Ο Μπρους Λι και η Γιουροβίζιον

Βλέποντας Γιουροβίζιον, προχτές, σκεφτόμουν τον Μπρους Λι. Την ατάκα του σε μία ταινία, όπου λέει σ’ έναν μαθητή του πως όταν ένα δάχτυλο σου δείχνει το φεγγάρι, εσύ δεν πρέπει να κοιτάς το δάχτυλο.

Είναι η τέλεια ατάκα για να περιγράψει τον χαμό που γίνεται για την Γιουροβίζιον, στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου το τζέρτζελο καλύπτει πλήρως την ουσία. Και νομίζω πως αυτό γίνεται εσκεμμένα, είναι δηλαδή κάτι που το επιθυμούν και οι ίδιοι οι διοργανωτές του διαγωνισμού σε όλη την Ευρώπη.

Διότι η ουσία δεν είναι αν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε για εβδομάδες κάθε χρόνο με την ελληνική συμμετοχή, αν υπάρχουν συμμαχίες χωρών που αλληλοπριμοδοτούνται με πόντους ενώ εμείς οι καημένοι είμαστε έθνος ανάδελφον, αν η Γιουροβίζιον είναι η γιορτή των γκέι και αν είναι λογικό ο πατριάρχης Ρωσίας να εύχεται να χάσει η χώρα του για να μην πάνε οι γκέι στην Ρωσία του χρόνου.

Το ουσιαστικό θέμα, που βλέπω πολύ λίγους να θίγουν, είναι το πόσο απίστευτα χάλια είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα τραγούδια του διαγωνισμού, σε σημείο να μην ακούγονται. Έκατσα προχτές και είδα τον τελικό, για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Ευτυχώς είχα δίπλα μου τον υπολογιστή μου, που σύντομα μου χρησίμευσε για να κάνω και καμιά δουλειά όσο τα αυτιά μου υπέφεραν.

Το ουσιαστικό θέμα, η βασική ερώτηση που θα έπρεπε να κάνουμε είναι η εξής: πόσα από τα τραγούδια του φετινού, π.χ., διαγωνισμού, θα επιλέγατε να βάλετε στο CD σας στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο για να τα ακούσετε αύριο το πρωί; Αν η απάντηση είναι «κάπου μεταξύ μηδέν και δύο», τότε γιατί ασχολούμαστε; Μήπως επειδή δεν είμαστε έθνος ανάδελφον, αλλά σαχλόν;