Wednesday, February 26, 2014

Βίντεο-ρεπορτάζ από τον σημερινό μαραθώνιο εφηβικού ραδιοφώνου στα Χανιά

Βίντεο-ρεπορτάζ από τον σημερινό μαραθώνιο εφηβικού ραδιοφώνου στα Χανιά, που διοργανώνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συνεχίζεται μέχρι τις οκτώ το βράδυ: http://www.neatv.gr/el/19915/binteo-oi-mathites-sta-mikrofona-ton-radiofonon-ton-chanion.php

1oς Μαραθώνιος Εφηβικού Ραδιοφώνου στα Χανιά

Ο πρώτος πανελλαδικά μαραθώνιος εφηβικού ραδιοφώνου γίνεται σήμερα, Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου στα Χανιά, στο πλαίσιο του μήνα Εφηβείας που διοργανώνουν οι εκδόσεις Πατάκη, σε συνεργασία με μαθητές έξι σχολείων και έξι Χανιώτικους ραδιοσταθμούς που παραχώρησαν μικρόφωνο και χρόνο από το καθημερινό τους πρόγραμμα για τη νέα αυτή δράση Χανιωτών εφήβων (περισσότερα στην ηλεκτρονική δ/νση http://www.i-read.i-teen.gr/minasefiveias).
Στόχος της δράσης που αφορά εφήβους, γονείς, εκπαιδευτικούς και φυσικά ακροατές των συγκεκριμένων ραδιοσταθμών είναι να κατακλύσουν οι έφηβοι των Χανίων, διαδοχικά από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ, ραδιοφωνικές συχνότητες της πόλης και να κάνουν ένα δίωρο δικό τους πρόγραμμα σε κάθε τοπικό ραδιόφωνο μιλώντας για θέματα που τους ενδιαφέρουν, με την καθοδήγηση καθηγητών του σχολείου τους. Θα γίνουν, δηλαδή, ραδιοφωνικοί παραγωγοί οι οποίοι, όταν τελειώνουν το πρόγραμμά τους στον κάθε σταθμό, δίνουν τη σκυτάλη στους «συναδέλφους» παραγωγούς που θα βρίσκονται στον επόμενο σταθμό.
Η  ιδέα ήταν του συγγραφέα Πολυχρόνη Κουτσάκη που συμμετείχε ως ομιλητής στις υπόλοιπες δράσεις του μήνα εφηβείας των εκδόσεων Πατάκη, με αφορμή την κυκλοφορία του αστυνομικού μυθιστορήματός του «Καιρός για ήρωες», που διαδραματίζεται στα Χανιά.
Το πρόγραμμα αναλυτικά:
• 8 – 10 το πρωί στο Ράδιο Αμόρε 87,5 – 1o Γυμνάσιο, υπεύθυνη καθηγήτρια Κωνσταντίνα Παπαδοπούλου.
• 10 π.μ. – 12 μ. στον Χανιά Sport FM 90.5 – 5ο Γυμνάσιο, υπεύθυνη καθηγήτρια Νέτα Βελημβασάκη.
• 12 μ. – 2  μ.μ. στον Κρήτη FM 101.5 – Εκπαιδευτήρια Θεοδωρόπουλου, υπεύθυνη καθηγήτρια Στέλλα Μαριδάκη.
• 2 – 4 μ.μ. στον Max FM 100.2 – Λύκειο Ελευθερίου Βενιζέλου, υπεύθυνος καθηγητής Νεκτάριος Σολανάκης.
• 4 – 6 μ.μ. στον D-Code 96.2 – Λύκειο Σούδας, υπεύθυνη καθηγήτρια Μαρία Μαράκη.
• 6 – 8 μ.μ. στον Super FM 89.6 – 7ο Γυμνάσιο, υπεύθυνη καθηγήτρια Βίκυ Κόλλια.

