Tuesday, November 28, 2017

Ο Τζέιμς Μποντ και Η Δεύτερη Ευκαιρία

Το «Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ» είναι η 7η και τελευταία φορά που ο αυθεντικός, ο ένας, ο καλύτερος Τζέιμς Μποντ, ο Σον Κόνερι, έπαιξε τον ρόλο. Ο τίτλος της ταινίας είναι, όπως θα λέγαμε σήμερα, μια «τρολιά» των σεναριογράφων του έργου απέναντι στον Κόνερι, ο οποίος δώδεκα χρόνια νωρίτερα, όταν έπαιξε για 6η φορά τον ρόλο, είχε πει πως δεν θα ξαναπαίξει ποτέ τον Μποντ.
Το θυμήθηκα αυτό διότι μόλις δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal τα πέντε τελευταία ποιήματα της δεύτερης ποιητικής συλλογής μου, με τίτλο «Η δεύτερη ευκαιρία» (η πρώτη συλλογή, «Ο Μυθοποιός» είχε κυκλοφορήσει πριν 17 χρόνια από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη).
Και δεν είναι μόνο τα πέντε τελευταία ποιήματα της δεύτερης συλλογής μου, αλλά έχω την αίσθηση πως είναι και τα πέντε τελευταία ποιήματα που θα δημοσιεύσω. Υπάρχουν κάμποσοι λόγοι γι’ αυτό. Ένας είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια αισθάνομαι πως είναι αλήθεια για μένα αυτό που είχε πει ο Μανόλης Αναγνωστάκης, πως η ποίηση είναι περισσότερο μια έκφραση νεανική. Ένας δεύτερος πως νιώθω ότι μέσα από τα μυθιστορήματα και το θέατρο μπορώ να πω πιο ολοκληρωμένα όσα θέλω να πω. Κι ένας τρίτος ότι το ποίημα με το οποίο κλείνει η συλλογή είναι για μένα ο καλύτερος τρόπος για να κλείσω την δημόσια σχέση μου με την ποίηση.
Βέβαια, «ποτέ μην ξαναπείς ποτέ» J
Τα τελευταία ποιήματα λοιπόν της «Δεύτερης Ευκαιρίας» βρίσκονται εδώ:
Όλη η συλλογή δημοσιεύτηκε στο Fractal, το οποίο ευχαριστώ θερμά - και προσωπικά την Ελένη Γκίκα - για την ζεστή φιλοξενία, από τον Οκτώβριο του 2016 μέχρι  σήμερα.
Για όσους θέλουν να διαβάσουν τα ποιήματα των προηγούμενων μηνών, τα links ακολουθούν.
Οκτώβριος 2016: http://fractalart.gr/koutsakis-poems/
Νοέμβριος 2016: http://fractalart.gr/koutsakis-4-poems/



Monday, November 27, 2017

Δικαιοσύνη, ρε!

Σας βάζω σήμερα να δείτε ένα βίντεο, γιατί πρέπει να το δουν όλοι. Το βίντεο «Δίκαιη διανομή του κοινωνικού μερίσματος στους πολίτες» με  πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα.
Στο βίντεο λέει περήφανος πως θα μοιράσει 1,4 δις στους αδύναμους από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Δεν είναι αλήθεια πως τα μοιράζει από την φοροδιαφυγή – δεν έχει βγάλει ούτε 150 εκατομμύρια από την πάταξή της. Δεν είναι αλήθεια ούτε ότι μοιράζει 1,4 δις, αφού τα 700 τα χρωστούσε στην ΔΕΗ και σε συνταξιούχους που είχαν κινηθεί δικαστικά, οπότε ήταν υποχρεωμένος να τα δώσει. Η αλήθεια είναι πως μοιράζει 700 εκατομμύρια, τα οποία αντιστοιχούν κατά μέσο όρο σε 18 Ευρώ το μήνα, δηλαδή 0,6 Ευρώ την ημέρα σε κάθε δικαιούχο. Ούτε μια φρατζόλα ψωμί δεν αγοράζεις με 0,6 Ευρώ την ημέρα. Και βγαίνει να το πανηγυρίσει. Φτιάχνει βίντεο με τους κακούς πλούσιους που καπνίζουν πούρα και γελάνε εις βάρος των καλών φτωχών – ενώ τα πολλά λεφτά δεν τα έχει πάρει από τους πλούσιους, αλλά από την μεσαία τάξη, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι υπουργοί του.
Το βίντεο καταλήγει λέγοντάς μας πως τα 0,6 Ευρώ την ημέρα είναι πράξη ανθρώπινη. «Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη», μας λέει.
Κι εγώ, εκεί που προσπαθούσα να καταπιώ έτσι καλά μέσα μου αυτή την δικαιοσύνη, βρήκα μπροστά μου αυτούς τους στίχους του Τσαρλς Μπουκόβσκι, γραμμένους πολλά-πολλά χρόνια πριν:

