Η δεύτερη ευκαιρία - Μάρτιος 2017

Όπως είχα γράψει εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/10/blog-post_26.html) αποφάσισα, 16 χρόνια μετά την πρώτη μου ποιητική συλλογή που είχε τίτλο «Ο Μυθοποιός», να δημοσιεύσω την 2η ποιητική μου συλλογή στο πολύ φιλόξενο λογοτεχνικό περιοδικό Fractal.

Τα ποιήματα δημοσιεύονται σε τετράδες, και η τετράδα των ποιημάτων του Μαρτίου δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες, εδώ: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichronis-koutsakis/

Για όσους θέλουν να διαβάσουν τα ποιήματα των προηγούμενων μηνών, τα links ακολουθούν.

Οκτώβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-poems/

Νοέμβριος: http://fractalart.gr/koutsakis-4-poems/

Δεκέμβριος: http://fractalart.gr/4-poems-polichronis-koutsakis/

Ιανουάριος: http://fractalart.gr/polichronis-koutsakis-4-poems/

Φεβρουάριος: http://fractalart.gr/tessera-poiimata-tou-polichroni-koutsaki/

Κολοσσιαίες μπαρούφες για πολλά likes

Να ξεκινήσουμε από τα εύκολα: η δήλωση του Ντάισελμπλουμ, με την οποία ουσιαστικά είπε ότι οι χώρες του νότου, γενικώς και αορίστως, έφαγαν τα λεφτά που χρωστάνε σε αλκοόλ και γυναίκες είναι απολύτως απαράδεκτη και αν είχε λίγη τσίπα θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί. Ο λόγος που δεν παραιτείται είναι ότι έκανε την δήλωση για πολύ συγκεκριμένο λόγο: το κόμμα του τάπωσε στις πρόσφατες εκλογές στην Ολλανδία, και θέλει να ανεβάσει την δημοτικότητά του απευθυνόμενος στο κοινό της χώρας του που δεν γουστάρει τους «κακούς Νότιους». Και ο τύπος αυτός δεν έχει κανένα πρόβλημα να χωρίζει τους Ευρωπαίους σε καλούς και κακούς, αρκεί να επιζήσει πολιτικά.

Να συνεχίσουμε με τα εύκολα: η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σία Αναγνωστοπούλου έγραψε στο Facebook κείμενο για τον Ντάισελμπλουμ, υπογράφοντας ως «μια πουτάνα του νότου». Σε απάντηση, ο διευθυντής της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης έγραψε «Η Αναγνωστοπούλου πιο εύκολα θα περνούσε για τσατσά παρά για πουτάνα του Νότου». Δεν νομίζω να εξεπλάγη κανείς από το επίπεδο της απάντησης. Όποιος έχει ζήσει τους συνδικαλιστές φοιτητές/νεολαίους όλων των κομμάτων στα ελληνικά πανεπιστήμια ξέρει ότι οι περισσότεροι (όχι όλοι) εξ αυτών έχουν ακριβώς αυτό το επίπεδο. Και γίνονται συνδικαλιστές για να χωθούν στο κόμμα και να ζουν από αυτό μια ζωή. Καλό είναι να θυμόμαστε πως ο πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, το μόνο που έκανε πριν γίνει πρωθυπουργός είναι να συνδικαλίζεται. Οπότε έχουν role model να ακολουθήσουν.

Αλλά να πάμε και στα λιγότερο εύκολα: στο κείμενο της Σίας Αναγνωστοπούλου που έκανε ντόρο. Υπέγραψε, λοιπόν, η Σία το κείμενό της στο Facebook ως «μια πουτάνα του νότου», επειδή τάχα συμπέρανε από την ατάκα του Ντάισελμπλουμ ότι «οι Νότιες είναι λίγο ως πολύ "πουτάνες" (άβουλα πλάσματα που τρέφονται από τους απολίτιστους)». Φυσικά, η ατάκα του Ντάισελμπλουμ, όσο άθλια κι αν είναι, δεν λέει τίποτα τέτοιο. Αν κάποιος σου πει, π.χ., «ξέρω πως στην Ελλάδα παίζετε καλό μπάσκετ», μάλλον δεν εννοεί πως εσύ είσαι ο Σπανούλης, σωστά; Αλλά η Σία πήρε την δήλωση του Ντάισελμπλουμ, έκανε ένα τεράστιο λογικό άλμα που την συνέφερε, βάφτισε από μόνη της όλες τις γυναίκες της νότιας Ευρώπης τάχα μου «πουτάνες» και το πόσταρε στο Facebook για να την γεμίσουν με likes οι γυναίκες που θα νιώσουν προσβεβλημένες και να την προβάλλουν τα ειδησεογραφικά sites, χωρίς να κάνουν τον κόπο να αναλύσουν πως αυτό που γράφει είναι μια κολοσσιαία μπαρούφα μόνο και μόνο για να προμοτάρει τον εαυτό της.

