Δεν γουστάρω, ρε μεγάλε, ν’ αλλάξω

Τα πράγματα είναι αρκετά καθαρά, νομίζω, για όποιον θέλει να δει την πραγματικότητα κατάφατσα. Αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουν απέναντί τους τον καθρέφτη της κακιάς βασίλισσας, από την Χιονάτη. Ρωτάει ο Έλληνας τον καθρέφτη: «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο μεγαλύτερος μάγκας, μόρτης τύπος στον κόσμο, αυτός που δικαιούται να κάνει ότι γουστάρει;». Και ο καθρέφτης απαντάει: εσύ. Όπως είχε γράψει και ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης στο blog του (http://rasoulis.blogspot.gr/2010/03/blog-post_05.html): «Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω».

Παρένθεση: ελπίζω να μην διαβάσει πουθενά το blog του Μ. Ρασούλη ο υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς, που μισεί και το άκουσμα της λέξης «αριστεία», και συγχυστεί με τους αρχαίους Έλληνες. Κλείνει η παρένθεση.

Αφού λοιπόν ο Έλληνας είναι τόσο σπουδαίος, αφού ακόμα και για την σημερινή κατάντια του φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι, γιατί να αλλάξει; Σωστά; Μια χαρά είμαστε.

Τα παραδείγματα της καφρίλας που ρέει σαν καταρράχτης τριγύρω μας και φανερώνει το μελαγχολικό μας μέλλον είναι άπειρα. Να μερικά, της τελευταίας εβδομάδας, από την πολιτική και τον αθλητισμό, που φανερώνουν πολλά για το ποιοι είμαστε:

      1.    Δημοσκόπηση στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» για πρόθεση ψήφου και πολλά άλλα. Ερώτηση για τους κυβερνητικούς χειρισμούς για το μεταναστευτικό – μόλις 21% των απαντήσεων είναι θετικές. Ερώτηση για την αποφυλάκιση του Ξηρού – το 77% διαφωνεί. Ερώτηση για το έργο του Γιάνη Βαρουφάκη ως υπουργού Οικονομικών. Το 55% απαντάει ότι έχει θετική γνώμη. Μάλιστα.

Ας σκεφτούμε λίγο, ποιοτικά και συνδυαστικά, αυτές τις τρεις απαντήσεις. Όποιος είναι έστω και λίγο ενημερωμένος ξέρει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πει κανένα ψέμα στους Έλληνες ούτε για τις θέσεις του για το μεταναστευτικό, ούτε για το θέμα της αποφυλάκισης κρατουμένων για λόγους υγείας, ανεξάρτητα με το πόσο βαρύ είναι το έγκλημα που έχουν διαπράξει. Ήταν ξεκάθαρος ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτά τα θέματα και προεκλογικά, οπότε δεν μπορεί να τον ψέξει κανείς. Οπότε, τι σημαίνουν τα ποσοστά άνω του 75% που διαφωνούν με την πολιτική του σε αυτά τα θέματα; Σημαίνουν ότι σημαντικό ποσοστό αυτών που τον ψήφισαν για να κυβερνήσει ΔΕΝ νοιάζονται ούτε για το μεταναστευτικό ούτε για το ποιοι μένουν ή βγαίνουν από την φυλακή και για ποιο λόγο. Σημαίνουν, τα ποσοστά αυτά, ότι αρκετοί από όσους ψήφισαν την κυβέρνηση δεν έχουν ιδέα για το πρόγραμμά της, νοιάζονται μόνο για το ότι τους έταξε ότι θα βελτιώσει την οικονομική τους κατάσταση. Οπότε, μια εύκολη ερμηνεία είναι η κλασική που γνωρίζαμε εδώ και δεκαετίες, ότι δηλαδή αν τάξεις στον Έλληνα, ότι θα του δώσεις λεφτά, ότι θα τον «φτιάξεις» με κάποιον τρόπο, αυτός θα σε ψηφίσει, και για τα υπόλοιπα θέματα «δεν βαριέσαι αδελφέ, τι ψάχνεις τώρα». Ισχύει όμως αυτή η εξήγηση;

