Tuesday, June 27, 2017

Αχ, τι ωραία να είναι κανείς ευαίσθητος

Θα μάθατε ότι 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν από το ΕΣΡ να παρέμβει ενάντια στην "Ελληνοφρένεια", λόγω σεξιστικού αστείου που έγινε στην εκπομπή. Πριν τέσσερα χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε, έστειλε μια επιστολή στον «σύντροφο Μαδούρο». Τότε, κάποιες γυναίκες υπάλληλοι της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα διαμαρτυρήθηκαν επειδή ο πρέσβης τις χούφτωνε όποτε γούσταρε, τις ρωτούσε αν είναι υγρές ή στεγνές, εμφανιζόταν ημίγυμνος και απαιτούσε να του κάνουν μασάζ, προσπάθησε να βιάσει μία από αυτές και τις απειλούσε πως θα τις απολύσει όταν έφτασαν στο σημείο να κάνουν και γραπτές καταγγελίες εις βάρος του. Και ο Τσίπρας έστειλε επιστολή στον Μαδούρο ζητώντας του απλώς να αποσύρει τον πρέσβη, γράφοντας: «Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα». Αυτά έγιναν πριν τέσσερα χρόνια.                                           
Και σήμερα, για το όντως αντιαισθητικό και χαμηλού επιπέδου κατά την γνώμη μου αστείο της "Ελληνοφρένειας", οι 25 Συριζαίοι βουλευτές που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την στήριξη του πρέσβη που βασάνιζε τις γυναίκες υπαλλήλους του, ξεσηκώθηκαν!
Ανάμεσα στους 25, που δεν τους άρεσε το αστείο (μπορείτε να το βρείτε εδώ: http://news247.gr/eidiseis/politiki/sto-esr-stelnei-h-voylh-thn-ellhnofreneia-gia-seksistiko-sxolio.4738524.html) είναι και ο Τάσος Κουράκης, πρώην αναπληρωτής υπουργός Παιδείας της Ελλάδας και ποιητής, που έχει γράψει τον στίχο: «Δεν είναι ότι κόβω τα στήθη μου / για να συναντηθώ μαζί του / είναι ότι εκείνος ξεριζώνει το αιδοίο του / και γίνεται ένα μαζί μου». 





Monday, June 26, 2017

Ευχαριστούμε, Ντον

Πριν από τρεις μήνες περίπου, έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς που έζησαν ποτέ, ο Ντον Ρικλς - εκτός από την τεράστια κοινή αποδοχή του, ήταν και είναι ένας από τους τέσσερις πιο αγαπημένους μου κωμικούς.
Ο Ρικλς ήταν στην πραγματικότητα ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, ο οποίος είχε υιοθετήσει μια περσόνα που "πρόσβαλε" τους διάφορους στόχους του, χωρίς να βρίζει, κάνοντας όλους γύρω του, και τον εκάστοτε στόχο να λύνεται στα γέλια. Γι' αυτή του την επιθετική περσόνα τον είχαν ονομάσει "Mr. Warmth", ο "Κύριος Ζεστασιά" δηλαδή.
Στα παρακάτω βίντεο μπορείτε να τον δείτε:
Στο πρώτο βίντεο να κάνει ξεκαρδιστική πλάκα με τον Φρανκ Σινάτρα, με τον οποίο ήταν φίλοι και ο Ρικλς ήταν ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που τολμούσε να διακωμωδεί τις έντονα φημολογούμενες σχέσεις του με την ιταλική μαφία της εποχής εκείνης.
Ακόμα πιο ξεκαρδιστική είναι η φάρσα που είχε κάνει ένα βράδυ στον Σινάτρα: ο Ρικλς είχε βγει για ραντεβού με μια κοπέλα, ελπίζοντας να την "ρίξει" και στο κλαμπ που την πήγε να φάνε ήταν ο Σινάτρα, με τον οποίο δεν ήταν ακόμα κολλητοί φίλοι. Η κοπέλα, κοιτώντας με δέος τον Σινάτρα που ήταν τεράστιος σταρ, ρώτησε τον Ρικλς αν γνωρίζονται. Ο Ρικλς της απάντησε πως είναι σαν αδέρφια, και ως απόδειξη πήγε να χαιρετίσει τον Σινάτρα (που περιβαλλόταν από κάμποσους μπράβους). Μιλώντας του, του ζήτησε μια χάρη: όταν ο Σινάτρα θα έφευγε από το μαγαζί, μήπως θα μπορούσε να περάσει μπροστά από το τραπέζι του Ρικλς και να τον χαιρετίσει εγκάρδια, ώστε η κοπέλα να πειστεί για το πόσο φίλοι είναι; Ο Σινάτρα συμφώνησε. Φεύγοντας από το μαγαζί, σταματάει μπροστά από το τραπέζι του Ρικλς, του λέει εγκάρδια "γεια σου Ντον" και ο Ρικλς γυρίζει και του φωνάζει, τάχα εκνευρισμένος: "Σε παρακαλώ, Φρανκ, δεν βλέπεις πως μιλάω με την κοπέλα εδώ;"!!!
Στο δεύτερο βίντεο μπορείτε να τον δείτε να "επιτίθεται" λεκτικά στον Μάρτιν Σκορτσέζε, σε τιμητική εκδήλωση για τον σκηνοθέτη, ο οποίος τον είχε επιλέξει για έναν ρόλο στο "Καζίνο". Ως απάντηση, χρόνια μετά, σε τιμητική εκδήλωση για τον Ρικλς όπου συμμετείχε η αφρόκρεμα της αμερικάνικης κωμωδίας, ο Σκορτσέζε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο έκαναν μια αντίστοιχη "επίθεση" στον Ρικλς - μπορείτε να το δείτε στο τρίτο βίντεο.
Ο Ρικλς εμφανιζόταν σε σόου και έδινε παραστάσεις σε καζίνο και σε θέατρα μέχρι και 1-2 χρόνια πριν τον θάνατό του, και ήταν, λίγο πριν τα ενενήντα του, εξίσου εύστοχος και γρήγορος όπως στα νιάτα του. Υπάρχουν πάρα πολλά βίντεο με εμφανίσεις αυτού του θρύλου της κωμωδίας στο Youtube -αξίζει να τα δείτε όλα. Δύο από αυτά είναι το τέταρτο βίντεο, όπου κάνει τον Ντένζελ Ουάσινγκτον σχεδόν να κλαίει από τα γέλια στο σόου του Ντέιβιντ Λέτερμαν, και το πέμπτο βίντεο, με όλες τις εμφανίσεις του στο σόου του Κρεγκ Φέργκιουσον, με τον οποίο είχαν εξαιρετική χημεία:
https://www.youtube.com/watch?v=q5_V9RT8aR8
https://www.youtube.com/watch?v=RONkAEMduSc
https://www.youtube.com/watch?v=hU43I9yWbQQ
https://www.youtube.com/watch?v=I72wiRByxvU
https://www.youtube.com/watch?v=KSqXKNUFYM8&t=6795s





