Να ξέρουμε τι λέμε

Προχθές, ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή ήμουν ξύπνιος, εδώ στο σπίτι μου στην Αυστραλία, για πολύ καλό λόγο – επειδή το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος K. Βενιζέλος» μου έκανε την μεγάλη τιμή να με ανακηρύξει εταίρο του, και έπρεπε να συνδεθούμε μέσω skype για να πω δυο λόγια, ως αντιφώνηση.

Αυτά που είπα μπορεί να τα διαβάσει όποιος θέλει σε επόμενο post που θα ανεβάσω σήμερα, αλλά πριν περάσω σε αυτά θέλω να πω κάτι άλλο.

Διάβασα τις δηλώσεις του υπουργού κ. Πολάκη στο μνημόσυνο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Δήλωσε πως «το μήνυμα που στέλνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι να παλέψουμε και σήμερα να βγάλουμε τη χώρα από την μέγγενη των μνημονίων και της επιτροπείας».

Στέκομαι σε αυτή τη δήλωση, διότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος κανένα τέτοιο μήνυμα δεν στέλνει. Όχι επειδή ο Βενιζέλος θα ήθελε τα μνημόνια, βέβαια – ίσα ίσα, ήθελε μια όσο το δυνατόν ισχυρότερη Ελλάδα και γι’ αυτό πάλευε διαρκώς. Αλλά ο Βενιζέλος κατανοούσε το μέγεθος της Ελλάδας, και επεδίωκε να στέκεται η χώρα πάντα δίπλα στους ισχυρούς, για να έχει μέλλον. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύτηκε την Ελλάδα ως Κούβα και Βενεζουέλα της Μεσογείου και επέλεξε και ως αντιπολίτευση και αρχικά ως κυβέρνηση την απόλυτη σύγκρουση με τους ευρωπαίους εταίρους, το κήρυγμα μίσους εις βάρος τους, μας πήγε στο τραγικό δημοψήφισμα, και τελικά όταν φτάσαμε στον γκρεμό αναγκάστηκε να αποδεχτεί μέτρα δέκα φορές χειρότερα και βαρύτερα για τον λαό, αφού πλέον ούτε εμπιστοσύνη ούτε καλή διάθεση υπήρχε από τους εταίρους (από όσους διέθεταν καλή διάθεση βέβαια, διότι υπάρχουν και εκείνοι που δεν μας γούσταραν εξαρχής).

Αν ο Βενιζέλος ζούσε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο μεγαλύτερος πολιτικός εχθρός του.

Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από κείμενο του κ. Νίκου Παπαδάκη, γενικού διευθυντή του ιδρύματος «Ελευθέριος Βενιζέλος» στα Χανιώτικα Νέα πριν λίγες μέρες. Εξηγεί το πώς ο Βενιζέλος έστησε το 1928-1932 ξανά την κατεστραμμένη υγεία της χώρας και το ανύπαρκτο ασφαλιστικό σύστημα στα πόδια τους. Όπως θα δείτε, τα έκανε όλα σε συνεχή συνεργασία με τους ισχυρούς ξένους, γι’ αυτό άλλωστε, όπως είχα γράψει εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2017/02/blog-post_16.html τον Βενιζέλο μια ζωή διάφοροι «υπερπατριώτες» τον έλεγαν προδότη.

Γράφει, ο κ. Παπαδάκης:

«Ουσιαστικά, το μοναδικό πλεονέκτημα της χώρας ήταν ο πρωθυπουργός της που, επικεφαλής μιας ισχυρής και σταθερής κυβέρνησης, ενέπνεε εμπιστοσύνη στους ξένους χωρίς τη βοήθεια των οποίων ήταν αδύνατη η ανόρθωση της υγείας. Η Οργάνωση Υγείας της Κοινωνίας των Εθνών (Κ.τ.Ε.) ήταν ο πρώτος διεθνής οργανισμός που ανταποκρίθηκε στην παράκληση της κυβέρνησης για βοήθεια και μια ομάδα ειδικών υγειονομικών ταξίδεψε στην Ελλάδα και διαπίστωσε την άθλια κατάσταση της υγείας και τη μεγάλη ανάγκη για επείγοντα μέτρα. Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση πέτυχε τη συμπαράσταση του ιδρύματος Ροκφέλερ, που προσέφερε σημαντική οικονομική και υλικοτεχνική βοήθεια καθώς και υποτροφίες. Από τη συνεργασία αυτή ξεπήδησε το 1929 η Υγειονομική Σχολή Αθηνών (σήμερα Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας), ένας θεσμός με καθοριστικό ρόλο στον εκσυγχρονισμό του υγειονομικού συστήματος της χώρας. Η νέα σχολή, που σε πρώτη φάση απαρτίστηκε από αλλοδαπούς επιστήμονες και είχε πρώτο διευθυντή τον Άγγλο υγιεινολόγο Νόρμαν Γουάιτ, έγινε δεκτή με μια καχύποπτη οπισθοδρομικότητα και αντιμετώπισε σφοδρές αντιδράσεις από την Ιατρική Σχολή και ιατρικούς συλλόγους» … «Η απόπειρα του Βενιζέλου για ριζική αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος στηρίχθηκε και πάλι στους ξένους. Το ίδιο το νομοσχέδιο ίδρυσης του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ) καταρτίστηκε στη Γενεύη και στην Πράγα τον Μάιο του 1932 και η μελέτη βιωσιμότητας εκπονήθηκε από τον διευθυντή κοινωνικών ασφαλίσεων της Τσεχοσλοβακίας».

Ένα μήνυμα στέλνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος με την πολιτική του παρακαταθήκη: το μήνυμα της διαρκούς συμπόρευσης, με όρους αξιοπρέπειας φυσικά, με εκείνους που μπορούν να εξασφαλίσουν ότι θα υπάρχει μέλλον για την χώρα. Όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, τα προβλήματα, οι συχνά μεγάλες αδικίες και οι τρικλοποδιές που θα συναντήσουμε στην διαδρομή αυτή.