Monday, June 30, 2014

To χρώμα της μπάλας



Παντού, σήμερα, ακούω ένα θέμα συζήτησης: όλοι μιλούν για τον άδικο αποκλεισμό της εθνικής ποδοσφαίρου από την συνέχεια του μουντιάλ.
Ήταν όμως στ’ αλήθεια άδικος ο αποκλεισμός; Ναι, με βάση την χθεσινή εικόνα της Ελλάδας και της Κόστα Ρίκα. Αλλά αν κοιτάξουμε μόνο αυτή την εικόνα, τότε κοιτάμε το δέντρο επειδή δεν θέλουμε να δούμε το δάσος.
Η Ελλάδα πήρε το Euro το 2004. Ήταν η καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε τότε στην Πορτογαλία; Όχι. Σε ένα τουρνουά ποδοσφαίρου, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η τύχη. Είναι τέτοια η φύση του αθλήματος, ώστε δεν είναι απαραίτητο να κερδίσει ο καλύτερος. Αν μια ομάδα σκοράρει, στο ποδόσφαιρο, κι έπειτα ταμπουρωθεί πίσω και παίξει ηρωική άμυνα (όπως έχει κάνει μυριάδες φορές η εθνική Ελλάδας) έχει πιθανότητες να πάρει θετικό αποτέλεσμα ακόμα κι αν δεν κάνει τίποτα άλλο επιθετικά, ακόμα και αν δέχεται καταιγισμό επιθέσεων από μια πολύ καλύτερη ομάδα, ακόμα κι αν «κακοποιεί» το άθλημα. Αυτό σημαίνει, απλά, πως στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Αρκετές φορές κερδίζει (ή παίρνει ισοπαλία) ο χειρότερος, και αυτή η έλλειψη «σιγουριάς» για το αποτέλεσμα είναι που το κάνει τόσο αγωνιώδες.
Οπότε, είναι άδικος ο αποκλεισμός της Ελλάδας; Όχι, δεν είναι. Γνωρίζουμε τους κανόνες, γνωρίζουμε την εγγενή πιθανή «αδικία» που κουβαλάει το ποδόσφαιρο, και συχνά την εκμεταλλευόμαστε. Όταν υιοθετείς τους κανόνες του παιχνιδιού, δεν δικαιούσαι μετά να γκρινιάζεις. Δεν υπάρχει αδικία.
Στο μπάσκετ, αντίθετα, εννιά στις δέκα φορές ο καλύτερος κερδίζει. H πορτοκαλί μπάλα είναι αξιοκρατική. Μπορεί και η χειρότερη ομάδα να προσφέρει εντυπωσιακό θέαμα, αλλά δεν έχει τρόπο να επικρατήσει αν συνολικά και στις δύο ρακέτες (επίθεση και άμυνα) δεν υπερτερεί.
Αυτός είναι και ο λόγος που το μπάσκετ είναι παγκοσμίως πίσω από το ποδόσφαιρο σε δημοφιλία. Ότι αφήνει μικρότερα περιθώρια στην έκπληξη, και κουβαλάει μεγάλη αγωνία μόνο όταν αγωνίζονται ομάδες με παραπλήσια δυναμικότητα.
Προσωπικά, λατρεύω το μπάσκετ και σπάνια ενθουσιάζομαι με το ποδόσφαιρο. Αλλά ότι κι αν λέω για την φύση του ποδοσφαίρου, θα ενθουσιαζόμουν αν η εθνική προκρινόταν χθες. Ακόμα κι αν προκρινόταν τελείως άδικα.
Δεν πειράζει. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ πλησιάζει, και η Ελλάδα θα είναι παρούσα κι εκεί. Κι αν είναι η καλύτερη στον όμιλό της, θα προχωρήσει.

