Ούτε με τα φράγκα, ούτε μόνο με την καρδιά

To web έχει γεμίσει με πύρινα κείμενα από δύο αντιμαχόμενες «παρατάξεις»: εκείνη που ουσιαστικά δεν θέλει να φιλοξενούμε μετανάστες/πρόσφυγες στην Ελλάδα, και εκείνη που ουσιαστικά θέλει να φιλοξενήσουμε όσους κι αν έρθουν. Και οι δύο απόψεις είναι καταστροφικές, και δυστυχώς τείνουν να τραβήξουν αρκετό κόσμο με το μέρος της η κάθε μία, όπως συμβαίνει με κάθε τι ακραίο εν καιρώ κρίσης.

Πάμε στην πρώτη άποψη: κανένας μετανάστης/πρόσφυγας στην Ελλάδα, λοιπόν. Έχουμε κρίση, τι να κάνουμε αφού κι εμείς είμαστε φτωχοί, τι να κάνουμε αφού θα πληγεί ο τουρισμός που είναι η μόνη σοβαρή πηγή εσόδων της χώρας, τι να κάνουμε, τι να κάνουμε… Να σας πω τι να κάνουμε, αν υιοθετήσουμε αυτή την άποψη. Να πάμε στο διάολο, γιατί δεν θα είμαστε πια άνθρωποι. Όταν βλέπεις νεκρά μωρά και παιδιά να ξεβράζονται από την θάλασσα. Όταν βλέπεις γονείς να παρακαλάνε να περάσουν τα παιδιά τους τα σύνορα κι ας τους στείλουν εκείνους πίσω στους βομβαρδισμούς της Συρίας. Όταν βλέπεις την εικόνα του Ομράν που χθες έχασε και τον δεκάχρονο αδερφό του που ήταν βαριά τραυματισμένος, όταν τα βλέπεις όλα αυτά και αντί να γονατίζει η ψυχή σου σκέφτεσαι πως οι Ομράν αυτού του κόσμου μπορεί να σου διώξουν μερικούς τουρίστες, ε τότε τράβα να κάνεις παρέα με τον Νότη τον Σφακιανάκη που πιστεύει πως οι πρόσφυγες είναι πάμπλουτοι και μας κοροϊδεύουν, και στο τσακίρ κέφι πήγαινε και να τους τρομοκρατήσεις ή να πλακώσεις στο ξύλο γονείς και παιδάκια σαν τον Ομράν, παρέα με την Χρυσή Αυγή.

Πάμε στην δεύτερη άποψη, αυτήν που ουσιαστικά υποστηρίζει και η τραγική κυβέρνηση της Ελλάδας: να φιλοξενήσουμε όσους κι αν έρθουν, αυτό είναι το ηθικό χρέος μας, μπροστά τους εξάλλου εμείς παραμένουμε πολύ προνομιούχοι, ακόμα και μέσα στην φτώχια μας. Η άποψη αυτή αντανακλά έναν από τους βασικούς λόγους κατάρρευσης της χώρας. Την αντίδραση σε κάθε τι οργανωμένο. Οργάνωση σημαίνει σχέδιο, αρχικά, και πειθαρχία στο σχέδιο, στη συνέχεια. Εμείς ανέκαθεν δεν γουστάρουμε τέτοια, είμαστε μάγκες εμείς οι Έλληνες, ελεύθερα πνεύματα, δεν χωράμε σε κανόνες, βρίσκουμε λύσεις στην πορεία. Κολοκύθια τούμπανα βρίσκουμε, κι ένα μάτσο χάλια έχουμε καταντήσει με τις μαγκιές και τις εξυπνάδες μας.