Thursday, June 22, 2017

Δεν είσαι εδώ – Νικ και Βάλια

Στις συναντήσεις μου με εφήβους, τον περασμένο χειμώνα στα Χανιά στα πλαίσια του μήνα εφηβείας των εκδόσεων Πατάκη, ένιωσα μεγάλη χαρά όταν είδα πόσα παιδιά είχαν διαβάσει κάποια ή και όλα από τα βιβλία της Τριλογίας της Κρήτης και ήθελαν να μου πουν πώς ένιωθαν γι’ αυτά.  Μια ερώτηση που μου έγινε και στα σχολεία που επισκέφθηκα και στην Δημοτική Βιβλιοθήκη είναι αν υπάρχει κάποιο βιβλίο μου που αγαπώ περισσότερο και αν υπάρχει κάποιο κομμάτι μέσα σε βιβλίο μου που αγαπώ περισσότερο. Και οι δύο ερωτήσεις είναι πολύ δύσκολες. Τουλάχιστον για την Τριλογία, έχω απάντηση για το αγαπημένο μου κομμάτι. Διευκρινίζω ότι είναι εκτός συναγωνισμού τα μικρά κομμάτια με τους δίδυμους Κρητίκαρους Σήφη και Ιορδάνη, τα οποία γελούσα πολύ όταν τα έγραφα και έχουμε ρίξει απίστευτο γέλιο και με τους εφήβους που τα έπαιξαν στο θεατρικό τους ανέβασμα στις παρουσιάσεις των βιβλίων στα Χανιά. Εξαιρουμένων αυτών των κομματιών λοιπόν, το αγαπημένο μου κομμάτι από την Τριλογία είναι η παρακάτω σκηνή από το «Δεν είσαι εδώ», όπου διαβάζουμε όσα σκέφτεται ο Νικ. Ελπίζω να άρεσε σε όσους την διάβασαν και να αρέσει σε όσους την διαβάζουν για πρώτη φορά.

Ίσως να τα αναρωτιέμαι πιο έντονα όλα αυτά, για να μην σκέφτομαι πως είμαι μόνος μου με την Βάλια μέσα στο αυτοκίνητο του μπαμπά. Είναι δέκα το βράδυ κι έχουμε παρκάρει στην διασταύρωση της Κύπρου με την ακτή Μιαούλη, εκεί που ξεκινά η μεγάλη σειρά με τις καφετέριες του Κουμ-Καπί που βρίσκονται πάνω από τη θάλασσα. Ο πατέρας μου μαζί με τους δίδυμους και την Μάρθα έχουν απλωθεί για να καλύψουν όλον τον χώρο γύρω από την Ανατολική Τάφρο, εδώ όπου μας έφερε η παρακολούθηση της Φουράκη. Η Βάλια προσφέρθηκε να τους ακολουθήσει, αλλά ο μπαμπάς της είπε να μείνει στο αμάξι. Της εξήγησε πως σύντομα μπορεί να καλέσει κι εμένα, μόλις εμφανιστεί ο Ευγένιος, και κάποιος πρέπει να μείνει στο αυτοκίνητο, σε περίπτωση που το χρειαστούμε επειγόντως. Πριν βγουν, ο Σήφης με τον Ιορδάνη μου έδωσαν ένα μικρό όπλο που το έδεσα στον αστράγαλό μου κι ένα Desert Eagle .50, ίσως το ισχυρότερο όπλο στον κόσμο, που μπορεί να διαλύσει οποιονδήποτε άνθρωπο φάει τη σφαίρα του. «Ακόμα και τον Ευγένιο», μου είπε ο Σήφης.
Δεν έχουμε καλέσει ακόμα τον Βακάκη, γιατί θα φερθεί ως γνήσιος μπάτσος και θα έρθει μαζί με άλλους μπάτσους. Και ο Ευγένιος δεν θα εμφανιστεί ποτέ. Ακόμα κι αν εμφανιστεί ο Ευγένιος και ο Βακάκης τον πιάσει, εμάς αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Εμάς μας ενδιαφέρει ο Γιώργος. Που αν είναι ζωντανός, οι άνθρωποι του Ευγένιου μπορεί να τον σκοτώσουν ως αντίποινα. Έχουμε συμφωνήσει να καλέσει ο μπαμπάς ή οποιοσδήποτε άλλος από την ομάδα μας τον Βακάκη μόνο αν τα βρούμε πολύ σκούρα. Ή αν έχουμε ξεκάθαρη ένδειξη για το πού βρίσκεται ο Γιώργος.
Ωραία. Εξαιρετικά. Τι άλλο μπορώ να σκεφτώ, για να μην την κοιτάξω; Δεν της έχω ρίξει ούτε βλέμμα, από την ώρα που έφυγαν οι υπόλοιποι.
-        Έχω διαβάσει γι’ αυτό το τεστ, μου λέει η Βάλια.
Δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Τεστ;
Δεν μου έχει λείψει η φωνή σου. Δεν μου έχει λείψει, απλώς, η φωνή σου. Δεν πέρασα μήνες χτυπώντας με γροθιές το κεφάλι μου όταν θυμόμουν στιγμές, όταν άκουγα το γέλιο σου στο κρεβάτι μου σαν να μην είχε φύγει για πάντα.
