Η Ελλάδα έχει τόσα πολλά που μας πληγώνουν. Έχει όμως και τις απίθανες ομορφιές της και τις μεγάλες καθημερινές στιγμές ανάμεσα στους ανθρώπους της.
Ένας άνθρωπος που φαίνεται εδώ και χρόνια να μην αντιλαμβάνεται τίποτα καλό στην χώρα είναι ο κύριος Χρήστος Γιανναράς, που κατακεραυνώνει τους πάντες, χωρίς να βρίσκει να πει για άνθρωπο μισή καλή κουβέντα.
Ε, λοιπόν σε πρόσφατο κείμενό του στην Καθημερινή (http://www.kathimerini.gr/896065/opinion/epikairothta/politikh/to-shmera-erxetai-apo-to-x8es), άλλαξε ρότα – βρήκε κάτι που του άρεσε, επιτέλους!
Βρήκε να πει καλή κουβέντα, για το βιβλίο της Αθηνάς Κακούρη «Τα δύο βήτα» που αναφέρεται στον εθνικό διχασμό, τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον Βενιζέλο, και καταλήγει (το βιβλίο) πως για όλα φταίει ο Βενιζέλος.
Ο Γιανναράς ξεκινάει το κείμενό του προσπαθώντας, όπως όλοι οι ατάλαντοι άνθρωποι, να παραστήσει τον ψύχραιμο και αντικειμενικό, μας λέει πως παντού παραμονεύει ο διχασμός στη χώρα, πως δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε κάποιες κοινές παραδοχές ιστορικής αυτοσυνειδησίας, μια βάση κοινωνικής συνοχής. Και αφού έτσι νομίζει πως έχει «προστατευθεί» του ξεφεύγει το κείμενο (η έλλειψη ταλέντου που λέγαμε) και αρχίζει να βρίζει κανονικά τον Βενιζέλο. Μόνο πεζοδρομιακές εκφράσεις δεν λέει – ούτε οι πιο ακραίοι φιλοβασιλικοί σήμερα δεν ονειρεύονταν να διαβάσουν τέτοιο κείμενο. «Αρρωστημένος εγωιστής», «αδίστακτος δοξομανής» που εξαιτίας του «έχασε τα ερείσματα της ιστορικής του ύπαρξης ο ελληνισμός», «αυτουργός της αυτεξευτελιστικής αυτοχειρίας μας», «στυγνός δικτάτορας». Τον ενοχλούν τα αγάλματα του Βενιζέλου, ότι το όνομά του έχει δοθεί σε δρόμους και στο αεροδρόμιο, και δηλώνει πως η τριετία 1917-1920 (τότε που η Ελλάδα έγινε γεωγραφικά μεγαλύτερη από ποτέ και είχε φτάσει να κοιτάζει στα μάτια τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις) ήταν μια «εφιαλτική» τριετία (προφανώς αναφέρεται χωρίς να το λέει στους διωγμούς εις βάρος των βασιλικών που έγιναν τότε, οι οποίοι ήταν βεβαίως τραγικοί, μόνο που ξεχνάει ότι έγιναν ως αντίποινα στους φοβερούς διωγμούς των βενιζελικών που είχαν προηγηθεί).
Νωρίτερα, στο κείμενο, ο Γιανναράς χαρακτηρίζει τους βενιζελικούς ιστορικά ηττημένους. Αυτό ούτε οι βασιλικοί δεν το ήξεραν, τους ενημέρωσε μόλις ο Γιανναράς και ενθουσιάστηκαν που έμαθαν εκατό χρόνια μετά ότι κέρδισαν, ζουν μεγάλες στιγμές, σκέφτονται να κάνουν τρελά πάρτι χτυπώντας τατού “The king is back” - και δεν θα εννοούν τον Λεμπρόν.
Το μόνο που ξεχνάει να γράψει ο Γιανναράς, στο τέλος του κειμένου του, με κεφαλαία bold γράμματα είναι «ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ!».
Τελειώνει κανείς το κείμενο και επιστρέφει πίσω, στην αρχή του άρθρου του Γιανναρά.
Εκεί που λέει ότι ενώ θα έπρεπε να έχουμε κοινές παραδοχές ιστορικής αυτοσυνειδησίας, «κάθε ιδεολογικό γκρουπούσκουλο έχει τη δική του ανάγνωση και ερμηνεία της Iστορίας».
Μερικές φορές, σε μικρές-μικρές φρασούλες, ακόμα και οι ατάλαντοι άνθρωποι έχουν δίκιο.
No comments:
Post a Comment