Καθίστε εκεί μακριά μου να σας πω τι να κάνετε

Είναι αλήθεια ότι την εβδομάδα που πέρασε τα πράγματα έμοιαζαν απελπιστικά. Το να βλέπεις περιφερειάρχες, δημάρχους αλλά και υπουργούς της κυβέρνησης να στηρίζουν ουσιαστικά όσους υπαλλήλους έχουν μπει στην αυτοδιοίκηση με πλαστά πιστοποιητικά, είναι πέρα από αποκαρδιωτικό. Είναι όμως και εξωφρενικό, τόσο εξωφρενικό ώστε πρέπει κανείς να σκεφτεί γιατί το κάνουν όλοι αυτοί οι έχοντες εξουσία. Η απάντηση «για ψήφους» δεν αρκεί, γιατί ακόμα κι αν κερδίζουν ψήφους από τους υπαλλήλους που έχουν μπει «στη ζούλα» χάνουν άλλες ψήφους από ανθρώπους που τρελαίνονται με όσα ακούνε. Νομίζω πως τα ρουσφέτια και το μήνυμα ότι «ελάτε σε μένα, στηρίξτε με κι εγώ θα σας φροντίσω στις μικροαπατεωνιές σας» προφανώς είναι κομμάτι της απάντησης, αλλά η πλήρης απάντηση είναι πιο πολύπλοκη. Νομίζω ότι οι δήμαρχοι σκέφτονται πως αν απολυθεί ο υπάλληλος με τα πλαστά χαρτιά, η κυβέρνηση δεν θα φροντίσει να προσλάβει κανέναν άλλον στην θέση του – η θέση αυτή απλώς θα χαθεί. Οπότε, γιατί να μειωθεί το προσωπικό του δήμου; Ακόμα και ο απατεώνας υπάλληλος κάποια δουλειά την βγάζει, οπότε από το τίποτα, καλύτερα με τον απατεώνα. Το θέμα είναι, βέβαια, ότι ούτε οι δήμαρχοι ούτε η κυβέρνηση λένε την αλήθεια, για τα κίνητρά τους. Κι έτσι, συνεχίζουν τον κλεφτοπόλεμο και τις δηλώσεις στα κανάλια. Ντόρος να γίνεται.

Μια που μιλάμε για ντόρο, δεν ξέρω αν διαβάσετε ένα ενδιαφέρον άρθρο στο protagon που έγραψε ο κ. Γ. Βαρουφάκης, (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.oikonomia&id=36368), εξηγώντας ότι ο κ. Τσίπρας πρέπει να υποσχεθεί 2 πράγματα στον ελληνικό λαό: δάκρυα και αίμα. Το άρθρο, που κινείται στα όρια μεταξύ τεχνοκρατικής εξήγησης και συναισθηματισμού, είναι ενδιαφέρον γιατί λέει κατά την γνώμη μου κάποιες αλήθειες, αν και κρύβει την πιο βασική αλήθεια, ότι δηλαδή αν ακολουθηθεί ο δρόμος που προτείνει ο κ. Βαρουφάκης είναι πιθανόν να μην έχουμε πια καν εταίρους, δηλαδή να τεθούμε εκτός Ενωμένης Ευρώπης. Ανεξάρτητα με το αν αυτό κάποιος το θεωρεί καλή ή κακή εξέλιξη, θα έπρεπε να είναι το πρώτο πράγμα που θα εξηγούσε ως πιθανή εξέλιξη ο κ. Βαρουφάκης. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, για μένα. Το θέμα είναι ότι ένας άνθρωπος που δεν ζει στην Ελλάδα (ο κ. Βαρουφάκης εργάζεται πλέον απ' όσο γνωρίζω στις ΗΠΑ) προτείνει ως λύση στον ελληνικό λαό τα δάκρυα και το αίμα. Ακόμα κι αν όλα όσα γράφει ο κ. Βαρουφάκης ήταν ολόσωστα (άλλοι οικονομολόγοι τον αντικρούουν συχνά) το να προτείνεις στους διαλυμένους συμπατριώτες σου να καταστραφούν ολοκληρωτικά ενώ εσύ θα κοιτάς από μακριά την καταστροφή και θα σχολιάζεις δεν μου φαίνεται ως η ηθικότερη πρόταση που μπορεί να κατατεθεί.

Θα μου πείτε: και τι πρέπει να γίνει; Μιλούσα πρόσφατα με έναν άνθρωπο που έχει ταξιδέψει πολύ και δουλέψει σε όλο τον κόσμο, και μου έλεγε πως η γενιά των Ελλήνων που είναι 45-60 ετών έχει στην μεγάλη πλειοψηφία της «καεί», και πρέπει να απομακρυνθεί από την εξουσία. Ότι αν δεν αναλάβουν την τύχη της χώρας, σε όλα τα κεντρικά πόστα, άνθρωποι μικρότεροι των 45 ετών που να έχουν εμπειρίες από το εξωτερικό, λύση δεν θα βρεθεί. Δεν συμφωνώ απολύτως, αλλά είναι μια ιδέα που έχει βάση.