Ας πάμε στην τρίτη ερώτηση, για τον Γ. Βαρουφάκη. Το 55% κρίνει θετικά το έργο του ως υπουργού Οικονομικών. Να ρωτήσω κάτι: ποιο έργο; Μπορεί στο εγγύς μέλλον να πετύχει κάτι στην διαπραγμάτευση, θα το μάθουμε πολύ σύντομα αυτό. Όλοι πάντως το ευχόμαστε, παρά τα δυσοίωνα μηνύματα, παρά το ότι την ώρα που γίνονταν οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις των τελευταίων ημερών στο Brussels Group o κ. Βαρουφάκης αποφάσισε να πάει να χαλαρώσει στην Αίγινα για το τριήμερο. Αλλά, ξαναρωτάω, ποιο έργο, αυτή τη στιγμή που μιλάμε; Θα μου πείτε ότι είναι χαζή η ερώτηση που τίθεται στην δημοσκόπηση. Ναι, αλλά μπορεί κάποιος να διαλέξει και το «δεν ξέρω/δεν απαντώ». Εδώ, το 55% όσων συμμετείχαν στην δημοσκόπηση, άνθρωποι δηλαδή που όπως όλοι μας μέχρι στιγμής δεν έχουν πάρει αυξήσεις, δεν έχουν βάλει έξτρα λεφτά στην τσέπη από τότε που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουν πως θεωρούν θετικό το έργο του κ. Βαρουφάκη. Κι από τη στιγμή που έργο δεν υπάρχει ακόμα, είναι προφανές ότι αυτό που λένε είναι ότι γουστάρουν το αντισυμβατικό στιλ του. Γουστάρουν κυρίως ότι «την λέει» στους ευρωπαίους. Γουστάρουν ότι τους μπαίνει στο μάτι. Το ότι αυτή τη στιγμή, κατά ομολογία όλων (ακόμα και της κυβέρνησης) έχουμε μείνει χωρίς συμμάχους στην Ευρώπη, είμαστε στην γωνία, 18 από εκεί, μόνοι μας εμείς από εδώ, δεν μας προβληματίζει. Το ότι τρώνε μαζί οι υπόλοιποι 18 υπουργοί οικονομικών και ο δικός μας είναι ξεπαρεού στο ξενοδοχείο, μονάχος του και γράφει στο twitter «καλοδέχομαι το μίσος τους» δεν είναι πρόβλημα – είναι δείγμα της επαναστατικότητάς μας, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι ο κ. Βαρουφάκης ενσαρκώνει, με το καλό του ντύσιμο που είναι όμως ροκ και όχι «καθώς πρέπει», την ωραία του μηχανή, την άνετη ζωή του που δεν συνοδεύεται από υπερβολές με μπράβους να τον συνοδεύουν, τα άψογα αγγλικά του και την ατέλειωτη υπεροψία που βγάζει απέναντι στους ευρωπαίους ομολόγους του, το όνειρο του σύγχρονου Έλληνα. Του μάγκα, του μόρτη, που ήξερε και το lifestyle αλλά τώρα του το πήραν οι κακοί δανειστές, αλλά ξέρει και πολλά γύρω από την ζωή που τα αναλύει στα ορθάδικα που ακόμα γεμίζουν με τύπους που πίνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ καφέ. Τύπους που ο καθρέφτης τους λέει πόσο σπουδαίοι είναι. Οπότε, δεν έχει καν σημασία το αποτέλεσμα της δράσης του κ. Βαρουφάκη. Δεν είναι τα λεφτά, που απαιτεί πια ο Έλληνας – τα θέλει, αλλά δεν είναι η πρώτη του προτεραιότητα. Έχουμε περάσει στην φάση πλέον, εμείς οι ψηφοφόροι, που, αφού πουλάμε μούρη, νιώθουμε πως όλα πηγαίνουν καλά. Αφού ζούμε το lifestyle μας δια αντιπροσώπου, αισθανόμαστε πως η ζωή μας έχει μπει στον σωστό δρόμο. 55% και λίγο είναι!

     2.      Γιατί όμως ο κ. Βαρουφάκης έγινε σταρ στην Ελλάδα, πριν ακόμα γίνει υπουργός; Γιατί έφτασε να είναι ο πρώτος σε σταυρούς βουλευτής στη χώρα με 135000 ψήφους; Μα, για τον ίδιο λόγο που έγιναν σταρ στους δικούς τους πολιτικούς χώρους ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, η κυρία Ραχήλ Μακρή όταν ήταν στους Ανεξάρτητους Έλληνες, η κυρία Εύα Καϊλή, ο κύριος Κασιδιάρης. Επειδή έβγαιναν συνεχώς στην τηλεόραση και πρόβαλλαν έντονα ο καθένας ότι τον κάνει να ξεχωρίζει (λαϊκίζουσα υστερία, απειλές για λιντσαρίσματα στους προδότες, ομορφιά, βία, αντίστοιχα), ότι τον κάνει ελκυστικό στο κοινό του κόμματός του. Θα θυμάστε ότι ο κ. Βαρουφάκης, ενώ ζούσε στις ΗΠΑ, ξενυχτούσε αγρίως πολύ τακτικά, μία και δύο φορές την εβδομάδα, για να βγαίνει στις 2 η ώρα Αμερικής, 9 το πρωί ώρα Ελλάδας, και να κάνει κήρυγμα από τα πρωινάδικα - ότι κάνει δηλαδή ο κάθε καθηγητής πανεπιστημίου στον κόσμο. Αυτό άρεσε στον Έλληνα ψηφοφόρο. Ήταν διαφορετικού τύπου φασαρία από αυτήν που έκαναν οι πολιτικοί που ήξερε μέχρι τότε. Αλλά όποιου τύπου φασαρία κι αν κάνεις, ξέρεις πως όσο πιο φασαριόζος είσαι, τόσο περισσότερο σε παίζουν τα ΜΜΕ. Κι όσο περισσότερο σε παίζουν τα ΜΜΕ, τόσο περισσότερες ψήφους θα πάρεις. Άλλο ένα παρόμοιο λαμπρό παράδειγμα είναι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παναγούλης, που απειλούσε ως αντιπολίτευση με λιντσάρισμα τους βουλευτές της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, και εξελέγη (φυσικά) ξανά βουλευτής, αφού τις δηλώσεις του πρόβαλλαν συνεχώς τα ΜΜΕ. Πριν λίγες μέρες, ο κ. Παναγούλης είπε στην Βουλή πως πρέπει να επαναπροσληφθούν όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ «για να δικαιωθούν όσοι αγωνίστηκαν για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία». Ακριβώς ίδια δήλωση με αυτήν που είχε κάνει ο κ. Πολύδωρας, όταν ήταν στην ΝΔ, για την αποκατάσταση των «γαλάζιων παιδιών». Να τους χαιρόμαστε όλους, άλλωστε έχουν εκλεγεί ξανά και ξανά πανηγυρικά από τον ελληνικό λαό που τους στηρίζει με όλη του την καρδιά.