τώρα τελευταία
έχω αυτή τη σκέψη
πως αυτή η χώρα
έχει πάει πίσω
4-5 δεκαετίες
και πως όλη η
κοινωνική πρόοδος
τα καλά συναισθήματα
ενός ανθρώπου για τον άλλο
έχουν εξαφανιστεί
την θέση τους έχουν πάρει
οι γνωστές παλιές προκαταλήψεις.
Έχουμε περισσότερο από ποτέ
τα εγωιστικά θέλω της εξουσίας
την αδιαφορία για τους
αδύναμους
τους γέρους
τους φτωχούς
τους ανήμπορους
Έχουμε πετάξει στα σκουπίδια
όσα είχαμε κερδίσει
έχουμε γρήγορα γίνει
κάτι πολύ λιγότερο.
τώρα κάτι
τόσο θλιβερό
μας έχει αρπάξει
ώστε
η ανάσα μας φεύγει
και δεν μπορούμε ούτε να κλάψουμε.

Ο τίτλος του ποιήματος είναι «Σήψη».


Monday, November 20, 2017

Γιατί οι άνθρωποι ψηφίζουν ηλίθιους;

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της εφημερίδας Guardian γίνεται προσπάθεια εξήγησης του φαινομένου να ψηφίζονται στις εκλογές πολιτικοί που λένε ή κάνουν πράγματα που δείχνουν μειωμένη ευφυΐα. Το άρθρο δίνει ψυχολογική ερμηνεία στην στήριξη τέτοιων πολιτικών από τον λαό: οι ψηφοφόροι έχουν ανάγκη να βλέπουν πολιτικούς που μοιάζουν βέβαιοι για όσα πιστεύουν. Ξέρετε ποιοι είναι οι πιο βέβαιοι απ’ όλους για όσα πιστεύουν; Οι άνθρωποι μειωμένης ευφυΐας. Ο λόγος είναι ότι έχουν ψευδαίσθηση ανωτερότητας, επειδή απλώς δεν έχουν την νοημοσύνη ώστε να αντιληφθούν την ανικανότητά τους. Αντίθετα, οι πιο έξυπνοι άνθρωποι έχουν γνώση των αδυναμιών τους και μπορούν σε μια συζήτηση να «μετακινηθούν» εν μέρει αν ακούσουν πειστικά επιχειρήματα. Αυτό δημιουργεί αίσθηση ανασφάλειας στον ψηφοφόρο, ο οποίος προτιμάει τον ηλίθιο που επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια χωρίς να κουνάει ρούπι!
Φοβάμαι βέβαια ότι τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα, ότι δηλαδή υπάρχουν και έξυπνοι αλλά ξεδιάντροποι πολιτικοί οι οποίοι γνωρίζουν πως όσα λένε δεν στέκουν αλλά μένουν ακλόνητοι σε αυτά για να κρατήσουν το κοινό τους. Και, φυσικά, στην Ελλάδα υπήρχαν και υπάρχουν άφθονοι διεφθαρμένοι πολιτικοί, τους οποίους ο λαός δεν εκλέγει βάσει όσων λένε ή κάνουν, αλλά βάσει της ικανοποίησης προσωπικών ρουσφετιών, δοξασιών ή κόμπλεξ των ψηφοφόρων.
Το άρθρο της Guardian αξίζει πάντως τον κόπο να το διαβάσετε:

 

Wednesday, November 15, 2017

Αν δεν σ' αρέσει, μην το διαβάσεις!

