Η αληθινή επανάσταση

Χρόνια πολλά σε όλους όσοι γιορτάζουν, σήμερα.

Επέστρεψε λοιπόν η Άννα Κορακάκη με δύο μετάλλια, το ένα χρυσό, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και βρήκε την παράγκα όπου έκανε προπόνηση γκρεμισμένη και το υλικό που είχε μέσα για να προπονείται εξαφανισμένο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι έχοντες οποιουδήποτε είδους εξουσία στην Ελλάδα συμπεριφέρονται έτσι σε όσους αξίζουν πολύ. Και, να σας πω και κάτι: παρόλο που είναι άσχημο για τον ίδιο τον άνθρωπο που αξίζει, αυτό που παθαίνει σε βάθος χρόνου δεν είναι τόσο σημαντικό.

Επειδή οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν τόσο, στην πραγματικότητα κάνουν κάτι πολύ μεγαλύτερο από την πρωτιά που φέρνουν. Δείχνουν τον δρόμο για την επανάσταση των καλών παιδιών, μια επανάσταση που είναι πολύ άγρια. Ο λόγος είναι ότι δεν συμβαίνει στους δρόμους, δεν έχει συνθήματα ούτε καυγάδες με άλλους ανθρώπους. Συμβαίνει μέσα σε κάθε άνθρωπο, όταν καταλαβαίνει πού υστερεί, και τα βάζει με τον εαυτό του για να γίνει πολύ καλύτερος. Οι εσωτερικές επαναστάσεις είναι άλλωστε οι μόνες που φέρνουν αποτέλεσμα.

Αντίστοιχη και πολύ χειρότερη συμπεριφορά από αυτήν που τώρα ζει η Άννα Κορακάκη είχε ζήσει ο μυθικός Νίκος Γκάλης, πριν χρόνια – είχα γράψει πρώτη φορά γι’ αυτόν και το πώς έδειξε τον δρόμο για την επανάσταση των καλών παιδιών εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2013/05/h.html

Η Άννα Κορακάκη στην πραγματικότητα είναι «παιδί» του Γκάλη. Όπως έγραψε και τραγούδησε και ο Διονύσης Σαββόπουλος:

Κι όλοι εμείς μέσα στη ζάλη

με μια θολή προοπτική

να η σημασία του Νίκου Γκάλη

ό, τι νικάει είναι από `κεί.