Monday, February 24, 2014

Επειδή έτσι μας αρέσει


Θυμάμαι, πριν είκοσι και κάτι χρόνια, τον κ. Αντώνη Σαμαρά να παρουσιάζει τις προτάσεις του ως αρχηγός, τότε, της «Πολιτικής Άνοιξης». Μία από τις προτάσεις του, που ποτέ κανένα κόμμα δεν υιοθέτησε (και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς φαίνεται πως έχει ξεχάσει αφού πια δεν τον συμφέρει), ήταν να υπάρχει μέγιστος χρόνος θητείας των βουλευτών (νομίζω πως η πρόταση όριζε την μέγιστη θητεία να είναι ίση με οκτώ χρόνια).
Ο λόγος ήταν προφανής: όσο περισσότερα χρόνια κάποιος μένει σε θέσεις εξουσίας, τόσο περισσότερο αποκτά τάσεις αυταρχισμού. Αισθάνεται πως μπορεί να αποφασίζει οτιδήποτε θέλει. Ο περιορισμένος χρόνος παραμονής στην εξουσία διασφαλίζει πως κανένας δεν κάνει την πολιτική επάγγελμα, και βοηθάει ώστε όποιος μπαίνει στην πολιτική να μπαίνει για να προσφέρει, μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψει (σύντομα) στο κανονικό του επάγγελμα – δεν έχει κανέναν λόγο να στήνει μηχανισμούς και να κάνει ρουσφέτια για την αιώνια επανεκλογή του, αφού η θητεία του θα έχει δεδομένο χρονικό ορίζοντα.
Τα παραπάνω τα θυμήθηκα διαβάζοντας για το πρόστιμο που επέβαλλε το εθνικό ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο στον ραδιοφωνικό σταθμό Real FM επειδή, λέει, στις εκπομπές που κάνουν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί του σταθμού διαφημίζουν την εφημερίδα και το site του Real, και αυτή η υποστήριξη άλλων δραστηριοτήτων δεν επιτρέπεται. Επειδή δεν γνωρίζω την σχετική νομοθεσία, υποθέτω ότι η απόφαση του ΕΣΡ είναι σύννομη. Ξεπερνώντας προσωρινά το ότι ο νόμος αυτός δεν έχει λογική, ας πάμε στο ακόμα ουσιωδέστερο πρόβλημα: το ότι είναι σύννομη η απόφαση δεν σημαίνει ότι είναι και δίκαιη. Γιατί δεν υπάρχει ούτε ραδιοφωνικός ούτε τηλεοπτικός σταθμός στην Ελλάδα που να μην προβάλλει και άλλες δραστηριότητες του δημοσιογραφικού ομίλου στον οποίο ανήκει. Οπότε, το να τιμωρείται συγκεκριμένα ένας μόνο σταθμός για αυτόν τον λόγο, αντί να τιμωρούνται καθημερινά όλοι, δείχνει πολύ ξεκάθαρα μια στοχοποίηση συγκεκριμένου μέσου ενημέρωσης.
Και μην ξεχνάμε ότι τα πρόστιμα αυτά πέφτουν από ένα συμβούλιο του οποίου η θητεία έχει παραταθεί τόσες και τόσες φορές (σαν τις θητείες των αιώνιων βουλευτών, οι οποίοι τουλάχιστον εκλέγονται, δεν διορίζονται) ώστε πολλοί αμφισβητούν την νομιμότητα της τωρινής του σύνθεσης, αφού έπρεπε προ πολλού να έχουν αντικατασταθεί τα μέλη του.  
Μην νομίζετε βέβαια ότι αντίστοιχα φαινόμενα έχουμε μόνο στην Ελλάδα. Ένας Ισπανός ποδοσφαιριστής έβαλε γκολ, την περασμένη εβδομάδα, και ως πανηγυρισμό σήκωσε την φανέλα του για να δείξει το μπλουζάκι που φορούσε από μέσα. Το μπλουζάκι είχε γραμμένο το σύνθημα «Κουράγιο μικρά παιδιά» και το hashtag «Παγκόσμια Ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου». Ο διαιτητής έγραψε στο φύλλο αγώνα τη συγκεκριμένη κίνηση και η Πειθαρχική Επιτροπή τήρησε κατά γράμμα τους κανονισμούς και τιμώρησε τον παίκτη με 2000 Ευρώ πρόστιμο, επειδή έκανε λέει διαφήμιση! Το ίδιο όργανο, όπως διάβασα στον sport-fm.gr, πρόσφατα είχε τιμωρήσει ομάδα για αναπτήρα που πέταξαν οπαδοί της σε παίκτη άλλης ομάδας με μόλις 600 Ευρώ πρόστιμο. 
Ξέρετε γιατί συμβαίνουν αυτά; Επειδή στην εξουσία καταφέρνουν πάντα, με την ανοχή μας, να χώνονται άνθρωποι οι οποίοι αποφασίζουν έτσι όπως τους αρέσει.

