H απέχθεια για το συλλαλητήριο είναι κόντρα στην λογική

Μπορεί εγώ να μην είμαι συλλαλητηριακός τύπος, γιατί πιστεύω πως οι μόνες αληθινές επαναστάσεις είναι αυτές που γίνονται μέσα μας. Αλλά προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που ενοχλεί πολλούς σχετικά με το συλλαλητήριο. Βγάζω έξω από την συζήτηση τους φανατικούς Συριζαίους, αυτούς ξέρω ότι τους ενοχλεί επειδή φανερώνει την γύμνια τους. Οι υπόλοιποι όμως, τι ζόρι τραβάνε; Να δούμε λίγο ορθολογικά αν στέκουν τα επιχειρήματά τους;

1.     «Στο συλλαλητήριο πήραν μέρος οι ναζί της Χρυσής Αυγής και ένα πολύ οπισθοδρομικό κομμάτι της εκκλησίας».

Ε, και; Αυτό το επιχείρημα μοιάζει με την περίπτωση του γονιού που θέλει να απαγορεύσει στο παιδί του να πάει σε συναυλία με επιχείρημα ότι θα υπάρχουν εκεί και κάποιοι που θα κάνουν ναρκωτικά. Όντως, μέσα σε πολλές χιλιάδες κόσμου βρίσκει κανείς κάθε λογής φυντάνια. Αυτό τι σημαίνει; Σε οποιαδήποτε μαζική εκδήλωση ξέρει κανείς τι φρούτο είναι ο διπλανός του; Στις μεγάλες συγκεντρώσεις των κομμάτων που γέμιζαν δρόμους και πλατείες, ήξερε ο καθένας γιατί ήταν εκεί οι υπόλοιποι; Μοιράζονταν μήπως όλοι ακριβώς τις ίδιες αγωνίες και είχαν τα ίδια συμφέροντα; Άλλος πήγαινε επειδή πίστευε στην ιδεολογία του κόμματος, άλλος επειδή ήθελε να διοριστεί, άλλος για να βγάλει γκόμενα, άλλος για χαβαλέ. Οι χρυσαυγίτες ήταν και ανάμεσα στους «Αγανακτισμένους» στις πλατείες πριν λίγα χρόνια. Εκεί βρίσκονταν και κάποιοι που ήθελαν γενικώς να τα σπάσουν, εκεί βρίσκονταν και συριζοτρόλ που ανταμείφθηκαν όπως έχει αποδειχθεί με θέσεις και λεφτά μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση. Η ερώτηση είναι η ίδια. Ε, και; Αμφισβητεί κανείς ότι υπήρχαν και άνθρωποι που όντως ένιωθαν αγανακτισμένοι και ήθελαν να εκφράσουν την διαμαρτυρία τους τότε; Το να βρεθείς για μια στιγμή στο ίδιο μετερίζι με κάποιον δεν σε ταυτίζει μαζί του.

2.     «Το συλλαλητήριο ήταν γελοίο επειδή υπήρχαν άνθρωποι ντυμένοι σαν αρχαίοι Έλληνες».

Ε, και; Και στον δρόμο υπάρχουν άνθρωποι που ντύνονται με μη «ορθόδοξο» τρόπο. Να μην συζητήσουμε πόσο ενθουσιασμένοι είναι οι περισσότεροι Έλληνες και πόσο σοβαρά συμμετέχουν στις Απόκριες, για να περάσουν καλά. Επειδή μια-δυο χούφτες άνθρωποι επιλέγουν να εκφραστούν έτσι, αυτό καθορίζει τις εκατοντάδες χιλιάδες των υπόλοιπων;

3.     «Το συλλαλητήριο υποσκάπτει την εθνική προσπάθεια για επίλυση στο πρόβλημα».

Πρώτον, ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Μια σοβαρή κυβέρνηση θα το χρησιμοποιούσε ως επιχείρημα για να πιέσει στο εξωτερικό για τις θέσεις της. Δεύτερον, ποια εθνική προσπάθεια; Ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του, χωρίς καν τον Καμμένο σε αυτή την περίπτωση, προσπαθεί να «λύσει» το ζήτημα. Υπήρχε πουθενά το θέμα στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Ζήτησε λαϊκή εντολή για να το λύσει με τον τρόπο που θέλει; Η απάντηση είναι όχι. Αρα θα έπρεπε, για να προχωρήσει, να έχει την συναίνεση της αντιπολίτευσης. Το μόνο κόμμα που φαίνεται να συμφωνεί με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το Ποτάμι, όλη η υπόλοιπη αντιπολίτευση διαφωνεί, για διάφορους λόγους, με τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Πού είναι λοιπόν η εθνική προσπάθεια;

