Λιγότερο από το μηδέν

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τα κείμενα όσων χάρηκαν στο Ίντερνετ για τον καρκίνο που εμφάνισε ο Σταύρος Θεοδωράκης και έστειλαν τις κατάρες τους, καθώς και για όσους τον κατηγόρησαν επειδή τόλμησε να πάει σε ιδιωτικό νοσοκομείο για να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται να συμπαθείς κάποιον πολιτικό αρχηγό για να μην γράψεις τέτοια κείμενα, χρειάζεται στοιχειώδης ανθρωπιά απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις. Το ότι αυτά τα κείμενα γράφονται εις βάρος κάποιου που δεν έχει καν ασκήσει εξουσία (ώστε όσοι εκσφενδονίζουν τις κατάρες ή του επιτίθενται να θεωρούν ότι τους έκανε κάτι κακό με τις πράξεις του και να το χρησιμοποιήσουν ως δήθεν δικαιολογία) είναι δευτερεύον, αλλά όχι ασήμαντο αφού τονίζει το μέγεθος της αδικαιολόγητης ηθικής τους ανυπαρξίας.

Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αυτό το θλιβερό προνόμιο: να αποκαλύπτουν πράγματα που σε παλιότερες εποχές δεν θα τολμούσε κανείς δημόσια να γράψει. Να δείχνουν ποιος είναι ο καθένας. Από εκεί και πέρα, καλά έκαναν οι Γιατροί χωρίς Σύνορα που αποδοκίμασαν το εμετικό ποστάρισμα του πρώην μέλους τους, καλά κάνουν και όλοι όσοι απομακρύνουν από κοντά τους ή από τα δίκτυά τους εκείνους που γράφουν αντίστοιχης ποιότητας κείμενα.

Στο τραγούδι του «Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση», από το καταπληκτικό cd με διασκευές «Ξενοδοχείο», ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδάει:

«Και εξίστασαι ειπείν σε εαυτώ,

μα πως βρέθηκα εδώ.

Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό,

αυτό το σπίτι, τι να σημαίνει.

Και εξίστασαι,

η λεωφόρος που να πηγαίνει.

Και εξίστασαι ειπείν σε εαυτώ,

βαδίζω σωστά, βαδίζω στραβά.

Κι από μέσα η φωνή επαυξάνει,

Θεέ μου, τι έχω κάνει».

Μακάρι να το άκουγαν και να το καταλάβαιναν περισσότεροι.

https://www.youtube.com/watch?v=I6kOFwfb-Oo