Monday, November 30, 2015

Ένας φορτωμένος, αποχαιρετιστήριος Δεκέμβρης

Τα όμορφα πράγματα συνήθως πέφτουν μαζεμένα. Αυτόν τον Δεκέμβρη, που για μένα είναι αποχαιρετιστήριος (ελπίζω προσωρινά) αφού ξαναφεύγω από τα αγαπημένα μου Χανιά και την χώρα, οι εκδηλώσεις έπεσαν μαζεμένες. Μάλλον για να αυξήσουν την συγκίνηση.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
3 Δεκεμβρίου, στον Ιανό της Αθήνας, παρουσίαση του Baby Blue.


11 Δεκεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, παρουσιάζουμε μαζί με τον δήμαρχο Χανίων Τάσο Βάμβουκα το «Ταξίδι Μέλιτος», το καινούργιο μυθιστόρημα του Μίμη Ανδρουλάκη που βασίζεται στην ζωή του Ελ. Βενιζέλου και εστιάζει στα χρόνια μετά την ήττα του το 1920.



Το Σαββατοκύριακο 19-20 Δεκεμβρίου είναι η καλύτερη εκδήλωση από όλες, αφού θα έχω την χαρά να δω το παιδικό θεατρικό έργο «Ένας Κρητικός που τον έλεγαν Δία» της μητέρας μου, Νανώς Σπανουδάκη-Κουτσάκη, να ανεβαίνει στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων από τον Σύλλογο Φίλων του Θεάτρου. Είναι ένα πολύ αστείο και σοβαρό ταυτόχρονα έργο για μικρούς και μεγάλους, είμαι βέβαιος πως θα το χαρείτε πολύ. Και υπάρχει και σημαντικό φιλανθρωπικό έργο που θα σχετιστεί με την εκδήλωση. Περισσότερες λεπτομέρειες, πολύ σύντομα!

Και, στις 28 Δεκεμβρίου, νομίζω ότι ο κύκλος των εκδηλώσεων κλείνει με τον πιο όμορφο τρόπο. Στο υπέροχο ιστορικό καφέ του Κήπου μας, θα γίνει η παρουσίαση του Baby Blue στα Χανιά. Που δεν θα είναι μόνο παρουσίαση, αλλά και αποχαιρετιστήριο πάρτι.


Θα χαρώ πολύ να σας δω σε κάποια από αυτές τις εκδηλώσεις.



