Ούφο με σκούφο

Δεύτερη φορά, μέσα σε δέκα χρόνια, με το στόμα ανοιχτό, να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται.

Η πρώτη ήταν το 2006, μέσα στον καναδέζικο χειμώνα. Πήγαμε με την Δέσποινα στον οδοντίατρο (δεν είχαμε ξαναπάει, στον Καναδά), πληρώσαμε στην γραμματεία, η γραμματέας πάτησε ένα κουμπί στον υπολογιστή και μου είπε: «ωραία, έστειλα μόλις την βεβαίωση της συναλλαγής στην ασφαλιστική σας εταιρία». Έχοντας ζήσει σκηνές απείρου κάλλους με το ΤΣΜΕΔΕ, όπου έπρεπε να τους πηγαίνω ατέλειωτα χαρτιά που έμπαιναν σε κάτι στοίβες και κάποτε ίσως να πληρωνόσουν μέρος των ιατρικών εξόδων σου, την ρώτησα τι άλλο έπρεπε να κάνω. Με κοίταξε με περιέργεια: «Τι εννοείτε; Τίποτα άλλο», μου είπε χαμογελαστά, όπως χαμογελάμε στους ανθρώπους που συμπαθούμε παρά το χαμηλό IQ τους. To ίδιο βράδυ, όταν επέστρεψα σπίτι, μπήκα στο ηλεκτρονικό σύστημα της τράπεζας με την οποία συνεργαζόμουν, για να δω κάτι στην πιστωτική μου. Έμεινα να κοιτάζω την οθόνη. Τα λεφτά από την ασφαλιστική εταιρία είχαν μπει στον λογαριασμό μου! Την ίδια μέρα!

Η δεύτερη φορά ήταν προχθές. Είχα υποβάλλει ηλεκτρονικά την φορολογική μου δήλωση, εδώ, μέσα στον αυστραλιανό πλέον χειμώνα (έριξε και χαλάζι). Ήξερα ότι θα χρειαστούν 2 με 3 εβδομάδες για να μου απαντήσει η αυστραλιανή εφορία αν χρειάζεται κάποιο άλλο χαρτί ή αν όλα ήταν εντάξει. Μέσα σε τέσσερις ημέρες, Σάββατο πρωί!! τα χρήματα που έπρεπε να πάρω ως επιστροφή μπήκαν στον λογαριασμό μου. Και τρεις μέρες μετά έλαβα και την επίσημη ειδοποίηση, στην οποία αφού με ευχαριστεί το Αυστραλιανό κράτος για την καταβολή των φόρων, μου παρουσιάζει σε μία σελίδα πόσο ήταν το χρέος της Αυστραλίας πέρυσι, πόσο είναι φέτος, ποιο είναι το ποσό που πλήρωσε το κράτος σε τόκους πέρυσι για το χρέος του, και, κυρίως, μου εξηγεί αναλυτικά, πόσα δολάρια ακριβώς από τα λεφτά που μου κρατήθηκαν ως φόροι πήγαν σε κοινωνικές παροχές, πόσα σε παιδεία, υγεία, άμυνα, ενέργεια, πολιτισμό, δημόσια τάξη, μεταναστευτικά θέματα.

Χάρηκα που και τα δύο περιστατικά έγιναν χειμώνα, την εποχή που τακτικά κυκλοφορώ με τον σκούφο μου. Έτσι ώστε, όταν μένω με το στόμα ανοιχτό, ως Έλληνας που δεν έχω συνηθίσει να γίνονται τα στοιχειώδη με ανθρώπινο, αξιοπρεπή τρόπο, να είμαι πραγματικά ένα ούφο με σκούφο.