Για τους πολλούς φίλους που έχω ακούσει να μου λένε ότι ένα βιβλίο δεν τους άρεσε, αλλά επειδή το είχαν αγοράσει ή δανειστεί επέβαλαν στον εαυτό τους να το τελειώσει,
"Αν σας αρέσει το βιβλίο καλώς• αν όχι, μη το διαβάζετε.
Η ιδέα της καταναγκαστικής ανάγνωσης είναι εντελώς παράλογη: πώς μπορούμε να μιλάμε για καταναγκαστική ευτυχία;"
Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Δοκίμια ΙΙ, μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη (και αυτή η μετάφραση, όπως και οι μεταφράσεις των πεζών και των ποιημάτων του Μπόρχες, είναι από τις σημαντικότερες μεταφραστικές δουλειές που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα).

Monday, November 13, 2017

O άρχοντας της ζωής σου

Δεν ξέρω αν ακούτε τις καμπάνες που παίζουν χαρμόσυνα. Ο Κώστας ο Γαβρόγλου ανακοίνωσε, επιτέλους, το πλήρες όραμά του για την είσοδο των μαθητών στο πανεπιστήμιο ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ.
Οι μαθητές λοιπόν που είναι σήμερα στην πρώτη λυκείου θα μπουν στο πανεπιστήμιο το 2020 με τον βαθμό απολυτηρίου της τρίτης λυκείου. Ο βαθμός απολυτηρίου θα προκύπτει από: εργασίες, εξετάσεις τετραμήνων, ολιγόλεπτα τεστ, προφορική παρουσία και διπλές πανελλήνιες εξετάσεις.
Πάμε πάλι να συνειδητοποιήσουμε τι ανακοίνωσε. Οι πανελλήνιες διπλασιάζονται, αλλά ακόμα κι αν γράψεις πολύ καλά αυτό δεν σου φτάνει. Διότι πλέον υπάρχει ο άρχοντας της ζωής σου. Ο άρχοντας της ζωής σου είναι ο καθηγητής σου στο λύκειο που πλέον μετατρέπεται σε ΘΕΟΤΗΤΑ. Φαντάσου να μην τα πηγαίνεις καλά με την ΘΕΟΤΗΤΑ που θα βαθμολογεί τις εργασίες σου, την γραπτή εξέταση του τετραμήνου, τα ολιγόλεπτα τεστ σου και θα αποφασίζει και ποιος είναι ο προφορικός σου βαθμός. Λίγο να έχει στραβώσει η ΘΕΟΤΗΤΑ μαζί σου, αποχαιρέτα την σχολή που ονειρευόσουν. Επίσης, αν η ΘΕΟΤΗΤΑ είναι πιο τσιγκούνα ή τσιγκούνης στους βαθμούς από την ΘΕΟΤΗΤΑ ενός άλλου σχολείου, που θα μοιράζει εικοσάρια αβέρτα, τότε πάλι την έκατσες την βάρκα, συγνώμη, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά. Το καλό είναι ότι με το παραπάνω σύστημα μπορείς να ζεις την τρίτη λυκείου ΧΩΡΙΣ ΑΓΧΟΣ. Ή, όπως αρέσει πολύ στον Κώστα τον Γαβρόγλου να λέει, «αποδραματοποιημένα».
Α, και για να νιώσεις καλύτερα, αν η ΘΕΟΤΗΤΑ σε τσακίσει και δεν μπεις σε κάποια σχολή υψηλής ζήτησης που μπορεί να ονειρεύεσαι, ο Κώστας διαθέτει την λύση. Αν έχεις απολυτήριο πάνω από 10, θα μπαίνεις σε όποια σχολή χαμηλής ζήτησης (εκτός δηλαδή από Ιατρική-Νομική-Πολυτεχνείο) γουστάρεις, δεν θα υπάρχουν βάσεις, ο αριθμός των εισακτέων θα είναι ανοιχτός. Φυσικά, υπάρχει το προβληματάκι ότι οι σχολές δεν έχουν καθηγητές, αμφιθέατρα, εργαστήρια και υλικά ούτε για τους υπάρχοντες εισακτέους. Αλλά ο Κώστας εξήγησε ότι το πρόβλημα θα λυθεί πολύ απλά. Θα ανοίξει νέες σχολές σε όλη την Ελλάδα. Μπορεί τα πανεπιστήμιά μας συχνά να μην έχουν ούτε χαρτί για να τυπώσουν, αλλά χρειαζόμαστε μερικές σχολές ακόμα.
Αν έχετε απορία για το πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά, επειδή το έψαξα το θέμα εις βάθος, θα σας το εξηγήσω: συμβαίνουν επειδή ο ελληνικός λαός ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.