Monday, June 23, 2014

Ότι ζητάς, παίρνεις



Για πολλά χρόνια, οι πρωθυπουργοί μας τοποθετούσαν στο υπουργείο Παιδείας ανθρώπους οι οποίοι έκαναν ότι τους κατέβαινε – για να πουν ότι άφησαν κι ένα καινούργιο σύστημα εκπαίδευσης ή εξετάσεων πίσω τους – και αποχωρούσαν για να αναλάβει ο επόμενος, που – τι σύμπτωση – ήταν ακόμα χειρότερος. Είναι εντυπωσιακό το ότι δεν έχει περάσει τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια ούτε ένας υπουργός Παιδείας που να αποτιμάται θετικά το έργο του. Ο τελευταίος υπουργός, κ. Αρβανιτόπουλος, έφερε τέτοιο χάος στα σχολεία και έκανε τόσο κακές αλλαγές στον νόμο για τα πανεπιστήμια, ώστε χάρηκα ιδιαίτερα όταν άκουσα πως επρόκειτο να αντικατασταθεί στον ανασχηματισμό που έγινε πριν λίγες μέρες.
«Πού ξέρεις», σκέφτηκα, «μπορεί επιτέλους να αναθέσουν το υπουργείο σε κάποιον εξωκοινοβουλευτικό, άνθρωπο της Παιδείας. Που θα αναλάβει επειδή θα είναι όνειρο ζωής γι’ αυτόν να αλλάξει πλήρως την κατάσταση στα σχολεία, τουλάχιστον, όπου εδώ και χρόνια βασανίζονται ανελέητα και άσκοπα τα παιδιά μας».
Ο ανασχηματισμός δεν άργησε να τσακίσει τις όποιες ελπίδες μου, και η πρώτη δήλωση του νέου υπουργού φρόντισε να τις εξαφανίσει οριστικά.
Νέος υπουργός λοιπόν ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος. Του οποίου το πολιτικό παρελθόν την τελευταία δεκαετία περιλαμβάνει την δυναμική υπεράσπιση στη Βουλή του Άκη Τσοχατζόπουλου (ο κ. Λοβέρδος με τον κ. Βενιζέλο φώναζαν υπέρ της αθωότητάς του), την σύγκρουση με τον κ. Βενιζέλο για το ποιος θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, την αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ, την ίδρυση νέου κόμματος που δεν μάζευε ούτε 1% στις δημοσκοπήσεις και την επάνοδο στο ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, με άλλα λόγια, είναι ένας ακόμα καριερίστας πολιτικός που του «πασάρουν» το υπουργείο Παιδείας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι ο κ. Λοβέρδος δεν ήθελε καν το Παιδείας, αφού προτιμούσε να γίνει υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης – έγινε υπουργός Παιδείας της χώρας ένας άνθρωπος που δεν το ήθελε!
Και σαν να μην έφτανε ούτε κι αυτό, οι πρώτες δηλώσεις του κ. Λοβέρδου δείχνουν ότι σκοπεύει να αλλάξει αμέσως βασικές κατευθύνσεις του σχεδιασμού του κ. Αρβανιτόπουλου, όπως π.χ. την τράπεζα θεμάτων: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231327569
Έτσι ώστε τα παιδιά να βρίσκονται σε διαρκή σύγχυση. Να μην ξέρουν με ποιο σύστημα θα δώσουν, ποιοι βαθμοί θα μετρήσουν για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, ποια θα είναι τα μαθήματα στα οποία θα εξετασθούν.
Τι έχει να μας πει η κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Βούλτεψη, για όλα αυτά; Έχει να μας πει, όπως θα διαβάσατε στο παραπάνω link, την εξής ανατριχιαστική αλήθεια:
«Για το θέμα της Παιδείας, έχει πάει ένας νέος υπουργός ο οποίος θα κάνει και αυτός την πολιτική του».
Έτσι είναι.  Πηγαίνει ο καθένας στο υπουργείο και κάνει ότι του καπνίσει. Στων παιδιών μας το κεφάλι. Χωρίς κανέναν κεντρικό εκπαιδευτικό σχεδιασμό, βάθους 10 ή παραπάνω χρόνων.
Το μόνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο από τον διαρκή βιασμό της εκπαίδευσης είναι ότι οι Έλληνες γονείς δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτόν τον βιασμό. Αν έδιναν, θα έβαζαν ως πρώτο και σημαντικότερο αίτημα απέναντι στους πολιτικούς την συμφωνία όλων των κομμάτων για ένα νέο σύστημα εκπαίδευσης για την επόμενη 20ετία. Αντί γι’ αυτό, τα αιτήματα των Ελλήνων απέναντι στους πολιτικούς αφορούσαν, ακόμα και στα χρόνια της ευμάρειας, μονάχα την τσέπη τους.
Ότι ζητάς, αυτό παίρνεις. Και μερικές φορές, όταν χτυπήσει η κρίση, ούτε καν αυτό.