Monday, November 23, 2015

To παλιό καλό ελληνικό πανεπιστήμιο είναι εδώ

Να ξεκινήσω το σημερινό post διαφωνώντας με όσους λένε ότι η νέα έκρηξη του χουλιγκανισμού στην Λεωφόρο, το Σάββατο, και το ρεζιλίκι στις εκλογές της ΝΔ, χθες, έχουν το καλό ότι μας βοηθούν να γελάμε με τα χάλια της χώρας σε όλα τα επίπεδα, που επιβεβαιώνονται για μια ακόμα φορά. Δεν μας βοηθούν. Διότι το να γελάς είναι η πρώτη αντίδραση, ένα είδος εκτόνωσης. Σε δεύτερο επίπεδο, παγιώνεται μέσα μας, μετά από όλα όσα συμβαίνουν διαρκώς χωρίς να βλέπουμε βελτίωση, η πεποίθηση ότι «αυτοί είμαστε». Ότι αυτό είναι το επίπεδο της χώρας, σε κάθε τομέα, και δεν μπορεί να βελτιωθεί. Η πεποίθηση αυτή είναι καταστροφική, δημιουργεί μια βαθιά μελαγχολία η οποία είναι ίσως χειρότερη από τα ίδια τα προβλήματα που ζούμε.
Όσο για το γιατί ζούμε αυτά που ζούμε, νομίζω ότι η απάντηση μπορεί να δοθεί με ένα απλό άνοιγμα της τηλεόρασης ή της οθόνης του υπολογιστή. Αρκεί να κοιτάξουμε τους ηγέτες της χώρας, και να δούμε στα πρόσωπά τους τους μεγαλοσυνδικαλιστές φοιτητές των περασμένων δεκαετιών. Ποιον να πρωτοπιάσεις; Τον πρωθυπουργό μας, κ. Τσίπρα, που κατά δήλωση του κολλητού του, κ. Φλαμπουράρη, «δεν πρόλαβε» να κολλήσει ένσημα στη ζωή του, δηλαδή να εργαστεί οπουδήποτε (ήταν μάλλον πολύ απασχολημένος με πορείες, καταλήψεις και στήσιμο συμμαχιών μέσα στο κόμμα για να γίνει αρχηγός). Τον κ. Μεϊμαράκη και τον κ. Καμμένο, ηγετικά στελέχη της ΟΝΝΕΔ; Τον κ. Φίλη, που είναι ο πρώτος υπουργός Παιδείας στην σύγχρονη ιστορία της χώρας που ΔΕΝ έχει πτυχίο πανεπιστημίου; Τον υφυπουργό Παιδείας κ. Πελεγρίνη που για να μην αλλάξουν τα πράγματα στο πανεπιστήμιο και χάσουν την δύναμή τους οι φοιτητές που τον ψήφιζαν ενθάρρυνε τις καταλήψεις στο ίδρυμά του; Τον μέχρι πρόσφατα γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, φοιτητή στο 22ο έτος, κ. Κορωνάκη;
Μπορώ να απαριθμήσω πολλούς ακόμα αλλά δεν έχει νόημα, η καταμέτρηση. Η ουσία είναι μία: οι συνδικαλιστές που έγιναν παντοδύναμοι ως φοιτητές μέσα στα πανεπιστήμια, χάρη στον καταπληκτικό νόμο του ΠΑΣΟΚ του ’82 που έκανε τους πρυτάνεις να παρακαλούν τις παρατάξεις για να εκλέγονται, έφτασαν εδώ και χρόνια (και συνεχίζουν) να διοικούν την χώρα, ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση.

Θρίαμβος.     

Monday, November 16, 2015

Αν σε νοιάζει στ' αλήθεια

Άκουγα σήμερα σε αθηναϊκά ραδιόφωνα και διάβαζα σχόλια σε sites, σχετικά με το μακελειό στην Γαλλία. Και ανακάλυψα – σιγά το νέο, θα μου πείτε - πως, μόλις πέρασε το πρώτο σοκ από την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι, εδώ στην Ελλάδα θυμηθήκαμε το αγαπημένο μας σπορ, που δεν είναι άλλο από το να την λέμε ο ένας στον άλλον.
Διάβασα λοιπόν και άκουγα βιτριολικά σχόλια. Για το πόσο ξαφνικά ξύπνησαν πολλοί Έλληνες και Ευρωπαίοι, και ενδιαφέρθηκαν για την σφαγή, ενώ δεν ενδιαφέρονταν για τις σφαγές από όλες τις παρατάξεις στις Αφρικανικές χώρες, ή για τους πολέμους σε ασιατικές χώρες και τους νεκρούς εκεί.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Αν κάποιος νοιάζεται για τις σφαγές σε όλο τον κόσμο, αν δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες ανάλογα με την ράτσα τους, γιατί νιώθει την ανάγκη να επιτεθεί στους άλλους, που νοιάζονται για ένα υποσύνολο των σφαγών (ή νομίζει πως νοιάζονται για ένα υποσύνολο, αφού κανείς δεν ξέρει όλα όσα νιώθει και κάνει ο άλλος); Γιατί τους την λέει; Επειδή ο ίδιος είναι καλύτερος άνθρωπος; Μπράβο του, που είναι. Ποια είναι η ανάγκη που τον οδηγεί στο να το διαφημίσει; Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους πραγματικά καλούς, όπως ο ίδιος και τους υπόλοιπους – άρα κάνει τον δικό του ρατσιστικό διαχωρισμό, πέφτει στην ίδια λούμπα που κατηγορεί τους άλλους ότι πέφτουν.