Αλλά, θα μου πείτε, η Σία πρόλαβε όσο ήταν αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας της χώρας να μας διδάξει, με δηλώσεις της, πως ο υπεύθυνος για τον εθνικό διχασμό είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος και πως οι καταλήψεις είναι καλό πράγμα.

Σε αυτό θα δίσταζε;

Ένας σπουδαίος άνθρωπος, μια φοβερή ομιλία

"Θα μιλήσουμε για ένα θέμα αδιάφορο, ασήμαντο, έως και διασκεδαστικό: για τον θάνατο νέων παιδιών".
"Ο θάνατος των ανθρώπων δεν προέρχεται από παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας εξ αμελείας, προέρχεται από κακουργήματα εξ αλητείας. Και αν κάποιος πάει να δυσανασχετήσει με το "αλητείας" θα βάλω τη λέξη "πρόθεσης". Και να σας πω πόσο εύκολα βγαίνει η πρόθεση; Ότι πριν ξεκινήσω να μπεκροπιώ τις τσικουδιές έχω κατά νου ότι θα πέσει η δυνατότητά μου, άρα έχω ενδεχόμενη πρόθεση να κλείσω ένα σπίτι".
"Κανείς δεν συγκλονίστηκε με την έκρηξη της Πόρσε, απλώς ήταν εντυπωσιακό και το προσέξαμε. Συγκλονιστική είναι η επόμενη μέρα. Που δυο άνθρωποι είχαν στο ίδιο φέρετρο την κόρη τους, 33 χρονών, και το εγγονάκι τους, 3 χρονών, που ήταν επιλογή των συγγενών να μπει στο ίδιο φέρετρο με την μαμά το παιδί για να μην φοβάται στην διαδρομή"
"Τα πρόστιμα του ΚΟΚ είναι το τελευταίο εργαλείο μου για ν' αναχαιτίσω τη μαγκιά, την αρκουδιά, την επιθετικότητα, την αλητεία του καθενός".
Κάντε τον κόπο να ακούσετε αυτή την φοβερή ομιλία που έδωσε ο Ιαβέρης στα Χανιά, για την οδηγική συμπεριφορά: http://hania.news/2017/03/16/52757/

Το "Δεν είσαι εδώ" στην βραχεία λίστα για το βραβείο εφηβικού βιβλίου της ΙΒΒΥ

Είναι μεγάλη μου τιμή να είμαι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά υποψήφιος για το βραβείο εφηβικού βιβλίου του ελληνικού τμήματος της ΙΒΒΥ (πέρυσι για το "Μια ανάσα μόνο", φέτος για το "Δεν είσαι εδώ" με το οποίο έκλεισε η "Τριλογία της Κρήτης"). Καλή επιτυχία σε όλους τους εξαιρετικούς υποψήφιους:

http://www.greekibby.gr/products5.php?wh=1&lang=1&the1id=17&the2id=19&theid=19&open1=17&open2=19

Ένα ωραίο ξενύχτι

Όπως έγραψα στο προηγούμενο post λοιπόν, προχθές ξενύχτησα για πολύ καλό λόγο, αφού έπρεπε να κάνω την αντιφώνηση κατά την ανακήρυξή μου ως εταίρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος K. Βενιζέλος». Ελπίζω ότι το skype και η κάμερα του λάπτοπ μου εξασφάλισαν αρκετή απόσταση ώστε να μην φαίνεται το πόσο συγκινημένος ήμουν.

Ακολουθεί η αντιφώνησή μου, για όποιον ενδιαφέρεται να την διαβάσει:

Ως παιδί μεγαλωμένο μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, έμαθα ελάχιστα για τον Βενιζέλο στο σχολείο. Ακόμα και τα λίγα παραπάνω που έμαθα ως Χανιώτης, που το σπίτι μου απείχε λίγες εκατοντάδες μέτρα από το δικό του, δεν έφταναν για να μπορώ να σταθώ σε οποιαδήποτε συζήτηση τον αφορούσε. Το ίδιο ίσχυε για όλους σχεδόν τους συνομηλίκους μου. Σε μια χώρα όμως όπου τα δανεικά λεφτά έμοιαζαν να κρέμονται από τα κλαδιά των δέντρων, εκεί γύρω στο 2001, αυτό δεν φαινόταν να είναι και μεγάλο πρόβλημα για την γενιά μου, ούτε για τις μεγαλύτερες γενιές – ποιος ν’ ασχοληθεί με τον Βενιζέλο όταν χτυπάει το τηλέφωνό του τακτικά, από τις τράπεζες που θέλουν να του προσφέρουν το καινούργιο διακοποδάνειο;