Αν συνεχίσουν να έρχονται τεράστιοι αριθμοί προσφύγων στην Ελλάδα, η χώρα θα γίνει αβίωτη για τους Έλληνες – ήδη είναι οριακά βιώσιμη για πολλούς. Αβίωτη όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και για λόγους ασφάλειας. Ο πεινασμένος (επειδή δεν θα έχουμε την δυνατότητα να τον ταΐσουμε) πρόσφυγας θα ψάξει να βρει τρόπο για να φάει ο ίδιος και τα παιδιά του. Οποιονδήποτε τρόπο. Ο ανεξέλεγκτα μεγάλος αριθμός προσφύγων θα σημαίνει αυτομάτως και αδυναμία φύλαξής τους. Φυσικά οι περισσότεροι θα είναι μια χαρά άνθρωποι, αλλά αρκεί ελάχιστοι να «ξεφύγουν» για να ξεκινήσουν βιασμοί και δολοφονίες – και έχουμε ήδη ζήσει τέτοια μεμονωμένα περιστατικά.

Όταν τα λες όλα αυτά σε υποστηρικτές του «να έρθουν όλοι να τους φροντίσουμε» και σου απαντούν πως η λύση είναι να βγούμε στους δρόμους με τις ντουντούκες μαζί με τους πρόσφυγες και να απαιτήσουμε λεφτά από τον παγκόσμιο καπιταλισμό, τότε καταλαβαίνεις πόσες πιθανότητες επιτυχίας έχει η «όσα πάνε κι όσα έρθουν» οπτική τους. Και για να το γράψω και λίγο πιο χοντρά, άλλα περιθώρια για παπαρολογίες σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε. Ούτε εμείς, ούτε οι καημένοι οι πρόσφυγες αν θέλουμε πραγματικά να τους βοηθήσουμε. Εκτός αν το όνειρο ορισμένων είναι να ζούμε όλοι μαζί, κι εμείς και οι πρόσφυγες, δυστυχισμένοι.

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα μας έμαθαν επί δεκαετίες να απεχθανόμαστε την υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία. Αφού είχες τον «πατερούλη» που ψήφιζες για να σε «φτιάξει» στο τριτοκοσμικό δημόσιο, πού να μπλέκεις τώρα με αναλύσεις, στόχους, μεθοδολογίες, αξιολογήσεις και φτου κι απ’ την αρχή. Αυτά είναι βάρβαρα πράγματα, δεν είναι για μας. Όμως μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί οποιοδήποτε πρόβλημα, όπως και το προσφυγικό. Με ξεκάθαρες ερωτήσεις και μελετημένες απαντήσεις. Απαντήσεις που η κυβέρνηση δεν έχει, μόνο μισόλογα λέει, και το χειρότερο είναι πως και να είχε, δεν θα την πίστευε κανείς. Μετά από τόσα ψέματα, ποιος εμπιστεύεται οποιονδήποτε υπουργό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να του οργανώσει το μέλλον του;

Οι ερωτήσεις είναι πολύ συγκεκριμένες: Πόσους πρόσφυγες αντέχει να φιλοξενήσει η χώρα σε σχέση με το μέγεθος και την οικονομία της; Πού θα φτιαχτούν τα hotspots και γιατί θα επιλεγούν τα συγκεκριμένα μέρη; Πώς θα εξασφαλιστούν τα χρήματα (από Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση ή από ιδιώτες) ώστε να προσφέρουμε σε όσους πρόσφυγες φιλοξενούμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης; Για πόσο χρονικό διάστημα θα μείνουν οι πρόσφυγες εκεί – υπάρχει ορίζοντας ή για αόριστο χρόνο και «βλέπουμε»; Πώς θα φυλάσσονται; Υπάρχει δυνατότητα απορρόφησης ενός ποσοστού των προσφύγων σε δουλειές (π.χ. αγροτικές); Αν ναι, πώς θα οργανωθεί και θα παρακολουθείται αυτή η απορρόφηση;

Όσο πιο ζόρικα γίνονται τα πράγματα στον πλανήτη, τόσο πιο επικίνδυνο είναι να χειρίζονται την τύχη της χώρας ανίκανοι ερασιτέχνες που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Το προσφυγικό δεν αντιμετωπίζεται με την καρδιά μόνο, ούτε βέβαια με την προσήλωση στα φράγκα. Αντιμετωπίζεται με τεχνοκρατικό σχέδιο και με πειθαρχία στο σχέδιο. Άλλος τρόπος για να προχωρήσει ένας άνθρωπος ή μια χώρα δεν υπάρχει.