Σήμερα τα Χανιώτικα Νέα έχουν ένα πολύ σημαντικό ρεπορτάζ γύρω από τις υιοθεσίες (http://www.haniotika-nea.gr/nomimes-uiothesies-kriti/).
Διαβάζοντάς το, καταλαβαίνει κανείς πολλά γι' αυτή τη χώρα. Όταν, π.χ., διαβάζει κανείς την δήλωση της προϊσταμένης του Τμήματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ρεθύμνου ότι "πράγματι είναι πολύ χρονοβόρα η διαδικασία της κρατικής υιοθεσίας" αρχίζει να αναρωτιέται από ποια δημόσια υπηρεσία πρέπει να πάει για να ξεκινήσει να σπάει ότι βρίσκει μπροστά του.
Γιατί εδώ δεν μπορεί κανείς να κάνει ψύχραιμες δηλώσεις του στιλ "πράγματι, υπάρχει αυτό το πρόβλημα". Γιατί εδώ μιλάμε για ψυχές παιδιών. Που μπορεί να φτάσουν 4, 5 ή 6 χρονών (ηλικίες στις οποίες οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως το παιδί έχει ήδη διαμορφώσει την βάση του χαρακτήρα του) και να παραμένουν μέσα στα ιδρύματα, ενώ θα μπορούσαν (μετά από πλήρη αλλά γρήγορη διερεύνηση της ποιότητας της οικογένειας που ενδιαφέρεται να υιοθετήσει) να βρίσκονται από ηλικία λίγων μηνών δίπλα σε ένα ζευγάρι ή ακόμα και σε έναν άνθρωπο (μονογονεϊκή οικογένεια) που θα τα αγαπάει.
Πόσοι είναι διατεθειμένοι να βγουν στον δρόμο για να φωνάξουν γι' αυτό το θέμα, που φυσικά δεν είναι καινούργιο αλλά υπάρχει δεκαετίες τώρα και η κατάσταση χειροτερεύει;
Μήπως αν αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο ήταν χιλιάδες άνθρωποι, η χώρα αυτή θα ήταν τελείως διαφορετική;
Διαβάζοντάς το, καταλαβαίνει κανείς πολλά γι' αυτή τη χώρα. Όταν, π.χ., διαβάζει κανείς την δήλωση της προϊσταμένης του Τμήματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ρεθύμνου ότι "πράγματι είναι πολύ χρονοβόρα η διαδικασία της κρατικής υιοθεσίας" αρχίζει να αναρωτιέται από ποια δημόσια υπηρεσία πρέπει να πάει για να ξεκινήσει να σπάει ότι βρίσκει μπροστά του.
Γιατί εδώ δεν μπορεί κανείς να κάνει ψύχραιμες δηλώσεις του στιλ "πράγματι, υπάρχει αυτό το πρόβλημα". Γιατί εδώ μιλάμε για ψυχές παιδιών. Που μπορεί να φτάσουν 4, 5 ή 6 χρονών (ηλικίες στις οποίες οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως το παιδί έχει ήδη διαμορφώσει την βάση του χαρακτήρα του) και να παραμένουν μέσα στα ιδρύματα, ενώ θα μπορούσαν (μετά από πλήρη αλλά γρήγορη διερεύνηση της ποιότητας της οικογένειας που ενδιαφέρεται να υιοθετήσει) να βρίσκονται από ηλικία λίγων μηνών δίπλα σε ένα ζευγάρι ή ακόμα και σε έναν άνθρωπο (μονογονεϊκή οικογένεια) που θα τα αγαπάει.
Πόσοι είναι διατεθειμένοι να βγουν στον δρόμο για να φωνάξουν γι' αυτό το θέμα, που φυσικά δεν είναι καινούργιο αλλά υπάρχει δεκαετίες τώρα και η κατάσταση χειροτερεύει;
Μήπως αν αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο ήταν χιλιάδες άνθρωποι, η χώρα αυτή θα ήταν τελείως διαφορετική;
Πολυχρόνη μιλώντας σου απο προσωπική εμπειρία σου λέω οτι οι κοινωνικές υπηρεσίες κάνουν το καλύτερο δυνατόν. Το μεγάλο πρόβλημα προκύπτει στο νομικό πλαίσιο που καλύπτει το πότε το ίδρυμα δικαιούτε να ξεκινήσει διαδικασία υιοθεσίας και έπειτα ο τεράστιος χρόνος που απαιτείται να ολοκληρωθούν αυτές οι διαδικασίες λόγω της ακαμψίας του δικαστικού μας συστήματος. Όταν ένας εισαγγελέας ζητά σε συνεργασία με το ίδρυμα "άρση της επιμέλειας απο τη φυσική μητέρα λόγω ακαταληλότητας ή απλά απουσίας" και η απόφαση αυτή βγαίνει έπειτα απο 1 χρόνο στην καλύτερη περίπτωση, για να μπορέσει το παιδί να είναι ελεύθερο νομικά καταλαβαίνεις τι εννοώ. Κι αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι. Στις περιπτώσεις αυτές θα έπρεπε η δικαστική εξουσία να λειτουργεί άμεσα μιας και μιλάμε για παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Θα μπορούσα να σου γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για το θέμα αυτό, θα αρκεστώ όμως στο να γράψω το εξής: Μην φαντάζεσαι οτι και οι άνθρωποι που θέλουν να υιοθετήσουν είναι όλοι συνηδητοποιημένοι στο τι ακριβώς θέλουν. Τα παιδιά που ζητάμε να υιοθετήσουμε είναι Άνθρωποι, όχι κοστούμι που το ράβουμε κατα παραγγελία. 'Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι κι αυτός ένας μεγάλος λόγος που τόσα παιδιά μένουν στα "αζήτητα".
ReplyDeleteΣωτήρης Κάτσουνας
Καλησπέρα, Σωτήρη. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν προσπαθούν οι κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτό που με ενόχλησε πολύ ήταν η "παραίτηση" που φαίνεται στην συγκεκριμένη δήλωση της προϊσταμένης του τμήματος. Η προσπάθεια που αναφέρεις αφορά στην "μικρή εικόνα" του πράγματος. Η "μεγάλη εικόνα" είναι ότι πρέπει να αλλάξει το νομικό πλαίσιο, να βγαίνουν άμεσα οι αποφάσεις κλπ (όλα αυτά που γράφεις). Για την μεγάλη εικόνα δεν φαίνεται να αντιδρούν ούτε οι υπάλληλοι, ούτε η κοινωνία γενικά. Αδιαφορία, όπως σε όλα. Την αδιαφορία την πληρώνουν όμως τα παιδιά. Για μένα αυτό το θέμα είναι σημαντικότερο από τα περισσότερα που συζητάει καθημερινά η ελληνική κοινωνία.
ReplyDelete