Thursday, June 27, 2013

Η επόμενη τζούρα

Την κυρία Πατσεάδου δεν την γνωρίζω. Μπορεί να είναι (πλέον, γιατί τον καιρό που γράφτηκε το κείμενο ήταν μεταπτυχιακή φοιτήτρια) εξαιρετική γιατρός, με βαθιά γνώση στην επιστήμη της.
Αλλά μήπως - λέω μήπως - πρέπει όταν κάνουμε δηλώσεις που αφορούν σε τόσο ευαίσθητα θέματα (http://bit.ly/15IDM5n), όπως το σεξ στην εφηβική ηλικία, να αναλύουμε περισσότερο τα ευρήματα των ερευνών μας;
Γιατί όταν ο έφηβος ακούει/διαβάζει πως "οι μαθητές που κάπνιζαν είχαν σημαντικά μεγαλύτερη πιθανότητα να έχουν σεξουαλική δραστηριότητα" το πιο πιθανόν είναι να αρχίσει το τσιγάρο, περιμένοντας πώς και πώς ότι η επόμενη τζούρα θα τον οδηγήσει (ως "προχωρημένο" άτομο) στο σεξ. Κι άντε μετά να τον πείσεις ότι αυτό που διάβασε ήταν υπεραπλούστευση, και το πιο πιθανόν είναι πως η επόμενη τζούρα θα τον οδηγήσει μονάχα στη μεθεπόμενη.

Monday, June 24, 2013

Το να είσαι σπουδαίος τραγουδιστής...

δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό: έχεις ένα σπουδαίο ταλέντο. Όταν όμως είσαι καμένος στο μυαλό, πολύ δύσκολα μπορεί ακόμα και ένα παιδί να σε φέρει στα συγκαλά σου:
http://www.protothema.gr/life-style/article/288861/robi-gouiliams-tha-agoraza-narkotika-gia-tin-kori-mou/

Thursday, June 20, 2013

και λίγη ήταν, η τιμωρία...

Ναι, είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού, και ναι, μερικές φορές ξεφεύγω και από το "φίλαθλος" και ρέπω προς το "οπαδός", ειδικά σε θέματα που αφορούν στο μπάσκετ, που τόσο αγαπάω.
Αλλά όσο κι αν θέλω να βλέπω την ομάδα μου να κερδίζει, δεν αντέχω την καφρίλα. Δεν την μπορώ. Προτιμώ να δω τον Ολυμπιακό να ξεφτιλίζεται εντός γηπέδου παρά να βλέπω τους μπαχαλάκηδες που έχουν όλες οι ομάδες να κάνουν "ντου", και μετά να έρχονται μερικές τουλάχιστον από τις οπαδικές αθλητικές εφημερίδες να τους δικαιώσουν για το ντου που έκαναν επειδή όλο και κάποιος διαιτητής τάχα μου τους έφταιγε. Δεν θέλω να νιώθω ούγκα-ούγκα, δεν θέλω να τα βλέπω αυτά σε κανένα γήπεδο, δεν σηκώνω κι άλλη μαυρίλα, θέλω το παιχνίδι να είναι γιορτή, είναι τόσο δύσκολα αυτά που ζητάω;
Σήμερα ανακοινώθηκε η τιμωρία του Ολυμπιακού για όσα έγιναν στο τελευταίο παιχνίδι των πλέι-οφς με τον Παναθηναϊκό (http://sports.in.gr/basketball/a1andrwn/article/?aid=1231253822)
Διαβάζω ότι ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται να ασκήσει έφεση για να μειωθεί η ποινή.
Όταν φτάσουμε στο επίπεδο να ανακοινώνεται η ποινή και η ένοχη ομάδα όχι μόνο να την αποδέχεται αλλά να επαινεί την δικαιοσύνη που την τιμώρησε, ώστε να ξεκαθαρίζει ότι οι κάφροι δεν έχουν θέση ανάμεσα στους οπαδούς της ομάδας, τότε μόνο θα μπορούμε να παίρνουμε τα παιδιά μας και να πηγαίνουμε στο γήπεδο. Μέχρι τότε, οι ομάδες θα χάνουν και οπαδούς και τηλεθέαση, και όλο και περισσότερος κόσμος θα βλέπει ξένο ποδόσφαιρο και ΝΒΑ - εκεί που όλοι έχουν συμφωνήσει πως το σπορ είναι γιορτή.