Monday, June 16, 2014

Ποιοι φταίνε



Το Πολυτεχνείο Κρήτης είναι κατειλημμένο, με απόφαση 500 φοιτητών (σε σύνολο 4200). Γιατί είναι κατειλημμένο; Επειδή ψήφισε τον καινούργιο Οργανισμό του ιδρύματος.
Άλλα πανεπιστήμια στην χώρα ψήφισαν Οργανισμούς; Ναι.
Υπήρξαν προβλήματα με αντιδράσεις και καταλήψεις εκεί; Όχι.
Είναι τόσο κακός αυτός ο Οργανισμός ώστε να γίνει κατάληψη; Ο Οργανισμός αυτός, αν εγκριθεί από το Υπουργείο, διασφαλίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων (όλοι οι σύλλογοι εργαζομένων τον υπερψήφισαν) και, όσον αφορά στους φοιτητές, παρέχει  μάστερ αντί για σκέτο δίπλωμα στα 5 χρόνια σπουδών, καθώς και την δυνατότητα να σπουδάζουν οι φοιτητές ένα χρόνο παραπάνω απ’ ότι επιτρέπει ο νόμος, πριν διαγραφούν (δηλαδή 8 χρόνια αντί 7). Χαρακτηριστικό είναι ότι και το Τεχνικό Επιμελητήριο-τδΚ, ο συνδικαλιστικός φορέας των μηχανικών, πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ του Οργανισμού του Πολυτεχνείου.
Θα περίμενε κανείς ότι οι φοιτητές θα στήριζαν με θέρμη τον Οργανισμό – το αίτημα να αναγνωρίζεται το 5ετές πτυχίο του Πολυτεχνείου ως μάστερ εκκρεμεί εδώ και 2 δεκαετίες στην Ελλάδα, αφού όσοι φοιτητές έφευγαν στο εξωτερικό για δουλειά υστερούσαν εικονικά σε προσόντα έναντι των ξένων συναδέλφων τους που είχαν σπουδάσει επίσης για πέντε χρόνια, ενώ όσοι έφευγαν για σπουδές έπρεπε να τρώνε 2 επιπλέον χρόνια (δηλαδή 7 σύνολο) για να πάρουν μάστερ. Αντί για στήριξη, συνδικαλιστές φοιτητές διέσπειραν και διασπείρουν άπειρα ψέματα για τον Οργανισμό, ώστε να πείσουν και όσους συμφοιτητές τους δεν τον έχουν διαβάσει να κάνουν κατάληψη εν μέσω εξεταστικής (μόνο στα Χανιά, επαναλαμβάνω). Αρχικά, εφηύραν ότι ο Οργανισμός επιβάλλει δίδακτρα στις σπουδές μετά το 4ο έτος. Όμως ο Οργανισμός γράφει ξεκάθαρα για δωρεάν πενταετείς σπουδές. Μετά, εφηύραν ότι ο Οργανισμός διασπά το πτυχίο. Όμως ο Οργανισμός γράφει ξεκάθαρα για ενιαίο πενταετές πτυχίο. Μετά, εφηύραν πως ο Οργανισμός βάζει τις επιχειρήσεις στα πανεπιστήμια – μόνο που ο Οργανισμός δεν εισάγει ούτε λέξη παραπάνω απ’ όσα λέει ο νόμος και ο ισχύων κανονισμός έρευνας του Πολυτεχνείου. Τελικά, κατέληξαν στο ότι αυτό που δεν τους αρέσει είναι η διατύπωση του Οργανισμού για την διάρθρωση των κύκλων σπουδών, και το ότι ο Οργανισμός εφαρμόζει τον νόμο, ενώ εκείνοι είναι εναντίον του νόμου, οπότε δεν θέλουν Οργανισμό. Χωρίς Οργανισμό βεβαίως δεν αυτοδιοικείται το Πολυτεχνείο, και επειδή επιβάλλεται από τον νόμο να υπάρχει Οργανισμός, αν το Πολυτεχνείο δεν φτιάξει τον δικό του, τότε το υπουργείο θα επιβάλλει έναν άλλο, δικό του Οργανισμό στο Πολυτεχνείο.
Όμως το πιο σημαντικό που πρέπει να γνωρίζει η εκτός Πολυτεχνείου Κρήτης και εκτός πανεπιστημίων κοινωνία είναι ότι ΠΟΤΕ δεν είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν οι φοιτητές, ακόμα και οι πιο επιθετικοί και φανατισμένοι εξ αυτών. Μετά από 19 χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια, ως φοιτητής και ως καθηγητής (ναι, το ξέρω ότι φαίνομαι πολύ μικρότερος), γνωρίζω πλέον με βεβαιότητα ότι δεν υπήρξε ούτε υπάρχει οποιαδήποτε κατάληψη που δεν είναι υποκινούμενη από ανθρώπους έξω και, κυρίως, μέσα στα πανεπιστήμια, οι οποίοι παίζουν τα δικά τους παιχνίδια και χρησιμοποιούν τους φοιτητές ως πιόνια.
Η συνέντευξη στην Νέα Τηλεόραση, στην Μαρίνα Γιακουμάκη και τον Μάνο Σπυριδάκη, του πρύτανη του Πολυτεχνείου, του προέδρου του Τεχνικού Επιμελητηρίου τδΚ, των εκπροσώπων των εργαζομένων στο Πολυτεχνείο και εμένα, ως εκπροσώπου των καθηγητών του ιδρύματος, για όσα γίνονται αυτές τις μέρες, υπάρχει εδώ: http://www.neatv.gr/el/video.php?vi=2279

