσταση, ως απλή διαφορετικότητα».
Την πρώτη δήλωση, την έκανε ένας μητροπολίτης της Εκκλησίας της Ελλάδας. Τη δεύτερη δήλωση, την έκανε ένας μητροπολίτης της εκκλησίας της Ελλάδας. Ξέρετε ποιος; Ο ίδιος! Που, με την πίεση που άσκησε, μαζί με άλλους εντός και εκτός Εκκλησίας που έχουν τις ίδιες απόψεις, πέτυχε να παραπεμφθεί “στο μέλλον” η ψήφιση της τροπολογίας στη Βουλή. Ποιος νοιάζεται τώρα για καταδίκες επειδή η Ελλάδα δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Το θέμα είναι να μην χάσουν ψήφους αρκετοί βουλευτές της ΝΔ, που αρνήθηκαν να ψηφίσουν την τροπολογία, όπως λένε δημοσιογραφικές πληροφορίες, φοβούμενοι “μαύρισμα” από συγκεκριμένους ψηφοφόρους.
“Αποδοχή της ετερότητος”, λοιπόν, αλλά φοβερό αμάρτημα το με ποιον προτιμάς να πας στο κρεβάτι.
“Ελευθερία του προσώπου”, αλλά είναι “φρικιαστικό” να δηλώνεις ποιος είναι ο σύντροφός σου με σύμφωνο συμβίωσης, ώστε π.χ. να έχει δικαίωμα σε ασφάλιση, αν είναι άνεργος, ή δικαίωμα στην περιουσία σου.
“Αρνηση της βίας”, αλλά σου απαγορεύουμε να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου γιατί έχεις “ψυχοπαθολογική εκτροπή”. Προφανώς η βία στην οποία αντιτίθεται ο μητροπολίτης είναι μόνο η σωματική – με την ψυχολογική βία τα πάει πολύ καλά.
Και μαζί, διάφορες αναλύσεις πολύ επιστημονικές. Όπως το ότι αν κάποιος είναι ομοφυλόφιλος, αυτή του η προτίμηση προεκτείνεται στην παιδεραστία και στην παιδοφιλία. Δεν υπάρχουν δηλαδή τόσοι και τόσοι παιδεραστές και παιδόφιλοι που στοχεύουν σε παιδιά αντίθετου φύλου. Δεν υπάρχουν τόσα κοριτσάκια που έχουν υποφέρει στα χέρια τεράτων. Όχι, λάθος τα ξέρετε. Μόνο η ομοφυλοφιλία προεκτείνεται στην παιδεραστία και στην παιδοφιλία. Όσοι είμαστε ετεροφυλόφιλοι είμαστε όλοι ανεξαιρέτως μια χαρά άνθρωποι, οι “κακοί” είναι οι άλλοι.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να σας θυμίζουν παρόμοιες αντιλήψεις και συμπεριφορές από άλλους χώρους.
Για παράδειγμα, μπορεί να σας θυμίζουν ότι και η άκρα δεξιά όλους τους αγαπάει, αρκεί να μην είναι ξένοι και να μην είναι αριστεροί. Σε αυτούς επιτίθεται με μανία, λεκτικά και σωματικά.
Μπορεί να σας θυμίζουν ότι και η άκρα αριστερά για τον αδύναμο άνθρωπο ενδιαφέρεται και θέλει να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, όπως το άσυλο ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο. Μόνο που αν διαφωνείς με τις ιδέες της και πας να μπεις στον χώρο του πανεπιστημίου θα φας βρισιές, κλωτσιές, μπουνιές και ότι άλλο τους βρίσκεται εύκαιρο.
Μαγαζάκια, όλα, που παλεύουν για να κρατήσουν μαντρωμένη την πελατεία τους, χρησιμοποιώντας ως μάντρα το μίσος.
Προσέξτε τώρα μια καταπληκτική σύμπτωση: οι περισσότεροι μητροπολίτες έχουν εκφραστεί επανειλημμένα ενάντια στην άκρα δεξιά και στην άκρα αριστερά, αλλά ενστερνίζονται τις απόψεις του παραπάνω μητροπολίτη (ίσως χρησιμοποιούν απλώς διαφορετική διατύπωση).
Γιατί έτσι κάνουν οι καλοί μαγαζάτορες. Πολεμούν απέναντι στον ανταγωνισμό. Προσπαθούν να προσελκύσουν κι άλλους πελάτες, από τα ανταγωνιστικά μαγαζιά.
Μόνο που ο άνθρωπος, βαθιά μέσα του, πιστεύω πως είναι φτιαγμένος για ν’ αγαπάει. Γι’ αυτό όλα αυτά τα μαγαζάκια, τελικά θα κλείσουν. Γιατί το μόνο “παρά φύσιν” είναι το κήρυγμα βίας και μίσους που κάνουν.
Και να καταλήξω δηλώνοντας πολύ ευτυχής που η Εκκλησία μας, εδώ στην Κρήτη, είναι ανεξάρτητη από την Εκκλησία της Ελλάδος.
Μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι είμαστε απλώς τυχεροί, που είχαμε και έχουμε σπουδαίους κληρικούς στην κεφαλή της, αλλά δεν το πιστεύω. Νομίζω πως η ημιαυτονομία μας (υπό την υψηλή επίβλεψη του Οικουμενικού Πατριαρχείου) οδηγεί στο να έχουμε πολύ πιο φωτισμένους ιεράρχες.