Ήμουν τυχερός για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι είχα μόλις γνωρίσει, χάρη στα βιβλία μου που είχαν εκδοθεί μέχρι τότε, κάποιους πολύ σημαντικούς ανθρώπους του ελληνικού πολιτισμού αλλά και πολύ σημαντικούς ανθρώπους σκέτο. Ανθρώπους που ένιωθα δέος και μόνο επειδή καθόμουν στο ίδιο τραπέζι μαζί τους. Πιάναμε κουβέντα για πολλά θέματα, ανάμεσα στα οποία και η πολιτική, και όταν αναφέρθηκε 2-3 φορές το όνομα του Βενιζέλου άρχισα να νιώθω περίεργα. Ήξερα τόσο λίγα γι’ αυτόν ώστε η άγνοιά μου ήταν ενοχλητική για μένα – αν με ρωτούσαν οι καινούργιοι μου φίλοι οτιδήποτε ουσιώδες, δεν θα ήξερα να το απαντήσω.

Ο δεύτερος λόγος που ήμουν τυχερός ήταν ότι, χάρη στους γονείς μου, είχα στο σπίτι μου μια μεγάλη βιβλιοθήκη που περιείχε άφθονα βιβλία και περιοδικά που μιλούσαν για τον Βενιζέλο, την εποχή και την δράση του.

Έτσι άρχισα να διαβάζω.

Κι όσο διάβαζα, τόσο περισσότερο γοητευόμουν αλλά και τόσο περισσότερο μου γεννιούνταν ερωτήσεις για τις σημαντικές στιγμές της πολιτικής του διαδρομής και της προσωπικής του ζωής. Επειδή κανένα από τα βιβλία που διάβασα δεν μπορούσε να μου απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις, προσπάθησα να τις απαντήσω εγώ μέσα από το θεατρικό έργο που έγραψα αρχικά και τιμήθηκε με κρατικό βραβείο από το υπουργείο Πολιτισμού και από το μυθιστόρημα που έγραψα στην συνέχεια, για την ζωή του Ελευθέριου Βενιζέλου. Και στα δύο έργα έμεινα όσο κοντύτερα μπορούσα στην ιστορική αλήθεια, προσθέτοντας την μυθοπλασία μόνο στα «ανεξήγητα» για μένα κομμάτια της ζωής του. Νιώθω πολύ χαρούμενος που το «Όταν ήταν ευτυχισμένος», που εκδόθηκε το 2013, αγαπήθηκε από πολύ κόσμο – ενημερώθηκα μάλιστα πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη ότι η 3^η έκδοση εξαντλήθηκε και ετοιμάζεται η 4^η έκδοση. Νιώθω πολύ χαρούμενος επειδή ελπίζω ότι η συνεχιζόμενη επιτυχία του βιβλίου θα δώσει την ευκαιρία να γοητευτούν από το μυαλό και την δράση, από τους θριάμβους αλλά και τα λάθη του μεγαλύτερου Έλληνα πολιτικού κι άλλοι αναγνώστες, οι οποίοι μπορεί στην συνέχεια να αναζητήσουν κι άλλες πηγές για τον Βενιζέλο.

Να πω, κλείνοντας, το εξής. Λόγω της έντασης της δεκαετίας 1910-1920, με τις τεράστιες επιτυχίες του Βενιζέλου αλλά και τον εθνικό διχασμό, πολλοί βάζουν σε δεύτερη μοίρα την τετραετία 1928-1932. Για μένα, η τετραετία αυτή της διακυβέρνησης του Βενιζέλου, με την Ελλάδα διαλυμένη και την παγκόσμια οικονομία σε κρίση, είναι η σημαντικότερη σε πολιτικό έργο τετραετία που έχει ζήσει η χώρα τον τελευταίο αιώνα. Και καλό θα είναι τώρα μέσα στην κρίση οι σημερινοί μας πολιτικοί όλων των κομμάτων να μελετήσουν εκείνη την τετραετία, ώστε να διδαχθούν από αυτήν. Ο λαός έχει τεράστιες ευθύνες για το ποιους επιλέγει να τον κυβερνήσουν, αλλά έχει και την ανάγκη να αρθούν οι ηγέτες του πάνω από τους εαυτούς τους, για να τον καθοδηγήσουν. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έκανε πράξη, στο μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής του διαδρομής, αυτό που έγραψε ο Ελύτης: «κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».