Wednesday, February 19, 2014

14 Φεβρουαρίου 2014



Την περασμένη Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου, είχα τόσους λόγους για να θυμώσω ώστε κάποια στιγμή έχασα το μέτρημα. Ξεκινώντας βέβαια από την κατασκευασμένη γιορτή εκείνης της μέρας.
H γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια τεράστια ξεφτίλα, αφού εμπορευματοποιεί τον έρωτα, ενώ δήθεν θέλει να τον γιορτάσει. Ένα φτηνό (σε ήθος) κολπάκι είναι, για να βγάζουν χρήματα κάθε είδους μαγαζιά. Οι λόγοι της επιτυχίας του είναι δύο: η ανθρώπινη ανασφάλεια (μ’ αγαπάει αυτός που είναι μαζί μου; αν ναι, πρέπει έστω και σήμερα μόνο να μου το δείξει) και η ανάγκη για ουτοπική, έστω, ελπίδα (υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται; να η ευκαιρία του να εκφραστεί σήμερα). Βεβαίως, όλοι ξέρουν μέσα τους την αλήθεια, ότι όποιος ενδιαφέρεται το δείχνει καθημερινά και δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη μέρα για να το κάνει. Ότι ο έρωτας γιορτάζεται όλες τις μέρες. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να νικηθούν οι ανασφάλειες, ειδικά όταν τόσες βιομηχανίες κάνουν τα πάντα για να υπενθυμίζουν την «σημασία» της γιορτής αυτής, μέσα από ένα παραμυθένιο περιτύλιγμα.
Επόμενος λόγος θυμού και ανατριχίλας μαζί: δημοσιεύτηκε στις 14 του Φλεβάρη η ανακοίνωση της UNICEF για την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Εκεί όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι σκοτώνονται για θρησκευτικούς, τάχα, λόγους. Εκεί όπου, όπως καταγγέλλει η UNICEF, τουλάχιστον 133 παιδιά έχουν δολοφονηθεί ή υποστεί ακρωτηριασμούς, καθώς κλιμακώνεται η βία τους τελευταίους δυο μήνες. Παιδιά αποκεφαλίστηκαν. Πολλά άλλα έχουν χάσει τις οικογένειές τους καθώς ολόκληρες κοινότητες ανθρώπων έχουν εκτοπιστεί. Όσοι ονειρεύονται στην Ελλάδα εμφυλίους που θα καθαρίσουν τον τόπο από τους «προδότες» που βλέπουν να υπάρχουν στις άλλες παρατάξεις, ας καταλάβουν τι λένε, πριν να είναι πολύ αργά.
Στην Ελλάδα ζούμε άλλου είδους πόλεμο. Ο δικός μας πόλεμος έχει 600000 ονοματεπώνυμα. Είναι τα ονοματεπώνυμα των 600000 παιδιών που εκτιμάται ότι υποσιτίζονται στην χώρα μας αυτή τη στιγμή. Είναι τόσο δύσκολο, κύριοι της κυβέρνησης, να φροντίσετε το όποιο πλεόνασμα έχετε να ΜΗΝ πάει σε κανέναν επαγγελματικό κλάδο, αλλά να διατεθεί ώστε κάθε ένα από αυτά τα παιδιά να έχει φαγητό και εμβόλια; Πέντε δράμια καρδιάς χρειάζεται αυτό που προτείνω, ελπίζω να τα βρείτε μέσα σας.  