Πρέπει να βγω από αυτό το αυτοκίνητο. Η φωνή της, σε τόση απόσταση, χωρίς ανθρώπους τριγύρω είναι σκοτάδι που θα με καταπιεί.
Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ’ ο έρωτας κάθετα
και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ
Τι τύχη, να μην απαντηθούν ποτέ. Τι απίστευτη τύχη, για όσους γλίτωσαν αυτή τη συνάντηση.
-        Λέγεται το τεστ της σοκολάτας. Δίνουν σε παιδιά την ευκαιρία να αρνηθούν να πάρουν μια μικρή σοκολάτα, με αντάλλαγμα να πάρουν δύο σοκολάτες σε λίγα λεπτά, δεν τους λένε σε πόσα ακριβώς.
Το ακούω στην φωνή της ότι βουρκώνει. Σκοτάδι. Μην το αφήσω να με καταπιεί. Τα δάκρυά της. Να τα πιω. Πόσο θέλω. Έχω το αριστερό μου χέρι στο τιμόνι. Βάζω και το δεξί. Το κρατάω γερά. Μπήγω τα νύχια μου μέσα του. Κοιτάζω έξω. Να εμφανιστεί, λέει, μπροστά μας ο Ευγένιος τώρα μ’ ένα αυτόματο. Λύτρωση.
-        Το κάνουν για να δουν ποια παιδιά έχουν αυτοσυγκράτηση. Το έκαναν πρώτη φορά πριν πάρα πολλά χρόνια, και μετά από δεκαετίες τα παιδιά που είχαν δείξει μεγαλύτερο αυτοέλεγχο αποδείχτηκε ότι στο σχολείο ήταν καλύτεροι μαθητές, έκαναν σημαντικότερα πράγματα στην δουλειά τους και έζησαν πιο υγιεινά από τα παιδιά που όρμησαν στην σοκολάτα.
Δεν λέω τίποτα. Δεν την κοιτάζω. Αν δεν την κοιτάζω, μπορεί να σταματήσει.
-        Ε, ο Γιώργος ήταν το παιδί που δεν μπορούσε να περιμένει. Από μικρός. Δεν είχε καθόλου υπομονή, λέει, και δεν προσπαθεί πια να κρύψει τα δάκρυά της.
Γυρίζω και την κοιτάζω, για πρώτη φορά απόψε.
-        Δεν θα ξαναμιλήσεις γι’ αυτόν στον αόριστο. Δεν θα ξαναπείς «ήταν», της λέω.
Κάθε αυτοκίνητο που περνάει δίπλα μας, κινούμενο προς τα πάνω, προς το μεγάλο ξενοδοχείο και το παλιό σινεμά της Ρεγγίνας, φωτίζει την φιγούρα της Αντιγόνης Φουράκη που περιμένει τον Ευγένιο στο πάρκινγκ.
-        Η κοπέλα που είστε μαζί… είναι πολύ όμορφη, μου λέει η Βάλια, σαν να μην της μίλησα.
Ο μπαμπάς, οι δίδυμοι και η Μάρθα παριστάνουν ότι βολτάρουν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κινηθείς σε αυτή την περιοχή χωρίς να δώσεις στόχο. Αναρωτιέμαι από πού θα έρθει ο Ευγένιος.
-        Χαίρομαι που είσαι με κάποια. Ελπίζω να της εξήγησες ότι είμαι απλώς η αδερφή του Γιώργου, μου λέει.
Ίσως πρέπει να καλέσω ξανά την Ρέα, να δω αν έχει μάθει κάτι και γι’ αυτό δεν είναι μαζί μας.
-        Είναι πολύ σημαντικό για μένα να είσαι καλά.
Κάποιος πήρε τηλέφωνο την Ρέα και έφυγε τρεχάτη από το σπίτι μου. Πρέπει να έμαθε κάτι σημαντικό, σίγουρα πρέπει να της τηλεφωνήσω, ναι, αυτό θα κάνω.
-        Μετά το να σώσουμε τον Γιώργο, είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου.
Έφευγες στην Αθήνα και δεν ζούσα. Έφευγα κι εγώ μαζί σου. Το σώμα μου που έμενε εδώ δεν σήμαινε τίποτα. Έφευγα. Επέστρεφα όταν επέστρεφες. Τα βιβλία μου επέτρεπαν ίσα-ίσα να αναπνέω. Ζωή μου. Εσύ. Μου την πήρες. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Το πιάνω αμέσως, σαν σκοινί που μου πέταξε κάποιος την στιγμή που πέφτω στον γκρεμό. Είναι ο μπαμπάς.
-        Εμφανίστηκε μόλις. Tην πλησιάζει, μου λέει, ψιθυριστά.
Εγώ δεν μπορώ να τον δω ακόμα. Έχει πολύ σκοτάδι από εδώ που βρίσκομαι.
-        Από ποιο δρόμο ήρθε; τον ρωτάω για να προσανατολιστώ, να δω πώς πρέπει να κινηθώ.
Την απάντησή του δεν την περίμενα με τίποτα.
-        Βγήκε μέσα από το τείχος, μου λέει.