Ευχαριστώ πολύ το ίδρυμα για την μεγάλη τιμή που μου κάνει σήμερα, της οποίας ελπίζω ότι θα φανώ αντάξιος. 

Να ξέρουμε τι λέμε

Προχθές, ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή ήμουν ξύπνιος, εδώ στο σπίτι μου στην Αυστραλία, για πολύ καλό λόγο – επειδή το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος K. Βενιζέλος» μου έκανε την μεγάλη τιμή να με ανακηρύξει εταίρο του, και έπρεπε να συνδεθούμε μέσω skype για να πω δυο λόγια, ως αντιφώνηση.

Αυτά που είπα μπορεί να τα διαβάσει όποιος θέλει σε επόμενο post που θα ανεβάσω σήμερα, αλλά πριν περάσω σε αυτά θέλω να πω κάτι άλλο.

Διάβασα τις δηλώσεις του υπουργού κ. Πολάκη στο μνημόσυνο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Δήλωσε πως «το μήνυμα που στέλνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι να παλέψουμε και σήμερα να βγάλουμε τη χώρα από την μέγγενη των μνημονίων και της επιτροπείας».

Στέκομαι σε αυτή τη δήλωση, διότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος κανένα τέτοιο μήνυμα δεν στέλνει. Όχι επειδή ο Βενιζέλος θα ήθελε τα μνημόνια, βέβαια – ίσα ίσα, ήθελε μια όσο το δυνατόν ισχυρότερη Ελλάδα και γι’ αυτό πάλευε διαρκώς. Αλλά ο Βενιζέλος κατανοούσε το μέγεθος της Ελλάδας, και επεδίωκε να στέκεται η χώρα πάντα δίπλα στους ισχυρούς, για να έχει μέλλον. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύτηκε την Ελλάδα ως Κούβα και Βενεζουέλα της Μεσογείου και επέλεξε και ως αντιπολίτευση και αρχικά ως κυβέρνηση την απόλυτη σύγκρουση με τους ευρωπαίους εταίρους, το κήρυγμα μίσους εις βάρος τους, μας πήγε στο τραγικό δημοψήφισμα, και τελικά όταν φτάσαμε στον γκρεμό αναγκάστηκε να αποδεχτεί μέτρα δέκα φορές χειρότερα και βαρύτερα για τον λαό, αφού πλέον ούτε εμπιστοσύνη ούτε καλή διάθεση υπήρχε από τους εταίρους (από όσους διέθεταν καλή διάθεση βέβαια, διότι υπάρχουν και εκείνοι που δεν μας γούσταραν εξαρχής).

Αν ο Βενιζέλος ζούσε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο μεγαλύτερος πολιτικός εχθρός του.

Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε ένα απόσπασμα από κείμενο του κ. Νίκου Παπαδάκη, γενικού διευθυντή του ιδρύματος «Ελευθέριος Βενιζέλος» στα Χανιώτικα Νέα πριν λίγες μέρες. Εξηγεί το πώς ο Βενιζέλος έστησε το 1928-1932 ξανά την κατεστραμμένη υγεία της χώρας και το ανύπαρκτο ασφαλιστικό σύστημα στα πόδια τους. Όπως θα δείτε, τα έκανε όλα σε συνεχή συνεργασία με τους ισχυρούς ξένους, γι’ αυτό άλλωστε, όπως είχα γράψει εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2017/02/blog-post_16.html τον Βενιζέλο μια ζωή διάφοροι «υπερπατριώτες» τον έλεγαν προδότη.

Γράφει, ο κ. Παπαδάκης:

«Ουσιαστικά, το μοναδικό πλεονέκτημα της χώρας ήταν ο πρωθυπουργός της που, επικεφαλής μιας ισχυρής και σταθερής κυβέρνησης, ενέπνεε εμπιστοσύνη στους ξένους χωρίς τη βοήθεια των οποίων ήταν αδύνατη η ανόρθωση της υγείας. Η Οργάνωση Υγείας της Κοινωνίας των Εθνών (Κ.τ.Ε.) ήταν ο πρώτος διεθνής οργανισμός που ανταποκρίθηκε στην παράκληση της κυβέρνησης για βοήθεια και μια ομάδα ειδικών υγειονομικών ταξίδεψε στην Ελλάδα και διαπίστωσε την άθλια κατάσταση της υγείας και τη μεγάλη ανάγκη για επείγοντα μέτρα. Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση πέτυχε τη συμπαράσταση του ιδρύματος Ροκφέλερ, που προσέφερε σημαντική οικονομική και υλικοτεχνική βοήθεια καθώς και υποτροφίες. Από τη συνεργασία αυτή ξεπήδησε το 1929 η Υγειονομική Σχολή Αθηνών (σήμερα Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας), ένας θεσμός με καθοριστικό ρόλο στον εκσυγχρονισμό του υγειονομικού συστήματος της χώρας. Η νέα σχολή, που σε πρώτη φάση απαρτίστηκε από αλλοδαπούς επιστήμονες και είχε πρώτο διευθυντή τον Άγγλο υγιεινολόγο Νόρμαν Γουάιτ, έγινε δεκτή με μια καχύποπτη οπισθοδρομικότητα και αντιμετώπισε σφοδρές αντιδράσεις από την Ιατρική Σχολή και ιατρικούς συλλόγους» … «Η απόπειρα του Βενιζέλου για ριζική αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος στηρίχθηκε και πάλι στους ξένους. Το ίδιο το νομοσχέδιο ίδρυσης του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ) καταρτίστηκε στη Γενεύη και στην Πράγα τον Μάιο του 1932 και η μελέτη βιωσιμότητας εκπονήθηκε από τον διευθυντή κοινωνικών ασφαλίσεων της Τσεχοσλοβακίας».

Ένα μήνυμα στέλνει ο Ελευθέριος Βενιζέλος με την πολιτική του παρακαταθήκη: το μήνυμα της διαρκούς συμπόρευσης, με όρους αξιοπρέπειας φυσικά, με εκείνους που μπορούν να εξασφαλίσουν ότι θα υπάρχει μέλλον για την χώρα. Όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, τα προβλήματα, οι συχνά μεγάλες αδικίες και οι τρικλοποδιές που θα συναντήσουμε στην διαδρομή αυτή.

Κριτική από το περιοδικό Crime Scene για το Αθηναϊκό Μπλουζ - Review of Athenian Blues by Crime Scene Magazine

Μόλις δημοσιεύτηκε η κριτική του αγγλικού περιοδικού Crime Scene, το οποίο ευχαριστώ πολύ, για το Αθηναϊκό Μπλουζ. Γράφει ότι είναι αναζωογονητικό να βρίσκεις στο βιβλίο έναν εκτελεστή με αίσθηση του χιούμορ, ότι το πρώτο βιβλίο της σειράς του Στράτου Γαζή είναι συναρπαστικό, γεμάτο ανατροπές και ότι τα κοφτερά παραλειπόμενα της ελληνικής κρίσης, που προβάλλονται στο βιβλίο, το τοποθετούν σταθερά στην παράδοση των αστυνομικών βιβλίων που εξελίσσονται σε μεγαλουπόλεις και έχουν πολιτικές προεκτάσεις.

Οι υπόλοιπες κριτικές που έχουν δημοσιευτεί μέχρι σήμερα για το βιβλίο, σε Αγγλία και ΗΠΑ (όπου εκδίδεται τον Απρίλιο), βρίσκονται στο site του εκδότη μου, Bitter Lemon Press, εδώ: https://www.bitterlemonpress.com/blogs/press-reviews/athenian-blues-reviews

I would like to thank Andre Paine and Crime Scene Magazine for the review of Athenian Blues, in the issue of the magazine which has just been published. According to the review, "it is refreshing to find an executioner with a sense of humour", the book is "a compelling, twisty start to the series", "while the trenchant asides on the Greek crisis put Athenian Blues firmly in the tradition of urban crime with a political edge".

The rest of the reviews of Athenian Blues, from the UK and USA (where it will be published in April) can be found in the website of Bitter Lemon Press: https://www.bitterlemonpress.com/blogs/press-reviews/athenian-blues-reviews

Κάκο-μοίρη (με τον τόνο στο «κά»)

Κάποιοι αγαπημένοι φίλοι μου έχουν πατεντάρει μια διαφορετική εκφορά της λέξης «κακομοίρης». Καθώς λένε την λέξη, την «σπάνε» σε δύο κομμάτια και τονίζουν στο πρώτο μισό το «κά». Δοκιμάστε το, όπως το έχω γράψει στον τίτλο του σημερινού κειμένου. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, αν θες πραγματικά να έχει αντίκτυπο η λέξη.