Ας αφήσει τον καθένα να πενθήσει όποιους θέλει. Και σιγά-σιγά, πού θα πάει, ακόμα κι αυτοί που πενθούν μερικούς μόνο θα διευρύνουν και τον δικό τους κύκλο πένθους για να αγκαλιάσει όλους τους δυστυχισμένους, αφού αυτός ο κόσμος δείχνει αποφασισμένος να κάνει μόνο πολύ αργά, σημειωτόν, τα βήματα προς το φως.   

Saturday, November 14, 2015

Έχετε δύο ευκαιρίες να δείτε τον Πύργο

Γράφω λίγη ώρα μετά την επιστροφή μου, επειδή πρέπει να γράψω. Πρέπει να πω πόσο εκνευρίστηκα, αρχικά, εκεί που καθόμουν στο θέατρο Βλησίδη και παρακολουθούσα τον «Πύργο». Εκνευρίστηκα επειδή τα χαχανητά από άλλους θεατές, πίσω μου, με εμπόδιζαν να ακούσω τις επόμενες ατάκες του έργου. Έτσι, άλλαξα θέση. Κι εκεί που πήγα τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλύτερα, αλλά υπήρχε μια σημαντική διαφορά: πλέον δεν άντεξα κι εγώ, ήμουν πια ένας από όλους που χαχάνιζαν.
Ο Πύργος, που παρουσιάζεται μόνο για 6 παραστάσεις στα Χανιά – οι δύο τελευταίες αύριο Κυριακή 15 Νοεμβρίου - λειτουργεί τόσο καλά επειδή οι εξαιρετικές ερμηνείες των έξι άψογα συγχρονισμένων πρωταγωνιστών έχουν από πίσω τους ένα ευφυέστατο, πολύ αστείο θεατρικό έργο που συνδυάζει πάρα πολλά διαφορετικά στοιχεία κωμωδίας: την λαϊκή κωμωδία, την παρωδία (του αστυνομικού μυθιστορήματος, της ιστορίας του Δράκουλα, των μυστικιστικών τελετών, του αγαθοβιόλικου ρομάντζου), τις σουρεαλιστικές ατάκες, το stand-up comedy.
Στον Πύργο δεν πέρασα απλώς καλά. Πέρασα πολύ καλά, έφυγα καταευχαριστημένος και σκεφτόμουν, φεύγοντας, πόσο πολλή ανάγκη έχουμε το σπαρταριστό γέλιο στις μέρες μας. Μπράβο στον Γιάννη Κουκουράκη, που έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί στο έργο, μπράβο και στους υπόλοιπους πέντε πρωταγωνιστές: Έλια Βεργανελάκη, Κατερίνα Δαμβόγλου, Νίκη Ελληνικάκη, Νίκο Μαρκάκη, Νίκο Μοτάκη.

Έχετε δύο ευκαιρίες, αύριο στις 6:30 και στις 9:15, να προλάβετε μια παράσταση που πρέπει να δείτε. 