Monday, June 17, 2013

Όχι ΕΡΤ - ΈΡωΤας

Μια που και οι δύο αντιμαχόμενες "παρατάξεις" γύρω από το θέμα της ΕΡΤ κουβαλάνε τόνους υποκρισίας, και δεν σκέφτονται ως λύση να πετάξουν την υποκρισία από πάνω τους για να συνεννοηθούν (πώς να την πετάξεις όταν έχεις μάθει να ζεις μαζί της για χρόνια;), λέω εν συντομία πως το "μαύρο" στην οθόνη έστω και για ένα λεπτό είναι απλώς απαράδεκτο, πως δεν δικαιούσαι ως κυβέρνηση/αφεντικό ενός δημόσιου φορέα να αφήνεις 2500 ανθρώπους και τις οικογένειές τους στην άγνοια για το μέλλον τους (η άγνοια είναι πιο βασανιστική και από την απόλυση), πως η λογική "μέσα στους 1500000 ανέργους του ιδιωτικού τομέα τι πειράζει που μπαίνουν κι άλλοι 2500 του δημοσίου;" είναι βαθιά ανήθικη, και πως η πλειοψηφία των συνδικαλιστών της ΠΟΣΠΕΡΤ όπως και των συνδικαλιστών παντού στο δημόσιο αποτελούν τεράστια ντροπή και κατάντια για την κοινωνία μας. Σταματώ εδώ. Όταν όλοι μιλάνε για κάτι, και με τόσο φανατισμό οι περισσότεροι, δεν χρειάζεται να προσθέτει κανείς άλλη μια αναλυτική άποψη-σταγόνα στον ωκεανό.
Αντίθετα, θα δώσω το παρακάτω link, για εφήβους και νέους, πάνω σε ένα θέμα που δεν "καίει" μόνο σήμερα, όπως η ΕΡΤ, αλλά έκαιγε και θα καίει πάντα.
Το πώς τα βγάζει πέρα κανείς (ειδικά σε τρυφερές ηλικίες) σε έναν χωρισμό, μετά από έναν μεγάλο έρωτα.
Η 19χρονη Alexis Jane Torre γράφει στο Huffington Post και η γνώμη της, για τις περιπτώσεις όπου δεν πειράζει να χωρίζει ένας νέος άνθρωπος, έχει πολύ ενδιαφέρον:
http://www.huffingtonpost.com/alexis-jane-torre/maybe-its-time-to-fall-ou_b_3447551.html?utm_hp_ref=teen

Friday, June 14, 2013

O εμετός δεν είναι αρκετός

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι, ανάμεσά μας, που κάνουν τον εμετό να μην είναι αρκετός όταν τους βλέπεις εν δράση. Το βίντεο είναι από σχολείο στην Ιταλία:
http://www.newsit.com.cy/default.php?pname=Article&art_id=121336&catid=7?iframe=true&width=100%&height=100%

Monday, June 10, 2013

Υπάρχει λόγος...