Sunday, December 01, 2013

Καιρός για Ήρωες- σήμερα και αύριο

Οι εκδόσεις Πατάκη μου ζήτησαν να φτιάξω ενα βίντεο για να μιλήσω για το "Καιρός για Ήρωες".
Τελικά, δεν τους άκουσα :))
Το βίντεο, που το έφτιαξε ο αγαπημένος φίλος μου και κουμπάρος Μανώλης Δολιανίτης, μιλάει λίγο για το βιβλίο και πολύ περισσότερο για πράγματα που ήθελα να μοιραστώ με νεότερους και μεγαλύτερους, και αφορούν στο μέλλον των σημερινών εφήβων, άρα και στο μέλλον της χώρας.
http://www.youtube.com/watch?v=3ZLsUYTSssg&feature=c4-overview&list=UUmVVlNUEaNjA7UH0y7dP29g

Wednesday, November 27, 2013

Δεν φταίω, σου λέω




Ακούω τόσο κόσμο να γκρινιάζει, καθημερινά, για όσα ζούμε, ώστε εύχομαι να ήμουν πλούσιος. Αν ήμουν, θα πήγαινα στο κοντινότερο μαγαζί της πόλης που πουλάει καθρέφτες, και θα αγόραζα έντεκα εκατομμύρια κομμάτια, έναν για κάθε Έλληνα.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που ζούμε για το οποίο να μην φταίμε απολύτως εμείς. Ο κυρίαρχος λαός. Στις δημοκρατίες δεν φταίει κανένας άλλος. Και στην Ελλάδα έχουμε αληθινή δημοκρατία. Όποιοι φωνάζουν πως έχουμε χούντα, καλό θα είναι να κάνουν μια κουβέντα με ανθρώπους που έχουν ζήσει σε πραγματικές χούντες, για να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της ανοησίας που ξεστομίζουν. Ας σκεφθούν πως ακόμα και το να λένε ότι «έχουμε χούντα», αν είχαμε πραγματικά χούντα, δεν θα μπορούσαν να το πουν.
Φταίμε. Για οτιδήποτε γίνεται γύρω μας. Για τους αρχηγούς των κομμάτων που έχουμε, και κάνουν χιουμοράκι στην Βουλή για να αποδείξουν ποιος μπορεί να «την πει» καλύτερα στον άλλο, ενώ άνθρωποι γύρω μας δεν έχουν να φάνε. Για τους βουλευτές και δημάρχους που ακόμα και σήμερα παλεύουν να ικανοποιήσουν μικρορουσφετάκια και συμφέροντα, αφήνοντας τα τεράστια προβλήματα να τα λύσει κάποιος, κάπου, κάποτε. Είναι τόσο απλό: αφού τον ψήφισες για να «σου κάνει τη δουλειά σου» μην γκρινιάζεις που καταστρέφει τον τόπο σου, είτε επίτηδες είτε από ανικανότητα. Μη μιλάς. Κοίτα τον καθρέφτη. Φταίμε για τους πολύ κακούς υπουργούς παιδείας και υγείας που παρακολουθούμε εδώ και είκοσι χρόνια να ασελγούν εις βάρος τον τομέων ευθύνης τους. Για την αντιπολίτευση, που στον τομέα της παιδείας, π.