Ένα απλό, λαϊκό, Παναθηναϊκό αγόρι

Εγώ πρέπει να σας πω ότι χάρηκα με την τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Όχι βέβαια με την ουσία όσων είπε, αλλά χάρηκα επειδή βρήκα την απάντηση σε μια απορία που είχα για καιρό.

Για να σας εξηγήσω την απορία μου, αντιγράφω τις παρακάτω γραμμές από πρόσφατο κείμενο του Γιώργου Παπαδόπουλου-Τετράδη (του «Καιρού» στην παλιά Ελευθεροτυπία):

«Πουθενά στην Ευρώπη δεν αναλαμβάνει την ηγεσία μιας χώρας ένας άνθρωπος που δεν έχει στοιχειώδεις γνώσεις κανενός αντικειμένου οικονομίας, πολιτικής, διπλωματίας, στρατηγικής, διαχείρισης, παιδείας, άμυνας, γεωπολιτικής, τεχνολογίας».

Επειδή τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς, η απορία μου ήταν σε τι θα μπορούσε να είναι καλός ο Τσίπρας. Εντάξει, δεν έχει δουλέψει ποτέ, οπότε μπορεί να αδυνατεί να δουλέψει (ακόμα κλαίγεται επειδή έκατσε σε μια σάλα με το σακάκι του για 17 ώρες για να διαπραγματευτεί για την πατρίδα του, μιλάμε για τον νέο Κολοκοτρώνη δηλαδή) αλλά ΑΝ δούλευε, τι θα μπορούσε να κάνει καλά;

Το ανακάλυψα στην συνέντευξη, εκεί που άρχισε να δίνει ρεσιτάλ λέγοντας ότι «κάνει τον σταυρό του για το πλεόνασμα» (ξέχασε πως είναι άθεος), ότι «Σιγά ρε παιδιά» που περνάει ζόρικα ο κόσμος, αφού ο ίδιος κυκλοφόρησε και είδε κόσμο να πηγαίνει βόλτα πασχαλιάτικα, και ότι «ο Μητσοτάκης και ο Βρούτσης κυβερνούσαν 40 χρόνια και τα έκαναν, άντε να μην πω πως τα έκαναν» (ο Μητσοτάκης είναι 49 χρονών και ο Βρούτσης 53, άρα κυβερνούν από τα 9 και τα 13 τους, αντίστοιχα, την χώρα). Όλες αυτές οι λαϊκές εκφράσεις (ο σταυρός, το σιγά ρε παιδιά, άντε να μην πω τώρα) που ήταν προφανώς προβαρισμένες πριν από τη συνέντευξη είχαν τον ξεκάθαρο στόχο να κάνουν όσους θεατές δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν να νιώσουν καλά. Πως ο πρωθυπουργός είναι ένας απ’ αυτούς, ένα απλό λαϊκό παιδί. Άρα τους λέει αλήθεια και στα υπόλοιπα, δεν τους λέει παραμύθια του κακού καιρού.

Κάπου εκεί λοιπόν, ακούγοντάς τον, συνδύασα τα λόγια του στο μυαλό μου με το ότι ο Τσίπρας είναι φανατικός Παναθηναϊκός και συνειδητοποίησα τι δουλειά θα έκανε εξαιρετικά: θα γινόταν Έλληνας αθλητικογράφος.

Οι Έλληνες αθλητικογράφοι, με κάποιες μόνο φωτεινές εξαιρέσεις, πιστεύουν πως χρέος τους είναι να ρίξουν όσο περισσότερο παραμύθι μπορούν στα μυαλά των αναγνωστών (όπως ο Τσίπρας στα μυαλά των ψηφοφόρων) για να συνεχίσουν οι αναγνώστες να τους διαβάζουν (και τον Τσίπρα να τον ψηφίζουν).

Δεν ξέρω αν διαβάσατε τον τελευταίο μήνα αναλύσεις Ελλήνων αθλητικογράφων για τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού με την Φενερμπαχτσέ στην Ευρωλίγκα (και δεν έχει σημασία ότι μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, τα ίδια ισχύουν για όλες τις μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα).

Πολύ συνοπτικά, για να μην κουράσω, η Φενέρ:

- έχει πολύ μεγαλύτερο προϋπολογισμό από τον Παναθηναϊκό

- έχει πολύ πιο ομοιογενή ομάδα από τον Παναθηναϊκό, αφού στήνεται επί 4 χρόνια τώρα

- έχει ως προπονητή τον Ομπράντοβιτς, έναν από τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ

- προέρχεται από μια καταπληκτική περυσινή χρονιά, όπου διέλυσε σχεδόν τους πάντες και έχασε την Ευρωλίγκα στον τελικό στην παράταση

- έχει μεγαλύτερο κίνητρο από τον Παναθηναϊκό, αφού το Final Four γίνεται φέτος στην Τουρκία, οπότε έχει ακόμα μεγαλύτερες πιθανότητες, με όλο τον κόσμο στο πλευρό της, να σηκώσει την κούπα.

- έκανε μόλις μία λιγότερη νίκη από τον Παναθηναϊκό όλη τη χρονιά, παίζοντας με σοβαρές απουσίες και τραυματισμούς (και όλοι αυτοί οι παίχτες ήταν πια έτοιμοι). 

Με βάση τα παραπάνω, ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα περίμενε ότι η ελληνική ομάδα κινδυνεύει να φάει τόσο ξύλο όσο ο Τσακαλώτος κάθε φορά που περνάει τα σύνορα για διαπραγματεύσεις.

Αντί γι’ αυτό, τι συμπέραναν οι Έλληνες αθλητικογράφοι στις αναλύσεις τους πριν τα παιχνίδια; Ότι «είναι η μεγάλη ευκαιρία του Παναθηναϊκού», ότι «μπορεί να ξορκίσει το φάντασμα του Ομπράντοβιτς», ότι «ο Παναθηναϊκός δίκαια θεωρείται φαβορί», ότι, ότι, ότι.

Και βέβαια, ο Παναθηναϊκός έφαγε ένα 3-0 στο κεφάλι και αποχαιρέτησε την Ευρωλίγκα, με τους «ντοπαρισμένους» από τους αθλητικογράφους οπαδούς να μένουν άλαλοι γι’ αυτό που έβλεπαν. Σαν τους ντοπαρισμένους από τον Τσίπρα ψηφοφόρους που έφαγαν 80 δις επιπλέον χρέος και 12 δις επιπλέον μέτρα στο κεφάλι, εκεί που ετοιμαζόντουσαν να δουν τη Μέρκελ να σέρνεται πίσω από τον ηγέτη Αλέξη.

Ο πολιτικός Τσίπρας και οι Έλληνες αθλητικογράφοι κυνηγούν τον επιούσιο, θέλουν να επιβιώσουν. Ζυγίζουν τους πελάτες τους και τους πουλάνε τα παραμύθια που τους αρέσουν.