Σε είδα την ώρα που σε συνέλαβαν, ωραίος ήσουν

Η καινούργια μόδα στην Αμερική, όπως φαίνεται και από το σχετικό δημοσίευμα των Τάιμς της Νέας Υόρκης  (http://www.nytimes.com/2015/04/27/us/downside-of-police-body-cameras-your-arrest-hits-youtube.html) είναι να φοράνε οι αστυνομικοί κάμερες πάνω στο σώμα τους, ώστε να καταγράφουν τις συλλήψεις τους και το τι συζητούν με τους υπόπτους. 

Το κίνητρο για αυτό το πιλοτικό μέτρο μπορεί να είναι σωστό – οι κάμερες υιοθετήθηκαν μετά τις πολλές καταγγελίες εις βάρος αστυνομικών στις ΗΠΑ για βία, έως και δολοφονίες αθώων, οπότε χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχει καταγραφή όσων συνέβησαν, για να μην υπάρχει αμφιβολία για την ευθύνη ή μη του αστυνομικού. Όμως τα βίντεο που τραβούν οι αστυνομικοί έχουν ήδη αρχίσει να ανεβαίνουν με θολωμένες τις εικόνες στο YouTube, και δεν έχει νομίζω κανείς αμφιβολία για την λύσσα με την οποία το αιματολάγνο κοινό θα αναζητά τα βίντεο που θα προκύπτουν μετά από συμπλοκές με όπλα. Και συνήθως αυτή η λύσσα ικανοποιείται, βρίσκεται κάποιος που «διαρρέει» το βίντεο που το κοινό αναζητά. Οπότε, το επόμενο βήμα, μετά τις κάμερες δρόμου που «πιάνουν» κάποιες φορές τις δολοφονικές συμπλοκές που συμβαίνουν στην περιοχή τους, θα είναι να έχουμε κάθε θάνατο υπόπτου και αστυνομικού στις οθόνες μας; Πόσο αίμα πια θέλουμε για να χορτάσουμε;

Το δεύτερο τεράστιο θέμα που προκύπτει είναι η καταπάτηση κάθε προσωπικής στιγμής, με αυτόν τον τρόπο. Διότι, μπορεί ο αστυνομικός διευθυντής να λέει στο άρθρο πως όταν δεν υπάρχει περιστατικό η κάμερα είναι στο pause, αλλά φυσικά δεν μπορεί κανείς να ελέγξει τι κάνουν όλοι οι αστυνομικοί, είτε επίτηδες είτε κατά λάθος. Μια τέτοια, μονίμως ανοιχτή κάμερα, μπορεί να καταγράφει κάθε μας στιγμή στον δρόμο, από ένα φιλί με τους αγαπημένους μας μέχρι τα λίγα δευτερόλεπτα που φταρνιζόμαστε, και μετά να μας ανακαλύπτουμε αναρτημένους στο YouTube. Με τις φάτσες μας φόρα παρτίδα, βορά στο φιλοθεάμον κοινό – τρις χειρότερα δηλαδή από τις κάμερες ασφαλείας που παίρνουν πλάνα από ψηλά και συχνά δεν δείχνουν πρόσωπα.

Μάλλον τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας, που είχε προβλέψει ο Άντι Γουόρχολ πως όλοι θα έχουν στο μέλλον, ήταν πολύ λίγα.