χ., έχει την καταπληκτική λύση να μην γίνεται καμία αξιολόγηση, ποτέ, πουθενά – όποιος μπει στο δημόσιο έχει καθαρίσει για πάντα, δεν χρειάζεται να δουλεύει. Για τους ακαδημαϊκούς που διοικούν τα πανεπιστήμια, και κάποιοι εξ αυτών δίνουν μάχη εδώ και δυο χρόνια για να κρατούν τα ιδρύματά τους κλειστά με κάθε αφορμή, για να εξυπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Για να εκλεγούν, τους ψήφισαν οι συνάδελφοί τους καθηγητές, μαζί με το προσωπικό των πανεπιστημίων και τους φοιτητές, επειδή αυτές οι διοικήσεις τους βόλευαν. (Διευκρίνιση: για το θέμα της διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων την ευθύνη για τα κλειστά πανεπιστήμια φέρει ακέραια το υπουργείο Παιδείας, κι ας είναι οι διοικήσεις ορισμένων πανεπιστημίων αυτές που είναι. Δεν απολύεις, ως υπουργείο, ανθρώπους στα τυφλά, χωρίς αξιολόγηση, καταργώντας κάθε έννοια κράτους δικαίου).
Όλοι οι παραπάνω αντανακλούν την κοινωνία που τους επέλεξε. Επειδή βολευόταν. Επειδή ζούσε κάθε μέρα σαν να μην υπήρχε αύριο, σαν να μην επρόκειτο στην ίδια χώρα να ζήσουν και τα παιδιά της. Τώρα που η πραγματικότητα που γνωρίζαμε καταρρέει, μας φταίνε «οι κακοί πολιτικοί». Το «σύστημα». Είμαστε «οργισμένοι». Όπως π.χ., ο τραγουδιστής Νότης Σφακιανάκης, που έκανε δηλώσεις εναντίον του «συστήματος» και υπέρ της Χρυσής Αυγής, ή διάφοροι «επαναστάτες αριστεροί» καλλιτέχνες που μας καλούν να εξεγερθούμε, επειδή κι αυτοί είναι πολύ θυμωμένοι με το «σύστημα». Το «σύστημα» που όλως τυχαίως φρόντισε να έχει ο Έλληνας δανεικά λεφτά για να τα σκορπίζει, με αποτέλεσμα τα μπουζουκομάγαζα επί δεκαπέντε χρόνια να είναι γεμάτα έξι μέρες την εβδομάδα ως τις οκτώ το πρωί και ο Σφακιανάκης να γίνει πάμπλουτος και πασίγνωστος. Το «σύστημα» που πρόβαλε επί χρόνια αρκετούς από αυτούς τους «αριστερούς» καλλιτέχνες ώστε να έχουν πια λεφτά και για τα εγγόνια τους και να κάνουν εκ του ασφαλούς δηλώσεις για εξέγερση. Όλοι αυτοί οι βολεμένοι και τόσο προβεβλημένοι επί χρόνια από το «σύστημα» θα μου έκαναν μεγάλη χάρη αν το βούλωναν – ευχαριστώ πολύ.
Ελπίζω να θυμόμαστε ότι εμείς οι Κρητικοί έχουμε έναν πολύ μεγάλο συμπατριώτη, τον Νίκο Καζαντζάκη. Κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να βρίσουμε κάποιον πολιτικό που διαλύει τη ζωή μας, ας θυμηθούμε την πιο σπουδαία κουβέντα που έχει γράψει:
«Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
Οπότε, ναι, να εξεγερθούμε. Αλλά να εξεγερθούμε απέναντι στον καθρέφτη. Αν η εξέγερση αυτή πετύχει, θα βρούμε στη συνέχεια ανάμεσά μας (και θα παλέψουμε να τους πείσουμε να κατέβουν στην πολιτική) νέους, άφθαρτους ανθρώπους. Που θα αξίζουν να τους εμπιστευθούμε, όχι για να φτιάξουν το μικρορουσφετάκι μας ή για να μας πουλήσουν «επαναστατικότητα» αλλά για να δώσουν ρεαλιστική προοπτική για το μέλλον.