Monday, June 09, 2014

Μάντρωσέ τα από μικρά, μη χάσουμε την πελατεία


Χιλιάδες κείμενα σε εφημερίδες και Ίντερνετ μέσα στον Μάιο για τις εκλογές, και δεν διάβασα ούτε ένα για το πιο άθλιο, αν και επαναλαμβανόμενο κάθε χρόνο, γεγονός. Που δεν αφορά στις δημοτικές, ούτε στις περιφερειακές, ούτε στις ευρωεκλογές. Αφορά στις φοιτητικές εκλογές, που φυσικά δεν είναι φοιτητικές εκλογές. Είναι εκλογές για να μετρήσουν τα κόμματα πόσους φοιτητές κατάφεραν να μαντρώσουν στα υπέροχα μαντριά τους, και να κλείσουν καλά τις πόρτες και τους φράχτες για να τους κρατήσουν μαντρωμένους εκεί για χρόνια.
Το ότι πάνω από τους μισούς φοιτητές δεν πηγαίνουν για να ψηφίσουν, δεν είναι πρόβλημα για τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις. Το ποσοστάκι τους να πάρουν, οι φοιτητοπατέρες, για να έχουν λόγο ύπαρξης και «πάτημα» στο κόμμα για μελλοντικές θέσεις γραμματέων και φαρισέων, στα κόμματα και στους οργανισμούς που ελέγχουν.
Κι επειδή όσο καλύτερο το ποσοστάκι, τόσο μεγαλύτερο και το «πάτημα», είδαμε την κακής αισθητικής κωμωδία, για μια ακόμα φορά, να βγάζει κάθε παράταξη τελείως διαφορετικά αποτελέσματα από τις υπόλοιπες. Αυτές δεν είναι εκλογές, είναι «πήρα ότι ποσοστό δηλώνω». Κι επειδή βολεύονται όλοι με αυτόν τον τρόπο, εδώ και δεκαετίες φροντίζουν να διαφωνούν για τα αποτελέσματα ώστε να ανακοινώνει ο καθένας τα δικά του και να κοιτάζει περήφανος στα μάτια τους ανώτερούς του μέσα στο κόμμα: «αρχηγέ, τα κατάφερα και φέτος, κοίτα πόσα κουκιά έφερα».
Το φρικιαστικό είναι ότι όπως κάθε χρόνο, γίναμε μάρτυρες της εικόνας να εμφανίζεται αγκαλιά ο πρωθυπουργός με τους φοιτητοπατέρες της ΔΑΠ, της φοιτητικής παράταξης της ΝΔ, για να πανηγυρίσει για την νίκη της, δηλαδή να επικροτήσει την κομματικοποίηση στα πανεπιστήμια. Από κοντά βέβαια και το ΚΚΕ, πανηγυρίζοντας για την 2η θέση της δικής του παράταξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν βγήκαν να πανηγυρίσουν επειδή οι δικές τους παρατάξεις δεν τα πήγαν τόσο καλά, αλλά ελπίζουν του χρόνου να πάρουν ρεβάνς και βέβαια, μέχρι του χρόνου, να έχουν από κοντά τους φοιτητές που τους ψήφισαν φέτος, να μην τους φύγουν για άλλο μαντρί.
Αλλά ιδιαίτερα η εικόνα του πρωθυπουργού, του επικεφαλής της χώρας, που ως παιδί του κομματικού σωλήνα κι αυτός έχει περάσει από όλες τις νεολαίες της ΝΔ και ενθουσιάζεται με τους διαδόχους του, βγάζει κάτι τόσο παλιό και ξεπερασμένο, τόσο βγαλμένο από τις χειρότερες εικόνες της δεκαετίας του ’80, που προκαλεί απελπισία.