Διαβάζω σε αυτό το ρεπορτάζ (http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=214401&catid=9) ότι "το σημαντικό για τους αναλυτές είναι ότι δημοσκοπικά και οπαδοί από τα κόμματα του αριστερού χώρου επιλέγουν να κινηθούν προς τη Χρυσή Αυγή".
Και απορώ σε ποιον αιώνα βρίσκονται οι αναλυτές και οι δημοσιογράφοι.
Πιστεύουν στ' αλήθεια ότι υπάρχουν πια πολλοί "οπαδοί" στα κόμματα; Είναι προφανές ότι υπάρχουν απλώς άνθρωποι που τα ψηφίζουν, για τους δικούς τους λόγους, και αλλάζουν γνώμη ημέρα με την ημέρα.
Πιστεύουν οι αναλυτές ότι το 6-9% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζονται να μετακινούνται προς την Χρυσή Αυγή έχουν αριστερή ιδεολογία; Ή ότι το 14% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που εμφανίζονται να μετακινούνται προς την Χρυσή Αυγή είναι σοσιαλδημοκράτες;
Επειδή δεν πιστεύω πως οι παραπάνω εξηγήσεις οφείλονται σε χαμηλό IQ, νομίζω πως ο λόγος που επιμένουν σε τέτοιες ξεπερασμένες αναλύσεις είναι ότι, για να πουν την αλήθεια για το σήμερα, πρέπει να πουν την αλήθεια και για το χθες. Ότι δηλαδή και τα προηγούμενα 10-15 χρόνια οι οπαδοί ήταν ελάχιστοι. Δεν υπήρχαν νεοδημοκράτες και πασόκοι, πια. Υπήρχαν: α) βολεμένοι που ψήφιζαν ένα από τα 2 κόμματα χωρίς να τους ενδιαφέρει η πολιτική τοποθέτηση, απλώς η διατήρηση των κεκτημένων (ή η ελπίδα για να κερδίσουν κάτι), και β) φοβισμένοι, που ψήφιζαν ένα από τα 2 κόμματα επειδή φοβόντουσαν τι θα συνέβαινε αν επικρατούσε το άλλο, που δεν τους γέμιζε το μάτι.
Όμως όποιος αναλυτής βγει στην τηλεόραση ή στις εφημερίδες και κάνει αυτή την ανάλυση θα γίνει αυτομάτως αντιπαθής στο κοινό, που δεν θέλει να ακούει οτιδήποτε αρνητικό για τον εαυτό του, οπότε η δουλειά του αναλυτή θα κινδυνεύσει, οπότε ""το σημαντικό για τους αναλυτές είναι ότι δημοσκοπικά και οπαδοί από τα κόμματα του αριστερού χώρου επιλέγουν να κινηθούν προς τη Χρυσή Αυγή".  

Thursday, June 06, 2013

Ολόκληρη η παρουσίαση του "Όταν ήταν ευτυχισμένος" στα Χανιά

Ολόκληρη η παρουσίαση του "Όταν ήταν ευτυχισμένος" στα Χανιά, στο ηχητικό αρχείο από το blog του Μίμη Ανδρουλάκη:
http://mimisandroulakis.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

Μπορείτε να την ακούσετε κάνοντας αριστερό κλικ στο "play", είτε να κάνετε δεξί κλικ στο "Omilia sta Hania 05/13" για να την σώσετε στον υπολογιστή σας και να την ακούσετε χωρίς να χρειάζεται να είστε συνδεδεμένοι στο δίκτυο.

Ο Κεμάλ, η Αυριανή και οι ψυχές

"Ισλαμική προπαγάνδα" λοιπόν έκανε, σύμφωνα με την διευθύντρια του σχολείου, η δασκάλα που τόλμησε να διδάξει στα παιδιά τον "Κεμάλ" του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=515393)
Μπορεί κανείς να πει πολλά, για την διευθύντρια του σχολείου, η οποία αν δεν ζούσαμε στην Ελλάδα των συνδικάτων είτε δεν θα είχε γίνει ποτέ διευθύντρια είτε θα είχε παυθεί άμεσα μετά από όσα έκανε πριν λίγες μέρες. Παυθεί, ναι. Δηλαδή "απολυθεί". Ξέρετε, αυτή η λέξη που κάνει "τζιζ" στην Ελλάδα, όταν αφορά στο δημόσιο - όποιος απολύεται στον ιδιωτικό τομέα, καλά να πάθει που δεν μπήκε στο δημόσιο. Θα μου πείτε, "εδώ υπάρχουν τόσοι επίορκοι υπάλληλοι στο δημόσιο που δεν έχουν απολυθεί, θα απολυθεί η διευθύντρια; Είσαι τρελός άνθρωπέ μου;" Ναι, είμαι, θα σας απαντήσω καταρχάς - αν δεν ήμουν, θα έκανα αυτόν τον φανταστικό διάλογο μαζί σας τώρα;