Το σκέφτηκα αυτό, βλέποντας την συνέντευξη ενός αμερικάνου καθηγητή πανεπιστημίου, που ζει στην Νότια Κορέα. Επειδή θεωρείται ειδικός στα θέματα της χώρας, τον κάλεσαν για συνέντευξη από το BBC, και την ώρα της συνέντευξης μπήκαν μέσα τα παιδιά του – το ένα από τα δύο μάλιστα μωρό. Όπως θα δείτε στο βίντεο, αρχικά σπρώχνει το ένα παιδί του χωρίς να γυρίσει να το κοιτάξει, και όταν μπαίνει η γυναίκα του, γονατιστή και απίστευτα αγχωμένη, για να πάρει μέσα τα παιδιά εκείνος κλείνει τα μάτια του σε αποδοκιμασία λες και έχει γίνει έγκλημα καθοσιώσεως (ο όρος προέρχεται από το Βυζάντιο, σημαίνει προσβολή του προσώπου του αυτοκράτορα). Παρακάτω μπορείτε να δείτε το βίντεο, διάρκειας ενός λεπτού. Και μην ξεχνάτε, τον τόνο στο «κά».

https://www.youtube.com/watch?v=uLzDCgv7kDk

Με την Άντζι

Μια χώρα κατεστραμμένη, με κατοίκους που νιώθουν να μην έχουν ελπίδα, με νέους που ψάχνουν οποιαδήποτε ευκαιρία για να φύγουν στο εξωτερικό.

Μια διαπραγμάτευση που βρίσκεται σε εξέλιξη, που δεν κλείνει εδώ και μήνες, και όταν κλείσει, σύμφωνα με ομολογία της ίδιας της κυβέρνησης θα τσακίσει κι άλλο τους φτωχότερους, με μείωση του αφορολόγητου και μείωση συντάξεων.

Χημικά χθες στους δρόμους, από τα ΜΑΤ, για να αντιμετωπίσουν τους αγρότες.

Μια γυναίκα έβαλε χθες τις φωνές στον πρωθυπουργό, ρωτώντας τον αν μπορεί ο ίδιος να ζήσει με 400 Ευρώ το μήνα.

Μέσα σε όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της χώρας μπήκε στο Twitter, ξημερώματα. Μπήκε στο twitter για να τρολάρει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή η Μπαρτσελόνα πέταξε την Παρί Σεν Ζερμέν έξω από το Champions League (ο Κ. Μητσοτάκης είχε προβλέψει ότι μπορεί η Παρί να πάρει το Champions League). Μπήκε τα ξημερώματα, με την χώρα του στο χείλος του γκρεμού, για να γράψει πανηγυρίζοντας στον αντίπαλό του, δημοσίως, ότι η Παρί θα πάρει το Champions League όσο η ΝΔ θα πάρει τις εκλογές.

Μιλάμε για τον ίδιο πρωθυπουργό της χώρας που έκανε πλακίτσα στη Βουλή πριν λίγες μέρες λέγοντας ότι το μόνο πρόβλημα με όσα κάνει ο υπουργός Οικονομικών Ε. Τσακαλώτος είναι ότι είναι γκαντέμης επειδή πήγε σε παιχνίδι του ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟΚ έχασε.

Αυτές είναι οι τοποθετήσεις του πρωθυπουργού για όσα συμβαίνουν.

Τοποθετήσεις που ταιριάζουν με την άγνοιά του ότι η Λέσβος και η Μυτιλήνη δεν είναι διαφορετικά νησιά, ή με την άλλη του τοποθέτηση ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στις χώρες.

Τοποθετήσεις που φανερώνουν πόσο λάθος κάνουν όσοι του αποδίδουν τάχα μου περίπλοκα σχέδια για να μας βγάλει από την ΕΕ στο μέλλον. Πιθανόν να υπάρχουν σύμβουλοί του που σκέφτονται περίπλοκα ή μακιαβελικά, δεν το ξέρω.

Αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός φροντίζει δημοσίως να επιβεβαιώνει το βάθος της σκέψης του σε κάθε ευκαιρία.

Ευτυχώς, όπως απέδειξε η πρόσφατη τοποθέτηση υπέρ της κυβέρνησης από την Άντζι Σαμίου, ένα κομμάτι του λαού συνεχίζει να στηρίζει τον ηγέτη του, όσο κι αν αυτός μας προσβάλλει όλους με όσα κάνει.

Υιοθετούν, προφανώς, το μεγάλο σουξέ της Άντζι, «πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά».

Ένα άλλο ανθρώπινο είδος

Έχω μια θεωρία, που επιβεβαιώνεται καθημερινά εδώ και δυο χρόνια και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας. Η τελευταία της επιβεβαίωση ήρθε πριν λίγες μέρες, με τις δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας και κυβερνητικού εκπροσώπου Δημήτρη Τζανακόπουλου. Ο οποίος δήλωσε, για πρόσφατη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, ότι με την συνέντευξή του παραχώρησε «διαπιστευτήρια υποταγής στους δανειστές».