Monday, November 06, 2017

O Αμίρ, ο Τσιάρτας και ο Παύλος ο θεός

Δεν χρειάζεται πολλά πράγματα η αλήθεια για να την βρούμε μέσα μας, στις περισσότερες περιπτώσεις. Λίγο καθαρό μυαλό και μπόλικη ανοιχτή καρδιά φθάνουν.
Ας πούμε, δεν είναι θέμα που σηκώνει συζήτηση το αν πρέπει να συλληφθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι έκαναν την επίθεση στο σπίτι του Αμίρ και της οικογένειάς του. Όταν επιτίθεσαι γενικά, αλλά πολύ περισσότερο όταν επιτίθεσαι σε αδύναμους και σε παιδιά είσαι εκτός κοινωνίας.
Δεν χρειάζεται επίσης μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβει κανείς ότι ο πρώην ποδοσφαιριστής Βασίλης Τσιάρτας φιλοδοξεί να γίνει η νέα κυρία Λουκά, το μόνο που του λείπει είναι να βγει με πλακάτ στους δρόμους και να ουρλιάζει. Θυμίζω ότι ο Τσιάρτας έγραψε προ καιρού ότι εύχεται οι πρώτες αλλαγές φύλου να γίνουν στα παιδιά όσων ψήφισαν το σχετικό νομοσχέδιο. Το νομοσχέδιο ήταν μεν λάθος, για λόγους που έχω εξηγήσει σε άλλο ποστ, αλλά ο Τσιάρτας ευχήθηκε σε παιδιά άλλων ανθρώπων να πάθουν ψυχική και βιολογική διαταραχή, όπως ορίζει η ιατρική ότι είναι η δυσφορία φύλου. Ο Τσιάρτας καταράστηκε παιδιά. Και υπάρχουν άνθρωποι που τον αποθεώνουν. Επειδή δεν του έφταναν οι κατάρες εις βάρος παιδιών, βγήκε προχθές μετά την επίθεση στο σπίτι του Αμίρ και το επικοινωνιακό σόου του Τσίπρα και έγραψε: «Την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ πρέπει να κρατάνε Έλληνες. ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ». Όταν βγαίνεις και το γράφεις αυτό μετά την επίθεση εις βάρος παιδιών, καλύπτεις απολύτως την επίθεση. Επίσης, εκείνοι που έκαναν την επίθεση εις βάρος του Αμίρ είναι Έλληνες, που προσβλήθηκαν επειδή κόντεψε να κρατήσει τη σημαία. Άρα, ο Τσιάρτας δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να κρατήσουν τη σημαία οι Έλληνες που επιτέθηκαν στο παιδί. Έλληνας να’ ναι κι ότι να’ ναι. Κατάρες σε παιδιά, έμμεση υποστήριξη επίθεσης και τρομοκράτησης άλλου παιδιού – ένας καλός καγαθός Έλληνας και Χριστιανός δηλαδή. Οι τοποθετήσεις του Τσιάρτα δείχνουν κάτι ακόμα.  Ότι μπορεί κάποιος που εκπροσωπεί την χώρα παίζοντας οποιοδήποτε σπορ, όπως ο Τσιάρτας που βοήθησε να πάρουμε το Ευρωπαϊκό το 2004, να αγωνίζεται στο μυαλό του για μια χώρα που εσύ θα σιχαινόσουν να ήσουν πολίτης της. Άρα, το να χοροπηδάς επειδή ο Τσιάρτας εκτέλεσε καλά το κόρνερ και μπήκε το γκολ που μας έστειλε για τελικό, σημαίνει πως έχεις την φαντασίωση ότι εσύ και ο Τσιάρτας ταυτίζεστε στην εικόνα που έχετε για την πατρίδα. Εμ, δεν ταυτίζεστε. Συγνώμη που σου χάλασα την φαντασίωση.