Η δεύτερη ευκαιρία - Ιούνιος 2017

Όπως είχα γράψει εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_26.html) αποφάσισα, 16 χρόνια μετά την πρώτη μου ποιητική συλλογή που είχε τίτλο «Ο Μυθοποιός», να δημοσιεύσω την 2η ποιητική μου συλλογή στο πολύ φιλόξενο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.
Τα ποιήματα δημοσιεύονται σε τετράδες, και η τετράδα των ποιημάτων του Ιουνίου δημοσιεύτηκε μόλις, εδώ: http://fractalart.gr/4-poems-polychronis-koutsakis/
Για όσους θέλουν να διαβάσουν τα ποιήματα των προηγούμενων μηνών, τα links ακολουθούν.

Wednesday, June 21, 2017

Στείλε το παιδί σου εκεί, πιστέ ψηφοφόρε

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τον Νίκο Φίλη ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας ένας άνθρωπος που κατά την γνώμη μου εξευτελίζει ακόμα περισσότερο με την τοποθέτησή του εκεί την θέση του.
471 προπτυχιακοί, μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί φοιτητές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου υπέγραψαν επιστολή και λένε: «Η παραβατικότητα, οι κλοπές, τα ναρκωτικά, η πορνεία και η βία είναι πλέον καθημερινότητα για όσους περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας σε αυτούς τους χώρους, ιδιαίτερα στην περιοχή της Πολυτεχνικής Σχολής. Από τα πιο απλά περιστατικά –όπως η διαρκής παρουσία μεγάλου αριθμού χρηστών ναρκωτικών σε χώρους του ιδρύματος π.χ. στο κυλικείο της σχολής – έως τα σοβαρά, δηλαδή την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών στους χώρους του πανεπιστημίου, και τα ακόμη κρισιμότερα, όπως ο θάνατος ανθρώπων εντός του πανεπιστημίου, όλα δημιουργούν αίσθηση μόνιμης ανασφάλειας και φόβου για το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας... Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της βιβλιοθηκάριου των Μηχανολόγων Μηχανικών, η οποία δέχθηκε επίθεση εντός της βιβλιοθήκης τον Σεπτέμβριο του 2016, καθώς και το πολύ πρόσφατο περιστατικό με τη σορό κοπέλας που βρέθηκε σε χώρο της Πολυτεχνικής Σχολής νεκρή από υπερβολική δόση ναρκωτικών... Αρνούμαστε να προσερχόμαστε για μάθημα σε έναν χώρο όπου «ανθίζει» το εμπόριο ναρκωτικών, γεμάτο χρησιμοποιημένες σύριγγες».
Τι απάντησε ο υπουργός Παιδείας της χώρας Κώστας Γαβρόγλου:
«Στα πανεπιστήμια αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και σύλλογος καθηγητών. Αν κάποιοι καλοθελητές θέλουν να το παρουσιάσουν ως κανόνα τι να πω. Ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». (http://bit.ly/2sUcxLL)
Ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα! Δηλαδή να επιτεθούν οι φοιτητές στους εμπόρους ναρκωτικών και στους νταβατζήδες για να τους βγάλουν από το πανεπιστήμιο! Σε ποιο μέρος του κόσμου επιτρέπεται το εμπόριο ναρκωτικών και η πορνεία εντός πανεπιστημίου με επίσημη δήλωση αδιαφορίας από τον υπουργό; Ή, αν το δούμε και ανάποδα, γιατί να περιορίσουμε το ρωμαλέο κίνημα στα πανεπιστήμια; Να έχουμε ρωμαλέα κινήματα και στην κοινωνία, να κυνηγάνε τους εμπόρους ναρκωτικών, ώστε να καταργήσουμε την αστυνομία και να αναλάβουν τον νόμο στα χέρια τους οι πολίτες. Κι αν με ρωτήσετε πού συμβαίνει αυτό με τα ρωμαλέα κοινωνικά κινήματα, θα σας απαντήσω ότι συμβαίνει στις Φιλιππίνες. Όπου ο πρόεδρος έχει καλέσει τον κόσμο να σκοτώνει τους εμπόρους ναρκωτικών όπου τους βρίσκει, με συνέπεια να έχουν σκοτωθεί χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να ξέρει κανείς ποιος σκοτώνει ποιον και γιατί.
Αυτού του τύπου το ξεκαθάρισμα ονειρεύεται ο ρωμαλέος Κώστας Γαβρόγλου για τα πανεπιστήμια.
Λοιπόν, επειδή επιτέλους πρέπει να σταματήσει η υποκρισία των Συριζαίων οπαδών σε αυτή τη χώρα, φθάνουμε σε 2-3 ξεκάθαρες ερωτήσεις: αν είσαι ακόμα οπαδός του Σύριζα και το παιδί σου έδωσε μόλις πανελλήνιες σε θετική κατεύθυνση ή ετοιμάζεται να δώσει του χρόνου, θα το σπρώξεις να πάει στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ; Θα το συμβουλέψεις, μόλις πάει, να οργανωθεί στο ρωμαλέο κίνημα που θα πετάξει δια της βίας έξω από το πανεπιστήμιο τους εμπόρους ναρκωτικών και τους νταβατζήδες; Για να παραφράσω μια διάσημη φράση, “will you put your kids where your mouth is”;
Αν το κάνετε, τότε ναι, πιστεύετε αληθινά στην κυβέρνηση, στον Αλέξη Τσίπρα και στον Κώστα Γαβρόγλου. 


Tuesday, June 20, 2017

Λιγότερο από το μηδέν

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τα κείμενα όσων χάρηκαν στο Ίντερνετ για τον καρκίνο που εμφάνισε ο Σταύρος Θεοδωράκης και έστειλαν τις κατάρες τους, καθώς και για όσους τον κατηγόρησαν επειδή τόλμησε να πάει σε ιδιωτικό νοσοκομείο για να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται να συμπαθείς κάποιον πολιτικό αρχηγό για να μην γράψεις τέτοια κείμενα, χρειάζεται στοιχειώδης ανθρωπιά απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις. Το ότι αυτά τα κείμενα γράφονται εις βάρος κάποιου που δεν έχει καν ασκήσει εξουσία (ώστε όσοι εκσφενδονίζουν τις κατάρες ή του επιτίθενται να θεωρούν ότι τους έκανε κάτι κακό με τις πράξεις του και να το χρησιμοποιήσουν ως δήθεν δικαιολογία) είναι δευτερεύον, αλλά όχι ασήμαντο αφού τονίζει το μέγεθος της αδικαιολόγητης ηθικής τους ανυπαρξίας.
Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αυτό το θλιβερό προνόμιο: να αποκαλύπτουν πράγματα που σε παλιότερες εποχές δεν θα τολμούσε κανείς δημόσια να γράψει. Να δείχνουν ποιος είναι ο καθένας. Από εκεί και πέρα, καλά έκαναν οι Γιατροί χωρίς Σύνορα που αποδοκίμασαν το εμετικό ποστάρισμα του πρώην μέλους τους, καλά κάνουν και όλοι όσοι απομακρύνουν από κοντά τους ή από τα δίκτυά τους εκείνους που γράφουν αντίστοιχης ποιότητας κείμενα.
Στο τραγούδι του «Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση», από το καταπληκτικό cd με διασκευές «Ξενοδοχείο», ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδάει:
«Και εξίστασαι ειπείν σε εαυτώ,
μα πως βρέθηκα εδώ.
Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό,
αυτό το σπίτι, τι να σημαίνει.
Και εξίστασαι,
η λεωφόρος που να πηγαίνει.
Και εξίστασαι ειπείν σε εαυτώ,
βαδίζω σωστά, βαδίζω στραβά.
Κι από μέσα η φωνή επαυξάνει,
Θεέ μου, τι έχω κάνει».
Μακάρι να το άκουγαν και να το καταλάβαιναν περισσότεροι.
https://www.youtube.com/watch?v=I6kOFwfb-Oo

Monday, June 19, 2017

H Ιστορία έχει πάντα δίκιο (μέρος 3ο)