Σταματώ όμως τον φανταστικό μας διάλογο για να πω κάτι άλλο: ότι την δεκαετία του '80 ζούσαμε, όλοι εμείς οι υπέροχοι Έλληνες, σε μια χώρα όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διάβαζαν καθημερινά την εφημερίδα Αυριανή, εκδιδόμενη από τον κ. Κουρή, κολλητό του τότε παντοδύναμου και λατρεμένου από τον λαό πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου (που επέβαλε την Ελλάδα των συνδικάτων τα οποία απαγορεύουν τις αξιολογήσεις των δημόσιων υπαλλήλων - τυχαίο; δεν νομίζω). Η Αυριανή είχε γράψει για τον Μάνο Χατζιδάκι σε πρωτοσέλιδο ότι "παρακαλείται να περάσει από την εφημερίδα για να πάρει ένα καλάθι... σύκα που του αρέσουν πολύ". Επειδή αυτό δεν αρκούσε, η εφημερίδα έγραφε σε κείμενό της τον Σεπτέμβριο του 1987 σε απάντηση δήλωσης του Χατζιδάκη, σε συναυλία, ότι η Αυριανή είναι φασιστική βρωμερή φυλλάδα και πρέπει να κλείσει:

«Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε οτι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας! Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ενα κνώδαλο που γλείφει απο τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού!
Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής. Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα, Μανια, Μανωλια, Μινου Χατζηδου, ποιος επέτρεψε σ’αυτο το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης.
Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία…».

Γιατί τα γράφω αυτά; Επειδή οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που διάβαζαν επί χρόνια την Αυριανή, γνωρίζοντας πως αυτή είναι η εκλεκτή εφημερίδα του μεγάλου Αντρέα τον οποίο λάτρευαν, δεν είναι εξωγήινοι που επέστρεψαν έκτοτε στον πλανήτη τους. Ζουν ανάμεσά μας. Οι ίδιοι, τα παιδιά τους... Πιθανόν κάποιοι από τους αναγνώστες της να ξέφυγαν από την επιρροή της, αλλά αρκετοί έχουν μείνει μέσα τους εκεί ακριβώς. Δεν έχουν κουνήσει ρούπι. Και έχουν μάθει πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στον Χατζιδάκι, στον Γκάτσο, και σε κάθε άλλον που όσα λέει τους ενοχλούν, και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν το έργο αυτών των ενοχλητικών ανθρώπων. Οι πρώην, νυν και αεί αυριανιστές ζουν ανάμεσά μας. Οπότε, ας μην παριστάνουμε οι υπόλοιποι τους έκπληκτους και σοκαρισμένους. Εξάλλου, ο Γκάτσος στον Κεμάλ το έγραψε: "σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων". Όχι όλων, θα πρόσθετα. Μόνο εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι είναι πιο εύκολο να πάρεις αγκαλιά το σκοτάδι παρά να κυνηγάς το φως, και τους αρέσουν τα εύκολα γιατί βαριούνται να προσπαθήσουν - αφού πέρασαν τόσο ωραία στα χρυσά χρόνια με τα δανεικά λεφτά, έμαθαν ότι η προσπάθεια για οτιδήποτε δεν είναι απαραίτητη.

Κλείνω με την "ισλαμική προπαγάνδα" του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Οι προπαγανδιστικοί στίχοι ακολουθούν παρακάτω και το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=T-f-vQX942I

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Επειδή έχουμε χιούμορ, βρε!

Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί να μένει κανείς στην Ελλάδα της κρίσης, γιατί να μην κάνει κάθε προσπάθεια να φύγει από δω.
Μα, γιατί έχουμε απίστευτο χιούμορ, σαν λαός. Χιούμορ που ξεκινάει από τους ηγέτες μας. Όπως τους κατά καιρούς Υπουργούς Πολιτισμού, ας πούμε. Τελευταίος στην λίστα των γεμάτων χιούμορ υπουργών, ο κ. Τζαβάρας.
Ο οποίος σε συνέντευξη τύπου (http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231251957) επανέλαβε την ίδια ευχή που τόσοι και τόσοι προκάτοχοί του είχαν ξεστομίσει: "θα πρέπει να βρεθεί λύση ώστε να τηρηθεί ο κινηματογραφικός νόμος και τα τηλεοπτικά κανάλια να αποδίδουν το 1,5% στον κινηματογράφο".
Σοβαρά; Θα πρέπει να τηρηθεί ο νόμος; Άντε. Καλέ δεν σε πιστεύω. Για... για ξαναπές το, γιατί νιώθω ένα ιερό σύγκρυο να με διαπερνά. Ο νόμος, τον οποίο τα ιδιωτικά κανάλια αρνούνται (όχι τώρα, στην κρίση, αλλά ανέκαθεν) να εφαρμόσουν επειδή έτσι γουστάρουν, θα πρέπει να εφαρμοστεί;
Υπάρχει πιο αστείο μέρος από μια χώρα όπου οι αρμόδιοι υπουργοί δίνουν συνεντεύξεις τύπου κάνοντας ευχές να εφαρμοστούν οι νόμοι; Είναι τόσο αστείο που σου' ρχεται να βάλεις τα κλάματα. Το αν κλαις από τα γέλια ή από τα νεύρα σου, βέβαια, είναι δικό σου θέμα.




Monday, June 03, 2013

Είναι αυτό που το λένε αφοσίωση



Αν ρωτήσει κανείς τους φανατικούς μπασκετικούς οπαδούς ποιοι είναι οι κατά την γνώμη τους μεγαλύτεροι παίκτες όλων των εποχών στο ΝΒΑ, τα ονόματα που αμέσως έρχονται στο μυαλό είναι εκείνα των Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπερντ. Αυτοί οι παίχτες, όπως και άλλοι σπουδαίοι όπως ο Ράσελ, από τους παλιότερους αλλά και οι Μπράιαντ, Ντάνκαν από τους νεότερους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: πέρασαν ολόκληρη την καριέρα τους σε μία ομάδα, με την οποία μεγαλούργησαν.

Υπάρχουν κι άλλοι σπουδαίοι παίχτες, φυσικά που άλλαξαν ομάδες στην καριέρα τους, αλλά κανείς τους δεν έχει μείνει χαραγμένος με τον ίδιο τρόπο στο μυαλό των φιλάθλων, επειδή ο παίχτης που ταυτίζεται με μια ομάδα (στα πάνω της και στα κάτω της) κερδίζει έξτρα σεβασμό και για την αφοσίωσή του.

Διαβάζω στο παρακάτω άρθρο ότι οι Λέικερς ενδιαφέρονται για τον Λεμπρόν Τζέιμς, που ήδη παράτησε μία ομάδα (το Κλίβελαντ) για να πάει στο Μαΐάμι όπου βρήκε καλύτερους συμπαίκτες και έφθασε να πάρει τον τίτλο πέρυσι (φέτος πιστεύω πως δεν κερδίζει τον τίτλο με τίποτα, ακόμα κι αν φθάσει το Μαΐάμι στον τελικό το Σαν Αντόνιο είναι καλύτερο).

Μπορεί οι Λέικερς να πάρουν τον Λεμπρόν, μπορεί και να κερδίσουν 1-2 πρωταθλήματα μαζί του. Αλλά η ουσία παραμένει: η Ιστορία γράφει με κεφαλαία τους αφοσιωμένους, όχι τους τυχοδιώκτες, όσο ταλαντούχοι κι αν είναι.