      3.      Αγώνας Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού βρίζουν, όπως σε κάθε παιχνίδι, τον Σπανούλη. Κι όχι μόνο αυτόν. Την μάνα του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του. Κάποιοι εύχονται να πεθάνουν τα παιδιά του. Αυτά τα συνηθισμένα, δηλαδή, που ξέρουμε όλοι βρε παιδιά ότι «εντάξει, γίνονται, τι να κάνουμε τώρα, Ελλάδα είμαστε». Να ρωτήσω κάτι ακόμα; Γιατί γίνονται; Ακόμα και σε χώρες όπου επιτρέπονται αυτές οι συμπεριφορές στα γήπεδα (γιατί σε πολλές χώρες ΔΕΝ επιτρέπονται) οι βρισιές περιορίζονται στους ίδιους τους παίκτες, όχι στις οικογένειές τους, και προέρχονται από μεμονωμένους οπαδούς, όχι από μεγάλα μπουλούκια τραμπούκων. Εδώ, γιατί συμβαίνει; Και γιατί το δεχόμαστε; Γιατί μόλις ακουστεί το πρώτο τέτοιο σύνθημα δεν συλλαμβάνεται ο οπαδός (με τις κάμερες, γνωρίζουν πια οι αρχές την ταυτότητα όλων) ώστε να τιμωρηθεί με εφ’ όρου ζωής απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα, και η ομάδα με εξοντωτικό πρόστιμο; Αλλά ας συνεχίσουμε την υπέροχη ιστορία μας. Ο Σπανούλης βάζει το τρίποντο με το οποίο «καθαρίζει» το παιχνίδι οριστικά υπέρ του Ολυμπιακού, το γήπεδο σωπαίνει και ο Σπανούλης πιάνει τα αυτιά του, σαν να τους λέει «δεν σας ακούω τώρα, τι έγινε;». Πρώτη αντίδραση, από μέρος των ευγενών φιλάθλων: κάνουν «ντου» στον πάγκο του Ολυμπιακού για να πλακώσουν όλη την ομάδα, και τον Σπανούλη ειδικότερα. Δεύτερη αντίδραση, από σπορτκάστερ που μετέδιδαν ραδιοφωνικά το παιχνίδι: «τι ήθελε τώρα ο Σπανούλης και το έκανε αυτό, αφού ήξερε τι θα γίνει, δεν ήταν σωστή η συμπεριφορά του, αφού ξέρει πως εδώ είμαστε Ελλάδα». Τρίτη αντίδραση, από τους διαιτητές: τεχνική ποινή στον Σπανούλη!

Με άλλα λόγια, όλοι φαίνονται να συμφωνούν πως το λάθος δεν είναι των άθλιων αλητών (όλων των ομάδων) που συμπεριφέρονται έτσι, αλλά του αθλητή που μετά από 2 ώρες που ακούει να βρίζουν και να καταριούνται όλους τους αγαπημένους του, ακουμπάει τα αυτιά του για να ειρωνευτεί τους αλήτες, να τους πει "δεν τα καταφέρατε να με διαλύσετε ψυχολογικά"!

Λογικό. Αφού έτσι είμαστε, και το λέμε ως δεδομένο, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Έτσι είμαστε, εδώ είναι Ελλάδα, και δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε. Η τελειότητα δεν σηκώνει αλλαγές.