4.     «Εκατόν τριάντα χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία, εμείς τι παριστάνουμε; Ιδιαίτερα από τη στιγμή που τους έχουμε αναγνωρίσει ως FYROM, που περιλαμβάνει την λέξη Μακεδονία στο ακρωνύμιο. Επίσης δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από ένα μικρό κράτος όπως τα Σκόπια και το θέμα πρέπει να λυθεί γιατί υπάρχουν προβλήματα εντός των Σκοπίων με τους διαφορετικούς πληθυσμούς που αποτελούν τον λαό της χώρας, οπότε δεν πρέπει να γίνει κάποιο «μπαμ» στα Βαλκάνια, αυτό μας έλειπε τώρα με τόσα προβλήματα που έχουμε».

Καταρχάς, οι εκατόν τριάντα χώρες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα με τα Σκόπια. Εμείς είμαστε οι άμεσα θιγόμενοι από τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων τις οποίες δεν σταματούν ακόμα και σήμερα να προβάλλουν βασικά στελέχη της σκοπιανής κυβέρνησης. Ναι, τα Σκόπια είναι πολύ μικρή χώρα για να μας κάνει ζημιά. Αλλά έχουν ήδη ισχυρούς προστάτες και μπορεί να αποκτήσουν κι άλλους, στην περιοχή. Οπότε σε 10, 20 ή 50 χρόνια θα μπορούν συνεργαζόμενοι με την παρέα τους να διεκδικήσουν, εν δυνάμει, ελληνικά εδάφη. Η ελληνική κυβέρνηση μόνο μετά από τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και του λαού άρχισε να μιλάει για αλλαγές στο σύνταγμα και στα σύμβολα των Σκοπίων, μέχρι τότε ετοιμαζόταν για «πατ κιουτ» λύση στο όνομα, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Λογικό άλλωστε, οι περισσότεροι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν δηλώσει πως και σκέτα Μακεδονία να ονομαστούν τα Σκόπια δεν έχουν πρόβλημα.

Το όνομα FYROM ήταν εξαιρετική επιλογή ως προσωρινή ονομασία, διότι απλώς αναγνωρίζει ότι όταν ήταν κομμάτι της Γιουγκοσλαβίας τα Σκόπια αυτο-ονομάζονταν Μακεδονία. Τίποτα παραπάνω. Το να πέσει μπουρλότο στα Βαλκάνια πάντα δυστυχώς είναι μια απειλή, βάσει της Ιστορίας της περιοχής, αλλά δεν θα πέσει παρά μόνο αν το θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις. Και αν το θέλουν, θα πέσει μπουρλότο ακόμα και με λυμένο το ζήτημα των Σκοπίων. Το να κάνεις ως χώρα διαρκώς πίσω με τον φόβο μήπως δεν είσαι το «καλό παιδί» σε όλα, είναι αυτοκτονικό.

Και επειδή βλέπω αρκετές αναφορές στον Ελευθέριο Βενιζέλο, την τελευταία εβδομάδα, να θυμίσω μια φράση που λέει συχνά ο φίλος μου ο Μίμης ο Ανδρουλάκης γι’ αυτόν: η πολιτική του Βενιζέλου ήταν πάντα «τουφέκι και παζάρι». Δηλαδή σε όλη του την διαδρομή προσπαθούσε όταν ήταν «από κάτω» στην διαπραγμάτευση να βρει τρόπο να αποκτήσει ισχύ (είτε με πόλεμο είτε με άλλο τρόπο) και να διαπραγματευτεί μετά, χρησιμοποιώντας το μεγάλο ταλέντο του στις διαπραγματεύσεις. Δεν διαπραγματευόταν όταν δεν μπορούσε να κερδίσει τίποτα. Δεν διαπραγματευόταν όταν δεν είχε καν να κερδίσει κάτι. Σήμερα, χωρίς να έχουμε να κερδίσουμε κάτι και με την διαπραγματευτική μας ισχύ στο ναδίρ λόγω της οικονομικής μας καταστροφής, ποιο το νόημα να κάνουμε το «καλό παιδί» ξανά; Δεν φτάνει η σπουδαία διαπραγμάτευση του Τσίπρα που μας κόστισε 85 δις και την παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στους ξένους για 99 χρόνια; Το «στοπ» πού το λέμε;