Αμιγώς μπασκετικό κείμενο σήμερα, με λίγη επιπλέον κουβέντα περί ηθικής.
Είναι απόλαυση να παρακολουθεί κανείς το NBA, όχι μόνο επειδή ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες μπορεί να δει πραγματικά πολύ καλό μπάσκετ, αλλά και επειδή σου αφήνει το αμερικάνικο πρωτάθλημα μια διάχυτη αίσθηση δικαιοσύνης κάθε χρόνο, κάτι που στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν συμβαίνει (π.χ., ο πρωταθλητής Ελλάδας Παναθηναϊκός και η πρωταθλήτρια Ευρωλίγκας Φενερμπαχτσέ ήταν πολύ μέτριες ομάδες σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά και φορμαρίστηκαν για πέντε παιχνίδια η κάθε ομάδα – σε αυτά τα πέντε παιχνίδια ήταν οι καλύτερες ομάδες και πέτυχαν τους στόχους τους, αλλά όποιος παρακολουθούσε τα πρωταθλήματα ολόκληρη τη χρονιά δεν αισθάνεται πως ήταν δίκαιο το αποτέλεσμα).
Στο ΝΒΑ αντίθετα, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα κείμενα εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2016/04/h.html και εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2016/06/h.html, η Ιστορία δικαιώνει και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τους καλύτερους.
Το ίδιο έγινε και φέτος, σε πολλά επίπεδα:
Συζήτηση για τον GOAT (Greatest of all Time): Ο Λεμπρόν Τζέιμς έχασε για μια ακόμα φορά σε τελικούς, πλέον έχει 3 τίτλους (τον έναν από απίστευτη τύχη) σε 8 προσπάθειες. Η συζήτηση για το αν είναι καλύτερος του Τζόρνταν (6 στα 6, απόλυτος κυρίαρχος απέναντι στους μεγαλύτερους παίκτες που έπαιξαν ποτέ, οι οποίοι παραδέχονται πως ήταν καλύτερός τους) αρχίζει να γίνεται γελοία, σε σημείο που είδα αθλητικογράφο υποστηρικτή του Λεμπρόν σε μεγάλο αμερικάνικο κανάλι να φέρνει ως επιχείρημα για το ότι ο Λεμπρόν είναι καλύτερος από τον Τζόρνταν το ότι ο Τζόρνταν είχε πρόβλημα εθισμού στον τζόγο και ο Λεμπρόν έχει έντονη ανθρωπιστική δράση. Αν είναι έτσι, έπρεπε η Μητέρα Τερέζα να βγαίνει κάθε χρόνο MVP στο ΝΒΑ. Ο Λεμπρόν είναι εξαιρετικός παίκτης, δικαιώθηκε πέρυσι φέρνοντας επιτέλους ένα πρωτάθλημα στην ομάδα της περιοχής απ’ όπου κατάγεται, αλλά έχει φτάσει σε οκτώ τελικούς επειδή έχει επιλέξει να παίζει στην αδύναμη περιφέρεια της Ανατολής. Μόλις βρίσκει απέναντι δυτικές ομάδες συνήθως χάνει. Όπως εύστοχα είπε και ο Πολ Πιρς σε μια εκπομπή, "πώς συζητάμε αν ο Λεμπρόν είναι καλύτερος του Τζόρνταν; Έχουμε συμφωνήσει καν αν έχει ξεπεράσει τον Μάτζικ;" Όσο για την δήλωση του Λεμπρόν ότι ο ίδιος δεν έχει παίξει ποτέ σε σούπερ ομάδα (άρα είναι αδικημένος που αντιμετωπίζει τους Γουόριορς), αυτή η ατάκα διεκδικεί βραβείο κωμικής απάντησης. Ο Λεμπρόν έπαιξε στο Μαϊάμι έχοντας ως συμπαίκτη τον Ουέιντ (μέσα στους 10 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ εκείνη την εποχή), τον Μπος (μέσα στους 20 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ εκείνη την εποχή), τον Ρέι Άλεν (ένας από τους 2-3 μεγαλύτερους σουτέρ στην ιστορία του αθλήματος, και αυτός που χάρισε στον Λεμπρόν έναν από τους τίτλους του) και 3-4 πολύ καλούς ρολίστες. Ξεκαρδιστικός, πραγματικά.
Ο Κέβιν Ντουράντ πήρε επιτέλους ένα πρωτάθλημα, θα ήταν κρίμα ένας τόσο χαρισματικός σκόρερ να μην σηκώσει ποτέ κούπα. Για να το πάρει, έγινε «κακό παιδί»: παράτησε τον φίλο του τον Γουέστμπρουκ στην Οκλαχόμα και πήγε σε μια σούπερ ομάδα για να μετατραπεί από απόλυτος σταρ ένα ακόμα γρανάζι της μηχανής της. Επίσης, για να πάρει το πρωτάθλημα, έπρεπε (αυτός, το «καλό παιδί») να ανεχτεί ως συμπαίκτη του τον Ζάζα Πατσούλια, έναν παίκτη τόσο βρώμικο ώστε προκάλεσε τον τραυματισμό του Λέοναρντ, του καλύτερου παίχτη των Σαν Αντόνιο Σπερς στον τελικό της Δύσης, για να κερδίσει η ομάδα του.
Και εδώ φτάνουμε στο μεγάλο ηθικό ερώτημα της φετινής χρονιάς: πώς είναι δίκαιο το αποτέλεσμα, αφού στο πρώτο παιχνίδι του τελικού της Δύσης οι Σπερς ήταν 21 πόντους μπροστά μέχρι τη στιγμή που ο Πατσούλια έκανε το έγκλημα εις βάρος του Λέοναρντ: https://www.youtube.com/watch?v=0LrUoQbsmEg
Για την άθλια κίνηση του Πατσούλια διαμαρτυρήθηκε έντονα και ο προπονητής των Σπερς, ο Γκρεγκ Πόποβιτς.
Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι δίκαιο (όσο κι αν προσωπικά θα προτιμούσα να πάρουν οι Σπερς το πρωτάθλημα) επειδή χρόνια πριν, στους Σπερς έπαιζε ένας παίκτης, ο Μπρους Μπόουεν, που έκανε τακτικά ακριβώς την ίδια άθλια κίνηση με τον Πατσούλια εις βάρος αντιπάλων, και είχε προξενήσει σοβαρούς τραυματισμούς. Τότε, ο Πόποβιτς είχε υπερασπιστεί σθεναρά τον παίκτη του, δηλώνοντας πως αυτό είναι το στιλ του και δεν πρέπει με τίποτα να το αλλάξει.
Είπαμε: η Ιστορία έχει πάντα δίκιο.

Friday, June 16, 2017

Ούτε με ενέσεις (α, ρε Σάκη)

Έγραψα πριν λίγες μέρες ότι μερικοί άνθρωποι, όπως εκείνοι στο υπουργείο Παιδείας, χρειάζονται ενέσεις ντροπής μήπως και ανακαλύψουν τι σημαίνει η λέξη. Τελικά, μετά το χθεσινό Eurogroup, πιστεύω ότι ισχύει εκείνη η έκφραση που λέγαμε μικροί: «ούτε με ενέσεις». Δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτή την κυβέρνηση.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια ιδιαίτερη ράτσα ανθρώπων. Ότι κι αν δηλώσουν πως έχουν ως στόχο, μόλις αποτύχουν θα το αλλάξουν και θα πουν ότι ήθελαν κάτι άλλο, μετά κάτι άλλο, μετά κάτι άλλο, κατεβάζοντας τον πήχη διαρκώς, ώστε τελικά ότι κι αν πάρουν θα δηλώσουν πως αυτό ακριβώς ήθελαν και είναι απολύτως επιτυχημένοι. Δεν είναι οι μόνοι που ζουν έτσι τη ζωή τους, αλλά είναι οι μόνοι που ζουν έτσι τη ζωή τους εις βάρος της πατρίδας τους.
Θα θυμάστε πως από τότε που ήταν ακόμα στη αντιπολίτευση, ένα ήταν το μεγάλο τους ζητούμενο: θα έσβηναν το χρέος. Το οποίο ακόμα και σε πρόσφατες δηλώσεις του ο πρωθυπουργός έλεγε πως είναι μη βιώσιμο. Πριν ένα μήνα λοιπόν ο πρωθυπουργός είπε πως θα βάλει γραβάτα, δηλαδή θα πάρει από τους Ευρωπαίους απόφαση μείωσης του χρέους. Επειδή φυσικά ούτε χθες δεν πήραν τίποτα για το χρέος, πέρα από μια υπόσχεση ότι «θα δούμε, του χρόνου, αν είναι βιώσιμο», η κυβέρνηση δήλωσε πως η συμφωνία «μετατρέπει τους ευρωπαίους εταίρους, σε συμμάχους στο στόχο της ανάπτυξης, αφού όσο περισσότερο μεγεθύνεται η ελληνική οικονομία, τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να απομειώσουν το χρέος». Άρα ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ! Θα αναπτυχθούμε τρελά! Αλλάξαμε στόχο! Πώς θα αναπτυχθούμε τρελά; Βάζοντας, όπως ανακοινώθηκε χθες ως νέο μέτρο, διπλές εισφορές στους ελεύθερους επαγγελματίες: αν δουλεύουν κάπου ως μισθωτοί θα πληρώνουν τις εισφορές τους ως μισθωτοί και μετά ξανά εισφορές ως ελεύθεροι επαγγελματίες – αλλά θα παίρνουν μία σύνταξη, παρά τις διπλές εισφορές. Τρελή ανάπτυξη θα φέρει αυτό.
Α, και μην ξεχνάμε τα άλλα τεράστια κέρδη της κυβέρνησης από το χθεσινό Eurogroup: πήραν λιγότερα λεφτά από αυτά που ζητούσαν, δέχτηκαν ως στόχους πλεονάσματα που ο ίδιος ο Τσίπρας λέει πως είναι ανέφικτα, το ΔΝΤ έμεινε στο πρόγραμμα για να μας σκίζει χωρίς να βάζει πλέον λεφτά! πήραν μια μούτζα στο θέμα των συμβάσεων εργασίας, και του χρόνου φαίνεται πως θα βγούμε στις αγορές ώστε αντί να δανειζόμαστε με 2% επιτόκιο, όπως τώρα, θα δανειζόμαστε με 6-7%. Οπότε όχι μόνο δεν θέλουμε μείωση χρέους, αλλά θέλουμε κι άλλο χρέος! Φορτώστε περισσότερες γενιές! Θρίαμβος. Θα βγουν στις τηλεοράσεις πάλι όλοι οι απίθανοι τύποι που δήλωναν «δεν ψηφίζω με τίποτα νέα μέτρα» και τα ψήφισαν όλα χωρίς τσίπα, και θα λένε πως είναι καταπληκτική η συμφωνία, πως «στο τέλος κερδίζουν οι καλοί» όπως δήλωσε και ο αρχηγός τους.
Το ερώτημα βέβαια είναι: γιατί τέτοια ξετσιπωσιά; Γιατί μετά από τα νέα εξοντωτικά μέτρα που ψήφισαν και το νέο διαπραγματευτικό Βατερλώ δεν παραιτείται ούτε ένας τους, αφού βλέπουν πόση ζημιά κάνουν στην πατρίδα τους; Την απάντηση, όπως έχω ξαναπεί, την ξέρει και την έχει δώσει τέλεια ο Σάκης Ρουβάς: http://polyk.blogspot.com.au/2016/05/blog-post_9.html


Monday, June 12, 2017

Η νέα Ελένη Λουκά, ο γυμνασιάρχης και ο γάιδαρος που πετάει

Δύο θέματα σήμερα στο μπλογκ.
Αυτό που είδαμε στο Δίστομο ήταν ένα σόου από την νέα Ελένη Λουκά, την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Με τον Μανώλη Γλέζο διαφωνώ σε πολλά, αλλά είναι χωρίς συζήτηση ένας Έλληνας ήρωας και ένας πραγματικός κύριος. Το να βγαίνει η Κωνσταντοπούλου και να τον βρίζει ως προδότη, παρέα με τους οπαδούς της, χαρακτηρίζει απλώς εκείνους. Όσον αφορά στην ουσία του θέματος, ναι, η Γερμανία μας χρωστάει πολεμικές αποζημιώσεις και ο Μανώλης Γλέζος κάνει αγώνα επί χρόνια για το θέμα. Άλλοι αναλυτές εκτιμούν το ποσό ως μεγάλο αλλά όχι σημαντικό (10-15 δις), άλλοι το εκτιμούν τεράστιο (300 δις) – δεν είμαι ειδικός επ’ αυτού. Όμως το να καταθέτει ο Γερμανός πρέσβης στεφάνι εις μνήμην των Ελλήνων σφαγιασθέντων από τους προγόνους του, δείχνει ότι η Γερμανία, που εκπροσωπείται από τον πρέσβη, αναγνωρίζει την ευθύνη της για την σφαγή. Αυτό μας νομιμοποιεί ως χώρα να ζητάμε και την οικονομική αποζημίωση που προς το παρόν η γερμανική κυβέρνηση αρνείται να δώσει, άρα (πέρα από την ηθική διάσταση, που ορθά έθεσε ο Γλέζος) θέλουμε οπωσδήποτε ο πρέσβης να συνεχίσει να καταθέτει το στεφάνι. Το να τον εμποδίσεις να καταθέσει στεφάνι, θα του έδινε άλλοθι να μην καταθέσει ούτε τις επόμενες χρονιές, άρα να σταματήσει να αναγνωρίζει την ευθύνη. Οπότε, το σόου της Κωνσταντοπούλου έχει μόνο στόχο την δημοσιότητα και τις ψήφους ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ της πατρίδας.
Δεύτερο θέμα, που δεν έχει καταφέρει η Ελλάδα να το λύσει εδώ και 26 χρόνια: δικαιούνται οι μαθητές των σχολείων να κάνουν τις καθιερωμένες, ως έθιμο πλέον, ετήσιες καταλήψεις τους; Κατά την γνώμη μου η συζήτηση αυτή έχει τόσο νόημα όσο το να συζητάμε αν ο γάιδαρος πετάει. Ένας παλιός μου συμμαθητής (25άρης κι αυτός δηλαδή 😉) που μου κάνει την τιμή να διαβάζει το μπλογκ παρόλο που έχουμε σε κάποια ζητήματα σημαντικές διαφωνίες, διάβασε το κείμενο της περασμένης εβδομάδας για την κατάληψη του σχολείου στο Ρέθυμνο και ζήτησε, με σχόλιά του στο μπλογκ, την γνώμη μου για την κίνηση του γυμνασιάρχη να φωνάξει τον εισαγγελέα.
Επειδή το θέμα νομίζω πως είναι πολύ ενδιαφέρον και έχει να κάνει με το γιατί είμαστε στην κατάσταση αυτή ως χώρα, δίνω την παραπομπή στις απαντήσεις μου στο μπλογκ:

Wednesday, June 07, 2017

Ενέσεις ντροπής

Θα ήθελα να είμαι χημικός. Να εφεύρω μια ένεση που να προσφέρει λίγη ντροπή στους ανθρώπους που η ντροπή τους λείπει.
Την περασμένη εβδομάδα ζήσαμε την χειρότερη στιγμή του Κώστα του Γαβρόγλου στο υπουργείο Παιδείας μέχρι τώρα – και λέω «μέχρι τώρα», διότι όπως μας έχει δείξει ο Κώστας ο Γαβρόγλου υπάρχουν διαρκώς νέοι πάτοι τους οποίους κυνηγάει να φτάσει.
Όπως θα μάθατε, τρεις μαθητές ενός γυμνασίου στο Ρέθυμνο καταδικάστηκαν σε 80 ώρες κοινωνική εργασία επειδή πρωτοστάτησαν σε κατάληψη του σχολείου τους και ο γυμνασιάρχης τους κατήγγειλε στον εισαγγελέα. Γιατί το έκανε αυτό; Την απάντηση μας την δίνει ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου, ο οποίος σημειωτέον είναι αντίθετος στην απόφαση του γυμνασιάρχη: «Χωρίς να ενημερώσει κανέναν, κάλεσε απευθείας τις εισαγγελικές αρχές. Ίσως γιατί κατά την περσινή κατάληψη, τραυματίστηκε σοβαρά μαθητής από τζάμι και φοβήθηκε για κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των μαθητών. Ίσως όμως, να μην γνώριζε και τι τροπή θα έπαιρναν τα πράγματα».
Το υπουργείο Παιδείας βγήκε με ανακοίνωσή του και επιτέθηκε και στον γυμνασιάρχη και στον δικαστή για την απόφασή του, και μετά το ξανασκέφθηκε και έβγαλε νέα ανακοίνωση όπου είχε μείνει μόνο η επίθεση στον γυμνασιάρχη.
Από κοντά και ο πρόεδρος της Βουλής, κ. Βούτσης, που δήλωσε για την υπόθεση ότι «η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από ενεργούς πολίτες» και η ΕΛΜΕ Ρεθύμνου που έβγαλε ανακοίνωση για τον γυμνασιάρχη: «Ο συγκεκριμένος συνάδελφος χρειάζεται να απομονωθεί από τον Σύλλογο του, το Σωματείο αλλά και την τοπική κοινωνία. Το ΔΣ προτείνει στην επόμενη ΓΣ την διαγραφή του εν λόγω διευθυντή δια παντός από το Σωματείο μας».
Να ανακεφαλαιώσουμε; Τρεις μαθητές γυμνασίου πρωτοστατούν σε κατάληψη σχολείου. Στο ίδιο σχολείο έγινε κατάληψη και πέρυσι και μαθητής τραυματίστηκε σοβαρά. Οι γονείς των μαθητών προφανώς δεν μπορούν να ελέγξουν τα 14χρονα παιδιά τους, αφού αν μπορούσαν τα παιδιά δεν θα ήταν στην κατάληψη. Ο γυμνασιάρχης καταγγέλλει τους τρεις μαθητές, οι οποίοι τιμωρούνται με την κολοσσιαία ποινή να δουλέψουν 80 ώρες το καλοκαίρι σε κάποια γραμματεία του δήμου Ρεθύμνου.
Και το υπουργείο Παιδείας, ο άμεσος προϊστάμενος για την παιδεία στη χώρα, επιτίθεται στον γυμνασιάρχη. Δίνει το σήμα: «παιδιά, καταλήψεις παντού, κι εμείς μαζί σας είμαστε, άντε, πηγαίνετε να εκτονώσετε την οργή σας για τις αποφάσεις που εμείς παίρνουμε, αλλά κατά βάθος σας αγαπάμε». Το συζήτησα με φίλους, Έλληνες και Αυστραλούς εδώ στην Αυστραλία, και οι Έλληνες τραβούσαν τα μαλλιά τους. Οι Αυστραλοί δεν μπορούσαν καν να καταλάβουν τι είναι αυτό που τους λέω για καταλήψεις σε γυμνάσια και ότι το επίσημο κράτος λέει ναι στις καταλήψεις σχολείων.
Το υπουργείο γράφει στην ανακοίνωσή του: «Τέτοια θέματα πρέπει να επιλύονται με ευθύνη των διευθυντών σχολείων, των συλλόγων διδασκόντων και των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, εντός της σχολικής μονάδας και όχι με προσφυγή στις δικαστικές αρχές». Δηλαδή, πώς ακριβώς να επιλύονται; Ακριβώς όμως. Θέλω μια ξεκάθαρη, λεπτομερή, εξονυχιστική περιγραφή του τρόπου επίλυσης. Εδώ και 26 χρόνια έχουμε κάθε χρόνο καταλήψεις στα σχολεία της χώρας και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Και ακόμα λέμε «εντάξει μωρέ, να το συζητήσουμε το θέμα» - σωστά, έχουμε καιρό μέχρι να πιάσουμε τον μισό αιώνα. Η θεωρία του Δαρβίνου περί εξέλιξης των ειδών είναι φανερό ότι παραμένει άγνωστη στην Ελλάδα.
Όσοι γονείς πιστεύουν πως είναι δίκαια τα αιτήματα των παιδιών τους (και κάποια αιτήματα των συγκεκριμένων παιδιών ήταν δίκαια), οργανώνονται οι ίδιοι για να τα διεκδικήσουν, δεν βάζουν τα πιτσιρίκια μπροστά για να κλείνουν τα σχολεία τους. Η λέξη κλειστό δίπλα στην λέξη σχολείο δεν στέκει, είναι αντίθετες έννοιες.  
Α, υπήρξε και ανακοίνωση που υπογράφεται από 5μελή και 15μελή συμβούλια μαθητών του Ρεθύμνου. Η ανακοίνωση γράφει:
«Καταγγέλλουμε την προσπάθεια της συγκυβέρνησης να τρομοκρατήσει μαθητές που αγωνίστηκαν για το αυτονόητο τους δικαίωμα στην μόρφωση. Η πρωτοφανής αυτή απόφαση δείχνει ότι στόχος της συγκυβέρνησης, του κράτους και της ΕΕ είναι να καταστέλλεται όποιος σηκώνει κεφάλι ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, των αντιλαϊκών μέτρων που τσακίζουν το λαό και τη νεολαία της χώρας μας. Συνδέεται με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στα πλαίσια του 4ου μνημονίου και βάζει πρόσθετα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία. Αν νομίζουν ότι με αυτά τα μέτρα ο λαός θα κάθεται παθητικά να δέχεται τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική τους είναι γελασμένοι. Ο λαός μας έχει αποδείξει ότι όσα μέτρα καταστολής και να πάρουν, δεν τρομοκρατείται».
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, δεν υπήρξε ανακοίνωση από μαθητές. 

Monday, June 05, 2017

Ας μιλήσουμε για ξύλο

Ένα πολύ προσωπικό κείμενο για να γελάσετε (ή να κλάψετε), ειδικά όσοι αγαπάτε τα βιβλία και ακόμα περισσότερο όσοι είστε ή θέλετε να γίνετε συγγραφείς.
Ευχαριστώ πολύ το Διάστιχο, τον Μάκη Τσίτα και την Αντωνία Γουναροπούλου που μου ζήτησαν το κείμενο:
http://diastixo.gr/aprosopo-2/7156-poluxronis-koutsakis

It's never over till it's over

Πριν από 19 χρόνια, λίγο πριν κλείσω τα 24, είχα την μεγάλη χαρά να δω το πρώτο μου βιβλίο να εκδίδεται. Ο τίτλος ήταν "Το κάψιμο της σημαίας". Η ιδέα για να γράψω το βιβλίο μου είχε έρθει βλέποντας μια εκπομπή του Χατζηνικολάου με αφορμή το κάψιμο της ελληνικής σημαίας, για πρώτη φορά σε ζωντανή μετάδοση από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Οι μισοί καλεσμένοι ζητούσαν την παραδειγματική τιμωρία των δραστών που βεβηλώνουν το σύμβολο του έθνους και οι άλλοι μισοί έλεγαν πως δεν πρέπει να τιμωρηθούν τα παιδιά, απλώς διαμαρτύρονται ενάντια στο κράτος, δεν είναι το έθνος ο στόχος τους. Κι επειδή όπως συμβαίνει με όσους βγαίνουν στην τηλεόραση, όλοι τους έμοιαζαν τρομερά σίγουροι για όσα έλεγαν, σκέφτηκα πόσο ενδιαφέρον θα είχε να μην έχουν ιδέα τι λένε. Να καίει τη σημαία στο Μετσόβιο ένας εντελώς απολιτικός νέος, ο οποίος βρίσκεται εκεί μόνο και μόνο για να πλησιάσει κάποιον - πρόκειται για το πρώτο βήμα της εκδίκησής του για τον θάνατο της κοπέλας του.
Το βιβλίο, που όπως καταλαβαίνετε από τα παραπάνω είναι ένα θρίλερ με πρωταγωνιστές φοιτητές, γνώριζα ότι είναι εδώ και χρόνια εκτός κυκλοφορίας, γι' αυτό έμεινα άναυδος όταν έμαθα, χθες μόλις, ότι το βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ, που συνεργαζόταν με τον τότε εκδότη μου, τους "Μοντέρνους Καιρούς" έχει στην αποθήκη του 400 αντίτυπα από "Το κάψιμο της σημαίας"!
Τα αντίτυπα πωλούνται ήδη από σήμερα, όπως με ενημέρωσε ο υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου και των εκδόσεων Μάτι Σάββας Προβατίδης, προς 4 Ευρώ το ένα, στο φεστιβάλ βιβλίου Θεσσαλονίκης, στο περίπτερο 82. Θα πωλούνται από τα τέλη του μήνα και από το site του βιβλιοπωλείου. Οπότε, αν κάποιος ενδιαφέρεται για το πώς έγραφα όταν κάποτε ήμουν νέος, ξέρει πια πού να βρει το βιβλίο.


Μα ίντα λέεις μωρέ κοπελιά

Σπουδαία νέα σας έχω σήμερα, ειδικά για τους λεύτερους και τις λεύτερες. Όπως διάβασα (εδώ: http://www.huffingtonpost.gr/2017/05/24/life-sologamy-h-nea-tasi-thelei-tis-gynaikes-na-pantreyontai-tous-eaytous-tous_n_16765112.html) και είδα και στο σχετικό βίντεο όπου μιλάει μια νύφη, η νέα παγκόσμια lifestyle τάση λέγεται Sologamy και την ακολουθούν κυρίως γυναίκες. Οι οποίες σχεδιάζουν την τελετή του γάμου τους, φροντίζουν την αίθουσα, τους καλεσμένους, διαλέγουν σούπερ νυφικό και δαχτυλίδι, και μετά πηγαίνουν και παντρεύονται… τον εαυτό τους. Είναι λέει έκφραση αγάπης προς τον εαυτό, όλη αυτή η ιστορία, γι’ αυτό έχουν φτιαχτεί και σελίδες στο δίκτυο που σε βοηθούν να παντρευτείς τον εαυτό σου, μάλιστα μπορείς να οργανώσεις και την καθημερινή αποστολή ευχετήριας κάρτας από τον εαυτό σου προς εσένα, για να γιορτάζετε τον γάμο σας.
Άντε, να το αρχίσουν και οι άντρες το ίδιο σπορ, και μετά να ξεκινήσει μια διαμάχη ανάμεσα σε όσους είναι παντρεμένοι με τον εαυτό τους και σε όσους διατηρούν μια απλή ερωτική σχέση με τον εαυτό τους, για το τι είναι ηθικότερο να κάνει κανείς και αν πρέπει η σχέση να επισημοποιείται ή μπορεί να παραμένει μυστική και παράνομη. Ίσως αν επισημοποιηθεί να μην υπάρχει και κίνδυνος να τυφλωθούμε, όπως ακούγαμε μικροί.

Thursday, June 01, 2017

Για τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες

Για τα παιδιά που φέτος παίρνουν μέρος σε αυτή την εθνική τραγωδία που λέγεται πανελλήνιες εξετάσεις, και για τα παιδιά των μικρότερων τάξεων που ακούνε υποσχέσεις-τέρατα από την κυβέρνηση ότι τάχα μου σε 3-4 χρόνια θα μπαίνουν όλοι στο πανεπιστήμιο έτσι, χαλαρά, σαν σαββατιάτικη βόλτα. Καλή δύναμη.