Συνεχίζοντας με αλήθειες: το θέμα με τον Αμίρ και την σημαία προέκυψε από την αρρώστια του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην λέξη «αριστεία». Αποφάσισαν να δίνουν την σημαία με κλήρωση κι έτσι η σημαία κατέληξε στα χέρια ενός παιδιού που είναι λίγους μήνες στο σχολείο και δεν μιλάει καν ελληνικά. Αν η σημαία δινόταν στον καλύτερο μαθητή του σχολείου, τότε ούτε ο Αμίρ θα την σήκωνε ούτε βεβαίως θα υπήρχε περίπτωση να την σηκώσουν εκείνοι που επιτέθηκαν στον Αμίρ. Επίσης, αν την σημαία την σήκωνε ένας μετανάστης που θα ήταν ο καλύτερος μαθητής του σχολείου, πιθανότατα και πάλι θα δεχόταν επίθεση από εκείνους που επιτέθηκαν στον Αμίρ – αλλά η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θα ήταν σθεναρά απέναντι, διότι οι άνθρωποι έχουν μάθει να αποδέχονται τους άριστους, άσχετα αν είναι Έλληνες ή ξένοι που θέλουν να γίνουν Έλληνες. Όταν όμως το να σηκώνεις την σημαία μετατρέπεται σε θέμα τύχης, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την εξίσωση όλων προς τα κάτω, τότε είναι πολύ δυσκολότερο για μέρος τουλάχιστον της κοινωνίας να το αποδεχτεί - άλλο ο άριστος, άλλο ο κωλόφαρδος - και μένει να κοιτάζει αμήχανη, μπερδεμένη, τους φασίστες να επιτίθενται στο παιδάκι.
Για το τέλος, άφησα τον αναπληρωτή υπουργό υγείας Παύλο Πολάκη, ο οποίος αποφάσισε πλέον ότι είναι θεός. Βλέποντας την Βίκυ Σταμάτη να σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο στους δημοσιογράφους (που ο ίδιος ο Πολάκης βρίζει αυτούς και τα «βοθροκάναλά» τους τακτικά!) εκνευρίστηκε τόσο ώστε έγραψε: «Όταν το φτωχό νυμφίδιο αφού γίνει νεόπλουτο τσουλί, τα χάνει όλα και (ξανα)μπαίνει φυλακή, χαιρετάει όπως έμαθε να φέρεται προς το «λαουτζίκο» όταν ήταν στο δεύτερο κλεψιμαίικο στάδιο της ασήμαντης και άχρηστης ύπαρξής της».
Η Βίκυ Σταμάτη μου είναι εξαιρετικά αντιπαθής, όπως και στους περισσότερους ανθρώπους που ξέρω. Από το σημείο αυτό μέχρι το να βγαίνει, ως θεός, ένας υπουργός της κυβέρνησης και να ορίζει αν η ίδια η ζωή ενός ανθρώπου έχει σημασία και αξία, υπάρχει χάος. Και, όταν ορίσει την αξία της ζωής της Βίκυς Σταμάτη, τότε δεν θα σταματήσει εκεί. Θα αρχίσει να ορίζει την αξία της ζωής και άλλων ανθρώπων.
Λίγο καθαρό μυαλό και μπόλικη ανοιχτή καρδιά χρειάζονται, για να αντιστεκόμαστε σε δεξιούς και αριστερούς φασίστες.