Monday, November 09, 2015

Διαφορά μεγέθους

Καθώς άκουγα την δεύτερη «ρουκέτα» που εκτόξευσε μέσα σε δυο μήνες ο πρωθυπουργός της χώρας, μιλώντας για την «Λέσβο, την Μυτιλήνη και τα άλλα νησιά» (η πρώτη ήταν ακόμα χειρότερη, είχε πει ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα μεταξύ χωρών), θυμήθηκα μια πολύ αστεία ιστορία που συνέβη πριν πενήντα χρόνια.
Σε προεκλογική συγκέντρωση στην Λάρισα, ο Γεώργιος Παπανδρέου μπερδεύτηκε από τις συνεχόμενες ομιλίες που έδινε, και ξεκίνησε την ομιλία του φωνάζοντας: «Λαέ του Βόλου!». Ο κόσμος παγώνει και από πίσω του οι συνεργάτες του τρελαίνονται – όχι μόνο για το λάθος, αλλά και επειδή είναι γνωστή η κόντρα μεταξύ Λάρισας και Βόλου. Ήταν από τα χειρότερα λάθη που μπορούσε να κάνει. Του φωνάζουν λοιπόν, οι συνεργάτες του, από πίσω: «στην Λάρισα είμαστε, στην Λάρισα». Ξαναλέει ο Γ. Παπανδρέου: «Λαέ του Βόλου!». Του ξαναφωνάζουν από πίσω, βέβαιοι ότι δεν τους έχει ακούσει: «Στη Λάρισα είμαστε!». Και συνεχίζει, αυτός: «Λαέ του Βόλου, έλα να καμαρώσεις το λαό της Λαρίσης!».
Σκεφτόμουν λοιπόν ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι «ρουκέτες» του κ. Τσίπρα, αλλά ίσως περισσότερο το γεγονός ότι δεν έχει ούτε την ταχύτητα σκέψης να τις διορθώσει, ούτε έστω το χιούμορ για να αυτοσαρκασθεί έξυπνα, αναγνωρίζοντας τα λάθη του.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους αντιπάλους του κ. Τσίπρα, που φαίνονται να ωχριούν ως μεγέθη απέναντι στους πολιτικούς του παρελθόντος – στα εγκαίνια της οικείας-μουσείου του Ελευθερίου Βενιζέλου πριν από λίγες μέρες, θυμόταν κανείς  όσα έκανε ο Βενιζέλος για την Κρήτη και την Ελλάδα και σκεφτόταν ότι οι σημερινοί πολιτικοί θα χρειάζονταν δέκα ζωές για να κάνουν το ένα δέκατο (αλλά πολύ λιγότερες για να διαλύσουν τα πάντα).
Υποτίθεται ότι μετά από μισό ή έναν αιώνα ένας λαός με πολύ ανεβασμένο, εντωμεταξύ, βιοτικό επίπεδο θα είχε άφθονες επιλογές ανάμεσα σε σημαντικούς ανθρώπους για να τον διοικήσουν.
Υποτίθεται.

Monday, November 02, 2015

Ένα καταπληκτικό κορίτσι

Την λένε Μίριαμ Αντόνιο και είναι δεκαοκτώ χρονών. Μένει σε μια επικίνδυνη γειτονιά που βρωμάει από ούρα και αλκοόλ, σε ένα διαμέρισμα του ενός δωματίου που το μοιράζεται με την μητέρα της και τους δύο μικρότερους αδερφούς της. Η μητέρα της, που έχει χωρίσει με τον πατέρα της, δουλεύει επτά μέρες την εβδομάδα ως καθαρίστρια έχοντας νυχτερινό ωράριο. Έτσι, όταν η Μίριαμ επιστρέφει από το σχολείο πρέπει να φροντίσει και να διαβάσει τα αδέρφια της, αφού η μητέρα της εκείνη την ώρα ξεκουράζεται. Οι ελάχιστες οικονομίες που έχουν τους επιτρέπουν μια στο τόσο να κάνουν κάποιο έξτρα έξοδο, όπως να πάνε οι τέσσερίς τους στο σινεμά.
Η Μίριαμ Αντόνιο ζει στο Λος Άντζελες, ονειρεύεται να μπει σε ένα σπουδαίο πανεπιστήμιο, είναι αισιόδοξη και δηλώνει πως πρέπει να είμαστε πιο δυνατοί από όσα μας κάνουν να υποφέρουμε.
Αξίζει πραγματικά τον κόπο να διαβάσετε την ιστορία της, από τους Λος Άντζελες Τάιμς: