Σου άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά (2ο μέρος)

Έγραφα λοιπόν χθες, με αφορμή τον ανασχηματισμό στο υπουργείο Παιδείας, ότι σε αυτή τη χώρα άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά από αυτήν του Αλέξη Τσίπρα.

Και σκεφτόμουν, όσο το έγραφα, πως το χειρότερο δεν είναι το πόσο προκλητικός είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, στις δηλώσεις του. Το χειρότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι προκλητικός χωρίς να το θέλει. Του ξεφεύγουν τέρατα, όταν ανοίγει το στόμα του.

Θα θυμάστε την δήλωσή του το καλοκαίρι του 2015, μετά την διαπραγμάτευση (που μας κόστισε πάνω από 80 δις Ευρώ), όπου τόνισε, σαν να μας έλεγε κάτι καταπληκτικό, ότι διαπραγματεύτηκε επί 17 ώρες.

Του φάνηκε εξωφρενικό! Ξέρω τόσους ανθρώπους, σε Ελλάδα, Καναδά, Αυστραλία που χτυπούν τα 17ωρα για πλάκα, για να τα βγάλουν πέρα, και ο άνθρωπος που ζήτησε από τον ελληνικό λαό να του δώσει το μέλλον της χώρας και των παιδιών της στα χέρια του, παραπονέθηκε επειδή δούλεψε 17 ώρες για μία μέρα!

Πέρασε λοιπόν ο καιρός, και ήρθε η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και ο προχθεσινός ανασχηματισμός. Και τι είπε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, της Κυριακής, ο Αλέξης Τσίπρας στους υπουργούς του;

Τους είπε: «να ξενυχτήσουμε, αν χρειαστεί, για να είμαστε εντός χρονοδιαγραμμάτων».

Να ξενυχτήσουν, αν χρειαστεί! Οι μαθητές που δίνουν πανελλήνιες ξενυχτούν ήδη, πολλά βράδια, διαβάζοντας στα δεκαεπτά τους. Οι γονείς τους ξενυχτούν είτε για να τα βγάλουν πέρα με τις υποχρεώσεις τους, είτε από φόβο για το αύριο. Και ο πρωθυπουργός λέει στους ολοκαίνουργιους υπουργούς του, που διαχειρίζονται την τύχη της χώρας, να ρίξουν και κανένα ξενύχτι «αν χρειαστεί». Αν χρειαστεί!

Λογικό. Σε έναν άνθρωπο που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, το ξενύχτι ή η υπερωρία  μοιάζει να είναι κάτι υπεράνθρωπο, ηρωικό. Το παράλογο είναι ότι έγινε πρωθυπουργός.

Όσα στραβά κι αν έχει η χώρα, όσο λάθος κι αν πήρε τη ζωή της τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, της άξιζε μια καλύτερη αγκαλιά.