Η μεγάλη ερώτηση βέβαια, που έχουν όλοι στα χείλη από τότε που μας χτύπησε η κρίση, είναι «τι πρέπει να κάνουμε τώρα;». Κι επειδή στις 14 του Φλεβάρη, διάβαζα σε μια εφημερίδα την πολιτική ατζέντα των κομμάτων μέχρι τις βουλευτικές εκλογές και ξαναθύμωσα, θα σας πω τι νομίζω εγώ πως πρέπει να κάνουμε. Νομίζω πως πρέπει να αναγκάσουμε πάση θυσία να βάλουν τα κόμματα στην ατζέντα τους την παιδεία, που την έχουν ξεχάσει, και να τους αναγκάσουμε να την βάλουν με έναν τρόπο που θα κάνει τα σαγόνια των πολιτικών μας να κρεμάσουν από έκπληξη. Να τους αναγκάσουμε να δεσμευτούν (αν θέλουν την ψήφο μας) ότι η επόμενη κυβέρνηση θα μειώσει δραστικά τους εισακτέους στα πανεπιστήμια. Έτσι ώστε να μην έχουμε στρατιές βέβαιων άνεργων πτυχιούχων. Έτσι ώστε να μην γονατίζουν τα πανεπιστήμια κάτω από το βάρος του αδιανόητου αριθμού εισακτέων. Αδιανόητου όχι μόνο σε σχέση με τον μικρό αριθμό των καθηγητών και του υπόλοιπου εκπαιδευτικού προσωπικού που πρέπει να διδάξει όλους αυτούς τους φοιτητές, αλλά και επειδή απλούστατα δεν υπάρχει τόσο ταλέντο στην χώρα για να περνάνε σχεδόν όλοι οι μαθητές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Πολλά παιδιά έχουν υπέροχα τεχνικά ταλέντα που θα μπορούσαν να τα οδηγήσουν άμεσα, στα 18 τους, στην αγορά εργασίας και στην παραγωγή, κι όμως δεν τα καλλιεργούν, κάτω από την κοινωνική και οικογενειακή πίεση «να πάρουν ένα πτυχίο». Το πτυχίο, λοιπόν, δεν σημαίνει πια τίποτα για επαγγελματική αποκατάσταση σε αυτήν την κατεστραμμένη χώρα. Οπότε, χρειάζεται να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο μόνο όποιος επιθυμεί την εξειδικευμένη μόρφωση, όχι το πτυχίο. Και όποιος έχει το ταλέντο να αφομοιώσει αυτή την εξειδικευμένη μόρφωση.
Πρέπει να βγούμε ως κοινωνία και να δηλώσουμε ότι καταλαβαίνουμε αυτό που καταλάβαιναν και οι γονείς και οι παππούδες μας. Ότι δηλαδή η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι κάτι το εξαιρετικό. Ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι υποχρεωτική, και ότι το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν είναι κομμάτι μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής του πνεύματος «μοιράστε πτυχία στον λαό».
Απαιτώντας την μείωση των εισακτέων στα πανεπιστήμια στα επίπεδα π.χ., της δεκαετίας του ’90, θα δηλώσουμε ότι ωριμάζουμε ως κοινωνία. Θα είναι το πρώτο ερωτικό γράμμα (για να επανέλθουμε στην γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου) που θα γράψουμε προς τους μελλοντικούς εαυτούς μας.