Εγώ δεν ξέρω τι θα κάνει ο Μητσοτάκης αν και όταν κυβερνήσει – δεν είμαι μάντης. Ξέρω όμως ότι όταν είσαι εκπρόσωπος της τωρινής κυβέρνησης που εκχώρησε την δημόσια περιουσία της χώρας για 99 χρόνια!!! (μέχρι το 2115, αρχές του 22^ου αιώνα) στους δανειστές, το να δηλώνεις επαναστάτης και να λες ότι οι αντίπαλοί σου είναι υποταγμένοι απλώς δεν είναι φυσιολογικό. Δεν μπορεί δηλαδή οποιοσδήποτε άνθρωπος να το ξεστομίσει αυτό, και μάλιστα απόλυτα ψύχραιμος, σοβαρός, φαινομενικά σίγουρος γι’ αυτό που λέει.

Όπως δεν μπορεί με όλο αυτό που ζούμε να βγαίνει υπουργός και να λέει ότι του δίνουν συγχαρητήρια για τις νέες υπέρογκες εισφορές οι εργαζόμενοι, και ότι θέλουν να πληρώνουν και παραπάνω εισφορές στο κράτος. Δεν μπορεί να βγαίνει υπουργός και να λέει πως δεν υπάρχουν πια στην Ελλάδα άνθρωποι που ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια. Δεν μπορεί να βγαίνει υπουργός και να λέει πως οι πρόσφυγες απλώς λιάζονται στις πλατείες. Δεν μπορεί να βγαίνει υπουργός και να λέει πως κόβει ώρες από βασικά μαθήματα στο δημοτικό, με συνέπεια να κάνουν λιγότερες ώρες μάθημα τα παιδιά στην Ελλάδα απ’ ότι στα σχολεία της Αφρικής, επειδή «τα κουράζουμε τα παιδιά» και δεν πρέπει να κουράζονται. Δεν μπορεί να βγαίνει υπουργός και να αποκαλεί τα μάρμαρα του Παρθενώνα «Ελγίνεια» και να απολύει την Αμάλ Κλούνι (την οποία δεν πλήρωνε το κράτος, αλλά Έλληνας του εξωτερικού) επειδή λέει δεν πρέπει, τάχα να κυνηγήσουμε το θέμα δικαστικά για να μην χάσουμε στο δικαστήριο (σημειωτέον, ότι οι Άγγλοι δεν διαθέτουν καν επίσημο χαρτί για την ιδιοκτησία τους). Δεν μπορεί να υπογράφει την παραχώρηση των αεροδρομίων ένας υπουργός που ωρυόταν εις βάρος της παραχώρησης, αλλά τώρα τα παραχωρεί ο ίδιος «με πολύ πόνο» όπως λέει, και μετά βγαίνει και υπόσχεται, πριν λίγες μέρες, με την χώρα στον γκρεμό, όχι μόνο 13^η αλλά και 14^η σύνταξη!

Έχω λοιπόν μια θεωρία, εγώ που έχω σε άθλια εκτίμηση τους περισσότερους από τους παλιούς πολιτικούς που πέρασαν από την χώρα από το 1981 ως και το 2014. Η θεωρία μου είναι ότι οι υπουργοί αυτής εδώ της κυβέρνησης δεν μοιάζουν με τους παλιούς. Οι υπουργοί αυτής εδώ της κυβέρνησης, οι άνθρωποι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ξεστομίσουν το οτιδήποτε, όσο κι αν αυτό προσβάλλει την στοιχειώδη λογική, όσο κι αν αυτό που δηλώνουν είναι αντίθετο με όσα βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια, ανήκουν σε διαφορετικό ανθρώπινο είδος. Είναι σαν το ανέκδοτο που μπαίνει η γυναίκα στην κρεβατοκάμαρα, βλέπει τον άντρα της επί το έργον με άλλη γυναίκα κι εκείνος ατάραχος της λέει: «δεν είναι αυτό που νομίζεις» και σηκώνεται όρθιος, ψύχραιμος, για να την πείσει ότι της λέει αλήθεια.

Διαφορετικό ανθρώπινο είδος. Δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, έχουν μια τελείως διαφορετική ψυχοσύνθεση από όλους που είχαμε δει στο παρελθόν.

Διαφορετικό ανθρώπινο είδος. Ένα είδος που καλό είναι να αρχίσει να μας φοβίζει.

