H Ιστορία έχει πάντα δίκιο (μέρος 3ο)

Αμιγώς μπασκετικό κείμενο σήμερα, με λίγη επιπλέον κουβέντα περί ηθικής.

Είναι απόλαυση να παρακολουθεί κανείς το NBA, όχι μόνο επειδή ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες μπορεί να δει πραγματικά πολύ καλό μπάσκετ, αλλά και επειδή σου αφήνει το αμερικάνικο πρωτάθλημα μια διάχυτη αίσθηση δικαιοσύνης κάθε χρόνο, κάτι που στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν συμβαίνει (π.χ., ο πρωταθλητής Ελλάδας Παναθηναϊκός και η πρωταθλήτρια Ευρωλίγκας Φενερμπαχτσέ ήταν πολύ μέτριες ομάδες σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά και φορμαρίστηκαν για πέντε παιχνίδια η κάθε ομάδα – σε αυτά τα πέντε παιχνίδια ήταν οι καλύτερες ομάδες και πέτυχαν τους στόχους τους, αλλά όποιος παρακολουθούσε τα πρωταθλήματα ολόκληρη τη χρονιά δεν αισθάνεται πως ήταν δίκαιο το αποτέλεσμα).

Στο ΝΒΑ αντίθετα, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα κείμενα εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2016/04/h.html και εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2016/06/h.html, η Ιστορία δικαιώνει και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα τους καλύτερους.

Το ίδιο έγινε και φέτος, σε πολλά επίπεδα:

Συζήτηση για τον GOAT (Greatest of all Time): Ο Λεμπρόν Τζέιμς έχασε για μια ακόμα φορά σε τελικούς, πλέον έχει 3 τίτλους (τον έναν από απίστευτη τύχη) σε 8 προσπάθειες. Η συζήτηση για το αν είναι καλύτερος του Τζόρνταν (6 στα 6, απόλυτος κυρίαρχος απέναντι στους μεγαλύτερους παίκτες που έπαιξαν ποτέ, οι οποίοι παραδέχονται πως ήταν καλύτερός τους) αρχίζει να γίνεται γελοία, σε σημείο που είδα αθλητικογράφο υποστηρικτή του Λεμπρόν σε μεγάλο αμερικάνικο κανάλι να φέρνει ως επιχείρημα για το ότι ο Λεμπρόν είναι καλύτερος από τον Τζόρνταν το ότι ο Τζόρνταν είχε πρόβλημα εθισμού στον τζόγο και ο Λεμπρόν έχει έντονη ανθρωπιστική δράση. Αν είναι έτσι, έπρεπε η Μητέρα Τερέζα να βγαίνει κάθε χρόνο MVP στο ΝΒΑ. Ο Λεμπρόν είναι εξαιρετικός παίκτης, δικαιώθηκε πέρυσι φέρνοντας επιτέλους ένα πρωτάθλημα στην ομάδα της περιοχής απ’ όπου κατάγεται, αλλά έχει φτάσει σε οκτώ τελικούς επειδή έχει επιλέξει να παίζει στην αδύναμη περιφέρεια της Ανατολής. Μόλις βρίσκει απέναντι δυτικές ομάδες συνήθως χάνει. Όπως εύστοχα είπε και ο Πολ Πιρς σε μια εκπομπή, "πώς συζητάμε αν ο Λεμπρόν είναι καλύτερος του Τζόρνταν; Έχουμε συμφωνήσει καν αν έχει ξεπεράσει τον Μάτζικ;" Όσο για την δήλωση του Λεμπρόν ότι ο ίδιος δεν έχει παίξει ποτέ σε σούπερ ομάδα (άρα είναι αδικημένος που αντιμετωπίζει τους Γουόριορς), αυτή η ατάκα διεκδικεί βραβείο κωμικής απάντησης. Ο Λεμπρόν έπαιξε στο Μαϊάμι έχοντας ως συμπαίκτη τον Ουέιντ (μέσα στους 10 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ εκείνη την εποχή), τον Μπος (μέσα στους 20 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ εκείνη την εποχή), τον Ρέι Άλεν (ένας από τους 2-3 μεγαλύτερους σουτέρ στην ιστορία του αθλήματος, και αυτός που χάρισε στον Λεμπρόν έναν από τους τίτλους του) και 3-4 πολύ καλούς ρολίστες. Ξεκαρδιστικός, πραγματικά.

Ο Κέβιν Ντουράντ πήρε επιτέλους ένα πρωτάθλημα, θα ήταν κρίμα ένας τόσο χαρισματικός σκόρερ να μην σηκώσει ποτέ κούπα. Για να το πάρει, έγινε «κακό παιδί»: παράτησε τον φίλο του τον Γουέστμπρουκ στην Οκλαχόμα και πήγε σε μια σούπερ ομάδα για να μετατραπεί από απόλυτος σταρ ένα ακόμα γρανάζι της μηχανής της. Επίσης, για να πάρει το πρωτάθλημα, έπρεπε (αυτός, το «καλό παιδί») να ανεχτεί ως συμπαίκτη του τον Ζάζα Πατσούλια, έναν παίκτη τόσο βρώμικο ώστε προκάλεσε τον τραυματισμό του Λέοναρντ, του καλύτερου παίχτη των Σαν Αντόνιο Σπερς στον τελικό της Δύσης, για να κερδίσει η ομάδα του.

Και εδώ φτάνουμε στο μεγάλο ηθικό ερώτημα της φετινής χρονιάς: πώς είναι δίκαιο το αποτέλεσμα, αφού στο πρώτο παιχνίδι του τελικού της Δύσης οι Σπερς ήταν 21 πόντους μπροστά μέχρι τη στιγμή που ο Πατσούλια έκανε το έγκλημα εις βάρος του Λέοναρντ: https://www.youtube.com/watch?v=0LrUoQbsmEg

Για την άθλια κίνηση του Πατσούλια διαμαρτυρήθηκε έντονα και ο προπονητής των Σπερς, ο Γκρεγκ Πόποβιτς.

Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι δίκαιο (όσο κι αν προσωπικά θα προτιμούσα να πάρουν οι Σπερς το πρωτάθλημα) επειδή χρόνια πριν, στους Σπερς έπαιζε ένας παίκτης, ο Μπρους Μπόουεν, που έκανε τακτικά ακριβώς την ίδια άθλια κίνηση με τον Πατσούλια εις βάρος αντιπάλων, και είχε προξενήσει σοβαρούς τραυματισμούς. Τότε, ο Πόποβιτς είχε υπερασπιστεί σθεναρά τον παίκτη του, δηλώνοντας πως αυτό είναι το στιλ του και δεν πρέπει με τίποτα να το αλλάξει.

Είπαμε: η Ιστορία έχει πάντα δίκιο.