Monday, February 17, 2014

Κάντε κάτι λοιπόν να πάρουμε το τρένο



Καταπληκτικές ειδήσεις σας έχω, αυτή την εβδομάδα, και όλες έχουν να κάνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τα ελληνικά πανεπιστήμια. Πάρτε μια βαθιά ανάσα, γιατί μπορεί να μην αντέξετε τόση ευτυχία από όσα θα διαβάσετε παρακάτω. Είστε έτοιμοι; Πάμε!
Ξεκινάμε με την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Που σκέφτεται σοβαρά, σε συνεννόηση με τον υφυπουργό Αθλητισμού Γιάννη Ανδριανό να καταθέσει φάκελο υποψηφιότητας της Ελλάδας για την διοργάνωση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου (Euro) 2020! Και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας εξήγησε, σε πρόσφατες δηλώσεις του, ότι χρειάζονται πολλά χρήματα για να ξεκινήσουν τα έργα στα γήπεδά μας, αλλιώς δεν θα γίνει δεκτός από την ΟΥΕΦΑ ο φάκελός μας. Και όχι, δεν έχετε παραισθήσεις, στ’ αλήθεια διαβάσατε αυτό που έγραψα παραπάνω. Σε αυτήν τη χώρα, που τα εγγόνια μας θα πληρώνουν ακόμα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, σε αυτή τη χώρα όπου κόσμος δεν έχει να φάει, υπάρχουν ακόμα «αξιωματούχοι» που θέλουν να δώσουν λεφτά για να οργανώσουν νέες φιέστες και διεθνείς αθλητικές οργανώσεις. Η πρώτη μου αντίδραση, διαβάζοντας τα παραπάνω, ήταν να σκεφτώ: «λίγη τσίπα δεν έχουν;». Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι αποκλείεται να κάνει λάθος στις ενέργειές του ο κ. Ανδριανός, ο οποίος πρόλαβε (όπως μάθαμε πέρυσι) ως διευθυντής του γραφείου τύπου της ΝΔ και άνθρωπος «εξ απορρήτων» του κ. Κώστα Καραμανλή να τελειώσει τις σπουδές του στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, να γίνει απευθείας δεκτός για διδακτορικό στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, και να τελειώσει μέσα σε τριάμισι χρόνια το διδακτορικό του, παρόλο που η ΝΔ είχε πια ανέβει στην εξουσία και ο ίδιος ήταν, ταυτόχρονα με το διδακτορικό που έκανε στην Θράκη, διευθυντής γραφείου τύπου του πρωθυπουργού στην Αθήνα. Ένας άνθρωπος με τέτοιες ικανότητες σούπερμαν σίγουρα δεν μπορεί να κάνει λάθος στην εκτίμησή του ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι άλλη μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση.
Συνεχίζοντας με τον θαυμαστό χώρο της ΝΔ, περνάμε στον κύριο Ιωάννη Παναγιωτόπουλο, ο οποίος δεν είναι μόνο Γενικός Γραμματέας Μέσων Ενημέρωσης, αλλά και λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δηλαδή συνάδελφος πανεπιστημιακός – τι ωραία! Ο κ. Παναγιωτόπουλος με άρθρο του πριν λίγες μέρες συνεχίζει το παραμυθάκι της ΝΔ για το πόσο σημαντικό πρέπει να είναι για όλους μας ότι ο κ. Τσίπρας είναι άθεος. Και ζητάει, ο κ. Παναγιωτόπουλος, τον λόγο από τον άθεο κ. Τσίπρα, επειδή αυτός τόλμησε να εκφράσει την επιθυμία του να επισκεφθεί το Άγιο Όρος. Λες και όσοι πηγαίνουν στο Άγιο Όρος έχουν πρώτα περάσει από ενδελεχή έλεγχο πίστης στην Ορθοδοξία, αλλιώς δεν τους αφήνουν να ανέβουν. Το να πάει κάποιος εκεί για να δει πώς θα νιώσει και τι μπορεί να μάθει, απαγορεύεται. Τέλος και τελεία. Το είπε ο κ. Παναγιωτόπουλος. Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοιες σκοταδιστικές απόψεις, που ακούγονται από κυβερνητικά και πανεπιστημιακά χείλη.
Για να μείνουμε στον πανεπιστημιακό χώρο αλλάζοντας όμως κομματική παράταξη, θέλω να διαδηλώσω την χαρά μου, τώρα που βλέπω σε όλη την Ελλάδα ορισμένους πανεπιστημιακούς να προσπαθούν να χωθούν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Εντελώς τυχαία, ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται και πανεπιστημιακοί που είχαν φτιάξει τα φέουδά τους μέσα στα πανεπιστήμια με την βοήθεια των συνδικαλιστικών φοιτητικών παρατάξεων όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων (δεν είχαν κομματικά κολλήματα, αρκεί να τους ψήφιζαν), και είχαν οδηγήσει τα πανεπιστήμια στον μαρασμό. Επειδή βρέθηκαν να χάνουν τα φέουδα με την αλλαγή του νόμου πριν τρία χρόνια, ελπίζουν τώρα πως σύντομα θα επανέλθουν στα περασμένα μεγαλεία, αν καταφέρουν να πιάσουν τα κατάλληλα πόστα στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν (και αν) έρθει στην εξουσία. Θα φτιάξουν κι έναν νέο νόμο για τα πανεπιστήμια κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, και να’ τοι πάλι στην πρώτη γραμμή. Μπράβο, λέω εγώ, συνεχίστε γερά! Ελπίζω μόνο, αν είναι να καταφέρετε να χωθείτε στα κέντρα εξουσίας, να το κάνετε σύντομα, γιατί υπάρχει πολύς κόσμος στα πανεπιστήμια, κυρίως νέοι καθηγητές, που το σκέφτονται σοβαρά να φύγουν - είναι με το ένα πόδι εντός και με το ένα εκτός Ελλάδας. Άντε, να τα καταφέρετε να επανέλθουμε στα παλιά, για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να αποφασίσει όλος αυτός ο κόσμος οριστικά ότι πρέπει να φύγει από την χώρα. 
Υ.Γ. Ο τίτλος του κειμένου αποτελεί παραλλαγή του τίτλου: «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο» του Τάκη Μουσαφίρη, πρώτη εκτέλεση 1976 από τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Wednesday, February 12, 2014

Μάγκες



Βλέποντας και διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες την αποθέωση που έκαναν τα ντόπια και τα ξένα ΜΜΕ στον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, σκέφτομαι πως εκτός από τους καταραμένους καλλιτέχνες υπάρχει και η καταραμένη βλακεία. Που κυκλοφορεί ασύλληπτη.
Όπως ίσως θα γνωρίζετε, ο πραγματικά σημαντικός αυτός ηθοποιός βρέθηκε στο διαμέρισμά του, νεκρός, με την σύριγγα της ηρωίνης στο χέρι και άλλα εβδομήντα σακουλάκια ηρωίνης μέσα στο σπίτι. Μόλις μαθεύτηκε το νέο, άρχισε η συνηθισμένη ανάλυση δημοσιογράφων και μπλόγκερς για τους "καταραμένους καλλιτέχνες" που φεύγουν γρήγορα και άδικα από κοντά μας. Αντίστοιχα σχόλια έκαναν "τουιτάροντας" και πολλοί καλλιτέχνες (αν δεν τουιτάρεις, στις μέρες μας, σημαίνει πως δεν λυπάσαι αρκετά). Ο ηθοποιός Τζιμ Κάρεϊ, μάλιστα, έγραψε: "Για τους πιο ευαίσθητους από μας, ο θόρυβος μπορεί να είναι υπερβολικός". Εννοούσε τον θόρυβο της κανονικής ζωής, που πληγώνει τόσο τον ευαίσθητο καλλιτέχνη ώστε να τον οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να αναφωνήσω: "τι λες, ρε Τζιμ; Σοβαρά; Ένας άνθρωπος με γυναίκα και τρία μικρά παιδιά πεθαίνει στο διαμέρισμά του με την σύριγγα στο χέρι, επειδή είναι ευαίσθητος; Η τόσο μεγάλη ευαισθησία του δεν φτάνει για να σκεφτεί τα τρία παιδιά του που θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα, ε; Τόσοι και τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες που έζησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα και δεν φόρτωσαν με ανείπωτη θλίψη τους δικούς τους ανθρώπους ήταν κατά βάσιν αναίσθητοι, σωστά Τζιμ;"
Εδώ τελείωσε ο φανταστικός μου μονόλογος προς τον Τζιμ Κάρεϊ, γιατί θέλω να πω δυο λόγια και για τα ΜΜΕ. Που αδυνατούν, φαίνεται, να σκεφτούν ότι τα παρακολουθούν πολλά μικρά παιδιά, καθώς και έφηβοι. Ομάδες ανθρώπων δηλαδή που επηρεάζονται έντονα, και είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην δημιουργία ειδώλων και στην τάση να μιμούνται τα είδωλά τους. Που όταν ακούνε για το πόσο χαρισματικός, υπέροχος, ευαίσθητος, "καταραμένος" ήταν ο Χ καλλιτέχνης, δημιουργούν μέσα τους μια ρομαντική εικόνα για την απόλυτη ανευθυνότητα που κάποιοι καλλιτέχνες δείχνουν απέναντι στους εαυτούς τους και σε όσους τους αγαπούν.
Το παιδί θαμπώνεται από την ωραιοποιημένη εικόνα και δεν του είναι εύκολο να σκεφτεί ότι για κάθε Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν υπάρχει ένας Κλιντ Ίστγουντ, που στα 84 του συνεχίζει να παίζει και να σκηνοθετεί μικρά αριστουργήματα. Για κάθε Τζιμ Μόρισον υπάρχει ένας Μπόνο, που όχι μόνο κάνει πολύ πιο μεγάλη καριέρα, ακουμπώντας με τα τραγούδια του την ψυχή πολύ περισσότερων ανθρώπων, αλλά προσπαθεί και να προσφέρει για να σωθούν οι αδύναμοι όπου γης. Για κάθε Τζίμι Χέντριξ - που, μετά από τεράστια ποσότητα ναρκωτικών χαπιών και αλκοόλ πνίγηκε μέσα στον εμετό του -  υπάρχει ένας Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ που έζησε μέχρι τα 85 του, απέκτησε 20 παιδιά, και έχει κάνει όλους τους σπουδαίους μουσουργούς από την εποχή του έως και σήμερα, να υποκλίνονται μπροστά του.
Επίσης, για κάθε διάττοντα αστέρα (πιθανώς υπερταλαντούχο) που διαλύει ότι ακουμπάει, υπάρχουν όχι ένας, αλλά χιλιάδες άνθρωποι που πηγαίνουν καθημερινά στις λιγότερο εντυπωσιακές και προβεβλημένες δουλειές τους, και φροντίζουν να επιστρέφουν το βράδυ στο σπίτι και στα παιδιά τους. Επειδή δεν ζουν μόνο για πάρτη τους. Αυτοί είναι οι μάγκες. Ο σπουδαίος ηθοποιός Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και οι υπόλοιποι "καταραμένοι" που ανέφερα παραπάνω, δεν ήταν.