Friday, November 03, 2017

Μερικές φορές ότι κι αν κάνεις δεν είναι αρκετό

Άκουγα ένα τραγούδι σήμερα (θα σας πω σε λίγο ποιο) και σκεφτόμουν όλους εκείνους που ενώ είναι εξαιρετικοί στην δουλειά τους βρίσκουν μπροστά τους κάποιον που έχει ένα μοναδικό χάρισμα και, ότι κι αν κάνουν, είναι στην σκιά του. Δεν σημαίνει αυτό ότι οι ίδιοι δεν διακρίνονται, αφού είναι τόσο καλοί – αλλά μπροστά στον μοναδικής ικανότητας ανταγωνιστή τους δεν μπορούν να σταθούν, όσο κι αν προσπαθήσουν.
Για παράδειγμα, ο Ναδάλ και ο Τζόκοβιτς στο τένις – καταπληκτικοί παίκτες, οι οποίοι έτυχε να βρουν μπροστά τους τον Φέντερερ.
Ή, άλλο παράδειγμα, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Λάρι Μπερντ, ο Ολάζουον, ο Γιούινγκ, ο Μαλόουν και ο Στόκτον, ο Πέιτον και ο Κεμπ, ο Μπάρκλεϊ και τόσοι άλλοι καταπληκτικοί μπασκετμπολίστες που έγραψαν ιστορία κι όμως βρήκαν μπροστά τους τον Τζόρνταν.
Ή ο Ντάστιν Χόφμαν, που έκανε μια εξαιρετική καριέρα με σπουδαίους ρόλους αλλά βρήκε μπροστά του τον Αλ Πατσίνο (που του πήρε και τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στον «Νονό»).
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα, αλλά θα επιστρέψω στο παράδειγμα που με έκανε να τα σκεφτώ όλα αυτά. Το “Moon River”, σε μουσική του Χένρι Μανσίνι και στίχους του Τζόνι Μέρσερ, είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ και η γνωστότερη εκτέλεσή του είναι από τον πολύ σπουδαίο τραγουδιστή Άντι Γουίλλιαμς, ο οποίος έχει τραγουδήσει και άλλα τεράστια τραγούδια, όπως το “Where do I begin” από το Love Story και το “Speak Softly Love”, το ερωτικό τραγούδι από τον «Νονό». Ο Γουίλλιαμς είχε μια καριέρα που δεν τολμούν οι περισσότεροι ούτε να ονειρευτούν, και στο “Moon River” έδωσε ρέστα – το τραγούδησαν και πολλοί άλλοι, χωρίς να πλησιάζει κανείς την δική του εκτέλεση. Αλλά ισχύει ότι έγραψα προηγουμένως. Τι μπορείς να κάνεις αν βρεις μπροστά σου αυτόν που έχει το θείο χάρισμα; Τι μπορείς να κάνεις όταν μια από τις μεγαλύτερες φωνές που βγήκαν από ανθρώπινο λαρύγγι αποφασίζει να πάρει αυτό το σπουδαίο τραγούδι και να το πει με τον δικό του τρόπο, παίζοντας ταυτόχρονα και το σαξόφωνό του; Μόνο να τον χαζέψεις μπορείς, καθώς τραγουδάει.
Ο Λούις Άρμστρονγκ τραγουδάει το “Moon River”: https://www.youtube.com/watch?v=Fd_JDrnBMMA


Wednesday, November 01, 2017

Συγγραφικά νέα (3)

Το τρίτο ανακοινώσιμο ευχάριστο νέο που είχα πρόσφατα είναι διπλό.
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη η 4η έκδοση του μυθιστορήματός μου «Όταν ήταν ευτυχισμένος» που έχει θέμα την ζωή του Ελευθέριου Βενιζέλου, και ταυτόχρονα, τις επόμενες τρεις ημέρες, Πέμπτη-Σάββατο 2-4 Νοεμβρίου, ώρα 9:15μμ, ανεβαίνει ξανά το ομότιτλο θεατρικό έργο μου από τον Σύλλογο Φίλων Θεάτρου Χανίων. Οι παραστάσεις του έργου σε όλη την Κρήτη πήγαν εξαιρετικά καλά το καλοκαίρι, ελπίζω το ανέβασμα του έργου να αρέσει εξίσου και σε όσους θα το δουν τις επόμενες ημέρες στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων.



