H Ιστορία έχει πάντα δίκιο

Δύο κείμενα σήμερα – επειδή το δεύτερο είναι πολύ θυμωμένο, σκέφτηκα το πρώτο να είναι για την μεγάλη αγάπη μου, το μπάσκετ.

Πριν λίγες μέρες, ένας από τους μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες που έπαιξαν ποτέ, ο Κόμπι Μπράιαντ, τελείωσε την εκπληκτική του καριέρα με έναν απίθανο τρόπο: βάζοντας, στα 38 του χρόνια, 60 πόντους και χαρίζοντας την νίκη στους Λέικερς απέναντι στην Γιούτα. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά τον Κόμπι στο χιονισμένο Τορόντο τον Φλεβάρη του 2008 – είχε βάλει τότε 46 πόντους στους καημένους τους Ράπτορς, με σχεδόν 70% ευστοχία, σε ένα καταπληκτικό παιχνίδι.

Την ίδια μέρα με το «αντίο» του Κόμπι, οι Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς έκαναν νέο ρεκόρ νικών στην ιστορία του ΝΒΑ, τελειώνοντας την σεζόν με 73 νίκες και 9 μόλις ήττες.

Επειδή η κάθε γενιά θέλει να νιώθει πως η δική της φουρνιά ειδώλων είναι η σπουδαιότερη που υπήρξε ποτέ, άρχισε με αφορμή τα δύο παραπάνω γεγονότα ξανά η συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος σούτινγκ γκαρντ στην Ιστορία (Τζόρνταν ή Κόμπι) και για το ποια ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ιστορία (Σικάγο Μπουλς 1995-1996 ή Γκόλντεν Στέιτ).

Και οι δύο απαντήσεις (λυπάμαι, νεότερη γενιά) είναι πολύ εύκολες: Τζόρνταν και Μπουλς.

Για τόσους μα τόσους πολλούς λόγους:

-        Ο ίδιος ο Κόμπι έχει παραδεχτεί το οφθαλμοφανές, ότι κόπιαρε όσο καλύτερα μπορούσε το παιχνίδι του Τζόρνταν. Η κόπια δεν μπορεί ποτέ να είναι καλύτερη από το πρωτότυπο.

-        Το λένε οι αριθμοί. 6 πρωταθλήματα ως απόλυτος πρωταγωνιστής ο Τζόρνταν, 5 πρωταθλήματα ο Μπράιαντ, εκ των οποίων μόνο στα 2 ήταν πρωταγωνιστής – στα υπόλοιπα 3 συμμετείχε ως «δεύτερο βιολί» του Σακίλ ο’ Νιλ.

-        Συνεχίζουν να το λένε οι αριθμοί. Μέσος όρος πόντων κανονικής περιόδου:

Τζόρνταν 30,1 (ο μεγαλύτερος μέσος όρος στην Ιστορία), Μπράιαντ 25. Μέσος όρος πόντων στα πλέι-οφ: Τζόρνταν 33,4 (και πάλι ο μεγαλύτερος μέσος όρος στην Ιστορία), Μπράιαντ 25,6. Ποσοστά ευστοχίας συνολικά σε κανονική περίοδο και πλέι-οφ: ισοπαλία στα τρίποντα, μακράν καλύτερος ο Τζόρνταν σε δίποντα και βολές. Ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα, κοψίματα, μακράν καλύτερος ο Τζόρνταν σε όλα.

-        Καλύτερος παίκτης της χρονιάς (MVP) στην κανονική περίοδο: 5 φορές ο Τζόρνταν, μία φορά ο Μπράιαντ.

-        10 φορές πρώτος σκόρερ της χρονιάς ο Τζόρνταν, 2 φορές ο Μπράιαντ.

-        Το 1988, χρονιά που ο Τζόρνταν ήταν πρώτος σκόρερ, δηλαδή καλύτερος επιθετικός παίκτης του πρωταθλήματος, αναδείχτηκε και καλύτερος αμυντικός παίκτης του πρωταθλήματος! Τρεις χρονιές συνολικά ήταν ο πρώτος σε κλεψίματα παίχτης του ΝΒΑ. Ο Κόμπι δεν έχει πλησιάσει καν τέτοια επιτεύγματα στην άμυνα.

-        Άσχετο με το ΝΒΑ, αλλά αξίζει να σημειωθεί και αυτό: ο Κόμπι πήγε απευθείας από το λύκειο στο ΝΒΑ. Ο Τζόρνταν πήγε στο πανεπιστήμιο (Νορθ Καρολάινα) και ως πρωτοετής χάρισε στην ομάδα του τον τίτλο, με καλάθι 17 δευτερόλεπτα πριν την λήξη.

-        Όσο για την σύγκριση των ομάδων (Μπουλς-Γουόριορς) εκεί πια τι να πει κανείς. Οι Μπουλς πήραν τα έξι πρωταθλήματά τους (ανάμεσά τους και εκείνο με το 72-10) απέναντι σε ομάδες που είχαν πολλούς από τους μεγαλύτερους παίκτες στην Ιστορία. Είχαν απέναντι τους τα πρώτα χρόνια τους Λέικερς του Μάτζικ, τους Σέλτικς του Μπερντ, τους Πίστονς του Τόμας, το Πόρτλαντ του Ντρέξλερ και τους Σανς του Μπάρκλεϊ, και μετά τους Ρόκετς του Χακίμ, του Ντρέξλερ και του Μπάρκλεϊ που ένωσαν τις δυνάμεις τους, τους Νικς του Γιούιν, τους Σπερς του Ρόμπινσον και του Έλιοτ, το Σιάτλ του Πέιτον και του Κεμπ, το Ορλάντο του Σακίλ, την Ιντιάνα του Ρέτζι Μίλερ και βέβαια την Γιούτα των Στόκτον-Μαλόουν. Και αυτές ήταν μόνο οι υπερομάδες! Υπήρχαν τρομεροί παίκτες και σε άλλες ομάδες – δεν έχω συμπεριλάβει στην παραπάνω λίστα τους Χοκς του Ντομινίκ Ουίλκινς, τους Χιτ του Μούρνινγκ και του Χάρνταγουεϊ, το Σακραμέντο του Μιτς Ρίτσμοντ. Οι Γουόριορς είναι μια πολύ εντυπωσιακή ομάδα, χαίρεσαι να τους βλέπεις, αλλά στο σημερινό ΝΒΑ υπάρχουν όλες κι όλες έξι καλές ομάδες, και οι υπόλοιπες είναι παιδικές χαρές.

-        Να προσθέσουμε και το ότι σήμερα κάθε επαφή του αμυνόμενου με τον επιτιθέμενο είναι φάουλ; Στην εποχή των Μπουλς επιτρεπόταν το «ξύλο» στην άμυνα και το hand-checking, δηλαδή να σπρώχνει με το αριστερό χέρι ο αμυνόμενος των επιτιθέμενο ενώ με το δεξί παίζει κανονική άμυνα. Φανταστείτε τον Τζόρνταν στην σημερινή εποχή, χωρίς να επιτρέπεται ο αμυνόμενος να τον ακουμπήσει καν. Ή φανταστείτε τον Κάρι, που είναι κατηγορία φτερού, να τον κυνηγούν οι άγριοι αμυντικοί της δεκαετίας του ’90 και να δικαιούνται να τον σπρώχνουν για να τον βγάλουν εκτός πορείας.

Επιστρέφοντας όμως στον Τζόρνταν και στον Κόμπι, υπάρχει μια πολύ εντυπωσιακή σύμπτωση: τελείωσαν και οι δύο τις καριέρες τους (με Μπουλς και Λέικερς) απέναντι στην Γιούτα.

Και η σύμπτωση αυτή βοηθάει να δούμε πόσο δίκαιη είναι τελικά η Ιστορία. Το τέλος της καριέρας του Κόμπι ήρθε με την πολύ κακή φέτος ομάδα του αποκλεισμένη, τον ίδιο να σουτάρει το 60% των προσπαθειών γενικά και το 84% των τριπόντων της ομάδας του! και να χαιρετάει με μια εμφάνιση που απέδειξε για μια ακόμα φορά αυτό που πάντα ήταν: ένας πολύ ατομιστής μεν, αλλά τεράστιος παίκτης.

Το τέλος της καριέρας του Τζόρνταν στους Μπουλς το θυμόμαστε όλοι, αλλά βάζω και το βιντεάκι γιατί δεν χορταίνει κανείς να το βλέπει. Στο τελευταίο λεπτό του τελικού για το πρωτάθλημα, εκτός έδρας στην Γιούτα, βάζει δύο βολές, βάζει δίποντο, κλέβει την μπάλα, και σκοράρει, μένοντας με το χέρι ψηλά, παίρνοντας το έκτο του πρωτάθλημα. Και χαιρετάει αποδεικνύοντας ότι ήταν ο μεγαλύτερος παίκτης και ο μεγαλύτερος νικητής που είδαμε ποτέ, σε οποιοδήποτε άθλημα.

https://www.youtube.com/watch?v=8V_1ZxCN3nI