Είναι κακό πράγμα να μην έχεις ταλέντο

Η Ελλάδα έχει τόσα πολλά που μας πληγώνουν. Έχει όμως και τις απίθανες ομορφιές της και τις μεγάλες καθημερινές στιγμές ανάμεσα στους ανθρώπους της.

Ένας άνθρωπος που φαίνεται εδώ και χρόνια να μην αντιλαμβάνεται τίποτα καλό στην χώρα είναι ο κύριος Χρήστος Γιανναράς, που κατακεραυνώνει τους πάντες, χωρίς να βρίσκει να πει για άνθρωπο μισή καλή κουβέντα.

Ε, λοιπόν σε πρόσφατο κείμενό του στην Καθημερινή (http://www.kathimerini.gr/896065/opinion/epikairothta/politikh/to-shmera-erxetai-apo-to-x8es), άλλαξε ρότα – βρήκε κάτι που του άρεσε, επιτέλους!

Βρήκε να πει καλή κουβέντα, για το βιβλίο της Αθηνάς Κακούρη «Τα δύο βήτα» που αναφέρεται στον εθνικό διχασμό, τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον Βενιζέλο, και καταλήγει (το βιβλίο) πως για όλα φταίει ο Βενιζέλος.

Ο Γιανναράς ξεκινάει το κείμενό του προσπαθώντας, όπως όλοι οι ατάλαντοι άνθρωποι, να παραστήσει τον ψύχραιμο και αντικειμενικό, μας λέει πως παντού παραμονεύει ο διχασμός στη χώρα, πως δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε κάποιες κοινές παραδοχές ιστορικής αυτοσυνειδησίας, μια βάση κοινωνικής συνοχής. Και αφού έτσι νομίζει πως έχει «προστατευθεί» του ξεφεύγει το κείμενο (η έλλειψη ταλέντου που λέγαμε) και αρχίζει να βρίζει κανονικά τον Βενιζέλο. Μόνο πεζοδρομιακές εκφράσεις δεν λέει – ούτε οι πιο ακραίοι φιλοβασιλικοί σήμερα δεν ονειρεύονταν να διαβάσουν τέτοιο κείμενο. «Αρρωστημένος εγωιστής», «αδίστακτος δοξομανής» που εξαιτίας του «έχασε τα ερείσματα της ιστορικής του ύπαρξης ο ελληνισμός», «αυτουργός της αυτεξευτελιστικής αυτοχειρίας μας», «στυγνός δικτάτορας». Τον ενοχλούν τα αγάλματα του Βενιζέλου, ότι το όνομά του έχει δοθεί σε δρόμους και στο αεροδρόμιο, και δηλώνει πως η τριετία 1917-1920 (τότε που η Ελλάδα έγινε γεωγραφικά μεγαλύτερη από ποτέ και είχε φτάσει να κοιτάζει στα μάτια τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις) ήταν μια «εφιαλτική» τριετία (προφανώς αναφέρεται χωρίς να το λέει στους διωγμούς εις βάρος των βασιλικών που έγιναν τότε, οι οποίοι ήταν βεβαίως τραγικοί, μόνο που ξεχνάει ότι έγιναν ως αντίποινα στους φοβερούς διωγμούς των βενιζελικών που είχαν προηγηθεί).

Νωρίτερα, στο κείμενο, ο Γιανναράς χαρακτηρίζει τους βενιζελικούς ιστορικά ηττημένους. Αυτό ούτε οι βασιλικοί δεν το ήξεραν, τους ενημέρωσε μόλις ο Γιανναράς και ενθουσιάστηκαν που έμαθαν εκατό χρόνια μετά ότι κέρδισαν, ζουν μεγάλες στιγμές, σκέφτονται να κάνουν τρελά πάρτι χτυπώντας τατού “The king is back” - και δεν θα εννοούν τον Λεμπρόν.

Το μόνο που ξεχνάει να γράψει ο Γιανναράς, στο τέλος του κειμένου του, με κεφαλαία bold γράμματα είναι «ΖΗΤΩ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ!».

Τελειώνει κανείς το κείμενο και επιστρέφει πίσω, στην αρχή του άρθρου του Γιανναρά.

Εκεί που λέει ότι ενώ θα έπρεπε να έχουμε κοινές παραδοχές ιστορικής αυτοσυνειδησίας, «κάθε ιδεολογικό γκρουπούσκουλο έχει τη δική του ανάγνωση και ερμηνεία της Iστορίας».

Μερικές φορές, σε μικρές-μικρές φρασούλες, ακόμα και οι ατάλαντοι άνθρωποι έχουν δίκιο.