Σεξουαλικές και άλλες παρενοχλήσεις

Μπαίνω σε ιστοσελίδες ειδήσεων, καθημερινά, και αισθάνομαι πως εν αγνοία μου γίνεται ένας παγκόσμιος διαγωνισμός ανοησίας, για το ποιος θα πει την μεγαλύτερη. Το πρόβλημα είναι ότι οι ανοησίες που ξεστομίζονται συχνά επηρεάζουν τις ζωές και τα μυαλά πολλών ανθρώπων. Μέσα στις τελευταίες τρεις-τέσσερις μέρες έχουν γίνει τα εξής:
1.     Ένας γκέι ηθοποιός, ο Άντονι Ραπ, κατηγόρησε τον Κέβιν Σπέισι για σεξουαλική παρενόχληση η οποία είχε γίνει το 1986, όταν ο Ραπ ήταν 15 χρονών και ο Σπέισι 27. Ο Ραπ είπε πως βγήκε 31 χρόνια μετά να αποκαλύψει το περιστατικό διότι πήρε θάρρος από τις αποκαλύψεις γυναικών εις βάρος του Χάρβεϊ Ουαϊνστάιν. Ως αποτέλεσμα, το Netflix δήλωσε πως δεν θα υπάρξει 7η σεζόν για το House of Cards, όπου πρωταγωνιστεί ο Σπέισι και σταμάτησε τα γυρίσματα για την 6η σεζόν, που πλέον είναι «στον αέρα». Το μέγεθος της ηλιθιότητας όσων συμβαίνουν είναι αδιανόητο. Ο Ουαϊνστάιν έκανε κανονικές σεξουαλικές επιθέσεις εις βάρος γυναικών, είχε βιάσει κάποιες από αυτές, και εκβίαζε γυναίκες ηθοποιούς χρησιμοποιώντας την δύναμή του ως μεγαλοπαραγωγός. Η ιστορία του Ραπ με τον Σπέισι δεν έχει απολύτως καμία σχέση. Ο Ραπ πήγε σε πάρτι στο σπίτι του Σπέισι, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, και επειδή βαρέθηκε στο πάρτι, όπου διάφοροι ηθοποιοί τα έπιναν, πήγε στην κρεβατοκάμαρα του Σπέισι μόνος του κι έβλεπε τηλεόραση. Όταν όλοι έφυγαν, ο Σπέισι, που ήταν πιωμένος, τον σήκωσε στα χέρια, έπεσε πάνω του με εμφανή σεξουαλική πρόθεση, ο Ραπ αρνήθηκε, τον έσπρωξε, και έφυγε με τον ντυμένο ακόμα Σπέισι να μην ασκεί κανενός είδους βία. Το ότι ο Ραπ ήταν 15 χρονών είναι πολύ σημαντικό και θα επανέλθω σε αυτό πολύ σύντομα. Αλλά αν το βγάλουμε για μια στιγμή από το μυαλό μας, αυτό που έκανε ο Σπέισι είναι αυτό που έχουν κάνει, κάνουν και θα κάνουν άντρες και γυναίκες όσο θα υπάρχουν άνθρωποι – αν γίνουμε τόσο ανόητοι ώστε να βαφτίζουμε «σεξουαλική παρενόχληση» την κάθε κίνηση προς όποιον μας ελκύει, τότε να ζητήσω συγνώμη κι εγώ από την γυναίκα μου που πριν κάμποσα χρόνια την έπιασα ξαφνικά και την φίλησα. Συγνώμη μωρό μου που σε παρενόχλησα σεξουαλικά. Προσθέστε στα παραπάνω και ότι ο Σπέισι δεν ήταν σταρ εκείνη την εποχή – μάλλον ο Ραπ, δεδομένης της ηλικίας του, ήταν πιο επιτυχημένος αφού έπαιζε από τα 10 του στο Μπρόντγουεϊ. Οπότε δεν τέθηκε θέμα εκβιασμού του Ραπ για να υποκύψει στον Σπέισι. Είναι τελείως άλλο πράγμα το να εκτίθενται και να τιμωρούνται τέρατα όπως ο Ουάινσταϊν και άλλο πράγμα το να αρχίσουμε πια να πρέπει να υπογράφουμε συμφωνητικά πριν ακουμπήσει ένας άνθρωπος έναν άλλο με ερωτική διάθεση.
Επιστρέφω τώρα στην ηλικία του Ραπ, εκείνη την εποχή. Η γνώμη μου για τους παιδόφιλους, όπως έχω ξαναγράψει στο μπλογκ, είναι πως πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για το αν πρέπει η θανατική ποινή κατ’ εξαίρεση να ισχύει μόνο γι’ αυτούς. Όμως εδώ μιλάμε για ένα περιστατικό που δεν περιλαμβάνει ούτε βία ούτε καν ξεγύμνωμα και σύμφωνα με τον ίδιο τον Ραπ ο Σπέισι ήταν τύφλα στο μεθύσι. Επίσης δεν υπάρχουν άλλες καταγγελίες εις βάρος του Σπέισι για κανένα αντίστοιχο ή χειρότερο περιστατικό με ανήλικο - όλες οι ιστορίες που κυκλοφόρησαν εις βάρος του μέσα στις τελευταίες μέρες αφορούν το επιθετικό φλερτ του με ενήλικους άντρες. Οπότε, με τα υπάρχοντα δεδομένα μιλάμε για ένα ακόμα κυνήγι μαγισσών, όπως έχει ξανασυμβεί στο Χόλιγουντ.
2.     Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είδε στις δημοσκοπήσεις πως δεν μπαίνει στην Βουλή και αποφάσισε να ξεφύγει, γιατί όσο περισσότερο ντόρο κάνεις, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να πάρεις κανένα έξτρα ψηφαλάκι από ανθρώπους τρελαμένους με όσα ζουν. Πήρε λοιπόν την βασική ιδέα του μαστρο-Κώστα του Γαβρόγλου, που θέλει τους φοιτητές, όχι την αστυνομία, να πετάνε έξω από τα πανεπιστήμια τους εμπόρους ναρκωτικών και τους νταβατζήδες και την απογείωσε: η Ζωή μας είπε πως θα καταργήσει τα ΜΑΤ και στις αστυνομικές επιχειρήσεις θα συμμετέχουν οι πολίτες. Λογικό, διότι πώς να περάσει σπιρτόζικα το βράδυ σου αν δεν κάνεις ένα ντου σε μια γιάφκα ή αν δεν ρίξεις μερικούς πυροβολισμούς με την Αλβανική μαφία; Η Ζωή επίσης θα καταργήσει, μας είπε, όσα ΜΜΕ δεν της αρέσουν και θα φτιάξει νέα ΜΜΕ που δεν θα έχουν εργοδότες και αφεντικά, θα ανήκουν στον λαό και θα κάνει ο λαός και το ρεπορτάζ, δεν χρειάζονται πια δημοσιογράφοι, όλοι θα βγαίνουμε στην τηλεόραση και θα λέμε πώς πέρασε κι αυτή η μέρα στην γειτονιά μας. Α ναι, μην ξεχάσω, η Ζωή μας είπε και ότι ο επόμενος πρωθυπουργός (δηλαδή η ίδια) θα είναι και υπουργός Δικαιοσύνης και θα κατάσχει τις περιουσίες όσων μας έβαλαν στα μνημόνια – το ποιοι είναι αυτοί δεν μας το είπε, θα το βρει στην πορεία. Οπότε στην πορεία μπορεί να αυξηθεί και η λίστα όσων θα χάσουν την περιουσία τους αφού θα είναι εχθροί του κινήματος της Ζωής. Έτσι γίνεται στα δημοκρατικά καθεστώτα, όπως αυτά που ονειρεύεται η Ζωή, είσαι εξαιρετικός αν είσαι μαζί μας. Αλλιώς, υπάρχουν και τα γκουλάγκ.
3.     Για το τέλος, άφησα την εκπληκτική δήλωση του Γκι Φορζέ, διευθυντή του ΑΤΡ τουρνουά τένις του Παρισιού, που, εκνευρισμένος επειδή ο Ρότζερ Φέντερερ στα 36 του προτίμησε να ξεκουράσει το σώμα του από το να πάρει μέρος στο τουρνουά, είπε ότι η απόφαση του Φέντερερ «μειώνει την αξιοπιστία του σιρκουί». Ο Φέντερερ, ο μεγαλύτερος πρεσβευτής του τένις στην ιστορία του αθλήματος, μειώνει την αξιοπιστία του σιρκουί επειδή δεν διαλύει το σώμα του για να παίξει στο τουρνουά του Φορζέ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στις μέρες μας δεν είναι η σεξουαλική παρενόχληση. Είναι η διανοητική παρενόχληση – η επίθεση όλων των προκλητικά ανόητων δηλώσεων στα βομβαρδισμένα από πληροφορίες μυαλά μας.